Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Tadeusz Węglarek

Protokolant Agnieszka Olczyk

przy udziale oskarżyciela publicznego - Nadinspektora Państwowej Inspekcji Pracy J. Z.

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2013 roku

sprawy F. G.

obwinionego z art. 283§2 pkt 7 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks Pracy (Dz. U z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2012r. poz. 908) w związku z art. 207§2 pkt 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2012r. poz. 908); z art.282§1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz.94 ze zmianami oraz z 2012 r. poz.908) w zw. z art.94 pkt 5 i art.85§2 ustawy z dnia 26.06.1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz.94 ze zmianami oraz z 2012 r. poz. 908); z art.282§1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz.94 ze zmianami oraz z 2012 r. poz.908) w zw. z art.94 pkt 5 i art.172 ustawy z dnia 26.06.1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz.94 ze zmianami oraz z 2012 r. poz. 908).§6 i §9 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz. U. Nr 2, poz.14 ze zmianami oraz z 2009 r., Nr 174, poz.1353); z art.282§1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2012 r. poz. 908) w związku z art.94 pkt 5 i art.92§1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz.94 ze zmianami oraz z 2012 r. poz .908); z art.282§1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zmianami oraz z 2012 r. poz. 908) w związku z art.171§1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2012 r.poz. 908)

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku

z dnia 28 czerwca 2013 roku sygn. akt II W 13/13

na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, art. 8 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

-

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

-

zasądza od obwinionego F. G. na rzecz Skarbu Państwa 200,00 (dwieście) złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz 50,00 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych kosztów za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 540/13

UZASADNIENIE

F. G. został obwiniony o to, że:

1. jako pracodawca – właściciel firmy (...) z siedzibą w R. ul. (...) nie wykonał podlegającej natychmiastowemu wykonaniu w okresie od dnia 15.11.2012 roku do dnia 11.12.2012 roku 4 decyzji nakazu płatniczego nr. (...)- (...)- (...),

tj. wykroczenia z art. 283 § 2 pkt 7 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2012 roku poz. 908), w związku z art. 207 § 2 pkt 6 Ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks Pracy (Dz. U z 1998 roku Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2012 roku poz. 908).

2. jako pracodawca – właściciel firmy (...) z siedzibą w R. ul. (...) w okresie od 10.11.2012 roku do dnia zakończenia kontroli 19.12.2012 roku nie wypłacił wynagrodzenia za pracę za miesiąc październik 2012 roku, 13 pracownikom na kwotę 19.593,01 zł oraz w okresie 11.12.2012 roku do dnia zakończenia kontroli 19.12.2012 roku nie wypłacił wynagrodzenia za pracę za miesiąc listopad 2012 roku 7 pracownikom na kwotę 14.481,15 zł.,

tj. wykroczenia z art. 282 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2012 roku poz. 908), w związku z art. 94 pkt 5 i art. 85 § 2 Ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks Pracy (Dz. U z 1998 roku Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2012 roku poz. 908).

3. jako pracodawca właściciel Firmy (...) z siedzibą w R. ul. (...) w okresie 10.11.2012 rok do dnia zakończenia kontroli 19.12.2012 rok nie wypłacił wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy za miesiąc październik 2012 roku 6 pracownikom na kwotę 2.403,33 zł. brutto oraz w okresie 11.12.2012 roku do dnia zakończenia kontroli 19.12.2012 roku nie wypłacił wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy za miesiąc listopad 2012 roku 5 pracownikom na kwotę 2.728,21 zł. brutto,

tj. wykroczenia z art. 282 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2012 roku poz. 908), w związku z art. 94 pkt 5 i art. 172 Ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks Pracy (Dz. U z 1998 roku Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2012 roku poz. 908), § 6 i § 9 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityk Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 roku w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz. U. Nr 2, poz, 14 ze zmianami oraz z 2009 roku, Nr 174, poz. 1353).

4. jako pracodawca – właściciel Firmy (...) z siedzibą w R. ul. (...) w okresie od 10.11.2012 roku do dnia zakończenia kontroli 19.12.2012 roku nie wypłacił wynagrodzenia chorobowego za miesiąc październik 2012 roku 2 pracownikom na kwotę 2.296,46 zł. brutto oraz w okresie od 11.12.2012 roku do dnia zakończenia kontroli 19.12.2012 roku nie wypłacił wynagrodzenia chorobowego za miesiąc listopad 2012 roku 1 pracownikowi na kwotę 368,20 zł brutto,

tj. wykroczenia z art. 282 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2012 roku poz. 908), w związku z art. 94 pkt 5 i art. 92 § 1 pkt 1 Ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks Pracy (Dz. U z 1998 roku Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2012 roku poz. 908).

5. jako pracodawca – właściciel Firmy (...) z siedzibą w R. ul. (...) w okresie od 10.11.2012 roku do dnia zakończenia kontroli 19.12.2012 roku nie wypłacił ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za miesiąc październik 2012 roku 5 pracownikom na kwotę 5.613,18 złotych brutto oraz w okresie od 11.12.2012 roku do dnia zakończenia kontroli 19.12.2012 roku nie wypłacił ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za miesiąc listopad 2012 roku 2 pracownikom na kwotę 1002,53 złote,

tj. wykroczenia z art. 282 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2012 roku poz. 908), w związku z art. 171 § 1 Ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks Pracy (Dz. U z 1998 roku Nr 21, poz. 94 ze zmianami oraz z 2012 roku poz. 908).

Sąd Rejonowy w Radomsku w II Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 28 czerwca 2013 roku w sprawie II W 13/13:

1.  uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanych mu wykroczeń i za to na podstawie art. 282 § 1 pkt 1 Ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks Pracy (Dz. U z 1998 roku, nr 21, poz. 94 ze zm.) w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu łącznie karę grzywny w kwocie 2000 złotych;

2.  pobrał od F. G. 20 złotych opłaty i obciążył go wydatkami w kwocie 100 złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania.

Powyższy wyrok na podstawie art. 103 § 2 i § 4 kpw w całości zaskarżył obrońca obwinionego zarzucając obrazę przepisów prawa procesowego, tj. naruszenie:

a/ przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez naruszenie swobodnej oceny dowodów i zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego wyrażające się w stanowisku Sądu I instancji, zgodnie z którym wykonaniu nakazów Państwowej Inspekcji Pracy oraz wypłacie wynagrodzenia nie stało na przeszkodzie wyłącznie zajęcie komornicze rachunków bankowych prowadzonych przez Bank (...) S.A. oraz (...) Bank (...) S.A., gdyż pomimo groźby niewypłacalności obwiniony nie poczynił kroków w kierunku porawy sytuacji finansowej, nie zamknął działalności gospodarczej, nie zawiesił jej ani nie przekazał kwoty potrzebnej dla zabezpieczenia na rachunek depozytowy sądu, prowadząc tym samym do upadku zabezpieczenia a ponadto nie wykazał swojej rzeczywistej sytuacji majątkowej w sprawie cywilnej, podczas gdy:

- obwiniony z chwilą powzięcia informacji o wytoczeniu wobec niego powództwa przez G. P. w zarzutach z dnia 8.10.2012 roku od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, jaki wydany został przez Sąd Rejonowy w Częstochowie Wydział VIII Gospodarczy dnia 4 września 2012 roku w sprawie o sygn. akt VIII GNc 2775/12 wnosił na zasadzie art. 492 § 2 kpc o ograniczenie zabezpieczenia roszczenia powoda poprzez dokonanie zajęcia na ruchomości stanowiącej jego własność w postaci – półautomatycznego systemu do usuwania zużytego ścierniwa (...), rok prod. 2011 o wartości przekraczającej wartość dotychczasowego roszczeni, w miejsce dokonanych zajeć wierzytelności pieniężnych, a ponadto obwiniony wystąpił jednocześnie z pismem z dnia 18.10.2012 z wnioskiem o określenie sposobu korzystania przez niego z zajętego rachunku bankowego w trybie art. 752 ² § 1 – 4 kpc w sposób umożliwiający wypłatę świadczeń pracownikom i zabezpieczenie środków na prowadzenie bieżącej produkcji, przy czym oba pisma (zarzuty w zakresie wniosku o zmianę sposobu zabezpieczenia oraz wniosek o określenie sposobu korzystania przez niego z zajętego rachunku bankowego) zostały rozpoznane negatywnie przez Sąd Rejonowy w Częstochowie VIII Wydział Gospodarczy postanowieniem z dnia 27 listopada 2012 roku, zaskarżonym przez obwinionego zażaleniem z dnia 21 grudnia 2012 roku, które do dnia dzisiejszego nie zostało rozpoznane,

- obwiniony nie mógł wbrew ocenie Sądu I instancji z dnia na dzień ani zamknąć działalności gospodarczej, ani jej zawiesić ani też przekazać kwoty potrzebnej dla zabezpieczenia na rachunek depozytowy sądu, albowiem zamknięcie działalności wymagałoby rozwiązania stosunków pracy z pracownikami narażając ich na nagłą utratę pracy, a obwinionego na roszczenia ze strony pracowników, nadto wymagałoby rozwiązania kwestii zamówień będących w toku realizacji i oczekujących na realizację, co narażałoby klientów mego mandanta na szkody, a jego samego na roszczenia z ich strony ponadto zawieszenie działalności gospodarczej nie jest możliwe w sytuacji gdy są zatrudnieni pracownicy w przedsiębiorstwie, którego działalność ma być zawieszona, w końcu przechodząc do kwestii przekazania kwoty potrzebnej dla zabezpieczenia na rachunek depozytowy sądu zaznaczyć należy, iż mój mandant nie dysponował jakimikolwiek nadwyżkami finansowymi, tym bardziej w kwocie odpowiadającej wielkości zajęcia, które mógłby przekazać na zabezpieczenie, a tym samym musiałby sięgnąć do środków przeznaczonych na wypłatę wynagrodzeń i bieżącą działalność, co w praktyce nastąpiło wskutek zajęć rachunków i wierzytelności w postępowaniu zabezpieczającym prowadzony przez Komornika Sądowego w J. W. M. I. na wniosek G. P., co więcej skutkowałoby to naruszeniem przepisów w odniesieniu do których analizowana jest w przedmiotowej sprawie odpowiedzialność obwinionego co więcej, jak wynikało z wniosku obwinionego z dnia 18.10.2012 o określenie sposobu korzystania przez niego z zajętego rachunku bankowego w trybie art. 752 ² §1-4 k.p.c. w sprawie przed Sądem Rejonowym w Częstochowie Wydział VIII Gospodarczy sygn. akt VIII GNc 2755/12 szereg kontrahentów mego mocodawcy otrzymawszy zawiadomienia o zajęciu wstrzymało regulowanie płatności względem pozwanego, a przekazanie płatności przez pozostałych kontrahentów na rachunki pozwanego, skutkowało de facto przekazaniem środków na zabezpieczenie;

b/ przepisu art. 204 § 2 k.p.k. w zw. z art. 42 § 3 k.p.w., art. 4 k.p.w. oraz art. 20 § 2 k.p.w., a także art. 6 ust. 3 lit. e Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzonej w R. dnia 4 listopada 1950 r., zmieniona następnie Protokołami nr (...) oraz uzupełnionej Protokołem nr (...) (Dz.U.1993.61.284 ^{ze zm}-) poprzez brak zapewnienia obwinionemu jako osobie nie władającej językiem polskim, tłumaczenia wszelkich kierowanych do niego dokumentów w przedmiotowej sprawie, łącznie z wydanym w niej wyrokiem nakazowym z dnia 31 stycznia 2013 r., wezwaniem na rozprawę czy też zaskarżonym niniejszą apelacją wyrokiem z dnia 28 czerwca 2013 r., wskutek czego doszło do naruszenia prawa obwinionego do obrony.

W konkluzji wniósł o:

- uniewinnienie obwinionego od zarzucanych mu czynów,

ewentualnie:

- o uchylenie rozstrzygnięcia zaskarżonego niniejszą apelacją i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego w stopniu oczywistym jest bezzasadna.

Zarzut naruszenia wskazanych w skardze apelacyjnej przepisów postępowania, okazał się całkowicie chybiony.

Dokonując kontroli instancyjnej w zakresie przypisanemu oskarżonemu sprawstwa i winy należy stwierdzić, ze sąd I instancji w sposób rzetelny i kompletny zebrał materiał dowodowy, bardzo wnikliwie go rozważył, a stanowisko swoje szczegółowo i wyczerpująco uzasadnił.

Odnosząc się wprost do postawionego w apelacji zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów wynikającej z treści art. 7 kpk, podkreślić należy, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego /art. 7 kpk/ wtedy między innymi , gdy:

a/jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtem okoliczności sprawy /art. 410 kpk/, i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy /art. 2 § 1 pkt 2 kpk/,

b/stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego /art. 4 kpk/,

c/jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /art. 424 kpk/, por. wyrok Sądu Najwyższego z 16 grudnia 1974 roku, Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47.

W przedmiotowej sprawie, warunki te zostały spełnione, a zatem sąd rozpoznający sprawę w pierwszej instancji nie wyszedł poza zasady swobodnej oceny dowodów.

Nie można – zdaniem sądu odwoławczego – przychylić się do zarzutów apelanta, zdaniem którego zajęcie komornicze miało decydujący wpływ na niewypłacalność obwinionego i w tym zakresie sąd odwoławczy w pełni podziela wnioski sądu I instancji. Wszak należy mieć na uwadze okoliczność, iż obwiniony miał pełną świadomość istniejącego sporu pomiędzy jego firmą a firmą (...) – co zresztą skutkowało wystąpieniem przez kontrahenta na drogę sądową – i winien w odpowiednim czasie podjąć odpowiednie czynności zmierzające do zabezpieczenia płynności finansowej. Znamiennym jest też fakt, iż brak płynności w regulowaniu należności pojawił się jeszcze przed zajęciem rachunków bankowych i wierzytelności przez komornika.

Na marginesie dodać, należy, iż zajęcia komornicze - które na chwile obecną zaburzają płynność finansową firmy obwinionego - powstały w wyniku zerwania umowy z firmą mającą świadczyć usługi doradcze firmie obwinionego. Zauważyć należy, - iż brak w firmie świadczącej usługi prawnicze osoby biegle władającej językiem polskim – czyniło niemożliwym prawidłowe świadczenie tego rodzaju usług, o czym obwiniony, jako przedsiębiorca winien wiedzieć. Okoliczność ta zdaniem sądu została spowodowana zawinionym działaniem obwinionego, który zawierając umowę z firmą (...) powinien mieć pełną świadomość, że kontrahent nie wywiąże się z zobowiązań co w konsekwencji spowoduje spory cywilno prawne i w dalszej perspektywie utratę płynności finansowej (na skutej zajęcia komorniczego).

Nadto – jak słusznie zauważył sąd meriti – zajęcie komornicze nie było jedynym powodem braku wypłaty świadczeń pracownikom, wszak środki niezbędne na bieżące potrzeby firmy stanowią niemalże trzykrotność zabezpieczonej sumy, zatem wywodzenie przez skarżącego okoliczności o ciężkiej sytuacji firmy i w konsekwencji niewypłacalności pracodawcy na skutek zajęcia komorniczego – w świetle faktu, iż firma działa nadal mimo zajęcia – uznać należy za bezpodstawne. Przecież gdyby firma obwinionego (rzeczywiście) utraciła płynność finansową, to logiczną tego konsekwencją byłoby wystąpienie przez właściciela z wnioskiem o upadłość.

Tymczasem z takim wnioskiem obwiniony nie wystąpił, a sam skarżący wskazuje w swej apelacji - mówiąc o konieczności realizacji zamówień – iż firma obwinionego działa normalnie, nadal trwa produkcja, a obwiniony jako właściciel firmy tylko z troski o swych pracowników i klientów nie zaprzestał, nie zawiesił swej działalności gospodarczej.

Reasumując stwierdzić należy w sposób jednoznaczny, iż wywody autora apelacji o ciężkiej sytuacji finansowej firmy spowodowanej zajęciem komorniczym nie zasługują na akceptację.

Natomiast co do zarzutu stawianego przez skarżącego o braku zapewnienia obwinionemu – jako osobie nie władającej językiem polskim - tłumaczeń wszelkiej kierowanej do niego korespondencji uznać należy za bezzasadny. Wskazać bowiem należy, że jak wynika z materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy w postaci np.: „Protokołu przesłuchania osoby, co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie” /k – 4 do 6 akta sprawy/, czy też pouczenia znajdującego się na /k – 14 i 14 verte akta sprawy/, wynika, iż obwiniony włada językiem polskim w stopniu wystarczającym, czyli takim, który pozwalał mu na składanie wyjaśnień, podpisywaniu pouczeń itd.. Podkreślić też należy, iż obwiniony jest reprezentowany przez adwokata, który dotychczas nie podnosił okoliczności ( a uczynił to dopiero na etapie postępowania odwoławczego), iż jakoby jego klient miał problemy ze zrozumieniem języka polskiego – co powodowałoby konieczność korzystania z usług biegłego tłumacza w myśl art. 204 kpk – a zaznaczyć należy, iż konieczność wezwania tłumacza (art. 204 pkt 2 k.p.k.) powstaje tylko wówczas, gdy oskarżony nie może pojąć znaczenia i sensu dokonywanych czynności procesowych albo nie ma możliwości wysłowienia się w języku polskim, chyba, że istnieją uzasadnione podstawy do przekonania, że wbrew deklaracjom, w wystarczającym stopniu posługuje się językiem polskim. Tłumaczenie powinno być dokonane na język zrozumiały dla oskarżonego. Jednak powyżej wskazane okoliczności, pozwalają na stwierdzenia, iż obwiniony na tyle dobrze posługuje się językiem polskim, że obecność tłumacza była zupełnie zbędna /vide Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2000 r. Sygn. akt II AKa 484/99 opubl. OSA 2000/10/74, Prok. i Pr.- wkł. 2000/11/23/.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji.

Mając na uwadze warunki osobiste obwinionego sąd odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw art. 8 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późn. zmianami) zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 200 złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz 50 złotych tytułem zryczałtowanych kosztów za postępowanie odwoławcze.