Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący Sędzia SR Andrzej Wojtaszko

protokolant Zbigniew Szpanowski

przy udziale prokuratora Krzysztofa Wiśniewskiego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2017 roku sprawy:

1.  K. S. syna P. i Z. z domu L., urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

nie później niż do dnia 29 12 2014 w G., działając wspólnie i z E. B. (1), w celu osiągniecia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić (...) do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem o wartości 13000 zł w ten sposób, iż podrobił w celu użycia za autentyczny – zaświadczenie o zatrudnieniu i wyciągach bankowych, dotyczących okoliczności w istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu, w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu E. B. (2) wydane przez firmę (...), C. oraz wyciągów bankowych z banku Spółdzielczego w P., które następnie E. B. (1) przedłożyła w (...) w celu uzyskania kredytu gotówkowego w wysokości 130000 zł w w/w (...)-u wprowadzając w ten sposób w błąd co do faktu zatrudnienia oraz przeprowadzonych operacji bankowych, usiłując uzyskać w ten sposób kredyty w w/w/ wysokości, bez zamiaru i możliwości wywiązania się z jego warunków czym działał na szkodę (...)

to jest o czyn przewidziany w art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 297§1 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. zw. z art. 11§2 k.k.

2.  E. B. (2) K. S. córkę S. i M. z domu G., urodzoną (...) w S.

oskarżoną o to, że:

w okresie od dnia 29 12 2015 do 13 01 2015 w G. przy ul. (...) działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z K. S. usiłowała doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...), w ten sposób, że przedłożyła uprzednio podrobione dokumenty w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i osiąganych dochodach poświadczające nieprawdę w zakresie swego zatrudnienia w firmie (...). C., podrobione przelewy wykonane przez bank Spółdzielczy w P. wprowadzając w tym samym przedstawicieli (...)-u w błąd w zakresie swojego zatrudnienia co miało umożliwić w/w zawarcie umowy pożyczki na kwotę 13000 zł, bez zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętego zobowiązania lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na weryfikacje przedmiotowych dokumentów

to jest o czyn przewidziany w art. 286§1 k.k. w zw. z art. 297§1 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. zw. z art. 11§2 k.k.

I.  oskarżoną E. B. (2) uznaje za winną popełnienia zarzucanego czynu, z tym odmiennym oraz dodatkowym ustaleniem, iż czynu tego dopuściła się w okresie od 29 grudnia 2014 roku do 13 stycznia 2015 roku oraz podrobione zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach dotyczyły firmy PPHU (...), że działała również wspólnie i w porozumieniu z inną osobą oraz, że ubiegając się o pożyczkę przedłożyła również nierzetelne pisemne oświadczenie o zatrudnieniu i dochodzie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania pożyczki, podrobioną przez K. S. umowę o pracę na czas nieokreślony, eliminując z opisu czynu działanie bez zamiaru spłaty pożyczki, a zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na weryfikację przedłożonych dokumentów przez pracowników pokrzywdzonego i odmowę udzielenia pożyczki, czyn ten kwalifikuje z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 297§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i za to przy zastosowaniu art. 37a k.k. na mocy art. 14§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. w zw. z art 34 §1, 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 kk skazuje ją na karę 6 (słownie: sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczny, wskazanej przez Sąd w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  oskarżonego K. S. uznaje za winnego tego, że w okresie od 29 grudnia 2014 roku do dnia 13 stycznia 2015 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu z E. B. (2) oraz inna osobą, w celu osiągniecia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 13.000,00 zł w ten sposób, iż używając jako autentycznych, poprzez przekazania ich E. B. (2), uprzednio podrobionych przez siebie dokumentów w postaci zaświadczeń o zatrudnieniu i zarobkach E. B. (2) w PPHU (...), dokumentów uznaniowych i wyciągów bankowych zawierających elektroniczne zestawienie operacji z Banku Spółdzielczego w P., umowy o pracę na czasach nieokreślony z 30.09.2013r., które następnie E. B. (1) przedłożyła w (...) w celu uzyskania pożyczki w wysokości 13.000,00 zł w ww. (...)-u, wprowadzili w ten sposób w błąd pracowników Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej W. co do faktu zatrudnienia E. B. (2) oraz wysokości uzyskiwanych dochodów, usiłując uzyskać w ten sposób pożyczkę w ww. wysokości, w sytuacji gdy E. B. (2) nie miała możliwości wywiązania się z jej warunków czym działali na szkodę (...), lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na weryfikację przedłożonych dokumentów przez pracowników pokrzywdzonego i odmowę udzielenia pożyczki, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 21 lipca 2009 roku do 17 czerwca 2010 roku części kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 30 września 2013 roku w sprawie o sygn. akt II K 532/12 za przestępstwo podobne z art. 297§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k., czyn ten kwalifikuje z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 297§1 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i za to przy zastosowaniu art. 14§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. skazuje go na karę 10 (słownie: dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności

III.  na podstawie art. 44§1 k.k. orzeka przepadek, poprzez postawienia w aktach sprawy, elektronicznych zestawień operacji, dokumentów uznaniowych, zaświadczeń o zatrudnieniu i zarobkach, przechowywanych w aktach sprawy k.245, 253-257;

IV.  na podstawie art. 63 § 1i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zalicza oskarżonej E. B. (2) rzeczywiste pozbawienie wolności od 13 stycznia 2015 roku od godz. 15.00 do godz. 10.30 w dniu 16 stycznia 2015 roku tj. jeden dzień przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności;

V.  na podstawie art. 63 § 1i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu K. S. rzeczywiste pozbawienie wolności od 13 stycznia 2015 roku od godz. 15.20 do godz. 10.30 w dniu 16 stycznia 2015 roku tj. trzy dni, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 626§1 k.p.k. w zw. z art.627 k.p.k., art. 633 k.p.k. i art.2 ust. 1 pkt 2 i 3 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Z 1983r. nr 49, poz. 223 z późń. zm.) zasądza od oskarżonego K. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 631 (słownie: sześćset trzydzieści jeden) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych, a od oskarżonej E. B. (2) kwotę 235 (słownie: dwieście trzydzieści pięć) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych;

VII.  na podstawie art. 627 k.p.k. oraz §11 ust. 2 pkt 3, §15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych zasądza solidarnie od oskarżonych na rzecz Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej W. w G. kwotę 840 (słownie: osiemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków;

Sygnatura akt II K 291/16

W związku ze złożeniem wniosku o uzasadnienie wyroku z dnia 24 stycznia 2017 r. jedynie przez oskarżonego K. S. (co do całości), Sąd, na podstawie art. 423 § 1a k.p.k., ograniczył zakres uzasadnienia do tej części wyroku, której wniosek dotyczy (części dotyczącej K. S.).

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonych i ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. B., ojciec E. B. (2), jest rolnikiem i zajmuje się sprzedażą krowiego mleka. W 2014 roku, z uwagi na trudną sytuację majątkową spowodowaną zamknięciem mleczarni w S. i niewypłaceniem mu wszystkich należnych pieniędzy, postanowił zaciągnąć pożyczki u osób prywatnych, aby w ten sposób uzyskać środki na dalsze prowadzenie działalności gospodarczej. S. B. dokonał również zakupów maszyn rolniczych. Wbrew oczekiwaniom, w 2014 roku, nie otrzymał jednak dotacji unijnej. W związku z zakupem przedmiotowych maszyn powstała natomiast konieczność uregulowania należności za leasing. S. B. utracił w tym czasie zdolność kredytową. Wszystko powyższe spowodowało, iż wpadł w problemy finansowe. W związku z tym, w sierpniu 2014 r., postanowił odpowiedzieć na znalezione w gazecie ogłoszenie, co do pomocy w uzyskaniu bankowych pożyczek. W ten sposób S. B. nawiązał kontakt z K. S., który przedstawił się jako dyrektor kancelarii prawnej. S. B. zrelacjonował oskarżonemu swoją sytuację. Mężczyźni nawiązali współpracę. K. S. miał pomóc S. B. w ugodowym załatwieniu spraw z wierzycielami. Oskarżony chwalił się, że ma kancelarię w Ł., w G. i w W..

Przejawem tej współpracy była między innymi pomoc w zawarciu przez E. B. (2) w (...) w G. w grudniu 2014 r. (przed okresem świąt Bożego Narodzenia), umowy pożyczki w kwocie 15.000,00 zł. E. B. (2) przedłożyła wówczas dokumenty przygotowane uprzednio przez K. S.. Oskarżony otrzymał od S. B. kwotę 1350 zł tytułem prowizji za załatwienie tej pożyczki. W trakcie spotkania, do którego doszło przed okresem świąt Bożego Narodzenia 2014 r., K. S. poinformował S. B. o możliwości załatwienia kolejnego kredytu na rzecz E. B. (2). Obie umowy pożyczki miały zostać zawarte na córkę S. B. albowiem nie miała ona żadnych zobowiązań finansowych i „czystą historię kredytową. Takie rozwiązanie zaproponował S. B. oskarżony K. S..

Do następnego spotkania doszło w dniu 29 grudnia 2014 r. Na miejscu stawili się K. S., E. B. (2) oraz S. B.. Oskarżony przekazał im wówczas uprzednio podrobione przez siebie dokumenty, wystawione na rzecz E. B. (2), w postaci: - trzech wyciągów bankowych z Banku Spółdzielczego w P. (za okres wrzesień, październik, listopad 2014 roku), - dokumentu uznaniowego z Banku Spółdzielczego w P. oraz zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach w firmie (...). K. S. wskazał im placówkę, do której należy udać się w celu zawarcia umowy pożyczki przez oskarżoną. Oskarżony miał z tego tytułu otrzymać kwotę około 1000 złotych. S. B. wiedział, że wymienione wyżej dokumenty są podrobione.

Dowód: zeznania świadka S. B. (k. 99v-100 zbioru C oraz k. 148),

wyjaśnienia E. B. (2) (k. 81-82, k. 156-157 załącznika nr 1 do a/o),

częściowo wyjaśnienia K. S. (k. 97, k. 136, k. 147 załącznika nr 1 do a/o).

E. B. (2), w dniu 29 grudnia 2014 r., stawiła się w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej (...) Oddział P. Staromiejskie w G. przy ulic (...) (w dalszej części uzasadnienia jako (...)). Na miejscu towarzyszył jej S. B.. K. S. czekał wówczas w samochodzie. Oskarżona złożyła w tej placówce wniosek o udzielenie pożyczki w kwocie 17.000,00 zł. W tym celu przedłożyła swój dowód osobisty, trzy wyciągi bankowe z Banku Spółdzielczego w P. (za okres wrzesień, październik, listopad 2014 r.), dokument uznaniowy z Banku Spółdzielczego w P., a także zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach w firmie (...). E. B. (2) złożyła następnie podpis pod wnioskiem o udzielenie pożyczki. M. P. – zatrudniona na stanowisku kierownika oddziału (...), umówiła się z oskarżoną na kontakt telefoniczny. Uruchomiona została procedura zmierzająca weryfikacji klienta. W tym celu złożony przez oskarżoną wniosek został przesłany do działu analiz. Z uwagi na decyzję odmowną, co do udzielenia pożyczki w kwocie 17.000,00 zł, M. P. zaproponowała E. B. (2) udzielenie pożyczki w kwocie 13.000,00 zł na okres 30 miesięcy - na co oskarżona wyraziła zgodę i w dniu 30 grudnia 2014 r. złożyła wniosek o udzielenie kredytu w w/w kwocie. E. B. (2) przedłożyła tego dnia dokumenty w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach oraz umowę o pracę, które zostały uprzednio podrobione przez K. S.. E. B. (2) otrzymała je od oskarżonego. W celu złożenia przedmiotowego wniosku, oskarżona udała się do placówki (...) wspólnie z K. S.. Dokumenty, które były załączone do wniosku z dnia 29 grudnia 2014 r., na wniosek oskarżonej, zostały dołączone do wniosku kredytowego z dnia 30 grudnia 2014 r. Dokumenty przedłożone przez E. B. (2) miały istotne znaczenie dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego.

Zgodnie z treścią umowy o pracę z dnia 30 września 2013 r., zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 29 grudnia 2014 r. oraz zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 30 grudnia 2014 r., E. B. (2) była zatrudniona w rzeczonym przedsiębiorstwie od dnia 30 września 2013 r. na stanowisku sprzedawca na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Przeciętne wynagrodzenie z trzech ostatnich miesięcy miało wynosić 2.334,74 zł netto (3.256,00 zł brutto). Treść dokumentu uznaniowego wskazywała zaś, iż na rachunek bankowy E. B. (2), rzekomo prowadzony w Banku Spółdzielczym w P., wpłynęło wynagrodzenie za pracę za miesiąc listopad 2014 r. w kwocie 2.334,74 zł. Dokumenty w postaci elektronicznych zestawień operacji, wskazywały zaś na rzekome systematyczne wpływu z tytuły zatrudnienia w PPHU (...) za okres od października do grudnia 2014 r.

W rzeczywistości, E. B. (2) nigdy nie była zatrudniona przez W. C.. W inkryminowanym czasie nie miała żadnej pracy. Uczyła się wówczas w technikum w S.. Nie posiadała również rachunku w Banku Spółdzielczym w P.. Oskarżona wiedziała, że dokument otrzymane od K. S. zostały podrobione.

M. P. ponownie skierowała wniosek E. B. (2) do działu analiz. W toku weryfikacji dokumentów zwrócono uwagę, iż zachodzi prawdopodobieństwo sfałszowania wyciągów bankowych. W związku z tym, pismem z dnia 7 stycznia 2015 roku, (...) zwrócił się do Banku Spółdzielczego w P. z prośbą o potwierdzenie tych dokumentów. W odpowiedzi, w/w bank nie potwierdził autentyczności kopii wyciągów bankowych oraz dokument uznaniowego z dnia 12 grudnia 2014 r.

E. B. (2) została poproszona o przybycie w dniu 13 stycznia 2015 r. do (...). Oskarżona, wspólnie ze swoją matką oraz K. S., udała się do tej placówki, gdzie zamierzała zawrzeć umowę pożyczki. S. B. przebywał w tym czasie na uroczystości pogrzebowej w związku ze śmiercią swojego ojca. E. B. (1), po wejściu do siedziby (...) i okazaniu swojego dowodu osobistego, została zatrzymana przez funkcjonariuszy Policji. Tego samego dnia zatrzymany został K. S..

Dowód: kopia pisma Banku Spółdzielczego w P. z dnia 9 stycznia 2015 r. (k. 9 załącznika nr 1 do a/o),

elektroniczne zestawienie operacji za listopad 2014 r. (k. 256 załącznika nr 1 do a/o; kopia - k. 11 załącznika nr 1 do a/o),

dokument uznaniowy z dnia 12 grudnia 2014 r. (k. 253 załącznika nr 1 do a/o; kopia - k. 12 załącznika nr 1 do a/o),

elektroniczne zestawienie operacji za październik 2014 r. (k. 255 załącznika nr 1 do a/o; kopia - k. 13 załącznika nr 1 do a/o),

elektroniczne zestawienie operacji za wrzesień 2014 r. (k. 254 załącznika nr 1 do a/o; kopia - k. 14 załącznika nr 1 do a/o),

zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 30 grudnia 2014 r. (k. 245 załącznika nr 1 do a/o; kopia - k. 15 załącznika nr 1 do a/o),

wniosek o przyznanie pożyczki/kredytu z dnia 30 grudnia 2014 r. (k. 236-241 załącznika nr 1 do a/o; kopia - k. 16-21 załącznika nr 1 do a/o),

oświadczenie o zatrudnieniu i dochodzie (k. 244 załącznika nr 1 do a/o; kopia - k. 22 załącznika nr 1 do a/o),

wniosek o przyznanie pożyczki/kredytu z dnia 29 grudnia 2014 r. (k. 246-251 załącznika nr 1 do a/o, kopia - k. 25-30),

kopia dowodu osobistego E. B. (2) (k. 31 załącznika nr 1 do a/o),

kopia umowy o pracę z dnia 30 września 2013 r. (k. 34 załącznika nr 1 do a/o), zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 29 grudnia 2014 r. (k. 257 załącznika nr 1 do a/o; kopia - k. 35 załącznika nr 1 do a/o),

zeznania świadka M. P. (k. 5-6, k. 227-227v zbioru C),

zeznania świadka S. B. (k. 99v-100 zbioru C oraz k. 148),

wyjaśnienia E. B. (2) (k. 81-82, k. 156-157 załącznika nr 1 do a/o), częściowo wyjaśnienia K. S. (k. 97, k. 136, k. 147 załącznika nr 1 do a/o).

W. C., w inkryminowanym czasie, prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w miejscowości P.. Osobą, która faktycznie zarządzała tym przedsiębiorstwem był oskarżony K. S..

Dowód: kopia wydruku z rejestru REGON (k. 23 załącznika nr 1 do a/o),

zeznania świadka W. C. (k. 196v zbioru C).

Biegły sądowy – grafolog, w wyniku przeprowadzonych badań porównawczych podpisów pisma ręcznego, tekstowego i podpisów, stwierdził, że:

1.  odnośnie dokumentu „umowa o pracę na czas nieokreślony z dnia 30 września 2013 r.”(k. 243 załącznika nr 1 do a/o),

a.  data i podpis pracownika „30.09.2013 E. B. (2)”:

i.  nie zostały napisane przez E. B. (2),

ii.  zostały napisane przez K. S.;

b.  podpis na odcisku pieczątki (...) Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe (...)

i.  nie został napisany nakreślony przez W. C.;

2.  odnośnie dokumentu „wniosek o przyznanie pożyczki/kredytu” – wnioskodawca E. B. (2) ze (...) nr członkowski (...) (k. 236-241 załącznika nr 1 do a/o), to data i podpis wnioskodawcy „30.12.14 r. E. B. (2) (k. 240 załącznika nr 1 do a/o) zostały napisane przez E. B. (2);

3.  odnośnie dokumentu „wniosek o przyznanie pożyczki/kredytu” – wnioskodawca E. B. (2) ze (...) nr członkowski (...) (k. 246-251 załącznika nr 1 do a/o), to data i podpis wnioskodawcy „30.12.14 r. E. B. (2) (k. 250 załącznika nr 1 do a/o) zostały napisane przez E. B. (2);

4.  odnośnie dokumentu „zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach” na nazwisko E. B. (2) z dnia 29.12.2014 r. (k. 257 załącznika nr 1 do a/o) z firmy (...) 23, (...)-(...) P.”, to

a.  wpisy:

i.  zostały napisane przez K. S.,

ii.  nie zostały napisane przez E. B. (2);

b.  podpis wnioskodawcy (...):

i.  nie został napisany przez K. S.,

ii.  został napisany przez E. B. (2);

c.  podpis na odcisku pieczątki (...) Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe (...):

i.  nie został napisany przez W. C.,

ii.  nie został napisany przez E. B. (2);

5.  odnośnie dokumentu „zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach” na nazwisko E. B. (2) z dnia 30 grudnia 2014 r. (k. 245 załącznika nr 1 do a/o) z firmy (...) 23, (...)-(...) P.”, to :

a.  wpisy:

i.  zostały napisane przez K. S.,

ii.  nie zostały napisane przez E. B. (2);

b.  podpis wnioskodawcy (...):

i.  został napisany przez K. S.,

ii.  nie został napisany przez E. B. (2);

c.  podpis na odcisku pieczątki (...) Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe (...):

i.  nie został napisany przez W. C.,

ii.  nie został napisany przez E. B. (2);

d.  podpis na odcisku pieczątki (...) Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe (...) został napisany przez K. S..

Dowód: opinia biegłego sądowego – grafologa z dnia 7 września 2015 r. (k. 285-320 załącznika nr 1 do a/o).

Biegli z zakresu psychiatrii, na podstawie materiału zgromadzonego w aktach sprawy oraz po przeprowadzeniu jednorazowego badania sądowo-psychiatrycznego w warunkach ambulatoryjnych, zgodnie stwierdzili, że K. S. nie jest osobą chorą psychicznie, ani upośledzoną umysłowo. Szacowany poziom intelektu mieści się w granicach normy. Dotychczasowa linia życiowa oskarżonego wskazuje na osobowość o cechach nieprawidłowych. W czasie dokonywania zarzucanego mu czynu, oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Zdaniem biegłych nie zachodzą przesłanki zawarte w art. 31 § 1 i 2 k.k. Poczytalność oskarżonego w trakcie badania sądowo-psychiatrycznego i w trakcie postępowania nie budzi wątpliwości. Aktualny stan zdrowia K. S. pozwala mu na branie udziału w dalszym toku postępowania. Biegli uznali oskarżonego za zdolnego do prowadzenia swojej obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 29 kwietnia 2016 r. (k. 59-66).

K. S., przesłuchany w charakterze podejrzanego, w dniu 14 stycznia 2015 r., przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz złożył wyjaśnienia.

Vide: wyjaśnienia K. S. (k. 97 załącznika nr 1 do a/o).

K. S., przesłuchany toku postępowania przygotowawczego, w dniu 15 stycznia 2015 r., przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz złożył wyjaśnienia. W całości podtrzymał twierdzenia z dnia 14 stycznia 2015 r.

Vide: wyjaśnienia K. S. (k. 136 załącznika nr 1 do a/o).

K. S., przesłuchany w toku posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania, przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz złożył wyjaśnienia. Podtrzymał uprzednio wyrażone stanowisko.

Vide: wyjaśnienia K. S. (k. 147 załącznika nr 1 do a/o).

K. S. był uprzednio wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa podobne. Oskarżony, przypisanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 21 lipca 2009 roku do 17 czerwca 2010 roku części kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 30 września 2013 roku w sprawie o sygn. akt II K 532/12 za przestępstwo podobne z art. 297§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. Nadto, przypisanego mu czynu oskarżony dopuścił się w okresie próby – w związku ze sprawą II K 823/12 Sądu Rejonowego w Gdyni oraz V Ka 882/14 Sądu Okręgowego w Gdańsku.

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 5 października 2016 r. (k. 123-126),

odpis wyroku łącznego Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 19 stycznia 2007 r., sygnatura akt II K 792/06 (k. 185-187 załącznika nr 1 do a/o),

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 1 kwietnia 2014 r., sygnatura akt II K 823/12 (k. 32-32v),

odpis wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 9 grudnia 2014 r., sygnatura akt V Ka 882/14 (k. 33),

odpis wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 19 grudnia 2014 r., sygnatura akt XIII Ka 350/14 (k. 40-40v),

odpis wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 30 września 2013 r., sygnatura akt II K 532/12 (k. 41-53),

informacja z NOE-SAD (k. 120-120v).

Sąd zważył, co następuje.

Zebrany materiał dowodowy nie pozostawiał wątpliwości co do winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu.

Przed przystąpieniem do oceny wiarygodności dowodów, w związku z treścią pisma oskarżonego z dnia 5 lutego 2017 r. (k. 155), należy wskazać, iż K. S. nie stawił się na termin rozprawy wyznaczony na dzień 15 września 2016 r. Zawiadomienie było dwukrotnie awizowane i nie zostało przez oskarżonego podjęte. Przewodniczący, na podstawie art. 139 § 1 k.p.k., uznał zawiadomienie za doręczone prawidłowo. Z uwagi na niestawiennictwo oskarżonych, konieczność wezwania w charakterze świadków osób, którym przysługuje prawo do odmowy składania zeznań, Sąd postanowił, na podstawie art. 404 § 1 k.p.k. rozprawę odroczyć do dnia 24 stycznia 2017 r., godz. 8:30-10:00, sala 19.

K. S. nie stawił się na podany wyżej termin rozprawy; został zawiadomiony prawidłowo. W toku rozprawy Przewodniczący stwierdził, że zawiadomienia o terminie rozprawy wysłane po terminie rozprawy w dniu 15 września 2016 r. zostały niepodjęte przez oskarżonego – prawidłowo dwukrotnie awizowane – oskarżony został zatem zawiadomiony prawidłowo. Przewodniczący stwierdził ponadto, że kolejne zawiadomienia o terminie rozprawy, które w dniu 29 grudnia 2016 r. doręczono Z. S. wysłano na wniosek oskarżonego z dnia 16 grudnia 2016 r. (data wpływu 22 grudnia 2016 r.), a więc nie było to pierwsze zawiadomienie o terminie rozprawy, albowiem wcześniejsze nie zostało podjęte przez oskarżonego.

Na rozprawie w dniu 24 stycznia 2017 r., Przewodniczący odczytał wniosek oskarżonego o odroczenie terminu rozprawy. Stwierdzono, że wniosek datowany jest na 22 stycznia 2017 r., ale nie został on przesłany pocztą ani e-mailem, lecz został złożony na Biurze Podawczym tut. Sądu w dniu 23 stycznia 2017 r. o godz. 11:30.

Prokurator wniósł o nieuwzględnienie wniosku oskarżonego o odroczenie rozprawy, albowiem jego zdaniem oskarżony nie usprawiedliwił należycie swojej nieobecności na rozprawie, a jego obecność nie jest obowiązkowa; wystarczające jest odczytanie jego wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym.

Sąd, na mocy art. 117 § 2 k.p.k., postanowił nie uwzględnić wniosku oskarżonego K. S. o odroczenie rozprawy, albowiem wskazane przez niego powody niestawiennictwa na rozprawie nie stanowią należytego usprawiedliwienia nieobecności na rozprawie w dniu 24 stycznia 2017. Sąd wskazał, że oskarżony nie odebrał zawiadomienia o terminie rozprawy skierowanego po rozprawie w dniu 15 września 2016 r. – zawiadomienie wróciło niepodjęte po dwukrotnym awizowaniu; kolejne zawiadomienie skierowano na jego wniosek z dnia 16 grudnia 2016 r. Z treści wniosku o odroczenie rozprawy wynikało zaś, że oskarżony zna termin rozprawy, a wskazane przez niego powody niestawiennictwa nie stanowią należytego usprawiedliwienia niestawiennictwa na rozprawie - tym bardziej, że wniosek miał zostać sporządzony 22 stycznia 2017 r. rzekomo w M., a jednak nie został przesłany do tut. Sądu pocztą czy e-mailem, a złożony na Biurze Podawczym Sądu. Wniosek w ocenie Sądu w sposób oczywisty zmierzał do przedłużenia postępowania.

W tym miejscu należy również zasygnalizować, iż zgodnie z zeznaniami S. B. (k. 148), oskarżony skontaktował się ze świadkiem w dniu 23 stycznia 2017 r. i poinformował go, „żeby nie przyjeżdżali na rozprawę; że rozprawy nie będzie, bo go (K. S.) nie będzie; że tak załatwił, że rozprawy nie będzie”.

Przechodząc do oceny wiarygodności dowodów, należy wskazać, iż część ze zgromadzonych w sprawie dokumentów – informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 5 października 2016 r. (k. 123-126), odpisy orzeczeń (k. 185-187 załącznika nr 1 do a/o oraz k. 32-32v, k. 33, k. 40-40v, k. 41-53 akt sądowych), informacja z NOE-SAD (k. 120-120v akt sądowych) – to dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody stwierdzonych nimi okoliczności.

Odnosząc się do zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów prywatnych, należy w pierwszej kolejności wskazać, iż nie budziło wątpliwości Sądu, iż przedłożone kserokopie stanowią wierne odzwierciedlenie pierwowzorów. Autentyczność tych dokumentów nie była przedmiotem zarzutu.

Przechodząc do oceny wiarygodności zawartych w aktach sprawy dokumentów związanych z procedurą udzielenia pożyczki E. B. (2), stwierdzić należało, iż nie budził wątpliwości sam fakt ich sporządzenia oraz zawarcie w nich danych (treści) określonego rodzaju. Z zeznań M. P. (k. 5-6, k. 227-227v zbioru C) wynikało bowiem wprost, jakie dokumenty i na jakim etapie zostały faktycznie przedłożone przez oskarżoną w (...). Oskarżona E. B. (2) przyznała się zaś do popełnienia zarzucanego jej czynu. Należy wskazać, że prawdziwość niektórych treści zawartych w tych dokumentach podlegać musiała odrębnej ocenie. Jak wynika bowiem z ustalonego stanu faktycznego, w inkryminowanym czasie, E. B. (2) nie była nigdzie zatrudniona, w szczególności nie była pracownikiem W. C.. W związku z tym, wszelkie dokumenty wskazujące na rzekomy fakt takiego zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe W. C. były w tym zakresie niewiarygodne. Niewiarygodne co do treści okazały się również dokumenty w postaci dokumentu uznaniowego i wyciągów bankowych zawierających elektroniczne zestawienie operacji z Banku Spółdzielczego w P., albowiem oskarżona nie posiadała rachunku bankowego w rzeczonej instytucji. Ponadto, wobec faktu, iż nie była ona zatrudniona w tym przedsiębiorstwie, nieprawdziwe były dane wskazujące na wykonane przelewy wynagrodzenia. Oskarżony K. S. przyznał, że to on podrobił dokumenty w postaci zaświadczeń o zatrudnieniu i zarobkach E. B. (2) w PPHU (...), dokumentu uznaniowego i wyciągów bankowych zawierających elektroniczne zestawienie operacji z Banku Spółdzielczego w P., a także dokument w postaci umowy o pracę na czas nieokreślony z dnia 30 września 2013 r.

Sąd uwzględnił dokument w postaci kopii wydruku z rejestru REGON (k. 23 załącznika nr 1 do a/o), albowiem jego treść – co do zasady – korespondowała z zeznaniami W. C., który przyznał jednak, iż osobą faktycznie zarządzającą tym przedsiębiorstwem był oskarżony K. S..

Brak było podstaw do kwestionowania pisma pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego z dnia 14 września 2016 r. (k. 119), zgodnie z którym (...) nie uzyskała tytuły egzekucyjnego dotyczącego pożyczek wymienionych w akcie oskarżenia. W tym miejscu należy wskazać, iż wobec treści tego pisma oraz faktu, iż w przedmiotowej sprawie usiłowano doprowadzić tą instytucję do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 13.000,00 zł, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku złożonego w trybie art. 46 § 1 k.k. o naprawienie szkody w całości (k. 102), albowiem szkoda majątkowa faktycznie nie powstała.

Sąd uwzględnił zeznania świadka S. B. (k. 99v-100 zbioru C oraz k. 148), którego spójna i konsekwentna relacja korespondowała z wyjaśnieniami E. B. (2). W części odpowiadała ona również twierdzeniom K. S.. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka co do opisu okoliczności, w jakich doszło do nawiązania kontaktu z oskarżonym, albowiem potwierdziła to oskarżona E. B. (2), która zwróciła uwagę na trudną sytuacją finansową jej ojca. Sąd dał wiarę twierdzeniom świadka co do przebiegu współpracy z K. S., niemniej – z uwagi na treść zarzutu – nie miały większego znaczenia zeznania co do okresu poprzedzającego inkryminowany czas. Zostały one uwzględnione jedynie w zakresie, który pozwolił na ustalenie i wykazanie kontekstu zdarzenia, który był przedmiotem niniejszej sprawy. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, iż to oskarżony zaproponował możliwość załatwienia kolejnego kredytu dla E. B. (2), albowiem korespondowało to z relacją oskarżonej (k. 82 załącznika nr 1 do a/o). Zgodne z prawdą okazały się twierdzenia świadka, iż dokumenty niezbędne do zawarcia umowy pożyczki zostały przekazane przez oskarżonego. Potwierdził to K. S., który przyznał się ponadto do ich podrobienia. Korespondowało to również z wyjaśnieniami E. B. (2). Sąd dał wiarę twierdzeniom świadka, iż to K. S. był pomysłodawcą przestępczego procederu. Potwierdziła to w swojej relacji E. B. (2). Wskazuje na to również opis działań podejmowanych przez oskarżonego, który sam zaproponował załatwienie kolejnej pożyczki na rzecz E. B. (2); sam podrobił i przekazał dokumenty niezbędne do ubiegania się o pożyczkę; wzbudził zaufanie poprzez wskazywanie na profesjonalny charakter swojej działalności; zapewniał transport do siedziby (...).

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka M. P. (k. 5-6, k. 227-227v zbioru C), która była zatrudniona na stanowisku kierownika Oddziału P. Staromiejskie (...). Świadek brała udział w procedurze zmierzającej do udzielenia pożyczki E. B. (2); miała z nią bezpośredni kontakt. M. P. ze szczegółami zrelacjonowała przebieg inkryminowanego zdarzenia. Wskazała na dokumenty, które zostały przedłożone wraz z poszczególnymi wnioskami o udzielenie pożyczki. Wyjaśniła powody, dla których konieczne było złożenie kolejnego (drugiego) wniosku – dotyczącego mniejszej kwoty pieniędzy. Opisała, na czym polegała weryfikacja otrzymanej dokumentacji. Świadek podkreśliła, iż dokumenty przedłożone przez oskarżoną miały istotne znaczenie dla uzyskania wsparcia finansowego. Zeznania świadka znalazły potwierdzenie w relacji E. B. (2) oraz zgromadzonej dokumentacji bankowej. Pozostawały przy tym w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego, albowiem bezspornie dokumenty złożone przez oskarżoną stanowiły podstawowy sposób do oceny jej zdolności kredytowej. Zeznania świadka były spójne i konsekwentne. Jej relacja była obiektywnym opisem rzeczywistości.

Sąd uwzględnił wyjaśnienia E. B. (2) (k. 81-82, k. 156-157 załącznika nr 1 do a/o), albowiem znalazły one potwierdzenie w relacji S. B., M. P. oraz zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji. Twierdzenia oskarżonej w części dotyczącej opisu ich sytuacji majątkowej (przed inkryminowanym zdarzeniem) korespondowały z relacją S. B.. W konsekwencji na uwzględnienie zasługiwały również wyjaśnienia co do okoliczności nawiązania kontaktu i poznania K. S., albowiem stanowiło to spójną wersję. Na przymiot wiarygodności zasługiwały również twierdzenia co do współpracy z oskarżonym w zakresie załatwienia pożyczki w grudniu 2014 r. (w okresie przed świętami Bożego Narodzenia), jak i wyjaśnienia zgodnie z którymi, to K. S. zaproponował zorganizowanie kolejnego kredytu na rzecz E. B. (2). Potwierdził to bowiem S. B.. Okolicznością bezsporną był fakt, iż E. B. (2) stawiła się w placówce (...), gdzie złożyła dwa wnioski o udzielenie pożyczki wraz z którymi przedłożyła wymienione wyżej dokumenty, albowiem potwierdziły to zeznania świadka M. P. oraz dowód z opinii biegłego sądowego – grafologa. Nie budziło wątpliwości Sądu, iż to K. S. przekazał jej dokumenty niezbędne do zawarcia umowy pożyczki, gdyż potwierdził to S. B.. Wynikało to również z wyjaśnień oskarżonego. Podobnie należało odnieść się do przyznania przez oskarżoną, iż wiedziała ona, że przedmiotowa dokumentacja jest podrobiona. Powyższe jest oczywiście w kontekście ustaleń, iż w inkryminowanym czasie nie była ona nigdzie zatrudniona, ani nie posiadała rachunku w Banku Spółdzielczym w P.. Brak było podstaw do kwestionowania opisu zdarzeń z dnia 13 stycznia 2015 r., albowiem korespondowały one z relacją oskarżonego i S. B..

Jedynie w części za wiarygodne uznano zeznania świadka W. C. (k. 196v zbioru C). Sąd uwzględnił twierdzenia wymienionej osoby co do faktu formalnego prowadzenia działalności gospodarczej pod firmą (...) z siedzibą w miejscowości P., albowiem potwierdził to wydruk z rejestru REGON (k. 23 załącznika nr 1 do a/o). Na przymiot wiarygodności zasługiwały również zeznania, iż to oskarżony był osobą faktycznie zarządzającą tym przedsiębiorstwem, albowiem potwierdza to zgromadzona w aktach dokumentacja - sporządzona przez K. S., wskazująca, iż miał on dostęp między innymi do danych tej firmy oraz pieczątki. Nie zasługiwały na uwzględnienie zeznania świadka, iż to on złożył podpisy na dokumentach w postaci zaświadczeń o zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach, albowiem stało to w sprzeczności z treścią opinii biegłego sądowego – grafologa.

Sporządzone w sprawie opinie biegłych, to jest opinia biegłego sądowego – grafologa z dnia 7 września 2015 r. (k. 285-320 załącznika nr 1 do a/o) oraz opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 29 kwietnia 2016 r. (k. 59-66) byłe obiektywne oraz rzetelne. Zostały one bowiem sporządzone przez osoby posiadające specjalistyczną wiedzę z racji stosownego wykształcenia i doświadczenia zawodowego. Opinie były jasne – żaden ze zwrotów użytych przez biegłych zarówno w zakresie wnioskowania, jak również w części opisowej nie nasuwał zastrzeżeń co do komunikatywności. Opinie były też pełne, gdyż odnosiły się do wszystkich okoliczności relewantnych z punktu widzenia sprawy. Zastosowana metodyka oraz wyciągnięte wnioski były spójne i logiczne. Zostały one oparte na aktualnej wiedzy i prawidłowych spostrzeżeniach. Wnioski opinii biegłych zostały należycie umotywowane, a stanowiska biegłych zawierają zgodne z wiedzą fachową i precyzyjne konkluzje, znajdujące oparcie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Wnioski podane w wyżej wymienionych opiniach nie były kwestionowane w toku postępowania.

Mając na uwadze powyższe, jedynie w części na uwzględnienie zasługiwały wyjaśnienia K. S. (k. 97, k. 136, k. 147 załącznika nr 1 do a/o). Nie budziły wątpliwości Sądu twierdzenia, iż oskarżony prowadził działalność gospodarczą w zakresie doradztwa prawnego i w związku z tym umieszczał ogłoszenia w prasie. Na jedno z tych ogłoszeń odpowiedział S. B., co koresponduje z relacją świadka. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, jakoby to S. B. miał go namówić do wystawienia fałszywego zaświadczenia o zatrudnieniu na rzecz E. B. (2). Stało to bowiem w sprzeczności z relacją w/w świadka oraz wyjaśnieniami oskarżonej. Nie sposób dać wiary twierdzeniom K. S. o rzekomym altruistycznym podejściu do sprawy S. B.. Zważywszy na fakt, iż oskarżony był uprzednio karany sądownie, w tym za przestępstwa podobne, musiał zdawać sobie sprawę z konsekwencji swoich czynów. Nie można tracić z pola widzenia faktu, iż oskarżony działał w celu osiągnięcia dla siebie korzyści majątkowej, albowiem zgodnie z ustaleniami, za załatwienie pożyczki na rzecz E. B. (2) miał otrzymać zapłatę. Zgodna relacja S. B. oraz oskarżonej wskazuje przy tym, iż to K. S. był inicjatorem przestępczego procederu, albowiem to oskarżony zaproponował zorganizowanie kolejnej pożyczki na rzecz E. B. (2). Oskarżony był mocno zaangażowany w cały proceder, zapewniał również transport do siedziby (...). Nie budziło wątpliwości Sądu przyznanie się oskarżonego do podrobienia dokumentów w postaci wyciągu z konta bankowego (dokumentu uznaniowego) oraz zestawienia operacji (wyciągów bankowych zawierających elektroniczne zestawienie operacji z Banku Spółdzielczego w P.), albowiem w tym zakresie oskarżony ze szczegółami wyjaśnił, w jaki sposób doszło do ich sfałszowania. Wyjaśnienia w części dotyczącej podrobienia dokumentów w postaci zaświadczeń o zatrudnieniu oraz umowy o pracę korespondowały zaś z treścią opinii biegłego sądowego – grafologa. Wskazywali na to również S. B. oraz E. B. (2). Dotyczy to również stwierdzenia, iż K. S. przekazał te dokumenty oskarżonej. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, iż zawoził oskarżoną samochodem do placówki (...), albowiem potwierdziła to E. B. (2). Brak było podstaw do kwestionowania wyjaśnień oskarżonego, iż w związku z inkryminowanym zdarzeniem miał otrzymać pieniądze w kwocie około 1000 złotych.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił zatem na uznanie K. S. za winnego popełnienia przypisanego mu czynu, kwalifikowanego z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 286 §1 k.k. w zb. z art. 297 §1 k.k. w zb. z art. 270 §1 k.k. zw. z art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

Sąd ustalił, iż czynu tego oskarżony dopuścił się w okresie od 29 grudnia 2014 roku do dnia 13 stycznia 2015 roku w G., co zostało wyznaczone z jednej stronu przez termin spotkania, do którego doszło po świętach Bożego Narodzenia; z drugiej zaś strony przez moment zatrzymania przez funkcjonariuszy Policji. Podkreślenia wymaga, iż przeprowadzona w niniejszej sprawie procedura bankowa, w szczególności konieczność podpisania przez oskarżoną drugiego wniosku (dotyczącego mniejszej kwoty pożyczki) i w konsekwencji przedłożenie dodatkowych dokumentów, które jako całość podlegały weryfikacji przez (...) (co wynika z zeznań M. P.) wpłynąć musiało na przyjęty czas popełnienia przestępstwa.

Sąd ustalił, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z E. B. (2) oraz inną osobą. Zgromadzony materiał dowodowy nie pozostawiał bowiem wątpliwości, iż S. B. wiedział, że przekazane im dokumenty zostały podrobione. Wynikało to z faktu, iż w inkryminowanym czasie oskarżona nie była nigdzie zatrudniona oraz nie posiadała rachunku w Banku Spółdzielczym w P.. S. B. był obecny podczas pierwszej wizyty w placówce (...). Fakt, iż nie mógł stawić się w dniu 13 stycznia 2015 r. wynikał jedynie z tego, że uczestniczył wówczas w ceremonii pogrzebowej. Niemniej, na bieżąco interesował się przebiegiem tego zdarzenia.

Sąd, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, doprecyzował, iż oskarżony usiłował doprowadzić (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 13.000,00 zł w ten sposób, iż używając jako autentycznych, poprzez przekazania ich E. B. (2), uprzednio podrobionych przez siebie dokumentów w postaci zaświadczeń o zatrudnieniu i zarobkach E. B. (2) w PPHU (...), dokumentów uznaniowych i wyciągów bankowych zawierających elektroniczne zestawienie operacji z Banku Spółdzielczego w P., umowy o pracę na czasach nieokreślony z 30.09.2013r.

Konieczne było również uściślenie, że współsprawcy wprowadzili w ten sposób w błąd pracowników Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej W. co do faktu zatrudnienia E. B. (2) oraz wysokości uzyskiwanych dochodów, usiłując uzyskać w ten sposób pożyczkę w ww. wysokości, w sytuacji gdy E. B. (2) nie miała możliwości wywiązania się z jej warunków czym działali na szkodę (...), lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na weryfikację przedłożonych dokumentów przez pracowników pokrzywdzonego i odmowę udzielenia pożyczki.

Sąd, w toku postępowania, ustalił ponadto, iż oskarżony czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 21 lipca 2009 roku do 17 czerwca 2010 roku części kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 30 września 2013 roku w sprawie o sygn. akt II K 532/12 za przestępstwo podobne z art. 297§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. W dacie popełnienia przypisanego czynu wyrok ten był już prawomocny /data uprawomocnienia 19.12.2014r/. Przechodząc do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku, należy wskazać, iż na podstawie art. 13 § 1 k.k. odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.

Przestępstwo oszustwa, określone w art. 286 § 1 k.k., polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem m.in. przez wprowadzenie w błąd. Wprowadzenie w błąd z kolei to wytworzenie w świadomości innej osoby fałszywego obrazu pewnego wycinka rzeczywistości. Środkiem użytym do wprowadzenia w błąd może być np. słowo, pismo, fałszywe narzędzie lub urządzenie. Przy czym błąd musi dotyczyć tzw. istotnych okoliczności, które mogą mieć wpływ na podjęcie przez osobę oszukiwaną decyzji rozporządzenia mieniem. Wystarczające jest przy tym ustalenie jakiegokolwiek działania, które może spowodować błędne wyobrażenie o rzeczywistości u osoby rozporządzającej mieniem (postanowienie SN z dnia 26 czerwca 2003 r., V KK 324/2002, LexisNexis nr (...)). Oszustwo jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego. Powstanie szkody w mieniu nie jest koniecznym warunkiem do przyjęcia, że doszło do tak pojmowanego niekorzystnego rozporządzenia (wyrok SN z 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/2000, LexisNexis nr (...)). Niekorzystne rozporządzenie mieniem nie musi pozostawać w związku z osiągnięciem przez sprawcę korzyści majątkowej. Osiągnięcie korzyści nie należy do znamion przestępstwa oszustwa. Przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Charakterystyczny dla strony podmiotowej tego przestępstwa zamiar bezpośredni powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Przypisanie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. wiąże się z wykazaniem, że sprawca obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenie w błąd innej osoby oraz to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (postanowienie SN z dnia 4 stycznia 2011 r., III KK 181/2010, LexisNexis nr (...)). Korzyścią majątkową, stanowiącą cel działania sprawcy przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., jest ogólne polepszenie sytuacji majątkowej, co może polegać na zwiększeniu aktywów lub zmniejszeniu pasywów. W związku z tym treść celu sprawcy, jako znamię wartościujące, może być wypełniona różnymi określeniami odnoszącymi się do sytuacji majątkowej sprawcy (lub innej osoby) (wyrok SA w Warszawie z dnia 4 października 2013 r., II AKa 280/13, LEX nr 1381570). Pamiętać również należy, iż zgodnie z art. 115 § 4 k.k., korzyścią majątkową lub osobistą jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego.

Zgodnie z art. 297 § 1 k.k., podlega karze, kto w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi - kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel gospodarczy, instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia. Czynność sprawczą art. 297 ustawodawca określił za pomocą czasownika „przedkłada”, pod pojęciem którego należy rozumieć wszelkie działania polegające na składaniu dokumentów lub pisemnych oświadczeń, oddawaniu ich do przejrzenia lub oceny, a także inne formy występowania z dokumentarni lub oświadczeniami w stosunku do osoby lub organu. Art. 297 § 1 k.k. nie jest przepisem szczególnym wobec art. 286 § 1 i nie przewiduje skutku w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem, czego wymaga art. 286 § 1 k.k. (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 23 maja 2013 r., II AKa 63/2013, LexPolonica nr 7392889).

Przestępstwo określone w art. 270 § 1 k.k. penalizuje natomiast fałszerstwo materialne dokumentu. W orzecznictwie podkreśla się, że z podrobieniem dokumentu mamy do czynienia, gdy nie pochodzi od tej osoby, w imieniu której został sporządzony. W istocie chodzi więc o nadanie jakiemuś przedmiotowi pozorów dokumentu w celu wywołania wrażenia, że zawarta w nim treść pochodzi od wymienionego w nim wystawcy (wyrok SN z dnia 27 listopada 2000 roku, III KKN 233/98, Orz. Prok. i Pr. 2001, nr 5, poz. 4). Należy dodać, że podrobieniem będzie spreparowanie dokumentu w imieniu osoby istniejącej lub fikcyjnej, a nawet podpisanie autentycznego dokumentu cudzym nazwiskiem, chociażby za zgodą osoby zainteresowanej (wyrok SN z dnia 25 października 1979 r., II KR 10/79, OSNPG 1980, nr 11, poz. 127). Zarówno podrobienie, jak i przerobienie dokumentu musi być dokonane przez sprawcę w celu użycia dokumentu za autentyczny, co jest realizowane także wtedy, gdy celem działania sprawcy jest użycie dokumentu nie przez niego samego, lecz przez inną osobę (uchwała SN z dnia 17 marca 2005 r., I KZP 2/05, OSNKW 2005/3/25). Przestępstwo z art. 270 § 1 k. k. in principio ma charakter kierunkowy. Do zespołu jego znamion należy działanie "w celu użycia (dokumentu) za autentyczny". Może być zatem popełnione wyłącznie w zamiarze bezpośrednim.

Zgodnie zaś z art. 11 § 2 k.k., jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Jednocześnie w tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 18 § 1 k.k., odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ale także ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu. Współsprawstwo zachodzi, gdy dwie lub więcej osób, działając w porozumieniu, wspólnie dokonują czynu zabronionego. Warunkiem sine qua non współsprawstwa jest istnienie porozumienia, które musi nastąpić przed lub w trakcie realizacji czynu zabronionego, przy czym jego forma jest dowolna, a istotę wyczerpuje uzgodnienie popełnienia wspólnie przestępstwa. (Andrzej Marek, Kodeks karny. Komentarz. LEX, 2010). Z istoty współsprawstwa wynika, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość uzgodnionego przestępstwa, a więc także w tej jego części, w której znamiona czynu zabronionego zostały zrealizowane zachowaniem innego lub innych współsprawców (postanowienie SN z dnia 1 marca 2005 r., III KK 249/04, OSNKW 2005/7-8/63). Do przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne "własnoręczne" realizowanie znamion czynu zabronionego, gdyż decyduje wspólne popełnienie przestępstwa według uzgodnionego podziału ról (wyrok SN z dnia 19 czerwca 1978 r., I KR 120/78, OSNKW 1978/10/110).

Zgodnie z art. 64 § 1 k.k., jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, Sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, iż zgodna relacja E. B. (2) oraz S. B. wskazywała, iż K. S. zaproponował im załatwienie kolejnej pożyczki na rzecz oskarżonej. Powyższe było związane z uprzednią współpracą w/w osób oraz wcześniejszym jeszcze nawiązaniem kontaktu przez S. B., który z racji trudnej sytuacji finansowej szukał pomocy w wyjściu z długów. Oskarżony bezspornie podrobił dokumenty na rzecz E. B. (2), które zostały przez nią przedłożone w ramach procedury udzielenia pożyczki w (...). Wskazana instytucja mieści się w zakresie podmiotowym określonym w treści art. 297 § 1 k.k. W toku postępowania dowodowego wyraźnie wskazano, jakie były to dokumenty i na jakim etapie zostały dostarczone przez E. B. (2). Wymienione wyżej osoby wiedziały, iż przedmiotowe dokumenty były podrobione. Nie ulegało przy tym wątpliwości, że miały one istotne znaczenie dla procedury udzielenia pożyczki, która to procedura związana jest przede wszystkim z oceną zdolności kredytowej klienta (możliwości terminowej spłaty pożyczki). Przedłożenie omówionych dokumentów spowodowało wytworzenie fałszywego obrazu wycinka rzeczywistości – co faktu zatrudnienia E. B. (2) oraz wysokości uzyskiwanych przez nią dochodów. Oskarżony niewątpliwie miał na celu doprowadzenie (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez udzielenie pożyczki osobie, która nie miała możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania. E. B. (2) nie była wówczas nigdzie zatrudniona; uczyła się w technikum. Należy podkreślić, iż niekorzystne rozporządzenie mieniem własnym lub cudzym w myśl art. 286 § 1 k.k. może polegać także na zaistnieniu stanu zagrożenia spłaty kredytu i uzyskania odsetek w wyniku jego niedostatecznego zabezpieczenia (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 11 lipca 2013 r., II AKa 223/13, KZS 2010/10/86). Oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, albowiem z jednej strony dążył do tego, aby oskarżona otrzymała pożyczkę w kwocie 13.000,00 zł, z drugiej zaś strony miał z tego tytułu otrzymać zapłatę w kwocie około 1000 zł. Zamierzonego celu nie osiągnięto z uwagi na weryfikację przedłożonych dokumentów przez pracowników pokrzywdzonego i odmowę udzielenia pożyczki.

Nie ulegało przy tym wątpliwości, iż K. S. dopuścił się przypisanego mu czynu w warunkach współsprawstwa (art. 18 k.k.). Materiał dowodowy jednoznacznie wykazał, iż pomiędzy oskarżonym a E. B. (2) oraz jej ojcem S. B. zaistniało przestępcze porozumienie, które oskarżony aprobował jako całość. Oskarżony spotkał się wspólnie z w/w osobami. Przekazał im podrobione przez siebie dokumenty, które miały być (i ostatecznie zostały) przedłożone przez oskarżoną w celu uzyskania pożyczki w (...) – po uprzednim wprowadzeniu pracowników tej instytucji w błąd co do faktu zatrudnienia E. B. (2) oraz wysokości uzyskiwanych dochodów. Jak już podano wyżej, to oskarżony był pomysłodawcą i głównym organizatorem przestępczego procederu, w dniu zatrzymania udał się wspólnie zec współoskarżoną do siedziby pokrzywdzonego.

Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, iż w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, zachodziła jakakolwiek okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę K. S., co wynika wprost z treści opinii sądowo-psychiatrycznej. Oskarżony naruszył przepisy obowiązującego prawa, zdając sobie sprawę z ich treści i zagrożenia karnego, jakie niesie zachowanie w opisanym kształcie – wspominane przestępstwa to przestępstwa pospolite, których karalność jest w społeczeństwie powszechnie znana. Ponadto, niewątpliwa świadomość oskarżonego co do podanych wyżej kwestii wynika z faktu, iż był on uprzednio karany za przestępstwa podobne. K. S. jest całkowicie zdolny do poniesienia odpowiedzialności karnej za czyn, którego się dopuścił. Oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim. Był on przy tym pomysłodawcą przestępczego procederu oraz jego głównym organizatorem. Stopień zawinienia należało zatem ocenić jako znaczny.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymienione w art. 115 § 2 k.k. Przepis art. 286 § 1 k.k. znajduje się w grupie przepisów chroniących własność, a więc wartość istotną, jaka powinna podlegać ochronie przez państwo, wartość podlegającą również ochronie konstytucyjnej. Przedmiotem ochrony w art. 297 § 1 k.k. jest w szczególności zabezpieczenie prawidłowości i rzetelności w zakresie przyznawania i wykorzystywania kredytów (pożyczek). Przedmiotem ochrony, do którego odnosi się natomiast przestępstwo z art. 270 k.k., jest bezpośrednio wiarygodność dokumentów, a w następstwie pewność obrotu prawnego. Oskarżony dopuścił się przestępstwa oszustwa poprzez wprowadzenie pokrzywdzonego podmiotu w błąd – co stanowi najbardziej wyrafinowany sposób popełnienia tego przestępstwa. Oskarżony dokładnie zaplanował popełnienie przestępstwa i przygotował się do jego popełnienia, tym samym działał z premedytacją. Oskarżony celowo, świadomie wytworzył mylne wyobrażenie u pracowników pokrzywdzonej instytucji co do faktu zatrudnienia E. B. (2) oraz wysokości uzyskiwanych dochodów. Podkreślania wymaga, iż przestępstwo zostało dokonane w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przez co negatywnie należy ocenić motywację sprawcy. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Ostatecznie nie doszło do zawarcia umowy pożyczki, a w konsekwencji wypłacenia oskarżonej kwoty 13.000,00 zł. Nie powstała zatem szkoda majątkowa. Rozmiar grożącej szkody nie był zaś znaczny, jeżeli weźmie się pod uwagę status pokrzywdzonego oraz charakter prowadzonej działalności gospodarczej. Mając na uwadze powyższe, społeczna szkodliwość czynu oskarżonego była znaczna.

Ustalając wymiar kary, w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia, mając na uwadze treść art. 14 § 1 k.k., art. 11 § 3 k.k. oraz art. 64 § 1 k.k., Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 § 1 i 2 k.k. Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował okoliczności rzutujące na znaczną społeczną szkodliwość czynu (omówione powyżej). Dotyczy to takich elementów, jak postać zamiaru, motywacja i sposób zachowania się sprawcy, w tym działanie z premedytacją, działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, obniżenie pewności obrotu prawnego i zaufania kontrahenta, działanie w sposób przemyślany i zaplanowany. Negatywnie oceniono działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami. W tym zakresie uwzględnić należało, iż to K. S. był pomysłodawcą oraz organizatorem przestępczego procederu. W przedmiotowej sprawie ostatecznie nie doszło do zawarcia umowy pożyczki w kwocie 13.000,00 zł. Nie powstała zatem żadna szkoda majątkowa. W konsekwencji, musiało to wpłynąć na ocenę rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstwa. Na niekorzyść oskarżonego należało zaliczyć fakt, iż był on uprzednio wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa podobne, przypisanego czynu dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa. Lektura wyroków, które zapadły do tej pory w stosunku do oskarżonego, wskazuje na zbliżony modus operandi. Czyn będący przedmiotem niniejszego postępowania nie był zatem przypadkowy, ani nie miał charakteru epizodycznego. Na niekorzyść oskarżonego należało zaliczyć fakt, iż przypisanego mu czynu dopuścił się w okresie próby tj. po niespełna 20 dniach gdzie w sprawie II K 823/12 Sądu Rejonowego w Gdyni oraz V Ka 822/14 Sądu Okręgowego w Gdańsku warunkowo zawieszono jemu karę pozbawienia wolności za przestępstwa podobne. Jako okoliczność łagodzącą uwzględniono przyznanie się do popełnienia zarzucanego czynu oraz złożenie wyjaśnień, które w zasadniczej części okazały się wiarygodne.

W związku z tym, Sąd uznał, że kara 10 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonemu naganności jego postępowania i wzbudzenie w nim refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Orzekając o karze, Sąd miał na uwadze treść art. 11 § 3 k.k., zgodnie z którym w wypadku określonym w art. 11 § 2 k.k. Sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Przepis art. 14 §1 k.k. stanowi zaś, iż Sąd wymierza karę za usiłowanie w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa.

Sąd nie znalazł podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności uzasadnionych szczególnymi względami, które wynikałyby z właściwości i warunków osobistych oskarżonego, stanowiących zarazem przesłanki pozytywnej prognozy kryminologicznej. Zważyć należało, iż na gruncie art. 69 k.k. (w jego brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku) możliwość skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary jest uzależniona między innymi od ustalenia, iż cele kary – mimo jej niewykonania – mogą zostać osiągnięte, zwłaszcza w aspekcie zapobieżenia powrotowi sprawcy do przestępstwa. Oskarżony był zaś uprzednio wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa podobne. Przypisanego mu czynu dopuścił się w warunkach recydywy szczególnej typu podstawowego (art. 64 § 1 k.k.). Zauważenia również wymaga, iż K. S. omawianego czynu dopuścił się w krótkim czasie po uprawomocnieniu się wyroków skazujących za przestępstwa podobne – w sprawach II K 823/13 Sądu Rejonowego w Gdyni oraz II K 523/12 Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku, co nastąpiło odpowiednio w dniu 9 grudnia 2014 r. oraz w dniu 19 grudnia 2014 r. Sądy stosowały wobec oskarżonego zróżnicowane środki reakcji karnej (także o charakterze probacyjnym), które nie przyniosły jednak spodziewanych efektów poprawczych i wychowawczych, nie wzbudziły w nim należytej refleksji nad potrzebą respektowania elementarnych norm obowiązującego porządku prawnego. W ocenie Sądu mając również na uwadze z jaką łatwością przyszło K. S. popełnienie przypisanego mu czynu, działanie wspólnie i porozumieniu z innymi osobami, działanie w sposób zaplanowany, nie jest możliwe w stosunku do oskarżonego wywiedzenie pozytywnej prognozy kryminologicznej. Zdaniem Sądu, warunkowe zawieszenie wykonania kary byłoby wysoce niewychowawcze zarówno w stosunku do oskarżonego jak i całego społeczeństwa. Ponadto sposób popełnienia przestępstwa nie przekonuje Sądu, iż oskarżony nie popełni on go ponownie. W ocenie Sądu czyn, którego dopuścił się oskarżony nie miał bowiem charakteru incydentalnego i przypadkowego. Ewentualne wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem stanowiłoby nadmierną pobłażliwość wymiaru sprawiedliwości dla oskarżonego, jak również taka kara w odczuciu społeczeństwa nie mogłaby uchodzić za karę sprawiedliwą i mogłaby wywołać u potencjalnych sprawców tego rodzaju przestępstw poczucie bezkarności.

W punkcie III. części dyspozytywnej wyroku, na podstawie art. 44§1 k.k. orzeczono przepadek, poprzez postawienia w aktach sprawy, elektronicznych zestawień operacji, dokumentów uznaniowych, zaświadczeń o zatrudnieniu i zarobkach, przechowywanych w aktach sprawy na karcie 245. oraz na kartach od 253. do 257. (załącznika nr 1 do a/o). Dotyczy to dokumentów w postaci: zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 30 grudnia 2014 r. (k. 245), dokumentu uznaniowego (k. 253), elektronicznego zestawienia operacji za wrzesień 2014 r. (k. 254), elektronicznego zestawienia operacji za październik 2014 r. (k. 255), elektronicznego zestawienia operacji za listopad 2014 r. (k. 256), zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 29 grudnia 2014 r. (k. 257).

Określony w tym przepisie przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa ma charakter obligatoryjny, chyba że przedmioty te podlegają zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu uprawnionemu podmiotowi (zob. art. 44 § 5 k.k.). Przedmiotem pochodzącym bezpośrednio z przestępstwa jest wyłącznie taki przedmiot, którego warunkiem uzyskania jest realizacja znamion określonego przestępstwa. Orzeczenie tej postaci przepadku poprzedzone zatem być musi ustaleniem związku o charakterze bezpośrednim pomiędzy określonym przedmiotem, który ma być nim objęty, a popełnionym przestępstwem rozpoznawanym w danej sprawie (zob. wyrok SN z dnia 15 kwietnia 2008 r., II KK 29/2008, LexisNexis nr (...)). Przy orzekaniu omawianego środka chodzi m. in. o przedmioty będące produktem przestępstwa (np. sfałszowane dokumenty). Mając na uwadze treść opinii biegłego sądowego – grafologa oraz wyjaśnienia oskarżonego K. S., nie budziło wątpliwości, iż spełnione zostały warunki do orzeczenia przepadku wskazanych wyżej przedmiotów.

W punkcie V. części dyspozytywnej wyroku, na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu K. S. rzeczywiste pozbawienie wolności od 13 stycznia 2015 roku od godz. 15.20 do godz. 10.30 w dniu 16 stycznia 2015 roku tj. trzy dni, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

W punkcie VI. części dyspozytywnej wyroku, na podstawie art. 626§1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k., art. 633 k.p.k. i art.2 ust. 1 pkt 2 i 3 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. nr 49, poz. 223 z późń. zm.) zasądzono od oskarżonego K. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 631 (słownie: sześćset trzydzieści jeden) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych, a od oskarżonej E. B. (2) kwotę 235 (słownie: dwieście trzydzieści pięć) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych. Sąd miał na uwadze fakt, iż oskarżony został zwolniony z zakładu karnego (k. 85). Jest on przy tym osobą zdolną do pracy zarobkowej, co wynikało z danych zawartych w treści aktu oskarżenia. Nie spełniły się zatem przesłanki do zwolnienia K. S. od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.

W punkcie VII. części dyspozytywnej wyroku, na podstawie art. 627 k.p.k. oraz §11 ust. 2 pkt 3, §15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych zasądzono solidarnie od oskarżonych na rzecz Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej W. w G. kwotę 840 (słownie: osiemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków.