Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący Sędzia S.O. Ewa Gulska

Protokolant sekretarz sądowy Anna Łempicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 września 2016 roku w Lublinie

sprawy H. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania H. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 10 listopada 2015 roku znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala H. M. prawo do emerytury od dnia (...)roku.

Sygn. akt VII U 2125/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10 listopada 2015 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił H. M. prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.), z uwagi na to, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodnił co najmniej 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Do stażu pracy w szczególnych warunkach Zakład nie uwzględnił żadnego okresu zatrudnienia wnioskodawcy z uwagi na nieprzedłożenie dokumentów w postaci świadectw wykonywania prac w szczególnych warunkach. (decyzja – k. 27 akt rentowych)

W odwołaniu H. M. nie zgodził się ze wskazanym rozstrzygnięciem podnosząc, że w okresie zatrudnienia w Usługowo – (...) w O. od dnia 1 września 1970 roku do dnia 19 września 1987 roku oraz w Spółdzielni (...) w Ł. od dnia 21 września 1987 roku do dnia 31 lipca 1992 roku pracował w warunkach szczególnych jako spawacz elektryczny i gazowy. Nadto podniósł, że w braku dokumentów okoliczność pracy w tak kwalifikowanych warunkach potwierdzić mogą świadkowie. (odwołanie – k. 2 akt sądowych)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. (odpowiedź na odwołanie – k. 20 – 21 a.s.)

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

H. M., urodzony (...), w dniu(...)roku złożył wniosek o emeryturę. W jego treści zawarł oświadczenie o tym, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Na podstawie przedłożonych dokumentów organ rentowy uznał za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999 roku łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 26 lat i 1 miesiąca, w tym 25 lat, 4 miesięcy i 20 dni okresów składkowych oraz 8 miesięcy i 10 dni okresów nieskładkowych. Zakład nie uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach żadnego okresy zatrudnienia ubezpieczonego. (okoliczności bezsporne)

H. M. z dniem 1 września 1970 roku został zatrudniony w Powiatowym(...) w O. (następnie Usługowo – (...) w O.) na podstawie umowy w celu nauki zawodu ślusarza w (...) w O., której wymiar czasowy został ustalony na 3 lata. Program praktycznej nauki zawodu przez pierwsze dwa lata wyglądał w ten sposób, że przez 3 dni w tygodniu skarżący uczestniczył w zajęciach w szkole, a przez 3 dni w zajęciach praktycznych w Zakładzie Usługowym. W ostatnim roku ubezpieczony uczestniczył wyłącznie w zajęciach praktycznych.

Od dnia 1 września 1973 roku podstawę zatrudnienia skarżącego stanowiła umowa o pracę zawarta na 7 – dniowy okres próbny, z upływem którego przekształciła się w zawartą na czas nieokreślony, kreująca zatrudnienie w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarza z przydziałem do świadczenia pracy w Zakładzie (...) w O.. Faktycznie zajmował się wykonywaniem czynności związanych ze spawaniem, spawając szafy metalowe, przęsła, kontenery, palety, wózki, przy wykorzystaniu spawarki wirowej. Proces produkcyjny wyglądał w ten sposób, że spawaczowi pomagał ślusarz, który przygotowywał poszczególne elementy do spawania oraz podtrzymywał w trakcie spawania. Wykonywanie czynności związanych ze spawaniem ubezpieczony rozpoczął przed uzyskaniem uprawnień w tym zakresie. Natomiast ich uzyskanie nastąpiło w związku z odbyciem przez skarżącego w okresie od dnia 15 grudnia 1973 roku do dnia 10 marca 1974 roku kursu podstawowego spawania gazowego. Natomiast w okresie od dnia 3 maja 1976 roku do dnia 11 listopada 1976 roku odwołujący odbywał kurs podstawowy spawania elektrycznego. Równocześnie z wykonywaniem wskazanych prac skarżący pełnił również funkcję brygadzisty, w ramach wykonywania której przydzielał pracę pracownikom.

Natomiast od dnia 1 września 1983 roku powierzono skarżącemu stanowisko kierownika Zakładu (...) w J., w którym pracowało od 6 do 7 osób. Do obowiązków na zajmowanym stanowisku należał nadzór nad pracą spawaczy, ślusarzy i malarzy. Jednakże w dalszym ciągu skarżący pracował jako spawacz, co było możliwe z uwagi na niewielkie rozmiary prowadzonej przez zakład pracy działalności oraz niewykonywanie prac biurowych. Ubezpieczony pracę świadczył na pierwszej zmianie, na której był jedynym spawaczem. Stosunek pracy ubezpieczonego ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę z dniem 19 września 1987 roku.

Natomiast w okresie od dnia 21 września 1987 roku do dnia 31 lipca 1992 roku skarżący pozostawał w zatrudnieniu na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku spawacza w Spółdzielni (...) w Ł., w trakcie którego zajmował się spawaniem kołnierzy do rurociągów i przenośników, przy wykorzystaniu spawarki elektryczno – gazowej.

Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dowody z dokumentów w postaci umowy o pracę – k. 7, znajdującej się w aktach rentowych, pisma dotyczącego zatrudnienia w Powiatowym (...) w O. w ramach nauki zawodu, umowy o pracę oraz świadectwa pracy dot. zatrudnienia w Powiatowym (...) w O., umowy o pracę i świadectwa pracy dotyczących zatrudnienia w Spółdzielni (...) w Ł., znajdujących się w aktach osobowych skarżącego – k. 44 a.s., kopii książeczki spawacza – k. 3 – 4, znajdującej się w aktach sprawy. Ich autentyczność w toku procesu nie była kwestionowana przez strony. Ich forma oraz treść nie wzbudziła ponadto wątpliwości co do ich autentyczności z urzędu, wobec czego zostały one uznane za wiarygodne w całości i jako takie stanowiły pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach faktycznych w sprawie.

Nie mogło natomiast stanowić podstawy ustaleń w sprawie świadectwo pracy z dnia 21 września 1987 roku w zakresie określenia rzeczywistego charakteru zatrudnienia skarżącego w Powiatowym (...) w O. jako ślusarza. W tym bowiem zakresie pozostaje w sprzeczności w uznanymi za wiarygodne zeznaniami świadków oraz ubezpieczonego, z których jednoznacznie wynika, że w okresie wskazanego zatrudnienia skarżący wykonywał wyłącznie czynności związane ze spawaniem. W tym zakresie wskazane świadectwo stanowiło natomiast dowód formalnego powierzenia ubezpieczonemu stanowiska ślusarza.

Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił również w oparciu o dowody osobowe w postaci zeznań H. M. – k. 32v. – 33, 41v., 45v. – 46 oraz zeznań świadków F. M. – k. 40v. – 41 i J. K. – k. 41. Przystępujący do ich oceny należy podnieść, że przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla ubezpieczonego. Świadek F. M. był zatrudniony w Powiatowym (...)w O. w okresie od dnia 2 stycznia 1974 roku do dnia 6 sierpnia 1987 roku w charakterze głównego technologa i kierownika zakładu. Do jego obowiązków należało codzienne zlecenia pracy pracownikom produkcji, w tym skarżącemu. Świadek J. K. pozostawał w zatrudnieniu we wskazanym podmiocie w okresie od 1977 roku do 1988 roku na stanowisku ślusarza i czasami pracował ze skarżącym, przygotowując i przytrzymując elementy do spawania. Wskazane okoliczności dotyczące świadków pozwalają w ocenie Sądu na przyjęcie, że świadkowie posiadają niezbędne wiadomości dotyczące okoliczności zatrudnienia ubezpieczonego w zakresie jego obowiązków oraz warunków w jakich były wykonywane w okresie jego zatrudnienia w Powiatowym (...)w O., w zakresie czasowym w jakim okres ten pokrywa się z okresami zatrudnienia świadków. Zeznania świadków są logiczne oraz wzajemnie się uzupełniają, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne. Ich zeznania w sposób jednoznaczny potwierdziły, że ubezpieczony przez cały okres objęty sporem, co jest wiarygodne z tego względu, iż okresy zatrudnienia świadków w sumie pokrywają się z tym okresem, wykonywał czynności związane ze spawaniem szaf metalowych, przęseł, kontenerów, palet, wózków, przy wykorzystaniu spawarki wirowej. Należy wskazać, że organ rentowy nie podniósł żadnych okoliczności, które mogłyby godzić w wiarygodność ich zeznań. Wskazana ocena dotyczy również zeznań samego ubezpieczonego, skoro były one zgodne z wiarygodnymi zeznaniami świadków.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie H. M. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Do okoliczności spornej w rozpoznawanej sprawie, biorąc pod uwagę treść zaskarżonej decyzji oraz treść odwołania należy możliwość zakwalifikowania okresu zatrudnienia skarżącego w Powiatowym (...) w O. (następnie Usługowo – (...) w O.) od dnia 1 września 1970 roku do dnia 19 września 1987 roku oraz w Spółdzielni (...) w Ł. od dnia 21 września 1987 roku do dnia 31 lipca 1992 roku , w łącznym wymiarze 21 lat i 11 miesięcy, jako pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 b pkt 20 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 887) – zwaną dalej ustawą emerytalną, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego dla mężczyzn urodzonych po dniu 30 września 1953 roku co najmniej 67 lat. Ubezpieczony nie ukończył wyżej wymienionego wieku, zatem nie spełnia warunków niezbędnych do ustalenia mu prawa do emerytury w oparciu o powołany przepis.

Natomiast w myśl art. 46 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku, a przed dniem 1 stycznia 1969 roku będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż wskazany, jeżeli nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego i warunki do uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do dnia 31 grudnia 2008 roku. Przy czym wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których wymienionym osobom przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Według § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem Rady Ministrów, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. H. M. do dnia 31 grudnia 2008 roku nie osiągnął wymaganego przez cytowany przepis wieku emerytalnego 60 lat.

Jednakże zgodnie z przepisem art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepis art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Według przepisu § 3 rozporządzenia Rady Ministrów okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.

Natomiast przepis § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury H. M. musiał spełnić łącznie następujące przesłanki:

1)  osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;

3)  na dzień i stycznia 1999 roku udowodnić:

a)  co najmniej 15 - letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze oraz

b)  staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

Bezspornym jest, że ubezpieczony w dniu wydania zaskarżonej decyzji ukończył wymagane(...) lat, posiada 25 – letni ogólnego stażu pracy oraz że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Przechodząc do oceny, czy ubezpieczony spełnia warunek legitymowania się co najmniej 15 – letnim stażem pracy w warunkach szczególnych należy wskazać, że skarżący występując do organu rentowego o przyznanie świadczenia emerytalnego nie złożył świadectwa pracy w szczególnych warunkach, w odniesieniu do okresów objętych sporem. W ocenie Sądu Okręgowego wskazana okoliczność nie może dyskwalifikować możliwości ubezpieczonego ubiegania się o przedmiotowe świadczenie. Należy mieć bowiem na uwadze, że brak wystawienia wskazanego dokumentu nie stanowi wystarczającej podstawy do przyjęcia, że pracownik nie wykonywał pracy w takich warunkach. Obowiązek sporządzenia dokumentacji w tym zakresie obciąża pracodawcę, w związku z czym wyciąganie wobec pracownika jakichkolwiek negatywnych konsekwencji braku jej sporządzenia byłoby dla niego nazbyt krzywdzące. Należy mieć na uwadze fakt, że w postępowaniu sądowym nie znajdują zastosowania ograniczenia w zakresie dopuszczalnych źródeł dowodowych, ustanowione na potrzeby postępowania przed Zakładem, a wynikających z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 roku, Nr 237, poz. 1412). Zasadniczym bowiem celem postępowania sądowego jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym, wszechstronnym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych. Ułatwia to art. 473 k.p.c., który wprost stanowi, iż w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron.

Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., sygn. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., sygn. III UZP 48/84wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. II UKN 186/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. III AUa 808/12) Z przedstawionym poglądem i wynikającymi z niego wnioskami Sąd Okręgowy w pełni się zgadza. Nadto należy podnieść, że w sytuacji braku wymaganego świadectwa pracy w warunkach szczególnych z uwagi na jego niesporządzenie przez pracodawcę, sąd może prowadzić postępowanie dowodowe zmierzające do ustalenia, czy praca wykonywana przez stronę, była wykonywana w warunkach wymaganych przepisami rozporządzenia, czy ubezpieczony zajmował któreś ze stanowisk pracy wymienionych w załącznikach nr 1 lub 2 do rozporządzenia Rady Ministrów. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 roku, sygn. III AUa 3113/08)

Z poczynionych ustaleń wynika, że w okresie zatrudnienia w Powiatowym (...) w O. od dnia 1 września 1972 roku do dnia 19 września 1987 roku, w tym w okresie od dnia 1 września 1983 roku do dnia 19 września 1987 roku w ramach świadczenia pracy w Zakładzie (...) w J. oraz w całym okresie zatrudnienia w Spółdzielni (...) w Ł. od dnia 21 września 1987 roku do dnia 31 lipca 1992 roku, w łącznym wymiarze 19 lat i 11 miesięcy, ubezpieczony świadczył stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych wykonując czynności odpowiadające rodzajowi pracy opisanemu w wykazie A, dział XIV „Prace różne”, poz. 12 „Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym”, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów.

Dokonując oceny charakteru prawnego pierwszego z okresów objętych sporem jako okresu pracy w szczególnych warunkach, Sąd miał na uwadze, że równocześnie z wykonywaniem prac związanych ze spawaniem skarżący pełnił również funkcję brygadzisty, w ramach wykonywania, której przydzielał pracę pracownikom. Nadto od dnia 1 września 1983 roku zajmował stanowisko kierownika Zakładu (...) w J. w związku z czym wykonywał obowiązki związane z nadzorem nad pracą spawaczy, ślusarzy i malarzy. Jednakże jak wynika z pozostałych poczynionych ustaleń obowiązki z tym związane nie miały zakresu zasadniczego a jedynie marginalny, podczas gdy zasadniczy zakres obowiązków stanowiła praca spawacza, co było możliwe z uwagi na niewielkie rozmiary prowadzonej przez zakład pracy działalności oraz niewykonywanie prac biurowych. Nadto ustalono, że prace związane ze spawaniem skarżący wykonywał na pierwszej zmianie, na której był jedynym spawaczem. Wskazane okoliczności powodują brak podstaw do wyłączenia tego okresu pracy skarżącego jako wykonywanej w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku spawacza. Sąd podziela pogląd, zgodnie z którym przy dokonywaniu oceny charakteru prawnego okresu pracy uwzględnienie takiego okresu powinno nastąpić po ustaleniu rzeczywistego zakresu obowiązków oraz wykonywania bezpośrednio i stale szkodliwego zatrudnienia, tyle że ocena prawna tych ustaleń powinna być racjonalna, bez stosowania "aptekarskiej" miary lub "stopera w ręku". (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 21 sierpnia 2013 roku, sygn. akt III AUa 1769/12)

Sąd nie znalazł natomiast podstaw do zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Powiatowym (...) w O., który przebiegał w ramach praktycznej nauki zawodu. Dokonując takiej oceny charakteru prawnego wskazanego okresu Sąd miał na uwadze wypracowany w orzecznictwie pogląd, zgodnie z którym okres nauki zawodu połączonej z obowiązkiem dokształcania się w zasadniczej szkole zawodowej nie stanowił okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej na zasadach określonych w § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2012 roku, sygn. akt I UK 262/11; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 2012 roku, sygn. akt I UK 130/12; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2009 roku, sygn. akt II UK 334/08) Bez znaczenia dla przyjęcia w realiach rozpoznawanej sprawie powyższego poglądu pozostaje okoliczność, że skarżący przez 3 dni w tygodniu odbywał praktyki w zakładzie produkcyjnym. Równocześnie bowiem w ramach nauki zawodu przez 3 dni w tygodniu skarżący uczestniczył w zajęciach teoretycznych w szkole. To zestawienie okoliczności ma zasadnicze znaczenie, bowiem dla spełnienia wymagania wykonywania pracy w szczególnych warunkach istotne jest to, czy taka praca była przez pracownika faktycznie wykonywana stale. W realiach sprawy nie można przyjąć aby ubezpieczony w sposób stały wykonywał czynności związane ze spawaniem właśnie z uwagi na wynikający z umowy obowiązek nauki.

Wskazane wyłączenie nie miało jednak wypływu na rozstrzygnięcie. Jak bowiem wynika z poczynionych ustaleń H. M. legitymuje się ogólnym stażem pracy wynoszącym ponad 25 lat, ukończył (...) lat życia, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz pracował w warunkach szczególnych ponad wymagany co najmniej 15 – letni okres, tj. przez 19 lat i 11 miesięcy. Tym samym ubezpieczony spełnia wszystkie warunki do ustalenia mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia (...)roku, tj. od dnia złożenia wniosku o świadczenie, stosownie do art. 129 ust. 1 w związku z art. 100 ust. 1 ustawy emerytalnej. W tym bowiem dniu spełniał wszelkie warunki do ustalenia prawa do świadczenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.