Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Lucyna Stąsik-Żmudziak

Protokolant sądowy Agnieszka Goluch

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2016 roku w Lublinie

sprawy (...) A. G. (2)

z udziałem ubezpieczonej P. G. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

na skutek odwołania (...) A. G. (2)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 13 marca 2015 roku znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że P. G. (1) podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu u płatnika składek (...) A. G. (2) od dnia 18 listopada 2014 roku.

Sygn. akt VIII U 1813/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 marca 2015 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2015 r. poz. 121, ze zm.) stwierdził, że P. G. (1) jako pracownik u płatnika składek (...) A. G. (2) nie podlega jako pracownik obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od 18 listopada 2014 roku (decyzja k.11 akt ZUS).

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła A. G. (2) wnosząc o jej zmianę i ustalenie, że P. G. (1) została zatrudniona i wykonywała pracę w charakterze sprzedawcy u płatnika (...) A. G. (2) i z tego tytułu podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym od 18.11.2014r. (odwołanie – k. 2 -11 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie - k. 13-14 a.s).

Ubezpieczona P. G. (1) przyłączyła się do odwołania pracodawcy.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wdrożył postępowanie wyjaśniające w związku z roszczeniem o wypłatę zasiłku chorobowego dla P. G. (1) zgłoszonej przez płatnika (...) P. G. (2) do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego.

Z uwagi na to, że ani płatnik ani ubezpieczona nie odpowiedzieli na wezwanie ZUS do złożenia wyjaśnień i przedłożenia dowodów na wykonywanie pracy przez P. G. (1) ZUS skarżoną decyzją stwierdził, że P. G. (1) jako pracownik u płatnika składek (...) A. G. (2) nie podlega jako pracownik obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od 18 listopada 2014 roku, zaś umowa o pracę zawarta pomiędzy płatnikiem a ubezpieczoną jest pozorna.

A. G. (2) prowadzi działalność gospodarczą od 2004 roku. W ramach działalności płatnik prowadzi sklepy w oparciu o umowę franczyzową. Sprzedaje odzież marki T. (...) i(...) Obydwie marki są scalone w (...) SA. Na podstawie umowy franczyzowej płatnik ma licencję na sprzedaż odzieży tej marki. Działalność obecnie jest prowadzona w dwóch sklepach: w Ł. od 2004r. roku oraz w R. od 2013 roku. A. (...) w sklepach zatrudnia pracowników gdyż sama pracuje na etacie w Koncernie farmaceutycznym. Zatrudniając pracowników opiera się ich wyborze w ramach skierowań z urzędu pracy. Mianowicie zgłasza do Urzędu Pracy zapotrzebowanie na pracownika i stamtąd kierowani są do niej kandydaci, z których po rozmowie rekrutacyjnej wybiera odpowiednią osobę. Na tej zasadzie w sklepie w R. została zatrudniona pierwsza osoba I. C. pracująca tam do czerwca 2014r., po czym po okresie zasiłku chorobowego i macierzyńskiego nie powróciła już do pracy. Następnie na tej samej zasadzie skierowania z urzędu pracy zatrudniona została od czerwca 2014 roku A. W., początkowo na czas określony a obecnie nadal pracująca na stanowisku kierownika sklepu na czas nieokreślony.

W październiku 2014 roku powierzchnia sklepu w R. została powiększona ze 100 metrów do 180. W zasadzie w ramach jednego sklepu powstały jakby dwa sprzedające oddzielnie obydwie marki odzieży, powstały dwie oddzielne kasy. Powstała konieczność zatrudnienia dodatkowych osób. Płatnik zawarła z urzędem pracy umowę na utworzenie dodatkowych stanowisk pracy, zorganizowała te stanowiska, wyposażyła, w związku z czym otrzymała częściowy zwrot kosztów utworzenia stanowisk pracy. Zatrudniła na nich dwie nowe osoby skierowane z urzędu pracy: K. K. i P. G. (1). Umowa z urzędem pracy była tak skonstruowana, że pracodawca zobowiązywał się utrzymać przez dwa lata utworzone stanowisko pracy gdyż w przeciwnym wypadku miałby obowiązek zwrotu pomocy udzielonej na jego utworzenie. Utrzymanie stanowiska polegało na tym, że przez okres dwóch lat na tych stanowiskach powinny być zatrudnione osoby skierowane z urzędu pracy. W przypadku niemożliwości świadczenia pracy przez zatrudnionego pracownika pracodawca miał obowiązek na to stanowisko zatrudnić osobę na zastępstwo. K. K. nie pracuje już w sklepie, rozwiązała umowę we wrześniu 2015 roku, na jej miejsce zatrudniono także na podstawie skierowania z urzędu pracy I. R., która nadal pracuje.

Natomiast z P. G. (1) A. G. (2) zawarła w dniu 18.11.2104r. umowę o pracę początkowo na czas określony do 31.12.2015r., a następnie aneksowaną co do daty trwania stosunku pracy, określając go do 17.11.2016r. Wiązało się to przede wszystkim z wymogiem z urzędu pracy związanym z 2 letnim okresem utrzymania stanowiska pracy. Umowa o pracę określała wymiar czasu pracy na pełny etat – 40 godzin tygodniowo. P. G. (1) została zatrudniona w charakterze sprzedawcy w Salonie (...) w R. za wynagrodzeniem 1680 zł. Do pracy u płatnika została skierowana z urzędu pracy, jako jedna z wielu kierowanych tam osób. Po rozmowie kwalifikacyjnej została spośród nich wybrana do zatrudniania a przemawiało za tym jej dotychczasowe doświadczenie. Mianowicie P. G. (1) przez okres dwóch poprzednich lat była zatrudniona w salonie odzieżowym (...) funkcjonującym w galerii w S.. Początkowo miała tam od 2012 roju umowę na czas określony, w sierpniu 2014 roku uzyskała umowę na czas określony, comiesięczne wynagrodzenie przekraczało kwotę 1700 zł netto i powiększone było o premię. Jednakże ubezpieczona w czerwcu 2014 roku wyszła za mąż, przeprowadziła się do męża i z nowego miejsca zamieszkania zmuszona byłaby dojeżdżać do pracy do S. ok. 70 km. Ponoszone koszty z tym związane wypaczały sens dalszego zatrudnienia. Zrezygnowała z pracy w S., zarejestrowała się w urzędzie pracy w R. jako bezrobotna, nie nabyła jeszcze prawa do zasiłku gdy otrzymała z urzędu skierowanie do pracy u A. G. (2). Pomyślnie przeszła proces rekrutacji u pracodawcy i przyjęła zaproponowane warunki pracy mimo, że były one mniej korzystne finansowo niż u dotychczasowego pracodawcy. Istotne jednak było, że do miejsca świadczenia pracy miała 10 km.

P. G. (1) z dniem 18.11.2014roku podjęła zatrudnienie w sklepie należącym do A. G. (2). Zgodnie z zawartą umową w sklepie wykonywała obowiązki sprzedawcy. Sklep funkcjonował od 9.30 do 17. W tym czasie pomagała klientom wybrać towar, sprzedawała go, obsługiwała kasę, odbierała dostarczony przez kurierów do sklepu towar. Jeszcze w listopadzie 2014r. w związku przeszła obowiązkowe szkolenie dla osób nowozatrudnionych w sieci. Szkolenie było prowadzone przez kierownika regionalnego firmy (...) i miało miejsce w sklepie wnioskodawczyni w Ł.. Uczestniczył w nim także inne nowozatrudnione osoby w ramach sieci innych sklepów. Z przebiegu szkolenie nie był wystawiany żaden dokument potwierdzający jego przebieg i uczestnictwo, jedynie mailowo potwierdzało się zgłoszenie do szkolenia.

Wnioskodawczyni wykonywała swoje obowiązki do 23.12.2014r. Codziennie była w pracy. Okres przedświąteczny jest okresem bardzo intensywnego zatrudnienia. W tym czasie obroty sklepów wzrastają o niemal 100%. Obsługuje się duża liczbę klientów. Praca jest bardzo ciężka. Okazało się, że wnioskodawczyni zaszła w ciążę, o czym nie wiedziała podejmując zatrudnienie i nie jest wstanie podołać swoim obowiązkom, zwłaszcza, że praca wymagała dźwigania, podnoszenia rąk w związku z wieszaniem i odkładaniem ubrań na wieszaki. Rodzaj prac zaczął stanowić niebezpieczeństwo dla rozwijającej się ciąży. Z tego względu wnioskodawczyni od 24.12.2014r. uzyskała zwolnienie lekarskie, na którym była do porodu. Za okres od 01.01.2015r. do 02.02.2015r. zakład pracy wypłacił wynagrodzenie za okres niezdolności do pracy. Dziecko urodziła(...) Od 21.06.2015r. do 07.11.2015r. zgodnie ze złożonymi pracodawcy wnioskami korzystała z urlopu macierzyńskiego a następnie przedłużonego dodatkowego w okresie od 08.11.2015r. do 19.12.2015r., po czym od 20.12.2015r. do 18.06.2016r. z urlopu rodzicielskiego. Od 19.06.2016r. do zakończenia okresu trwania zawartej umowy o pracę wnioskodawczyni nie podjęła zatrudnienia i skorzystała z urlopu bezpłatnego bo nie ma możliwości zapewnienia opieki nad dzieckiem. Obecnie nie pracuje, nie może podjąć zatrudnienia gdyż nadal zajmuje się dzieckiem, które nadal karmi piersią.

Dodać należy, że ubezpieczona podejmując pracę u A. G. (2) otrzymała na początku grudnia 2014r. skierowanie do lekarza w celu wydania zaświadczenia dopuszczającego do pracy, jednak ze względu na nawał pracy nie miała czasu pójść do lekarza a potem o tym zapomniała. Także pracodawca nie przypilnował złożenia zaświadczenia, z tej przyczyny ubezpieczona nie została od razu zgłoszona do ubezpieczeń społecznych a dopiero deklaracje zgłoszeniową wysłano do ZUS 19.01.2015r. a dokumenty rozliczeniowe w marcu 2015roku. Wnioskodawczyni A. G. (2) przyznała, że wynika to z jej ewidentnej winy i niedopatrzenia wynikającego z wielości obowiązków oraz tego, że w sklepach bywała raz na tydzień.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania wnioskodawczyni A. G. (2) i zainteresowanej P. G. (1) oraz dokumenty zgromadzone w toku postępowania sądowego.

Sąd uznał, że w świetle przedłożonej dokumentacji zeznania stron są w pełni wiarygodne. Skarżące z całym przekonaniem twierdziły, że zawarta umowa o pracę nie była pozorna lecz rzeczywista i wykonywana przez P. G. (1). W ocenie Sądu nie ma wątpliwości, że w istocie tak było. Świadczy o tym sekwencja zdarzeń jakie związane były jej zawarciem. W sprawie niewątpliwym jest, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej A. G. (2) funkcjonuje sklep odzieżowy w R., zatrudniający sprzedawców. Sklep ten posiada konieczną obsadę pracowników, zatrudnianych na podstawie skierowania z urzędu pracy, po zgłoszeniu zapotrzebowania przez pracodawcę. Zatrudnianie tych pracowników wynika i oparte jest na umowie zawieranej z pracodawcą i urzędem zatrudnienia. Praktyka taka jest od kilku lat stosowana przez wnioskodawczynię, która uważa, że jest to dla niej wygodne bo pierwszego wyboru potencjalnych pracowników dokonuje urząd zatrudnienia kierując do pracodawcy osoby legitymujące się wymaganym przez zatrudniającego kryterium.

Przede wszystkim nie ulega wątpliwości, że płatnik składek zawarł z urzędem pracy umowę na utworzenie stanowiska pracy, na którym zatrudniono wnioskodawczynię . W ramach tej umowy utworzył stanowisko, wyposażył je, uzyskał zwrot części środków a w zamian za to był zobligowany do zatrudnienia osoby spośród bezrobotnych - osób skierowanych z urzędu pracy. Taką osobą była P. G. (1) i wynika to z przedłożonych dokumentów i jest poza sporem. Faktem jest, że ubezpieczona przed podjęciem zatrudnienia u wnioskodawczyni przez okres 2 lat pracowała w pełnym wymiarze w takim samym charakterze i tylko zmiana jej sytuacji rodzinnej i osobistej (zamążpójście i zmiana miejsca zamieszkania) zmusiła ją do rezygnacji z tej pracy. Zrozumiałe jest zatem, że przyjęła zatrudnienie u nowego pracodawcy skoro skierował ją tam urząd zatrudnienia, nawet jeżeli warunki finansowe jakie oferowano były gorsze. Stanowcze twierdzenia stron o podjęciu obowiązków pracowniczych udokumentowane podpisaną listą obecności, poprzedzone obowiązkowym szkoleniem dla osoby nowozatrudnionej w niniejszej sprawie pozwala na przyjęcie, że brak podstaw do uznania, iż umowa miała charakter pozorny i nakierowany na uzyskanie świadczeń z ubezpieczeń społecznych. Zaznaczyć należy, że na miejsce P. G. (1), gdy okazało się, ze zmuszona jest skorzystać ze zwolnienia lekarskiego a następnie na okres jej nieobecności związanej z urlopem macierzyńskim i rodzicielskim została zatrudniona na to samo stanowisko kolejna osoba skierowana z urzędu pracy.

Natomiast, że P. G. (1) zaszła w ciążę i skorzystała ze świadczeń z ubezpieczeń społecznych w niniejszym wypadku nie jest niczym nagannym czy nadzwyczajnym. Jest to osoba młoda i rzeczą naturalną jest, że po zawarciu małżeństwa budowała rodzinę. Musi być odpowiedni czas na rodzenie dzieci i nie można z jednej strony wymagać od kobiet aby dzieci rodziły a z drugiej strony negować ich prawa do zatrudnienia. Okoliczności związane ze sprawą są inne niż w typowych sprawach rozstrzyganych w tutejszym Sądzie. Dla ubezpieczonej praca u wnioskodawczyni nie była pierwszą pracą, bo na takim samym stanowisku pracowała już od ponad dwóch lat u poprzedniego pracodawcy. Musiała zmienić pracodawcę i sama rozwiązać poprzedni stosunek pracy i podjął nowe zatrudnienie na mniej korzystnych warunkach ze względu na trudności z dojazdem do pracy.

W ocenie Sądu zeznania stron są spójne, jasne, logiczne i znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym, to jest w przedłożonej dokumentacji pracowniczej związanej z zawartą i wykonywana umową. Sąd uznał, że nie ma potrzeby prowadzenia pogłębionego postępowania dowodowego, a w szczególności poszukiwania świadków gdyż treść dokumentów, a przede wszystkim fakt, że do zatrudnienia doszło na skutek umowy z urzędem pracy w pełni czyni wiarygodnymi zeznania uczestników postępowania. W tej sytuacji nie ma mowy o zmowie pomiędzy pracodawcą a pracownikiem w celu zawarcia pozornej umowy i współpracy w uzyskaniu świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Pracodawca w związku z powiększeniem powierzchni sklepowej posiadał uzasadniony interes w zatrudnieniu P. G. (1), zatrudnił ją zgodnie ze zgłoszonym zapotrzebowaniem, zawarł w tym celu stosowną umowę z urzędem pracy, pracownik przystąpił do wykonywania umowy o pracę, wykonywał ją przez okres ok. miesiąca a okolicznością losową, zupełnie zrozumiałą jest, że pracownica zaszła w ciążę i miała prawo skorzystać z ustawowych świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Okolicznością drugorzędną w tym wypadku jest i nie mającą znaczenia dla ustalenia podlegania ubezpieczeniom społecznym, że pracodawca nieterminowo zgłosił pracownika do ubezpieczenia społecznego. Opóźnienie pracodawcy w tym zakresie w sytuacji gdy umowa o pracę była ważna i była wykonywana nie ma wpływu jest bez wpływu na ocenę stosunku ubezpieczeniowego.

(zeznania wnioskodawczyni – k. 49 – 51v a.s., zeznania P. G. (1) k. 52-53. a.s.), umowa o pracę k. 6as, aneks do umowy – koperta k. 47as, kwestionariusz osobowy pracownika k. 7as, skierowanie do pracodawcy k. 8as, lista obecności k.10-11 as, oświadczenia pracownika o zapoznaniu się z przepisami bhp i przepisami zakładowymi k. 31-32as, informacja o dochodach k. 34-35as, zaświadczenie płatnika składek, wniosek o urlop macierzyński i rodzicielski, akt urodzenia dziecka – koperta z dokumentami k. 47as.

.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie płatnika E. A. G. (2) jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 ust. l pkt l, art. 11, art. 12 i art. 13 pkt l ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 121 ze zm.) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne będące pracownikami w okresie od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku.

Stosownie do treści art. 22 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem.

Obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym dotyczy więc pracowników faktycznie wykonujących zatrudnienie w ramach stosunku pracy.

Zgodnie z art. 83 § 1 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Pozorność jest wadą oświadczenia woli polegającą na świadomej, a przy tym ujawnionej wobec adresata i przez niego aprobowanej niezgodności pomiędzy treścią złożonego oświadczenia woli, dostępną dla innych uczestników obrotu, a rzeczywistą wolą osoby składającej to oświadczenie.

W wyroku z dnia 4 sierpnia 2005 r. w sprawie II UK 321/04 (opubl. OSNAP 2006 r., Nr 11-12, poz. 190) Sąd Najwyższy wskazał, że „umowę o pracę uważa się za zawartą dla pozoru (art. 83 § 1 k.c.), jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie o pracę jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a osoba wskazana jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy” (podobnie wyrok SN z dnia 12 maja 2011 roku w sprawie II UK 20/11 LEX nr 885004). Przy czym pozorność umowy o pracę (art. 83 k.c. w zw. z art. 300 k.p.) ma miejsce nie tylko wówczas, gdy mimo jej zawarcia praca w ogóle nie jest świadczona, ale również wtedy, gdy jest faktycznie świadczona, lecz na innej podstawie niż umowa o pracę (wyrok SN z dnia 5 października 2006 r. sygn. akt I UK 120/06 opubl. OSNP 2007/19-20/294, wyrok SN z dnia 8 lipca 2009 r. sygn. akt I UK 43/09 LEX nr 529772). „Podleganie ubezpieczeniu wynika z prawdziwego zatrudnienia, a nie z samego faktu zawarcia umowy o pracę (wyrok SN z dnia 19 października 2007 r. sygn. akt II UK 56/07, LEX nr 376433).

Organ rentowy, który przyjął zgłoszenie do ubezpieczenia pracowniczego może zakwestionować złożone dokumenty, jeżeli strony umowy o pracę złożyły fikcyjne oświadczenia woli (por. wyrok SN z dnia 18 stycznia 2010 roku w sprawie II UK 149/09, LEX nr 577848). Zawarcie umowy o pracę dla pozoru nie może bowiem rodzić skutków prawnych i stanowić podstawy do objęcia takiej osoby ubezpieczeniem społecznym pracowników.

Należy jednocześnie zwrócić uwagę na wyrok Sadu Najwyższego z dnia 30 września 2008 roku sygn. akt II UK 385/07 (LEX nr 741082), w którym stwierdzono, że nie ma na celu obejścia prawa dokonanie czynności prawnej dla osiągnięcia skutków, jakie ustawa wiąże z tą czynnością prawną. Skoro z zawarciem umowy o pracę ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych wiąże obowiązek ubezpieczenia emerytalno-rentowego, chorobowego i wypadkowego, podjęcie zatrudnienia w celu objęcia ubezpieczeniem i ewentualnego korzystania ze świadczeń z tego ubezpieczenia nie jest obejściem prawa. Sama chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego jako motywacja do podjęcia zatrudnienia nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, podobnie jak inne cele stawiane sobie przez osoby zawierające umowy o pracę, takie jak na przykład chęć uzyskania środków utrzymania.

Reasumując, skoro zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 u.s.u.s., ubezpieczeniom społecznym podlegają pracownicy, a za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, to koniecznym warunkiem objęcia ubezpieczeniami jest rzeczywiste istnienie tego stosunku prawnego. Zawarcie umowy o pracę stanowi czynność prawną, jeśli więc umowa o pracę jest nieważna z powodu wady oświadczenia woli pod postacią pozorności, to i sam stosunek pracy nie powstaje. Natomiast o pozorności czynności prawnej wnioskować należy z całokształtu okoliczności dotyczących momentu zawarcia umowy, jak i przez pryzmat zdarzeń późniejszych (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 września 2013 r., sygn. akt III AUa 1652/12, LEX nr 1381409)

Przenosząc powyższe rozważania na kanwę ustaleń faktycznych niniejszej sprawy należy wskazać, że Sąd Okręgowy nie podziela zapatrywania organu rentowego, że umowa o pracę z dnia 18.11.2014 roku zawarta została dla pozoru, a jej celem nie było wykonywanie obowiązków pracowniczych, ale skonstruowanie okoliczności świadczących o pozostaniu w stosunku pracy aby uzyskać prawo do świadczeń z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

W toku niniejszego postępowania Sąd ustalił, iż P. G. (1) faktycznie świadczyła od dnia 18 listopada 2014 roku pracę na rzecz E. A. G. (2) w ramach stosunku pracy.

Z tych względów zaskarżoną decyzję należało zmienić stwierdzając, że P. G. (1) podlega ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od 18 listopada 2014 z tytułu zatrudnienia u płatnika składek E. A. G. (2).

Mając powyższe na uwadze oraz na podstawie powołanych przepisów i na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.