Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2016 r. w Warszawie

sprawy z powództwa H. K.

przeciwko (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej w W.

o premię, odsetki

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 29 marca 2016 roku 1sygn. akt VII P 1100/15

uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 1, 3, 4 i w tym zakresie przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia Sądowi Rejonowemu dla m. st. Warszawy w Warszawie VII Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej.

Sygn. akt XXI Pa 558/16

UZASADNIENIE

I Stanowiska stron

Powódka H. K. wniosła o zasądzenie od (...) Banku (...) S.A. w W. 44 270,85 złotych z odsetkami ustawowymi od 30 października 2012 r. do dnia zapłaty, tytułem premii za IV kwartał 2010 roku, z zasądzeniem kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Strona pozwana wskazywała w odpowiedzi na pozew, że jeżeli może powódka dochodzić roszczenia z tego tytułu to tylko 32 853,20 złotych i że przyczyną podjęcia decyzji o nieprzyznaniu powódce premii za IV kwartał 2010 roku było nieprzestrzeganie przepisów prawa i nieprzestrzeganie standardów obsługi klienta, a przyczyny te pozostawały w związku z przygotowaniem przez powódkę raportu analitycznego spółki Giełda (...) w W., którego powódka była współautorem, a w którym zamieszczono fragmenty innych publikacji (fragmenty artykułów z gazety (...)), bez uzyskania zgody ich autora, bez podania źródła pochodzenia tych fragmentów i bez zamieszczenia informacji, iż są to cytaty, co stanowiło naruszenie własności intelektualnej innej osoby, a zatem stanowiło naruszenie powszechnie obowiązujących przepisów prawa.

W toku procesu na terminie rozprawy 29 marca 2016 roku pełnomocnik powódki cofnął pozew ponad 32 853,20 złotych wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

II Wyrok Sądu pierwszej instancji

Wyrokiem z 29 marca 2016 r., sygn. akt VII P 1100/15, Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy w Warszawie — VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych:

1.  zasądził od (...) Banku (...) S.A. w W. na rzecz H. K. następujące kwoty:

a.  32.853,20 zł tytułem premii za czwarty kwartał 2010 roku z odsetkami ustawowymi biegnącymi od 30 października 2012 roku do dnia zapłaty;

b.  1800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

2.  umorzył postępowanie w zakresie roszczenia przekraczającego kwotę z punktu 1a wyroku;

3.  nadał wyrokowi w pkt 1a rygor natychmiastowej wykonalności do 32 853,20 złotych;

4.  nakazał ściągnąć od (...) Banku (...) S.A. w W. na rachunek Skarbu Państwa — Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie 1643 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od zasądzonej kwoty roszczenia głównego.

III Ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji

Sąd ustalił, że powódka jako pracownik strony pozwanej zarabiała ostatnio miesięcznie 45 878,05 złotych i była zatrudniona na stanowisku dyrektora sprzedaży w (...) S.A. od 1 sierpnia 2005 r. do 31 grudnia 2010 r. Powódce nie przyznano premii za IV kwartał 2010 roku z powodu nieprzestrzegania przepisów prawa i nieprzestrzegania standardów obsługi klienta, gdyż zdaniem strony pozwanej była ona współautorem raportu analitycznego spółki Giełda (...) S.A. w W., a w tym raporcie zostały zamieszczone fragmenty innych publikacji bez uzyskania zgody ich autora, bez podania źródła pochodzenia tych fragmentów i bez zamieszczenia informacji, iż są to cytaty. Stanowiło to naruszenie własności intelektualnej innej osoby i tym samym było to naruszenie powszechnie obowiązujących przepisów prawa. Ponadto poprzez udostępnienie klientom raportu doszło do naruszenia i nieprzestrzegania standardów obsługi klienta (klientom został przedłożony raport opracowany z naruszeniem przepisów prawa). Sporna premia miała charakter regulaminowy i była uregulowana w pisemnych zasadach premiowania pracowników (...). § 6 ust. 6 pkt 2 tych zasad przewidywał, że dyrektor (...) może podjąć decyzję o obniżeniu premii lub nie przyznaniu premii w przypadku nieprzestrzegania przepisów prawa lub standardów obsługi klienta. § 12 tych zasad przewidywał, że sporna premia dla powódki winna być wypłacona najpóźniej do końca lutego 2011 roku. 16 listopada 2010 r. strona pozwana wręczyła powódce karę porządkową upomnienia za narażenie przez powódkę (...) na ryzyko prawne oraz reputacyjne poprzez brak właściwego nadzoru nad podległym pracownikiem, który doprowadził do umieszczenia na stronie 19 i 20 raportu analitycznego spółki (...), przygotowanego w związku z trwającą ofertą publiczną spółki fragmentów artykułów prasowych zamieszczonych w gazecie (...), bez zamieszczenia informacji, iż są to cytaty ani bez podania źródła pochodzenia tych fragmentów i ich autora, zaś prawomocnym wyrokiem z 5 września 2011 roku w sprawie VII P 2095/10 Sąd uchylił tę karę porządkową uznając, że nie było podstaw merytorycznych do nałożenia na powódkę tej kary.

H. K. złożyła w Sądzie 21 lutego 2014 roku wniosek o wezwanie strony pozwanej do zawarcia ugody co do 44 270,85 zł odnośnie do spornej premii za IV kwartał 2010 r., lecz do ugody nie doszło, czym przerwała powódka bieg przedawnienia co do dochodzenia roszczenia. Kwota roszczenia nie była (matematycznie) sporna między stronami.

IV Rozważania prawne Sądu pierwszej instancji

Zdaniem Sądu Rejonowego powódkę pozbawiono spornej premii tylko i wyłącznie na tych podstawach, które spowodowały nałożenie na powódkę kary porządkowej upomnienia 16 października 2010 r., co wynika z prawomocnego wyroku Sądu z 5 września 2011 r. i jego uzasadnienia ze sprawy VII P 2095/10 oraz pisma do powódki strony pozwanej z 30 października 2012 r. Natomiast tutejszy Sąd uchylając powyższym orzeczeniem tę karę porządkową, nie tylko ocenił nałożenie tej kary od strony formalnoprawnej, ale uznał, ze merytorycznie nie zaistniały jakiekolwiek podstawy do nałożenia na powódkę tej kary, a merytoryczne podstawy nałożenia tej kary winna udowodnić strona pozwana w tej sprawie. Tym samym Sąd pierwszej instancji uznał, że odpadły, bo nie istniały podstawy nie przyznania powódce spornej premii i jest ona jej należna na podstawie § 5 - § 8 i § 12 zasad premiowania pracowników (...), z odsetkami ustawowymi na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p.

Z tych przyczyn Sąd Rejonowy na terminie rozprawy 29 marca 2016 r. oddalił pozostałe wnioski dowodowe w tej sprawie, wobec zbędności ich przeprowadzenia. Na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w pkt 2 wyroku, wobec częściowego cofnięcia powództwa ze zrzeczeniem się roszczenia. Na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy orzekł jak w pkt 3 wyroku co do kwoty głównej.

O kosztach procesu Sąd pierwszej instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz na podstawie § 2, § 6 pkt 5 i § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Na podstawie art. 2, art. 13 ust. 1, art. 35 ust. 1 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sad Rejonowy orzekł jak w pkt 4 wyroku.

V Apelacja pozwanego od wyroku Sądu pierwszej instancji

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł pozwany, zaskarżając wyrok w części, tj. w pkt I, III, IV.

Pozwany zarzucił Sądowi pierwszej instancji:

I  nierozpoznanie istoty sprawy poprzez pominięcie merytorycznych zarzutów pozwanego zawartych w odpowiedzi na pozew, odnoszących się do merytorycznych przyczyn uzasadnienia decyzji odnośnie pozbawienia powódki prawa do premii za IV kwartał 2010 r. i zakwalifikowania zachowania H. K. jako uzasadniającego pozbawienie jej prawa do premii na podstawie § 6 ust. 6 pkt 2 Zasad premiowania pracowników (...), stanowiących załącznik do Uchwały Zarządu Banku z dnia 21 grudnia 2007 r. nr (...) w sprawie zasad premiowania pracowników (...), a nie tylko kwalifikacji tego zachowania pod kątem podstaw do nałożenia kary porządkowej;

II  naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na wynik sprawy, tj.:

a.  art. 227 w zw. z art. 217 § 3 k.p.c. poprzez ich błędne zastosowanie i przyjęcie, że wszystkie okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione w toku postępowania z powództwa H. K. przeciwko (...) S.A. o uchylenie kary porządkowej (sprawa o sygn. akt VII P 2095/10), a zatem nie ma konieczności odnoszenia się do twierdzeń strony pozwanej zawartych w odpowiedzi na pozew z 11 sierpnia 2015 r., co doprowadziło do nierozpoznania przez Sąd pierwszej instancji istoty niniejszej sprawy, a także okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i w konsekwencji błędnego przyjęcia, że roszczenie powódki należy uznać za zasadne,

b.  art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 § 3 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowego strony pozwanej o przesłuchanie w charakterze świadka B. B. na okoliczność przyczyn decyzji o pozbawieniu powódki prawa do premii za IV kwartał 2010 r. oraz zakresu czynności H. K., jak również sposobu przygotowywania raportów i analiz w (...), co w konsekwencji doprowadziło do nierozpoznania okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i błędnego przyjęcia, że roszczenie powódki należy uznać za zasadne,

c.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę zebranego materiału dowodowego, a w konsekwencji wyprowadzenie wniosków z niego niewynikających oraz poczynienie błędnych ustaleń faktycznych i przyjęcie, że Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w wyroku z 5 września 2011 r. (sygn. akt VII P 2095/10) zbadał merytoryczne podstawy do nieprzyznania powódce premii za IV kwartał 2010 r. w związku z uchybieniami, których dopuściła się H. K., podczas gdy w rzeczywistości we wskazanym wyroku Sąd Rejonowy badał jedynie pod kątem formalnym i merytorycznym podstawy do nałożenia na powódkę kary porządkowej,

d.  a co więcej, naruszył art. 477 ² § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, tj. nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności, podczas gdy roszczenie o premię winno zostać oddalone w całości, zatem brak było podstaw do zastosowania tego przepisu;

III  w konsekwencji Sąd pierwszej instancji dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego, tj.:

a.  § 6 ust. 6 pkt 2 Zasad premiowania pracowników (...), stanowiących załącznik do Uchwały Zarządu Banku z dnia 21 grudnia 2007 r. nr (...) w sprawie zasad premiowania pracowników (...), poprzez jego niewłaściwą wykładnię i niezastosowanie, a w konsekwencji błędne przyjęcie, że nie istniały podstawy do pozbawienia powódki prawa do premii za IV kwartał 2010 r.,

b.  § 5 i § 8 Zasad premiowania pracowników (...) stanowiących załącznik do Uchwały Zarządu Banku z dnia 21 grudnia 2007 r. nr (...) w sprawie zasad premiowania pracowników (...), poprzez ich niewłaściwą wykładnię i zastosowanie, a w konsekwencji przyjęcie, że powódka nabyła prawo do premii w pełnej wysokości za IV kwartał 2010 r. na podstawie § 5 i 8, podczas gdy przepisy te stanowią o prawie do premii dla stanowisk Dyrektora (...) i jego zastępców, a powódka nie zajmowała żadnego z tych stanowisk, a także o tym, że pracownicy (...) nie zachowują prawa do premii przyznawanych na podstawie odrębnych przepisów wewnętrznych Banku, a zachowują prawo do bonusów rocznych za osiągnięte wyniki ekonomiczne Banku, przyznawanych na podstawie odrębnych przepisów wewnętrznych Banku — podczas gdy kwestie te nie były przedmiotem niniejszego postępowania,

c.  art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p. poprzez ich niezastosowanie i przyjęcie, że H. K. wykazała, że nabyła prawo do premii w pełnej wysokości za IV kwartał 2010 r., podczas gdy powódka w żaden sposób nie kwestionowała przyczyn wskazywanych przez pracodawcę w uzasadnieniu pozbawienia jej prawa do premii, tj. uchybień H. K. podczas przygotowywania raportu analitycznego dotyczącego (...), a zatem w żaden sposób nie wykazała, że nie istniały przesłanki do pozbawienia jej premii, o których mowa w § 6 ust. 6 pkt 2 Z. premiowania pracowników (...), pomimo tego, że to na niej spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie,

d.  art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 2, § 6 pkt 5 i § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu poprzez obciążenie pozwanego kosztami zastępstwa procesowego powódki w sytuacji, kiedy roszczenie powódki winno zostać oddalone w całości,

e.  art 2, art. 13 ust. 1, art. 35 ust. 1, art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych poprzez obciążenie pozwanego kosztami procesu.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o:

a.  uchylenie w zaskarżonej części wyroku wydanego w niniejszej sprawie i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, z uwzględnieniem kosztów postępowania apelacyjnego;

ewentualnie

b.  na podstawie art. 380 k.p.c. o rozpoznanie przez Sąd drugiej instancji postanowienia Sądu pierwszej instancji w przedmiocie oddalenia wniosku dowodowego strony pozwanej o przesłuchanie w charakterze świadka B. B. na okoliczność przyczyn nieprzyznania powódce premii za IV kwartał 2010 r., zakresu czynności H. K. oraz sposobu przygotowywania raportów i analiz w (...), a na podstawie art. 241 w zw. z art. 382 k.p.c. wniósł o przeprowadzenie przez Sąd drugiej instancji dowodu z przesłuchania wyżej wskazanego świadka, na okoliczności jak wskazane powyżej;

c.  zmianę w zaskarżonej części wyroku wydanego w niniejszej sprawie i oddalenie powództwa w tym zakresie w całości;

d.  zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obydwie instancje.

VI Odpowiedź powódki na apelację pozwanego

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed Sądem drugiej instancji.

VII Ustalenia faktyczne i rozważania prawne poczynione przez Sąd drugiej instancji

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie, o ile zmierza do uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Obowiązujący model postępowania cywilnego zakłada, że druga instancja jest instancją merytoryczną, w ramach której rozpoznanie sprawy powinno nastąpić ex novo i prowadzić do wydania rozstrzygnięcia kończącego spór między stronami. Takie podejście do zakresu rozpoznania i orzekania w postępowaniu apelacyjnym znajduje potwierdzenie w orzecznictwie. W uchwale składu siedmiu sędziów z 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07 (OSNC 2008, Nr 6, poz. 55), Sąd Najwyższy wyjaśnił, że sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania.

Zgodnie z art. 386 § 4 k.p.c. sąd drugiej instancji może uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania tylko w razie nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości. W ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie Sąd I instancji nie przeprowadził żadnego postępowania dowodowego, co prowadzi do wniosku, iż nie rozpoznał on istoty sporu.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zawartym w wyroku z 17 kwietnia 2008 r. II PK 291/2007 (Lex Polonica nr 3058741) do nierozpoznania istoty sprawy w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c. dochodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, gdy zaniechał on zbadania materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów strony, bezpodstawnie uznając, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (I CK 505/2003 Lex Polonica nr 2025461; II CK 293/2002, I CKN 486/2000 OSN 2003/3 poz. 36). Z kolei w orzeczeniu z 11 marca 1998 r. III CKN 411/97 (niepublikowane) Sąd Najwyższy przyjął, że nierozpoznanie istoty sprawy w rozumieniu art. 386 §4 k.p.c. oznacza niewyjaśnienie i pozostawienie poza oceną okoliczności faktycznych, stanowiących przesłanki zastosowania normy prawa materialnego, będącej podstawą roszczenia. W przedmiotowej sprawie miała miejsce wyżej wymieniona sytuacja.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy nie przeprowadził żadnego postępowania dowodowego, a swoje rozstrzygnięcie oparł na orzeczeniu sądu w sprawie z powództwa H. K. przeciwko (...) Bankowi (...) S.A. o uchylenie kary porządkowej oraz pominął w całości argumentację pozwanego odnoszącą się do merytorycznych przyczyn pozbawienia powódki prawa do premii za IV kwartał 2010 r. i zakwalifikowania zachowania powódki jako uzasadniającego pozbawienie jej prawa do premii na podstawie § 6 ust. 6 pkt 2 Z. premiowania pracowników (...). Zauważyć przy tym należy, że sprawa, na której sąd pierwszej instancji oparł swoje orzeczenie dotyczyła całkiem innego roszczenia – uchylenia kary porządkowej upomnienia. W tamtym postępowaniu sąd badał warunki formalne nałożenia kary oraz rozpatrywał czy uchybienie, jakiego dopuściła się H. K. mieściło się w katalogu wykroczeń, za które pracodawca może udzielić pracownikowi kary porządkowej. Nie badał natomiast podstaw do pozbawienia powódki prawa do premii za IV kwartał 2010 r. Tymczasem istotą niniejszej sprawy jest ustalenie, czy w świetle obowiązujących u pozwanego przepisów mógł on pozbawić powódkę premii za uchybienie, którego jego zdaniem się dopuściła. W tym celu sąd powinien w pierwszej kolejności przeanalizować załącznik do uchwały nr 603/ (...) z 21 grudnia 2007 r. w sprawie zasad premiowania pracowników (...), zwłaszcza § 6 ust. 6 tego załącznika, który wskazuje kiedy dyrektor może podjąć decyzję o obniżeniu premii dla pracownika. Następnie zaś sąd winien zweryfikować, czy uchybienia popełnione przy sporządzaniu raportu analitycznego dotyczącego emisji akcji spółki Giełda (...) w W. mieściły się kategorii „nieprzestrzeganie przepisów prawa lub standardów obsługi klienta”. Sąd Rejonowy nie odniósł się w ogóle do wskazanych kwestii, nie poczynił własnych ustaleń, opierając jedynie na wyroku wydanym w sprawie o sygn. VII P 2095/10 oraz jego uzasadnieniu uznając, iż skoro nie było podstaw do nałożenia na powódkę kary porządkowej, to tym samym nie było podstaw do obniżenia premii. Ubocznie tylko zauważyć należy, że Sąd Rejonowy zasądzając na rzecz powódki premię za IV kwartał 2010 r. wskazał nieprawidłową podstawę swojego rozstrzygnięcia tj. § 5 i § 8 zasad premiowania pracowników (...), które nie odnosiły się do powódki.

Dodatkowo zauważyć należy, iż Sąd I instancji dopuścił się naruszenia proceduralnego poprzez naruszenie zasady bezpośredniości, z której wynika, że niedopuszczalne jest oparcie ustaleń faktycznych na ustaleniach dokonanych w innym postępowaniu. W orzecznictwie Sądu Najwyższego, które Sąd Okręgowy w całości podziela wskazuje się, że dokonywanie ustaleń faktycznych na podstawie akt innej sprawy stanowi uchybienie procesowe. Mimo że akta innej sprawy odzwierciedlają wyniki postępowania dowodowego, to nie daje to podstawy do stwierdzenia, że powołanie się przez sąd orzekający na akta innej sprawy oznacza przeprowadzenie postępowania dowodowego. Postępowanie dowodowe powinno być przeprowadzone przed sądem orzekającym zgodnie z zasadą bezpośredniości; niedopuszczalne jest zastępowanie potrzebnych własnych samodzielnych ustaleń sądu orzekającego ustaleniami dokonanymi w innej sprawie związanej z pierwszą pod względem faktycznym i jurydycznym (wyrok SN z dnia 28 września 1971 r., II CR 384/71, LEX nr 6993).

Od obowiązku dopuszczenia w postępowaniu cywilnym dowodu z przesłuchania świadków i stron przesłuchanych w toku dochodzenia sąd cywilny powinien odstępować tylko wyjątkowo, gdy przesłuchanie tych osób jest niemożliwe lub gdy strony godzą się na niepowtarzanie przesłuchania świadków, a złożone w innym postępowaniu sądowym zeznania nie budzą uzasadnionych wątpliwości co do ich mocy dowodowej (wyroki SN: z dnia 22 października 1973 r., II CR 537/73, LEX nr 7323; z dnia 30 maja 2008 r., III CSK 344/07, LEX nr 490435). Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie miała jednak miejsca.

Podsumowując tę część rozważań wskazać jeszcze raz należy, że Sąd I instancji w niniejszej sprawie nie rozpoznał istoty sprawy bowiem nie przeanalizował przyczyn pozbawienia powódki prawa do premii, nie przeprowadził żadnego postępowania dowodowego posiłkując się jedynie aktami sprawy VII P 2095/10 naruszając tym samym zasadę bezpośredniości, co stanowi niedopuszczalne uchybienie procesowe.

Należy też wskazać, iż Sąd Okręgowy jest uprawniony i zobowiązany orzekać merytorycznie, jednak nie może w tak szerokim zakresie, jakiego wymaga niniejsza sprawa, zastępować sądu pierwszej instancji, pozbawiając strony możliwości zwykłej kontroli instancyjnej wydanego orzeczenia, które w przeciwieństwie do zaskarżonego wyroku powinno obejmować istotę sprawy rozpoznaną po rzetelnym i zgodnym z przepisami kodeksu postępowania cywilnego przeprowadzeniu postępowania dowodowego oraz pogłębionej analizie prawnej ustalonych faktów. Należy bowiem mieć na uwadze, że chociaż w myśl art. 382 k.p.c. postępowanie apelacyjne ma charakter merytoryczny i w tym znaczeniu jest przedłużeniem postępowania przeprowadzonego przed sądem pierwszej instancji, jednakże z pola widzenia nie może schodzić wymóg zachowania instancyjności, o której stanowi art. 176 ust. 1 Konstytucji RP. Oznacza to, że sąd drugiej instancji nie może zastępować własnym orzeczeniem orzeczenia sądu pierwszej instancji, gdyż mogłoby to dorowadzić do sytuacji, w których sąd odwoławczy orzekałby jako jedna i ostateczna instancja.

Skoro zatem Sąd I instancji zaniechał zbadania materialnej podstawy roszczenia powódki, przy jednoczesnym braku przeprowadzenia postępowania dowodowego w tym zakresie, to powinnością Sądu Okręgowego było uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wobec powyższego Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy powinien w pierwszej kolejności przeanalizować załącznik do uchwały nr 603/ (...) z 21 grudnia 2007 r. w sprawie zasad premiowania pracowników (...), zwłaszcza § 6 ust. 6 tego załącznika oraz zweryfikować, czy uchybienia popełnione przy sporządzaniu raportu analitycznego dotyczącego emisji akcji spółki Giełda (...) w W. mieściły się kategorii „nieprzestrzeganie przepisów prawa lub standardów obsługi klienta” po przeprowadzeniu dowodów zgłoszonych przez strony, a następnie dokonać subsumpcji ustalonych faktów pod odpowiednie przepisy prawa.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy przepisu art. 386 § 4 k.p.c. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu w instancji odwoławczej.