Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Alicja Romanowska

po rozpoznaniu w dniu 6 września 2013 r. w Elblągu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. N.

przeciwko Instytutowi (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w M.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostródzie

z dnia 6 czerwca 2013 r., sygn. akt IV P 38/13

oddala apelację.

Sygn. akt IV Pa 53/13

UZASADNIENIE

Powód K. N. wniósł o zasądzenie od pozwanej Instytutu (...) Sp.z o.o. w M. tytułem niewypłaconego wynagrodzenia kwot: 2200,60 zł za miesiąc lipiec 2012 rok i 2200,60 zł za miesiąc sierpień 2012 rok z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności do dnia zapłaty.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy w Ostródzie wyrokiem z dnia 6 czerwca 2013r w sprawie

IVP 38/13 :

1. zasądził od pozwanej na rzecz powoda tytułem wynagrodzenia za pracę :

- kwotę 2200,60 zł brutto z ustawowymi odsetkami od 11 sierpnia 2012 r do dnia zapłaty,

- kwotę 2200,60 zł brutto z ustawowymi odsetkami od 11 września 2012 r do dnia zapłaty

2.wyrokowi w pkt 1.nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 1600 zł.

Rozstrzygnięcie oparto o następujące ustalenia i rozważania:

Powód był zatrudniony w pozwanej spółce na podstawie umowy o pracę na czas określony od 27 lutego 2012 r. do 26 lutego 2017 r. z możliwością jej rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem (art. 33 KP).

Wynagrodzenie za pracę powoda strony ustaliły na kwotę 2200,60 zł miesięcznie.

Umowa o pracę z powodem została rozwiązana przez pracodawcę za dwutygodniowym wypowiedzeniem i stosunek pracy ustał z dniem 01 września 2012 roku.

Pozwana nie wypłaciła powodowi wynagrodzenia za pracę za okres dwóch miesięcy: lipiec i sierpień 2012 r.

Ostatnie wynagrodzenie powoda netto wynosiło 1600 zł.

Mimo zobowiązania pełnomocnika pozwanej do złożenia akt osobowych powoda – nie zostały one przedłożone. Firma będąca w posiadaniu tych akt odmówiła ich udostępnienia.

Sąd Rejonowy wskazał, że pozwana wnosząc o oddalenie powództwa w żaden sposób nie ustosunkowała się do żądań powoda o zasądzenie wynagrodzenia za pracę. Nie przedłożyła też żadnych dokumentów na okoliczność ewentualnej wypłaty dochodzonego roszczenia. Wniosła natomiast o powołanie w charakterze świadka S. G., który: „posiada niezbędne informacje do okoliczności zatrudniania powoda oraz ówczesnej sytuacji finansowej spółki oraz sposobu dokonywania przez pozwaną płatności

Zgodnie z treścią artykułu 94 pkt 5 KP pracodawca jest obowiązany terminowo i prawidłowo wypłacać wynagrodzenie.

Podstawowym obowiązkiem pracodawcy, wynikającym z samej istoty stosunku pracy jest zatrudnienie pracownika za odpowiednim wynagrodzeniem, o czym mówi art. 13 KP.

Wynagrodzenie za pracę jest jedną z podstawowych cech stosunku pracy, który z definicji jest stosunkiem odpłatnym. Wynagrodzenie stanowi z reguły podstawowe źródło dochodów i w związku z tym ustawodawca- dążąc do zapewnienia pracownikom ochrony – nałożył na pracodawcę szereg obowiązków mających temu służyć. Prawo pracownika do wynagrodzenia za wykonaną pracę ma bowiem charakter bezwzględny, czyli niedopuszczalne jest jakiekolwiek jego naruszenie. W samym kodeksie pracy ustanowiono nawet zakaz zrzeczenia się prawa do wynagrodzenia, który obejmuje także zakaz jego przenoszenia na inną osobę (art. 84 KP). Odmienne oświadczenie pracownika są z mocy prawa nieważne i jako takie nie wywołują skutków prawnych.

Techniczne kwestie związane z wypłatą wynagrodzenia reguluje art. 58 KP, zgodnie z którym wynagrodzenie wypłacane jest co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie. Wynagrodzenie płatne za okresy miesięczne powinno być wypłacane z dołu, nie później niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego. Sąd Najwyższy potwierdził, że pracownikowi przysługują odsetki z tytułu opóźnienia w wypłacie wynagrodzenia (por. wyrok z dnia 19 października 2002 r., III PZP 18/02).

W uchwale z dnia 7 sierpnia 2001 r., III ZP 13/01 Sąd Najwyższy stwierdził, że „ich zasądzenie jest prostą konsekwencją uwzględnienia powództwa o zapłatę świadczenia pieniężnego”.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji.

O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono zgodnie z art. 477 ² § 1 kpc.

Sąd Rejonowy pominął dowód z przesłuchania zawnioskowanego przez pozwaną świadka z uwagi na to, że sytuacja finansowa spółki i sposób dokonywania przez nią płatności nie był przedmiotem sporu. W żaden sposób strona pozwana nie uwiarygodniła, że zawnioskowany świadek mógłby mieć jakąkolwiek wiedzę na temat konkretnego roszczenia powoda.

Apelację od wyroku wniosła pozwana zaskarżając go w całości .

Pozwana w apelacji zarzuciła :

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez przyjęcie, że brak jest podstaw do stwierdzenia że pozwany w żaden sposób nie uprawdopodobnił niezasadności roszczenia;

2.  naruszenie reguły swobodnej oceny dowodów z art. 233 k.p.c. poprzez uznanie, iż pozwana Instytut (...) Sp. z o.o. w M. w żaden sposób nie ustosunkowała się do żadań powoda o zasądzenie wynagrodzenia za pracę.

3.  naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 361 k.p.c. polegające na wadliwym sporządzeniu uzasadnienia zaskarżonego wyroku, poprzez:

a) brak oceny dowodów zgromadzonych w aktach sprawy;

b) sumaryczne powołanie bliżej nieskonkretyzowanych dowodów,
czego konsekwencją jest, że brak jest w chwili obecnej podstaw do
ustalenia w oparciu o jakie dowody jakie okoliczności faktyczne
zostały' ustalone;

c) brak wykazania podstaw, w oparciu o które Sąd nie dał wiary i

nie uwzględnił argumentów strony pozwanej zawartych w odpowiedzi na pozew.

Wskazując na powyższe argumenty pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji da ponownego, jej rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja strony pozwanej jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu. Pozwana nie zawarła w apelacji żadnych argumentów, których uwzględnienie mogłoby skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że nie może zostać uwzględniony zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. W świetle utrwalonych poglądów judykatury i piśmiennictwa prawniczego nie jest wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez Sąd pierwszej instancji. Skarżący ma obowiązek wykazania naruszenia przez sąd paradygmatu oceny wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c. (a zatem wykazania, że sąd a quo wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów - grupy dowodów).

Apelująca natomiast, poza zgłoszeniem zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wyjaśniła na czym miałby polegać dokonanie ustaleń Sądu I instancji w sposób dowolny, czy sprzeczny z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd Rejonowy wydał swoje rozstrzygnięcie w oparciu o materiał dowodowy zaoferowany przez powoda. Pozwana nie zgłosiła żadnych wniosków dowodowych, które prowadziłyby do odmiennych ustaleń. Do postępowania odrębnego z prawa pracy odnośnie postępowania dowodowego ma zastosowanie - bez żadnych ograniczeń - reguła wynikająca z 232 k.p.c., obowiązuje więc zasada kontradyktoryjności i dowodzenia swoich twierdzeń przez stronę

Po zmianach dokonanych w przepisach art. 3, 213 i 232 k.p.c. obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa przede wszystkim na stronach, przy czym ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie spoczywa na tej ze stron, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Pozwana reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika nie podołała temu obowiązkowi. Fakt ,że Sąd Rejonowy nie zwrócił się do Biura (...) o akta osobowe w żadnej mierze nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości orzeczenia Sądu I instancji . Pozwana nie wskazała jakie okoliczności miałyby potwierdzać w przedmiotowej sprawie akta osobowe, tym bardziej w sytuacji, gdy fakt pozostawania powoda w stosunku pracy, rodzaj stosunku pracy i jego istotne elementy nie były sporne między stronami. Wniosek dowodowy nie może ograniczać się do samego zgłoszenia dowodu ,musi wskazywać na jakie okoliczności dowód ma być przeprowadzony.

. Po drugie to pozwany, jako dysponent tych akt, winien złożyć je do sprawy. Przerzucanie tego obowiązku na Sąd w realiach przedmiotowej sprawy,w ocenie Sądu II instancji , jest niedopuszczalne. To pozwany miał zawartą umowę z biurem rachunkowym i przy dołożeniu należytej staranności mógł złożyć akta osobowe.

Pozwany składając wniosek dowodowy o przesłuchanie świadka S. G. wskazał,że świadek ten posiada niezbędne informacje dotyczące okoliczności zatrudnienia powoda i sytuacji finansowej spółki i sposobu płatności przez spółkę, Sąd Rejonowy prawidłowo pominął ten wniosek dowodowy ,albowiem powyższe okoliczności nie były przedmiotem sporu w sprawie ,a pozwany w żaden sposób nie sprecyzował czemu przeprowadzenie tego dowodu miałoby służyć w sprawie. W świetle powyższych rozważań wskazać należy,że podnoszone przez pozwaną zarzuty nie mogą uzasadniać skutecznego zarzutu naruszenia art. 233kpc.

Chybiony jest również kolejny zarzut apelującej, dotyczący naruszenia art. 328 § 2 k.p.c..W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że sporządzenie uzasadnienia w sposób nie w pełni odpowiadający stawianym mu wymaganiom może stanowić usprawiedliwioną podstawę zaskarżenia jedynie wtedy, gdy przedstawione w nim motywy nie pozwalają na przeprowadzenie kontroli zaskarżonego orzeczenia z uwagi na brak wszystkich koniecznych elementów lub inne kardynalne braki. Chodzi o sytuację, gdy treść uzasadnienia orzeczenia uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania wyroku. Tylko, bowiem w takim przypadku uchybienie art. 328 § 2 k.p.c. może być uznane za mogące mieć wpływ na wynik sprawy (por. postanowienie SN z dnia 5 kwietnia 2002 r., II CKN 1368/00, niepubl.; wyroki SN: z dnia 20 lutego 2003 r., I CKN 65/01, niepubl.; z dnia 18 marca 2003 r., IV CKN 1862/00, niepubl.; z dnia 17 marca 2006 r., I CSK 63/05, niepubl.; z dnia 4 stycznia 2007 r., V CSK 364/06, niepubl.; z 20 lutego 2008 r., II CSK 449/07, poz. LEX 442515).

Z taką sytuacją w żadnym razie nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia zawiera ustalenia faktyczne.

W wystarczającym stopniu została także wyjaśniona podstawa prawna z przytoczeniem przepisów prawa. Natomiast subiektywne przekonanie strony, że zawarte w pisemnych motywach wyroku rozważania prawne nie są wyczerpujące, nie jest wystarczające dla uznania tego zarzutu za słuszny. W związku z powyższym, sformułowane w apelacji zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego należy uznać za chybione.

Mając powyższe rozważania na względzie, Sąd Okręgowy na mocy art. 385 kpc oddalił apelację jako bezzasadną.