Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka A. A. (1) pozwem z dnia 4 sierpnia 2014 r. (data prezentaty) skierowanym przeciwko (...) Bank S.A. z siedzibą w W. domagała się ustalenia nieważności umowy kredytu konsolidacyjnego nr (...) z dnia 13 czerwca 2013 r. zawartej z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. na łączną kwotę 16.781,20 zł oraz ustalenia nieważności umowy kredytu konsolidacyjnego nr (...) z dnia 13 lutego 2013 r. zawartej z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. na łączną kwotę 21.002,15 zł.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powódka A. A. (1) jest osobą starszą, schorowaną i nieradzącą sobie z czynnościami życia codziennego. Powódka cierpi na zaburzenia zachowania, ma problemy z pamięcią i ze słuchem, wykazuje jedynie ograniczoną orientację co do czasu i miejsca. Od 1985 roku powódka leczy się psychiatrycznie z powodu nawracających zaburzeń depresyjnych, choruje też na cukrzycę. W grudniu 2013 r. z uwagi na problemy z pamięcią powódka zaprzestała przyjmowania leków przeciwdepresyjnych i insuliny. Z powodu problemów psychicznych i podeszłego wieku, zdolności postrzegania przez powódkę rzeczywistości znacznie się pogorszyły. Ponadto powódka jest bardzo podatna na wpływy i sugestię osób trzecich. Na skutek powyższych zaburzeń oraz pod wpływem i namową M. H. i E. M. powódka zaciągnęła powyższe kredyty u pozwanego. Powódka wskazała, że z powodu wyżej opisanych okoliczności, znajdowała się ona w stanie wyłączającym normalne funkcjonowanie procesu decyzyjnego i mechanizmów obronnych, co doprowadziło ją do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (pozew- k. 2-5).

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że sam fakt występowania u powódki choroby psychicznej nie wystarcza dla uznania jej oświadczenia woli za nieważne. Podkreślił, że nie uznaje zasadności żądania w zakresie ustalenia z uwagi na brak interesu prawnego powódki w dokonaniu ustalenia żądanej treści, a to ze względu na fakt, że przysługuje mu dalej idące roszczenie tj. o zwrot nienależnego świadczenia (odpowiedź na pozew k. 158-161).

Pismem z dnia 9 stycznia 2015 r. (data prezentaty) pełnomocnik powódki podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie (pismo strony powodowej - k. 170-172).

Pismem z dnia 27 października 2015 r. ( data prezentaty) pozwany wskazał również na brak interesu prawnego powódki w wytoczeniu przeciwko pozwanemu powództwa o ustalenie z art. 189 k.p.c., bowiem uzyskanie przez stronę powodową wyroku w niniejszym postępowaniu nie spowoduje utraty wykonalności tytułu wykonawczego znajdującego się w posiadaniu pozwanego (pismo pozwanego- k. 267-270).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. A. (1) jest osobą w podeszłym wieku - ma 75 lat, schorowaną i nieradząca sobie z czynnościami życia codziennego. Cierpi na zaburzenia zachowania, wykazuje jedynie ograniczona orientację co do czasu i miejsca. Ma duże problemy ze zrozumieniem bardziej złożonych sytuacji społecznych. Od śmierci męża w 1985 roku, A. A. (1) podejmuje leczenie ambulatoryjne psychiatryczne z powodu nawracających zaburzeń depresyjnych. W 2013 roku zaprzestała przyjmowanie leków antydepresyjnych. U A. A. (1) zdiagnozowano chorobę afektywną dwubiegunową, typ mieszany oraz zespół psychoorganiczny otępienny. Na powyższe dolegliwości składają się następujące objawy: zaburzenia pamięci, zwłaszcza świeżej prowadzące do upośledzenia przyswajania nowych wydarzeń i zaburzenia pamięci orientacyjnej, zaburzenia orientacji allopsychicznej o zmiennym nasileniu, spowolnienie myślenia, upośledzenie postrzegania, wzmożona sugestywność i łatwość ulegania wpływowi innych, wyraźnie obniżony krytycyzm wyrażający się brakiem umiejętności rozumienia związków zachodzących między wydarzeniami i wyciąganiem odpowiednich wniosków oraz brakiem adekwatnego zachowania się w różnych sytuacjach. Z tym poziomem otępienia A. A. (1) nie potrafi funkcjonować samodzielnie. Jest ona niezdolna do kierowania swoim zachowaniem, zwłaszcza dotyczącym spraw cywilnoprawnych i osobistych.

W dniu 13 lutego 2013 r. A. A. (1) udała się wraz z M. H. i E. M. do placówki A. Banku w T.. Za namową M. H. i E. M., A. A. (1) zawarła z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowę o kredyt konsolidacyjny nr (...). Umowa kredytu obejmowała kwotę 21.002,15 zł, z przeznaczeniem na potrzeby konsumpcyjne kredytobiorcy w wysokości 7.499,15 zł oraz spłatę zobowiązań finansowych kredytobiorcy w postaci: kredytu gotówkowego nr (...) w wysokości 5.423,00 zł, kredytu samochodowego nr (...) w wysokości 4.084,00 zł, kredytu gotówkowego nr (...) w wysokości 3.996,00 zł. Spłata kredytu miała nastąpić wraz z odsetkami w 86 równych ratach miesięcznych. Umowa została podpisana przez A. A. (1). Kwota pożyczki została przekazana przez A. A. (1) na rzecz M. H. i E. M., które ustnie zobowiązały się do spłaty kredytu (okoliczności bezsporne, dowody: umowa pożyczki wraz z ogólnymi warunkami umowy pożyczki k. 6-14, dyspozycja uruchomienia kredytu - k. 9, zeznania świadka M. M. (1) – k. 85-86, zeznania świadka B. P. - k. 86-87, zaświadczenie lekarskie k. 27).

W dniu 13 lutego 2013 r. A. A. (1), z uwagi na występującą chorobę afektywną dwubiegunową, znajdowała się w stanie wyłączającym swobodne podjęcie decyzji i wyrażenie woli (okoliczność bezsporna, dowód: opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna - k. 234-238).

W dniu 13 czerwca 2013 r. A. A. (1) udała się wraz z M. H. i E. M. do placówki A. Banku w T.. Za namową M. H. i E. M., A. A. (1) zawarła z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowę o kredyt konsolidacyjny nr (...). Umowa kredytu obejmowała kwotę 16.781,20 zł, z przeznaczeniem na potrzeby konsumpcyjne kredytobiorcy w wysokości 10.140,20 zł oraz spłatę zobowiązań finansowych kredytobiorcy w postaci: kredytu gotówkowego nr (...) w wysokości 6.350,00 zł, karty kredytowej nr (...) w wysokości 291,00 zł. Spłata kredytu miała nastąpić wraz z odsetkami w 84 równych ratach miesięcznych. Umowa została podpisana przez A. A. (1). Kwota pożyczki została przekazana przez A. A. (1) na rzecz M. H. i E. M., które ustnie zobowiązały się do spłaty kredytu (okoliczności bezsporne, dowody: umowa pożyczki wraz z ogólnymi warunkami umowy pożyczki k. 15-22, dyspozycja uruchomienia kredytu - k. 18v, zeznania świadka M. M. (1) – k. 85-86, zeznania świadka B. P. - k. 86-87).

W dniu 13 czerwca 2013 r. A. A. (1), z uwagi na występującą chorobę afektywną dwubiegunową, znajdowała się w stanie wyłączającym swobodne podjęcie decyzji i wyrażenie woli (okoliczność bezsporna, dowód: opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna - k. 234-238).

Pismem z dnia 20 czerwca 2014 r. (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wezwał A. A. (1) do natychmiastowej zapłaty zaległości w kwocie 35,78 zł wynikającej z tytułu umowy o kredyt konsolidacyjny nr (...) (dowód: wezwanie do zapłaty k. 24).

Pismem z dnia 4 lipca 2014 r. (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wezwał A. A. (1) do natychmiastowej zapłaty zaległości w kwocie 660,73 zł wynikającej z tytułu umowy nr (...) (dowód: wezwanie do zapłaty k. 23).

Postanowieniem z dnia 26 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy w Tarnowie, I Wydział Cywilny w sprawie I Co 3555/14 nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...)/ (...)/PS z dnia 31 października 2014 roku wystawionemu przez wierzyciela (...) Bank S. A. z siedzibą w W. obejmującemu zobowiązanie dłużnika A. A. (1) wynikające z umowy kredytu nr (...) z dnia 13 czerwca 2013 roku (dowód: bankowy tytuł egzekucyjny z klauzula wykonalności k. 272-274).

Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2015 roku Sąd Okręgowy w Tarnowie, I Wydział Cywilny, sygn. akt I Ns 94/14 o ubezwłasnowolnienie postanowił, ubezwłasnowolnić całkowicie A. A. (1) z powodu zaburzeń psychicznych (dowód: odpis postanowienia z dnia 14 stycznia 2015 r. k. 204).

W dniu 6 października 2015 r. (data prezentaty) A. A. (2) złożyła pozew do Sądu Rejonowego w Tarnowie, I Wydział Cywilny o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego – bankowego tytułu wykonawczego z dnia 31 października 2014 r. o nr (...)/ (...)/PS wraz z klauzulą wykonalności Sądu Rejonowego w Tarnowie, I Wydział Cywilny z dnia 26 listopada 2014 r., sygn. akt I Co 3555/14 (dowód: pozew k. 284-288).

Stan faktyczny w niniejszej sprawie, Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów. Nie budziły one wątpliwości Sądu co do ich autentyczności i nie były kwestionowane przez żadną ze stron niniejszego postępowania. Zgromadzone dokumenty nie budziły wątpliwości w zakresie ich treści i pochodzenia od poszczególnych osób. Na podstawie art. 229 k.p.c. i art. 230 k.p.c. Sąd uznał powyższe okoliczności za ustalone.

W ocenie Sądu zasługują na wiarę zeznania świadków M. M. (2) (k. 85-86), oraz B. P. (k. 86-87). Zdaniem Sądu zeznania te w zakresie opisu stanu zdrowia i kondycji psychicznej powódki A. A. (2) przed jak i w trakcie zawarcia umowy pożyczki, przebiegu leczenia psychiatrycznego, przeznaczenia kwoty pochodzącej z pożyczki oraz przyjmowanych leków, wpływu stanu zdrowia powódki na świadomość i swobodę w podejmowaniu decyzji uznał za wiarygodne, spójne i rzetelne oraz korespondujące z całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Podkreślenia wymaga, że Sąd nie wziął pod uwagę zeznań świadków w tej części, w jakiej dotyczyły one okoliczności, których ocena wymagała wiadomości specjalnych, a w szczególności stanu zdrowia powódki w chwili zawierania umów kredytu.

Sąd na wniosek strony powodowej postanowił dopuścić dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu psychiatrii i psychologii na okoliczność stanu zdrowia powódki w momencie zaciągania przez nią zobowiązań u pozwanego w dniach 13 lutego 2013 r. oraz 13 czerwca 2013 r., a także aktualnego stanu zdrowia powódki.

Sąd podzielił konkluzje opinii biegłych, którzy posiadając wysokie kwalifikacje, logicznie i całościowo odnieśli się w pisemnej opinii do przedstawionej im dokumentacji medycznej. W swej opinii jednoznacznie stwierdzili zaistnienie u powódki w chwili podpisywania przedmiotowych umów kredytowych stanu wyłączającego świadome powzięcie decyzji lub wyrażenie woli. Biegli dokonali prawidłowej oceny stanu powódki oraz przedstawili w sposób logiczny przebieg zawartego w swej opinii rozumowania. Sąd wobec wyjaśnienia wszelkich okoliczności i ostatecznego ustalenia przez biegłych przyjętej metodologii, w całości podzielił powyższą opinię, uznając ją za fachową, rzetelną i wyczerpującą oraz sporządzoną o wiedzę i doświadczenie biegłych. Ponadto, żadna ze stron nie zakwestionowała wartości dowodowej opinii i nie wnosiła do niej żadnych zastrzeżeń.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem żądania zgłoszonego w niniejszym postępowaniu było ustalenie nieważności umów kredytów konsolidacyjnych zawartych w dniach 13 lutego 2013 r. oraz 13 czerwca 2013 r. pomiędzy powódką A. A. (1) a pozwanym (...) Bankiem S.A. z siedzibą we W..

Z uwagi na rodzaj żądania dochodzonego w niniejszej sprawie, podstawę prawną dopuszczalności roszczenia stanowi w pierwszej kolejności art. 189 k.p.c., zgodnie z którym, powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Decydujący dla korzystania z formy powództwa o ustalenie prawa lub stosunku prawnego jest zatem interes prawny powoda (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 30 grudnia 1968 r., III CZP 103/68, OSNCP 1969, nr 5, poz. 85).

Istnienie interesu prawnego w ustaleniu prawa lub stosunku prawnego jest jednocześnie warunkiem umożliwiającym dopiero dalsze badanie powództwa w zakresie istnienia lub nieistnienia ustalanego prawa lub stosunku prawnego. Tylko po stwierdzeniu, że powódka A. A. (1) ma interes prawny w ustaleniu nieważności umów o kredyt z pozwanym bankiem, aktualna stanie się kwestia rozważania podnoszonych przez nią twierdzeń dotyczących podstawy nieważności, która została podniesiona w pozwie.

Sąd zważył, że interes prawny, o jakim mowa w art. 189 k.p.c., jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych (zob. T. Rowiński, „ Interes prawny w procesie cywilnym i w postępowaniu nieprocesowym”, s. 22, także E. Budna, „ Glosa do orz. SN z 19 kwietnia 1988 r., III CZP 26/88”, OSP 1991, nr 1, s. 9 i n. oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 15 kwietnia 1999 r., I ACa 1046/98, OSA 1999, nr 11–12, poz. 49), a w przypadku ustalania praw czy stosunków prawnych występuje z reguły wówczas, gdy istnieje niepewność tego prawa lub stosunku prawnego zarówno z przyczyn faktycznych, jak i prawnych.

W toku postępowaniu strona pozwana zakwestionowała interes prawny powódki do wytoczenia pozwanemu powództwa o ustalenie z art. 189 k.p.c., bowiem uzyskanie przez stronę powodową wyroku w niniejszym postępowaniu nie spowoduje utraty wykonalności tytułu wykonawczego znajdującego się w posiadaniu pozwanego.

W ocenie Sądu zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie. Sama potencjalna możliwość wytoczenia powództwa o umorzenie egzekucji, albo o pozbawienie tytuł wykonawczego wykonalności opartego na zarzucie, że egzekwowana wierzytelność nie istnieje z powodu nieważności czynności prawnej, z której wierzytelność ta wynika, nie zawsze wyłącza istnienie po stronie dłużnika interesu prawnego w wytoczeniu powództwa o ustalenie nieważności czynności prawnej. Taka możliwość istnieje wtedy, gdy wyrok pozbawiający tytuł wykonawczy wykonalności (lub umarzający egzekucje) nie da pełnej ochrony prawnej dłużnikowi (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2015 r., III CSK 226/14, Lex 1710361). W orzeczeniu tym powołano się m.in. na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2005 r., V CK 644/04 gdzie przyjęto, że inne są skutki wydania orzeczenia ustalającego nieważność oświadczeń woli (art. 189 k.p.c.) oraz orzeczenia pozbawiającego wykonalności istniejący tytuł wykonawczy (art. 840 § 1 k.p.c), a także odmienny jest charakter tych orzeczeń. Orzeczenie pozbawiające tytuł wykonawczy wykonalności ma charakter konstytutywny; orzeczenie ustalające nieważność złożonych oświadczeń woli (nieistnienie stosunku prawnego) - deklaratywny. Orzeczenie pozbawiające tytuł wykonawczy wykonalności nie rozstrzygnie, czy oświadczenia woli złożone przez powodów zachowały ważność, czy też skutecznie zostały unieważnione. Wprawdzie w toku postępowania wszczętego na podstawie art. 840 § 1 k.p.c. sąd musi ustalić, czy zachodzą przesłanki do wydania orzeczenia pozbawiającego tytuł wykonawczy wykonalności, ale ustalenia te nie znajdą odzwierciedlenia w sentencji orzeczenia. Orzeczenie takie nie będzie, zatem stanowiło podstawy np. wykreślenia hipoteki. Ponadto zgodnie z dyspozycją art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. w ramach powództwa przeciwegzekucyjnego powódka nie może kwestionować istnienia obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym będącym orzeczeniem sądu na dzień wydania tego orzeczenia. Zatem mimo wszczęcia przez Bank przeciwko powodowi egzekucji i otwarcia się możliwości wytoczenia powództwa przeciwegzekucyjnego, powód nadal posiada interes prawny w dochodzeniu ustalenia, że nie istnieją stosunki prawne pomiędzy nimi a pozwanym Bankiem.

Należy zauważyć, że ochrona udzielana powodowi w drodze powództwa przeciwegzekucyjnego jest odmienna zarówno co do charakteru jak i zakresu, od tej udzielanej na skutek wytoczenia powództwa o ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego. W kwestii skutków rozstrzygnięcia obu powództw, należy zauważyć, że w przypadku wyroku pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego dojdzie tylko do unicestwienia ewentualnej egzekucji względem powódki, natomiast rozstrzygnięcie w przedmiocie nieważności czynności prawnej będzie dawać tę ochronę w sposób definitywny, w stosunku do wszystkich uczestników obrotu prawnego. Prawomocny wyrok stwierdzający nieważność umów będzie wiązał inne sądy, organy oraz podmioty prawa na zasadzie art. 365 § 1 k.p.c.

W związku z powyższym, w realiach niniejszej sprawy niewątpliwe jest, że powódka ma interes prawny w ustaleniu, że nieważne są umowy kredytów konsolidacyjnych z dnia 13 lutego 2013 r. oraz 13 czerwca 2013 r., ze względu na jej stan psychiczny istniejący w momencie zawierania wyżej wymienionych umów, skutkujący nieważnością jej oświadczenia woli w myśl art. 82 k.c. W analizowanych okolicznościach należy zauważyć, że strona powodowa znajduje się w sytuacji niepewności prawnej. Wydanie orzeczenia w przedmiocie powyższego żądania pozwu usunie natomiast tę niepewność, co do istnienia stosunku prawnego między stronami umów kredytów i wyeliminowane zostanie ryzyko naruszenia w przyszłości praw powódki. Należało zatem uznać, że powódka A. A. (1) wykazała swój interes prawny w wytoczeniu powództwa o ustalenie nieważności umów o kredyty konsolidacyjne.

Zgodnie z art. 82 k.c., nieważne jest oświadczenie woli złożone przez osobę, która z jakichkolwiek powodów znajdowała się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Dotyczy to w szczególności choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego, chociażby nawet przemijającego, zaburzenia czynności psychicznych. Brak świadomości i swobody w rozumieniu tego przepisu rozumiany jest przy tym w orzecznictwie w ten sposób, że chodzi o brak rozeznania, niemożności rozumienia znaczenia swojego zachowania, zrozumienia sensu składanych oświadczeń, nie ma przy tym znaczenia, czy stan ten ma charakter trwały czy przemijający. Powzięcie decyzji i wyrażenie woli jest swobodne, gdy zarówno proces decyzyjny, jak i uzewnętrznienie woli nie zostały zakłócone przez destrukcyjne czynniki wynikające z właściwości psychiki czy procesu myślowego osoby składającej oświadczenie woli. Stan wyłączający swobodę musi wynikać z przyczyny wewnętrznej, umiejscowionej w samym podmiocie składającym oświadczenie woli, a nie w sytuacji zewnętrznej ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 20 lutego 2013 r., I ACa 837/12, LEX 1344226).

Sąd stanął na stanowisku, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że w chwili podpisywania umów kredytu w dniach 13 lutego 2013 r. oraz 13 czerwca 2013 r. A. A. (1) znajdowała się w stanie wyłączającym świadome i swobodne powzięcie decyzji oraz wyrażenie woli, to jest zachowanie jej spełniało przesłanki z art. 82 k.c., a zatem złożone przez nią oświadczenia woli są nieważne i w konsekwencji prowadzą do nieważności zawartych przez nią umów o kredyt konsolidacyjny nr (...) oraz nr (...). W ocenie Sądu za przyjęciem takiego stanowiska przemawiają w szczególności niekwestionowane przez strony wnioski z opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii i psychologii, które korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie w postaci dokumentacji lekarskiej i zeznań świadków.

Sąd stwierdził, że z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że powódka cierpi na chorobę afektywną dwubiegunową, typ mieszany oraz zespół psychoorganiczny otępienny. Z tym poziomem otępienia nie potrafi ona samodzielnie funkcjonować, a co za tym idzie jest niezdolna do kierowania swoim postepowaniem, zwłaszcza dotyczącym spraw cywilnoprawnych i osobistych. Schorzenia te uniemożliwiają powódce zarządzanie własnym majątkiem, zawieranie umów lub podejmowanie jakichkolwiek działań prawnych. Z treści uzasadnienia opinii biegłego psychiatry i psychologa wynika, że stan zdrowia powódki A. A. (2), znacznie się pogorszył, co znajduje odzwierciedlenie w dokumentacji lekarskiej i badaniu. Natężenie objawów praktycznie uniemożliwiło powódce racjonalne myślenie, swobodne podejmowanie decyzji, świadomą ocenę sytuacji i przeciwstawienie się naciskom innej osoby. Z tych też względów Sąd stwierdził, że powódka wykazywała typowe objawy, odpowiadające naturze stwierdzonego u niej zaburzenia psychicznego i z uwagi na swój stan zdrowia w dniach 13 lutego 2013 r. i 13 czerwca 2013 r. znajdowała się w stanie psychicznym wyłączającym świadome, jak i swobodne wyrażenie woli oraz podejmowanie decyzji.

W świetle okoliczności faktycznych ustalonych w sprawie, Sąd stwierdził zatem nieważność umów kredytu konsolidacyjnego nr (...) z dnia 13 lutego 2013 r. oraz nr (...) z dnia 13 czerwca 2013 r., zawartych pomiędzy powódką A. A. (1) a pozwanym (...) Bankiem S. A. z siedzibą w W..

O kosztach orzeczono w punkcie III wyroku zgodnie z treścią art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Pozwany jako strona przegrywająca obowiązany jest zwrócić powódce koszty niezbędne do celowej obrony. Do niezbędnych kosztów procesu zaliczamy – jeśli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika – jego wynagrodzenie, jednakże nie wyższe niż stawki opłat określone w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490.j.t.). Powódka poniosła w niniejszym postępowaniu koszty zastępstwa procesowego obliczone zgodnie z § 6 pkt 5 powyższego rozporządzenia w kwocie 2.400 zł, zaliczki na opinię biegłego w wysokości 500 zł oraz opłaty od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. W sumie koszty procesu poniesione przez pozwanego wyniosły 2.917 zł.

W punkcie IV wyroku Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa- kasy Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy kwotę 2.125,31 zł, tytułem wydatków pokrytych tymczasowo ze Skarbu Państwa, stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2010 roku, nr 90, poz. 594 j.t).

SSR Paweł Szymański

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.