Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 27 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

Przewodniczący: SSR Emilia Racięcka

Protokolant: stażysta Agnieszka Kostrzewa

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2017 r. w Łodzi

na rozprawie

sprawy z wniosku (...) Państwowych S.A. w W.

z udziałem Miasta Ł., Z. O., T. P., K. P. (1), R. L.

o zasiedzenie

p o s t a n a w i a :

1.  oddalić wniosek;

2.  ustalić, że każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

Sygn. akt I Ns 1085/16

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2016 r. wnioskodawca (...) Państwowe S.A. Oddział Gospodarowania (...) w W., zastępowany przez radcę prawnego, wniósł o stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie z dniem 31 października 2005 r. własności nieruchomości gruntowej zabudowanej położonej w Ł. przy ul. (...) obejmującej dz. ew. nr (...) o powierzchni 210 m2 z obrębu (...) oraz posadowionego na tej działce budynku mieszkalnego dwukondygnacyjnego o powierzchni zabudowy 28 m2. Jako uczestnicy postępowania zostali Miasto Ł. oraz aktualni współwłaściciele nieruchomości Z. O., T. P., K. P. (1) oraz R. L..

W uzasadnieniu wniosku wskazano, iż nieruchomość pozostawała w samoistnym posiadaniu najpierw przedsiębiorstwa państwowego (...) od roku 1947, a następnie od utworzenia spółki (...) S.A. na podstawie ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego (...): (Dz.U. Nr 84 poz. 948 z późn. zm.) znajduje się ona w posiadaniu tej spółki. Posiadacz nie ma tytułu prawnego do nieruchomości. Na działce znajduje się budynek mieszkalny wynajmowany przez (...) swoim pracownikom oraz ich rodzinom nieprzerwanie od 1947 r., podczas gdy uczestnicy nie objęli nieruchomości w posiadanie oraz nie wystąpili do Sądu o eksmisję najemców.

/wniosek z dn. 06.07.2016 r. k. 2 – 3/

Uczestnik uczestnika Miasta Ł. pozostawił wniosek do uznania Sądu.

/pismo przygotowawcze pełnomocnika uczestnika Miasta Ł. z dn. 02.08.2016 r. k. 49/

W piśmie przygotowawczym z dnia 23 sierpnia 2016 r. uczestnik T. P. wniósł o oddalenie wniosku negując prawo wnioskodawcy do dysponowania majątkiem uczestników. Uczestnik wskazał, iż nieruchomość została nabyta przez poprzedników uczestników od Towarzystwa Osiedli (...) w W. aktem notarialnym w drodze umowy sprzedaży z dnia 19 maja 1938 r., zaś następnie bezprawnie zawłaszczona przez władze PRL.

/pismo przygotowawcze uczestnika T. P. z dn. 23.08.2016 r. k. 55 – 56/

W pismach przygotowawczych z dnia 31 sierpnia 2016 r. uczestniczka R. L. i uczestnik Z. O. wskazali, iż nieruchomość została nabyta przez poprzedników uczestników od Towarzystwa Osiedli (...) w W. aktem notarialnym w drodze umowy sprzedaży z dnia 19 maja 1938 r., zaś następnie bezprawnie zawłaszczona przez władze PRL. Jedynymi właścicielami nieruchomości są T. P., K. P. (2), R. L. oraz Z. O..

/pismo przygotowawcze uczestniczkę R. L. z dn. 31.08.2016 r. k. 60, pismo przygotowawcze uczestnika Z. O. z dn. 31.08.2016 r. k. 62/

W piśmie przygotowawczym z dnia 17 listopada 2016 r. uczestnik T. P., zastępowany przez adwokata, wniósł o oddalenie wniosku o stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości przy ul. (...) w Ł. w całości.

/pełnomocnictwo k. 70/

Na rozprawie w dniu 13 lutego 2017 r. pełnomocnik wnioskodawcy wskazał, iż wnioskodawca nie jest w posiadaniu dokumentów dotyczących zakresu przeprowadzanych na nieruchomości remontów.

/elektroniczny protokół rozprawy z dn. 13.02.2017 r. k. 113/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Jako właściciele nieruchomości gruntowej zabudowanej położonej w Ł. przy ul. (...) obejmującej dz. ew. nr(...)o powierzchni 210 m2 z obrębu (...) dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą nr (...) oraz posadowionego na tej działce budynku mieszkalnego dwukondygnacyjnego o powierzchni zabudowy 28 m2 są T. P. w 1/4, K. P. (1) w 1/4, R. L. w 3/64 oraz Z. O. w 29/64 części. Współwłaściciele nabyli własność nieruchomości po pierwotnych współwłaścicielach K. i J. O.. Przy ul. (...) w Ł. położona jest nieruchomość, na której posadowiony jest budynek mieszkalny nr (...). Łączna powierzchnia zabudowy wynosi 49 m ^{( 2)}.

/odpis zwykły księgi wieczystej nr (...) k. 11 – 21 /

Nieruchomość położona w Ł. przy ul. (...) została zakupiona w 1938 r. przez K. i J. O.. W 1939 r., gdy wybuchła II wojna światowa właściciele w wyniku wysiedlenia zostawili nieruchomość i zamieszkali u krewnych w dzielnicy C.. Po wyzwoleniu Polski w 1945 r. K. i J. O. powrócili na nieruchomość objętą wnioskiem, jednakże ponownie zostali wysiedleni przez wojska rosyjskie. K. i J. O. nigdy nie otrzymali mieszkania zamiennego, rekompensaty za zajętą nieruchomość, nie zbyli jej, nie darowali, nie dzierżawili ani nie wynajęli.

/ przesłuchanie uczestnika Z. O. 01:24:16 – 01:32:06, elektroniczny protokół rozprawy z dn. 13.02.2017 r. k. 113 , przesłuchanie uczestnika T. P. 01:32:06 – 01:45:36 , elektroniczny protokół rozp rawy z dn. 13.02.2017 r. k. 113 /

Od 23 stycznia 1947 r do chwili obecnej początkowo (...) Oddział (...) w Ł., następnie (...), a obecnie (...) S.A. Centrala Zakład (...) dysponuje nieruchomością przy ul. (...) w Ł. zawierając jako wynajmujący umowy najmu mieszkania służbowego nr (...) o powierzchni 39,64 m2. Na podstawie decyzji przydziału mieszkania z dnia 23 stycznia 1947 r. pomiędzy (...) Oddziałem (...), a S. K. została zawarta pierwsza umowa najmu mieszkania służbowego. (...) Ośrodek (...) w tym okresie podejmował również decyzje związane z dysponowaniem nieruchomością w zakresie najmu m.in. udzielał najemcom zgody na zezwolenie na zamieszkanie w nieruchomości członków rodziny i innych osób.

/umowa najmu lokalu k. 4 i v. , umowa najmu mieszkania z dn. 14.02.1951 r. k. 5 i v., umowa, umowa najmu lokalu z dn. 02.06.2003 r. k. 6 – 7, decyzja (...) Ośrodek (...) z dn. 26.09.1972 r. k. 10, karta ewidencyjne lokalu mieszkalnego k. 100 i v./

Od 1983 r. do 2012 r. wnioskodawca decydował o faktycznych czynnościach podejmowanych na nieruchomościach w jego zarządzie tj. zawieranie umów najmu na lokale w nieruchomościach, dostarczanie wody i odbiór ścieków, opłacanie podatków od nieruchomości oraz przeprowadzanie remontów i konserwacji. Czynności w ramach remontów i konserwacji dotyczyły prac przy elewacjach dachu, obróbek blacharskich, a czasem wewnątrz lokali. (...) S.A. sprzedało większość nieruchomości podlegających jego zarządowi pomimo nieposiadania tytułu prawnego do nieruchomości. W chwili obecnej nieruchomość została zdana przez K. K. (2) ze względu na śmierć najemczyni M. K. (1).

/ zeznania świadka J. D. 00:13:26 – 00:35:34 oraz M. K. (2) 00:35:34 – 00:42:49, elektroniczny protokół rozprawy z dn. 13.02.2017 r. k. 113/

Najemcy lokalu nr (...) przy ul. (...) w Ł. sami dbali o nieruchomość. (...) zezwalało po wojnie na przeprowadzane naprawy i wymiany, jednakże nie finansowało inwestycji w nieruchomość. (...) pobierało czynsz i rozliczało świadczenia za dostarczanie wody. Najemcy dostawili altankę, komórkę, położyli chodnik, uprawiali ogródek, przeprowadzali remonty na zewnątrz i wewnątrz budynku, a także wymienili piec. Dla najemców nieruchomości jej właścicielem była (...) S.A. Do 1980 r. kolej zatrudniała stróża osiedla, który mieszkał tam, posiadał telefon, zamiatał ulice i odśnieżał. Po 1980 r. nie było już osoby nadzorującej stale nieruchomości.

/ zeznania świadka K. K. (2) 00:42:49 – 01:15:58, elektroniczny protokół rozprawy z dn. 13.02.2017 r. k. 113/

Były najemca mieszkania nr (...) o powierzchni 39,64 m2 przy ul. (...) w Ł. – M. K. (1)- wyrażała chęć nabycia własności nieruchomości od (...) S.A. w Ł..

/pismo (...) S.A. z dn. 02.12.2005 r. k. 103/

W 2005 r. (...) S.A. w Ł. wiedziała, iż nie jest właścicielem nieruchomości przy ul. (...) w Ł. i powołując się na tę okoliczność odmówiła M. K. (1) możności wykupu nieruchomości.

/pismo (...) S.A. z dn. 02.12.2005 r. k. 103/

W dniu 15 grudnia 2012 r. T. P. zgłosił (...) S.A. żądanie zwrotu nieruchomości przy ul. (...) w Ł..

/pismo (...) S.A. w W. z dn. 08.02.2013 r. k. 79, pismo T. P. z dn. 15.12.2012 r. k. 80 – 81/

Pismem z dnia 1 października 2013 r. (...) S.A. poinformował Z. O., iż opłaca podatek od nieruchomości za powierzchnię użytkową 39,64 m2 budynku mieszkalnego przy ul. (...) w Ł.. Podatek od gruntu nie był opłacany przez (...) S.A. w W. ani jego poprzednika.

/pismo (...) S.A. w W. z dn. 01.10.2013 r. k. 85/

Pismem z dnia 29 września 2015 r. (...) S.A. w W. odmówił T. P., po ponownym złożeniu przez niego wezwania do wydania nieruchomości przy ul. (...) w Ł., zadośćuczynieniu jego roszczeniu.

/pismo (...) S.A. w W. z dn. 29.09.2015 r. k. 82, wniosek T. P. K. P. (1), Z. O. i R. L. k. 83/

W dniu 24 czerwca 2016 r. T. P. zameldował się na pobyt stały pod adresem przy ul. (...) w Ł..

/zaświadcz enie z dn. 24.06.2016 r. k. 84/

Proces tworzenia się przedsiębiorstwa państwowego (...) został zapoczątkowany Dekretem Naczelnika Państwa z dnia 7 lutego 1919 r. o przejściu kolei zbudowanych przez b. władze okupacyjne pod zarząd Ministerstwa Komunikacji (Dz. Praw P.Pol. z 1919 r. Nr 14 poz. 155) na mocy którego wszystkie koleje szerokotorowe i wąskotorowe zbudowane przez byłego okupanta przeszły pod zarząd Ministerstwa Komunikacji.

Na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej z dnia 24 września 1926 r. (dz.U. z 1948 r., Nr 43, poz. 312) o utworzeniu przedsiębiorstwa (...), zarząd kolejami państwowymi oraz kolejami prywatnymi, znajdującymi się w zarządzie państwowym, powierzono przedsiębiorstwu państwowemu pod nazwą (...), prowadzonemu na zasadach handlowych, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb państwa i interesów gospodarstwa społecznego. Na mocy art. 4 tego rozporządzenia przedsiębiorstwo (...) prowadziło eksploatacje wszystkich linii kolejowych zarządzanych dotychczas przez Ministerstwo Komunikacji i w tym celu objęło w zarząd i użytkowanie cały ich majątek nieruchomy. Przedsiębiorstwo Państwowe (...) posiadało osobowość prawną i było wpisane do rejestru handlowego.

Ustawą z dnia 2 grudnia 1960 r. (Dz.U. Nr 54 poz. 311 z późn. zm.) uchylono ww. rozporządzenie. Mocą ustawy nadano (...) osobowość prawną, a jego działalność uzależniono od planów gospodarczych.

Ustawą z dnia 27 kwietnia 1989 r. o przedsiębiorstwie państwowym (...) (Dz. U. Nr 54 poz. 311 z późn. zm.) potwierdzono osobowość prawną (...), a nadto ustanowiono, iż (...) podlega wpisowi do rejestru przedsiębiorstw państwowych na zasadach określonych w przepisach o przedsiębiorstwach państwowych.

Ustawą z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego (...) z dniem 27 października 2000 r. uchylono ustawę z dnia 6 lipca 1995 r. o przedsiębiorstwie państwowym (...) (Dz.U. z 1995 r., Nr 95, poz. 474 z późn. zm.). oraz przekształcono przedsiębiorstwo państwowe (...) w jednoosobową spółkę akcyjną Skarbu Państwa. Spółka (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. jest następcą prawnym przedsiębiorstwa państwowego (...).

/bezsporne/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o materiał dowodowy przedstawiony przez strony, którego prawdziwość i rzetelność nie była przez nie kwestionowana. W szczególności Sąd oparł się na dowodach z zeznań świadków oraz na przedstawionych dokumentach, a także na przesłuchaniu w charakterze strony uczestników T. P. i Z. O..

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika wnioskodawcy zgłoszony na ostatniej rozprawie o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka będącego opiekunem K. K. (2) – potomka ostatniego najemcy lokalu nr (...) przy ul. (...) w Ł.. Osoba ta w czasie przesłuchania innych świadków znajdowała się na Sali rozpraw, a nadto wniosek pełnomocnika wnioskodawcy był sprekludowany i zmierzał do wyjaśnienia okoliczności, które zostały wyjaśnione wystarczająco w drodze zeznań innych świadków.

Następstwo prawne wnioskodawcy i jego poprzednika Sąd ustalił w oparciu o powołane w ustaleniach faktycznych przepisy.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszym postępowaniu wnioskodawca (...) S.A. w W., będący następcą prawnym przedsiębiorstwa państwowego (...) wniósł o stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...). Uczestnicy postępowania – właściciele nieruchomości – kwestionowali zasadność wniosku. W ocenie Sądu zarzuty uczestników były zasadne, zaś wniosek podlegał oddaleniu.

Na podstawie art. 610 § 1 k.p.c. do orzeczenia zasiedzenia stosuje się odpowiednio przepisy o stwierdzeniu nabycia spadku. W związku z tym, na podstawie stosowanych odpowiednio przepisów art. 670 k.p.c. i art. 677 § 1 k.p.c. sąd bada z urzędu, na rzecz kogo nastąpiło zasiedzenie i stwierdza nabycie własności przez zasiedzenie na rzecz osoby (osób), która spełniła przesłanki ustawowe do zasiedzenia, choćby była nim inna osoba niż te, które wskazali uczestnicy. Sąd nie jest zatem związany treścią wniosku o zasiedzenie i jest obowiązany badać z urzędu na czyją rzecz i kiedy nastąpiło nabycie własności przez zasiedzenie.

Stosownie do aktualnego brzmienia przepisu art. 172 k.c., którego zasadnicza treść – z wyjątkiem okresu zasiedzenia – nie uległa zmianie od daty wejścia w życie kodeksu cywilnego, posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny w dobrej wierze, a po upływie lat trzydziestu choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Nabycie własności przez zasiedzenie następuje więc ex lege na skutek kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek: samoistnego posiadania przedmiotu zasiedzenia przez podmiot niebędący jego właścicielem i upływu wskazanego w ustawie czasu. Długość tego terminu zależy od dobrej lub złej wiary w chwili nabycia posiadania. Zgodnie z art. 175 k.c. do biegu zasiedzenia stosuje się odpowiednio przepisy o biegu przedawnienia roszczenia. Zgodnie z art. 176 § 1 i 2 k.c. jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swojego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści. Przepisy powyższe stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy obecny posiadacz jest spadkobiercą poprzedniego posiadacza. Aktualna regulacja wprowadzająca odpowiednio 20 – i 30 – letnie terminy zasiedzenia własności nieruchomości wprowadzone zostały ustawą o zmianie kodeksu cywilnego z 1990 r. Obowiązujące od 1 stycznia 1965 r. przepisy kodeksu cywilnego w zakresie regulującym zasiedzenie ulegały wielokrotnie zmianom. Art. 172 k.c. w pierwotnym brzmieniu stanowił, iż posiadacz samoistny nieruchomości, który w chwili uzyskania posiadania był w dobrej wierze, nabywał własność nieruchomości już po upływie 10 lat posiadania, a posiadacz samoistny, który w chwili uzyskania posiadania był w złej wierze – po upływie 20 lat posiadania. Zgodnie zaś z art. 9 u.zm.kc ustawy nowelizacyjnej z 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 55, poz. 321; dalej: u.zm.kc), regulującym kwestie międzyczasowe, do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się od tej chwili przepisy niniejszej ustawy. W konsekwencji jeżeli termin zasiedzenia rozpoczął się po wejściu w życie kodeksu cywilnego (1 stycznia 1965 r.), ale jego zakończenie nie nastąpiło przed dniem 1 października 1990 r., zastosowanie znajdą terminy określone w art. 172 k.c. w brzmieniu ustalonym powołaną ustawą, czyli biegną dalej z zastosowaniem nowych, wydłużonych terminów. Dekret Prawo rzeczowe z dnia 11 października 1946 r. w swym art. 50 § 1 wprowadzał zaś możliwość nabycia własności nieruchomości wskutek jej posiadania przez lat 20 w dobrej wierze, zaś przez lat 30 w złej wierze (§ 2). Należy mieć jednak na uwadze, że powołany przepis został uchylony z dniem 1 stycznia 1965 r. przez art. III pkt 3 Ustawy Przepisy wprowadzające Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 Nr 16, poz. 94). Ustawa ta jednocześnie stanowiła w art. XLI, że (§ 1) do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego, stosuje się od tej chwili przepisy tego kodeksu, zaś (§ 2) jeżeli termin zasiedzenia według kodeksu cywilnego jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg zasiedzenia rozpoczyna się z dniem wejścia kodeksu w życie; jeżeli jednak zasiedzenie rozpoczęte przed dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego nastąpiłoby przy uwzględnieniu terminu określonego w przepisach dotychczasowych wcześniej, zasiedzenie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Prowadzące do nabycia własności przez zasiedzenie posiadanie musi być posiadaniem samoistnym. Stosownie do treści art. 336 k.c. istotą posiadania samoistnego jest faktyczne władztwo nad rzeczą, wykonywane w takich granicach, w jakich uprawniony jest czynić to jej właściciel, a które wyznacza art. 140 k.c. Do przejawów posiadania o charakterze właścicielskim należą używanie rzeczy, czerpanie z niej pożytków, a także dysponowanie nią. Ustalenie czy posiadanie w danej sprawie ma charakter samoistny czy zależny następuje poprzez ocenę manifestowanych przez posiadacza i widocznych na zewnątrz przejawów władania rzeczą. Dokonywana ocena zawsze musi następować z uwzględnieniem szczegółowo ustalonych okoliczności konkretnego przypadku. Jako przejawy samoistnego posiadania nieruchomości wymienia się przykładowo ogrodzenie działki gruntu, jej zabudowanie lub zagospodarowanie w inny sposób, dbanie o jej utrzymanie w stanie niepogorszonym, czynienie innego rodzaju nakładów, pobieranie pożytków czy uiszczanie należnych od nieruchomości danin publicznych (por. postanowienie SN z dnia 12 lutego 2014 r., IV CSK 271/13, LEX nr 1444459). Nadto wskazać należy, iż posiadanie samoistne zachodzi nie tylko wtedy, gdy posiadacz jest przekonany, że przysługuje mu prawo własności, ale także wówczas, gdy wie, że nie jest właścicielem, ale posiada rzecz i włada nią tak, jakby był jej właścicielem (por. postanowienie SN z dnia 30 stycznia 2014 r., III CSK 133/13, LEX nr 1463868).

Po wszechstronnym rozważeniu okoliczności sprawy Sąd doszedł do przekonania, że posiadanie sprawowane przez wnioskodawcę i jego poprzednika na nieruchomości przy ul. (...) w Ł. od 1946 r. miało charakter posiadania zależnego. Przedsiębiorstwo państwowe (...) objęło w posiadanie nieruchomość przy ul. (...) w Ł. w celu należytego wykonania zadań z zakresu gospodarki lokalami mieszkalnymi wynikających z dekretu z dnia 21 grudnia 1945 r. o publicznej gospodarce lokalami (Dz.U.1950.36.343 j.t. z dnia 1950.08.26 – dalej p.g.l.) oraz dekretu z dnia 28 lipca 1948 r. o najmie lokali (Dz.U.1958.50.243 j.t. z dnia 1958.08.16), w oparciu o które władanie prowadzić miało do racjonalnego wykorzystania uszczuplonego wskutek wojny zapasu lokali oraz planowego uregulowania publicznych potrzeb lokalowych w Ł. (art. 1 i 2 dekretu o p.g.l.). Zgodnie z art. 5 dekretu o p.g.l. lokale mieszkalne lub ich części oraz lokale użytkowe można było zajmować, poza wyjątkami, wynikającymi z przepisów dekretu niniejszego, tylko na podstawie przydziału, wydanego przez właściwą władzę kwaterunkową. Na podstawie zaś § 3 i 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 czerwca 1950 r. w sprawie mieszkań służbowych i mieszkań pracowniczych (Dz.U.1950.28.257 z dnia 1950.07.06) pracownik używać mógł mieszkania służbowego lub pracowniczego na podstawie pisemnego przydziału, dokonanego przez pracodawcę. Pismo stwierdzające przydział określało warunki korzystania z lokalu oraz osoby uprawnione do zamieszkania wspólnie z pracownikiem.

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy nie sposób nie zauważyć, iż decyzją przydzielającą S. K. mieszkanie służbowe, była wydana przez (...) Oddział (...) w Ł. decyzja przydziałowa mieszkania z dnia 23 stycznia 1947 r. Poprzednik prawny wnioskodawcy był zatem jedynie administratorem nieruchomości przy ul. (...) w Ł., zaś taki rodzaj sprawowania władztwa świadczy o posiadaniu zależnym, nie prowadzącym do zasiedzenia – stosowanym w oparciu o przepisy prawa. O tym, iż poprzednik prawny wnioskodawcy jedynie administrował nieruchomością w sensie wykorzystania nieruchomości dla potrzeb lokalowych swych pracowników świadczy zakres czynności podejmowanych przez wnioskodawcę i jego poprzednika, ustalony głównie w oparciu o niekwestionowane zeznania świadków J. D. i M. K. (2), będących byłymi pracownikami wnioskodawcy, oraz syna najemczyni nieruchomości M. K. (3) K.. I tak (...) S.A. w W. i jego poprzednik prawny w odniesieniu do znajdujących się w ich zarządzie nieruchomości zajmowali się zawieraniem umów najmu na lokale w nieruchomościach oraz umów o dostarczanie wody i odbiór ścieków do tych nieruchomości oraz częściowo przeprowadzaniem remontów i konserwacji. (...) sprawowało nadzór nad nieruchomościami znajdującymi się w jego zarządzie również w tym sensie, iż wydawało zgody na przeprowadzanie przez najemców napraw i wymian, jednakże raczej nie finansowało inwestycji w nieruchomości. Wszystkie powyższe czynności wpisują się w zakres obowiązków zarządcy nieruchomości bądź zadań pracodawcy przydzielającego mieszkania oraz władzy kwaterunkowej, jednakże nie mają cech posiadania samoistnego jak właściciel. To sami najemcy podejmowali czynności o charakterze samoistnym - dostawili altankę, komórkę, położyli chodnik, uprawiali ogródek, przeprowadzali remonty na zewnątrz i wewnątrz budynku, a także wymienili piec. Działania najemców, będących jednak bez wątpienia posiadaczami zależnymi – nie mogą w żaden sposób zmienić sposobu postrzegania posiadania przez wnioskodawcę i jego poprzednika prawnego. Z przedstawionych zaś przez wnioskodawcę dowodów, nie sposób było ustalić wykonywania przez wnioskodawcę i jego poprzednika jakichkolwiek czynności faktycznych nie polegających na administrowaniu, a które mogłyby wskazywać na samoistne posiadanie. Za manifestowane przez posiadacza widoczne na zewnątrz przejawy władania rzeczą jak właściciel nie można uznać także otwartego przyznawania przez wnioskodawcę względem najemców, iż nie jest właścicielem nieruchomości, a także okoliczność, iż (...) S.A. w W. opłacał jedynie podatek od lokalu, a nie od gruntu, którego był rzekomo samoistnym posiadaczem. Powyższe okoliczności prowadzą do przełamania domniemania samoistności posiadania nieruchomości przy ul. (...) w Ł. przez wnioskodawcę i jego poprzednika od samego początku tego posiadania, a zatem uniemożliwiają stwierdzenie nabycia własności tej nieruchomości przez wnioskodawcę przez zasiedzenie.

Zauważyć również należy, iż w polskim prawie nie obowiązuje zasada nemo sibi ipse causa possessionis mutare potest, a zatem zasadniczo dopuszczalne jest samodzielne przekształcenie posiadania samoistnego na zależne i odwrotnie. Jednakże ciężar dowodu, że posiadacz zmienił tytuł posiadania na bardziej korzystny dla siebie spoczywa na posiadaczu (post. SN z 15.10.2008 r., I CSK 116/08, Legalis; postanowienie SN z dnia 16.10.2015 r., I CSK 885/14, Legalis ). W przekonaniu Sądu wnioskodawca nie zdołał wykazać, iż on bądź też jego poprzednik prawny zmienili podstawę swego posiadania. Wręcz przeciwnie – jeszcze w 2005 r. wnioskodawca w stosunkach z najemcami wprost przyznawał, iż nie jest właścicielem nieruchomości.

Z powyższych względów w punkcie 1. postanowienia Sąd oddalił wniosek.

Na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. tj. zgodnie z ogólną regułą rządzącą kosztami w postępowaniu nieprocesowym Sąd ustalił, iż każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.