Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Iwona Wielkanowska

Protokolant: sekretarz sądowy Magdalena Konczewska

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa małoletniej M. W. (1) reprezentowanej przez matkę A. W.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powódki małoletniej M. W. (1) kwotę 84.000 ( osiemdziesiąt cztery tysiące) zł. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie poczynając od dnia 24 lutego 2016r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 11.417 zł. ( jedenaście tysięcy czterysta siedemnaście zł ) tytułem zwrotu kosztów procesu

Sygn. akt I C 756/16

UZASADNIENIE

Powódka – małoletnia M. W. (1) działająca przez matkę A. W. domagała się zasądzenia od pozwanego – (...) S.A. w W. kwoty 84.000 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24.02.2016r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia oraz zasądzenia na jej rzecz od pozwanego kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 7.200 zł. wraz z opłatą skarbową w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu między innymi wskazała, że 6.06.2007r. w T. M. B. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki V. (...) o nr. Rej. (...) nie zachował wymaganej ostrożności i zasnął za kierownicą , w wyniku czego zjechał na przeciwny pas ruchu, gdzie zderzył się z jadącym z naprzeciwka samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez W. W., który uderzył w jadący za nim pojazd marki M. o nr rej. (...) kierowany przez T. K.. W wyniku przedmiotowego zdarzenia W. W. – ojciec powódki zmarł po przewiezieniu do szpitala wskutek odniesionych obrażeń.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu Wydział II Karny z dnia 16.02.2010r. w sprawie II K 627/07 M. B. został uznany za winnego zarzucanego mu występku z art. 177§2 k.k. i skazany na 2 lata pozbawienia wolności w zawieszeniu na 4 lata próby i oddany pod dozór kuratora.

Powódka podniosła, że pojazd, którym kierował sprawca zdarzenia w dacie wypadku korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej z pozwanym.

Pismem z dnia 30.10.2014r. powódka zgłosiła pozwanemu roszczenie w kwocie 100.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią ojca. Pozwany decyzją z dnia 23.02.2016r. uznał roszczenie powódki do kwoty 16.000 zł.

Powódka podkreśliła, że w dacie zdarzenia ojciec jej miał 39 lat , zaś powódka 6 lat. Powódka była wychowywana wraz ze starszym 14 letnim bratem , przez oboje rodziców w pełnej szczęśliwej rodzinie. Ojciec powódki prowadził własna firmę – warsztat samochodowy , z osiąganych dochodów utrzymywał cała rodzinę. Wypadek i śmierć ojca sprawiły , że życie powódki diametralnie się zmieniło. Jako małe zaledwie 6 – letnie dziecko nie była w stanie pojąć istoty śmierci ani zrozumieć , że już nigdy nie zobaczy ojca.

Jako podstawę prawną dochodzonego roszczenia powódka wskazała art. 448 k.c. w zw. art. 24§1 k.c. Żądanie odsetek na mocy art. 481§1 k.p.c. uzasadniła tym, że pozwany decyzją z dnia 23.02.2016r. uznał jej roszczenie do kwoty 16.000 zł, a tym samym pozostaje w opóźnieniu w zakresie pozostałej części zgłoszonej kwoty od dnia następnego.

( vide k. -5 akt)

Pozwany – (...) S.A. w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu między innymi przyznał, że zawarł umowę gwarancyjną ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za sprawcą zdarzenia i wypłacił powódce dotychczas zadośćuczynienie w kwocie 16.000 zł. Podkreślił, że jego zdaniem kwota dochodzona pozwem winna podlegać oddaleniu jako przekraczająca zakres krzywdy doznanej przez powódkę. Jest to kwota wygórowana i nieodpowiadająca panującym stosunkom społeczno – ekonomicznym i nie jest utrzymana w rozsądnych granicach. Pozwany wskazał możliwość ugodowego zakończenia sporu poprzez dopłatę powódce kwoty 44.000 zł.

Pozwany dodał, że odsetki winny być liczone od dnia wyrokowania, powołując się na szereg orzeczeń, w tym, między innymi na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10.11.2011r. w którym Sąd ten wskazał, że „ przyznanie odsetek od daty wcześniejszej niż ustalenie wysokości odszkodowania było nieuzasadnione. By mówić o skuteczności wezwania do zapłaty, musi być znana wysokość należnego odszkodowania( II CSK 635/10).

( vide k. 19 -21 akt)

Postanowieniem z dnia 6 września 2016r. Sąd Rejonowy w Toruniu Wydział III Rodzinny i Nieletnich sygn. akt IIIR Nsm 914/16 zezwolił A. W. – matce małoletniej powódki na dokonanie imieniem małoletniej czynności prawnej polegającej na wytoczeniu w imieniu małoletniej niniejszego powództwa.

( vide postanowienie k. 60 akt)

Sąd ustalił, co następuje:

A. W. i W. W. zawarli związek małżeński w dniu 10.08.1991.

W dniu (...) urodził się im syn M., zaś w dniu (...) córka M. – powódka .

( okoliczność bezsporna ).

Matka powódki nie pracowała; zajmowała się domem i dziećmi. W. W. był jedynym żywicielem rodziny; początkowo pracował w (...), a następnie rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej. Powódka i jej mąż odwiedzali co weekend swoich rodziców, w sobotę jednych, w niedzielę drugich. Rodzinnie spędzali wszystkie święta, wyjeżdżali na wakacje. W. W. pomagał również żonie w pracach domowych, wychodził z dziećmi na spacery. Po powrocie z pracy matka powódki z mężem pili razem kawę, opowiadali sobie jak minął im dzień. Powódka darzyła ojca uczuciem. On ją również. Matka powódki i jej mąż planowali budowę domu; oszczędzali na ten cel. Odnosili się do siebie z czułością. Byli zgodną , pełna rodziną.

W dniu 6.06.2007r. rodzina została powiadomiona telefonicznie o wypadku głowy rodziny . Matka powódki , udała się do szpitala , gdzie oznajmiono jej , że W. W. nie żyje.

Przy pomocy rodziny matka powódki zorganizowała pogrzeb; również to ona zajęła się formalnościami związanymi z zamknięciem działalności gospodarczej męża. Pomagała jej w tym siostra męża – G. K. (1). Wypadek i śmierć ojca sprawiły , że życie powódki diametralnie się zmieniło. Jako małe , zaledwie 6 letnie dziecko nie była w stanie pojąć istoty śmierci ani zrozumieć , że już nigdy nie zobaczy ojca. Była zagubiona i utraciła poczucie bezpieczeństwa , tym bardziej , że matka powódki również pogrążyła się w rozpaczy i nie była w stanie ukryć przed córką powagi sytuacji. Powódka była zdezorientowana , jednocześnie tęskniła za ojcem . Powódka miała trudności z nauką , była rozkojarzona. Rozwinęły się u niej lęki , powódka łatwo traciła równowagę emocjonalną , stała się nadwrażliwa , często wybuchała płaczem i nie można jej było uspokoić . Na każde spóźnienie się bliskiej osoby do domu powódka reagowała paniką , obawiała się , że straci kolejnego członka rodziny . U powódki pojawił się strach przed jazdą windą , który nigdy wcześniej nie występował. Matka powódki udała się z córką do poradni psychologicznej , jednak względem powódki nie wdrożono żadnego leczenia , jedynie zalecono obserwacje powódki. Obecnie powódka jest uczennicą , mieszka razem z bratem i matką , która jest zarejestrowana w PUP jako bezrobotna. Podejmuje jedynie prace dorywcze. Matka powódki nie związała się z innym mężczyzną. Nadal odwiedza teściów. Mieszka razem z dziećmi. Raz w tygodniu wraz z dziećmi chodzi na cmentarz do męża. Powódka otrzymuje rentę po ojcu w kwocie 600 zł. Małoletnia M. W. (1) jest cały czas zamknięta w sobie , często reaguje płaczem na wspomnienie o ojcu. Powódka poszukuje wzorca ojca , którego widzi w osobie starszego brata czy wujka . Bardzo często mówi , że brakuje jej tego członka rodziny.

( dowód : zeznania A. W. – rozprawa w dniu – 19.12.2016. k 90 akt , zeznania świadków: M. W. k 89 , 90 , G. K. k 89 - rozprawa w dniu 19.12. 2016r.).

Wyrokiem z dnia 16 lutego 2010r. Sąd Rejonowy w Toruniu w sprawie IIK 627/07 uznał oskarżonego M. B. za winnego tego, ze w dniu 6.06.2007r. w T. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki V. (...) o nr. Rej. (...) nie zachował wymaganej ostrożności i zasnął za kierownicą , w wyniku czego zjechał na przeciwny pas ruchu, gdzie zderzył się z jadącym z naprzeciwka samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez W. W., który uderzył w jadący za nim pojazd marki M. o nr rej. (...) kierowany przez T. K. w wyniku czego W. W. zmarł po przewiezieniu do szpitala w następstwie doznanego urazu wielonarządowego, tj. występku z art. 177§2 k.k. i skazał go na 2 lata pozbawienia wolności w zawieszeniu na 4 lata próby.

( dowód : kserokopia wyroku SR w Toruniu sygn. akt IIK 627/07 kk9-10 oraz akta sprawy )

Pojazd, którym kierował sprawca zdarzenia w dacie wypadku korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych na podstawie umowy z pozwanym.

( dowód : okoliczność bezsporna).

Pismem z dnia 30.10.2014r. powódka , w której imieniu występowało (...) S.A. w L. wystąpiła do pozwanego o przyznanie je zadośćuczynienia w kwocie 100.000 zł.

( dowód : kserokopia pisma k 9 -11 akt).

Decyzją z dnia 23.02.2016r. pozwany przyznał powódce odszkodowanie w kwocie 16.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku ze śmiercią ojca .

( dowód : pismo pozwanego k 14—15 akt).

Sąd zważył, co następuje:

Oceniając zgromadzony materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania, że prawdzie odpowiadają treści zawarte w pozwie . Zeznania matki małoletniej powódki są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniające z pozostałym materiałem dowodowym. Na pełną wiarygodność, z tych samych względów, zasługują też zeznania świadków – M. W. (2) i G. K. (1).

Przechodząc do rozważań prawnych należy wskazać, że odpowiedzialność pozwanego nie była kwestionowana. Spór w niniejszej sprawie dotyczył wysokości należnego powódce zadośćuczynienia.

Strona powodowa roszczenie swe wywodziła z art. 448 w zw. z art. 24 § 1 k.c. w brzmieniu obowiązującym po nowelizacji tych przepisów, dokonanej ustawą z dnia 23 czerwca 1996r. o zmianie ustawy – Kodeks Cywilny ( Dz. U. 1996r. Nr 114, poz. 542 ).

Zgodnie z art. 448 zd. 1 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Z kolei art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 20 grudnia 2012 r., III CZP 93/12 stwierdził: „Obecnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego jest ugruntowane jednolite stanowisko, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dobra osobistego członków rodziny zmarłego w postaci szczególnej więzi rodzinnej i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448k.c., jeżeli śmierć nastąpiła na skutek deliktu przed dniem 3 sierpnia 2008 r. (por. uchwały Sądu Najwyższego: z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/10, OSNC-ZD 2011, z. B, poz. 42 i z dnia 13 lipca 2011 r., III CZP 32/11, OSNC 2012, nr 1, poz. 10 oraz wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 14 stycznia 2010 r., IV CSK 307/09, OSNC-ZD 2010, z. C, poz. 91, z dnia 25 maja 2011, II CSK 537/10, (...), z dnia 10 listopada 2010 r., z dnia 11 maja 2011 r., I CSK 621/10 i z dnia 15 marca 2012 r., I CSK 314/11, (...)) Należy podkreślić, że wszystkie przytoczone orzeczenia zostały wydane w sprawach, w których roszczenia z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej były bezpośrednio dochodzone od ubezpieczycieli. Sąd Najwyższy w żadnym z nich nie dopatrzył się podstaw do zakwestionowania zasady, że zakres odpowiedzialności ubezpieczycieli odpowiada zakresowi odpowiedzialności ubezpieczonych. W wyroku z dnia 2 grudnia 2009 r., I CSK 149/09 (...) Sąd Najwyższy wprost stwierdził, że nie podziela zapatrywania, że ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej nie obejmuje odpowiedzialności za spowodowane śmiercią syna w wypadku komunikacyjnym w dniu 26 grudnia 2006 r. naruszenie dobra osobistego ojca w postaci utraty relacji między ojcem a synem.”

W dalszej kolejności wskazać należy art. 34 ust. 1 Ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r. tekst jednolity z dnia 8 lutego 2013 r. - Dz.U. z 2013 r. poz. 392 ):

„1. Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.”

Właśnie tego ostatniego przepisu dotyczy cytowana powyżej uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2012 r. której teza brzmi: „Artykuł 34 ust. 1 ustawy z 22.5.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) - w brzmieniu sprzed 11.2.2012 r. - nie wyłączał z zakresu ochrony ubezpieczeniowej zadośćuczynienia za krzywdę osoby, wobec której ubezpieczony ponosił odpowiedzialność na podstawie art. 448 k.c.”

Biorąc wiec pod uwagę treść wszystkich wymienionych norm oraz przytoczoną, ugruntowaną już linię orzeczniczą, którą Sąd w pełni podziela, trzeba uznać roszczenie pozwu za usprawiedliwione co do zasady.

Pozwany w odpowiedzi na pozew nie zakwestionował takiej zasady swojej odpowiedzialności, podkreślił jedynie, że dotychczas wypłacone przez niego zadośćuczynienie spełnia swoją funkcję kompensacyjną i jest adekwatne do rozmiaru doznanej przez powódkę krzywdy.

W pierwszej kolejności stwierdzić trzeba, iż przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego ma na celu zrekompensować krzywdę za naruszenie prawa do życia w rodzinie i ból spowodowany utratą najbliższej osoby, a więc złagodzić cierpienia psychiczne wywołane śmiercią osoby najbliższej i pomóc pokrzywdzonemu w dostosowaniu się do zmienionej w związku z tym jego sytuacji ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 7 lipca 2009 r., II AKa 44/09, LEX nr 523973 ).

Zadośćuczynienie takie nie jest zależne od pogorszenia sytuacji materialnej osoby uprawnionej i poniesienia szkody majątkowej. Na rozmiar krzywdy, o której mowa w art. 446 § 4 k.c., mają wpływ przede wszystkim: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po jej śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej ( np. depresji, lęku ), stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność do jej zaakceptowania, wiek pokrzywdzonego ( tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 3 czerwca 2011r., III CSK 279/10, niepubl.).

Niewątpliwie krzywdę doznaną w wyniku śmierci osoby bliskiej jest bardzo trudno ocenić i wyrazić w formie pieniężnej. Każdy przypadek powinien być traktowany indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy, przy czym ocena ta powinna opierać się na kryteriach obiektywnych, a nie na wyłącznie subiektywnych odczuciach pokrzywdzonego. Należy przy tym zaznaczyć, że zasądzane zadośćuczynienie jest odzwierciedleniem w formie pieniężnej rozmiaru krzywdy, która, jak słusznie wskazuje się w literaturze i orzecznictwie, nie zależy od statusu materialnego pokrzywdzonego. Rozmiar zadośćuczynienia może być co najwyżej odnoszony do stopy życiowej społeczeństwa, która pośrednio może rzutować na jego umiarkowany wymiar i to w zasadzie bez względu na status społeczny i materialny pokrzywdzonego. Przesłanka "przeciętnej stopy życiowej" społeczeństwa ma więc charakter uzupełniający i ogranicza wysokość zadośćuczynienia tak, by jego przyznanie nie prowadziło do wzbogacenia osoby uprawnionej, nie może jednak pozbawiać zadośćuczynienia jego zasadniczej funkcji kompensacyjnej i eliminować innych czynników kształtujących jego rozmiar np. ciężaru gatunkowego naruszonego dobra (wyroki Sądu Najwyższego: z 12 września 2002 r. IV CKN 1266/00 i 3 czerwca 2011 r. III CSK 279/10 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 14 kwietnia 2010 r., I ACa 178/10, niepubl.).

Zdaniem Sądu wątpliwości nie budził fakt, że między powódką i zmarłym istniała szczególna więź, która była silna i wytworzyła się dzięki wspólnemu zamieszkiwaniu pod jednym dachem, prowadzeniu wspólnego gospodarstwa domowego, wspólnym celebrowaniu Świąt i innych uroczystości rodzinnych, wyjazdach na urlop oraz wzajemnej pomocy. Prawo do wychowania w pełnej , zgodnej rodzinie , zostało małoletniej powódce nagle odebrane. Krzywda powódki wynikająca z utraty ojca , jednej z najbliższych i najważniejszych osób, której nikt nie może jej zastąpić, jest więc dotkliwa. Śmierć ojca była dla niej silnym negatywnym przeżyciem emocjonalnym, do dziś wspomnienie tego wydarzenia , w sposób w pełni zrozumiały , wpływa negatywnie na jej emocje. Ojciec zajmował bardzo ważne miejsce w życiu powódki, czego dowodzi reakcja małoletniej po jego śmierci , głęboka pustka i duży żal. Należy podkreślić, że powódka zawsze mogła liczyć na wsparcie ojca a rola w rodzinie pełniona przez W. W. była znacząca. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie krzywdę powódki spotęgował fakt, iż śmierć jej ojca nastąpiła w sposób nagły i niespodziewany. Z zeznań złożonych na rozprawie wynika, że do dnia dzisiejszego małoletnia rozpamiętuje jego śmierć, wspomina wspólnie spędzony z nim czas. Bez wątpienia już nic i nikt nie zastąpi małoletniej tak ważnej osoby jaką był ojciec.

W ocenie Sądu, ustalone w sprawie okoliczności przemawiały za przyjęciem, iż adekwatną kwotą zadośćuczynienia pieniężnego była dla powódki kwota 100.000 zł., co przy uwzględnieniu dotychczas wypłaconej jej kwoty 16.000 zł. dało kwotę zasądzoną w pkt I wyroku. Powódka domagała się zasądzenia kwoty 84.000 zł. i Sąd uznał , że jest to kwota adekwatna do rozmiaru cierpień powódki i doznanej krzywdy. Podstawą rozstrzygnięcia zawartego w pkt I wyroku był przepis art. 448 k.c. w zw. z art. 24§1 k.c.

Orzekając o odsetkach Sąd miał na uwadze przyjętą w prawie cywilnym zasadą , iż dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Według art. 481 k.c., odsetki należą się za samo opóźnienie, choćby nawet wierzyciel nie poniósł szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Zobowiązanie z deliktu ma charakter bezterminowy i aktualizuje się poprzez wezwanie dłużnika przez wierzyciela.

Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013r. poz. 392 ze zm.). Stosownie do dyspozycji tego przepisu zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia zawiadomienia o wypadku, a w przypadku gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu, albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, w terminie 14 dni licząc od dnia, kiedy przy zachowaniu należytej staranności było możliwe wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu, albo wysokości odszkodowania, jednak nie później niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. O uzasadnionych przeszkodach uniemożliwiających terminową wypłatę świadczenia ubezpieczyciel winien poinformować uprawnionego, wskazując jednocześnie przypuszczalny termin zajęcia ostatecznego stanowiska, ewentualnie wypłaca bezsporna część odszkodowania. Zadośćuczynienie za krzywdę, staje się wymagalne po wezwaniu odpowiedzialnego za naprawienie szkody do spełnienia świadczenia odszkodowawczego na rzecz pokrzywdzonego. Od tej zatem chwili biegnie termin do uiszczenia odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.). Zobowiązany do zapłaty zadośćuczynienia powinien zatem spełnić świadczenie na rzecz poszkodowanego niezwłocznie po otrzymaniu od niego stosownego wezwania do zapłaty skonkretyzowanej kwoty, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy.

Decyzją z dnia 23.02.2016r. pozwany przyznał powódce odszkodowanie w kwocie 16.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku ze śmiercią ojca . Powódka wskazuje, że pozwany popadł w opóźnienie w spełnieniu świadczenia poczynając od dnia następnego od dnia wydania decyzji. Zdaniem Sądu takie stanowisko jest słuszne , mając na uwadze powyższe rozważania odnośnie opóźnienia w spełnieniu świadczenia. Pozwany znał wszystkie okoliczności pozwalające na ustaleniu rozmiaru szkody i wysokości należnego zadośćuczynienia w dacie wydania wyżej wymienionej decyzji. Reasumując powyższe Sąd orzekał o odsetkach za opóźnienie zgodnie z żądaniem pozwu na mocy art. 481§1 i 2 k.c.

Powódka wygrała proces w 100% i poniosła koszty związane z udziałem pełnomocnika – adwokata w kwocie 7217 zł. oraz opłaty od pozwu w kwocie 4200 zł.

Mając na względzie powyższe ustalenia Sąd w oparciu o przepis art. 98§1 i2 k.p.c. orzekł jak w pkt II wyroku.