Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 maja 2016 roku, sygn. akt I C 1620/15, w sprawie z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko S. S., o zapłatę, Sąd Rejonowy w Zgierzu:

1.  zasądził od pozwanego S. S. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 1.336,98 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 7 kwietnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  nie obciążył pozwanego kosztami procesu;

3.  nakazał wypłacić adw. W. G. z funduszy Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 221,40 zł tytułem zastępstwa procesowego udzielonego pozwanemu z urzędu, w tym 23 % podatku od towarów i usług.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd I instancji dokonał następujących ustaleń faktycznych i ocen prawnych:

W dniu 30 września 2012 roku S. S., jako Abonent zawarł z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. (obecnie (...) S.A.) jako Operatorem umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) w ramach taryfy Rodzina 20 na czas oznaczony do dnia 30 czerwca 2016 roku. Na podstawie pkt 6.2.1. umowy Abonent przyjął na siebie zobowiązanie niepieniężne do utrzymania aktywnej Karty SIM w T-M. przez czas oznaczony obowiązywania umowy. W przypadku naruszenia przez Abonenta tego zobowiązania był on zobowiązany na pisemne żądanie operatora do naprawienia szkody poprzez zapłatę kary umownej (pkt 6.6 umowy). Wysokość kary umownej została określona na kwotę 1.529,13 zł. W takiej samej kwocie została przyznana Abonentowi Ulga w związku z zawarciem umowy. Kara umowna dochodzona przez Operatora nie mogła przekroczyć dla pakietu Rodzina 20 kwoty 1.800 zł jak również wartości ulgi przyznanej Abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną wartość tej ulgi za okres od dnia zawarcia Umowy do dnia jej rozwiązania. Zgodnie z § 15 ust. 3 „Regulaminu Świadczenia Usług (...) na rzecz Abonentów T-M.” obowiązującego od dnia 5 czerwca 2011 roku w przypadku naruszenia przez Abonenta postanowień Umowy lub umów, w szczególności w zakresie obowiązku ponoszenia przez Abonenta opłat, Operator mógł rozwiązać umowę lub Umowy w każdym czasie ze skutkiem natychmiastowym po uprzednim wezwaniu Abonenta do zaprzestania naruszeń lub usunięcia ich skutków i bezskutecznym upływie wyznaczonego Abonentowi w tym celu terminu. Na podstawie § 15 ust. 8 Regulaminu w przypadku korzystania przez Abonenta karty SIM z naruszeniem ust. 7 pkt 7.4 lub 7.5 Operator miał nadto prawo żądać kary umownej w wysokości określonej w Umowie, albo w przypadku braku takiego postanowienia, w wysokości stanowiącej równowartość sumy opłat za usługi w trzech ostatnich fakturach wystawionych przed rozwiązaniem Umowy. W świetle § 12 pkt 1 Regulaminu Świadczenia Usług (...) na rzecz Abonentów T-M. Abonent zobowiązany był do zapłaty opłat wynikających z faktury, w terminie określonym w Fakturze. Termin płatności nie mógł być krótszy niż 14 dni od daty wystawienia faktury. Za dzień zapłaty uważało się dzień uznania rachunku bankowego Operatora, a w przypadku dokonania wpłaty w kasie wyznaczonego Punktu Sprzedaży – dzień dokonania wpłaty. W dniu 24 lipca 2013 roku S. S. jako Abonent zawarł z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. jako Operatorem umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) na czas oznaczony do dnia 23 lipca 2015 roku. W pkt. 1.2. Umowy wskazano, że Abonent zobowiązuje się do utrzymania aktywnej Karty SIM przez czas obowiązywania Umowy. W pkt 6.2 zastrzeżono, że jednostronne rozwiązanie umowy przed upływem czasu oznaczonego, na który umowa została zawarta, dokonane przez Abonenta lub przez Operatora z winy Abonenta, oznaczać będzie naruszenie przez Abonenta zobowiązania niepieniężnego do utrzymania aktywnej Karty SIM przez ten czas. W takim wypadku Abonent zapłaci na pisemne żądanie Operatora karę umowną, której maksymalna wartość wynosi 600 zł. Kara umowna nie przekroczy wartości ulgi przyznanej Abonentowi w wysokości 2.946,35 zł pomniejszonej o proporcjonalną wartość tej ulgi za okres od dnia zawarcia Umowy do dnia jej rozwiązania. Dla uniknięcia wątpliwości doprecyzowano, że w przypadku, gdy pomniejszona we wskazany sposób ulga będzie wyższa niż podana powyżej maksymalna wartość kary lub jej równa, to kara umowna jest równa tej maksymalnej wartości. Z kolei zgodnie z pkt 10.3 umowy w przypadku naruszenia przez Abonenta postanowień umowy, w szczególności w zakresie obowiązku ponoszenia przez Abonenta opłat, Operator mógł rozwiązać Umowę w każdym czasie ze skutkiem natychmiastowym po uprzednim wezwaniu Abonenta do zaprzestania naruszeń lub usunięcia skutków i bezskutecznym upływie wyznaczonego Abonentowi w tym celu terminu. W świetle § 13 Regulaminu Świadczenia Usług (...) na rzecz Abonentów T-M. obowiązującego od dnia 23 czerwca 2013 roku termin zapłaty Faktury nie mógł być krótszy niż 14 dni od daty wystawienia faktury. Za dzień zapłaty uważało się dzień uznania rachunku bankowego Operatora, a w przypadku dokonania wpłaty w kasie wyznaczonego Punktu Sprzedaży – dzień dokonania wpłaty. Pozwany nie zapłacił należności z faktur nr (...) na łączną kwotę 405,73 zł z odsetkami za zwłokę wyliczonymi na dzień 19 listopada 2014 roku w kwocie 3,83 zł, w związku z czym w dniu 19 listopada 2014 roku strona powodowa wystosowała do pozwanego pismo zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych ze skutkiem na dzień 29 grudnia 2014 roku. Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 1.676,62 zł, na którą składały się należności wynikające z nieopłaconych faktur, odsetki za zwłokę oraz kary umowne w terminie do dnia 24 grudnia 2014 roku. W piśmie podano także numer rachunku bankowego oraz informacje o tym, że za dzień zapłaty uważa się dzień uznania rachunku bankowego operatora. Jednocześnie powód podał warunki odstąpienia od wypowiedzenia umowy. W tym celu prosił pozwanego o spełnienie do dnia 24 grudnia 2014 roku następujących warunków: dokonania wpłaty należności z faktur z odsetkami za zwłokę w łącznej kwocie 405,73 zł oraz w przypadku zagubienia karty SIM o odebranie duplikatu karty SIM i uiszczenia związanej z tym opłaty określonej w cenniku. W przypadku spełnienia powyższych warunków przywrócenie świadczenia usług telekomunikacyjnych miało nastąpić w terminie 7 dni, wypowiedzenia umowy miało stać się bezskuteczne, a kary umowne anulowane. Pozwany dokonał przelewu żądanej kwoty w dniu 24 grudnia 2014 roku, jednak na rachunku bankowym powoda została ona zaksięgowana w dniu 29 grudnia 2014 roku. Renta powoda wpłynęła w dniu 18 grudnia 2014 roku. Pozwany utrzymuje się z renty w kwocie 700 zł, prowadzi gospodarstwo domowe z żoną, która jest na zasiłku dla bezrobotnych w kwocie 500 zł. Dostaje zasiłek rodzinny w kwocie 100 zł. na utrzymaniu ma 14- letniego syna.

Ustalając stan faktyczny Sąd Rejonowy nie dał wiary pozwanemu w zakresie, w jakim twierdził on, iż kwoty z niezapłaconych faktur, które składały się na łączną kwotę 405,73 zł naliczane były przez powoda za usługi, których powód nie zamawiał. Sąd uznał, iż w tym zakresie bardziej wiarygodne są twierdzenie powoda, w których wskazał, iż zostały one naliczone za wysyłanie tzw. sms- ów P., zwłaszcza, że w gospodarstwie domowym z pozwanym pozostaje małoletni syn, niż za płatne reklamy, których pozwany nie zamawiał. Sąd meriti uznał, że gdyby istotnie tak było, zapewne byłby jakiś ślad reklamacji pozwanego z tego tytułu, a już na pewno nie zapłaciłby faktur za takie usługi. Tymczasem pozwany je zapłacił, i brak dowodu na to, aby zastrzegł przy tym zwrot spełnionego w ten sposób świadczenia.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie i znajduje oparcie w świetle art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2014 roku Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz. U. z 2014r. poz. 243), zgodnie z którym świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Sąd I instancji wywiódł, iż fakt zawarcia umowy przez strony oraz jej warunki pozostawały poza sporem. Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia było to, czy pozwany wywiązał się należycie z umowy, bądź czy nie dopełnił jej warunków, a w konsekwencji tego czy i ewentualnie, w jakiej wysokości powodowi przysługiwało uprawnienie do naliczenia kary umownej. Sąd zważył, że pozwany w świetle Regulaminów świadczenia usług telekomunikacyjnych, z których treścią zapoznał się i ją zaakceptował zobowiązał się do terminowego regulowania należności za świadczone mu usługi. Jednocześnie miał świadomość, że nierealizowanie tego obowiązku będzie skutkowało wypowiedzeniem umów i naliczeniem kar umownych. Bezspornym w sprawie było to, że pozwany nie zapłacił należności z faktur na łączną kwotę 405,73 zł. Jednocześnie, jak ustalił Sąd, faktury te zostały wystawione za usługi sms-ów P., z których pozwany korzystał. Tym samym zaistniały podstawy do złożenia przez powoda oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Jednocześnie pozwany nie wywiązał się z obowiązków, od których powód uzależniał cofnięcie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, tj. nie uiścił do dnia 24 grudnia 2014 roku na wskazany rachunek bankowy kwoty 405,73 zł. Sąd argumentował, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że pozwany w dniu 24 grudnia 2014 roku dokonał przelewu na tę kwotę na wskazany rachunek, jednak z uwagi na okres świąteczny kwota ta została zaksięgowana w dniu 29 grudnia 2014 roku, a zatem po terminie zakreślonym w piśmie powoda. Sąd wskazał przy tym, że zgodnie z Regulaminem Świadczenia Usług (...) na rzecz Abonentów T-M., który pozwany zaakceptował, za dzień zapłaty uważa się dzień uznania rachunku bankowego Operatora, a w przypadku dokonania wpłaty w kasie wyznaczonego Punktu Sprzedaży – dzień dokonania wpłaty. O tymże postanowieniu umownym przypominał również powód w piśmie wypowiadającym umowę. Pozwany nie przedstawił żadnego dowodu świadczącego o tym, że rachunek powoda został uznany w dniu 24 grudnia 2014 roku, a tym samym, że wypowiedzenie umów i naliczenie kar umownych nie było skuteczne. Stąd też Sąd przyjął, że pozwany nie wypełnił warunków porozumienia dotyczącego spłat zaległości, a zatem rozwiązanie umów z skutkiem na dzień 29 grudnia 2014 roku i naliczenie kar umownych pozostało aktualne. Sąd uznał, że zastrzeżenie kar umownych było także dopuszczalne w świetle unormowania art. 57 ust. 6 cytowanej ustawy – Prawo telekomunikacyjne, podnosząc, iż kara ta została zastrzeżona de facto na wypadek niewywiązania się przez powoda z zobowiązania o charakterze niepieniężnym, polegającego na pozostawaniu w stosunku umownym z powodem przez określony czas. Niemożność zastrzeżenia tejże kary powodowałaby w istocie zachwianie ekwiwalentności świadczeń obu stron, albowiem powód nie odzyskiwałby wartości ulgi, jakiej udzielił drugiej stronie umowy. Sąd podniósł przy tym, iż wysokość kar umownych nie była przez pozwanego kwestionowana, więc jedynie na marginesie wskazał, że kary te ostały naliczone zgodnie z zapisami wiążących strony umów.

Sąd Rejonowy wywiódł, że w przypadku umowy nr (...) wysokość kary umownej była określona w umowie na kwotę 1.529,13 zł, jednakże zgodnie z Warunkami oferty promocyjnej kara umowna nie mogła przekroczyć kwoty określonej w tabeli, w przypadku taryfy wybranej przez pozwanego kwoty 1.800 zł, jak również wartości ulgi przyznanej abonentowi – w tym przypadku kwoty 1.529,13 zł, pomniejszonej o proporcjonalną wartość tej ulgi za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania tj. za okres od dnia 30 września 2012 roku do dnia 29 grudnia 2014 roku. Powyższe oznacza, że punktem wyjścia do naliczenia kary umownej jest kwota 1.529,13 zł, którą należy pomniejszyć proporcjonalnie do okresu, przez jaki umowa obowiązywała. Umowa miała obowiązywać 48 miesięcy, czyli 1461 dni, a obowiązywała przez 820 dni. W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy uznał, że kara umowna należy się zatem za okres 820 dni. Kara umowna wynosi więc 1.529,13 : 1.551 x 820 = 808, (...), co w zaokrągleniu daje kwotę 808,70 zł. Sąd uwzględnił twierdzenia powoda wynikające z zestawienia naliczonych kar umownych na k. 56v, z którego wynika, że kara umowna z umowy (...) została naliczona w wysokości 670,89 zł. Natomiast w przypadku umowy nr (...) maksymalna wysokość kary umownej była określona w umowie na kwotę 600 zł, jednakże zgodnie z Warunkami oferty promocyjnej kara umowna nie mogła przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi – w tym przypadku kwoty 2.946,35 zł, pomniejszonej o proporcjonalną wartość tej ulgi za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania tj. za okres od dnia 24 lipca 2013 roku do dnia 29 grudnia 2014 roku. Powyższe oznacza, że punktem wyjścia do naliczenia kary umownej jest kwota 2.946,35 zł. Należy ją pomniejszyć proporcjonalnie do okresu, przez jaki umowa obowiązywała. Umowa miała obowiązywać 24 miesięcy, czyli 729 dni, a obowiązywała przez 523 dni. Kara umowna należy się zatem za okres 523 dni. Kara umowna wynosi więc 2.946,35 : 729 x 523 = 2.113, (...), co w zaokrągleniu daje kwotę 2.113,77 zł. Sąd miał przy tym na uwadze, że powód był ograniczony kwotą maksymalna kary w wysokości 600 zł, co uzasadnia naliczenie kary umownej w wysokości 600 zł (zestawienie naliczonych kar umownych - k. 56v).

Sąd Rejonowy wskazał, że powód domagał się od pozwanego także zapłaty kwoty 16,54 zł z faktury nr (...) z dnia 5 października 2014 roku z datą płatności 19 października 2014 roku. Pozwany w żaden sposób nie zakwestionował tego, iż faktura ta została zapłacona, co więcej przyznał, że z powodu jego ciężkiej sytuacji materialnej występowały opóźnienia płatności. W tej mierze Sąd meriti zatem uznał, że roszczenie powoda o zapłatę przedmiotowej kwoty należało uznać za zasadne.Sąd nie dopatrzył się także w żądaniu powoda sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Pozwany nie wywiązał się z płatności za świadczone usługi, przy czym jego zaległość przed wypowiedzeniem umowy dotyczyła czterech faktur. W ocenie Sądu I instancji można zatem przyjąć, iż jego zaniechanie miało charakter uporczywy. Tym samym istniała podstawa do wypowiedzenia przez powoda umowy. Pomimo tego, powód zaoferował pozwanemu możliwość cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy po spełnieniu przez pozwanego określonych warunków. Również z tych warunków pozwany się nie wywiązał, przy czym należało mieć na względzie, iż powinien znać postanowienia umowne dotyczące daty płatności, zwłaszcza, że przypomniano mu o nich w piśmie wypowiadającym umowę, a także mógł się spodziewać, iż jego przelew z dnia 24 grudnia 2014 roku nie zostanie zaksięgowany na rachunku bankowym powoda w tym samym dniu. Środki z renty powoda wpłynęły zaś na jego rachunek w dniu 18 grudnia 2014 roku, a więc miał wystarczająco dużo czasu, aby wykonać przelew na rzecz powoda w terminie zakreślonym w jego piśmie z dnia 19 listopada 2014 roku. Zatem Sąd Rejonowy uznał, iż trudno zatem przyjąć, aby działanie powoda polegające na żądaniu zapłaty kar umownych przewidzianych przez strony było sprzeczne z jakąkolwiek zasadą współżycia społecznego.

O obowiązku zapłaty odsetek Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c. oraz art. 482 k.c. zasądzając odsetki od dnia wniesienia pozwu zgodnie z żądaniem powoda. Na dzień zamknięcia rozprawy Sąd uwzględnił zmianę stanu prawnego w zakresie prawa materialnego wynikającą z art. 2 w zw. z art. 56 ustawy z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1830).

O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd meriti przyznał również adw. W. G. wynagrodzenie tytułem pomocy prawnej świadczonej pozwanemu z urzędu pozwanego w kwocie 221,40 zł wraz z podatkiem VAT w wysokości 23 % stosownie do § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokacie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu i kwotę tę nakazał wypłacić z funduszy Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Zgierzu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w części to jest w zakresie pkt. 1 uwzględniającego powództwo.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę art. 233 § 1 k.p.c. przez dowolne uznanie, że kwota 185 zł, wymagana przez powoda na podstawie rozliczenia do faktury z dnia 5 sierpnia 2014 roku nr (...) za okres 5 lipca 2014 roku – 4 sierpnia 2014 roku oraz kwota 187 zł, wymagana przez powoda na podstawie rozliczenia do faktury z dnia 5 września 2014 roku nr (...) za okres 5 sierpnia 2014 roku – 4 września 2014 roku (rozliczenia załączone do pisma pełnomocnika pozwanego z dnia 4 marca 2016 roku) naliczone zostały za wysyłanie sms-ów P., mimo że:

⚫

z wyjaśnień pozwanego wynika, że opłaty te naliczono za informacje handlowe, a w umowie z dnia 30 września 2012 roku takie informacje nie zostały zamówione (akapit 5 umowy);

⚫

strona pozwana nie mogła, a strona powodowa nie przedstawiła wyliczenia lub dokumentów, które wskazywałyby z czego te opłaty wynikają;

⚫

na powodzie ciążył obowiązek wykazania, jakiego rodzaju usługi składają się na wymienione kwoty, a w szczególności czy naliczone opłaty w całości lub w części wynikały z SMS, (...) specjalnych P., czy też z serwisów (...).

W oparciu o wskazane zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
i oddalenie powództwa oraz zasądzenie na rzecz adwokata W. G. kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, według norm przepisanych, jednocześnie oświadczając, że koszty te nie zostały uiszczone w całości, ani w jakiejkolwiek części.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wyjaśnić należy, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, w związku z czym Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 ¹⁰ § 1 i § 2 k.p.c. orzekł na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego. Zaznaczyć także należy, że w myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd II instancji podziela i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny. Wobec faktu, że nie jest rzeczą Sądu Odwoławczego powielanie wywodu Sądu I Instancji, którego argumentację Sąd Okręgowy w pełni podziela, w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do stanowiska apelacji.

Jedyny zarzut apelacji dotyczył naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. a więc dokonanej przez sąd oceny materiału dowodowego. Należy podkreślić, że ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego, powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami i stronami. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.Skarżący powinien zatem wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im taką moc przyznając (zob. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, Lex nr 180925, wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05, lex nr 172176, z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04, lex nr 174185).), a także wskazać, dlaczego w świetle doświadczenia życiowego, wnioski, jakie wywiódł sąd dokonując tej oceny są niewłaściwe. Tymczasem sformułowany przez skarżącego zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. takich uchybień nie wykazuje. Odnosząc się zaś do braku poczynienia wniosków, które w ocenie apelującego nie wynikają z materiału dowodowego sprawy wskazać należy, że przepis art. 233 § 1 k.p.c. reguluje jedynie kwestię oceny wiarygodności i mocy dowodowej przeprowadzonych w sprawie dowodów, a nie poczynionych ustaleń faktycznych, czy wyprowadzonych z materiału dowodowego wniosków, bądź też ich brak.

Wbrew stanowisku apelującego Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy, obiektywny - zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 233 § 1 k.p.c. ocenił materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i na jego podstawie poczynił prawidłowe ustalenia w zakresie niezbędnym do rozpoznania żądania powoda i wywiedzione przez niego konkluzje były trafne. Przede wszystkim Sąd I instancji słusznie odmówił wiarygodności twierdzeniom pozwanego w zakresie w jakim wskazał, iż kwoty z niezapłaconych faktur, które składały się na łączną kwotę 405,73 zł naliczane były przez powoda za usługi, których pozwany nie zamawiał. Niewątpliwie bardziej wiarygodne były w tym zakresie twierdzenie powoda, w których wskazał, iż zostały ona naliczone za wysyłanie tzw. sms- ów P., niż za płatne reklamy, których pozwany nie zamawiał, zwłaszcza, że w gospodarstwie domowym z pozwanym pozostaje małoletni syn. Sąd meriti trafnie uznał, że gdyby istotnie tak było, zapewne byłby jakiś ślad reklamacji pozwanego z tego tytułu, a już na pewno nie zapłaciłby faktur za takie usługi. Tymczasem pozwany je zapłacił i brak jest dowodu na to, aby zastrzegł przy tym zwrot spełnionego w ten sposób świadczenia. Wskazać także należy, że w niniejszej sprawie powód dochodzi należności wynikającej z jednej zaległej faktury VAT numer (...) wystawionej w dniu 5 października 2014 roku z terminem płatności - 19 października 2014 roku w kwocie 16,54 zł, odsetek ustawowych za opóźnienie oraz dwóch kar umownych z tytułu niedopełnienia warunków umowy. Faktury zaś o których mowa w apelacji, a które obejmowały należności za wysyłanie smsów P. nie były przedmiotem niniejszego postępowania, a ponadto wszelkie należności wynikające z tych faktur zostały przez pozwanego uregulowane po wypowiedzeniu przez powoda umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych i przed wniesieniem powództwa do Sądu. Pozwany dokonał więc płatności faktur, które obecnie kwestionuje w apelacji. W żaden sposób nie kwestionował zaś tak w postępowaniu przed Sądem I instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym tego, iż faktura nr (...) z dnia 5 października 2014 roku obejmująca kwotę 16,54 zł została przez niego zapłacona, a nadto w postępowaniu pierwszoinstancyjnym wskazał jedynie, iż opóźnienia w płatności wynikały z jego ciężkiej sytuacji materialnej. W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy słusznie uznał roszczenie powoda o zapłatę dochodzonej kwoty za zasadne.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, ustaloną na podstawie § 2 pkt. 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804).

Zważywszy, że w toku postępowania drugoinstancyjnego pozwany korzystał
z przyznanej z urzędu pomocy prawnej adwokataWitolda G. Sąd Okręgowy na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (j.t. Dz.U. z 2015 roku, poz. 615) przyznał i nakazał wypłacić na rzecz ustanowionego z urzędu pełnomocnika ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 221,40 zł, obejmującą podatek VAT w wysokości 23% - § 2 pkt. 1, § 4 ust. 3, § 8 pkt. 2 w zw. z § 16 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015roku, poz.1801).