Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: sekr. sądowy Monika Bąk - Rokicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 listopada 2016 r. w Warszawie

sprawy K. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania K. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W.

z dnia 25 lutego 2015 r. znak: (...)

- zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje K. K. (1) prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 01 lutego 2014 roku na stałe.

Sygn. akt VII U 1697/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 lutego 2015 r. (znak: (...)), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu K. K. (1) przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Rozstrzygnięcie decyzji ww. organ oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu wskazał, że orzeczeniem z dnia 13 lutego 2015 r. Lekarz Orzecznik ZUS uznał odwołującego za osobę częściowo niezdolną do pracy na okres do dnia 31 stycznia 2016 r. Podniósł jednak, że odwołujący nie spełnił warunku, o którym mowa w art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2015 r. poz. 748 z późn. zm.), albowiem stwierdzona u niego niezdolność do pracy powstała od dnia 01 lutego 2014 r., tj. po upływie 18 miesięcy od ustania prawa do renty. Na tej podstawie organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do dochodzonego świadczenia (decyzja z dnia 25 lutego 2015 r., znak: (...) k. 99 a.r.).

K. K. (1) , w dniu 02 kwietnia 2015 r. złożył, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W., odwołanie od ww. decyzji z dnia 25 lutego 2015 r. (znak: (...)). W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że nie zgadza się z oceną jego stanu zdrowia, dokonaną przez Lekarza Orzecznika ZUS. Podkreślił, że od zakończenia poprzedniego okresu niezdolności do pracy, tj. od dnia 31 maja 2011 r., stan jego zdrowia nie uległ poprawie, lecz pogorszeniu. Wskazał, że przewlekle postępujące schorzenia układu krążenia ze współistniejącą chorobą wieńcową powodują, iż stan jego zdrowia jest na tyle poważny, że nie jest on w stanie wykonywać dotychczasowej pracy zarobkowej. Podkreślił, że przeprowadzona u niego próba wysiłkowa potwierdziła pogłębianie się niekorzystnych zmian o charakterze kardiologicznym. Stwierdził także, że obok schorzeń natury ortopedycznej, cierpi na zmiany zwyrodnieniowe panewek stawów, co wykazało badanie z dnia 05 kwietnia 2012 r. Z kolei badanie MR kręgosłupa szyjnego oraz lędźwiowo-krzyżowego z dnia 06 czerwca 2012 r. wykazało lordozę lędźwiową oraz wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowe krążków międzykręgowych pod postacią ich odwodnienia, które to schorzenia w konsekwencji doprowadziły do ucisku lewego korzenia nerwowego L3, powodującego u niego ograniczenia w swobodnym poruszaniu się. Wskazał, że sytuacja wywołana jego złym stanem zdrowia naraziła go na stres, powodując zmianę mentalności psychicznej. Podkreślił nadto, że decyzja, która została wydana przez organ rentowy na podstawie powyższego orzeczenia jest dla niego krzywdząca, bowiem wbrew stanowisku organu rentowego, jest on osobą niezdolną do pracy, począwszy od 2011 r. Na tej podstawie odwołujący zwrócił się o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie na jego rzecz prawa do dochodzonego świadczenia (odwołanie z dnia 02 kwietnia 2015 r. k. 2-5 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. , w dniu 04 maja 2015 r. zajął stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczony został w toku postępowania skierowany na badanie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 23 stycznia 2015 r. stwierdził u niego częściową niezdolność do pracy. Z kolei na mocy kolejnego orzeczenia z dnia 13 lutego 2015 r. Lekarz Orzecznik ZUS ustalił dodatkowo, że częściowa niezdolność do pracy powstała od dnia 01 lutego 2014 r., a więc po upływie 18 miesięcy od ustania prawa do renty. W powyższym zakresie organ rentowy powołał się na treść art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2015 r. poz. 748 z późn. zm.), zgodnie z którym prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych stwierdził nadto, że ubezpieczony nie został także uznany za osobę całkowicie niezdolną do pracy, stosownie do treści art. 57 ust. 2 ustawy emerytalnej. Na tej podstawie decyzją z dnia 25 lutego 2015 r. (znak: (...)), organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 04 maja 2015 r. k. 45-46 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. K. (1), urodzony w dniu (...), jest z zawodu inżynierem elektronikiem. W okresie od dnia 02 listopada 1993 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. odwołujący był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Spółce z o.o. z siedzibą w P. na stanowisku kierownika laboratorium (...). Pożywszy stosunek pracy został rozwiązany na mocy art. 30 § 1 pkt. 2 k.p. w związku z art. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2015r., poz. 192 z późn. zm.) (świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 2008 r. k. 7 a.r.).

W dniu 08 września 2009 r. ubezpieczony złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych w W. Inspektorat W.-W. wniosek o przyznanie na jego rzecz prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Do powyższego wniosku załączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacją potwierdzającą te okresy (wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy k. 1-4, kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych k. 5 a.r.).

Decyzją z dnia 15 marca 2011 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W., przyznał odwołującemu K. K. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres do dnia 31 maja 2011 r. Do ustalenia podstawy wymiaru renty, organ rentowy przyjął wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych, tj. od stycznia 1994 r. do grudnia 2003 r. Wskaźnik wysokości podstawy wyniósł 283,92% jednak został ograniczony do 250%. Podstawa wymiaru została obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową w wysokości 2.716,71 zł, co dało kwotę świadczenia w wysokości 6.791,78 zł. Do ustalenia wysokości renty Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił 32 lata i 7 miesięcy okresów składkowych oraz 5 lat i 10 miesięcy okresów nieskładkowych (decyzja z dnia 15 marca 2011 r., znak: (...), k. 84 a.r.).

W związku z upływem okresu, na jaki odwołującemu zostało przyznane ww. świadczenie, w dniu 14 kwietnia 2011 r., K. K. (1) złożył w organie rentowym wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania wyjaśniającego, odwołujący został skierowany na badanie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 07 czerwca 2011 r. stwierdził, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy. W wyniku zgłoszonego przez odwołującego się sprzeciwu od powyższego orzeczenia, Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu wydanym w dniu 05 sierpnia 2011 r. potwierdziła ustalenia dokonane przez Lekarza Orzecznika ZUS i ustaliła, że K. K. (1) nie jest całkowicie niezdolny do pracy (wniosek z dnia 14 kwietnia 2011 r. k. 87, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 07 czerwca 2011 r. k. 89, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 05 sierpnia 2011 r. k. 93 a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 07 czerwca 2011 r. oraz Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 05 sierpnia 2011 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. na mocy decyzji z dnia 04 października 2011 r. odmówił K. K. (1) dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Od powyższej decyzji, ubezpieczony złożył odwołanie do Sądu Okręgowego w Warszawie XIV Wydziału Ubezpieczeń Społecznych, który postanowieniem z dnia 26 listopada 2014r. na podstawie art. 477 ¹⁴ k.p.c. uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do rozpoznania organowi rentowemu – Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w W. oraz umorzył postępowanie (decyzja z dnia 04 października 2011 r. k. 94 a.r., postanowienie z dnia 26 listopada 2014 r. k. 11 a.s.).

Wykonując, ww. postanowienie organ rentowy ponownie skierował odwołującego na badanie do Lekarza Orzecznika ZUS celem ustalenia, czy jest on osobą niezdolną do pracy. W orzeczeniu z dnia 23 stycznia 2015 r. Lekarz Orzecznik ZUS ustalił, że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy na okres do dnia 31 stycznia 2016 r. Następnie w kolejnym orzeczeniu z dnia 13 lutego 2015 r., Lekarz Orzecznik ZUS ustalił dodatkowo, że częściowa niezdolność do pracy powstała od dnia 01 lutego 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia k. 95, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 23 stycznia 2015 r. k. 96, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 13 lutego 2015 r. k. 97 a.r.).

Decyzją z dnia 25 lutego 2015 r. (znak: (...)), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu K. K. (1) przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, a w uzasadnieniu wskazał, że orzeczeniem z dnia 13 lutego 2015 r. Lekarz Orzecznik ZUS uznał odwołującego za osobę częściowo niezdolną do pracy na okres do dnia 31 stycznia 2016 r. Podniósł jednak, że odwołujący nie spełnił warunku, o którym mowa w art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2015 r. poz. 748 z późn. zm.), albowiem stwierdzona u niego niezdolność do pracy powstała od dnia 01 lutego 2014 r., tj. po upływie 18 miesięcy od ustania prawa do renty. Na tej podstawie organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do dochodzonego świadczenia (decyzja z dnia 25 lutego 2015 r., znak: (...) k. 99 a.r.).

K. K. (1) odwołał się od powyższej decyzji do Sądu Okręgowego w Warszawie XIV Wydziału Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że nie zgadza się z oceną jego stanu zdrowia, dokonaną przez Lekarza Orzecznika ZUS. Ubezpieczony zwrócił się o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie na jego rzecz prawa do dochodzonego świadczenia (odwołanie z dnia 02 kwietnia 2015 r. k. 2-5 a.s.).

Postanowieniem z dnia 21 lipca 2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych, uznał się niewłaściwym i przekazał sprawę do merytorycznego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (postanowienie z dnia 21 lipca 2015 r. k. 84 a.s.).

W toku postępowania, Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, postanowieniem z dnia 26 listopada 2015 r. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu kardiologii i ortopedii celem ustalenia, czy odwołujący się jest zdolny, czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała, czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, a także jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego (poprawa lub pogorszenie), to na czym ona polegała (postanowienie z dnia 26 listopada 2015 r. k. 125 a.s.).

W opinii z dnia 04 stycznia 2016 r. biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii lek. K. K. (2) rozpoznał u odwołującego zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową obu stawów kolanowych, średnio nasilone zmiany zwyrodnieniowe obu stawów biodrowych oraz wielopoziomowe zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe odcinków szyjnego, piersiowego i lędźwiowego kręgosłupa. Biegły wskazał, że badanie MR kręgosłupa lędźwiowego z dnia 06 czerwca 2012 r. wykazało wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne na poziomie L3 i L4 oraz ucisk lewego korzenia L3. W badaniu MR kręgosłupa szyjnego z dnia 05 czerwca 2012 r. stwierdzono wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne z uciskiem worka oponowego. Biegły zaznaczył, że obecny stan zdrowia odwołującego powoduje u niego całkowitą niezdolność do pracy zarobkowej w zawodzie kontrolera jakości. Podkreślił, że powodem tej niezdolności są zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych, wymagające pilnego leczenia operacyjnego, które uniemożliwiają mu wykonywanie pracy chodzącej. W konkluzji opinii biegły stwierdził, że całkowita niezdolność do pracy odwołującego powstała od dnia 01 lutego 2014 r. i ma charakter trwały (opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii lek. K. K. (2) z dnia 04 stycznia 2016 r. k. 134 a.s.).

W opinii z dnia 13 marca 2016 r. biegły sądowy z zakresu kardiologii dr n. med. K. K. (3) rozpoznał u odwołującego przewlekłą stabilną chorobę wieńcową, nadciśnienie tętnicze, komorowe zaburzenia rytmu – pojedyncze, pary i krótkie nieutrwalone częstoskurcze, nadwagę, chorobę zwyrodnieniową stawów, agenezję nerki lewej oraz kamicę dróg żółciowych. Biegły wskazał, że rozpoznana u odwołującego przewlekła choroba wieńcowa i jej niewielkie zaawansowanie nie stanowią przeciwwskazania do podejmowania lekkich i umiarkowanych wysiłków fizycznych. Zatem praca umysłowa oraz odbywanie podróży do pracy nie są przeciwwskazane. Stwierdzona ponadto u odwołującego arytmia komorowa może dawać okresowe uczucie kołatania serca. Jednak nie jest ona przeciwwskazaniem do podejmowania wysiłków fizycznych i umysłowych. Nie daje ona również cech niewydolności serca u odwołującego, zarówno w badaniu obrazowym, jak i przedmiotowym. Biegły zaznaczył, że arytmia ta wymaga leczenia – farmakologicznego i ewentualnie interwencyjnego. Wskazał także, iż wobec dostępnych badań dodatkowych wskazujących niewielki wpływ schorzeń kardiologicznych odwołującego na sprawność organizmu oraz nieproporcjonalnie duże nasilenie dolegliwości wskazane jest wykonanie u niego koronarografii i ewentualnie obrazowego badania obciążeniowego. Na tej podstawie biegły uznał, iż obecnie brak jest podstaw do orzeczenia choćby częściowej niezdolności do pracy z przyczyn kardiologicznych (opinia biegłego sądowego z zakresu kardiologii dr n. med. K. K. (3) z dnia 13 marca 2016 r. k. 149-152 a.s.).

Do powyższej opinii zastrzeżenia zgłosił odwołujący. Postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2016 r. Sąd oddalił wniosek ubezpieczonego o przeprowadzenie dowodu z kolejnej opinii kardiologicznej i dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu medycyny pracy na okoliczności jak w postanowieniu z dnia 26 listopada 2015 r. (pismo procesowe z dnia 08 kwietnia 2016 r. k. 163-164, postanowienie z dnia 11 kwietnia 2016 r. k. 165 a.s.).

W opinii z dnia 08 czerwca 2016 r. biegła sądowa z zakresu medycyny pracy J. P. rozpoznała u odwołującego chorobę wieńcową stabilną, komorowe zaburzenia rytmu, nadciśnienie tętnicze, chorobę zwyrodnieniową stawów obwodowych, zwłaszcza zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową stawów kolanowych, chorobę dyskopatyczno-zwyrodnieniową kręgosłupa, agenezję nerki prawej oraz kamicę pęcherzyka żółciowego. Po przeprowadzeniu badania i analizie dokumentacji medycznej biegła wyjaśniła, że odwołujący z powodu naruszenia sprawności organizmu jest częściowo niezdolny do pracy od dnia 14 lutego 2014 r. (data wykonania dodatniej próby wysiłkowej), a od dnia 08 października 2014 r. jest całkowicie niezdolny do pracy (data wykonania RTG stawów kolanowych, które wykazało znaczne zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych). Biegła podkreśliła także, że ze względu na wiek opiniowanego oraz fakt, że do osiągnięcia wieku emerytalnego pozostało mu poniżej 5 lat oraz ze względu na historię naturalną występujących u niego schorzeń zasadne jest uznanie, że niezdolność do pracy ma charakter trwały. Biegła zaznaczyła, że odwołujący posiada wykształcenie wyższe w zawodzie inżynier elektronik-automatyk, a wcześniej pracował jako szef działu zapewnienia jakości w zakładzie zajmującym się produkcją telewizorów i kineskopów, pełnił bezpośredni nadzór nad procesami produkcji, co wiązało się z poruszaniem po hali produkcyjnej, podestach i trapach technologicznych kilka razy dziennie. Biegła dodała, że ze względu na znaczną dysfunkcję narządu ruchu, konieczność poruszania się z kulą łokciową oraz choroba wieńcowa stanowią istotne przeciwwskazanie do takiej pracy. Podniosła także, że praca, którą dotychczas odwołujący wykonywał związana była z dużym dopływem informacji, koniecznością podejmowania decyzji i pracą koncepcyjną, a są to czynniki stresogenne. Praca w narażeniu na te czynniki jest natomiast przeciwwskazana u osoby z rozpoznaną chorobą wieńcową. Biegła podała, że u odwołującego doszło do znacznego nasilenia arytmii, pogorszyły się parametry wydolności wieńcowej, pogłębiły się zmiany zwyrodnieniowe stawów obwodowych, które doprowadziły do znacznej dysfunkcji narządu ruchu. Powyższe uzasadnia zatem częściową niezdolność do pracy od dnia 14 lutego 2014 r. oraz całkowitą niezdolność do pracy od dnia 08 października 2014 r. na stałe (opinia biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy J. P. z dnia 08 czerwca 2016 r. k. 193-195 a.s.).

Do powyższej opinii żadna ze stron nie zgłosiła zastrzeżeń (protokół rozprawy z dnia 27 października 2016 r. k. 221-223, protokół rozprawy z dnia 17 listopada 2016 r. k. 229-230 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującego. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku sprawy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii i traumatologii lek. K. K. (2) (k. 134 a.s.), kardiologii dr n. med. K. K. (3) (k. 149-152 a.s.) oraz z zakresu medycyny pracy J. P. (k. 193-195 a.s.) celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującego. Orzekając w niniejszej sprawie, Sąd oparł się jednak wyłącznie na najbardziej miarodajnej w jego ocenie opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii lek. K. K. (2) (k. 134 a.s.) - uznając, że jest to biegły z zakresu medycyny adekwatnej do schorzeń, które czynią odwołującego całkowicie niezdolnym do pracy zarobkowej. Opinia ww. biegłego sądowego wskazała bowiem, że istnieją przesłanki uzasadniające uznanie ubezpieczonego za osobę niezdolną do pracy, co tym samym podważyło opinię Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 23 stycznia 2015 r. oraz wydaną na jej podstawie decyzję organu rentowego z dnia 25 lutego 2015 r. , odmawiającą przyznania skarżącemu dochodzonego przez niego świadczenia, od której odwołanie stanowi przedmiot niniejszego postępowania. Sąd Okręgowy w pełnym zakresie podziela opinię biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii, która w sposób jednoznaczny wskazała, że występowanie u odwołującego schorzeń natury ortopedycznej stanowi przeciwwskazanie do podejmowania przez niego wysiłków fizycznych i umysłowych. Biegły wskazał, że badanie MR kręgosłupa lędźwiowego z dnia 06 czerwca 2012 r. wykazało wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne na poziomie L3 i L4 oraz ucisk lewego korzenia L3. W badaniu MR kręgosłupa szyjnego z dnia 05 czerwca 2012 r. stwierdzono wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne z uciskiem worka oponowego. Biegły zaznaczył, że obecny stan zdrowia odwołującego powoduje u niego całkowitą niezdolność do pracy zarobkowej w zawodzie kontrolera jakości. Podkreślił, że powodem tej niezdolności są zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych, wymagające pilnego leczenia operacyjnego, które uniemożliwiają mu wykonywanie pracy chodzącej. W konkluzji opinii biegły stwierdził, że całkowita niezdolność do pracy odwołującego powstała od dnia 01 lutego 2014 r. i ma charakter trwały.

Zaznaczenia wymaga również, że stan zdrowia odwołującego z punktu widzenia schorzeń natury ortopedycznej został także potwierdzony przez biegłą sądową z zakresu medycyny pracy J. P., która podała, że od ponad 5 lat odwołujący ma narastające problemy ze stawami, jednak najbardziej nasilone są dolegliwości stawu kolanowego lewego, bioder, kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. Z opinii ww. biegłej sądowej wynika, że odwołujący ma trudności w poruszaniu się, chodzi z kulą łokciową i z tego powodu pozostaje pod opieką poradni ortopedycznej i rehabilitacyjnej. Ponadto w ocenie biegłej zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe obu stawów kolanowych kwalifikują się do zabiegu protezoplastyki. Biegła zaznaczyła także, że w aktach rentowych z lat 2009-2011 oraz w opiniach biegłych dotyczących tego okresu nie zostały opisane istotne dysfunkcje narządu ruchu. Mając na uwadze wnioski wywiedzione przez biegłych sądowych z zakresu ortopedii i traumatologii lek. K. K. (2) oraz biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy J. P., Sąd Okręgowy uznał, że ze względu na aktualny stan zdrowia, ubezpieczony nie jest w stanie wykonywać pracy zawodowej zgodnej z poziomem posiadanych przez niego kwalifikacji. Podkreślenia wymaga również, że biegli sądowi opiniujący w niniejszej sprawie w należyty sposób wyjaśnili przedstawione przez Sąd zagadnienia, wskazali na czym oparli swe tezy i co stanowiło ich podstawę. Z tych też względów, brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego, w konsekwencji, czego Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2016 r. oddalił wniosek ubezpieczonego o przeprowadzenie dowodu z opinii kolejnego biegłego z zakresu kardiologii.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie K. K. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. z dnia 25 lutego 2015 r., znak: (...) jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 z późn. zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy;

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3. niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.

Art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 w/w przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 r., II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79).

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczonego K. K. (1) odwołania wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest nieprawidłowa, gdyż nie odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. W niniejszej sprawie, Sąd uwzględnił opinię wydaną przez biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii lek. K. K. (2) i uznał ją za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w przedmiotowej opinii nie nasuwają wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegły jest bowiem doświadczonym specjalistą z wymienionej dziedziny medycyny, która odpowiada głównym schorzeniom ubezpieczonego, które aktualnie czynią go całkowicie niezdolnym do wykonywania pracy zarobkowej zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Opinię wydał po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego. W ocenie Sądu biegły rzeczowo uzasadnił swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u wnioskodawcy schorzeń i ich wpływu na jego zdolność do pracy zgodną z posiadanymi kwalifikacjami oraz ostatnio wykonywaną pracą. Wskazać przy tym należy, że organ rentowy również nie wnosił żadnych uwag do opinii ww. biegłego sądowego.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii - K. K. (2) oraz opinii biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy – J. P. wynika, że ze względu na znaczną dysfunkcję narządu ruchu, konieczność poruszania się z kulą łokciową oraz choroba wieńcowa stanowią istotne przeciwwskazanie do takiej pracy, odwołujący nie jest w stanie wykonywać dotychczasowej pracy w zawodzie inżyniera elektronika-automatyka na stanowisku kierownika laboratorium (...). Praca, którą dotychczas odwołujący wykonywał związana była bowiem z dużym dopływem informacji, koniecznością podejmowania decyzji i pracą koncepcyjną, a są to czynniki stresogenne. Praca w narażeniu na te czynniki jest natomiast przeciwwskazana u osoby z rozpoznaną chorobą wieńcową. Biegli wskazali również, że u odwołującego doszło do znacznego nasilenia arytmii, pogorszyły się parametry wydolności wieńcowej, pogłębiły się zmiany zwyrodnieniowe stawów obwodowych, które doprowadziły do znacznej dysfunkcji narządu ruchu. Wobec powyższego, niewątpliwie wymaga on oszczędzającego trybu życia oraz unikania prac związanych z wysiłkiem tak fizycznym, jak i umysłowym. Powyższe uzasadnia więc orzeczenie w stosunku do niego całkowitej niezdolności do pracy, albowiem wnioskodawca nie ma możliwości wykonywania pracy zarobkowej na poziomie posiadanych kwalifikacji i ostatnio wykonywanej pracy. Jednocześnie ze względu na wiek opiniowanego fakt, że do osiągnięcia wieku emerytalnego pozostało mu poniżej 5 lat oraz rodzaj stwierdzonych u niego schorzeń, bezprzedmiotowa pozostawała kwestia jego przekwalifikowania zawodowego, albowiem miernikiem kwalifikacji najczęściej branym pod uwagę jest wiek, wykształcenie i staż pracy, czyli umiejętność wykonywania pracy zdobyta w praktyce (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2014 r., sygn. akt I UK 159/14).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. z dnia 25 lutego 2015 r., znak: (...), w ten sposób, że przyznał odwołującemu K. K. (1) prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 01 lutego 2014 r. na stałe.