Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 lutego 2015 roku (data nadania przesyłki poleconej) powódka M. B. wystąpiła przeciwko Miastu stołecznemu W. o ustalenie istnienia między nią a pozwanym stosunku najmu na czas nieokreślony lokalu mieszkalnego nr (...) przy Al. (...) w W. oraz zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wywiedzionego powództwa podała, że na mocy decyzji Komendanta Głównego Policji nr (...) z dnia 18.05.2004 roku otrzymała przydział kwatery tymczasowej w lokalu nr (...) przy Al. (...) w W.. Wskazała dalej, że przedmiotowy lokal należy do zasobu mieszkaniowego m.st. W. i został na mocy „Porozumienia Komendanta Głównego Policji z Prezydentem m.st. W. w sprawie współpracy w zakresie dysponowania lokalami stanowiącymi własność m.st. W. i pozostającymi w dyspozycji Komendanta Głównego Policji, z przeznaczeniem na tymczasowe kwatery dla funkcjonariuszy Policji” z dnia 04.08.2009 roku przekazany do dyspozycji KGP. Powyższe zostało zawarte na okres 3 lat, tj. do dnia 04.08.2012 roku i powyższego stanu nie zmienił także aneks do ww. Porozumienia z dnia 02.02.2010 roku. Powódka wystąpiła do pozwanego zawarcie umowy najmu przedmiotowego lokalu na czas nieokreślony, jednakże pozwany pismem z dnia 04.11.2009 roku odmówił, wskazując, że choć przedmiotowy lokal stanowi jego własność, to pozostaje w dyspozycji KGP. Powódka podkreśliła, iż najistotniejszą okolicznością jest zawarcie przez strony umowy najmu przedmiotowego lokalu w dniu 21 lipca 2004 roku, a więc przed oddaniem lokalu do dyspozycji Komendanta Głównego Policji, w której strony postanawiają, że zgodnie z Decyzją Nr (...) z dnia 19 maja 2004 roku wydaną przez Komendanta Głównego Policji Wynajmujący oddaje w najem lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku nr (...) przy Al. (...) w W. o powierzchni użytkowej 37,80 m ², w tym powierzchni mieszkalnej (...) m ² (§ 1 pkt 1 Umowy). Co równie, w ocenie powódki istotne § 4 Umowy stanowił, że najemca lokalu zobowiązuje się w szczególności do użytkowania wynajętego lokalu z należytą starannością, zgodnie z jego przeznaczeniem oraz wykonywania obowiązków określonych w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 71, poz. 733 z 2001 r.). Odniesienie o ww. ustawy znajduje również w § 10 Umowy, który stanowi, że w sprawach nieuregulowanych znajduję zastosowanie jej przepisy oraz przepisy kodeksu cywilnego. Powódka wskazała również, że zgodnie z § 9 Umowy została ona zawarta na czas oznaczony w związku z czym , z uwagi na fakt, iż jest najemcą lokalu od ponad 10 lat , roszczenie na podstawie art. 189 k.p.c. w zw. z art. 661 § 1 k.c jest uzasadnione.

(pozew – k. 1 – 7)

W odpowiedzi na pozew pozwany m.st. W. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podniósł w pierwszej kolejności, że wbrew twierdzeniom strony powodowej, na żadnym etapie nie kwestionował prawa powódki do zajmowanego przez nią lokalu. Pozwany podkreślił, iż powódce przysługuje tytuł prawny do lokalu na podstawie decyzji nr (...) Komendanta Głównego Policji, co stanowi okoliczność bezsporną w sprawie. Pozwany przyznał, że powódka zwróciła się do niego pismem z dnia 18 września 2009 roku o informację dotyczącą przedmiotowego lokalu w kwestii jego pozostawania w dyspozycji Komendanta Głównego Policji. W odpowiedzi pozwany przyznał jedynie, że w dalszym ciągu lokal, choć będący jego własnością, pozostaje w dyspozycji KGP, nie kwestionując prawa powódki do zajmowania lokalu. W ocenie pozwanego, przytoczone przez powódkę fakty nie uzasadniają jej interesu prawnego do wytoczenia powództwa o ustalenie istnienia stosunku najmu pomiędzy stronami sporu. Pozwany podkreślił, że nie stworzył stanu zagrożenia w odniesieniu do jej prawa do przedmiotowego lokalu. Nadto pozwany podniósł, że sporny lokal jest w dyspozycji MSW, a następnie jednostek mu podległych, obecnie KGP, co najmniej od 1958 roku do chwili obecnej. Nie jest on częścią mieszkaniowego zasobu m.st. W.. Pozwany wskazał, że pomiędzy Komendantem Głównym Policji a Prezydentem m.st. W. cyklicznie zawierane są porozumienia oraz aneksy do tych porozumień, na podstawie których część mieszkaniowego zasobu Miasta jest przekazywana do dyspozycji właściwych jednostek Policji. W dniu 23 sierpnia 2013 roku został zawarty aneks do porozumienia z dnia 7 marca 2013 roku wskazujący sporny lokal jako pozostający w dalszym ciągu w charakterze lokalu resortowego, z przeznaczeniem na tymczasowe kwatery dla funkcjonariuszy KGP. Pozwany podkreślił, że w stosunku do lokali resortowych zastosowanie mają przepisy szczególne osadzone w reżimie administracyjnoprawnym. Zatem, na podstawie ustawy z dnia 16 kwietnia 1990 roku o Policji, w przypadku nabycia uprawnień przez funkcjonariusza, właściwy organ wydaje decyzję o przydziale lokalu funkcyjnego, czy tymczasowej kwatery, która tworzy samodzielny, odpłatny tytuł prawny do lokalu nierozerwalnie związany z zajmowanym stanowiskiem w resorcie policji. Pozwany zaś, pełniąc rolę administratora tychże lokali, stwierdza warunki zajmowania lokalu, nie zawiera jednak stosunku najmu w rozumieniu Kodeksu cywilnego. W ocenie pozwanego brak jest bowiem po jego stronie swobody do zawierania takiej umowy, w odniesieniu do lokali funkcyjnych, a więc nie może zdecydować kto jest beneficjentem decyzji kierującej do zajmowania lokalu. Co więcej, pozwany podkreślił, iż nie dysponuje on uprawnieniami do opróżniania lokali pozostających w dyspozycji KGP, które to zostały przekazane na mocy cyklicznych porozumień. Zdaniem pozwanego, stwierdzenie warunków zajmowania lokalu z dnia 21 lipca 2004 roku zatytułowane jako „umowa najmu lokalu mieszkalnego” nie jest wyrazem faktycznej woli do zawarcia stosunku najmu między stronami sporu, lecz umożliwienie korzystania powódce na podstawie innego odpłatnego tytułu prawnego do spornego lokalu. Pozwany podniósł, że już w § 1 ust. 1 tego dokumentu wskazano podstawę jego zawarcia jako decyzję nr (...) KGP. Ponadto, termin zobowiązania ustalonych warunków zajmowania przedmiotowego lokalu ograniczono w § 8 na czas obowiązywania ww. decyzji, a więc skonkretyzowanego uprawnienia, w rozumieniu ustawy o Policji, do zajmowania kwatery tymczasowej i przysługującego powódce jako funkcjonariuszowi Policji. Pozwany podniósł także, że przepis zawarty w art. 3 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów wyraźnie wskazuje, że przepisy tejże ustawy mają zastosowanie do lokali będących w dyspozycji jednostek podległych MSW w zakresie, w którym brak jest regulacji zawartych w przepisach szczególnych. W ocenie pozwanego zatem, ustalenie przez administratora przedmiotowego lokalu warunków jego zajmowania jest konieczne, wobec braku ustalenia wysokości opłat za lokal, czy zasad w nim zamieszkiwania, do skutecznego administrowania lokalem i pobierania opłat. Odnosząc się do ww. ustawy pozwany zwrócił również uwagę, na treść art. 5 ust. 1 tejże ustawy, który odnosi się nie tylko do umów najmu, ale ogólnie do odpłatnego używania lokalu (pojęcia szerszego), wskazując, iż umowy takie mogą być zawierane zarówno na czas określony jak i na czas nieokreślony.

(odpowiedź na pozew – k. 39 - 43)

Przed zamknięciem rozprawy powódka popierała powództwo. ( k. 60)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na mocy rozkazu personalnego nr (...) z dnia 26 marca 2003 roku funkcjonariusz policji w służbie stałej, powódka M. B. została przeniesiona do Komendy Głównej Policji na stanowisko eksperta Wydziału III Kontroli Biura Finansów .

( rozkaz personalny k. 14)

W dniu 19 maja 2004 roku decyzją nr (...) wydaną z upoważnienia Komendanta Głównego Policji o przydziale tymczasowej kwatery, na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego, art. 96 ust. 4 i art. 97 ust. 5 ustawy dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji, w zw. z § 10 ust. 2, § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 17 października 2001 roku w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz przydziału i opróżniania tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów, powódce M. B. przydzielono tymczasową kwaterę nr 51 przy Al. (...) w W.. W decyzji Komendant Główny Policji zobowiązał M. B. do zawarcia umowy najmu tymczasowej kwatery. Wskazał również, że decyzja traci moc z dniem przeniesienia do służby w innej miejscowości lub zwolnienia ze służby w Policji albo wystąpienia okoliczności o których mowa w §13 cytowanego na wstępie rozporządzenia MSWiA.

(decyzja nr (...) – k. 13 – 13 v.)

Następnie w dniu 21 lipca 2004 roku w W. pomiędzy D. M. m.st. W. - Zarządem (...) z siedzibą w W. a M. B. została zawarta umowa najmu przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Stosownie do treści § 1 ust. 1 umowy, zgodnie z decyzją nr (...) z dnia 19 maja 2004 roku wydaną przez Komendę Główną Policji wynajmujący oddał przedmiotowy lokal najemcy. Na mocy § 8 ww. umowy została ona zawarta na czas oznaczony w decyzji nr (...) o przydziale tymczasowej kwatery, i miał tracić moc z dniem przeniesienia do służby w innej miejscowości lub zwolnienia ze służby w Policji albo wystąpienia okoliczności, o których mowa w § 13 cytowanego we wstępie rozporządzenia MSWiA.

(umowa najmu z dnia 21.07.2004 roku – k. 15 – 17; załącznik nr 1 do umowy – k. 17v.)

Przedmiotowy lokal mieszkalny oznaczony numerem (...), położony w budynku przy Al. (...) w W. w chwili zawarcia powyższej umowy najmu jak również obecnie znajduje się w dyspozycji Komendy Głównej Policji. Stanowi własność m.st. W..

( częściowo okoliczność ustalona na podstawie art. 231 kpc a ponadto porozumienie z dnia 7 marca 2013 roku w sprawie przekazania do dyspozycji Komendanta Głównego Policji lokali mieszkalnych stanowiących własność m.st. W. z przeznaczeniem na tymczasowe kwatery dla funkcjonariuszy Komendy Głównej Policji w raz z załącznikiem do porozumienia – k. 54 – 59; aneks z dnia 23 sierpnia 2013 roku do porozumienia wraz z załącznikiem do porozumienia – k. 46 – 48 v.)

Pismem z dnia 18 września 2009 roku powódka M. B. zwróciła się do Wydziału Zasobów Lokalowych dla D. M. z prośbą o podanie informacji, czy zajmowany przez nią lokal nr (...) przy Al. (...) w W. oraz lokal nr (...) przy Al. (...) w W. pozostają w dalszym ciągu w dyspozycji Komendanta Głównego Policji i czy mogą one zostać przekształcone w lokale mieszkalne.

(pismo z dnia 18.09.2009 roku – k. 45)

W odpowiedzi na powyższe, Urząd D. M. Wydziału Zasobów Lokalowych dla D. M. wskazał, że lokal nr (...) przy Al. (...) w W. pozostaje w dyspozycji Komendy Głównej Policji. Odnosząc się zaś do lokalu nr (...) przy Al. (...) w W. odmówiono udzielenia informacji ze względu na fakt, iż powódka M. B. nie zajmuje tego lokalu, a na podstawie przesłanego podania nie można stwierdzić, że jest ona osobą, która może wywodzić interes prawny z uzyskania o nim informacji.

(pismo z dnia 04.11.2009 roku nr (...)-ZSTz-09 – k. 11)

Powódka M. B. jest zameldowana na pobyt stały w lokalu nr (...) przy Al. (...) W W. od 7 lutego 2005 roku. Na stałe zamieszkuje w lokalu. Ponosi wszelkie opłaty związane z korzystaniem z lokalu.

(zaświadczenie o zameldowaniu na pobyt stały – k. 12, bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych powyżej dokumentów których autentyczności oraz treści nie kwestionowała żadna ze stron. Badając przedmiotowe dokumenty Sąd nie dopatrzył się niczego, co uzasadniałoby powzięcie wątpliwości co do ich wiarygodności oraz treści, dlatego też stanowiły one podstawę dla poczynionych w sprawie ustaleń. W zasadzie stan faktyczny między stronami pozostawał bezsporny – za wyjątkiem podnoszonej przez powódkę kwestii, iż przedmiotowy lokal mieszkalny w dniu zawarcia umowy najmu nie pozostawał w dyspozycji Komendanta Głównego Policji a znalazł się w dyspozycji tego podmiotu dopiero na mocy porozumienia z 2009 roku. Stanowisko powódki Sąd uznał za niezasadne, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się głównie do ustalenia, czy powódka może domagać się ustalenia istnienia stosunku najmu ze stroną pozwaną na czas nieokreślony w oparciu o przepisy ogólne dotyczące najmu zawarte w kodeksie cywilnym jak również czy posiada ona interes prawny w niniejszej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Wywiedzione powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszym rzędzie wskazać należy, że możliwość uznania roszczenia powoda za uzasadnione w pierwszej kolejności zdeterminowana została koniecznością ustalenia, czy posiadał on interes prawny w wytoczeniu przedmiotowego powództwa zgodnie z art. 189 k.p.c. Dopiero w dalszej kolejności, w wypadku ustalenia tego interesu prawnego, Sąd zobligowany byłby rozstrzygnąć, czy przedmiotowe żądanie powoda jest uzasadnione w świetle okoliczności faktycznych niniejszej sprawy oraz przepisów prawa

Interes prawny występuje wówczas, gdy istnieje niepewność stanu prawnego lub prawa. Interes ten należy rozumieć jako potrzebę wprowadzenia jasności co do konkretnego stosunku prawnego lub prawa - w celu ochrony przed grożącym naruszeniem sfery uprawnień powoda (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 marca 1987 r., w sprawie III CRN 57/87, opublikowanym OSNPG z 1987 r., nr 7, poz. 27).

Zgodnie z wyrażanym w orzecznictwie poglądem, który Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni podziela, interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. zachodzi, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości ( por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 5 kwietnia 2007 r. III AUa 1518/05, Lex nr 257445).

Podkreślenia również wymaga, że interes prawny jest przesłanką materialnoprawną, która określa legitymację czynną powoda i podlega ocenie według stanu sprawy w chwili orzekania - art. 316 § 1 k.p.c. (por. uzasadnienie wyroku z dnia 15 marca 2002 r., II CKN 919/99, Prokuratura i Prawo - dodatek 2002/11 poz. 40)

W realiach niniejszej sprawy, oceniając stan sprawy na chwilę orzekania, zdaniem Sądu uznać należy, iż powódka ma interes prawny w żądaniu ustalenia istnienia stosunku najmu na czas nieoznaczony albowiem okoliczność ta została zakwestionowana przez stronę pozwaną w odpowiedzi na pozew. Żądanie powódki zmierza zatem do zakończenia sporu w tym zakresie i uzyskania jednoznacznego stanowiska odnośnie przysługujących powódce uprawnień związanych z zajmowaniem przedmiotowego lokalu.

Bezspornym w niniejszej sprawie jest, że powódka otrzymała przedmiotowy lokal na mocy decyzji administracyjnej Komendanta Głównego Policji nr (...) z dnia 19 maja 2004 roku o przydziale tymczasowej kwatery, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji oraz rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 17 października 2001 roku w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz przydziału i opróżniania tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów i to na tej podstawie następnie pozwany m.st. W. – właściciel lokalu - zawarło z powódką umowę najmu tegoż lokalu z dnia 21 lipca 2004 roku. Skierowanie do zawarcia tej umowy zostało zawarte w samej treści decyzji.

Zgodnie z ówcześnie obowiązującym art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji na lokale mieszkalne dla policjantów przeznacza się lokale będące w dyspozycji ministra właściwego do spraw wewnętrznych lub podległych mu organów, uzyskane w wyniku ich działalności inwestycyjnej albo od terenowych organów rządowej administracji ogólnej, stanowiące własność gmin, lub zakładów pracy, a także zwolnione przez osoby, które decyzje o przydziale uzyskały z jednostek podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych. Z kolei art. 88 ust 2 i 96 ust. 4 i 5 ustawy określały sytuacje w których policjant mógł otrzymać przydział kwatery tymczasowej a szczegółowe przepisy w tym zakresie – obejmujące również sytuacje w których policjant zobowiązany był do opróżnienia tymczasowej kwatery – zawarte były w powoływanym rozporządzeniu MSWiA z 2001 roku.

Powyższe przepisy regulowały krąg osób uprawnionych do otrzymania mieszkania jak również wskazywały tryb postępowania w sprawie przydziału mieszkania. Podkreślenia zatem wymaga, że to Minister właściwy do spraw wewnętrznych lub podległe mu organy decydowały o możliwości zawarcia umów najmu z osobami, którym przysługują odpowiednie uprawnienia w tym zakresie. Stąd lokale pozostające własnością gminy – w tym przypadku Miasta st. W. – ale pozostające w dyspozycji Komendanta Głównego Policji, czyli tzw. resortowe -mogły być wynajmowane tylko osobom, którym przysługiwały stosowne uprawnienia określone w ustawie o Policji i aktach wykonawczych do tej ustawy a sama umowa najmu byłą jedynie skonkretyzowaniem uprawnień do danego lokalu mieszkalnego, mająca w stosunku do samej decyzji o przydziale charakter pochodny

Wbrew twierdzeniom powódki należy zatem stwierdzić, że źródłem prawa do zajmowania przez powódkę przedmiotowego lokalu nie jest umowa najmu z dnia 21 lipca 2004 roku, lecz decyzja administracyjna nr (...) o przydziale kwatery tymczasowej. Dla nawiązania stosunku najmu lokalu, pozostającego w dyspozycji jednostek podległych MSWiA wymagana była bowiem decyzja wydana w trybie administracyjnym przez właściwe organy . Zaakcentować należy, iż zgodnie z § 1 umowy najmu z dnia 21 lipca 2004 roku, zawarta została zgodnie z ww. decyzją. Nadto, w § 8 umowy wskazano, iż „zostaje zawarta na czas oznaczony. Decyzja nr (...) o przydziale tymczasowej kwatery traci moc z dniem przeniesienia do służby w innej miejscowości lub zwolnieniem ze służby w Policji albo wystąpienia okoliczności, o których mowa w § 13 cytowanego we wstępie rozporządzenia MSWiA”.

Zarówno z treści samej decyzji o przydziale tymczasowej kwatery jak i zawartej umowy najmu wynika wprost, iż lokal nr (...) przy Al. (...) w W. pozostawał w 2004 roku w dyspozycji Komendy Głównej Policji . Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 czerwca 2002 roku w sprawie I CKN 686/00 ( LEX nr 74801, Biul.SN 2003/2/10 ) , wypowiedział pogląd, iż lokalem będącym w dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych w rozumieniu art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji jest lokal, co do którego decyzja o jego przydziale lub opróżnieniu należy do kompetencji jednostek podległych temu organowi. Zważywszy na okoliczność, iż powódka otrzymała przydział lokalu wydany przez Komendanta Głównego Policji, stanowiący podstawę do późniejszego zawarcia umowy najmu z m.st. W., oczywistym jest, że lokal ten pozostawał już wówczas w dyspozycji Komendanta Głównego Policji. W przeciwnym razie taka decyzja nie zostałaby w ogóle wydana. Powódka nie kwestionowała natomiast, iż na mocy kolejnych porozumień zawieranych z m.st. W. ( w tym z 2009 roku i 2013 roku) lokal w dalszym ciągu pozostawał w dyspozycji KGP jako lokal przeznaczony na tymczasowe kwatery dla funkcjonariuszy Komendy Głównej Policji – i pozostaje do dnia dzisiejszego , co wprost wynika z pisma KGP złożonego do akt niniejszej sprawy .

Mając powyższe na uwadze jeszcze raz podkreślenia wymaga, iż przedmiotowy lokal był i jest lokalem resortowym, pozostającym w dyspozycji Komendy Głównej Policji zaś ustawodawca, dokonując w okresie ostatnich kilkunastu lat istotnych zmian w zakresie norm prawnych związanych z zajmowaniem i używaniem lokali i budynków, zachował nadal szczególny tryb najmu lokali na zaspokojenie potrzeb funkcjonariuszy Policji i ich rodzin, jak również emerytów i rencistów policyjnych oraz ich rodzin. W art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 105, poz. 509 ze zm.) spod działania przepisów tej ustawy wyłączone zostały, między innymi, lokale mieszkalne pozostające w dyspozycji jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych. Podobnie regulacje zawarte są w treści art. 3 ust. 2 obecnie obowiązującej ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Jak to już wskazywano, zasady przydziału i opróżniania lokali mieszkalnych pozostających w dyspozycji organów Policji w późniejszym okresie regulowały przepisy ustawy z 1990 r. o Policji oraz rozporządzenia z dnia 18 maja 2005 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz przydziału i opróżniania tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów (Dz. U. z 2005 r. Nr 105, poz. 884 ze zm.) które mają charakter przepisów odrębnych w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Przepisy te w sposób odrębny, uzasadniony potrzebami służby, regulują powstanie uprawienia do zajmowania lokalu mieszkalnego pozostającego w dyspozycji organów Policji (wyrok Najwyższego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 23 listopada 2010 roku, I OSK 837/10, LEX nr 787152). Z tych też względów do lokali, o których mowa w rozdziale 8 ustawy z 1990 r. o Policji, nie mają zastosowania przepisy kodeksu cywilnego . Prawo do powyższych lokali mieszkalnych będących w dyspozycji organów Policji nie jest instytucją prawa cywilnego, lecz szczególną uregulowaną w ustawie o Policji oraz w ustawie z 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin. (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 15 lutego 2011 roku, (...) SA/Wa (...), LEX nr 993856; zob. także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w L. z dnia 27 maja 2010 roku, (...) SA/Lu 64/10, LEX nr 674890, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 15 listopada 2013 roku, (...) SA/Wa (...), LEX nr 1407339.).

Jak wskazywał Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyroku z dnia z dnia 24 listopada 2011 r., (...) SA/Wa 934/11, LEX 1153647, sam fakt podpisania przez Funkcjonariusza Policji umowy najmu i zawierania przez niego indywidualnych umów z dostawcami mediów nie świadczy to o tym, że w wyniku tego sporny lokal zmienił swój pierwotny charakter, tzn. niejako samoistnie zmienił się status kwatery tymczasowej na lokal mieszkalny. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd podkreślił, że rozgraniczenie lokali pozostających w zasobach jednostek Policji na lokale mieszkalne oraz na tymczasowe kwatery jest związane z przeznaczeniem danego lokalu. Jak sama nazwa wskazuje, tymczasowa kwatera służy zaspokajaniu tymczasowych potrzeb mieszkaniowych funkcjonariusza Policji na okres pełnienia służby, celem zaspokojenia obowiązków wynikających z istoty stosunków służbowych. Charakter lokali mieszkalnych ma natomiast na celu trwałe zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych funkcjonariuszy.

Tym samym wskazać należy, że przedmiotowy lokal, choć stanowi własność m.st. W. a powódka podpisała z m.st. W. umowę najmu, z racji pozostawania w dyspozycji Komendy Głównej Policji jako kwatera tymczasowa dla funkcjonariuszy Policji ( ze swej istoty przeznaczona na korzystanie z niej przez osobę uprawnioną na czas określony) nie podlega przepisom ogólnym kodeksu cywilnego . Stosownie do dyspozycji zawartej w art. 97 ust. 5 ww. ustawy przydział i opróżnianie takich mieszkań oraz załatwianie spraw, o których mowa w art. 91, 92, 94 i 95 ust. 2-4, następuje w formie decyzji administracyjnej. Z tych względów, brak jest podstaw prawnych do zastosowania do takiego lokalu art. 661 kc i ustalenia, że strony łączy umowa najmu lokalu zawarta na czas nieokreślony.

Biorąc powyższe pod uwagę powyżej przytoczone okoliczności, w świetle powoływanych przepisów prawa Sąd uznał powództwo o ustalenie za niezasadne i orzekł jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu, w punkcie II. sentencji wyroku, Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., uznając, że powódka przegrywając sprawę, obowiązana jest zwrócić stronie pozwanej kwotę 600,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na powyższą kwotę składa się kwota 600,00 zł tytułem wynagrodzenia adwokata ustalona w oparciu o § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013. 461 j.t.).

ZARZĄDZENIE

- odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi powódki.