Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Jarosław Matuszczak

Protokolant: referent stażysta Justyna Łącka

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2016 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z odwołania J. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 21 października 2015 r. nr (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku ze służbą wojskową

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 2676/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 października 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonemu J. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisów art. 12-14, 57, 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U 2016 poz.887 t. j.) oraz art. 32 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. u.2016 poz. 881 t. j.), z uwagi na fakt, że komisja lekarska pozwanego orzeczeniem z dnia 14 października 2015 r. uznała, ze ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy i całkowita niezdolność nie pozostaje w związku z służbą wojskową. (k.118 akt rentowych)

Odwołanie od powyższej decyzji wywiódł J. B., wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, w tym uzupełnienie materiału dowodowego o orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej, zmianę zaskarżonej decyzji przez przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku ze służbą wojskową, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w tym w szczególności kosztów zastępstwa procesowego w wysokości stawki maksymalnej. Nadto wniósł o dopuszczenie dowodu ze znajdujących się w posiadaniu ZUS dokumentów, opinii wojskowej komisji lekarskiej, wyjaśnień ubezpieczonego na okoliczność występującej nadal całkowitej niezdolności do pracy w związku z służbą wojskową, podstaw dotychczasowego przyznania renty z ww. tytułu, ustalonych natenczas schorzeń somatycznych oraz podejmowanego przez ubezpieczonego leczenia. Uzasadniając prezentowane stanowisko ubezpieczony wskazał, że od 2001 r. do 31 maja 2015 r. stale i nieprzerwanie uznawany był za osobę całkowicie niezdolną do pracy, zaś niezdolność ta trwała w związku ze służbą wojskową. Podstawą ustalenia związku niezdolności do pracy z służbą wojskową było zaś wydane w dniu 23 października 2001 r. orzeczenie nr (...) Rejonowej Wojskowej Komisji Wojskowej w G.. Ubezpieczony podkreślił nadto, iż jego stan zdrowia nie uległ poprawie, a co więcej nadal się pogarsza, zaś żadne z ustalonych wcześniej schorzeń somatycznych nie ustąpiło ani nie zostało wyleczone.( k. 2-3 akt sprawy)

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji. (k. 6 akt sprawy)

W piśmie z dnia 13 lipca 2016 r. ubezpieczony wraz z zastrzeżeniami do opinii biegłego psychiatry zastrzegł możliwość przedkładania nowych wniosków dowodowych w tym w szczególności o przeprowadzenie dowodu z opinii Kliniki (...). Na rozprawie z dnia 03 listopada 2016 r. ubezpieczony złożył powyższy wniosek dowodowy. ( k. 73-74 akt sprawy i 52-53 akt sprawy)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony J. B. urodzony w dniu (...) pracował jako ciastkarz oraz cukiernik. Do dnia 31 maja 2015 r. był uprawniony do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku ze służbą wojskową.

Okoliczności bezsporne, nadto akta rentowe: świadectwo pracy z dnia 30 lipca 1997 r. k. 7 akt rentowych, świadectwo pracy z dnia 28 maja 1998 r. k. 8 akt rentowych

Ubezpieczony w czasie pełnienia zasadniczej służby wojskowej 3 czerwca 1997 r. ok. godz. 22.00 na sali żołnierskiej 1 kompanii piechoty w (...) w G. został uderzony nie mniej niż 7 razy pasem wojskowym w tułów oraz jeden raz pięścią w twarz. W wyniku dolegliwości fizycznych poszkodowany doznał rozstroju zdrowia na okres powyżej 7 dni doznając przewlekłego zespołu depresyjno-urojeniowego w wyniku psychicznego i fizycznego znęcania.

J. B. podjął leczenie psychiatryczne w trybie ambulatoryjnym w dniu 07 sierpnia 1997 r. z rozpoznaniem zaburzeń depresyjno-nawracających (obecnie: zespół depresyjno urojeniowy). W zaświadczeniu o stanie zdrowia ubezpieczonego z dnia 04 września 1998 r. wskazano, iż zaburzenia depresyjne występują od roku.

Następnie ubezpieczony był kilkukrotnie hospitalizowany, w tym w dniach 26 czerwca - 29 lipca 1997 r. w 7 Szpitalu (...) w G. O., gdzie rozpoznano zespół depresyjno-dezaptacyjny oraz organiczne uszkodzenia mózgu (OUN). Badaniem psychologicznym stwierdzono dyskretną patologię organiczną mózgu oraz zmiany w strukturze osobowości pod postacią nasilonej wrogości i agresywności z cechami niedojrzałości i niedoborem umiejętności racjonalnego rozwiązywania trudnych sytuacji.

W dniach od 27 sierpnia1998 r. do 04 września 1998 r. w czasie leczenia w II Klinice (...) rozpoznano u niego zespół depresyjno-urojeniowy. Stwierdzono, iż ubezpieczony żył w ciągłym lęku i niepokoju czując się prześladowany i zastraszany.

W okresie od 30 września 1998 roku wnioskodawca uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności w związku z ze służbą wojskową. Następnie od 01 grudnia 2001 r. do dnia 31 maja 2015 roku ubezpieczony pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z służbą wojskową. Powyższe było skutkiem następujących ustaleń pozwanego organu rentowego i Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej:

W dniu 19 października 1998 r. Lekarz orzecznik ZUS rozpoznał u ubezpieczonego zespół depresyjno – urojeniowy na podłożu zmian organicznych OUN/niedojrzałość emocjonalna i uznał go za częściowo niezdolnego do pracy na okres 2 lat .

W dniu 06 października 2000 r. organ rentowy rozpoznał u ubezpieczonego zespół paranoidalny i uznał go za całkowicie niezdolnego do pracy. W kolejnych latach (orzeczenie z dnia 31 grudnia 2001 r., 31 stycznia 2005 r.) organ rentowy podtrzymując rozpoznanie zespołu paranoidalnego schizofrenii paranoidalnej lub uporczywego zespołu urojeniowego orzekał całkowitą niezdolność do pracy ubezpieczonego.

W dniu 23 października 2001 r. Rejonowa Komisja Lekarska (...) w G. orzeczeniem nr (...) rozpoznała u J. B. uporczywe zaburzenia urojeniowe z objawami depresyjnymi w wyniku psychicznego i fizycznego znęcania § 71 pkt 1. Uznano że schorzenie to pozostaje w związku ze służbą wojskową jako następstwo wypadku w rozumieniu art. 2 ust 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o świadczeniach odszkodowawczych. Powyższe orzeczenie wydano na podstawie decyzji Przewodniczącego (...) W. z dnia 31 maja 2001 r.

W dniu 13 marca 2008 r. psycholog konsultant ZUS po badaniu ubezpieczonego wskazał na wyraźne obniżenie funkcji poznawczych które mocno przemawiają za istnieniem zmian o charakterze organicznym OUN, nie wypowiedział się jednoznacznie co do podłoża ww. zmian.

W dniu 28 marca 2008 r. Lekarz orzecznik ZUS orzekając dalszą całkowitą niezdolność do pracy rozpoznał u ubezpieczonego uporczywe zaburzenia urojeniowe na podłożu organicznym nie wykluczając ich tła schizofrenicznego. Z kolei 30 maja 2009 r. organ rentowy rozpoznał u ubezpieczonego orzekając dalszą niezdolność do pracy uporczywe zaburzenia urojeniowe z objawami depresyjnymi na podłożu organicznym, jednocześnie uznając, iż niezdolność do pracy ma związek z służbą wojskową.

Dnia 21 czerwca 2011 r. lekarz orzecznik ZUS K. M. rozpoznając u ubezpieczonego organiczne zaburzenia depresyjno-urojeniowe oraz schizofrenię stwierdziła nadal całkowitą niezdolność do pracy do kwietnia 2013 r. w związku z służbą wojskową.

Dnia 22 kwietnia 2013 r. rozpoznano u ubezpieczonego organiczne zaburzenia depresyjno-urojeniowe i schizofrenię i stwierdzono, iż ubezpieczony jest nadal całkowicie niezdolny do pracy w związku z służbą wojskową.

Dowód:

-

Akta rentowe: protokół powypadkowy z dnia 01 sierpnia 2001 r., orzeczenie z dnia 23.10.2001 r. k. 45 akt rentowych, decyzja z dnia 20.10.1998 r. k. 19-20 akt rentowych, decyzja z dnia 04 stycznia 2002 r. k. 50 akt rentowych, decyzja z dnia 13 października 2000 r. k. 27 akt rentowych, decyzja z dnia 04 stycznia 2002 r. k. 50 akt rentowych,

-

dokumentacja lekarska: zaświadczenie o stanie zdrowia ubezpieczonego k. 1 dokumentacji lekarskiej, karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 7 dokumentacji lekarskiej, opinia lekarska k. 9 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 19 października 1998 r. k. 11 dokumentacji lekarskiej, karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 16 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie lekarza orzecznika z dnia 06 października 2000 r. k. 18 dokumentacji lekarskiej, opinia konsultanta psychologa z dnia 2013marca 2008 r. k. 39 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie lekarza orzecznika z 28 marca 2008 r., orzeczenie lekarza orzecznika z dnia 28 marca 2008 r. k 52 dokumentacji lekarskiej, opinia lekarska i orzeczenie lekarza orzecznika z dnia 30 maja 2009 r. k./ 66 i 68 dokumentacji lekarskiej , opinia lekarska z dnia 21 czerwca 2011 r. k. 78 dokumentacji lekarskiej, opinia lekarska z dnia 22 kwietnia 2013 r. k. 88 dokumentacji lekarskiej

W dniu 11 maja 2015 roku ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie u prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku ze służbą wojskową.

Stan zdrowia ubezpieczonego został ponownie poddany ocenie lekarza orzecznika K. M., która orzeczeniem z dnia 27 maja 2015 r. rozpoznając u niego schizofrenię paranoidalną uznała, że wnioskodawca jest niezdolny do pracy do maja 2018 r. bez związku ze służbą wojskową, wskazując, iż rozpoznawana od kilku lat schizofrenia nie ma związku z pobiciem jakiego ubezpieczony doznał w czasie służby wojskowej, jest bowiem niezależną chorobą o zupełnie innym podłożu.

Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 27 maja 2015 roku wnioskodawca został uznany za osobę całkowicie niezdolną do pracy do 31 maja 2018 r. całkowita niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z służbą wojskową .

W dniu 23 lipca 2015 r. Komisja Lekarska ZUS skierowała akta do Centralnej Wojskowej Komisji Lekarskiej celem weryfikacji orzeczenia wskazując, iż wobec rozpoznania schorzenia występującego u J. B. organ rentowy zwraca się z prośbą o weryfikację ustaleń orzeczniczych (...) z dnia 23 października 2001 r. w kwestii powiązania schorzenia z służbą wojskową.

Stan zdrowia odwołującego się został poddany ocenie komisji lekarskiej pozwanego, która orzeczeniem z dnia 14 października 2015 r. potwierdzając rozpoznanie dokonane przez lekarza orzecznika, także uznała ubezpieczonego za całkowicie niezdolnego do pracy bez związku z służbą wojskową.

Rejonowa Wojskowa Komisja Morsko-Lekarska w G. wydała orzeczenie nr (...) rozpoznając u J. B. uporczywe zaburzenia urojeniowe z objawami depresyjnymi w wyniku psychicznego i fizycznego znęcania się i uznała, że powyższe jest skutkiem psychicznego i fizycznego znęcania się i pozostaje w związku z służbą wojskową, powołując się na orzeczenie (...) w G. z dnia 23 października 2001 r.

W tych okolicznościach Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał zaskarżoną decyzję z dnia z dnia 21 października 2015 r. odmawiając ubezpieczonemu J. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na fakt, że komisja lekarska pozwanego orzeczeniem z dnia 14 października 2015 r. uznała, ze ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy i całkowita niezdolność nie pozostaje w związku z służbą wojskową.

Dowód:

-

dokumentacja lekarska opinia lekarska z dnia 14 października 2015 r. – k. 12 dokumentacji lekarskiej, sprzeciw – k. 20 dokumentacji lekarskiej, opinia lekarska ZUS z dnia 27 maja 2015 r. k. 6 dokumentacji lekarskiej, opinia lekarska ZUS z dnia 21 czerwca 2011 r. k/.78 dokumentacji lekarskiej

-

akta ZUS: orzeczenie lekarza orzecznika z 14 października 2015 r – k. 47 pliku rentowego, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 27 maja 2016 r. k. 42 pliku rentowego, decyzja pozwanego z dnia 21 października 2015 r. – k. 19 pliku rentowego,

Ubezpieczony cierpi na następujące schorzenia:

1.  Schizofrenia paranoidalna;

2.  Przebyty zespół depresyjno- dezaptacyjny o obrazie depresyjno-lękowym pogłębionym reaktywnie /1997/ u pacjenta z organicznymi zaburzeniami osobowości.

Stan zdrowia ubezpieczonego pomimo leczenia ulega stałemu pogorszeniu i ma charakter dwuwymiarowy, koincydentalnie istniejący: występują zaburzenia o charakterze reaktywnym zaś schizofrenia rozwija się niezależnie od przejść ubezpieczonego w czasie pełnienia służby wojskowej.

Dowód: opinia i opinia uzupełniająca biegłego psychiatry – k. 29-34

Sąd zważył co następuje:

I.  Ocena dowodów:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy jak również w aktach rentowych pozwanego oraz dokumentacji lekarskiej ZUS, których prawdziwość i rzetelność nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Wskazać należy że większość istotnych dokumentów, takich jak orzeczenia Lekarzy Orzeczników ZUS i Wojskowej Komisji Lekarskiej mają charakter dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 244§1 k.p.c. i korzystają z domniemania prawdziwości. W związku z powyższym Sąd również nie znalazł podstaw by podważyć wiarygodność tych dowodów.

Strony w zakresie faktów nie były w sporze co do wystąpienia określonych wydarzeń, w szczególności wydania zaświadczeń, orzeczeń czy hospitalizacji ubezpiecoznego, lecz jedynie co do stanu zdrowia ubezpieczonego oraz, co istotniejsze, związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy jego stanem zdrowia a chorobą pozostającą w związku ze służbą wojskową. Do ustalenia tych okoliczności koniecznym było zasięgnięcie wiadomości specjalnych w postaci opinii biegłego z zakresu psychiatrii.

Oceniając opinię biegłego A. G., Sąd miał na uwadze, iż warunkiem uznania opinii za podstawę ustaleń faktycznych jest ustalenie, że jest ona zupełna (kompletna i dokładna) oraz komunikatywna (zrozumiała, jasna). Dowód z opinii biegłej musi zatem oceniony być z zachowaniem następujących wskazań, tj. czy:

1) biegły dysponuje wiadomościami specjalnymi do stwierdzenia okoliczności mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy (argument z art. 278§1 k.p.c.);

2) opinia biegłego jest logiczna, zgodna z doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy (argument z art. 233§1 k.p.c.);

3) opinia ta jest wyczerpująca i jasna (argument z art. 285§3 k.p.c. i art. 286 k.p.c.).

Opinia dotycząca stanu zdrowia ubezpieczonego i jego wpływ na zdolność do wykonywania pracy została wydana przez biegłego sądowego z wieloletnim doświadczeniem, którego kwalifikacje nie były kwestionowane i nie budziły najmniejszych wątpliwości sądu.

Opinia została wydana po dokonaniu oględzin i badaniu wnioskodawcy, analizie dokumentacji lekarskiej i w oparciu o wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS, a zatem na podstawie kompletnego materiału dowodowego. Biegły logicznie wyjaśnił, iż w roku 1997 podczas pełnienia służby wojskowej ubezpieczony przebył reakcję stresową skutkującą zaburzeniami zespołem depresyjno- dezaptacyjnym o obrazie depresyjno-lękowym pogłębionym reaktywnie u pacjenta z organicznymi zaburzeniami osobowości. Podczas obserwacji szpitalnej w dniach 26 czerwca do 29 lipca 1997 w Szpitalu (...) w O. stwierdzono także cechy organicznego uszkodzenia mózgu. Od 1998 r. rozpoznawano u ubezpieczonego uporczywe zaburzenia urojeniowe, które są kodowane wg klasyfikacji (...)10 symbolem F-22 jako schorzenie z kręgu schizofrenia. W miarę upływu czasu jednoznacznie potwierdzono rozpoznanie schizofrenii paranoidalnej, która to choroba skutkuje aktualnie istniejącą całkowitą niezdolnością do pracy. Schizofrenia jest chorobą endogenną gdzie czynniki reaktywne mogą mieć znaczenie modyfikujące przebieg chorób ale nie są jej przyczyną Schizofrenia nie jest chorobą o podłożu reaktywnym i jej przyczyną nie są sytuacje stresowe. J. B. tymczasem został zwolniony z służby z powodu zaburzeń o charakterze reaktywnym a nie z powodu schizofrenii. Schizofrenię rozpoznano po odbyciu służby wojskowej więc jej objawów nie zdradzał w trakcie jej trwania.

W konkluzji opinii biegły psychiatra na podstawie wyżej opisanego rozumowania stwierdził, że stan psychiczny nie uzasadnia uznania ubezpieczonego za niezdolnego do pracy w zw. z naruszeniem sprawności organizmu i nie rokującego odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu w zw. z zasadniczą służbą wojskową którą odbył w 1997 r.

W ocenie Sądu opinia została sporządzona w sposób rzeczowy i konkretny a przeprowadzony wywód zawierał jasne i logiczne wnioski, które mogły zostać ocenione przez sąd nie dysponujący wiadomościami specjalnymi. Ponadto została uzasadniona w sposób wyczerpujący i zgodny z powszechnie dostępną wiedzą, dlatego Sąd w pełni podzielił jej wnioski.

Ubezpieczony zgłosił zastrzeżenia do ww. opinii wskazując m.in., iż w jego ocenie wnioski płynące z niej są sprzeczne z treścią uzasadnienia argumentując, iż zarówno lekarze orzecznicy ZUS jak i biegli sądowi powinni być związani ustaleniami wojskowej komisji lekarskiej. Ubezpieczony wskazywał również, iż stan jego zdrowia ulega systematycznemu pogorszeniu, podkreślając jednocześnie, iż schizofrenia jest schorzeniem endogennym i choroba ta może ujawnić się w warunkach życia wojskowego jak i cywilnego.

Ustosunkowując się do powyższych zarzutów biegły podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w opinii głównej stwierdzając, że zarzuty ubezpieczonego nie pozwalają na jej zmianę. Biegły wyjaśnił, iż rozpoznanie schizofrenii u uczestnika postępowania zostało potwierdzone podczas leczenia ambulatoryjnego i szpitalnego w kolejnych latach i nie ma podstaw poddawania wątpliwości tego rozpoznania. Pełnoobjawowa schizofrenia często jej poprzedzona objawami zwiastunowymi jak lęk, lekka depresja, nadmierne zaabsorbowanie sobą, problemy adaptacyjne. Podczas służby wojskowej ubezpieczony nie doznał urazów OUN mogących skutkować jego trwałym uszkodzeniem i wystąpieniem zaburzeń stanu psychicznego. Dyskretne cechy organicznego uszkodzenia OUN stwierdzone podczas pobytu w 7 Szpitalu (...) w 1997 r. nie miały związku z warunkami służby wojskowej.

W ocenie Sądu Okręgowego wydana przez biegłego opinia główna, po jej uzupełnieniu zaprzeczyła twierdzeniom podnoszonym przez wnioskodawcę. Zastrzeżenia zgłoszone przez ubezpieczonego zostały oparte wyłącznie na jego subiektywnych odczuciach, nie wynikają jednakże z miarodajnych dowodów w postaci dokumentacji lekarskiej nadto nie znajdują potwierdzenia w obowiązujących przepisach prawnych, co zostanie szerzej wyjaśnione poniżej.

Podsumowując, biegły należycie uzasadnił swoje stanowisko i w sposób logiczny i przekonywujący wskazał, że ubezpieczony co prawda jest całkowicie niezdolny do pracy, jednakże niezdolność ta nie pozostaje w związku z służbą wojskową.

W konsekwencji opinię powołanego w sprawie biegłego należało uznać, po uzupełnieniu, za zupełną i odnoszącą się do wszystkich podniesionych kwestii. Sąd Okręgowy dokonując weryfikacji i kontroli sfery merytorycznej opinii w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, z uwzględnieniem kryteriów poziomu wiedzy, podstaw teoretycznych opinii, sposobu motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej ocen, nie znalazł podstaw do samodzielnego zakwestionowania tych dowodów w niniejszej sprawie.

Ponadto na zasadzie określonej w art. 217 § 2 i 3 k.p.c. Sąd pominął dowody w postaci wyjaśnień ubezpieczonego i dowodu z opinii Kliniki (...).

Odnośnie dowodu z opinii Kliniki (...). stwierdzić należy, iż dowód ten jest zbędny o tyle, że opinia powołanego biegłego ustaliła w sposób kompletny te okoliczności faktyczne, które wymagały wiadomości specjalnych. To zaś, że wnioski płynące z opinii nie zadawalały ubezpieczonego nie jest podstawą do powoływania innego podmiotu opiniującego, o ile sąd nie nabierze wątpliwości co do prawidłowości ustaleń biegłego. Tych zaś. Jak już wyżej wskazano, sąd nie miał.

Na podstawie art. 217§3 k.p.c. Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie ubezpieczonego na okoliczność występującej nadal a ustalanej wcześniej całkowitej niezdolności do pracy, związku owej niezdolności z służbą wojskową, podstaw dotychczasowego przyznania renty z ww. tytułu, ustalonych schorzeń somatycznych, podejmowanego przez ubezpieczonego leczenia z uwagi na nieprzydatność tego dowodu do stwierdzenia okoliczności na jaką został powołany. Ustalenie wymienionych powyżej okoliczności wymaga wiadomości specjalnych i z całą pewnością nie może zostać dokonane na podstawie zeznań świadków, czy stron, którzy nie posiadając fachowej wiedzy medycznej, będą relacjonować jedynie swoje własne subiektywne odczucia, które jak już wyższej wspomniano nie mogą stanowić podstawy do uznania ubezpieczonego za niezdolnego do pracy. Właściwym środkiem dowodowym w tym zakresie jest dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy i taki został w niniejszej sprawie przeprowadzony.

II.  Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku:

Odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt. 1 z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (t. j. Dz. U. z 2016., poz. 871 ze zm.) dalej: „u.z.i.w.” inwalidą wojskowym jest żołnierz niezawodowy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, który został zaliczony do jednej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa powstałego w czasie odbywania czynnej służby wojskowej w okresie pokoju.

Art. 34 pkt. 1 powołanej ustawy do kategorii żołnierzy niezawodowych zalicza żołnierzy odbywających zasadniczą służbę wojskową.

Zgodnie z art. 192 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 887 ze zm.) dalej: u.e.r.f.u.s. pod użytym w u.z.i.w. terminem inwalidztwo należy rozumieć pojęcie niezdolności do pracy, przy czym grupa inwalidzka odpowiada stopniowi niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 12 i 13 ustawy emerytalnej w zw. z art. 64 u.z.i.w. niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Inwalidom wojskowym przysługują uprawnienia określone w art. 13-18 oraz 21-23c (art.41 ww. ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin).

W art. 31 ww. ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin wskazano, iż w zależności od przyczyny powstania inwalidztwo może pozostawać w związku ze służbą wojskową albo bez związku z tą służbą. Przepisy art.32 i art.33 ww. ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin wymienia sytuacje w których inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą wojskową (art.32) i w których nie pozostaje w związku ze służbą wojskową (art.33). Natomiast zgodnie z treścią art.57 ust.1 i 2 ww. ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin związek zranień, kontuzji i innych obrażeń lub chorób z działaniami wojennymi lub mającymi charakter wojennych albo ze służbą wojskową oraz związek śmierci żołnierza z tymi działaniami lub tą służbą ustala wojskowa komisja lekarska, natomiast niezdolność do pracy, datę jej powstania, związek niezdolności do pracy z działaniami wojennymi lub mającymi charakter wojennych albo ze służbą wojskową, związek śmierci ze służbą wojskową żołnierza zwolnionego ze służby, który zmarł poza zakładem opieki zdrowotnej, o którym mowa w ust.1, oraz związek śmierci inwalidy ze służbą wojskową ustala lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub komisja lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie orzeczenia wojskowej komisji lekarskiej (art. 57 ust. 2). Prawo do świadczeń ustala natomiast organ rentowy w drodze decyzji (art. 56 ust. 2).

W niniejszym postępowaniu ubezpieczony wnosił o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku ze służbą wojskową. Nie budziło wątpliwości (co zostało przesądzone orzeczeniem Komisji Lekarskiej z dnia 14 października 2015 r.), iż ubezpieczony jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Pytaniem kluczowym wymagającym ustalenia pozostawało więc wyjaśnienie jaka jest przyczyna tej niezdolności i czy przyczyna ta pozostaje w związku z służbą wojskową.

Innymi słowy skuteczność odwołania zależna była od ustalenia czy istniejąca u J. B. niewątpliwa i bezsporna całkowita niezdolność do pracy powstała w trakcie służby wojskowej oraz czy ma związek z tą służbą czy też pozostaje bez związku ze służbą wojskową.

W pierwszej kolejności należy dokładnie opisać specyficzną konstrukcje renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z służbą woskową.

Wymaga ona zastosowania nakładających się na siebie przepisów znajdujących się w dwóch różnych uzupełniających się w tym zakresie aktach prawnych. Wyjaśnić przy tym należy, że ustawa z 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin jest ustawą opartą na zaopatrzeniowym modelu zabezpieczenia społecznego, zaś ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS - na modelu ubezpieczeniowym. Świadczenia przewidziane w u.z.i.w są finansowane z "funduszy państwowych" (art. 3), a nie - jak świadczenia z ubezpieczenia społecznego - z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (art. 54 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych). Powstanie do nich prawa nie jest powiązane z opłacaniem składki (okresem podlegania ubezpieczeniu społecznemu), ani z innym świadczeniem wzajemnym uprawnionego. Również katalog świadczeń zaopatrzeniowych jest ukształtowany częściowo odmiennie (art. 2 u.i.w.z.) od katalogu świadczeń ubezpieczeniowych (art. 3 u.e.r.f.u.s.). Inaczej też uregulowane zostały warunki nabycia prawa do poszczególnych świadczeń z tego samego tytułu oraz ich wysokość.

Ze względu na te właśnie odmienności przepisy u.e.r.f.u.s. znajdują zastosowanie do zaopatrzenia inwalidów wojennych i wojskowych w takim jedynie zakresie, w jakim odsyła do nich ustawodawca. Zgodnie z art. 64 ustawy, w sprawach nią nieuregulowanych stosuje się przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ale tylko te, które zostały enumeratywnie wymienione, i to odpowiednio. I tak, są wśród nich np. art. 12, art. 13 i art. 14 definiujące niezdolność do pracy, wyznaczające kryteria orzekania o niej i wskazujące podmiot do tego kompetentny. Nie ma natomiast w ustawie odesłania do art. 57 ustawy emerytalnej, określającego warunki nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (w tym konieczności posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego oraz powstania niezdolności do pracy w okresach wskazanych w pkt 3). Określa je bowiem odmiennie, w zgodzie z techniką zaopatrzeniową, a więc w oderwaniu od składki, art. 30 u.z.i.w.

Konsekwencją powyższego jest również ustalona przez przepisy specyficzna dwuetapowa forma przyznawania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku ze służbą wojskową. Określenie bowiem związku choroby ze służbą wojskową wymaga szczególnej wiedzy, dlatego ustawodawca powierzył to zadanie wyłącznie wojskowym komisjom lekarskim. I tak, po określeniu związku chorób ze służbą wojskową przez wojskową komisję lekarską - możliwe jest ustalenie niezdolności do pracy powstałej w związku ze służbą wojskową. Innymi słowy, godnie z treścią art.57 ust.1 i 2 ww. ustawy:

-

związek zranień, kontuzji i innych obrażeń lub chorób z działaniami wojennymi lub mającymi charakter wojennych albo ze służbą wojskową oraz związek śmierci żołnierza z tymi działaniami lub tą służbą ustala wojskowa komisja lekarska,

-

niezdolność do pracy, datę jej powstania, związek niezdolności do pracy z działaniami wojennymi lub mającymi charakter wojennych albo ze służbą wojskową, związek śmierci ze służbą wojskową żołnierza zwolnionego ze służby, który zmarł poza zakładem opieki zdrowotnej, o którym mowa w ust.1, oraz związek śmierci inwalidy ze służbą wojskową ustala lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub komisja lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie orzeczenia wojskowej komisji lekarskiej.

Nie jest więc tak jak chce tego ubezpieczony, iż pozwany organ rentowy jest związany orzeczeniem wojskowej komisji lekarskiej. Każdy bowiem z organów wyłonionych przez ustawodawcę w procesie ustalania uprawnień rentowych na kanwie omawianej ustawy został powołany nie bez przyczyny, mając na uwadze wiedzę specjalistyczną jaką musi posiadać podmiot orzekający. Niewątpliwie wojskowa komisja lekarska w analizowanej sprawie była jedynym organem mogącym, na etapie postępowania administracyjnego, ocenić związek choroby ubezpieczonego z pełnioną przezeń służbą wojskową. Jednakże nie może ona ingerować w zakres kompetencji komisji lekarskiej, która stwierdza niezdolność do pracy i jej związek z rzeczoną służbą. Powyższe kompetencje mają charakter rozłączny i wyłączny, organy zaś nie ingerują nawzajem w zakres swojego orzekania.

Kolejną kwestią teoretyczną wymagającą przybliżenia jest zakres stosowania art. 114 ust. 1 u.e.r.f.u.s. zgodnie z którym, ponowne ustalenie prawa do świadczeń względnie ich wysokości, jest możliwe wówczas, gdy po ich przyznaniu zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawnione okoliczności istniejące przed ustaleniem prawa, które mają wpływ na prawo do świadczeń (ich wysokość). Ze wskazanego przepisu prawa wynika jednoznacznie, że przesłanką ponownej oceny uprawnień ubezpieczonych są „nowe dowody” i „ujawnione okoliczności” istniejące przed podjęciem decyzji organu rentowego mające wpływ na wysokość świadczenia. Z treści tego przepisu wynika jednoznacznie, że ponowne ustalenie prawa do świadczeń - zarówno na wniosek osoby zainteresowanej jak i z urzędu - wymaga kumulatywnego spełnienia przesłanek ustawowych wymienionych w tym przepisie, a mianowicie: 1) przedłożenie nowych dowodów lub ujawnienie nowych okoliczności, 2) nowe dowody lub okoliczności istniały przed wydaniem decyzji, 3) nowe dowody zostały przedłożone lub nowe okoliczności zostały ujawnione po dniu uprawomocnienia się decyzji, 4) nowe dowody lub nowe okoliczności nie były znane organowi w dniu wydania decyzji, 5) nowe dowody lub nowe okoliczności faktyczne mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Funkcją ponownego ustalenia w trybie przepisu art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - jak podkreślał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 26 lipca 2013 r. (III UK 145/12, LEX nr 1408199) - jest stworzenie gwarancji wydania decyzji rentowych zgodnych z ukształtowaną ex lege sytuacją prawną zainteresowanych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych bezsprzecznie dysponuje narzędziem pozwalającym mu na dokonywanie weryfikacji zasadności przyznawanych świadczeń emerytalno – rentowych, czy też ich wysokości. Nie oznacza to jednak, że każdą decyzję pozwany może zweryfikować. Przede wszystkim podstawy takiej nie może stanowić ponowna i odmienna ocena przedłożonych uprzednio przez ubezpieczonego dowodów. Dokonując pewnych uogólnień, przyjmuje się, że zwrot "przedłożenie nowych dowodów" użyty w treści art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, oznacza zgłoszenie każdego prawnie dopuszczalnego środka dowodowego stanowiącego potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem decyzji, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia (jego wysokości). Natomiast użyty w tym przepisie termin "ujawnienie okoliczności", generalnie oznacza powołanie się na fakty dotyczące ogółu wymagań formalnych i materialnoprawnych związanych z ustalaniem przez organ rentowy prawa do emerytur (rent) lub wysokości tych świadczeń. Są to więc określone w przepisach prawa materialnego fakty warunkujące powstanie prawa do świadczenia i/lub jego wysokości (np. staż pracy, wiek, niezdolność do pracy), a także uchybienia normom prawa procesowego lub materialnego przez organ rentowy, wpływające potencjalnie na dokonanie ustaleń w sposób niezgodny z ukształtowaną z mocy prawa sytuacją prawną zainteresowanych ( por. wyrok SN z dnia 3 lutego 2014 r., I UK 322/13, LEX nr 1444596, wyrok SN z dnia 28 stycznia 2004 r., II UK 228/03, OSNP 2004 nr 19, poz. 341; OSP 2006 Nr 10, poz. 118, z glosą R. Babińskiej, wyrok SN z dnia 25 maja 2004 r., III UK 31/04, OSNP 2005 nr 1, poz. 13, R. Babińska, Wzruszalność prawomocnych decyzji rentowych, Warszawa 2007; K. Antonów, Sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych. Pojęcie oraz właściwości postępowań przedsądowych i ochrony cywilnosądowej, Warszawa 2011; R. Babińska-Górecka, Uwagi na temat projektu nowelizacji art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (nowa podstawa i przesłanki wzruszalności prawomocnych decyzji rentowych), PiZS 2013 nr 11, s. 12).

To, że orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej może polegać wzruszeniu nie ulega wątpliwości. Przytoczyć tu można rozważania Sądu Najwyższego na kanwie innego stanu faktycznego, w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 stycznia 1998 r. w sprawie II UKN 469/97 (OSNP 1999/1/28), w którym - analizując ustęp 2 art. 57 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. Sąd Najwyższy doszedł do wniosku, że nie zachodziła potrzeba ponownego kierowania wnioskodawcy na badanie przez Rejonową Wojskową Komisję Lekarską, ponieważ nie zgłaszał on jakiegokolwiek innego urazu doznanego podczas służby wojskowej i w innym niż w czasie 1959 r. Nie zmienił się też rodzaj schorzenia, gdyż u wnioskodawcy nie stwierdzono takich następstw wypadku, które miałyby charakter postępujący. W orzeczeniu tym Sąd Najwyższy co do zasady dopuszczał więc możliwość wydania nowego orzeczenia przez wojskową komisję lekarską.

W realiach przedmiotowej sprawy, będącej przedmiotem rozstrzygnięcia, należało przeanalizować czy w sprawie można było wzruszyć pierwotne orzeczenie wojskowej komisji z roku 2001, a więc czy ewentualnie wystąpiły okoliczności którym można nadać przymiot nowości w rozumieniu at. 114 u.e.r.f.u.s

Zważyć należy, iż w niniejszej sprawie w związku z faktem, iż świadczenie ubezpieczonego miało charakter okresowy, przysługiwało mu uprawnienie do ponownego złożenia wniosku w przedmiocie świadczenia, z czego ubezpieczony skorzystał. Organ rentowy prawidłowo po złożeniu wniosku skierował go na badania lekarskie. Zdaniem Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie już sam upływ czasu warunkował konieczność weryfikacji uprzedniego orzeczenia wojskowej komisji lekarskiej. Niewątpliwie bowiem lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 27 maja 2015 r. pierwszy raz od 2001 r. doszedł do przekonania, iż rozpoznane schorzenia co prawda czynią ubezpieczonego niezdolnym do pracy, jednakże niezdolność ta nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy. Już samo to generowało potrzebę przeprowadzenia dwuetapowego postępowania orzeczniczego przez obydwa upoważnione przez ustawodawcę w tym zakresie organy. W niniejszej sprawie więc celowe i uzasadnione było ponowne skierowanie sprawy do wojskowej komisji lekarskiej w celu wydania nowego orzeczenia w zakresie swoich kompetencji. Niezależnie jednak od decyzji Wojskowej Komisji Lekarskiej, organ rentowy miał prawo na nowo ustalać niezdolność do pracy na dalszy okres oraz jej związek z chorobą powstałą w związku ze służbą wojskową. Upływ czasu w niniejszej sprawie był bowiem okolicznością, która wymuszała ponowne orzekanie w przedmiocie przyznania prawa do renty (na dalsze okresy) i która wyłączała możliwość zastosowania art. 114 u.e.r.f.u.s., który ma zastosowanie tylko w okresie obowiązywania decyzji, które kształtujących prawa i obowiązki ubezpieczonych. Niewątpliwie zaś gdyby renta była przyznana na stałe a nie miała charakteru okresowego zaskarżoną decyzję należałoby zmienić, właśnie z uwagi na brak nowych okoliczności czy nowych dowodów.

Dalej wyjaśnić należy, iż orzeczeniem nr (...) Rejonowa Wojskowa Komisja Morsko-Lekarska w G. orzekła, iż ubezpieczony cierpi na uporczywe zaburzenia urojeniowe z objawami depresyjnymi w wyniku psychicznego i fizycznego znęcania stwierdzając związek tego schorzenia z służbą wojskową. W ocenie Komisji Lekarskiej ZUS jednak schorzenie to nie było przyczyną niezdolności ubezpieczonego do pracy, przyczyną tą aktualnie pozostaje bowiem schizofrenia, która, jak wynika z cytowanego orzeczenia, nie została rozpoznana przez wojskową komisję jako schorzenie pozostające w związku z służbą wojskową.

Wniosek Komisji Lekarskiej ZUS należy podzielić.

Jak wyjaśniono więc w niniejszym stanie faktycznym ubezpieczony cierpi na schorzenia psychiatryczne dwojakiego rodzaju które występują niezależnie od siebie, ale jedynie postępująca schizofrenia czyni ubezpieczonego niezdolnym do pracy. Nie ulega wątpliwości , iż schorzenie schizofreniczne rozwijało się zbieżnie ze schorzeniem depresyjno – dezaptacyjnym, po raz pierwszy bowiem już podczas pobytu w dniach 26 czerwca - 29 lipca 1997 r. w 7 Szpitalu (...) w G. O., rozpoznano u ubezpieczonego organiczne uszkodzenia mózgu (OUN).

Wyjaśnienia wymagało więc to, jaki wpływ na siebie miały obydwa schorzenia i w jakim zakresie zostały wywołane przejściami ubezpieczonego w roku 1997.

Biegły psychiatra w niniejszej sprawie wyjaśnił, iż w roku 1997 podczas pełnienia służby wojskowej ubezpieczony przebył reakcję stresową skutkującą zaburzeniami zespołem depresyjno- dezaptacyjnym o obrazie depresyjno-lękowym pogłębionym reaktywnie u pacjenta z organicznymi zaburzeniami osobowości. Od 1998 r. rozpoznawano u ubezpieczonego uporczywe zaburzenia urojeniowe które są kodowane wg (...)10s symbolem F-22 jako schorzenie z kręgu schizofrenia. W miarę upływu czasu jednoznacznie potwierdzono rozpoznanie schizofrenii paranoidalnej, która to choroba skutkuje aktualnie istniejącą całkowitą niezdolnością do pracy. Biegły wyjaśnił, iż schizofrenia jest chorobą endogenną gdzie czynniki reaktywne mogą mieć znaczenie modyfikujące przebieg chorób ale nie są jej przyczyną. Schizofrenia nie jest bowiem chorobą o podłożu reaktywnym i jej przyczyną nie są sytuacje stresowe. J. B. tymczasem został zwolniony z służby z powodu zaburzeń o charakterze reaktywnym a nie z powodu schizofrenii. Schizofrenię rozpoznano po odbyciu służby wojskowej więc jej objawów nie zdradzał w trakcie jej trwania.

Biegły ocenił stan zdrowia ubezpieczonego uznając, że jest niezdolny do pracy, ale niezdolność ta nie pozostaje w związku z służbą wojskową. W tym miejscu wyjaśnienia wymaga, iż ustalenia w przedmiocie niezdolności do pracy zasadzają się na okolicznościach natury medycznej. Ze względu na to, w niniejszej sprawie zaszła potrzeba pozyskania wiadomości specjalnych, których jedynym źródłem może być opinia biegłego. Sąd jedynie sformułował dla niej tezę dowodową i dokonał doboru – odpowiednio do specjalności, mając na uwadze wynikającą z dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej historię medyczną ubezpieczonego.

Ubezpieczony co prawda kwestionował trafność powyższej opinii wnosząc do niej zastrzeżenia, niemniej jednak w ocenie Sądu, zastrzeżenia te stanowiły jedynie niczym nie popartą polemikę opartą na subiektywnych odczuciach skarżącego, co zostało omówione przy ocenie dowodów. Tak więc, podniesione przez skarżącego zarzuty nie zdołały skutecznie podważyć zasadności wniosków płynących z opinii, co do tego, iż występujące u skarżącego schorzenia co prawda czynią go całkowicie niezdolnym do pracy, jednakże bez związku z służbą wojskową. Biegły wyjaśnił, bowiem ostatecznie w opinii uzupełniającej, iż rozpoznanie schizofrenii u uczestnika postępowania zostało potwierdzone podczas leczenia ambulatoryjnego i szpitalnego w kolejnych latach i nie ma podstaw poddawania wątpliwości tego rozpoznania. Pełnoobjawowa schizofrenia często jej poprzedzona objawami zwiastunowymi jak lęk, lekka depresja, nadmierne zaabsorbowanie sobą, problemy adaptacyjne. Podczas służby wojskowej ubezpieczony nie doznał urazów OUN mogących skutkować jego trwałym uszkodzeniem i wystąpieniem zaburzeń stanu psychicznego. Dyskretne cechy organicznego uszkodzenia OUN stwierdzone podczas pobytu w 7 Szpitalu (...) w 1997 r. nie maiły związku z warunkami służby wojskowej.

Na marginesie tylko zwrócić również należy uwagę na niejednolitość orzeczniczą dotycząca pozwanego organu rentowego, z uwagi na co w niniejszej sprawie pojawiło się wiele wątpliwości które Sąd uczynił przedmiotem swego rozpoznania. I tak, dnia 21 czerwca 2011 r. lekarz orzecznik ZUS K. M. rozpoznając u ubezpieczonego organiczne zaburzenia depresyjno-urojeniowe oraz schizofrenię stwierdziła nadal całkowitą niezdolność do pracy do kwietnia 2013 r. w zw. z służbą wojskową. W dniu 11 maja 2015 roku ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie u prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku ze służbą wojskową. Stan zdrowia ubezpieczonego został poddany ocenie – ponownie lekarza orzecznika K. M., która orzeczeniem z dnia 27 maja 2015 r. rozpoznając u niego schizofrenię paranoidalną uznała, że wnioskodawca jest niezdolny do pracy do maja 2018 r. jednak, odmiennie niż w 2011 r., bez związku ze służbą wojskową. Wskazała przy tym, iż rozpoznawana od kilku lat schizofrenia nie ma związku z pobiciem jakiego ubezpieczony doznał w czasie służby wojskowej, jest bowiem niezależną chorobą o zupełnie innym podłożu. Taka sytuacja jest niedopuszczalna i budzi zdziwienie. Lekarze bowiem powinni dokładać wszelkiej staranności przy pełnieniu obowiązków wynikającej z zaufania do pełnionej przez niego funkcji. Trudno zaś uznać, że dołożono należytej staranności przy badaniu w 2011 r. skoro doprowadziło do odmiennych wniosków niż w 2015 r.

Reasumując stwierdzić należy, iż ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego wskazują na brak związku przyczynowo – skutkowego niezdolności do pracy wnioskodawcy z chorobą powstałą w czasie i w związku ze służbą wojskową. Schorzenie psychiatryczne czyniące go niezdolnym do pracy rozwijało się niezależnie i spowodowało niezdolność do pracy w okresie późniejszym niż w czasie służby wojskowej, o czym jednoznacznie świadczy opinia biegłego psychiatry. Istniejące schorzenie nie uległo również pogorszeniu w czasie służby wojskowej, a przyznawanie renty z tytułu niezdolności do pracy w związku ze schorzeniem pozostającym w związku ze służbą wojskową wynikał z błędów orzeczniczych lekarzy ZUS. Należało zatem uznać, że nie zaszła podstawowa przesłanka do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z służbą wojskową.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie przywołanego powyżej przepisu i na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie ubezpieczonego.