Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny

w składzie: Przewodniczący SSR Bartłomiej Rajca

Protokolant: Małgorzata Szczęsna

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07 lipca 2016 roku w Ś.

sprawy z powództwa D. G.

przeciwko Towarzystwo (...) SA z/s w W.

o zapłatę

I. zasądza od strony pozwanej Towarzystwo (...) SA z/s w W. na rzecz powoda D. G. kwotę 14.000 zł (czternaście tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 16.02.2013 r. do dnia 31.12.2015 r. oraz wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty;

II. w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 137,64 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 08 maja 2013 r. powód D. G. wniósł o zasądzenie od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na jego rzecz kwoty 27.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16.02.2013r. do dnia zapłaty - tytułem zadośćuczynienia na podstawie art. 445 § 1 k.c. oraz kwoty 313, 66 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16.02.2013r. do dnia zapłaty - tytułem kosztów dojazdu do placówek medycznych na podstawie art. 444 § 1 k.c. Nadto wniósł o zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 4.800 zł wraz z opłatą skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w sprawie w wysokości 17 zł, ewentualnie zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego według spisu kosztów, który zostanie przedłożony na rozprawie.

Uzasadniając swoje żądanie podał, że w dniu 13.10.2012 r. w miejscowości M. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego poszkodowanym został powód. Sprawca wypadku był ubezpieczony przez stronę pozwaną od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, w związku z czym pozwana ponosi odpowiedzialność gwarancyjną za przedmiotową szkodę. Strona pozwana decyzją z dnia 31.01.2013r. odmówiła przyjęcia na siebie odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie. Swoje stanowisko argumentowała, iż w wyniku przeprowadzonych oględzin pojazdu marki A., którego powód był pasażerem, w deklarowanych okolicznościach strona pozwana uznała, że szkoda powstała w innych okolicznościach. W kolejnych pismach strona pozwana podtrzymała swoje stanowisko. Na skutek wypadku powód doznał: powierzchownego urazu głowy okolicy skroniowo-potylicznej prawej, skręcenia kręgosłupa szyjnego, skręcenia nadgarstka prawego, a powyższe obrażenia w ocenie powoda skutkują pourazowym niedosłuchem ucha prawego, cerebrastenią, zespołem bólowym szyjnym, dysfunkcją nadgarstka prawego. Powód wskazał, że po wypadku zgłosił się na Izbę Przyjęć Szpitala (...) w Ś., gdzie wykonano badanie RTG i zalecono unieruchomienie kręgosłupa w kołnierz ortopedyczny. Celem dalszej diagnostyki powód podjął leczenie w Poradni POZ, Poradni Neurologicznej i Poradni Urazowo-Ortopedycznej. Na podstawie przeprowadzonych badań RTG kręgosłupa szyjnego i czaski oraz nadgarstka prawego stwierdzono podejrzenie złamania kości łódeczkowatej. W związku z pogorszeniem słuchu powód był konsultowany przez lekarza specjalistę laryngologa. Powód twierdził, że w chwili zderzenia poczuł silny ból w klatce piersiowej oraz odcinku szyjnym kręgosłupa. W toku zaś dalszego leczenia nasilały się bóle głowy, odczuwał nudności i ogólnie czuł się osłabiony, a ponieważ dolegliwości nasilały się musiał podjąć leczenie w specjalistycznych placówkach. Bezpośrednio po zdarzeniu potrzebował również pomocy przy wykonywaniu codziennych obowiązków. Podał, że aktualnie zakończył rehabilitację, jednakże pozostaje pod kontrolą Poradni Laryngologicznej, regularnie odbywa kontrolne badania słuchu. Nadto w związku z uszkodzeniem nadgarstka nie może obciążać ręki, ponieważ ta mu puchnie. Powód przed wypadkiem czas wolny spędzał ćwicząc na siłowni, grał w siatkówkę obecnie nie jest to możliwe. Jego hobby jest słuchanie muzyki, co przez osłabienie słuchu jest utrudnione. Zdaniem powoda żądana kwota 27.000 zł spełni charakter kompensacyjny i będzie ekonomicznie odczuwalna dla powoda. Uzasadniając żądanie dotyczące zasądzenia kwoty 313,66 zł tytułem dojazdu do placówek medycznych powód podał, iż pojazdem jaki poruszał się po zdarzeniu był samochód marki S. o nr rejestracyjnym (...), który zużywa około 8 litrów paliwa na 100 km. Powód sporządził specyfikację z której wynika, że na dojazdy do placówek medycznych przebył łącznie 676 km, jako średnią przyjął 5,80 zł na litr paliwa (676 km x 8l/100 = 54,081; 54,081x 5,80 zł = 313,66 zł).

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu strona pozwana oświadczyła, że zaprzecza wszelkim twierdzeniom powoda, z wyjątkiem wyraźnie przyznanych. Wskazała, że przyjęła zgłoszenie szkody i na jego podstawie przeprowadziła postępowanie likwidacyjne w związku ze zdarzeniem z dnia 13.10.2012r., w wyniku którego decyzją z dnia 31.01.2012r. odmówiła powodowi wypłaty odszkodowania. Strona pozwana zakwestionowała możliwość doznania obrażeń przez powoda w wyniku kolizji z 13.10.2012r., szczególnie biorąc pod uwagę zakres wcześniejszych uszkodzeń pojazdu A. o nr rejestracyjnym (...), w związku z wypadkiem w jakim pojazd ten uczestniczył w dniu 16.07.2012r. i odmówiła przyjęcia odpowiedzialności za powstałą szkodę. Podniosła, że nie mogła przyjąć odpowiedzialności odszkodowawczej za obrażenia ciała powoda, gdyż postępowanie wyjaśniające wykazało, że zakres uszkodzeń pojazdu poszkodowanego marki A. ujawnionych podczas jego oględzin dało podstawę do stwierdzenia, że nie mogło dojść do uszkodzeń ciała i rozstroju zdrowia rzekomo doznanych przez powoda. Z ostrożności procesowej, gdyby sąd uznał, że powód doznał urazu powierzchownego urazy głowy okolicy skroniowo-potylicznej, skręcenia kręgosłupa szyjnego oraz nadgarstka prawego pozwany kwestionował wysokość dochodzonego zadośćuczynienia w kwocie 27.000 zł.

W piśmie procesowym z dnia 18.03.2016r. powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Zdaniem powoda biorąc pod uwagę wszystkie ujemne skutki zarówno w sferze zdrowotnej, zawodowej i emocjonalnej powoda, kwota żądanego zadośćuczynienia w wysokości 27.000 zł nie jest wygórowana i zasługuje na uwzględnienie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 13 października 2912 r. około godziny 18:30-19:00 doszło do kolizji na drodze powiatowej numer (...) w pobliżu miejscowości M. - zderzenia samochodu osobowego marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), (poruszającego się z prędkością około 40-50km/godz.), którym kierowała M. L. (1) z samochodem marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którym kierował M. G.. Sprawcą kolizji był kierujący samochodem marki M. (...) M. G., który nie ustąpił pierwszeństwa kierującej samochodem marki A. (...), wjeżdżając na jezdnię drogi powiatowej zjazdem z drogi gruntowej. Na miejsce zdarzenia została wezwana Policja z Wydziału Ruchu Drogowego Policji Miejskiej we W., która ukarała sprawcę M. G. mandatem karnym. Pasażerem pojazdu A. (...) siedzącym z prawej strony kierującego pojazdem, na przednim siedzeniu pojazdu był powód D. G..

Dowód: - zaświadczenie Komendy Miejskiej Policji we W. z dnia 18.10.2012r. - akta szkody (nośnik CD) k. 24,

- opinia zespołu biegłych z zakresu techniki ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych z dnia 4.08.2014r. - k. 75-84,

- zaświadczenie Komendy Miejskiej Policji we W. z dnia 18.10.2012r. - akta szkody (nośnik CD) - k. 24,

- kserokopia dowodu rejestracyjnego ze specyfikacją dojazdów - akta szkody (nośnik CD) k. 24,

- zgłoszenie szkody - akta szkody (nośnik CD) - k. 24,

- zeznania świadka M. L. (1) - nośnik zapisu –k.50

- zeznania świadka M. G. - nośnik zapisu – k. 67

- przesłuchanie powoda - nośnik zapisu – k. 109

W dniu zdarzenia z dnia 13 października 2012r. samochód M. A. A8 o numerze rejestracyjnym (...) posiadał uszkodzenia, które pochodziły z wcześniejszej kolizji tego samochodu z samochodem marki S. (...) w dniu 16 lipca 2012r., kiedy właścicielem samochodu był M. B.. M. B. po kolizji w dniu 16 lipca 2012r. otrzymał odszkodowanie za uszkodzenia powstałe w dniu 16 lipca 2012r. Następnie M. B. zbył w stanie uszkodzonym po kolizji z dnia 16 lipca 2012r. pojazd M. L. (2) za cenę niższą, niż go zakupił, z uwagi na istniejące uszkodzenia. W wyniku kolizji w dniu 16 lipca 2012r. w samochodzie A. (...) uszkodzeniu uległ przerysowaniu z elementami wgniecenia cały prawy bok pojazdu – listwa pod prawym reflektorem, zdeformowane prawe drzwi pojazdu i prawy przedni błotnik, otarcia na powłoce lakierniczej prawych tylnych drzwi oraz prawego tylnego błotnika pojazdu. Natomiast w wyniku zdarzenia z dnia 13 października 2012r. w samochodzie marki A. (...) nastąpiło pęknięcie na prawym narożniku przedniego zderzaka oraz przeszczepienia warstwy jasnej powłoki lakierniczej na prawym narożniku przedniego zderzaka, w obrębie łączenia prawego przedniego błotnika i prawych przednich drzwi oraz wzdłuż dolnej krawędzi drzwi pojazdu z prawej strony.

W dniu 13 października 2012r. doszło do zderzenia narożnego pojazdów pod kątem 60-70 stopni, które nie spowodowało widocznych deformacji poszycia nadwozi samochodów, a jedynie zniszczenie elementów z tworzyw sztucznych na narożniku samochodu marki M. (...) oraz otarcia i przeszczepienia powłok lakierniczych na nadwoziu samochodu marki A. (...), i zderzenie nie spowodowało istotnego opóźnienia w ruchu samochodu marki A. (...). Wszystkie deformacje poszycia prawej strony nadwozia oraz większość śladów na samochodzie marki A. (...) pochodzą z wcześniejszego zdarzenia drogowego, mającego miejsce w dniu 16 lipca 2012r.

Dowód: - opinia zespołu biegłych z zakresu techniki ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych i medycyny sądowej z dnia 4.08.2014r. - k. 75-84,

- akta szkody STU Hestia z dnia 16.07.2012r. - akta szkody (nośnik CD) - k. 24,

- zdjęcia - akta szkody (nośnik CD) - k. 24,

- zeznania świadka M. L. (1) - nośnik zapisu –k.50

- zeznania świadka M. G. - nośnik zapisu

- zeznania świadka M. B. – nośnik zapisu – k. 67

- przesłuchanie powoda - nośnik zapisu – k. 109

W wyniku zderzenia pojazdów z dnia 13 października 2012r. kierująca samochodem marki A. (...) M. L. (2) oraz pasażer tego pojazdu powód - D. G. odnieśli obrażenia ciała. Podczas zderzenia pojazdów powód uderzył głową o słupek boczny między drzwiami pojazdu i prawą ręką oparł się o deskę rozdzielczą. Nie utracił przytomności. Na miejsce nie została wezwana pomoc medyczna. W godzinach wieczornych w dniu zdarzenia powód źle się poczuł, zaczął odczuwać silny ból głowy i karku po stronie prawej, miał uczucie głuchego dźwięku w uchu prawym, bóle prawej ręki. Z powodu tych dolegliwości powód zgłosił się na Izbę Przyjęć Szpitala Polskiego Centrum (...) w Ś., gdzie wykonano badanie RTG. Stwierdzono u powoda powierzchowny uraz głowy okolicy skroniowo-potylicznej, skręcenie kręgosłupa szyjnego i nadgarstka prawego. Przeprowadzono wstępną diagnostykę, podano leki i założono powodowi opatrunek gipsowy na kończynę górną z powodu podejrzenia złamania kości łódeczkowatej. Zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego. Uznano, że stan zdrowia powoda nie wymaga hospitalizacji i powód został skierowany do domu z zaleceniem dalszej diagnostyki i leczenia ambulatoryjnego neurologicznego i ortopedycznego.

Dowód: - dokumentacja medyczna - akta szkody (nośnik CD) - k. 24,

- zeznania świadka M. L. (1) - nośnik zapisu–k.50

- przesłuchanie powoda - nośnik zapisu – k. 109

Powód po zdarzeniu źle się czuł, nie mógł sypiać, miał dolegliwości bólowe głowy i karku po prawej stronie, odczuwał niedosłuch i szum uszny prawostronny. Przyjmował leki, w tym na ukrwienie. Powód nosił kołnierz ortopedyczny przez okres siedmiu tygodni, opatrunek gipsowy przez okres około pięć tygodni, w związku z podejrzeniem złamania kości łódeczkowatej, które to w późniejszym badaniu zostało wykluczone. W dniu 23.10.2012r. powód zgłosił się do poradni otolaryngologicznej, z powodu odczuwanego niedosłuchu ucha prawego i szumu w uchu prawym. W tym dniu otrzymał skierowanie do szpitala (pilne) z rozpoznaniem nagłego niedosłuchu ucha prawego po urazie ciśnieniowym. Badanie słuchu audiometrią tonalną progową powód wykonał w dniu 21.12.2012r. W dniu 27.11.2012r. zgłosił się do poradni PULS (...) w Ś. urazowo-ortopedycznej z powodu bólu nadgarstka prawego.

Dowód: - dokumentacja medyczna - akta szkody (nośnik CD) - k. 24,

- opinia biegłych z zakresu ortopedii, traumatologii i neurologii z dnia 06.05.2015r. - k. 123-125,

- opinia biegłej otolaryngolog-foniatry M. Ł. z dnia 04.02.2016r. - k. 153-156,

- przesłuchanie powoda - nośnik zapisu – k. 109

Przed wypadkiem w dniu 13 października 2012 r. powód był osobą aktywną fizycznie. Wcześniej nie chorował i nie leczył się laryngologicznie. W dniu zdarzenia powód był osobą bezrobotną. Po wypadku zmuszony był na czas leczenia znacznie ograniczyć aktywność, przestał poszukiwać pracy. Powód przez okres 1,5 miesiąca poddany został diagnostyce i leczeniu. W okresie leczenia z przyczyn laryngologicznych powód nie wymagał pomocy osób trzecich w czynnościach życia codziennego. Aktualnie powód nie kontynuuje leczenia. Pozostaje jedynie pod kontrolą Poradni Laryngologicznej, i odbywa kontrolne badania słuchu. Obecnie powód nadal odczuwa dolegliwości ze strony laryngologicznej – tzw. piaski w uszach, w szczególności podczas snu, powód ma trudności z zasypianiem. Powód odczuwa lęk przed podróżą samochodem.

Dowód: - dokumentacja medyczna - akta szkody (nośnik CD) - k. 24,

- opinia biegłej otolaryngolog-foniatra M. Ł. z dnia 04.02.2016r.- k. 153-156,

- przesłuchanie powoda - nośnik zapisu

W wyniku wypadku w dniu 13 października 2012r. powód doznał urazu kręgosłupa szyjnego i prawego stawu nadgarstkowego, jednakże urazy te nie spowodowały długotrwałych, czy też trwałych zaburzeń funkcji i trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Obecnie powód nie ma jakichkolwiek zaburzeń w kręgosłupie szyjnym, a także objawów korzeniowych (ogniskowych). Powód odczuwa wprawdzie nadal tkliwość palpacyjną wyrostków kolczastych odcinka szyjnego i karku po stronie prawej, jednakże nie występują żadne ograniczenia ze strony odcinka szyjnego kręgosłupa, ani objawy korzeniowe zarówno z kończyn górnych jak i dolnych. Rokowanie do stanu zdrowia w zakresie doznanych urazów z kręgosłupa szyjnego i prawego stawu nadgarstkowego, jest pomyślne.

W wyniku wypadku w dniu 13 października 2012r. powód doznał stałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie słuchu w postaci uszkodzenia narządu słuchu. Aktualnie stwierdzony u powoda niedosłuch ucha prawego w zakresie częstotliwości 500, 1000, 2000 Hz, brany pod uwagę przy obliczaniu wg R. procentowego uszczerbku na zdrowiu z tytułu utraty słuchu mieści się w przedziale 26-40 dB i stanowi 5% stałego uszczerbku na zdrowiu z tego tytułu (Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania – załącznik „Ocena procentowa stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu” – Dz. U. Nr 234, poz. 1974). W badaniach statyczno-dynamicznych nie stwierdzono zaburzeń równowagi u powoda. U powoda nie stwierdzono także odchyleń od stanu prawidłowego, wskazujących na uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego.

Dowód: - dokumentacja medyczna - akta szkody (nośnik CD) - k. 24,

- opinia biegłych z zakresu ortopedii, traumatologii i neurologii z dnia 06.05.2015r. - k. 123-125,

- opinia uzupełniająca biegłej z zakresu neurologii z dnia 15.10.2015r. - k. 144,

- opinia biegłej otolaryngolog-foniatry M. Ł. z dnia 04.02.2016r. - k. 153-156,

- przesłuchanie powoda - nośnik zapisu

W chwili zdarzenia sprawca kolizji był ubezpieczony u strony pozwanej z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Odpowiedzialność za powyższe zdarzenie, z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, ponosi pozwany.

(bezsporne)

W dniu 4 stycznia 2013r. powód działający przez pełnomocnika - (...) S.A. w L. zgłosił szkodę z tytułu wypadku w dniu 13 października 2012r. Wskazał, że wskutek wypadku doznał powierzchownego urazu głowy okolicy skroniowo-potylicznej, skręcenia kręgosłupa szyjnego i nadgarstka prawego. Podał, że przebywał w szpitalu w Ś., gdzie założono mu kołnierz ortopedyczny, udzielono zwolnienia lekarskiego do dnia 26.10.2016r. do chwili obecnej. Pismem z dnia 18.01.2013r. powód, działający przez pełnomocnika (...) S.A. w L. sprecyzował roszczenie, dotyczące zadośćuczynienia 445 k.c. domagając się kwoty 64.000 zł oraz zgłosił dodatkowe roszczenie odszkodowawcze na zasadzie art. 361 § 2 k.c. z tytułu sprawowania nad powodem opieki osób trzecich w kwocie 3.600 zł za 90 dni x 4 godziny x stawka 10 zł.

Dowód: - pismo (...) z dnia 28.12.2012r. akta szkody (nośnik CD) - k. 24,

- pismo (...) z dnia 18.01.2012r. akta szkody (nośnik CD) - k. 24.

W dniu 5.02.2013r. powód działając przez pełnomocnika (...) S.A. w L. za pomocą wiadomości e-mail zgłosił dodatkowe roszczenie w związku z wypadkiem z dnia 13 października 2012r. Opierając się przepisie art. 444 § 1 k.c., wniósł o wypłatę na rzecz powoda kwoty 313,66 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych samochodem marki S. o nr rejestracyjnym (...), według wyliczenia: 676 km x 8l/100km = 54,081; 54,081 x cena paliwa 5,80 zł = 313,66 zł.

Dowód: - e-mail z dnia 6.02.2013r. akta szkody (nośnik CD) - k. 24.

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego decyzją z dnia 31 stycznia 2013r. strona pozwana nie przyjęła odpowiedzialności odszkodowawczej za skutki wypadku w dniu 13 października 2012r., w którym obrażenia poniósł powód. Odmówiła wypłaty powodowi świadczenia, kwestionując możliwość doznania przez powoda obrażeń w wyniku kolizji z dnia 13.10.2012r. Wskazała, że pojazd A. o nr rejestracyjnym (...), uczestniczył wcześniej w wypadku w dniu 16.07.2012r., a uszkodzenia jakich doznał pokrywały się z tymi, które rzekomo miały wystąpić w zdarzeniu z dnia 13.10.2012r. Strona pozwana w dalszym piśmie z dnia 15.02.2013r. podtrzymała wcześniejszą argumentację i odmówiła powodowi wypłaty świadczenia.

Dowód: - decyzja strony pozwanej z dnia 31.01.2013r. o odmowie przyznania odszkodowania akta szkody (nośnik CD) - k. 24,

- decyzja strony pozwanej z dnia 15.02.2013r. o odmowie wypłaty odszkodowania akta szkody (nośnik CD) - k. 24,

- przesłuchanie powoda - nośnik zapisu

Powód D. G. ma 36 lat. Z zawodu jest technikiem mechanikiem. Zamieszkuje w miejscowości P.. Powód ma prawo jazdy. W chwili zdarzenia w dniu 13 października 2012r. powód był osobą bezrobotną, poszukującą pracę.

Dowód: - przesłuchanie powoda - nośnik zapisu

Do dnia zamknięcia rozprawy strona pozwana nie uczyniła zadość roszczeniu powoda.

(bezsporne)

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało w znacznej części na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań wskazać należy normę przepisu art. 822 § 1 k.c., zgodnie z dyspozycją, którego przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Ramy obowiązku odszkodowawczego zakładu ubezpieczeń określa przepis art. 34 ust. 1 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., nr 124, poz. 1152 z ze zm.) w myśl, którego z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zgodnie zaś z normą art. 35 powołanej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Jak zaś stanowi art. 36 ust. 1 odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Oznacza to, iż stosunek ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma charakter akcesoryjny wobec cywilnoprawnego stosunku odszkodowawczego łączącego ubezpieczającego i poszkodowanego – tak, co do powstania obowiązku świadczenia zakładu ubezpieczeń, jak i w odniesieniu zakresu tego świadczenia. Przy ustalaniu pojęcia szkody i odszkodowania mają odpowiednio zastosowanie uregulowania kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem, że zakład ubezpieczeń, obowiązany jest do naprawienia szkody tylko w formie wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej.

Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. posiadacz (samoistny albo zależny) mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego środka, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Zgodnie zaś z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywdę należy rozumieć jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia związane z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). Przyjmuje się też, że zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie cierpień psychicznych i fizycznych, zarówno już doznanych, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości jako skutek zdarzenia wywołującego krzywdę.

W rozpoznawanej sprawie strona pozwana nie kwestionowała, że w zakresie odpowiedzialności cywilnej była ubezpieczycielem sprawcy wypadku komunikacyjnego z dnia 13 października 2012r. z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, natomiast kwestionowała związek przyczynowy pomiędzy wypadkiem z dnia 13 października 2012r., a urazami doznanymi przez powoda, o których powód twierdził, że doznał je wskutek tego wypadku komunikacyjnego. W konsekwencji strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego odmawiała powodowi uznania zgłaszanych roszczeń i wypłaty odszkodowania. Stanowisko to podtrzymała w toku niniejszego postępowania przed sądem. Poza sporem w przedmiotowej sprawie zatem pozostawał w istocie fakt odpowiedzialności strony pozwanej za wypadek z dnia 13 października 2012r., spowodowanego przez kierowcę pojazdu M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którym kierował M. G., ubezpieczony u strony pozwanej od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Na marginesie jedynie wskazać należy, że sprawca ww. wypadku został uznany za winnego kolizji i ukarany mandatem karnym przez Policję z Wydziału Ruchu Drogowego Policji Miejskiej we W.. Bezsporne jest również, że powód zgłosił stronie pozwanej szkodę w dniu 4 stycznia 2013r., zaś strona pozwana w żadnej części nie spełniła żądań powoda.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego, Sąd oparł się na dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, także dokumentów z postępowania likwidacyjnego strony pozwanej zawartych na płycie CD, w tym dokumentacji medycznej, których prawidłowości ani rzetelności żadna ze stron nie kwestionowała, na zeznaniach świadków – M. L. (1), M. B., a także sprawcy szkody M. G. i przesłuchaniu powoda D. G., które miały oparcie w dowodach z dokumentów. Z kolei ustalenie prawdopodobieństwa okoliczności przebiegu zdarzenia komunikacyjnego z dnia 13 października 2012r. i określenie zakresu uszkodzeń i śladów na poszyciu nadwozia pojazdu marki A. (...) po zdarzeniu z dnia 16 lipca 2012r. i 13 października 2012r., a także zakres obrażeń ciała doznanych przez powoda i zgłaszanych przez niego wskutek wypadku z dnia 13 października 2012r. ustalony został na podstawie przedstawionej dokumentacji medycznej oraz w oparciu o spójne opinie powołanych w sprawie biegłych sądowych z zakresu otolaryngologii i foniatrii M. Ł., z zakresu ortopedii lek med. S. G. i neurologii lek med. A. D., i które zostały ocenione pod kątem kompetencji, wiedzy i doświadczenia zawodowego biegłych. Wskazać w tym miejscu należy, że Sąd tylko częściowo uznał zasadność wniosków biegłych sądowych z zakresu techniki ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych mgr inż. P. I. i z zakresu medycyny sądowej lek. M. W., a to w tej części która nie była sprzeczna z pozostałymi wnioskami opinii pozostałych biegłych z zakresu medycyny oraz z dokumentacją medyczną. Zważyć należy, że według biegłego lek. M. W. brak jest wystarczających podstaw do stwierdzenia, że powód mógł odnieść obrażenia o których twierdził w pozwie. Tymczasem pozostali biegli z zakresu medycyny oraz dokumentacja medyczna potwierdziła, że rozpoznane u powoda obrażenia ciała oraz odczuwane dolegliwości są najprawdopodobniej wynikiem zdarzenia z dnia 13 października 2012r. W ocenie Sądu w tym zakresie opinia biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii, neurologii oraz z zakresu otolaryngologii i foniatrii są bardziej wiarygodne niż opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej, z uwagi na fakt, iż ci pierwsi spośród wymienionych biegłych dysponowali bardziej specjalistyczną wiedzą, pozwalającą lepiej ocenić skutki wypadku dla zdrowia powoda niż biegły z zakresu medycyny sądowej.

W pozostałym zakresie sporządzone przez biegłych sądowych z zakresu medycyny sądowej oraz techniki ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych, a w całości opinie biegłych sądowych z zakresu neurologii, ortopedii i otolaryngologii, zasługują na wiarę, i z tego powodu Sąd oparł się na nich dokonując ustaleń stanu faktycznego, gdyż nie wykazują sprzeczności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i także wiedzy powszechnej. Nie zostało natomiast stwierdzone, aby powód, jak twierdził w pozwie doznał wskutek wypadku ciężkiego urazu uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, mogącego skutkować cerebrastenią pourazową, stanowiącą zdaniem biegłego późne następstwo ciężkich urazów czaszkowo-mózgowych połączonych z utratą przytomności, często ze złamaniem kości czaszki lub struktur mózgu. Tego rodzaju urazów zaś nie stwierdzono u powoda. Dokumentacja medyczna, a w zasadzie badanie w dniu 27.11.2012r. w Poradni PULS (...) w Ś. urazowo-ortopedycznej wykluczyło także złamanie kości łódeczkowatej, z powodu podejrzenia którego powód został zaopatrzony opatrunkiem gipsowym.

Zdaniem Sądu ustalony stan faktyczny wskazuje, że powództwo powoda jest usprawiedliwione co do samej zasady, albowiem wbrew twierdzeniom strony pozwanej ww. związek przyczynowy pomiędzy wypadkiem z dnia 13 października 2012r., a doznanymi przez powoda obrażeniami ciała w postaci: urazu kręgosłupa szyjnego i prawego stawu nadgarstkowego, w zakresie słuchu, a także odczuwanymi przez powoda dolegliwości z tychże narządów ciała - w rzeczywistości zachodzi. Na istnienie ww. związku przyczynowego wskazują jednak poza opiniami biegłych z zakresu szczególnych dziedzin medycyny, także inne dowody w postaci zeznań świadków M. L. (2), M. G., czy przesłuchania samego powoda, lecz również dokumentacja medyczna powoda, z której wynika, że powód podczas zderzenia pojazdów uderzył głową o słupek boczny między drzwiami pojazdu i prawą ręką oparł się o deskę rozdzielczą, przy prędkości pojazdu około 40-50 km/godz. Wprawdzie nie utracił przytomności, jednakże już tego dnia w godzinach wieczornych źle się poczuł, zaczął odczuwać silny ból głowy i karku po stronie prawej, miał uczucie głuchego dźwięku w uchu prawym, bóle prawej ręki. Z powodu tych dolegliwości powód zgłosił się na Izbę Przyjęć Szpitala Polskiego Centrum (...) w Ś., gdzie wykonano badanie RTG. Stwierdzono u powoda powierzchowny uraz głowy okolicy skroniowo-potylicznej, skręcenie kręgosłupa szyjnego i nadgarstka prawego. Przeprowadzono wstępną diagnostykę, podano leki i założono powodowi opatrunek gipsowy na kończynę górną z powodu podejrzenia złamania kości łódeczkowatej. Zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wykazał, aby rozpoznane u powoda w dniu 13 października 2012r. obrażenia ciała były wynikiem innego wypadku, niż ten, będący przedmiotem roszczenia powoda. Wskazać należy, że strona pozwana kwestionując swoją odpowiedzialność i podnosząc brak związku przyczynowego pomiędzy obrażeniami ciała doznanymi przez powoda, a przedmiotowym wypadkiem, nie wykazała jednocześnie zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 6 k.c. zasadności swojego stanowiska w sprawie. Z tych względów należy w ocenie Sądu przyjąć, że powód ww. związek przyczynowy wykazał. Zgodnie bowiem z poglądem wyrażonym w orzecznictwie sądowym (wyrok SN z 7.04.2005 r. w sprawie II CK 572/04, opubl. w LEX nr 151656) specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie głównie w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Wskazać należy, że biegli z zakresu ortopedii i neurologii w opinii stwierdzili, że w wyniku wypadku w dniu 13 października 2012r. powód najprawdopodobniej doznał urazu kręgosłupa szyjnego i prawego stawu nadgarstkowego, jednakże urazy te nie spowodowały długotrwałych, czy też trwałych zaburzeń funkcji i trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, zaś biegła otolaryngolog-foniatra w opinii uznała, że powód doznał uszkodzenia słuchu, który kwalifikuje się do uznania stałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie słuchu w postaci uszkodzenia narządu słuchu – niedosłuchu ucha prawego. Zdaniem biegłej otolaryngolog-foniatry aktualnie stwierdzony u powoda niedosłuch ucha prawego w zakresie częstotliwości 500, 1000, 2000 Hz, brany pod uwagę przy obliczaniu wg R. procentowego uszczerbku na zdrowiu z tytułu utraty słuchu mieści się w przedziale 26-40 dB i stanowi 5% stałego uszczerbku na zdrowiu z tego tytułu (Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania – załącznik „Ocena procentowa stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu” – Dz. U. Nr 234, poz. 1974).

Reasumując powyższe ustalenia przyjąć należy, że powód wskutek wypadku w dniu 13 października 2012r., i w związku z wypadkiem doznał: urazu kręgosłupa szyjnego i prawego stawu nadgarstkowego, nie stanowiących długotrwałych, czy też trwałych zaburzeń funkcji i trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, a także uszkodzenia narządu słuchu – niedosłuchu ucha prawego, co stanowiło 5% stałego uszczerbku na zdrowiu z tego tytułu.

Kwestią sporną pozostawała również kwota zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, jakiego domagał się powód. Strona pozwana kwestionowała wysokość żądanego zadośćuczynienia. Zdaniem natomiast powoda, biorąc pod uwagę wszystkie ujemne skutki zarówno w sferze zdrowotnej, zawodowej i emocjonalnej powoda, kwota żądanego zadośćuczynienia w wysokości 27.000 zł nie jest wygórowana i zasługuje na uwzględnienie.

Przechodząc do oceny żądania powoda zadośćuczynienia w wysokości 27.000 zł wskazać należy, że na podstawie przepisów art. 445 § 1 k.c. i 444 § 1 k.c. w razie szkody polegającej na uszkodzeniu ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną szkodę. Jak podkreśla się w orzecznictwie, przy ocenie wysokości zadośćuczynienia należy uwzględniać przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.06.1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626). Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, w judykaturze wskazano jednak kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, które powinno mieć przede wszystkim kompensacyjny charakter. W związku z powyższym jego wysokość nie może stanowić sumy symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.09.2001 r., III CKN 427/00, LEX 52766). Zadośćuczynienie winno uwzględniać doznaną przez poszkodowanego krzywdę, na którą składają się cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie cierpień. Przy ocenie, więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszelkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.02.2000r., I CKN 969/98, LEX nr 50824). Niesporne w orzecznictwie sądowym i doktrynie jest, że ze względu na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy ustawodawca pozostawił sądowi. Sąd dysponuje w takim wypadku większym zakresem swobody, niż przy ustalaniu szkody majątkowej i sumy potrzebnej do jej naprawienia. Nie oznacza to jednak, by ocena Sądu nie poddawała się weryfikacji pod kątem jej zgodności z dyspozycją art. 445 § 1 k.c. Kryteria istotne przy ustalaniu „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia to przykładowo: rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy (vide: tak SN z wyroku z dn. 12.04.1972 r., II CR 57/72, opubl. w OSNCP 1972, nr 10, poz. 183, wyrok Sądu Najwyższego z 20.04.2006 r., IV CSK 99/05, niepubl. oraz wyrok Sądu Najwyższego z 27.02.2004 r., V CK 282/03, niepubl.). W orzecznictwie sądowym ugruntowany jest pogląd, że zadośćuczynienie z art. 445 K.c. ma charakter przede wszystkim kompensacyjny, musi być rozważane indywidualnie i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość dla poszkodowanego, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej (tak m.in. SN w wyroku z dn. z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10 opubl. w M.P.Pr. (...)). W orzecznictwie wyrażono również pogląd, iż zdrowie jest dobrem szczególnie cennym; przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadkach ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do niepożądanej deprecjacji tego dobra (tak SN w wyroku z dnia 16.07.1997 r., II CKN 273/97, nie publ.). Jednak jak wskazuje się również w orzecznictwie sądowym (wyrok SN z 28.09.2001 r., III CKN 427/00, Lex 52766) wysokość zadośćuczynienia nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Ponadto zdaniem Sądu procentowo ustalony przez biegłych lekarzy zakres doznanych urazów ma znaczenie jedynie pomocnicze (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28.06.2005 r., I CK 7/2005, LEX nr 153254, także: wyrok SN z 5.10.2005 r., I PK 47/05, M.P.Pr. (...)). Należy wskazać, że niedopuszczalne jest stosowanie jakichkolwiek mechanizmów przy wyliczaniu wysokości zadośćuczynienia, na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 5 października 2005 r., sygn. akt I PK 47/05 M. P. Pr. (...), wskazując, że "procentowo określony uszczerbek służy tylko, jako pomocniczy środek ustalania rozmiaru odpowiedniego zadośćuczynienia. Należne poszkodowanemu (pokrzywdzonemu czynem niedozwolonym) zadośćuczynienie nie może być mechanicznie mierzone przy zastosowaniu stwierdzonego procentu uszczerbku na zdrowiu" i nie może stanowić głównego wskaźnika wysokości należnego poszkodowanemu zadośćuczynienia, gdyż przy ustaleniu jego wysokości należy brać pod uwagę również pozostałe wyżej wymienione czynniki. Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia, o której stanowi art. 445 § 1 k.c., nie może być nadmierne wysokie, ale również i symboliczne. Wszelkie natomiast dolegliwości subiektywne podlegają weryfikacji z uwzględnieniem wiedzy medycznej i zasad doświadczenia życiowego. Z drugiej zaś strony wysokość zadośćuczynienia powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne.

W ocenie Sądu, bacząc na rozmiar i natężenie cierpień fizycznych i psychicznych, jakich powód doznał w związku z wypadkiem, wysokość żądanego zadośćuczynienia jest zbyt wygórowana. Zdaniem Sądu zgromadzone w sprawie dowody, uzasadniały przyznanie powodowi zadośćuczynienia i zasądzenie z tego tytułu kwoty w wysokości 14.000 zł. Kwota ta zdaniem Sądu pozwoli powodowi na zrekompensowanie doznanych przeżyć i cierpień oraz przywróci równowagę emocjonalną zaburzoną wypadkiem, leczeniem i negatywnymi odczuwanymi do tej pory dolegliwościami. W dalszej części, tj. co do kwoty 13.000 zł żądanie powoda jest zbyt wygórowane i podlegało oddaleniu. Sąd przyznając zadośćuczynienie w powyższej kwocie miał na uwadze, poczynione na podstawie ustaleń faktycznych wnioski, które uzasadniały przyjęcie, iż doznana przez powoda krzywda wyrażała się przede wszystkim w bólu związanym z cierpieniem fizycznym spowodowanym rodzajem, zakresem i natężeniem urazów, przebiegiem, okresem i uciążliwością procesu leczenia, a także obecnie odczuwanymi konsekwencjami doznanych urazów. Przyznając wysokość zadośćuczynienia Sąd kierował się także obecnym stanem zdrowia oraz dalszym rokowaniem. Dokonując oceny Sąd kierował się następującymi okoliczności wynikającymi ze stanu faktycznego takimi jak: bezpośrednie następstwa wypadku z dnia 13.10.2012r. w postaci urazu kręgosłupa szyjnego i prawego stawu nadgarstkowego, uszkodzenia narządu słuchu, kwalifikujące do uznania stałego uszczerbku na zdrowiu - niedosłuchu ucha prawego na poziomie 5%, konieczność noszenia kołnierza ortopedycznego przez okres siedmiu tygodni, opatrunku gipsowego przez okres około pięć tygodni, oraz utrudnienia w codziennym życiu z tym związane, korzystania przez powoda z pomocy lekarskiej, konsultacji i diagnostyki (badania), czasokres leczenia, czasokres utrzymywania się u powoda dolegliwości bólowych w okresie bezpośrednio po wypadku oraz w dalszym okresie w zakresie dolegliwości z układu narządu słuchu (szumy, trudności z zasypianiem, tzw. (...) w uszach), konieczność korzystania w związku z tym z leków, dolegliwości z układu laryngologicznego, które nie istniały przed wypadkiem. Należy też wziąć pod uwagę okoliczności natury psychicznej, będącej następstwem wypadku: lęk przed podrożą samochodem, poczucie nieprzydatności w życiu codziennym w okresie po wypadku związane z niemożnością wykonywania przez powoda dotychczasowych czynności życia codziennego, ograniczenie możliwości podjęcia pracy spowodowane czasowymi w okresie leczenia ograniczeniami fizycznymi występującymi w związku z wypadkiem, ogólne złe samopoczucie psychiczne powoda spowodowane bólem fizycznym.

Ilość i rozmiar tych ujawnionych cierpień fizycznych i psychicznych powoda nie uzasadnia zdaniem Sądu przekonanie, że kwota ponad 14.000 zł tytułem zadośćuczynienia jest nieadekwatna do okoliczności faktycznych w sprawie i dyrektyw orzecznictwa w tym zakresie. Należy też zauważyć, że doznane w wyniku wypadku w dniu 13 października 2012r. urazy kręgosłupa szyjnego i prawego stawu nadgarstkowego nie spowodowały długotrwałych, czy też trwałych zaburzeń funkcji i trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powoda. Obecnie, jak wynika z opinii biegłych wydanych na podstawie przeprowadzonych badań stanu zdrowia powoda, powód nie ma jakichkolwiek zaburzeń w kręgosłupie szyjnym, a także objawów korzeniowych (ogniskowych). Powód odczuwa wprawdzie nadal tkliwość palpacyjną wyrostków kolczastych odcinka szyjnego i karku po stronie prawej, jednakże nie występują żadne ograniczenia ze strony odcinka szyjnego kręgosłupa, ani objawy korzeniowe zarówno z kończyn górnych jak i dolnych. Rokowanie do stanu zdrowia w zakresie doznanych urazów z kręgosłupa szyjnego i prawego stawu nadgarstkowego, jest pomyślne. W badaniach statyczno-dynamicznych nie stwierdzono także zaburzeń równowagi u powoda, jak również odchyleń od stanu prawidłowego, wskazujących na uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego. W okresie leczenia powód nie wymagał pomocy osób trzecich w czynnościach życia codziennego. Powód, jak twierdził podczas przesłuchania odczuwa jedynie dolegliwości fizyczne ze strony narządu słuchu. Obecnie powód odczuwa dolegliwości ze strony laryngologicznej – tzw. (...) w uszach, w szczególności podczas snu, powód ma trudności z zasypianiem, lęk przed podróżą samochodem. Proces leczenia, według powoda jest zakończony. Mając na uwadze powyższe, w pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił jako nie znajdujące podstaw w stanie faktycznym i prawnym.

O odsetkach w części dotyczącej uzupełniającego zadośćuczynienia, Sąd orzekł w oparciu o art. 481 § 1 k.c., przy czym od dnia 01.01.2016r. w brzmieniu uwzględniającym treść tego przepisu wprowadzonym ustawą z dnia 09.10.2015r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (DZ.U.2015.1830), i art. 455 k.c. w zw. z art.14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003.124. (...) z późn. zm.), mając na uwadze mając na uwadze granice żądania pozwu, a nadto wskazany w ww. przepisie 30 dniowy termin do wypłaty świadczeń oraz chwile czasu, kiedy powód zgłaszał stronie pozwanej roszczenie dochodzone pozwem w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu błędny jest bowiem pogląd, iż generalnie datą wymagalności roszczenia o zadośćuczynienie jest dzień uprawomocnienia się wyroku zasądzającego to roszczenie. Zgodnie bowiem z zasługującym na aprobatę stanowiskiem wyrażonym w najnowszym orzecznictwie sądowym jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego (tu: art. 14 wyżej cyt. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych) lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 in fine k.c., uprawniony nie ma niewątpliwie możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu. Stanowiska tego nie podważa pozostawienie przez ustawę zasądzenia zadośćuczynienia i określenia jego wysokości w pewnym zakresie uznaniu sądu. Przewidziana w art. 445 § 1 i art. 448 k.c. możliwości przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Mimo więc pewnej swobody sądu przy orzekaniu o zadośćuczynieniu, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny (tak m.in. SN w wyrokach z dnia 18 lutego 2011 r., I CSK 243/10, opubl. w LEX nr 848109, z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10 opubl. w LEX nr 79477, z dnia 16 grudnia 2011 r. , V CSK 38/11, tak też SO we Wrocławiu w sprawie II Ca 1350/12).

Sąd oddalił również żądanie powoda w zakresie zasądzenia od strony pozwanej kwoty 313,66 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16.02.2013r. do dnia zapłaty - tytułem kosztów dojazdu do placówek medycznych na podstawie art. 444 § 1 k.c., jako nieudowodnione roszczenie powoda. Zgodnie z ogólną regułą dowodową określoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu ciąży na stronie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Ponieważ strona pozwana już w odpowiedzi na pozew wskazała, że zaprzecza wszelkim twierdzeniom powoda, z wyjątkiem wyraźnie przyznanych, a w żadnym momencie trwania procesu nie przyznała, że powód sam, we własnym zakresie poniósł ww. koszty dojazdu, a więc należy przyjąć, że zaprzeczyła m.in. i temu, by powód poniósł jakiekolwiek koszty tych dojazdów, a zatem obowiązkiem procesowym powoda było wykazanie tej okoliczności. Zdaniem Sądu powód jednak nie sprostał temu obowiązkowi, gdyż dokument, na który powołał się w tym zakresie powód tj. wykaz kilometrów związanych z dojazdami na leczenie, ma charakter tzw. dokumentu prywatnego, który nie posiada domniemania zgodności z prawdą okoliczności w nim stwierdzonych, a więc może być traktowany jedynie jako element twierdzeń powoda i nie posiada odpowiedniej mocy dowodowej w rozumieniu art. 233 § 1 Kpc na okoliczność poniesienia przez powoda we własnym zakresie kosztów dojazdów do placówek medycznych. Kontradyktoryjny charakter procesu cywilnego wymusza na stronach wskazywanie dowodów dla stwierdzenia faktów z których wywodzą skutki prawne, co z kolei jest potwierdzeniem wymienionej reguły art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Przepis art. 6 k.c. ma charakter generalny, jednak podkreślić należy, iż ciężar dowodu w polskim procesie cywilnym wiąże się z obowiązkiem twierdzenia i obowiązkiem dowodzenia tych wszystkich okoliczności, które mogą być, stosownie do art. 227 k.p.c., przedmiotem dowodu. Wynika stąd, iż powód musi udowodnić fakty tworzące jego prawo, a pozwany fakty, które przeszkodziły powstaniu prawa powoda lub je zniweczyły. Zasadę kontradyktoryjności (sporności) w polskim procesie cywilnym potwierdza nadto norma art. 3 k.p.c., w związku z art. 227 k.p.c. Zgodnie z dyspozycją art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody, a na podstawie art. 232 k.p.c. strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Należy przy tym zaznaczyć, iż same twierdzenia strony, która z twierdzeń stara się uzyskać korzystne dla siebie rozstrzygnięcie nie może stanowić podstawy wyrokowania Sądu. Same bowiem twierdzenia strony nie są dowodem. Obecny kształt art. 3 k.p.c. i art. 232 k.p.c., powtarzającego w zasadzie regułę z art. 6 k.c., jest przejawem dążenia ustawodawcy do wzmocnienia uprawnień i obowiązków stron w zakresie wskazywania stosunków i okoliczności faktycznych, spornych między nimi, z których wywodzą swoje prawa i na których opierają swe żądania. Jednakże to rzeczą stron, a nie Sądu jest poszukiwanie i przedstawianie dowodów mających na celu udowodnienie twierdzeń, co wyraźnie zaznaczył Sąd Najwyższy w wyroku z 17 grudnia 1996 r. (OSN 1997, poz. 76). Zasadnicza rola Sądu sprowadza się do prawnej i faktycznej oceny materiału dowodowego przedstawionego przez strony. Sąd bowiem jako bezstronny arbiter, rozstrzygający istniejący między stronami spór, opiera rozstrzygnięcie na przedstawionych przez strony dowodach. Jedynie dyspozycja art. 5 k.p.c. obliguje Sąd do udzielenia stronom i uczestnikom postępowania, występującym w sprawie bez adwokata lub radcy prawnego, potrzebnych wskazówek co do czynności procesowych oraz pouczania ich o skutkach prawnych tych czynności i skutkach zaniedbań, w tym także spoczywającym na nich ciężarze dowodu i skutkach nie przedstawienia dowodów na oparcie swych twierdzeń.

Biorąc pod uwagę powyższe należy zaznaczyć, iż strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, musi liczyć się z ryzykiem niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na tej stronie spoczywał.

O kosztach procesu w pkt III sentencji wyroku, Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia, mając na uwadze, że powództwo zostało uwzględnione w 50 % dochodzonych kwot. Zasądzona od strony pozwanej na rzecz powoda kwota 137,64 zł stanowi różnicę 50 % celowych w rozumieniu art. 98 § 1 i 2 k.p.c. kosztów procesu poniesionych przez powoda (sprowadzające się do kwoty 2.417 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, wydatków na opinię biegłych w kwocie 1.658,27 zł, opłata od pozwu 600 zł – łącznie 4.675,27 zł), a więc 50 % z 4.675,27 zł = 2.337,64 zł) i kwotą 50 % celowych i wykazanych kosztów procesu poniesionych przez stronę pozwaną (stanowiących kwotę 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, oraz kwoty 2.000 zł tytułem przyznanych biegłym wynagrodzeń wypłaconych z zaliczki strony pozwanej), a więc kwota 50 % z łącznej kwoty 4.400 zł = 2.200 zł). Wysokość stawek zastępstwa procesowego stron znajduje uzasadnienie w § 6 pkt 5 Rozporządzeń Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radcy prawnego oraz za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163 z dnia 3 października 2002 r., poz. 1348 i 1349 z późn. zm.).

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji wyroku.