Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII U 1327/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Marcin Winczewski
Protokolant:	sekr. sądowy Artur Kluskiewicz

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2016 r. w Bydgoszczy

sprawy W. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek odwołania W. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 28 sierpnia 2015 r. nr (...)

oddala odwołanie.

SSR Marcin Winczewski

Sygn. akt VII U 1327/15

UZASADNIENIE

Decyzją nr (...) z dnia 28 sierpnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., na podstawie art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa odmówił W. B. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego albowiem komisja lekarska w dniu 21 sierpnia 2015 r. orzekła, że stan jego zdrowia nie uzasadnia przyznania prawa do świadczenia.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł W. B., domagając się przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że według lekarza orzecznika kwalifikował się do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 6 miesięcy. Wymaga bowiem leczenia – oczekuje na zabieg stawu kolanowego lewego i ponowny zabieg prawego nadgarstka. Dłuższy okres rehabilitacji umożliwi mu powrót do zdolności do pracy. Ubezpieczony wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych sądowych lekarzy.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu decyzji.

Sąd ustalił, co następuje:

W. B. korzystał z zasiłku chorobowego w okresie 182 dni, do dnia 12 stycznia 2015 r., a następnie przyznano mu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 6 miesięcy, do dnia 11 lipca 2015 r.

(okoliczności bezsporne)

W związku z wnioskiem ubezpieczonego o dalsze świadczenie rehabilitacyjne, lekarz orzecznik w dniu 15 lipca 2015 r. orzekł o istnieniu okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres dalszych 6 miesięcy. Komisja lekarska ZUS w dniu 21 sierpnia 2015 r. stwierdziła natomiast brak okoliczności uzasadniających ustalenie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił W. B. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

(okoliczności bezsporne; ponadto dowód: wniosek o świadczenie – akta ZUS; orzeczenia lekarza i komisji lekarskiej ZUS – k. 7, 9; decyzja z dnia 28 sierpnia 2015 r. – k. 6)

U ubezpieczonego występują: przebyta operacja cieśni nadgarstka prawego; nerwiak nerwu pośrodkowego nadgarstka prawego; przebyta artroskopia kolana lewego z niewielkim uszkodzeniem MM.

Przebieg powyższych zaburzeń ma charakter przewlekły. Biorąc pod uwagę obraz kliniczny zaburzeń, nasilenie i częstość objawów, dotychczasowy przebieg choroby, obecny stan zdrowia, to w wyniku systematycznego leczenia nie osiągnięto poprawy funkcjonowania.

Po leczeniu nerwiaka pośrodkowego prawego w dniu 29 października 2014 r. ubezpieczony był niezdolny do pracy. Leczenie to nie dało jednakże pozytywnych efektów. Cały czas utrzymuje się niesprawność prawej ręki, a niezdolność do pracy będzie utrzymywała się co najmniej do kolejnej operacji, której termin wyznaczono na luty 2016 r. Utrzymują się zaburzenia czucia i brak sprawności prawej ręki. Badanie EMG z dnia 13 sierpnia 2015 r. wykazało nadal umiarkowany zespół cieśni nadgarstka lewego, o mniejszym stopniu, niż przed zabiegiem operacyjnym. Obecnie tkliwy grzbiet okolicy nadgarstka; przykurcz zgięciowy palca IV ręki prawej i pourazowa amputacja paliczka paznokciowego palca III od dzieciństwa. Blizny samookaleczeniowe. Palce I – IV ręki prawej drętwe. Ruchy czynne i bierne w stawach kończyn górnych i dolnych w pełnym zakresie, poza kończyną górną prawą. Dnia 28 października 2015 r. wykonano u niego artroskopię stawu kolanowego. Jest rehabilitowany. Zakwalifikowano go do operacji usunięcia nerwiaka nerwu pośrodkowego prawego.

W. B. po okresie wykorzystania 6-miesięcznego świadczenia rehabilitacyjnego, był niezdolny do pracy, jednakże dalsza rehabilitacja lecznicza nie rokowała odzyskania zdolności do pracy w okresie 12 miesięcy od daty wyczerpania prawa do zasiłku chorobowego (tj. w okresie dodatkowych 6 miesięcy, po już wykorzystanym świadczeniu).

(dowód: opinia zespołu biegłych sądowych z dnia 4 stycznia 2016 r. wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 39-40; dokumentacja lekarska – k. 11-29, 41-42 oraz akta ZUS)

Ubezpieczony ma 57 lat, posiada wykształcenie średnie, jako technik technologii drewna, pracował ostatnio jako ślusarz.

(okoliczności bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i aktach ZUS, których prawdziwości i wiarygodności strony nie kwestionowały w toku procesu, a także na podstawie opinii biegłych sądowych wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym.

Należy zaznaczyć, iż jak słusznie podkreśla się w najnowszym orzecznictwie, sąd ubezpieczeń społecznych nie ma obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego z urzędu, a odrębny charakter postępowania nie wyłącza zasady kontradyktoryjności w tych sprawach, w tym ciężaru dowodzenia swych twierdzeń przez ubezpieczonego i pozwany organ (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2008 r., I UK 193/07, Lex nr 447681; z dnia 8 lipca 2008 r., II UK 344/07, Lex nr 497701; z dnia 11 lutego 2011 r., II UK 269/10, Lex nr 794791 i z dnia 9 sierpnia 2011 r., I UK 52/11, Lex nr 1084706).

Dowód z opinii biegłych, jak podkreśla się w orzecznictwie, podlega ocenie Sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c., na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2002 r., V CKN 1354/00, Lex nr 77046). Biorąc pod uwagę przedstawione kryteria należy stwierdzić, że przeprowadzony dowód z opinii biegłych sądowych jest w pełni przydatny dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Biegli wydali swą opinię po gruntownej analizie akt sprawy, uwzględniając całą dostępną dokumentację lekarską i wywiad z ubezpieczonym, a przede wszystkim dokonali badania przedmiotowego. Wnioski opinii omówiono szeroko, sformułowane zostały one w sposób jasny i precyzyjny, a końcowe stanowisko zostało szczegółowo, przekonująco i logicznie uzasadnione. Przedstawione konkluzje są kategoryczne, a ich uzasadnienie przedstawione zostało w sposób przystępny i zrozumiały. Biegli są doświadczonymi specjalistami z dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego, a poziom ich wiedzy i sposób umotywowania orzeczeń powoduje, iż Sąd uznaje przeprowadzoną w sprawie opinię za w pełni trafną, tym bardziej, że mimo stosownego zobowiązania w trybie art. 207 k.p.c., nie została ona zakwestionowana przez żadną ze stron, które się z nią zgodziły (k. 52, 55).

Stosownie do art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Tak w piśmiennictwie jak i w judykaturze wskazuje się, że nie ma dowolności w powoływaniu kolejnych biegłych, a u podstaw takiej decyzji leżeć powinny racjonalne argumenty takie np. jak niejasność, niezupełność czy sprzeczności występujące w opiniach (por. np. T. Ereciński [w:] Komentarz do Kodeksu postępowania cywilnego, tom I, Warszawa 2002, str. 567-568; czy wyroki SN z dnia 24 czerwca 2008 r., I UK 373/07, Lex nr 496398; z dnia 1 września 2009 r., I PK 83/09, Lex nr 550988; z dnia 16 września 2009 r., I UK 102/09, Lex nr 537027). Należy przyjąć, że wykazywanie okoliczności uzasadniających powołanie opinii uzupełniającej, czy kolejnego biegłego pozostaje w gestii strony. To właśnie strona winna wykazać się niezbędną aktywnością i wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady w opiniach biegłych, które dyskwalifikują istniejące opinie, ewentualnie uzasadniają powołanie opinii dodatkowych. Takich okoliczności strony w toku postępowania nie przedstawiły. Na marginesie Sąd wskazuje, że jak to zostało wyjaśnione w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 r., (II CR 817/73; Lex nr 7404), do dowodu z opinii biegłego nie mogą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. Jeżeli więc Sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, to nie ma potrzeby żądania ponowienia lub uzupełnienia tego dowodu (por. wyroki SN z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPiUS 2000/23/869; z dnia 6 marca 1997 r., II UKN 23/97, OSNAPiUS 1997/23/476; z dnia 21 maja 1997 r., II UKN 131/97, OSNAPiUS 1998/3/100; z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPiUS 1998/13/408). Specyfika dowodu z opinii biegłego polega m.in. na tym, że jeżeli taki dowód już został przez sąd dopuszczony, to stosownie do treści art. 286 k.p.c. opinii kolejnego biegłego można żądać jedynie "w razie potrzeby". Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii. W innym wypadku bowiem sąd byłby zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie złożona zostałaby opinia w pełni ją zadowalająca, co jest niedopuszczalne (tak SA w Katowicach w wyroku z dnia 23 kwietnia 2014 r., I ACa 71/14, Lex nr 1466798; por. także: wyroki SN z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 639/99, Lex nr 53135.; z dnia 17 grudnia 1999 r., II UKN 273/99, OSNP 2001/8/284 i z dnia 18 października 2001 r., IV CKN 478/00Lex nr 52795). W tej sprawie nie tylko nie zgłoszono jakichkolwiek zastrzeżeń do opinii zespołu biegłych, ale strony wprost zgodziły się ze sporządzona opinią w zakresie braku rokowań co do powrotu sprawności ubezpieczonego do zdrowia w okresie 12 miesięcy od momentu wyczerpania zasiłku chorobowego.

Stosownie do art. art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (j.t.: Dz. U. z 2014 r., poz. 159 ze zm.) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. Tak więc, aby konkretnemu ubezpieczonemu mogło zostać przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, muszą wystąpić dwie przesłanki: 1) niezdolność do pracy i 2) rokowania co do powrotu zdolności do pracy we wskazanym okresie. O ile więc w sytuacji W. B. stan zdrowia skutkował uznaniem niezdolności do pracy, o tyle nie występowała druga z przesłanek, gdyż stan ten był na tyle zaawansowany i zły, iż nie rokował on powrotu do pracy. Z tej przyczyny nie przysługiwało mu prawo do dalszego okresu świadczenia rehabilitacyjnego, a decyzja organu okazała się trafna.

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

SSR Marcin Winczewski

VII U 1327/15

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE