Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 września 2011 r. powód Centrala (...)., W. M., W. M. spółka jawna z siedzibą w K. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwoty 55.513,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 31.430 zł od dnia 28 grudnia 2009 r. do dnia zapłaty, od kwoty 10.673,12 zł od dnia 13 stycznia 2010 r. do dnia zapłaty, od kwoty 896,88 zł od dnia 13 lutego 2010 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 12.513,87 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona pozwem kwota stanowi należną powodowi cenę za materiały budowlane sprzedane na rzecz pozwanej spółki.

W dniu 17 listopada 2011 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. XV Wydział Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie XV GNc 6576/11, w którym uwzględnił żądanie powoda.

W dniu 16 listopada 2012 r. pozwany złożył sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, w którym zaskarżył go w całości oraz wniósł o oddalenie powództwa i o zasądzenie od powoda kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zakwestionował roszczenie powoda w zakresie odsetek wskazując, że powód dochodzi odsetek w dwukrotnej wysokości od tej samej należności. Pozwany podniósł również, iż niezasadne jest roszczenie powoda wynikające z faktur VAT nr (...), ponieważ pozwany wielokrotnie zgłaszał powodowi niezgodności co do faktycznie wydanych towarów, ich jakości i ich ilości. Pozwany wskazał także, iż zobowiązanie do uregulowania należności zostało podpisane przez osobę nieuprawnioną do reprezentowania pozwanej spółki.

W związku z kwestionowaniem w sprzeciwie autentyczności dokumentów załączonych do pozwu, strona powodowa złożyła oryginały dokumentów (k.258- 280).

Na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 r. powód zmodyfikował powództwo w zakresie odsetek od kwoty 33.430 zł, wnosząc o ich zasądzenie od dnia 3 czerwca 2011 r. do dnia zapłaty, oraz w zakresie odsetek od kwoty 10.673,12 zł, wnosząc o ich zasądzenie od dnia 3 czerwca 2011 r. do dnia zapłaty.

W toku procesu powodowa spółka przekształciła się na podstawie art. 551 § 1 ksh w (...) Centrala spółkę z ograniczona odpowiedzialnością spółkę komandytową z siedzibą w W..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od 29 kwietnia 2009 r. do 29 stycznia 2010 r. powód wystawił na rzecz pozwanego 3 faktury VAT za nabyte przez pozwanego materiały budowlane, w tym fakturę VAT nr (...) z dnia 29 kwietnia 2009 r. na kwotę 38.430 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 25 grudnia 2009 r., fakturę VAT nr (...) z dnia 29 grudnia 2009 r. na kwotę 11.852,85 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 12 stycznia 2010 r. oraz fakturę VAT nr (...) z dnia 29 stycznia 2010 r. na kwotę 896,88 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 12 lutego 2010 r. (...) budowlane opisane w powyższych fakturach VAT zostały dostarczone pozwanej spółce przez stronę powodową. Pozwany nie zgłaszał powodowi reklamacji w przedmiocie dostarczonego towaru.

( dowody : faktury VAT – k. 260-263, 277-278, dokumenty wydania – 264-276, 279-280, zeznania świadka M. Ż. – k. 242).

W kontaktach z powodem, pozwana spółka była reprezentowana przez M. Ł..

( dowód : zeznania świadka M. Ż. – k. 242).

W dniu 20 grudnia 2010 r. strony podpisały porozumienie, na mocy którego pozwany zobowiązał się do spłaty zadłużenia w kwocie 43.000 zł z tytułu należności głównej oraz w kwocie 4.802,89 zł z tytułu odsetek w ten sposób, że kwota 10.000 zł zostanie zapłacona do dnia 30 grudnia 2010 r., kwota 35.000 zł w ratach po 5.000 zł zostanie zapłacona do 20-go dnia każdego miesiąca licząc od stycznia 2011 r., natomiast kwota 2.802,89 zł zostanie zapłacona do dnia 20 sierpnia 2011 r.

( dowód : porozumienie dotyczące spłaty zadłużenia – k. 24, zeznania świadka M. Ż. – k. 242).

Następnie w dniu 2 czerwca 2011 r. powód wystawił pozwanemu notę odsetkową nr 8 na kwotę 12.513,87 zł z tytułu zaległości w zapłacie poszczególnych faktur VAT.

( dowód : nota odsetkowa – k. 258-259).

Pismem z dnia 3 czerwca 2011 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 55.513,87 zł wraz z odsetkami, w tym kwoty 31.430 zł z tytułu faktury VAT nr (...), kwoty 10.673,12 zł z tytułu faktury VAT nr (...), kwoty 896,88 zł z tytułu faktury VAT nr (...) oraz kwoty 12.513,87 zł z tytułu noty odsetkowej nr 8.

( dowód : wezwanie do zapłaty – k. 29).

w dniu 10 czerwca 2011 r. pozwany reprezentowany przez M. Ł. złożył powodowi pisemne oświadczenie, iż uznaje zobowiązanie względem powoda w łącznej kwocie 55.513,87 zł, w tym w kwocie 31.430 zł z tytułu faktury VAT nr (...), w kwocie 10.673,12 zł z tytułu faktury VAT nr (...), w kwocie 896,88 zł z tytułu faktury VAT nr (...) oraz w kwocie 12.513,87 zł z tytułu noty odsetkowej nr 8.

( dowody : pismo z dnia 10 czerwca 2011 r. – k. 18, zeznania świadka M. Ż. – k. 242).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o bezsporne twierdzenia stron, w oparciu o dokumenty dołączone do akt sprawy, jak również w oparciu o zeznania świadka. Powód przedłożył oryginały dokumentów, których wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu. Z kolei zeznania świadka Sąd uznał za spójne i logiczne, w konsekwencji czego dał im wiarę w całości. Co więcej, powyższe zeznania znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron. Strony zostały prawidłowo zawiadomione o terminie rozprawy, natomiast w zawiadomieniu Sąd zobowiązał strony do osobistego stawiennictwa pod rygorem pominięcia dowodu z przesłuchania stron. Zgodnie natomiast z art. 302 § 1 k.p.c., gdy z przyczyn natury faktycznej lub prawnej przesłuchać można co do okoliczności spornych jedną tylko stronę, sąd oceni, czy mimo to należy przesłuchać tę stronę, czy też dowód ten pominąć w zupełności. Sąd postąpi tak samo, gdy druga strona lub niektórzy ze współuczestników nie stawili się na przesłuchanie stron lub odmówili zeznań. Ponieważ na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 r. stawiła się wyłącznie osoba uprawniona do zeznawania w charakterze strony powodowej, a jednocześnie pełnomocnik powoda oświadczył, iż cofa wniosek o przesłuchanie stron, Sąd postanowił oddalić wniosek pozwanego do dopuszczenie w/w dowodu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w znacznej części.

W toku procesu powodowa spółka przekształciła się na podstawie art. 551 § 1 ksh w (...) Centrala spółkę z ograniczona odpowiedzialnością spółkę komandytową z siedzibą w W.. W przypadku przekształcenia, podmiot przekształcony jest kontynuatorem bytu i działalności podmiotu przekształcanego. W związku z tym, w wyniku przekształcenia dochodzi do kontynuacji bytu prawnego podmiotu przekształcanego, bowiem przekształcany podmiot nadal funkcjonuje, a jedynie w zmienionej formie prawnej. Spółka przekształcona kontynuuje działalność spółki przekształcanej i staje się stroną - na zasadzie kontynuacji - wszelkich stosunków prawnych spółki przekształcanej. Dotyczy to także udzielonych przed przekształceniem pełnomocnictw, które zachowują moc (sygn. akt II FSK 1121/12; wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2014 r. LEX nr 1481407).

Powód swoje roszczenie wywodził z umów zawartych z pozwanym, na podstawie których sprzedał pozwanemu materiały budowlane wymienione w poszczególnych fakturach VAT.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, iż pozwany nie kwestionował zawarcia z powodem umów sprzedaży, a ich ważność i skuteczność nie budziła wątpliwości Sądu. W myśl art. 535 k.c., przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Sprzedaż jest umową dwustronnie zobowiązującą. Do podstawowych obowiązków sprzedającego należą przeniesienie na kupującego własności rzeczy oraz jej wydanie kupującemu. Z kolei obowiązkiem kupującego jest zapłacenie ceny. Skoro strony zawarły umowy sprzedaży, a pozwany nie kwestionował odbioru towaru oraz wysokości ceny, do której zapłaty zobowiązał się względem powoda, jego obowiązkiem było uiszczenie umówionej ceny w pełnej wysokości w ustalonym terminie.

Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa podniósł, iż niezasadne jest roszczenie powoda wynikające z faktur VAT nr (...), ponieważ pozwany wielokrotnie zgłaszał powodowi niezgodności co do faktycznie wydanych towarów, ich jakości i ich ilości.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten na płaszczyźnie procesowej znajduje odzwierciedlenie w art. 232 zd. 1 k.p.c., w świetle którego strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W ocenie Sądu pozwany w żaden sposób nie wykazał, że dostarczone mu towary były wadliwe. Co więcej, z dokumentów WZ przedłożonych przez powoda wynika, iż wszystkie zamówione przez pozwanego towary zostały mu wydane, natomiast z zeznań świadka M. Ż. wynika, iż pozwany nigdy nie zgłaszał powodowi reklamacji w przedmiocie sprzedanych mu materiałów. Tym samym twierdzenia pozwanego w zakresie wadliwości towaru należało uznać za nieudowodnione.

Z uwagi na powyższe należało uznać, iż powód wykazał zasadność roszczenia w zakresie kwot wynikających z faktur VAT nr (...).

Pozwany zakwestionował również roszczenie w zakresie skapitalizowanych odsetek wynikających z noty odsetkowej nr 8.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.p.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Prawo wierzyciela do żądania od dłużnika zapłaty odsetek za czas opóźnienia w wykonaniu świadczenia pieniężnego nie jest uzależnione ani od wykazywania po stronie wierzyciela szkody wynikłej z opóźnienia, ani od zależnego od dłużnika zachowania noszącego znamiona winy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 6 kwietnia 2006 roku, I ACa 2087/05, LEX nr 307279). Powstanie tego prawa wynika bowiem z samego faktu opóźnienia (wyrok Sądu Najwyższego z 10 sierpnia 2005 roku, I CK 110/05, LEX nr 359467).

Chwilę, w której dłużnik dopuszcza się opóźnienia, określić należy na podstawie art. 476 k.c. Zgodnie z tym przepisem dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela.

W przedmiotowej sprawie nie było pomiędzy stronami sporu co do faktu wystawiania przez powoda poszczególnych faktur VAT oraz braku terminowej zapłaty przez pozwanego tytułem zobowiązań wynikających z tych faktur. Pozwany nie kwestionował istnienia zobowiązań, tytułem których powód wystawiał poszczególne faktury, w związku z czym fakty te nie wymagały dowodu (art. 229 w zw. z art. 230 k.p.c.).

Pozwany nie wykazał w niniejszej sprawie wykonania powyższych zobowiązań głównych w terminie, do czego był obowiązany w myśl art. 6 k.c. Dłużnik, spełniając świadczenie, może bowiem żądać od wierzyciela pokwitowania (art. 462 § 1 k.c.). Funkcją pokwitowania jest natomiast ułatwienie dłużnikowi udowodnienia spełnienia świadczenia, czego dowód na nim spoczywa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2007 roku, II PK 95/07, LEX nr 465927).

Należy nadto zauważyć, że powód – wbrew twierdzeniom pozwanego - prawidłowo obliczył wysokość skapitalizowanych odsetek, które w niniejszej sprawie wynoszą łącznie 12.513,87 zł.

Niezależnie od powyższego należy również wskazać, iż pozwany w dniu 10 czerwca 2011 r. uznał zobowiązanie względem powoda w łącznej kwocie 55.513,87 zł, w tym w kwocie 31.430 zł z tytułu faktury VAT nr (...), w kwocie 10.673,12 zł z tytułu faktury VAT nr (...), w kwocie 896,88 zł z tytułu faktury VAT nr (...) oraz w kwocie 12.513,87 zł z tytułu noty odsetkowej nr 8. Wbrew twierdzeniom pozwanego należało uznać, iż pismo z powyższym oświadczeniem zostało podpisane przez osobę uprawnioną do reprezentowania pozwanej spółki. Z zeznań świadka M. Ż. wynika bowiem, iż M. Ł. był uprawniony do reprezentowania pozwanej spółki oraz stale występował w imieniu pozwanego w relacjach z powodem.

Mając powyższe na uwadze, roszczenie powoda w zakresie należności głównej dochodzonej pozwem należało uwzględnić w całości, o czym Sąd orzekł w pkt I sentencji wyroku.

O odsetkach od zasądzonej kwoty Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W niniejszej sprawie terminy zapłaty poszczególnych kwot zostały wskazane w fakturach VAT wystawionych przez powoda. Należy jednak zauważyć, iż odsetki od kwoty 31.430 zł wynikającej z faktury VAT nr (...) oraz odsetki od kwoty 10.673,12 zł wynikającej z faktury VAT nr (...) powód skapitalizował w nocie odsetkowej nr 8 z dnia 2 czerwca 2011 r. Tym samym roszczenie powoda o zasądzenie odsetek od powyższych kwot należało uznać za uzasadnione od dnia 3 czerwca 2011 r. Z kolei termin zapłaty kwoty 896,88 zł został określony w fakturze VAT nr (...) na dzień 12 lutego 2010 r., a więc zasadne było żądanie odsetek ustawowych od w/w kwoty od dnia 13 lutego 2010 r. do dnia zapłaty.

Za zasadne należało uznać także żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty wynikającej z noty obciążeniowej nr 8 od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Zgodnie bowiem z art. 482 § 1 k.c., od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Ponadto, skapitalizowanie odsetek w znaczeniu prawnym następuje wtedy, gdy obliczono ich sumę za określony czas, a następnie poddano je oprocentowaniu, tworząc w ten sposób kapitał, stanowiący odrębną kategorię prawną (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2012 r. II UZ 63/11).

Niezasadne okazało się natomiast żądanie powoda w zakresie odsetek ustawowych od kwoty 31.430 zł od dnia 28 grudnia 2009 r. do dnia 2 czerwca 2011 r. oraz od kwoty 10.673,12 zł od dnia 13 stycznia 2010 r. do dnia 2 czerwca 2011 r. Trzeba bowiem wskazać, iż w/w odsetki zostały przez powoda uwzględnione w nocie odsetkowej nr 8 (z dnia 2 czerwca 2011 r.). Powód co prawda na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 r. wskazał, iż modyfikuje powództwo i wnosi o zasądzenie odsetek od powyższych kwot od dnia 3 czerwca 2011 r., jednakże powód nie cofnął pozwu w wyżej wymienionym zakresie. Tym samym powództwo w w/w części należało oddalić, o czym Sąd orzekł w pkt II sentencji wyroku.

O kosztach Sąd orzekł w punkcie III sentencji wyroku, na podstawie art. 100 zd. drugie k.p.c. Zgodnie z tym przepisem, Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Ponieważ powód przegrał sprawę jedynie w odniesieniu do części odsetek od roszczenia głównego, w ocenie Sądu zaistniała przesłanka do zastosowania tego przepisu. Na koszty procesu poniesione przez powoda, tj. 4.311 zł, składa się uiszczona przez powoda opłata od pozwu w kwocie 694 zł i wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalone na kwotę 3.600 zł na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) wraz z kwotą 17 zł kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W pkt IV sentencji wyroku Sąd nakazał pobrać od pozwanego na podstawie art. 1303 § 2 k.p.c. w zw. z art. 100 zd. drugie k.p.c. część nieuiszczonej opłaty od pozwu. Ponieważ opłata od pozwu w niniejszej sprawie zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych wynosi 2.776 zł, a powód uiścił jedynie część tej opłaty w wysokości 694 zł, Sąd nakazał pobrać od pozwanego – jako strony przegrywającej proces - pozostałą część opłaty w kwocie 2.082 zł.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.