Pełny tekst orzeczenia

II C 269/14

UZASADNIENIE

Po sprecyzowaniu powództwa W. Z. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 45501,41 USD (dolarów amerykańskich) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 7 marca 2014 roku do dnia zapłaty lub równowartości w złotych polskich tej kwoty według kursu dolara amerykańskiego z dnia złożenia pozwu lub daty wyrokowania wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 7 marca 2014 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za nienależyte wykonanie zobowiązania z umowy rachunku bankowego. W uzasadnieniu pozwu wyjaśnił, że pozwany przy realizacji jego zlecenia płatniczego dokonał przelewu kwoty 45501,41 USD na rachunek nieuprawnionego beneficjenta. Ponadto naruszył postanowienia umowy i stanowiącego jej integralną część regulaminu przez przyjęcie polecenia przelewu w formie wiadomości e- mail.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa. Wyjaśnił, że bank nie ma obowiązku weryfikacji zgodności oznaczenia numeru rachunku bankowego z danymi beneficjenta przelewu. Taki wniosek wyprowadził z wykładni art. 64 ustawy z 29 sierpnia 1997 roku prawa bankowego uwzględniającej standardy wykonywania usług płatniczych wynikające z dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 roku w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego i ustawy z 19 sierpnia 2011 roku o usługach płatniczych ( Dz.U. 2014, poz. 873). Zgodnie z tymi przepisami zlecenie płatnicze wykonane zgodnie z unikatowym identyfikatorem odbiorcy uważa się za wykonane prawidłowo. Ponadto zarzucił przyczynienie się powoda do powstania szkody poprzez podanie niewłaściwych danych odbiorcy przelewu.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

2 października 2014 roku W. Z., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...), zawarł z (...) Spółką Akcyjną w W. umowę rachunku bankowego (umowa k. 45-49). Jej integralną część stanowił „Regulamin otwierania i prowadzenia rachunków bieżących w mBanku” –dalej jako regulamin (kopia regulaminu k. 54-k. 69). Według postanowienia § 48 ust. 3 pkt 2 tego regulaminu zlecenia dotyczące transakcji płatniczych w postaci przelewów SWIFT dokonywanych w walucie innej niż waluta rachunku bankowego były przyjmowane za pośrednictwie strony internetowej banku, za pośrednictwem Biura (...) oraz w placówce Banku (regulamin k. 61). Kolejne postanowienia regulaminu dotyczące sposobu dokonywania transakcji płatniczych stanowiły, że autoryzacja transakcji płatniczej stanowi zgodę płatnika na dokonanie danej transakcji (§ 2 pkt 5 regulaminu) i następuje przez złożenie podpisu przez posiadacza rachunku zgodnego z kartą wzoru podpisu lub podpisem złożonym w umowie w przypadku zleceń płatniczych składanych w formie pisemnej lub w placówce banku, a także poprzez wprowadzenie jednorazowego hasła w przypadku dyspozycji składanych za pośrednictwem strony internetowej banku lub biura obsługi klienta albo poprzez nagraną i utrwaloną przez bank ustną dyspozycję posiadacza rachunku w przypadku zleceń płatniczych składanych za pośrednictwem biura obsługi klienta (§37 regulaminu k. 59v). Według § 45 regulaminu, składając zlecenie płatnicze, płatnik był zobowiązany do podania następujących informacji w celu jego wykonania: numeru rachunku odbiorcy, tj. numeru IBAN w przypadku transakcji zagranicznych, nazwy odbiorcy, kwoty i waluty transakcji płatniczej, daty realizacji zlecenia płatniczego, tytułu transakcji, podmiotu pokrywającego koszty transakcji płatniczej oraz dodatkowo w przypadku transakcji zagranicznej numer BIC banku odbiory w przypadku transakcji SEPA albo numer BIC banku odbiorcy lub inne dane umożliwiające ustalenie banku odbiorcy w przypadku transakcji SWIFT. Modyfikacja zlecenia płatniczego, do którego nie stosuje się przepisów ustawy z 19 sierpnia 2011 roku o usługach płatniczych, była możliwa do momentu dokonania autoryzacji transakcji płatniczej przez płatnika w sposób opisany w § 37 regulaminu (§55 ust. 1 regulaminu k. 61v)

9 grudnia 2013 roku W. Z. polecił D. P., zatrudnionej w jego firmie na stanowisku (...), dokonanie za pośrednictwem strony internetowej pozwanego Banku przelewu kwoty (...) USD na rzecz swojego kontrahenta spółki (...) Ltd. z siedzibą w B. w Korei Południowej (zeznania świadka D. P. k. 159, zeznania powoda k. 181). Po zalogowaniu się na konto W. Z., D. P. wpisała następujące dane odbiorcy przelewu: nr rachunku: (...), BIC/SWIFT: (...) , nazwa banku: (...) , K. (...) J. P., (...) , odbiorca: (...), (...)oraz dokonała autoryzacji transakcji płatniczej przez wpisanie stosownego hasła (potwierdzenie wykonania przelewu k. 10, zeznania świadka D. P. k. 159). Przelew został odrzucony, o czym W. Z. został powiadomiony 19 grudnia 2013 roku na wskazany w umowie rachunku bankowego adres poczty elektronicznej (...)przez K. K. zatrudnioną w zespole płatności pozwanego Banku (wydruk komputerowy korespondencji e –mail k. 86). Zwrot przelewu z banku zagranicznego nastąpił z tego powodu, że nazwa odbiorcy przelewu dla banku (...) nie była prawidłowa (wydruk komputerowy korespondencji e-mail k. 76 i k. 86-87, zeznania świadka K. K. k. 179). Wiadomość tę odebrała D. P., która zwróciła się do K. K. o ponowne wykonanie przelewu, przesyłając skan faktury proforma stanowiącej tytuł tego przelewu (zeznania świadków D. P. k. 159 i K. K. k. 179, korespondencja e-mail k. 75). W fakturze proforma w języku angielskim podano następujące dane odbiorcy przelewu: nazwa banku odbiorcy: (...), numer rachunku bankowego: (...), SWIFT: (...), nazwisko odbiorcy: S. S. , adres: D. B., (...) D., T., M., miasto: K., kraj: M.(kopia faktury proforma k. 73).

Według wewnętrznej „Instrukcji do obsługi płatności zagranicznych” obowiązującej w pozwanym Banku w przypadku uzyskania z banku odbiorcy przelewu komunikatu o zwrocie środków, pracownik pozwanego jest zobowiązany do nawiązania kontaktu telefonicznego lub drogą mailową (na numer telefonu i adres e-mail zarejestrowany w systemie mBanku) z posiadaczem rachunku w celu ustalenia, czy podtrzymuje on zlecenie przelewu, czy z niego rezygnuje. W pierwszym przypadku klient podaje „dane do przelewu do ponownej wysyłki” (pkt 3.1. Instrukcji obsługi płatności zagranicznych k. 165). W praktyce pozwanego Banku klient może podać zupełnie inne dane niż w przypadku pierwszego przelewu, nawet innego odbiorcę i inny numer rachunku bankowego i nie jest wymagana autoryzacja zlecenia płatniczego, ponieważ przyjmuje się, że skuteczna jest autoryzacja dokonana przy pierwszej, aczkolwiek nieudanej próbie zlecenia płatniczego (zeznania świadka J. B. k. 213).

20 grudnia 2013 roku K. K. w wiadomości przesłanej na adres powoda centrako@wp.pl poinformowała o zamiarze ponownego przelewu kwoty (...)USD podając dane odbiorcy: „name S. S., A.. No: (...) prowadzonym w Banku: (...) (wydruk korespondencji e –mail k. 75). W odpowiedzi na tę informację z wymienionego adresu otrzymała odpowiedź o treści „ Dziękuję bardzo i przepraszam za kłopot”, co odczytała jako potwierdzenie woli dokonania przelewu na konto odbiorcy, które wcześnie podała (zeznania świadka K. K. k. 179). Przelew został zrealizowany, a jego potwierdzenie K. K. wysłała na adres poczty elektronicznej powoda (zeznania świadka K. K. k. 179).

10 stycznia 2014 roku D. P. podjęła próbę przelania na rzecz odbiorcy (...) w K. drugą transzę ceny w kwocie (...) USD. Tak samo jak poprzednio przelew został odrzucony i na podstawie przesłanej faktury proforma pozwany Bank przelał tę sumę na rzecz S. S. (zeznania świadków D. P. k. 159 i J. B. k. 213, wydruk komputerowy korespondencji e-mail k. 92). Wkrótce okazało się, że spółka (...). (...)nie otrzymała zapłaty za sprzedane urządzenia (zeznania powoda k. 181-182).

W. Z. rozliczał się ze spółką (...). Ltd na podstawie faktury proforma, którą kontrahent przesyłał mu drogą elektroniczną. Po dokonaniu zapłaty otrzymywał pocztą oryginał faktury niezbędny do dokonania formalności celnych i podatkowych (zeznania powoda k. 181). Kopia faktury stanowiącej tytuł przelewów z 9 grudnia 2013 roku i 10 stycznia 2014 roku została przerobiona przez nieuprawnione osoby w trakcie przesyłania danych pocztą elektroniczną w ten sposób, że podano w niej inne dane odbiorcy przelewu (zeznania powoda k. 181, kopia faktury k. 73). Postępowanie przygotowawcze w tej sprawie prowadzone w Komendzie Powiatowej Policji w (...) zostało umorzone wobec niewykrycia sprawcy oszustwa (postanowienie z 12 maja 2014 r. k. 193).

W. Z. zwrócił się do (...) Spółki Akcyjnej z reklamacją dotyczącą wykonanych zleceń płatniczych, w rezultacie których środki pieniężne trafiły na konto oszustów, a nie jego wierzyciela. Bank prowadzący rachunek odbiorcy przelewu odmówił zwrotu środków, powołując się na stanowisko posiadacza tego rachunku (reklamacja powoda k. 84-85, zeznania świadka K. K. k. 180)

Żadna z osób zatrudnionych w firmie (...) nie zna języka angielskiego (zeznania świadka D. P. k. 160).

Podstawę ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie stanowiły powołane w opisie stanu faktycznego sprawy dowody z kserokopii dokumentów prywatnych i wydruków komputerowych obejmujących korespondencję, którą strony prowadziły drogą elektroniczną Sąd uznał je za wiarygodne, ich autentyczność i prawdziwość nie były kwestionowane przez strony. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków K. K. i J. B., które opisały okoliczności wykonania dwóch przelewów na zlecenie powoda oraz obowiązujące w pozwanym banku procedury reklamacyjne. Odnośnie do zeznań świadka D. P., to nie zasługiwały na wiarę te fragmenty, w których świadek twierdziła, że nie otrzymała od K. K. wiadomości e-mail z danymi odbiorcy przelewu, który miał zostać ponownie wykonany. Takie stwierdzenie pozostaje w sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, skoro świadek prowadziła korespondencję z pozwanym w sprawie przelewu, to nie sposób wytłumaczyć wybiórczego odbierania wiadomości. W pozostałym zakresie zeznania D. P. Sąd uznał za wiarygodne i przyjął je za podstawę ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie. Sąd dał wiarę zeznaniom powoda W. Z., które pozostają zbieżne z zeznaniami wymienionych świadków oraz treścią korespondencji mailowej prowadzonej przez D. P. z pracownikami pozwanego Banku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo w części zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że w ustalonym stanie faktycznym nie znajdują zastosowania przepisy ustawy z 19 sierpnia 2011 roku o usługach płatniczych (Dz.U. 2014, poz. 873), co ma istotne znaczenie, ponieważ niektóre postanowienia regulaminu, stanowiącego integralną część wiążącej strony umowy rachunku bankowego, odwołują się wprost do tej ustawy i modyfikują ogóle zasady dokonywania transakcji płatniczych. Wymieniona ustawa stanowi implementację dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego zmieniającej dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE i 2006/48/WE i uchylającej dyrektywę 97/5/WE (Dz. Urz. UE L 319 z 05.12.2007, str. 1, z późn. zm.). Z tego względu jej przepisy stosuje się do usług płatniczych świadczonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w obrocie z innymi państwami członkowskimi (art. 5 ust. 1 cyt. ustawy). Zatem z oczywistych względów, będące przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie transakcje płatnicze, których odbiorcą był bank w Malezji, nie są objęte zakresem stosowania ustawy o usługach płatniczych.

Problem, który wyczerpuje istotę rozpoznawanej sprawy, sprowadza się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy pozwany bank wykonał oba zlecenia płatnicze powoda zgodnie z prawem i wiążącą strony umową rachunku bankowego oraz regulaminem w sposób odpowiadający kryteriom prawidłowego wykonania zobowiązania wymienionym w art. 354 § 1 k.c. Każde zachowanie dłużnika polegające na naruszeniu treści zobowiązania, niezależnie od rodzaju i rozmiaru tego naruszenia lub sposobu, w jaki do niego doszło, rodzi bowiem w świetle art. 471 k.c. jego odpowiedzialność kontraktową, jeżeli objęte jest okolicznościami, za które ponosi odpowiedzialność. Eksponowana w toku procesu przez pozwanego kwestia obowiązku po stronie banku dokonania weryfikacji zgodności oznaczenia numeru rachunku bankowego z danymi beneficjenta przelewu pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ z ustalonego stanu faktycznego wynika, że przelewy zlecone przez powoda poprzez stronę internetową banku, gdzie rozbieżność taka wystąpiła, nie zostały zrealizowane. Z kolei ponowione zlecenia zawierały inne dane odbiorcy przelewu, w których nie wystąpiła niezgodności pomiędzy oznaczeniem beneficjenta a jego numerem rachunku bankowego.

W świetle art. 471 k.c. przesłankami odpowiedzialności kontraktowej w ogólności są: niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, będące następstwem okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność; szkoda po stronie wierzyciela; związek przyczynowy między zdarzeniem w postaci niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania a szkodą. Ciężar ich udowodnienia spoczywa na wierzycielu z wyjątkiem faktów objętych wzruszalnym domniemaniem, w myśl którego do niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania doszło na skutek okoliczności, za które dłużnik odpowiada. Bezprawność zachowania dłużnika w ramach odpowiedzialności kontraktowej oznacza naruszenie obowiązków wynikających dla niego z treści łączącego go z wierzycielem stosunku zobowiązaniowego. W rozpoznawanej sprawie prawa i obowiązki stron umowy rachunku bankowego zostały określone w umowie oraz stanowiącym jej integralną część regulaminie. Według postanowienia zawartego w § 55 ust. 1 regulaminu modyfikacja zlecenia płatniczego, do którego nie stosuje się przepisów ustawy z 19 sierpnia 2011 roku o usługach płatniczych, była możliwa do momentu dokonania autoryzacji transakcji płatniczej przez płatnika w sposób opisany w § 37 regulaminu (§55 ust. 1 regulaminu k. 61v). Przez modyfikację zlecenia należy rozumieć zmianę danych wskazanych w § 45 regulaminu, które posiadacz rachunku jest zobowiązany podać, składając zlecenie płatnicze. Należą do nich z pewnością dane odbiorcy przelewu. Zgodnie zatem z wiążącą strony umową ich modyfikacja mogła nastąpić przed autoryzacją transakcji płatniczej. Wewnętrzne procedury obowiązujące w pozwanym Banku, a opisane w „Instrukcji obsługi płatności zagranicznych” dopuszczające bez konieczności autoryzacji modyfikację zlecenia płatniczego, łącznie ze zmianą beneficjenta przelewu oraz jego numeru rachunku bankowego w stosunku do autoryzowanego uprzednie zlecenia, powinny być dostosowane do treści umów zawartych przez pozwanego z posiadaczami rachunków bankowych. Praktykę stosowaną przez pracowników pozwanego, a polegająca na tym, że w przypadku niepowodzenia w realizacji przelewu wszczynana jest procedura reklamacyjna, w ramach której posiadacz może dowolnie modyfikować pierwotne autoryzowane zlecenie bez potrzeby kolejnej autoryzacji w sposób opisany w § 37 regulaminu, stanowi niedopuszczalne naruszenie postanowień regulaminu (§ 55 ust. 1 i § 37) dotyczących sposobu dokonywania zleceń płatniczych, a ustanowionych w celu zapewnienia bezpieczeństwa dokonywanych transakcji płatniczych. Taki sposób postępowania, który został wdrożony w przypadku zleceń płatniczych powoda, stanowi naruszenie postanowień łączącej strony umowy rachunku bankowego i uzasadnia postawienie pozwanemu zarzutu bezprawnego zachowania uzasadniającego odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.). W ocenie Sądu pomiędzy naruszeniem przez pozwanego obowiązków kontraktowych a szkodą wyrządzona powodowi w postaci utraty środków pieniężnych, które trafiły na konto nieuprawnionych osób, istnieje adekwatny związek przyczynowy w rozumieniu art. 361 § 1 k.c.

W doktrynie wyjaśnia się, że pierwszym etapem badania istnienia adekwatnego związku przyczynowego jest stwierdzenie istnienia między badanym zachowaniem a szkodą powiązania typu conditio sine qua non (tzw. test warunku koniecznego). W celu jego przeprowadzenia należy udzielić odpowiedzi na pytanie, czy w przypadku braku badanego zdarzenia w łańcuchu przyczynowo-skutkowym wystąpiłaby szkoda. Stwierdzenie, że pomiędzy zachowaniem a powstaniem szkody istnieje związek przyczynowy typu conditio sine qua non, pozwala przejść do drugiego etapu, polegającego na badaniu, czy jest to związek przyczynowy normalny (adekwatny). Za normalne przyczyny powstania szkody uznaje się te przyczyny, które każdorazowo zwiększają możliwość (prawdopodobieństwo) nastąpienia badanego skutku. W orzecznictwie następstwo uznawane jest za "normalne", jeśli "w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest zwykłym następstwem" tego zdarzenia (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 26 stycznia 2006 r., II CK 372/05, OSP 2008, Nr 9, poz. 96). Przytoczone poglądy Sąd Okręgowy podziela.

Nawiązując do realiów rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że gdyby pozwany, widząc istotną modyfikację pierwotnego zlecenia płatniczego powoda w zakresie wszystkich danych odbiorcy przelewu, zgodnie z obowiązującym regulaminem domagał się od powoda autoryzacji, to zlecająca ten przelew D. P. byłaby zmuszona ponownie wypełnić w serwisie transakcyjnym pozwanego obsługiwanym przez stronę internetową wszystkie pola (opisane w języku polskim) danymi odbiorcy przelewu. Z dużym prawdopodobieństwem należy przypuszczać, że jako beneficjenta przelewu nie wpisałaby

osoby fizycznej (...) tylko kontrahenta powoda spółkę (...)a w razie niepowodzenia podjęłaby próbę wyjaśnienia, kto według faktury proforma ma być odbiorcą przelewu. W ustalonym stanie faktycznym pozwany wyręczył powoda i zgodnie z danymi w sfałszowanej fakturze proforma, z pominięciem procedury autoryzacji, wykonał przelew. Posługując się kopią przerobionej faktury i zmieniając dane odbiorcy przelewu w stosunku do pierwotnego autoryzowanego zlecenia płatniczego, pozwany przejął ryzyko przelewu środków na rzecz nieuprawnionego beneficjenta. W tej sytuacji powstanie szkody po stronie powoda należy uznać za normalne następstwo pominięcia przez bank procedury autoryzacji. Przy ocenie normalności następstw naruszenia przez pozwanego postanowień regulaminu nie należy tracić z pola widzenia rozwoju cyberprzestępczości i związanych z tym zagrożeń dla bezpieczeństwa komunikacji i przesyłania danych drogą elektroniczną. Poprzestanie na przesłanym skanie faktury proforma i odstąpienie od wymagania autoryzacji przelewu zwiększało ryzyko wykonania zlecenia w sposób niezgodny z wolą posiadacza rachunku. Tak rozumianego adekwatnego związku przyczynowego nie przerywa wiadomość e- mail wysłana D. P. przez K. K. o treści „name S. S., A.. No: (...) prowadzonym w Banku: (...) zawierająca dane odbiorcy przelewu z faktury proforma. Po pierwsze dla osoby nieznającej języka angielskiego treść tej wiadomości mogła nie być zrozumiała. Po drugie nawet potwierdzenie woli dokonania przelewu na powyższe dane nie zastępuje autoryzacji. Należy zatem przyznać rację powodowi, że nigdy nie autoryzował on w sposób zgodny z § 37 regulaminu przelewu na rzecz innego beneficjenta niż (...)

Obciążenie pozwanego w całości odpowiedzialnością za szkodę, jaką poniósł powód w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania, nie byłoby jednak słuszne ze względu na przyczynienie się powoda do powstania szkody (art. 362 k.c.), a w szczególności D. P. za której działania i zaniechania ponosi on odpowiedzialność na podstawie art. 474 k.c. Zaniechanie weryfikacji podanych w fakturze proforma danych odbiorcy przelewu, a nawet ogólniej ujmując wykonywanie transakcji płatniczych na podstawie dokumentu, którego treść w obcym języku nie jest zrozumiała, należy ocenić jako rażące niedbalstwo pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą poniesioną przez powoda. Należy podkreślić, że miernik staranności, według którego następuje ocena zachowania powoda i osób, którymi wyręczał się przy wykonaniu zobowiązania, musi uwzględniać zawodowy charakter działalności, w ramach której wykonywane było zlecenie płatnicze (art. 355 § 2 k.c.). Utrzymywanie relacji handlowych z podmiotami zagranicznymi wymaga weryfikacji treści dokumentów sporządzonych w obcych językach, zwłaszcza jeżeli na ich podstawie podejmuje się dyspozycje finansowe. Niedochowanie standardów w tym zakresie należy ocenić jako rażące niedbalstwo. W konsekwencji Sąd ocenił przyczynienie się powoda do powstania szkody na 50%, co skutkowało uwzględnieniem powództwa co do kwoty 22750,70 USD stanowiącej połowę dochodzonego przez powoda roszczenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (art. 481 k.c.) wymagalnymi po wezwaniu pozwanego do spełnienia świadczenia (art. 455 k.c.).

W związku z wyeliminowaniem z polskiego systemu prawnego zasady walutowości (art. 358 § 1 k.c. w brzmieniu obowiązującym przed 24 stycznia 2009 r.) dochodzone roszczenie zostało zasądzone w dolarach amerykańskich, ponieważ uszczerbek majątkowy poniesiony przez powoda w postaci utraty środków pieniężnych dotyczy sumy w tej walucie. Należy podkreślić, że już na gruncie art. 358 § 1 k.c. w dawnym brzmieniu Sąd Najwyższy dopuścił możliwość zasądzenia świadczenia odszkodowawczego w obcej walucie (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 2005 roku, III CZP 1/05, OSNC 2006/3/42). W pozostałej części powództwo zostało oddalone.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., stosując zasadę wzajemnego zniesienie kosztów zastępstwa procesowego z uwagi na wynik sporu. Ze względu na dysproporcję pomiędzy kwotą kosztów poniesionych przez powoda (opłata od pozwu w kwocie 6901 zł) i pozwanego, zgodnie z zasada odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 § 1 i § 3 k.p.c.), pozwanego jako przegrywającego spór w 50 % obciążono obowiązkiem zwrotu powodowi połowy uiszczonej opłaty sądowej od pozwu.

Z tych przyczyn orzeczono jak w sentencji.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13