Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 01 lipca 2013 roku powód S. M. wystąpił przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Komendanta Głównego Policji w W. o zapłatę kwoty 65.071 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wywiedzionego powództwa wskazał, że dnia 05 marca 2012 roku Policja w R., S. G., dokonała zajęcia należącego do powoda pojazdu marki B. model 520 o nr rej. (...) stwierdziwszy nielegalne pochodzenie tablic rejestracyjnych. Następnie dnia 07 marca 2012 roku Sąd w Rzymie zatwierdził ww. zajęcie, wskazując że pojazd stanowi dowód przestępstwa. Powód podniósł, że w wyniku dalszego postępowania ustalono, iż pojazd należący do powoda został zajęty w wyniku błędnego wprowadzenia numeru rejestracyjnego tj. (...) zamiast (...), do systemu informacyjnego Schengen – S.I.S. przez stronę Polską, na podstawie art. 100 Konwencji z S.. O informacji tej powód dowiedział się z pisma z dnia 10 czerwca 2012 roku zawierającego przeprosiny od (...) Biura (...). Powód podał, iż w wyniku działań Policji został pozbawiony samochodu, co w konsekwencji doprowadziło do rozwiązania z powodem umowy o pracę z (...).R.L. gdzie był wcześniej zatrudniony. Powód podniósł, że powodem rozwiązania stosunku pracy była utrata przedmiotowego pojazdu. Powód podał, że przed rozwiązaniem stosunku pracy otrzymał średnie miesięczne wynagrodzenie w kwocie 1.308,22 EURO. W związku z powyższym dochodzona przez powoda kwota odszkodowania w wysokości 65.071 zł odpowiada wysokości rocznego wynagrodzenia za pracę (w przeliczeniu na PLN przy przyjęciu, że 1 EURO odpowiada 4,145 PLN – wg kursu NBP z dnia wezwania do zapłaty skierowanego do Komendanta Głównego Policji). Powód podał, że w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty odszkodowania – pozwany nie uznał roszczenia, a nadto wbrew przepisom prawa, uznał się za niewłaściwego do ponoszenia odpowiedzialności za działania będące podstawą do zaistnienia zdarzenia. Jako podstawę prawną wywiedzionego powództwa powód wskazał art. 417 § 1 k.c.

(pozew – k. 1 – 3)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz Skarbu Państwa reprezentowanego przez statio fisci kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, że roszczenie powoda objęte niniejszym postępowaniem jest niezasadne tak co do zasady jak i co do wysokości. Pozwany wskazał, że z materiałów polskiej Policji do niniejszej sprawy wynika, iż w dniu 07 marca 2012 roku wpłynęła do Biura S. w Polsce informacja z Biura S. we W. o zatrzymaniu pojazdu marki B. (...) o numerze VIN: (...), na którym znajdowały się tablice rejestracyjne (...). Tablice rejestracyjne o wyróżniku (...) zostały zarejestrowane w policyjnych bazach danych w dniu 26 lutego 2010 r. o godz. 8:48 przez Komisariat II Policji w Z. jako poszukiwane z uwagi na kradzież, która miała miejsce w okresie 25 – 26 lutego 2010 r. w godz. 22:00 – 7:10. W dniu 07 marca 2012 r. powyższe informacje z policyjnych baz danych zostały przekazane z Biura S. w Polsce do Biura S. we W.. Pozwany wskazał, że tego samego dnia z Biura Międzynarodowej (...) Policji Komendy Głównej Policji przekazano faksem do Komisariatu II Policji w Z. informacje o zabezpieczeniu przez stronę włoską pojazdu marki B. (...) o nr VIN: (...), na którym znajdowały się tablice rejestracyjne (...). W dniu 19 marca 2012 r. Komisariat II Policji w Z. przekazał do Biura Międzynarodowej (...) Policji Komendy Głównej Policji informację, że osoba zgłaszająca utratę jednej tablicy rejestracyjnej o wyróżniku (...) (a zatem osoba składająca zawiadomienie o wykroczeniu) podała błędnie jej numer, a prawidłowy numer poszukiwanej tablicy rejestracyjnej to (...). W dniu 20 marca 2012 r. Biuro (...) w Polsce przekazało do Biura S. we W. informację o zaistniałej pomyłce. Jednocześnie poinformowano stronę włoską, że poszukiwana tablica rejestracyjna posiada wyróżnik (...), a zabezpieczona tablica rejestracyjna o wyróżniku (...) nie leży w zainteresowaniu polskiej Policji. Pozwany wskazał, że wszystkie podejmowane przez niego w tej sprawie działania były zgodne z prawem.

Odnosząc się do twierdzeń powoda – pozwany podniósł, iż ten nie wykazał nawet z nikłym prawdopodobieństwem faktu poniesienia szkody. W ocenie pozwanego z twierdzeń pozwu ani załączonych do pozwu dowodów nie wynika przez jaki okres samochód powoda był zajęty i kiedy nastąpiło jego zwolnienie. Pozwany podniósł, że powód nie wykazał również za jaki okres domaga się odszkodowania oraz, że faktycznie pozostawał bez pracy przez rok, a także że spowodowane to było zajęciem należącego do niego pojazdu. Nadto pozwany podniósł, że w niniejszej sprawie nie zachodzi związek pomiędzy jego działaniem lub zaniechaniem a utratą przez powoda pracy. Pozwany wskazał, że podjął wszelkie działania niezbędne do usunięcia obecnej w systemie (...) omyłki na wiele miesięcy przez rozwiązaniem stosunku pracy z N. S..r.l. W ocenie pozwanego powód nie wykazał, że przed rozwiązaniem stosunku pracy otrzymał i mógł w przyszłości otrzymywać wynagrodzenie miesięczne w kwocie 1.308,22 Euro miesięcznie. Odnośnie odsetek pozwany powołując się na orzeczenia Sądu Najwyższego wskazał, iż na podstawie art. 455 k.c. i 363 § 2 k.c. odsetki należą się dopiero od daty wyrokowania.

(odpowiedź na pozew – k. 56 - 60)

Przed zamknięciem rozprawy strony podtrzymały dotychczas zajęte stanowiska w sprawie.

(protokół z rozprawy z dnia 30 kwietnia 2015 roku – k. 181 -183)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód jest właścicielem pojazdu marki B. model 520 o nr rej. (...).

(okoliczności bezsporne)

W dniu 26 lutego 2010 roku została zgłoszona kradzież w okresie z 25 - 26 lutego 2010 roku tablic rejestracyjnych o nr (...) na Komisariacie II Z. w Z..

(dowód: sprawdzenie w (...) k. 62 – 64; formularz S. – k. 65; telefonogram od Komisariatu II Policji w Z. – k. 67; notatka służbowa – k. 74)

W dniu 05 marca 2012 roku podczas kontroli policyjnej w R. pojazdu marki B. model 520 o nr rej. (...) ujawniono, że na podstawie wpisu (...): (...) – tablica rejestracyjna o wyróżniku (...) jest poszukiwana jako utracona. W wyniku powyższego pojazd powoda został zatrzymany i oddany do depozytu sądowego prowadzonego przez (...) z siedzibą w R. przy ul. (...) 1160.

(dowód: notatka służbowa – k. 74; pismo Biura Międzynarodowej (...) Policji Komendy Głównej Policji – k. 66; tłumaczenie protokołu z zajęcia i oddania do depozytu sądowego przez Policję we W. – k. 117 – 118; tłumaczenie protokołu z oddania przedmiotu w depozyt – k. 129 - 130; zeznania powoda S. M. – k. 181 - 182)

W dniu 07 marca 2012 roku Biuro (...) we W. powiadomiło Biuro Międzynarodowej (...) Policji KGP w Polsce o zatrzymaniu pojazdu marki B. (...) o nr VIN: (...), na którym znajdowały się tablice rejestracyjne o wyróżniku (...). Biuro Międzynarodowej (...) Policji KGP w Polsce przesłało dane dotyczące poszukiwanych tablic rejestracyjnych z policyjnych baz danych. W tym samym dniu skierowano pismo do Komisariatu II Policji w Z. z poinformowaniem (...) K. o zabezpieczeniu przez stronę włoską pojazdu powoda, na którym znajdowały się poszukiwane tablice rejestracyjne. W piśmie zawnioskowano o wytyczne dotyczące dalszego postępowania w sprawie przedmiotowych tablic.

(dowód: wiadomość e-mailowa z włoskiego Biura S. – k. 61; notatka służbowa – k. 71)

W odpowiedzi na powyższe, Komisariat II Policji w Z. wskazał, że postępowanie w sprawie kradzieży przedmiotowej tablicy w dniu 18 marca 2010 roku zostało zakończone odstąpieniem od kierowania wniosku o ukaranie do Sądu Rejonowego z uwagi na nie wykrycie sprawcy wykroczenia. Jednocześnie po wpływie powyższego pisma ustalono, że zgłaszający G. S. podał błędny numer tablicy rejestracyjnej, którą przywłaszczono. Prawidłowym numerem jest (...). W zawiązku z powyższym w dniu 19 marca 2012 roku poprawiono rejestrację w systemie (...). Komisariat II Policji wskazał, że zarówno tablica rejestracyjna o wyróżniku (...) jak i zabezpieczony przez stronę włoską pojazd nie pozostaje w zainteresowaniu Komisariatu II Policji w Z..

(dowód: telefonogram nr (...) – k. 67; formularz S. – k. 68 – 70; sprawdzenie w (...) k. 71 – 73; notatka służbowa – k.74)

Powód został postawiony w stan oskarżenia z wolnej stopy na podstawie art. 648 k.k. (fałszerstwo) tablic rejestracyjnych pojazdu osobowego o nr rej. (...), które zostały przywłaszczone, zagubione lub unieważnione, jak wynika z informacji o odnalezieniu przedmiotu, który figuruje w systemie informacyjnym Schengen a dnia 26 lutego 2010 roku, sporządzonej przez władze polskie. Ostatecznie w wyniku przeprowadzonego postępowania powód został uniewinniony z zarzucanych mu czynów, a kosztami parkingu przedmiotowego pojazdu został obciążony Skarb Państwa Polskiego.

(dowód: tłumaczenie notatki Policji Sądowej dotyczącej oskarżenia z wolnej stopy we W. – k. 119 – 121; tłumaczenie przekazania zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa z art. 347 k.p.k. dotyczącego oskarżenia z wolnej stopy we W. – k. 122 – 125; zeznania powoda S. M. – k. 181 – 182)

W dniu 01 lipca 2002 roku powód S. M. zawarł z Przedsiębiorstwem (...).R.L. umowę o pracę podporządkowaną na czas nieoznaczony. Powód został zatrudniony jako kierowca, używający własnego pojazdu oraz jako osoba odpowiedzialna za kontrolę miejsc robót, materiałów, urządzeń mechanicznych i elektrycznych rozmieszczonych w różnych siedzibach spółki na terytorium Regionu V.. Zgodnie z art. 2 zdaniem 2 - 4 Umowy Uzupełniającej dot. pełnionych funkcji i użytkowania prywatnego pojazdu – pracownik ponosi koszty i wydatki związane z pojazdem i jego zużyciem oraz płaci podatki i ubezpieczenie, zaś Przedsiębiorstwo ponosi koszty związane z zużyciem paliwa i smarami. Co miesiąc dokonuje zwrotu kosztów na podstawie przedstawionych regularnych pokwitowań lub faktur, dot. zakupu paliwa i smarów, wystawionych na Przedsiębiorstwo. Zgodnie z art. 4 Umowy Uzupełniającej dot. pełnionych funkcji i użytkowania prywatnego pojazdu – powód przyjął do wiadomości i zaakceptował bez zastrzeżeń fakt, że stosunek pracy opiera się zasadniczo na posiadaniu i używaniu własnego pojazdu. Z tego wynikało, że na wypadek nie posiadania własnego samochodu, bez względu na to, z jakich jest to powodów, niniejsza umowa zostanie prawnie rozwiązana i żadna ze stron nie będzie mogła się temu sprzeciwić ani też domagać się materialnej rekompensaty ze względu na rozwiązaną umowę. W okresie od września 2011 r. do 29 września 2012 r. powód S. M. był również zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas oznaczony w N. S..r.l. Zgodnie z umowa zawartą z N. S..r.l. powód świadczył pracę na terenie W. i nie potrzebował własnego pojazdu.

(dowód: umowa o pracę wraz z tłumaczeniem – k. 4 – 8; Umowa Uzupełniająca dot. pełnionych funkcji i użytkowania prywatnego pojazdu wraz z tłumaczeniem – k. 9 – 13; tłumaczenie zwolnienia z pracy w N. S..r.l. z dnia 01 września 2012 roku – k. 17; zeznania powoda S. M. – k. 181 - 182)

W dniu 13 kwietnia 2012 roku Przedsiębiorca V. S..R.L. na podstawie art. 4 ww. Umowy Uzupełniającej z uwagi na to, że powód nie mógł nadal używać swojego samochodu i że nie był w stanie wykazać się przed pracodawcą możliwością zastąpienia własnego pojazdu innym pojazdem, poinformował powoda o rozwiązaniu stosunku pracy od dnia 30 kwietnia 2012 roku.

(dowód: rozwiązanie stosunku pracy wraz z tłumaczeniem – k. 15 – 16)

Powód otrzymał za okres od 01 stycznia 2012 roku do 30 kwietnia 2012 roku od V. S..R.L. wynagrodzenie w kwocie 3.212,00 Euro.

(dowód: stan zatrudnienia wraz z tłumaczeniem – k. 18 – 22)

W dniu 01 marca 2013 roku powód zawarł z Przedsiębiorstwem (...).r.l. umowę o pracę w pełnym wymiarze godzin i na czas nieokreślony.

(dowód: umowa o pracę wraz z umową uzupełniającą i tłumaczeniami – k. 87 – 93)

Pismem z dnia 05 listopada 2012 roku powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wezwał Skarb Państwa – Komendanta Głównego Policji do uregulowania kwoty 650 709 PLN z tytułu odszkodowania za niesłuszne zajęcie mienia w postaci pojazdu marki B. model 520 o nr rej (...), w dniu 05 marca 2012 roku, należącym do S. M., w terminie 7 dni na rachunek bankowy S. M..

(dowód: pismo powoda z dnia 05 listopada 2012 roku wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 23 – 26)

W odpowiedzi na powyższe Komendant Główny Policji poinformował S. M., że Komendant Główny Policji nie uznaje żądania dochodzonego w powyższym wezwaniu do zapłaty.

(dowód: odpowiedź pozwanego – k. 27 – 29)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dokumenty złożonych przez strony postępowania. W ocenie Sądu dowody te tworzą zasadniczo spójny i niebudzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę materiał dowodowy. Stwierdzić należy, że żadna ze stron, co do zasady, nie poddawała w wątpliwość ich wiarygodności i mocy dowodowej, a również i Sąd nie dopatrzył się w nich niczego, co uzasadniałoby powzięcie wątpliwości w tym zakresie z urzędu. Sąd ustalił również stan faktyczny na podstawie zeznań powoda S. M.. W ocenie Sądu za wiarygodne uznać należy także zeznania powoda, bowiem są one spójne i układają się w logiczną całość, a nadto ich moc dowodową potwierdza pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy. Należy dodać, że okoliczności bezsporne w ogóle nie wymagały wykazywania ich prawdziwości za pomocą dowodów zgodnie z treścią art. 229 - 230 k.p.c. albowiem zostały przez strony wprost przyznane, bądź też nie zostały zaprzeczone, co zostało przez Sąd ocenione na zasadzie przywołanych przepisów.

Sąd zważył, co następuje:

Wywiedzione powództwo mimo ewidentnych zaniedbań policji nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa - Komendanta Głównego Policji w W. odszkodowania za rozwiązanie z nim stosunku pracy przez dotychczasowego pracodawcę na skutek utraty pojazdu, za którą odpowiedzialność ponosi pozwany. Strona powodowa podnosiła przy tym, że przyczyną zajęcia przez Policję w R. pojazdu stanowiącego własność powoda stanowiło błędne wprowadzenie numeru rejestracyjnego pojazdu, tj. (...) zamiast (...) – do systemu informatycznego S. – S.I.S. przez stronę Polską.

Przedmiotowe powództwo oparte zostało na przepisie art. 417 k.c. stanowiącym, że Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej. W judykaturze dominuje pogląd, który należy podzielić, że pojęcie to trzeba rozumieć, jako naruszenie nakazu czy zakazu wynikającego tylko z normy prawnej. Zważywszy na przyjętą przez ustawodawcę konstrukcję należało w pierwszej kolejności zastanowić się nad samym pojęciem wykonywania władzy publicznej oraz czy wskazane przez powoda uchybienie mieści się w tej definicji, a także jaki ewentualnie przepis prawa naruszono wprowadzając do systemu organów ścigania błędny numer rejestracyjny skradzionej tablicy rejestracyjnej.

Wykonywanie władzy publicznej polega na wykonywaniu przez jej podmioty kompetencji władczych, związanych z możliwością stosowania wobec podległych im jednostek (obywateli) odpowiednich środków przymusu. Funkcjonariusze Policji mając ustawowo przyznane uprawnienia do stosowania wobec innych jednostek (obywateli) w określonych wypadkach, właściwych środków przymusu, realizują przyznane im kompetencje władcze w zakresie wykonywania władzy publicznej. Władza publiczna wykonywana jest zgodnie z prawem wtedy, gdy jej realizacja następuje nie tylko w zgodzie z treścią określonej normy prawnej, ale w granicach posiadanych przez organ kompetencji.

Kwestię istotą z punktu widzenia rozstrzygnięcia niniejszego procesu tj. zgłoszeń kradzieży (nie tylko tablic rejestracyjnych) reguluje wprost ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jedn.: Dz. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 z późn. zm., dalej: "u.p."), ustawa z dnia 24 sierpnia 2007 r. o udziale Rzeczypospolitej Polskiej w Systemie Informacyjnym Schengen oraz Wizowym Systemie Informacyjnym, (Dz. U. Nr 165, poz. 1170. z późn. zm., dalej "ustawa") jak również z Decyzja nr (...) Komendanta Głównego Policji z dnia 19 marca 2008 r. w sprawie funkcjonowania zestawu centralnego zbiorów informacji tworzących Krajowy System Informacyjny Policji.

Do zadań Policji, a tym samym jej funkcjonariuszy, należy organizowanie działań mających na celu zapobieganie popełnianiu przestępstw, wykrywanie przestępstw oraz ściganie ich sprawców, a także gromadzenie, przetwarzanie i przekazywanie informacji kryminalnych (art. 1 ust. 2 pkt 3, 4 i 8 u.p.). Doprecyzowaniem tej regulacji są zapisy wyżej powołanej decyzji nr (...) zawierającej normy kompetencyjne, jednolicie regulujące sposób oraz zasady prowadzenia przez funkcjonariuszy czynności operacyjnych. Zgodnie z jej § 2 ust. 1 pkt 1 odnoszącym się do baz danych policji „celem (...) jest analiza kryminalna i typowanie osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa”. Z kolei według § 3 ust 1 decyzji „nadzór merytoryczny nad informacjami gromadzonymi w (...) sprawują dyrektorzy biur Komendy Głównej Policji, zgodnie z zakresem działania określonym w regulaminie Komendy Głównej Policji”. Kolejny artykuł stanowi z kolei, iż „policjant lub pracownik jednostki organizacyjnej Policji wykonujący czynności służbowe, podczas lub w związku z którymi zachodzą okoliczności uzasadniające rejestrację informacji w (...): 1) wprowadza te informacje do właściwego zbioru (...), albo 2) wypełnia odpowiedni do danego rodzaju informacji formularz rejestracyjny i przekazuje go do rejestracji uprawnionej osobie (operatorowi). 2. Policjant lub pracownik jednostki organizacyjnej Policji, o którym mowa w ust.1, odpowiada za: 1) poprawność rejestracji − w przypadku, o którym mowa w ust.1 pkt 1; 2) poprawność wypełnienia formularza rejestracyjnego − w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2.

Z powyższych uregulowań wprost wynika, że funkcjonariusz policji w ramach wykonywania swoich obowiązków służbowych oraz władztwa publicznego winien weryfikować dane podawane przez podmiot zgłaszający kradzież tablic rejestracyjnych. Jest to nie tylko jego obowiązek służbowy wynikający wprost z przyjętych dla tej formacji norm postępowania z których można wywieść pewien wzorzec postępowania, ale także pozostaje on w ścisłym związku z wykonywanym władztwem publicznym mogący w konsekwencji negatywnie wpływać na uprawnienia obywateli, które przysługują im w demokratycznym państwie prawa w postaci tak jak miało to miejsce w niniejszym przypadku, prawa do swobodnego dysponowania własnością oraz swobodnego przemieszczania się w ramach wspólnoty europejskiej. Niewątpliwie na skutek niefortunnej pomyłki funkcjonariusz policji powód dotkliwie odczuł jej skutki poprzez wyzucie go z posiadania pojazdu służącego mu do wykonywania czynności zarobkowych. Na marginesie w tym miejscu dodać należy, iż z załączonych notatek służbowych w żaden sposób nie wynika, aby tak jak podaje pozwany to zgłaszający kradzież podał zły numer rejestracyjny. Powyższe jest o tyle wątpliwe, że w przypadku kradzieży tablic rejestracyjnych policja obowiązana jest do wydania zaświadczenia o kradzieży, które niezbędne jest z kolei do wystąpienia przez poszkodowanego do właściwego wydziału komunikacji w celu uzyskania nowych (zamiennych) tablic rejestracyjnych zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (jazda bez tablic jest karalna mandatem w wysokości 100 zł). Z powyższego wynikają dwa powiązane ze sobą wnioski: 1) funkcjonariusz policji przyjmując zgłoszenie winien wylegitymować podmiot zgłaszający nie tylko z dowodu osobistego ale również dowodu rejestracyjnego pojazdu, w którym jak wiadomo figuruje przydzielony do pojazdu numer tablic rejestracyjnych; 2) skoro poszkodowany nie zgłosił się od 2010 roku (data kradzieży tablic) do marca 2012 roku (weryfikacja poprawności danych) do właściwej jednostki policji w celu weryfikacji błędu i wydania poprawnego zaświadczenia to przyjąć należało, że to nie poszkodowany wprowadził w błąd funkcjonariusza policji, a właśnie funkcjonariusz przyjmujący zgłoszenie wprowadził do bazy danych nr rej. z przestawionym szykiem cyfr.

Zważywszy na możliwe środki zastosowania przymusu nie tylko przez polskie organy ścigania ale i europejskie - na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r. o udziale Rzeczypospolitej Polskiej w Systemie Informacyjnym Schengen oraz Wizowym Systemie Informacyjnym implementującej do polskiego systemu prawnego normy prawa wspólnotowego – istotnym jest prawidłowe wprowadzanie danych, które w założeniu mają przeciwdziałać popełnianiu przestępstw oraz współpracy policyjnej w zwalczaniu przestępczości. W niniejszym przypadku jak wskazuje postępowanie dowodowe system ten wprowadzonych w ramach iperium przyznanego państwu zawiódł narażając powoda na utratę pracy oraz w związku z tym możliwości zarobkowych. Co więcej zaistniała sytuacja wystąpiła z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością na skutek niedbalstwa funkcjonariusza przyjmującego przedmiotowe zgłoszenie. Uznać w związku z tym należało, że wykazana została wina pozwanego oraz powiązana z nią wyżej powołana norma kompetencyjna, której złamanie może rodzić obowiązek odszkodowawczy odpowiedzialnego za swoich funkcjonariuszy Skarbu Państwa. Jeśli bowiem jednostka Policji podejmuje się wykonywania określonych czynności w ramach przyznanego jej władztwa publicznego, w ramach stosunków publicznoprawnych, to czynności te winna wykonywać należycie i rzetelnie, a za ich nieprawidłowe, błędne wykonanie, ponosi odpowiedzialność.

Mając powyższe na uwadze należało się zastanowić nad dwiema pozostałymi przesłankami w postaci szkody (jej wysokości) oraz związku przyczynowego pomiędzy zaniechaniem władzy publicznej, a szkodą, których wykazanie leżało w gestii strony inicjującej postępowanie.

Pomiędzy stronami bezspornym było, że w dniu 7 marca 2012 roku policja włoska zatrzymała do rutynowej kontroli pojazd kierowany przez powoda o nr rejestracyjnych (...), których jak się okazało po weryfikacji z systemem wspólnotowym zgłoszenie kradzieży nastąpiło na początku 2010 roku, w wyniku czego strona włoska zatrzymała powoda, zajmując samochód i kierując go na policyjny parking do czasu wyjaśnienia sprawy. Z przedłożonej umowy o pracę oraz umowy dodatkowej zawartej z V. S..r.l. bezsprzecznie wynika także, iż zarekwirowany pojazd stanowił niezbędne narzędzie pracy powoda, jak i na podstawie zawartych w nich klauzul, również niezbędnym warunkiem zatrudnienia w tym przedsiębiorstwie. Pozbawienie powoda przedmiotowego środka transportu zgodnie z treścią wypowiedzenia pracodawcy złożonego w dniu 13 kwietnia 2012 roku było bezpośrednią przyczyną rozwiązania z powodem niemal 10 letniego, stabilnego stosunku pracy zawartego na czas nieokreślony. Z tłumaczenia tego dokumentu wynika także, że powód nie był w stanie wykazać się przed firmą możliwością zastąpienia własnego samochodu innym pojazdem, w związku z czym stosunek pracy uległ rozwiązaniu z dniem 30 kwietnia 2012 roku.

Zasadniczą kwestią, którą należy brać pod uwagę przy oddaleniu powództwa jest jednak brak adekwatnego, pełnego związku przyczynowego pomiędzy zwolnieniem powoda z pracy a ewidentną pomyłką pozwanego, który zawiadomił stronę włoską o tym fakcie telegramem z dnia 20 marca 2012 roku. Od tego więc dnia strona przetrzymująca pojazd powoda wiedziała, że nie ma ku temu żadnych podstaw, powinna zatem jak najszybciej wydać powodowi jego własność. Z przedłożonych dokumentów wynika natomiast, że samo postanowienie prokuratury o wydaniu przedmiotowego pojazdu zostało wydane dopiero 2 maja 2012 roku, a zatem niemal półtora miesiąca od zawiadomienia strony włoskiej o zaistniałej pomyłce. Powodowi został wypowiedziany stosunek pracy w dniu 13 kwietnia 2012 roku, a więc niemal po upływie 3 tygodni od zawiadomienia przez polskie władze o tej pomyłce. W okresie od zajęcia pojazdu 6 marca 2012 roku do 20 marca 2012 roku powód jak wynika z przedłożonego świadectwa prac, mimo, że nie posiadał samochodu, wykonywał pracę z tytułu której otrzymywał wynagrodzenie. Nie powstała więc w okresie mogącym przypisać odpowiedzialność pozwanemu, żadna szkoda majątkowa. Dodatkowo okres pomiędzy którym pozwany zawiadomił o pomyłce, a złożeniem wypowiedzenia stosunku pracy był na tyle długi, że to raczej stronie włoskiej należy przypisać winę w nieuzasadnionym przedłużającym się bezprawnym przetrzymywaniu pojazdu powoda, którego rezultatem było zwolnienie z pracy.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c. W ocenie Sądu całokształt okoliczności sprawy oraz silne subiektywne przekonanie powoda o słuszności jego racji uzasadniają odstąpienie od obciążania go kosztami zastępstwa procesowego pozwanego. Należy mieć bowiem na względzie, iż to na skutek bezprawnego działania pozwanego doszło do samego zajęcia przez stronę włoską pojazdu powoda, narażając go na nieprzyjemności oraz koszty majątkowe, która to okoliczność zdaniem orzekającego Sądu nie pozwala zastosować przepisu art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.