Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 czerwca 2014 roku (znak (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 12 maja 2014 roku, odmówił A. M. (1) prawa do renty socjalnej, ponieważ orzeczeniem z dnia 18 czerwca 2014 roku Komisja Lekarska ZUS ustaliła, że wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

(decyzja k. 169/170 plik III akt ZUS)

W dniu 23 lipca 2014 roku (data nadania w placówce pocztowej) A. M. (1) złożyła odwołanie od powyższej decyzji, zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do renty socjalnej od dnia złożenia wniosku.

(odwołanie k. 2–4)

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 8 sierpnia 2014 roku organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wywodząc, jak w uzasadnieniu decyzji. (odpowiedź na odwołanie k. 3)

Wyrokiem z dnia 29 listopada 2015 r. Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (sygn. akt VIII U 2716/14) zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał A. M. (2) rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 lipca 2014 r. na stałe oraz zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującej się kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. U podstaw powyższego rozstrzygnięcia legło ustalenie, że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy, przy czym niezdolność ta powstała w roku 2004 w związku z naruszeniem sprawności organizmu powstałym w trakcie nauki w szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia i jest trwała.

(wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z 26.11.2015 r. z uzasadnieniem – k. 64 i 66-68 odwrót)

Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2016 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (sygn. akt III AUa 189/16), na skutek apelacji organu rentowego, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za drugą instancję. U podstaw powyższego rozstrzygnięcia legło ustalenie, że wydając zaskarżony wyrok przyznający prawo do renty tytułu całkowitej niezdolności do pracy, Sąd I instancji wyrokował co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, czym naruszył art. 321 k.p.c., co skutkowało nierozpoznaniem istoty sprawy.

(wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 02.06.2016 r. z uzasadnieniem - k. 99 i 104-105)

Na rozprawie w dniu 10 stycznia 2017 r., bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku w sprawie, pełnomocnik wnioskodawczyni poparł odwołanie, natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie kwestionując zarówno stwierdzony w opiniach biegłych stopień niezdolności do pracy skarżącej, jak i trwały charakter jej całkowitej niezdolności do pracy.

(e-protokół rozprawy z dnia 10.01.2017 r. – zapis: 00:24:05 - 00:24:32 – płyta CD koperta k. 149)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. M. (1), urodzona w dniu (...), legitymuje się wykształceniem średnim - w 1999 r. ukończyła liceum ogólnokształcące. Następnie od 1 października 1999 r. wnioskodawczyni rozpoczęła studia na Uniwersytecie (...), których nie ukończyła - uzyskała absolutorium za 8 semestrów nauki, a w dniu 9 listopada 2006 r. 2006 została skreślona z listy studentów.

(zeznania wnioskodawczyni- e-protokół z rozprawy z 08.06.2015 r., czas nagrania 00:06:32 – 00:15:01 – płyta CD k. 36, zaświadczenie k. 5, 7 plik I akt ZUS)

W okresie od 27 maja 2013 r. do czerwca 2015 r. wnioskodawczyni pracowała w Spółdzielni (...) jako pracownik rękodzieła i zajmowała się renowacją mebli. W tej spółdzielni pracowały osoby chore psychicznie. Był tam zatrudniony psycholog, a praca nie była ciężka fizycznie, czy intelektualnie.

(okoliczności bezsporne, a nadto wywiad zawodowy k. 2 dokumentacji medycznej załączonej do akt ZUS, zaświadczenie – k. 145 plik I akt ZUS, zeznania wnioskodawczyni e-protokół z rozprawy z 08.06.2015 r., czas nagrania 00:06:32 – 00:15:01 – płyta CD k. 36)

W okresie od 01 listopada 2006 r. do 30 czerwca 2014 r. ubezpieczona pobierała rentę socjalną.

(decyzja k. 13, k. 43, k. 71, k. 91, k. 115 plik I akt ZUS)

W dniu 12 maja 2014 r. ubezpieczona złożyła ponowny wniosek o rentę socjalną.

(wniosek k. 147 plik I akt ZUS).

W dniu 29 maja 2014 r. wnioskodawczyni została zbadana przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzekł, że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy zarobkowej do dnia 31 maja 2017 r.

(orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS k. 151 plik I akt ZUS)

Rozpatrując zgłoszony zarzut wadliwości Komisja Lekarska w dniu 18 czerwca 2014 r. zbadała wnioskodawczynię, rozpoznając u niej schizofrenię w okresie względnej remisji i wydała orzeczenie o braku całkowitej niezdolności do pracy.

(opinia i orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 23 - 24 dokumentacji lekarskiej w aktach ZUS, k. 167 plik I akt ZUS).

W dniu 21 stycznia 2015 r. wnioskodawczyni została zbadana przez biegłego sądowego psychiatrę S. W., która rozpoznała u badanej schizofrenię urojeniową i uznała wnioskodawczynię za całkowicie trwale niezdolną do pracy zarobkowej od chwili rozpoznania przewlekłej choroby psychicznej pod postacią schizofrenii urojeniowej, tj. od 2004 r. W tej dacie ujawniły się u wnioskodawczyni czynne objawy choroby psychicznej, której przebieg okazał się niepomyślny. Ta okoliczność każe przyjąć, że A. M. (1) już wcześniej była predysponowana do zachorowania na schizofrenię. Ewentualne występujące u wnioskodawczyni objawy, ani przez nią ani przez otoczenie, nie musiały być uznawane za objawy choroby psychicznej. Z autoanamnezy i dokumentacji medycznej wynika przewlekła choroba psychiczna pod postacią schizofrenii urojeniowej o niepomyślnym przebiegu, z cechami lekooporności (utrzymują się objawy pozytywne choroby mimo intensywnego leczenia neuroleptykami). Wyraźnie zaznaczone są objawy negatywne choroby potwierdzające długotrwały proces chorobowy i jego niepomyślny przebieg. Myślenie abstrakcyjne i przyczynowo–skutkowe wnioskodawczyni zaburzone jest w zakresie przewidywania, analizowania i wnioskowania. Także krytycyzm jest obniżony. Aktualny stan psychiczny wnioskodawczyni i dostępna dokumentacja medyczna upoważniają do uznania, że proces schizofreniczny rozpoczął się u niej istotnie wcześniej niż ujawniły się objawy wytwórcze (omamowo–urojeniowe). Nowe podejście diagnostyczne w przypadku chorób z kręgu schizofrenii wskazuje na istnienie tzw. objawów prodromalnych. Objawy takie mogą nie być zauważone, co nie oznacza, że osoba której dotyczą jest w pełni zdrowa. Objawy prodromalne mogą wystąpić na wiele lat przed objawami, które nie pozostawiają już wątpliwości diagnostycznych. Przebieg choroby u wnioskodawczyni, obraz aktualnie stwierdzonych zaburzeń oraz dokumentacja medyczna dają podstawę do orzekania, że w przypadku A. M. (1) doszło do zachorowania w okresie wczesnej adolescencji, tj. przed ukończeniem 18–go roku życia. Przed 18. rokiem życia ubezpieczona była częściowo niezdolna do pracy.

(opinia biegłego psychiatry S. W. - k. 12 – 14, pisemna opinia uzupełniająca k. 25)

W dniu 25 września 2015 r. ubezpieczona została zbadana przez biegłą sądową lekarza psychiatrę dr n. med. K. K., która rozpoznała u niej schizofrenię paranoidalną i uznała ją za trwale całkowicie niezdolną do pracy. Niezdolność ta trwa od chwili rozpoznania choroby przewlekłej tj. od 2004 r. W obrazie klinicznym wnioskodawczyni dominują głównie objawy negatywne, których na dzień dzisiejszy nie da się cofnąć. Małe jest natomiast nasilenie urojeń i omamów. Dominacja objawów negatywnych powoduje złamanie się linii życiowej ubezpieczonej. W świetle obecnego stanu wiedzy rokowania co do pełnego zdrowia są niepomyślne. Objawy negatywne definiowane są jako brak lub ograniczenie jakichś funkcji; najczęściej są to objawy zobojętnienia i formalne zaburzenia myślenia. Do pozytywnych należą urojenia (fałszywe sądy co do prawdziwości, których pacjent jest przekonany i nie poddaje ich krytycznej ocenie), omamy (nieprawdziwe spostrzeżenia) oraz objawy katatoniczne (zaburzenia aktywności ruchowej). U takiego chorego za chorobowe postrzeganie rzeczywistości odpowiedzialne są objawy pozytywne, jak i objawy negatywne. Pod wpływem leków dostępnych w chwili obecnej, objawy pozytywne mogą całkowicie ustąpić (dlatego mówi się o lepszym rokowaniu schizofrenii z przewagą objawów pozytywnych). Objawy negatywne mają tendencje do występowania w sposób ciągły. Utrzymujące się objawy negatywne są odpowiedzialne za nieprzystosowanie życiowe chorego, ograniczenie kontaktów chorego z ludźmi, zmniejszenie czynnego zainteresowania światem i sobą, uzależnienie od świadczeń instytucji medycznych i ubezpieczeniowych. Występowanie objawów negatywnych w znacznym stopniu decyduje o istnieniu zdolności do pracy bądź ich braku. Na dzisiejszy stan wiedzy o funkcjonowaniu chorego decydują objawy negatywne, na które nie ma leków. Nie istnieją leki pozwalające na ograniczenie lub całkowitą likwidację występowania objawów negatywnych. U wnioskodawczyni, pomimo zażywania leków, następują pogorszenia stanu psychicznego i zaostrzenia choroby. Występowanie u wnioskodawczyni objawów negatywnych zostało odnotowane zarówno przez lekarza prowadzącego z PZP, jak i lekarza orzecznika ZUS. W przypadku A. M. (2) praca wykonywana w spółdzielni w otoczeniu osób chorych psychicznie ma charakter rehabilitacji (warsztaty terapeutyczne), a nie właściwego zarobkowania. Z uwagi na spowolnione wykonywanie pracy na otwartym rynku pracy wnioskodawczyni nie jest w stanie sobie poradzić samodzielnie – nie wytrzyma konkurencji. U wnioskodawczyni zaburzenia myślenia powodują niemożność podjęcia pracy. Skarżąca ma chorobę z przewagą objawów negatywnych, których na dzień dzisiejszy nie da się cofnąć. Choruje ona od wielu lat, a jej stan zdrowia nie ulega poprawie, cały czas jest zły. Na dzień dzisiejszy brak jest jakichkolwiek lekarstw na takie objawy, jak u wnioskodawczyni, które mogłyby zmienić jej stan. Całkowita niezdolność do pracy ma charakter trwały.

(opinia biegłej psychiatry K. K. k. 45 – 47, pisemna opinia uzupełniająca k. 58 – 59 oraz k. 123, ustna opinia uzupełniająca – e-protokół z rozprawy z 10.01.2017 r., czas nagrania: 00:05:59 – 00:22:40 – płyta CD k. 149)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności załączone do akt sprawy akta rentowe ubezpieczonej oraz wydane w sprawie zgodne opinie biegłych psychiatrów: S. W. i K. K., których specjalizacje odpowiadają rodzajowi schorzenia występującego u wnioskodawczyni. Biegła K. K. dodatkowo wydała ustną opinię uzupełniającą, w której w całości podtrzymała wydaną przez siebie opinię pisemną oraz odniosła się do zarzutów podnoszonych przez organ rentowy. Opinie obu biegłych psychiatrów są ze sobą zgodne i opisują stan zdrowia ubezpieczonej w kontekście jej zdolności do pracy. Opinie te zostały wydane po zapoznaniu się przez biegłych z pełną dokumentacją lekarską wnioskodawczyni oraz po jej uprzednim zbadaniu. Wynika z nich jednoznacznie, że wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy, a niezdolność ta ma charakter trwały i nie rokuje poprawy.

W ocenie Sądu organ rentowy w żaden sposób nie podważył miarodajności opinii złożonych przez biegłych psychiatrów, a tym samym Sąd nie znalazł podstaw do powoływania dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności, uznając, że uwzględnienie zgłoszonego podczas rozprawy w dniu 10 stycznia 2017 r. wniosku pełnomocnika organu rentowego o dopuszczenie dowodu z innego biegłego psychiatry, prowadziłoby jedynie do zbędnego przedłużania postępowania.

Należy także zauważyć, iż dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 II CR 817/73 nie publ). W sprawie niniejszej brak jest przesłanek uzasadniających uwzględnienie wniosku organu rentowego bowiem opinie biegłych psychiatrów są rzetelne, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie te nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Fakt, że opinie biegłych nie są zgodne z orzeczeniem Komisji Lekarskiej, a z ich treścią nie zgadza się organ rentowy, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona, która wnioskuje o przeprowadzenie dowodu. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego (wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807). Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy uznał, że dotychczasowy przebieg postępowania i zgromadzony w jego toku materiał dowodowy pozwala na sformułowanie jednoznacznych wniosków orzeczniczych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych odwołanie A. M. (1) jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 roku o rencie socjalnej (t.j. Dz.U. z 2013 roku, poz. 982 ze zm.) renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1) przed ukończeniem 18. roku życia;

2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25. roku życia;

3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Na podstawie ust. 2 osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1, przysługuje:

1) renta socjalna stała - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała;

2) renta socjalna okresowa - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa.

Z kolei w myśl art. 5 cytowanej ustawy ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik Zakładu, na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 roku, poz. 1440, z późn. zm.).

Natomiast w myśl art. 15 tej ustawy w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio: art. 12-14, 61, 88-94, 98, 100 ust. 1 i 2, art.101, 102 ust. 1, art.104 ust. 4, art.107, 114, 116 ust. 1b i 2, art.118 ust. 1-5, art.119 ust. 1, art.121, 122 ust.1, art.126, 128, 129 ust.1, art.130 ust.1, 2 i 3 pkt 1, art.133-135 oraz 137-144 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku.

Zgodnie z treścią art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Istota niniejszego sporu sprowadzała się do ustalenia, czy schorzenia, na jakie cierpi wnioskodawczyni powodują całkowitą jej niezdolność do pracy, a także czy niezdolność ta ma charakter stały, czy okresowy.

W ocenie Sądu Okręgowego materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie daje podstawę do stwierdzenia, iż wnioskodawczyni A. M. (1) (która pobierała rentę socjalną od 01 listopada 2006 r. do 30 czerwca 2014 r.) jest osobą całkowicie niezdolną do pracy, przy czym niezdolność ta ma charakter trwały.

Wynika to w sposób jednoznaczny z przedłożonych i stanowiących pełnowartościowy dowód w sprawie, pisemnych oraz pisemnych i ustnych uzupełniających opinii biegłych psychiatrów: S. W. i K. K., o specjalizacji lekarskiej odpowiadającej charakterowi schorzenia występującego u A. M. (1). Obydwie biegłe sądowe, będące lekarzami psychiatrami, dokonały rozpoznania jednostki chorobowej występującej u ubezpieczonej oraz w sposób rzetelny i wnikliwy dokonały jej oceny w aspekcie zdolności do pracy, dochodząc do powyższej konkluzji. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że do takiego samego wniosku doszedł Lekarz Orzecznik ZUS wydający opinię na etapie przedsądowym. Zgodnie z opinią biegłych całkowita niezdolność do pracy wnioskodawczyni spowodowana jest schizofrenią, w której dominują głównie objawy negatywne odpowiedzialne za nieprzystosowanie życiowe chorego, ograniczenie kontaktów chorego z ludźmi, zmniejszenie czynnego zainteresowania światem i sobą, uzależnienie od świadczeń instytucji medycznych i ubezpieczeniowych. Biegła psychiatra K. K. wskazała wprost, że to właśnie występowanie objawów negatywnych w znacznym stopniu decyduje o istnieniu zdolności do pracy bądź ich braku oraz, że na dzień dzisiejszy nie istnieją leki pozwalające na ograniczenie lub całkowitą likwidację występowania objawów negatywnych. Biegła również jednoznacznie wskazała, że u wnioskodawczyni, pomimo zażywania leków, następują pogorszenia stanu psychicznego i zaostrzenia choroby, a szansa na poprawienie jej stanu zdrowia jest znikoma. Dominujące u wnioskodawczyni objawy negatywne schizofrenii powodują jej całkowitą niezdolność do pracy, czemu nie przeczy fakt wykonywania przez wnioskodawczynię pracy w ramach Spółdzielni (...), jako pracownik rękodzieła przy renowacji mebli. Biegła w sposób przekonywujący wyjaśniła, że powyższą aktywność wnioskodawczyni należy postrzegać jako rehabilitację (terapię zajęciową), a nie jako właściwe zarobkowanie w warunkach konkurencji obowiązującej na otwartym rynku pracy.

Odnośnie czasookresu trwania stanu całkowitej niezdolności wnioskodawczyni do pracy, w ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy daje pełną podstawę do uznania, że w przypadku A. M. (2) stan ten posiada cechy trwałości i nieodwracalności. Świadczy o tym to, że obecnie nie istnieją leki pozwalające na ograniczenie lub całkowitą likwidację występowania objawów negatywnych schizofrenii. Tymczasem u wnioskodawczyni, pomimo wieloletniego regularnego przyjmowania leków, nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia; przeciwnie – występują nawracające pogorszenia jej stanu psychicznego i zaostrzenia choroby. Stwierdzone u wnioskodawczyni naruszenie czynności organizmu w ocenie obydwu biegłych ma charakter trwały, gdyż schorzenie na które cierpi skarżąca nie pozwala rokować poprawy jej stanu zdrowia i według dotychczasowej wiedzy medycznej, jest nieodwracalne.

W tej sytuacji praktycznie brak jest szans na poprawienie się stanu zdrowia wnioskodawczyni, a skoro tak, to uzasadnione jest przyznanie wnioskodawczyni renty socjalnej na stałe począwszy od dnia 1 lipca 2016 r. Data początkowa jest związana z datą zakończenia pobierania renty za wcześniejszy okres.

Mając na względzie wymienione wyżej okoliczności Sąd Okręgowy w Łodzi, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i orzekł, jak w punkcie 1. sentencji.

Natomiast w punkcie 2. sentencji, na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., Sąd Okręgowy zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na rzecz A. M. (2) kwotę 120,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego – stosownie do treści § 12 ust. 2 (w brzmieniu obowiązującym do spraw wszczętych do dnia 31 lipca 2015 roku), w związku z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 461), jako dwukrotność stawki minimalnej uzasadnionej niezbędnym nakładem pracy pełnomocnika wnioskodawczyni i wkładem jego pracy w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy - mając na uwadze, że zgodnie z § 21 obowiązującego od dnia 1 stycznia 2016 roku rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U z 2015 r, poz. 1800) - do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS wraz z aktami rentowymi

(R.P.)