Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodnicząca: Sędzia SR Małgorzata Nowak

Protokolant : st. sekr. sąd. Sylwia Domańska

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2016 roku w Zgierzu na rozprawie sprawy

z powództwa S. C. (1) i S. C. (2)

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą
w W.

o zapłatę

1. zasądza od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz S. C. (1) kwotę 35.000 złotych (trzydzieści pięć tysięcy) z ustawowymi odsetkami od dnia 17 września 2014 roku do dnia zapłaty;

2. oddala powództwo S. C. (1) w pozostałym zakresie;

3. zasądza od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz S. C. (2) kwotę 35.000 złotych (trzydzieści pięć tysięcy) z ustawowymi odsetkami od dnia 17 września 2014 roku do dnia zapłaty;

4. oddala powództwo S. C. (2) w pozostałym zakresie;

5. znosi wzajemnie między stronami koszty procesu;

6. nakazuje pobranie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu;

a/ od S. C. (1) i S. C. (2) solidarnie kwotę 458,33 złotych
(czterysta pięćdziesiąt osiem 33/100) tytułem częściowego zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

b/ od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 516,85 złotych (pięćset szesnaście 85/100) tytułem częściowego zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa oraz kwotę 3.445 złotych (trzy tysiące czterysta czterdzieści pięć) tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa;

7. nie obciąża powodów obowiązkiem poniesienia pozostałej opłaty sądowej od oddalonej części powództwa.

Sygn. akt I C 1115/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 kwietnia 2015 r. S. C. (1) i S. C. (2) wystąpili o zasądzenie od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą
w W. na rzecz każdego z powodów kwot po 65.000 zł tytułem zadośćuczynienia
za naruszenie dóbr osobistych w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 12 stycznia 2004 r., w którym śmierć poniósł syn powodów C. C. z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 17 września 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym wynagrodzenia pełnomocnika w podwójnej wysokości.

(pozew – k. 2-9)

Postanowieniem z dnia 22 maja 2015 r. Sąd zwolnił powodów z opłaty sądowej ponad kwotę 500 zł, oddalając wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych w pozostałym zakresie.

(postanowienie – k. 46-46v)

Pozwane Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. nie uznało powództwa i wniosło o jego oddalenie oraz zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu. Pozwany podniósł, że roszczenie powodów jest wygórowane. Powodowie zostali poddani badaniu psychologicznemu, które wykazało, że żałoba po śmierci syna została zakończona i miała charakter normatywny, niepowikłany. Nie leczyli się psychologicznie ani psychiatrycznie. Zdarzenie wywołujące szkodę miało przy tym miejsce 11 lat temu. Zakwestionował żądanie zasądzenia odsetek od dnia poprzedzającego dzień wyrokowania.

(odpowiedź na pozew – k. 50-55)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 stycznia 2004 r. w miejscowości B., gmina B. kierujący samochodem osobowym marki F. (...) nr rej. (...) N. B. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie dostosował prędkości jazdy do panujących warunków, na skutek czego doprowadził do zderzenia
z przydrożnym drzewem. Wskutek wypadku jeden z pasażerów pojazdu C. C. doznał obrażeń wielonarządowych skutkujących jego śmiercią.

( wyrok Sądu Rejonowego w Łowiczu z dnia 15 listopada 2004 r. w sprawie II K 78/04 – k. 136-136v załączonych akt II K 78/04, kopia wyroku – k. 14-15)

C. C. z miejsca zdarzenia został przewieziony do szpitala w Ł., gdzie zmarł tego samego dnia.

( zeznania świadka S. C. (3) – k. 132v, kopia odpisu skróconego aktu zgonu – k. 16)

W dacie wypadku miał 24 lata. Nie założył jeszcze własnej rodziny, miał dziewczynę. Mieszkał razem z rodzicami – S. C. (1) i S. C. (2). Miał starszego brata, który w 1999 r. wyprowadził się do T., gdzie mieszkał z żoną i dzieckiem. C. C. interesował się techniką motoryzacyjną, naprawą samochodów. Posiadał wykształcenie w kierunku mechanik samochodowy. Przed śmiercią uzyskał prawo jazdy uprawniające do kierowania pojazdami ciężarowymi jak jego ojciec . Chciał pracować jako kierowca zawodowy. Marzył o prowadzeniu warsztatu samochodowego.

( przesłuchanie powódki – k. 185 w zw. z k. 127 wyjaśnień 00:03:48-00:30:54, przesłuchanie powoda – k. 185 w zw. z k. 127 wyjaśnień 00:30:54-00:50:20, zeznania świadka S. C. (3) – k. 132v, kopia umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego – k. 93-93v)

Cała rodzina każde święta spędzała razem. Starszy syn powodów odwiedzał rodziców raz na dwa tygodnie.

( zeznania świadka S. C. (3) – k. 132v)

Powódka miała dobre relacje z młodszym synem. Był ciepłą, pogodną osobą, przytulał powódkę. Kiedy wyjeżdżał, dzwonił do rodziców. Gdy u powódki zdiagnozowano guza piersi, zawoził ją do lekarzy, dopytywał się o jej zdrowie. Kiedy pracował, dokładał się
do budżetu domowego.

(zeznania powódki – k. 185 w zw. z k. 127 wyjaśnień 00:03:48-00:30:54)

Powód miał bardzo dobre relacje z synem. Mieli wspólne zainteresowania – mechanikę samochodową. Wspólnie naprawiali samochody , często rozmawiali na tematy motoryzacyjne.

( zeznania powoda – k. 185 z k. 127 wyjaśnień 00:30:54-00:50:20, zeznania świadka S. C. (3) – k. 132v, zeznania świadka A. B. – k. 133)

Powodowie bardzo przeżyli śmierć syna. Powódka nie mogła się odnaleźć w nowej sytuacji. Stała się zamknięta w sobie, nerwowa.

( zeznania świadka S. C. (4) – k. 132v, zeznania świadka A. K. – 132v, zeznania świadka A. B. – k. 133)

Odczuwała pustkę po śmierci syna. Chodziła na grób syna 2-3 razy dziennie. Później co drugi-trzeci dzień.

( przesłuchanie powódki – k. 185 w zw. z k. 127 wyjaśnień 00:03:48-00:30:54)

Dwa miesiące po śmierci syna zgłosiła u lekarza rodzinnego niepokój, złe sny i myśli jako następstwo śmierci syna. Lekarz przepisał powódce lek o działaniu przeciwlękowym
i nasennym, który powódka przyjmowała przez 2 lata. U powódki nie zostały rozpoznane zaburzenia depresyjne.

( zeznania powódki – k. 185 w zw. z k. 127 wyjaśnień 00:03:48-00:30:54, kopia historii choroby – k. 131, pisemna opinia biegłego z zakresu psychologii – k. 136-145)

W dacie śmierci syna powódka pozostawała na zasiłku dla bezrobotnych. Nie podjęła pracy przez 6 miesięcy od śmierci syna. Aby nie siedzieć samej w domu jeździła z mężem przez kilka miesięcy w trasy , gdy ten wyjeżdżał Tirem w drogę .

( przesłuchanie powódki – k. 185 w zw. z k. 127 wyjaśnień 00:03:48-00:30:54)

Powódka miała wsparcie ze strony rodziny i przyjaciół. Jej przyjaciółka chodziła z nią na cmentarz nawet o 21 wieczorem.

( przesłuchanie powódki – k. 185 w zw. z k. 127 wyjaśnień 00:03:48-00:30:54, zeznania świadka S. C. (3) – k. 132v)

Powód od 1979 r. pracuje jako kierowca samochodów ciężarowych. W dniu śmierci syna był w trasie. Kiedy dowiedział się o wypadku, jego pracodawca zwolnił go z trasy
do domu. Po śmierci syna nie pracował 3 tygodnie.

( przesłuchanie powoda – k. 185 w zw. z k. 127 wyjaśnień 00:30:54-00:50:20)

Po śmierci syna powodowie ograniczyli spotkania towarzyskie.

( zeznania świadka A. B. – k. 133)

W każdym pokoju powodowie trzymają zdjęcia zmarłego syna.

( zeznania świadka S. C. (4) – k. 132v, zeznania świadka A. B. – k. 133)

Powód choruje na niestabilną chorobę wieńcową i nadciśnienie tętnicze. Obecnie otrzymuje rentę chorobową z powodu wszczepienia bajpasów.

(przesłuchanie powoda – k. 185 w zw. z k. 127 wyjaśnień 00:30:54-00:50:20, kopia dokumentacji medycznej – k. 31-34)

Powodowie liczyli, że młodszy syn będzie im pomagał na starość.

( przesłuchanie powódki – k. 185, przesłuchanie powoda – k. 185)

Po śmierci brata, starszy syn powodów rozszedł się z żoną i wyprowadził do G.. Utrzymuje z powodami kontakt telefoniczny.

( przesłuchanie powódki – k. 185 w zw. z k. 127 wyjaśnień 00:03:48-00:30:54, zeznania świadka S. C. (3) – k. 132v)

Po śmierci syna powodowie znajdowali się w okresie typowej żałoby. Smutek, żal, płacz czy brak chęci do życia łącznie z myślami, aby je zakończyć są stanami emocjonalnymi naturalnymi w procesie żałoby. Proces żałoby jest kwestią indywidualną, ale może trwać nawet 3-5 lat. Wspominanie osoby zmarłej jest naturalnym zjawiskiem. Wspomnieniom tym może towarzyszyć uczucie smutku związane z utratą bliskiej osoby. Na aktualny stan psychiczny powódki wpływ ma nie tylko śmierć syna, ale także choroba męża, problemy
ze starszym synem, dwukrotny napad o charakterze rabunkowym. Powódka dobrze sobie radzi z obowiązkami życia codziennego. Prowadzi dom, jej zainteresowania nie uległy zmianie, prowadzi życie towarzyskie (choć w nieco mniejszym zakresie niż wcześniej), wspierała starszego syna w jego problemach, uczestniczy w życiu swoich wnuków. U powoda występuje brak zadowolenia, obniżony nastrój, obniżona mobilizacja do działania, martwienie się, problemy z apetytem, większa męczliwość, płaczliwość, większa nerwowość. Mogą one wskazywać na występowanie zaburzeń adaptacyjnych. Zaburzenia te nie mogą być jednakże przypisane wyłącznie śmierci syna. Bardzo istotnym czynnikiem mającym wpływ na życie powoda jest niestabilna choroba wieńcowa, której początek miał miejsce jeszcze
przed śmiercią syna. Schorzenie powoduje u powoda większą męczliwość. Wypadek spowodował u powodów okresowo występujący smutek pojawiający się w chwilach przypominania sobie syna. Powodowie wiązali swoją przyszłość z synem, jednakże nie były to plany wykraczające poza plany typowe dla każdego rodzica. Pozostałych trudności w sferze psychicznej powodów nie można wiązać jednoznacznie ze śmiercią syna. Od momentu jego zgonu do dnia badania w życiu powodów wydarzyło się wiele zmian o negatywnym wydźwięku. Nie zachodzą podstawy do orzeczenia u powodów uszczerbku na zdrowiu
z uwagi na śmierć syna.

( pisemna opinia biegłego z zakresu psychologii – k. 136-145, pisemna opinia uzupełniająca – k. 161-162)

W dacie wypadku samochód sprawy ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie.

( bezsporne)

Pismem z dnia 21 sierpnia 2014 r. powodowie wezwali ubezpieczyciela do zapłaty m.in. zadośćuczynienia w kwotach po 120.000 zł. Decyzją z dnia 16 września 2014 r. pozwany przyznał powodom po 15.000 zł zadośćuczynienia.

( bezsporne, nadto kopia zgłoszenia szkody – k. 17-21, decyzji – k. 22-23, k. 24-25)

Obecnie powodowie kilka razy w tygodniu chodzą na grób syna.

( zeznania świadka S. C. (3) – k. 132v, zeznania świadka A. B. – k. 133)

Powodowie do dnia dzisiejszego nie pogodzili się ze śmiercią syna.

( przesłuchanie powódki – k. 185 w zw. z k. 127 wyjaśnień 00:03:48-00:30:54, przesłuchanie powoda – k.. 185 w zw. z k. 127 wyjaśnień 00:30:54-00:50:20)

Przedmiotowy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych dowodów, które uznał za wiarygodne. Sąd pominął kopię historii choroby z Poradni Neurologicznej (k. 26-30). Wynika z niej, że powódka zgłosiła się do Poradni w listopadzie 2011 r. Trudno zatem powiązać zgłaszane przez powódkę zaburzenia neurologiczne ze śmiercią syna w 2004 r. Choroba wieńcowa powoda nie pozostaje w związku przyczynowym z wypadkiem. Opinia biegłego psychologa była logiczna i wyczerpująca. Biegła w sposób przekonywujący wyjaśniła, dlaczego u powodów nie zachodzą podstawy do orzeczenia uszczerbku
na zdrowiu.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie podstawę żądania powodów stanowi przepis art. 448 k.c.
w zw. z art. 24 § 1 k.c. Śmierć C. C. miała bowiem miejsce przed dniem
3 sierpnia 2008 roku, to jest przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 30 maja 2008 roku
o zmianie ustawy – Kodeks Cywilny i niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 116 poz. 731),
na mocy której został wprowadzony do art. 446 § 4 k.c.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 października 2010 roku w sprawie III CZP 76/10 (OSN 2011/9/96 LEX nr 604152) orzekł, że najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie
za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 roku. Stanowisko to jest utrwalone w orzecznictwie. (m.in. uchwała SN z dnia 13 lipca 2011 roku III CZP 32/11, OSP 2012/3/32 LEX nr 852341; chwała z dnia 12 grudnia 2013 roku, III CZP 74/13).

W przedmiotowej sprawie pozwany odpowiada jako ubezpieczyciel sprawcy zdarzenia stosownie do art. 822 kpc. Nie kwestionował zasady swej odpowiedzialności
za sprawcę zdarzenia. Wskazał, iż wypłacone w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie w pełni rekompensuje krzywdę powodów.

Przy ocenie, jaka suma jest, w rozumieniu art. 448 k.c., odpowiednia tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę spowodowaną naruszeniem dóbr osobistych, należy mieć na uwadze rodzaj dobra, które zostało naruszone oraz charakter, stopień nasilenia i czas trwania doznawania przez osobę, której dobro zostało naruszone, ujemnych przeżyć psychicznych spowodowanych naruszeniem. Uszczegóławiając te kryteria na potrzeby sprawy, w której zdarzeniem wywołującym krzywdę jest śmierć osoby najbliższej wskazać należy, że okoliczności wpływające na wysokość świadczenia z art. 448 k.c. to m.in.: dramatyzm doznań osób bliskich zmarłego, poczucie osamotnienia, cierpienia moralne
i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rola jaką w rodzinie pełniła osoba zmarłego, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem odejścia (np. nerwicy, depresji), roli pełnionej w rodzinie przez osobę zmarłą, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał się znaleźć w nowej rzeczywistości i zdolności jej zaakceptowania, leczenie doznanej traumy, wiek pokrzywdzonego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 24 sierpnia 2012 r., V ACa 646/12, LEX nr 1220462, zob. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia
16 października 2012 r., I ACa 435/12, LEX nr 1237230). Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należy zatem wziąć pod uwagę szereg czynników, takich jak: rodzaj naruszonego dobra osobistego, formę naruszenia, intensywność negatywnych przeżyć psychicznych pokrzywdzonego, wpływu naruszenia na społeczną pozycję pokrzywdzonego, potrzebę udzielenia satysfakcji adekwatnej do jego statusu majątkowego i możliwości finansowych sprawcy naruszenia. Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne. Samo zaś zadośćuczynienie
nie jest automatyczną konsekwencją wyrządzenia szkody, w kompetencji sądu pozostaje
zaś uznanie czy osobie, której szkoda została wyrządzona, w kontekście całokształtu okoliczności faktycznych danego przypadku należy się zadośćuczynienie i w jakiej wysokości (wyrok SN z 18 lutego 2010 roku II CSK 434/09 Lex nr 602683, wyrok SN z dnia 14 lutego 2008 II CSK 536/07 Lex nr 461725, wyrok SN z 9 listopada 2007 V CSK 245/07 Lex
nr 369691)

Ustalając wysokość należnego zadośćuczynienia, Sąd wziął także pod uwagę,
iż zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać pewną ekonomicznie odczuwalną wartość (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 listopada 2007 r., I ACa 617/07, LEX nr 795203, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 września 2012 r., I ACa 640/12, LEX
nr 1220559).

Dla każdego człowieka śmierć osoby najbliższej jest jednym z najbardziej traumatycznych doświadczeń. W niniejszej sprawie powodowie stracili 24-letniego syna,
z którym wiązali nadzieje na przyszłość, liczyli, że zaopiekuje się nimi na starość. Starszy syn powodów wyprowadził się bowiem z rodzinnego domu w 1999 r., a obecnie mieszka
w G., utrzymując z rodzicami kontakt jedynie telefoniczny. Rodzina była ze sobą zżyta, wszystkie święta spędzali wspólnie. C. C. mieszkał z rodzicami. Pozostawali
w bardzo dobrych relacjach. Powód dzielił ze zmarłym synem wspólną pasję, jaką była motoryzacja. Wspólnie naprawiali samochód, dyskutowali na tematy związane z techniką samochodową. C. C. chciał w przyszłości prowadzić własny warsztat samochodowy. Posiadał wykształcenie z zakresu mechaniki samochodowej, ukończył kurs prawa jazdy na samochody ciężarowe. Chciał pracować jako kierowca zawodowy podobnie jak jego ojciec. Był dobrym synem. Kiedy zarabiał, dokładał się do budżetu domowego. Opiekował się matką, zawoził ją do lekarzy. Był osobą pogodną i ciepłą. Powodowie do dnia dzisiejszego nie pogodzili się ze śmiercią syna. Silnie przeżyli tę tragedię. Powódka
przez dwa lata przyjmowała leki uspokajające i przeciwlękowe. Zaczęła jeździć z mężem
w trasy, żeby nie zostawać sama w domu. Kilka razy dziennie chodziła na grób syna. Powód przez 3 tygodnie nie pracował. Brakuje mu rozmów ze zmarłym synem. Z drugiej strony żałoba przeżywana przez powodów miała charakter niepowikłany. Nie odnieśli oni uszczerbku na zdrowiu psychicznym z powodu śmierci syna. W trudnym okresie po śmierci syna mogli liczyć na wzajemne wsparcie, jak i na wsparcie ze strony starszego syna
i przyjaciół. Śmierć C. C. nie zmieniła znacząco trybu życia powodów, poza okresowym obniżonym nastrojem i ograniczeniem spotkań towarzyskich. Należy również pamiętać, że od śmierci syna minęło 12 lat. Obecny stan psychiczny powodów wynika także z różnych innych zdarzeń, jakie wydarzyły się w tym czasie.

W tym stanie faktycznym Sąd doszedł do przekonania, że kwota 50.000 zł stanowi wymierną rekompensatę krzywdy każdego z powodów, nie będąc przy tym kwotą wygórowaną. Uwzględniając zadośćuczynienie wypłacone przez pozwanego, należało zatem zasądzić na rzecz każdego z powodów kwoty po 35.000 zł, oddalając powództwo
w pozostałym zakresie.

O obowiązku zapłaty odsetek Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c.
w zw. z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. nr 124, poz. 1152 ze zm.). W niniejszej sprawie decyzją z dnia 16 września 2014 r. pozwany przyznał powodom po 15.000 zł, wobec czego roszczenie powodów stało się wymagalne od następnego dnia, a nie jak chce tego strona powodowa od dnia śmierci C. C. .

Sąd nie podziela również stanowiska pozwanego, iż zadośćuczynienie jest wymagalne od dnia wyrokowania.

Orzecznictwo jest w tym zakresie rozbieżne, część orzeczeń wskazuje,
że zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę jest wymagalne dopiero z dniem wyrokowania przez Sąd. Zobowiązany zatem dopiero od tego dnia pozostaje w opóźnieniu
w zapłacie zasądzonego zadośćuczynienia i tym samym dopiero od tego dnia należą się
od niego odsetki za opóźnienie (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1997 r.,
I CKN 361/97, LEX nr 477638, z dnia 20 marca 1998 r., II CKN 650/97, LEX nr 477665,
z dnia 4 września 1998 r., II CKN 875/97, LEX nr 477579, z dnia 9 września 1999 r., II CKN 477/98, LEX nr 477661).

W innych, bardziej aktualnych orzeczeniach przyjmuje się natomiast,
że zadośćuczynienie za krzywdę zobowiązany ma zapłacić, z zastrzeżeniem wyjątków - obecnie wynikających z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) - niezwłocznie
po wezwaniu przez uprawnionego (art. 455 in fine k.c.), w związku z czym odsetki
za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia powinny być zasądzone od dnia, w którym zobowiązany ma zadośćuczynienie zapłacić (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia
18 września 1970 r., II PR 257/70, OSNC 1971, nr 6, poz. 103, z dnia 12 lipca 2002 r.,
V CKN 1114/00, LEX nr 56055, z dnia 18 lutego 2010 r., II CSK 434/09, LEX 602683).

Warto przy tym przytoczyć stanowisko zajęte przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 lutego 2011 roku (I CSK 243/10, LEX nr 848109 ) zgodnie z którym, jeżeli powód żąda od pozwanego zapłaty określonej kwoty tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od danego dnia, poprzedzającego dzień wyrokowania, odsetki te powinny być zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu, o ile tylko w toku postępowania zostanie wykazane, że dochodzona suma rzeczywiście się powodowi należała tytułem zadośćuczynienia od wskazanego przez niego dnia. Stanowisko to w ocenie Sądu należy uznać za trafne. Przyjęcie bowiem koncepcji, iż odsetki należą się od daty wyrokowania, stanowiłoby w ocenie sądu premiowanie dłużników nieskłonnych do wypłacania niewątpliwe należnych sum odszkodowania i zadośćuczynienia.

Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 100 zd. pierwsze k.p.c. znosząc wzajemnie pomiędzy stronami koszty postępowania. Sąd nie znalazł podstaw do przyznania pełnomocnikowi powodów wynagrodzenia w podwójnej minimalnej wysokości.
Nie przemawia za tym ani nakład pracy pełnomocnika ani charakter niniejszej sprawy.

Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Zgierzu poniósł tymczasowo wydatki w wysokości 975,19 zł (k. 148, 164). Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1025 ze zm.) w zw. z art. 100 zd. pierwsze k.p.c. Sąd nakazał pobranie od powodów solidarnie kwoty 458,33 zł. , a od pozwanego kwotę 516,85 zł w zakresie w jakim każda ze stron przegrała powództwo tj. powodowie w zakresie 47 % , a pozwany w zakresie 53 % . Sąd obciążył również pozwanego kwotą 3445 zł tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa .

W tym stanie faktycznym należało orzec jak w sentencji.