Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 maja 2015 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Westra

Protokolant: Anna Banasiak

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2015 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa A. K. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz A. K. (1) kwotę 90.000,00 zł. (dziewięćdziesiąt tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 11 kwietnia 2014r. do dnia zapłaty

II.  zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz A. K. (1) kwotę 8917,00 zł. (osiem tysięcy dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu

III.  nakazuje pobrać od (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie kwotę 450,93 zł. (czterysta pięćdziesiąt złotych dziewięćdziesiąt trzy grosze) tytułem zwrotu wydatków ponoszonych tymczasowo przez Skarb Państwa

Sygn. akt III C 732/14

UZASADNIENIE

Powód A. K. (1) pozwem z dnia 15 maja 2014 roku wniósł o zasądzenie od (...) S.A. w W. kwoty 90 000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 11 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty z tytułu naruszenia dóbr osobistych powoda polegającego na zerwaniu więzi rodzinnych i emocjonalnych z rodzicami powoda – A. K. (2) i A. K. (3), którzy zginęli wskutek obrażeń doznanych w wypadku komunikacyjnym z dnia 18 sierpnia 2004 roku w L., spowodowanym z wyłącznej winy W. B. (1), prawomocnie skazanego za ten czyn wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 23 września 2005r. w sprawie II K 429/04 za którego zastępczą odpowiedzialność cywilną ponosi (...) S.A. w W. na podstawie obowiązkowej umowy ubezpieczenia pojazdu ciężarowego M., o nr rej. (...) oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania (pozew k. 1-5).

W odpowiedzi na pozew złożonej w dniu 28 lipca 2014 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Potwierdził fakt udzielenia ochrony ubezpieczeniowej sprawcy szkody z obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przy czym zakwestionował roszczenia w zakresie art. 448 w zw. z art. 23 k.c. i art. 24 § 1 k.c. jako niezasadne oraz wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów sądowych w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. (k. 20-21 odpowiedź na pozew).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 sierpnia 2004 roku w L. kierując samochodem ciężarowym marki M. o numerze rejestracyjnym (...) – W. B. (1) spowodował wypadek drogowy, w którym doprowadził do zderzenia z pojazdem marki M. o numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez A. K. (3), który jechał wspólnie z żoną A. K. (2), wskutek czego A. K. (3) oraz jego żona A. K. (2) doznali obrażeń ciała skutkujących ich zgonem. Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny sygn. akt II K 429/04 wydał wyrok, w którym oskarżonego W. B. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 177 § 2 k.k. (dowód: odpis wyroku k. 126 akt o sygnaturze II K 429/04, akt zgonu A. K. (2) i A. K. (3) k.9, k.10). Posiadacz samochodu osobowego marki M. o numerze rejestracyjnym (...), którym kierował sprawca wypadku, korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy mechanicznych na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej ze stroną pozwaną (bezsporne.).

Powód był jedynakiem. Od urodzenia do dnia wypadku mieszkał z rodzicami w L.. Tworzył z rodzicami bardzo zgodną rodzinę, rodzice powoda często rozmawiali z nim o jego planach i codziennym życiu, mieli z synem silną więź i bardzo dobre relacje. W chwil śmierci rodziców powód miał 27 lat i ukończone studia wyższe o kierunku budownictwo w wyższej Szkole (...) na wydziale Melioracja i Inżynieria Środowiska. Zatrudniony był w firmie budowlanej. Rodzice powoda wspierali go w czasie nauki i pracy, mógł z nimi o wszystkim porozmawiać. Powód był z rodzicami bardzo zżyty, nigdy nie przeciwstawiał się ich woli. Przed śmiercią rodziców, powód pomagał rodzicom w prowadzeniu działalności, był zaznajomiony z charakterem ich działalności gospodarczej. Po wypadku rodziców powód musiał porzucić własne zatrudnienie i marzenia kariery zawodowej w branży budowlanej, zająć się sprawami rodzinnymi, w tym kontynuowaniem działalności gospodarczej prowadzonej przez rodziców, polegającej na prowadzeniu hurtowni jaj na giełdzie rolno – spożywczej w B.. Powód każdego dnia musiał rozwozić i sprzedawać towar do odbiorców na terenie W. i okolic. Wówczas bardzo przeżywał śmierć rodziców, kontakt z nim był utrudniony, był apatyczny, bez kontaktu. Obowiązki, które zmuszony był przejąć po rodzicach, pozwalały mu na funkcjonowanie w życiu codziennym. Powód starał się udowodnić, że da sobie radę, sytuacja w której się znalazł motywowała go do wykazywania się w taki sposób, aby rodzice, gdyby żyli, mogli być z niego dumni. Powód nie korzystał z pomocy psychologa czy psychiatry, wsparcie dla niego w tych traumatycznych chwilach stanowili przyjaciele i sąsiedzi, którzy nocowali u niego w domu, jeździli z nim do pracy. W 2010 roku powód poznał swoją obecną żonę K. K. (1), z którą założył rodzinę. Nie był w stanie opowiadać żonie o swoich rodzicach. Po poznaniu żony powód zaczął normalnie funkcjonować, zaczął na nowo odzyskiwać ochotę do życia. Ze związku małżeńskiego powód ma dwoje dzieci w wieku 3 i 4 lat. Kiedy małoletnie dzieci pytają go o dziadków, powód wciąż reaguje bardzo emocjonalnie, płacząc i nie potrafiąc wyjaśnić dlaczego dziadkowie nie żyją. Obecnie powód mieszka w domu wybudowanym przez teściów i pracuje w L., gdzie pełni funkcję radnego. Żona powoda jest lekarzem. W L. pochowani są także jego rodzice. Powód odwiedza grób rodziców raz w tygodniu. Bezpośrednio po wypadku rodziców powód nie był w stanie podejmować racjonalnych decyzji, początkowo rodzice powoda pochowani byli w W. na cmentarzu (...) decyzją ciotki powoda, dopiero później wskutek ekshumacji ciał, zostali pogrzebani w L.. Powód do dnia dzisiejszego przeżywa ból na myśl o śmierci rodziców. Mimo codziennego funkcjonowania, poczucie straty wraca do niego, najczęściej, kiedy przebywa z małoletnimi dziećmi. Temat śmierci rodziców wywołuje u powoda silne emocje oraz płacz. Często wzrusza się również patrząc na rozwój własnych dzieci, żałując, że nigdy nie poznają swoich dziadków. Mimo, że od wypadku rodziców powoda upłynęło ponad dziesięć lat, dla powoda wciąż jest to bolesny temat, którego poruszenie powoduje łzy i przygnębienie. W trakcie imprez weselnych, uczestnicząc jako gość, nie jest w stanie być obecnym na podziękowaniach nowożeńców składanych rodzicom (dowód: zeznania świadka S. B. (1) k. 142-143, zeznania świadka R. G. k. 143 – 144, zeznania świadka K. K. (1) k. 144 – 145, zeznania powoda k.145, opinia sądowa psychiatryczno – psychologiczna k. 157-176, uzupełniająca opinia biegłych lekarzy psychiatry i psychologa k. 211 – 213).

W dniu 15 stycznia 2009 roku pozwany przyznał powodowi odszkodowanie z tytułu kosztów pogrzebu, gdzie poszkodowana była A. K. (2) w kwocie 13 896,12 złotych (k.52 pismo z dnia 15.01.2009r.).

Pismem z dnia 05 marca 2014 roku, powód, działając przez pełnomocnika, wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 90 000,00 złotych zadośćuczynienia w terminie 30 dni od doręczenia wezwania. Wezwanie zostało odebrane przez pozwanego w dniu 10 marca 2014 roku. Pozwany nie ustosunkował się do pisma powoda. (dowód: pismo skierowane do pozwanego wraz poświadczeniem odbioru k.12 – 13, k.14).

W ustalaniu stanu faktycznego Sąd oparł się na wskazanych wyżej dowodach w postaci dokumentów – które nie był kwestionowane przez strony postępowania, jak również Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o zeznania przesłuchanych świadków i powoda, uznając, że stanowią one wiarygodny materiał dowodowy, korespondujący z dokumentami złożonymi w sprawie. Zdaniem Sądu zeznania świadków: S. B. (1) (k. 142-143), R. G. (k. 143-144), K. K. (1) (k. 144-145), zasługują na danie im wiary, ponieważ świadkowie ci rzeczowo, jasno i spójnie opisali silną relację jaka łączyła powoda z tragicznie zmarłymi rodzicami oraz negatywne następstwa związane z ich śmiercią jakie zaobserwowali w zachowaniu powoda. Przesłuchani w charakterze świadków S. B. (1) i R. G. wskazywali na te same okoliczności, takie jak zżycie powoda z rodzicami, konsultowanie z nimi każdej swojej decyzji, wzajemne wsparcie i pomoc w bieżących sprawach życia codziennego. Z kolei co do następstw wypadku świadkowie podkreślali, że powód po śmierci rodziców był załamany, nie potrafił normalnie funkcjonować. Często się zamyślał, był nieobecny, na wspomnienie o rodzicach często płakał. Dopiero, kiedy poznał swoją obecną żonę K. K. (1) zaczął dochodzić do siebie i prawidłowo funkcjonować w życiu codziennym. Na okoliczności te wskazywali zarówno sąsiad jak i przyjaciel powoda. Z kolei żona powoda – świadek K. K. (1) podkreśliła, że wspomnienie o rodzicach nadal wywołuje u powoda bardzo silne emocje. Za szczere i w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania powoda A. K. (1) (k. 145 ). Korespondują one ze zgromadzonymi w sprawie dowodami z dokumentów oraz zeznaniami wskazanych wyżej świadków, a w zakresie związanym ze stanem emocjonalnym, znajdują pełne oparcie w treści opinii biegłych.

W przedmiotowej sprawie przeprowadzono dowód z opinii biegłych sądowych z dziedziny psychiatrii i psychologii na okoliczność ustalenia siły i intensywności przeżyć psychicznych powoda wynikających z faktu zerwania więzów z jego rodzicami, długotrwałości utrzymywania się przeżyć żałobnych, stanu zdrowia psychicznego w jakim pozostawał powód wskutek nagłej i niespodziewanej utraty rodziców oraz obecnego stanu psychicznego powoda i w związku między przejawianymi przez niego reakcjami a utratą przez niego rodziców. Sporządzona w sprawie opinia sądowo psychiatryczno – psychologiczna sporządzona na piśmie dnia 30 stycznia 2015 roku przez biegłą z zakresu psychiatrii J. G. i biegłego z zakresu psychologii W. B. (2) (k. 157-176) oraz ustna opinia uzupełniająca z dnia 14 maja 2015 roku mogą stanowić wiarygodny dowód w sprawie. Opinie te są wnikliwe i rzeczowe, zgodne z zakresem postanowienia dowodowego. Wnioski zawarte zarówno z opinii jak i opinii uzupełniającej poparte są szczegółową analizą zachowania powoda po jego uprzednim zbadaniu przed wykonaniem opinii. Z opinii wynika, że powód przebył reakcję adaptacyjną po śmierci rodziców i z objawami reakcji adaptacyjnej był w stanie poradzić sobie bez specjalistycznej fachowej pomocy. Reakcja żałoby po śmierci rodziców oraz stan psychiczny powoda w okresie bezpośrednio po śmierci rodziców jak i obecnie nie odbiegają od prawidłowych reakcji fizjologicznych. W ocenie Sądu nie ma żadnych podstaw pozwalających na zakwestionowanie złożonej opinii, przedmiotowa opinia nie przesądza, że powód nie doznał krzywdy i cierpienia na skutek naruszenia dóbr osobistych w postaci zerwania więzi rodzinnych, a stanowi dowód na okoliczność stanu psychicznego powoda, który to dowód nie przesądza, że powodowi nie należy się zadośćuczynienie w żądanej wysokości. Brak korzystania z pomocy psychologicznej i psychiatrycznej nie przesądza sam w sobie o niezasadności żądania zgłoszonego przez powoda.

Sąd zważył, co następuje:

Wina kierującego pojazdem marki M. – W. B. (1) została przesądzona prawomocnym karnym wyrokiem skazującym. Obowiązek naprawienia szkody spoczywa na pozwanym zgodnie z zawartą umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zgodnie z art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Natomiast, stosownie do treści art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający. Stosownie do treści art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 z 2003 r., poz. 1151 ze zm.) „poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń”. Tym samym pozwany jest legitymowany biernie.

Pozwany kwestionował podstawy swej odpowiedzialności i wysokość żądanej przez powoda kwoty tytułem zadośćuczynienia.

Powód wywodził swoje roszczenie na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i art. 24 § 1 k.c. Podstawą roszczenia powoda nie mógł być art. 446 § 4 k.c., albowiem wszedł on w życie w dniu 3 sierpnia 2008 r. i daje możliwość zasądzania zadośćuczynienia pieniężnego najbliższym członkom rodziny zmarłego począwszy od daty jego obowiązywania i w odniesieniu do zdarzeń zaistniałych po tej dacie, bowiem ustawodawca nie nadał temu przepisowi mocy wstecznej. Oznacza to, iż w związku z treścią art. 3 k.c. zadośćuczynienie pieniężne na podstawie art. 446 § 4 k.c. może być przyznane do zdarzeń zaistniałych po 3 sierpnia 2008 r. Nie oznacza to, iż osoby pokrzywdzone na skutek zdarzeń zaistniałych przed dniem 3 sierpnia 2008 r. nie mogą skutecznie ubiegać się o zadośćuczynienie pieniężne w związku ze śmiercią osoby bliskiej. W wyroku z 14 stycznia 2010 r., IV CSK 307/09 (LEX nr 599865) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż spowodowanie śmierci osoby bliskiej przed dniem wejścia w życie ustawy z 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 731) - mogło stanowić naruszenie dóbr osobistych najbliższych członków rodziny zmarłego i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. W uchwale z 22 października 2010 r., III CZP 76/2010 (LEX nr 604152) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r. Sąd Najwyższy potwierdził swoje stanowisko w wyroku z 10 listopada 2010 r., II CSK 248/10 (LEX nr 785681). Takie stanowisko jest ugruntowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych. W ocenie Sądu szczególna więź emocjonalna pomiędzy członkami rodziny pozostaje pod ochroną art. 23 k.c. i 24 k.c. Rodzina stanowi związek najbliższych osób, którą łączy więź wynikająca z pokrewieństwa, zapewnia członkom rodziny poczucie stabilności, wzajemne wsparcie obejmujące sferę materialną i niematerialną oraz gwarantuje wzajemną pomoc. Prawo do życia rodzinnego i utrzymania tego rodzaju więzi stanowi dobro osobiste członków rodziny i podlega ochronie. Więzi rodzinne pomiędzy rodzicem a dzieckiem stanowią wyjątkowego rodzaju wartość niematerialną, która również podlega ochronie w świetle przepisów kodeksu cywilnego. W konsekwencji spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dóbr osobistych członków rodziny zmarłego i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. O tym, kto jest najbliższym członkiem rodziny decyduje faktyczny układ stosunków pomiędzy określonymi osobami, a nie formalna kolejność pokrewieństwa. W tym zakresie znaczenie ma istnienie silnej, pozytywnej więzi emocjonalnej pomiędzy dochodzącymi roszczenia z tytułu zadośćuczynienia a zmarłym.

W rozpoznawanej sprawie nie budziło wątpliwości Sądu, że zaistniała przesłanka bezprawnego i zawinionego działania sprawcy zdarzenia, z którym wiązała się śmierć A. i A. K. (2). Sprawca zdarzenia został skazany prawomocnym wyrokiem za czyn z art. 177 § 2 k.k. Przesłanką takiego orzeczenia jest bowiem stwierdzenie bezprawności działania i winy sprawcy. Niewątpliwie istniał związek przyczynowy pomiędzy śmiercią A. i A. K. (3), a wypadkiem jakiemu ulegli w dniu 18 sierpnia 2004 roku, czego nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Na skutek zdarzenia doszło do naruszenia dób osobistych powoda w postaci utraty jego więzi rodzinnej z rodzicami. Wobec tego Sąd uznał, iż roszczenie powoda oparte na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 23 k.c i 24 § 1 k.c. jest zasadne. Zawinione działanie sprawcy wypadku, za którego gwarancyjnie odpowiada pozwany zakład, spowodowało śmierć najbliższych dla powoda członków rodziny, z którymi łączyła go silna więź rodzinna, uczuciowa i emocjonalna, a ich przedwczesna śmierć spowodowała zerwanie tej więzi. W związku z nagłą, niespodziewaną i tragiczną śmiercią rodziców, powód doznał cierpień psychicznych i bólu emocjonalnego. Mimo, że powód był dorosłym 27 letnim mężczyzną śmierć rodziców spowodowała głęboki smutek, zagubienie i wewnętrzną bezsilność. Stracił poczucie bezpieczeństwa i oparcie, jakie otrzymywał od rodziców. Powód był jedynakiem mieszkającym z rodzicami i w chwili ich śmierci pozostał całkowicie sam. Zmuszony był do przejęcia działalności gospodarczej rodziców, niezgodnej z jego uprzednimi planami na przyszłość i zdobytym wykształceniem. Śmierć rodziców pozbawiła powoda otrzymywania wsparcia od rodziców, poprzez prowadzenie rozmów, konsultowanie ważnych decyzji, które stale otrzymywał za ich życia. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, uznać należy, że nastąpiła znaczna destabilizacja w sferze psychicznej powoda, utracił dwie najważniejsze dla siebie osoby, dające poczucie bezpieczeństwa i życiowej stabilności. Utrata tego bezpieczeństwa w sposób nagły i nieoczekiwany wywołała poczucie zagubienia, strachu, bezradności życiowej. Po dowiedzeniu się o wypadku rodziców powód przeżył szok i przez długi okres czasu nie mógł dojść do siebie. Zadośćuczynienie ma mu rekompensować stratę rodziców w ogólności i wesprzeć realizację tych celów, które zostały udaremnione przez negatywne doświadczenia. Uzasadniając rozstrzygnięcie w zakresie wysokości przyznanego zadośćuczynienia Sąd uznał, że nie mogło mieć ono charakteru symbolicznego. W świetle dokonanych ustaleń niewątpliwe jest, że powód doświadczył dużej krzywdy, której skutki odczuwa do dnia dzisiejszego. W orzecznictwie przy kształtowaniu wysokości zadośćuczynienia znaczenie mają takie czynniki jak: dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem tego odejścia, roli w rodzinie pełnionej przez osobę zmarłą, stopień w jakim pokrzywdzony będzie umiał się znaleźć w nowej rzeczywistości i zdolności do jej zaakceptowania, leczenie doznanej traumy czy wiek pokrzywdzonego. Sąd wziął pod uwagę, że powód, po śmierci rodziców powód przeszedł żałobę niewykraczająca poza żałobę fizjologiczną. Nie korzystał z pomocy lekarzy specjalistów, nie zażywał leków. Zmuszony został do rezygnacji z własnych planów i do normalnego funkcjonowania poprzez konieczność prowadzenia działalności gospodarczej po rodzicach. Należy mieć również na uwadze, że powód mimo swojego wieku – 27 lat i niewątpliwego doświadczenia życiowego był bardzo zżyty z rodzicami, z którymi mieszkał, prowadził wspólne gospodarstwo domowe i codziennie rozmawiał. Obecnie powód ma lat 37 i nadal ma poczcie opuszczenia i żalu, o czym świadczy częste odwiedzanie grobu rodziców, przy czym obecnie osiągnął optymalny stan psychiki. Powód ma własną rodzinę, dwoje małoletnich dzieci, pracę, plany na przyszłość.

Warto w tym miejscu podkreślić, że przepisy k.c. nie zawierają żadnych kryteriów, które należałoby uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. W konsekwencji wysokość zadośćuczynienia oceniana jest zawsze przez Sąd ad casum. Nie ulega wątpliwości, że Sąd w trakcie dokonywania takiej oceny powinien mieć na względzie w szczególności rodzaj, natężenie i czas trwania cierpień fizycznych oraz psychicznych poszkodowanego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005 r., I CK 7/05, LEX 153254). Oczywiste jest także, iż zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i nie może być symboliczne. Nie może być jednocześnie niewspółmierne do rozmiaru doznanej krzywdy, nie spełnia bowiem roli represyjnej w stosunku do podmiotu odpowiedzialnego za doznaną krzywdę (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2000 r., I CKN 969/98, LEX 50824). Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd wziął pod uwagę to, że powoda łączyła ze zmarłymi rodzicami silna więź emocjonalna, mieszkali w jednym domu, byli ze sobą bardzo blisko, powód jeszcze za życia rodziców pomagał im w prowadzeniu działalności gospodarczej, dlatego też był zaznajomiony z charakterem działalności firmy. Do chwili obecnej powód odczuwa żal i emocjonalną stratę po śmierci rodziców, żałuje, że jego dzieci nie będą mogły poznać swoich dziadków, jakiekolwiek wspomnienie o rodzicach powoduje u niego silne emocje, niekiedy płacz. Sąd miał również na uwadze fakt, iż powód przeszedł żałobę fizjologiczną, nie korzystał z pomocy specjalistycznej – psychologa czy psychiatry, ani też nie przyjmował żadnych leków, jednak okoliczności te nie mogą decydować o odmowie przyznania zadośćuczynienia, albowiem nie ulega wątpliwości, że na skutek naruszenia dobra osobistego jakim jest zerwanie więzi rodzinnych powód odczuwał i nadal będzie odczuwać krzywdę. Sąd miał również na uwadze, że w chwili obecnej skutki wypadku nie mają bezpośredniego wpływu na stan zdrowia fizyczny i psychiczny powoda, powód pracuje zawodowo, założył własną rodzinę. Jednakże, w ocenie Sądu, kwota żądanego zadośćuczynienia w wysokości łącznej 90.000,00 zł. za śmierć obojga rodziców, z którymi powoda łączyła bardzo silna więź rodzinno-przyjacielska nie jest kwotą wygórowaną, biorąc pod uwagę, że na skutek zaistniałego wypadku drogowego powód w przeciągu kilku dni stracił całą najbliższą swoją rodzinę. Z uwagi na powyższe, Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę łącznie 90.000,00 zł, po 45,000,00 złotych z tytułu zadośćuczynienia za każde z rodziców, uznając, że zadośćuczynienie w tej wysokości zrekompensuje doznaną przez niego krzywdę i cierpienia. W ocenie Sądu przyznana kwota będzie stanowiła odpowiednie zadośćuczynieniem adekwatne do rozmiaru jego krzywdy oraz do realiów społeczno-gospodarczych i poziomu życia powoda, jak i szeroko pojętego poziomu życia społecznego, jednoczenie przyznanie takiej kwoty zadośćuczynienia nie doprowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia powoda.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 23 k.c. i art. 24 § 1 k.c., Sąd w całości uwzględnił żądania powoda.

Stosownie do treści art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z uwagi na to, że pomiędzy stronami postępowania stopa odsetek za opóźnienie nie została oznaczona, powodom należą się odsetki ustawowe – art. 481 § 2 k.c. O terminie odsetek orzeczono stosownie do żądania pozwu, przy uwzględnieniu art. 455 k.c., albowiem pozwana została wezwana do zapłaty kwot zadośćuczynienia poprzez złożenie zawiadomienia o szkodzie i we wskazanym w art. 817 § 1 k.c. 30 dniowym terminie nie wywiązała się ze swoich obowiązków. Zauważyć należy, w sprawie nie było potrzeby przeprowadzania skomplikowanego postępowania odszkodowawczego, a strona pozwana dysponowała całym materiałem dowodowym, w tym aktami szkody. Wobec powyższego niespełnienie świadczenia przez pozwanego w 30 dniowym terminie od otrzymania wezwania do zapłaty było całkowicie bezzasadne.

O kosztach procesu orzeczono uwzględniając zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania. Stosownie do art. 98 § 1 i 3 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Na koszty poniesione przez powoda składały się: opłata sądowa w wysokości 4500 złotych, 3600 zł. - wynagrodzenie pełnomocnika - § 6 pkt 6 w związku z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - Dz. U. nr 163,poz. 1348, ze zmianami, 17 zł. - opłata skarbowa od pełnomocnictwa, a także zaliczka na wynagrodzenie biegłego rozdysponowana w kwocie 800,00 złotych, łącznie kwota 8 917,00 złotych.

Nadto Sąd na podstawie art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2014 r. Nr 1025 ze zm.) polecił pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie od pozwanego kwotę 450,93 zł tytułem zwrotu wydatków ponoszonych tymczasowo przez Skarb Państwa.