Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 kwietnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odmówił A. S. prawa do emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie udowodnił 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Do pracy w warunkach szczególnych nie zaliczono ubezpieczonemu okresu pracy:

- 19.05.78 – 31.12.1994 w Zakładach (...)

- 1.01.1995 – 31.12.1998 w Odlewni spółce z ograniczoną odpowiedzialnością

ponieważ świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie spełniają wymogów formalnych. Zakłady pracy nie powołały zarządzenia resortowego, nadto istnieją rozbieżności co do zajmowanego stanowiska pracy między świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych (ładowacz, zalewacz, obsługa żeliwiaków) a świadectwem pracy (wybijacz odlewów, ładowacz, brygadzista obsługi żeliwiaka, brygadzista – zalewacz).

Organ rentowy przyjął, iż wnioskodawca posiada staż sumaryczny w wysokości 25 lat.

/decyzja – k.52 akt rentowych/

A. S. w odwołaniu od powyższej decyzji wniósł o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury.

/odwołanie – k. 2/

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie, argumentując, jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 5/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony A. S. urodził się w dniu (...).

W dniu 10 marca 2016 roku ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę.

Ubezpieczony nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 roku udokumentował 25 lat ogólnego stażu pracy.

/okoliczności bezsporne, wniosek – k. 1 akt ZUS/

W okresie od 19 maja 1978 r do 31 grudnia 1994 r wnioskodawca był zatrudniony w Zakładach (...) w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku: wybijacz odlewów, ładowacz, brygadzista obsługi żeliwiaka, brygadzista piecowy zalewacz.

/świadectwo pracy – k. 18 akt ZUS/

W dniu 31 grudnia 1994 r zostało wystawione świadectwo dla wnioskodawcy wykonywania pracy w szczególnych warunkach za okres od 19 maja 1978 r do 31 grudnia 1994 r, z którego wynikało, że wnioskodawca wykonywał prace na stanowiskach wymienionych w wykazie A, stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w niektórych zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego na stanowisku ładowacz, zalewacz, obsługa żeliwiaków, wymienionych w dziale III poz. 22 pkt. 2 i 4. Na stanowiskach wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace: obsługa żeliwiaków, rozlewni i ich urządzeń pomocniczych: ładowacz – zalewacz.

/świadectwo – k. 19/

W okresie od 1 stycznia 1995 r do 31 grudnia 1998 r wnioskodawca był zatrudniony w Odlewni spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku zalewacza.

/świadectwo pracy – k. 21 akt ZUS/

W dniu 1 stycznia 1995 r wnioskodawca zawał umowę o prace z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością na stanowisku brygadzisty piecowego zalewacza. Zgodnie z aneksami do umowy z dnia 2.03.1998, 10.04.1997, 31.10.1996, 3.11.1995, 19.05.1995, wnioskodawca zajmował stanowisko piecowy brygadzista.

/ aneksy do umów – akta osobowe – zał do akt. – k. 25/

Zostało wystawione dla wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach za okres od 1 stycznia 1995 r do 31 grudnia 1998 r, z którego wynikało, że wnioskodawca wykonywał prace na stanowiskach wymienionych w wykazie A, stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w niektórych zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego na stanowisku zalewacz, obsługa żeliwiaków , wymienionych w dziale III poz. 22 pkt. 4. Na stanowiskach wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace: obsługa żeliwiaków, rozlewni i ich urządzeń pomocniczych: zalewacz.

/świadectwo – k. 20/

Na kartach wynagrodzeń widnieją stanowiska:

- 1.01.1995 – 31.12.98 – brygadzista piecowy - zalewacz.

W 1998 r na karcie wynagrodzenia został wyodrębniony składnik : „szkod”.(poz. 12)

/karty wynagrodzeń – akta osobowe – k. 25/

W okresie spornego zatrudnienia wnioskodawca pracował na oddziale odlewni, gdzie były odlewane części do dźwigów i koparek z żeliwa. Wnioskodawca pracował na wytapialni przy topieniu metalu, pracował przy żeliwiaku, wlewał żeliwo do formy. Jako ładowacz ładował surówkę do pieca. W przypadku potrzeby pracował przy załadunku żeliwiaka. Był brygadzistą pracującym, pracował ze swoją brygadą cały czas. Był brygadzistą przy piecach, kontrolował metal i wydawał na formiernie. W czasie spustu metalu z pieca musiał pobrać próbę i sprawdzić ją. Było to sprawdzane przy każdej kadzi. Obsługiwał żeliwiaki od momentu rozpoczęcia wytopu po jego kontrolę i wyczyszczenie.

/zeznania wnioskodawcy – e – prot. 00:02:20 w zw. z 00;30:49, zeznania świadka M. R. – 00:17:46 – 00:30:34/

Sąd dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Postępowanie w niniejszej sprawie sprowadziło się do rozstrzygnięcia czy okres pracy ubezpieczonego-

- 19.05.78 – 31.12.1994 w Zakładach (...)

- 1.01.1995 – 31.12.1998 w Odlewni spółce z ograniczoną odpowiedzialnością

był okresem pracy w warunkach szczególnych.

Zgodnie z treścią art.184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2016 roku, poz.887) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art.184 ust.2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 roku, emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Prawo do emerytury na podstawie art.184 ww. ustawy przysługuje ubezpieczonemu, który na dzień wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnił określone w niej wymogi stażowe, a po tej dacie osiągnął wymagany wiek, niezależnie od tego czy w chwili osiągnięcia tego wieku wykonywał pracę w szczególnych warunkach, czy wykonywał inną pracę i czy pozostawał w zatrudnieniu.

Z treści przepisu art.32 ww. ustawy wynika, że możliwe jest wcześniejsze przejście na emeryturę przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie art.32 ust.4 ww. ustawy wiek emerytalny, o którym mowa w ust.1 rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki na podstawie którym osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za dotychczasowe przepisy (w rozumieniu art.32 ust.4 ww. ustawy) należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8, poz.43), ale wyłącznie w zakresie regulowanym przez ww. ustawę o emeryturach i rentach, a więc co do wieku emerytalnego, rodzaju prac lub stanowisk oraz warunków, na jakich osobom wykonującym prace określone w ust.2 i ust.3 art. 32 tej ustawy przysługuje prawo do emerytury (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 roku, III ZP 30/01, OSNAP 2002/10/243 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2009 roku, II UK 31/09, Lex nr 559949).

Zgodnie z treścią §3 i 4 ww. rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W wykazie tym do pracy w szczególnych warunkach zostały zaliczone prace w postaci odlewania staliwa, żeliwa, metali nieżelaznych i rur – obsługa żeliwiaków, rozlewni i ich urządzeń pomocniczych ( wykaz A dział III punkt 22).

Także w ZARZĄDZENIU Nr 3 MINISTRA HUTNICTWA I PRZEMYSŁU MASZYNOWEGO z dnia 30 marcu 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego /Dz.Urz.MG.1985.1.1/, w dziale III( w HUTNICTWIE I PRZEMYŚLE METALOWYM,)Odlewanie staliwa, żeliwa, metali nieżelaznych i rur w poz. 22 dotyczącej obsługa żeliwiaków, rozlewni i ich urządzeń pomocniczych wskazano stanowiska:

ładowacz wsadu (pkt.3)

rozlewacz metalu (pkt.12)

wsadowy-załadowywacz żeliwiaka(pkt.19)

zalewacz (pkt. 21)

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie poruszana była kwestia możliwości zaliczenia do prac w warunkach szczególnych prac związanych z dozorem inżynieryjno – technicznym. W wyroku z dnia 24 września 2009 roku (II UK 31/09, LEX nr 559949), Sąd Najwyższy stwierdził, iż jeśli czynności ogólnie pojętej kontroli oraz dozoru inżynieryjno-technicznego wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na stanowisku pracy związanym z określoną w pkt 24 działu XIV wykazu A rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) kontrolą lub dozorem inżynieryjno-technicznym, to okres wykonywania tej pracy jest okresem pracy uzasadniającym prawo do świadczeń na zasadach przewidzianych w rozporządzeniu, niezależnie od tego ile czasu pracownik poświęca na bezpośredni dozór pracowników, a ile na inne czynności ściśle związane ze sprawowanym dozorem i stanowiące jego integralną część, takie jak sporządzanie związanej z nim dokumentacji.

W wyroku z dnia 4 października 2007 r. (I UK 111/07; LEX nr 375689) Sąd Najwyższy wskazał, iż objęcie nadzorem lub kontrolą, o których mowa w pkt 24 działu XIV wykazu A rozporządzenia z 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) także innych niż wymienione w wykazie A prac nie wyłącza zakwalifikowania samego nadzoru lub kontroli jako pracy w szczególnych warunkach, jeżeli te inne (podlegające dozorowi lub kontroli) prace nie są na danym oddziale lub wydziale podstawowe.

Regulacja § 2 rozporządzenia , statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85 – LEX 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84 – LEX 14625).

Wcześniejsza emerytura jest dla powszechnego systemu świadczeń emerytalnych instytucją wyjątkową, określającą szczególne uprawnienia uprzywilejowanego kręgu podmiotów, stąd wymaga ścisłej wykładni i pewnego ustalenia przesłanek prawa. Należy jednak podkreślić, że brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. Strony mają też prawo podważać moc dowodową dokumentów, w tym także świadectwa pracy, które jest dokumentem prywatnym i podlega ocenie przez sąd zgodnie z zasadami art. 233 § 1 k.p.c. W postępowaniu sądowym nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 20 lipca 2016 r, III AUa 690/15, LEX nr 2121869 /.

W sprawie o emeryturę w obniżonym wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do emerytury. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10).

W orzecznictwie (por. np. wyrok z dnia 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97, OSNAPiUS 1998 nr 21, poz. 638) przyjmuje się, że nie korzysta z uprawnienia do emerytury w niższym wieku emerytalnym pracownik, który nie udowodnił, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Z rozważań zawartych w tym orzeczeniu należy wyprowadzić nadto wniosek, iż - ze względu na charakter omawianego świadczenia (wcześniejsza emerytura) - przepisy rozporządzenia należy wykładać ściśle.

Pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych pojmowane jest jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia jako uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności tylko wtedy, gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy./tak SA w Łodzi w wyroku z dnia z dnia 2 czerwca 2016 r., III AUa 1687/15, LEX nr 2062050/

Z przywileju przejścia na emeryturę w niższym wieku emerytalnym, przysługującego pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, mogą korzystać wyłącznie pracownicy, którzy byli rzeczywiście zatrudnieni stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szkodliwych warunkach pracy. Oznacza to, że nie jest dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika./tak SA w Łodzi w wyroku z dnia z dnia 18 kwietnia 2016 r. ,III AUa 1636/15, LEX nr 2044356/.

Mając powyższe na uwadze Sąd na okoliczność pracy wykonywanej
przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód z zeznań świadka
i z przesłuchania wnioskodawcy oraz przeprowadził dowód z dostępnej dokumentacji osobowej ze spornego okresu zatrudnienia. W ocenie Sądu zeznania świadka i wnioskodawcy są logiczne, spójne i wzajemnie się uzupełniają.

Z ustaleń poczynionych na podstawie zgromadzonego w ten sposób materiału dowodowego wynika, że w spornym okresie zatrudnienia ubezpieczony zajmował stanowiska związane z obsługą żeliwiaków. Z dokumentacji osobowej wynika, że były to stanowiska wybijacz odlewów, ładowacza, brygadzisty obsługi żeliwiaka, brygadzisty piecowego zalewacza. Zostało wystawione świadectwo dla wnioskodawcy wykonywania pracy w szczególnych warunkach za okres od 19 maja 1978 r do 31 grudnia 1994 r, z którego wynikało, że wnioskodawca wykonywał prace na stanowiskach wymienionych w wykazie A, stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w niektórych zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego na stanowisku ładowacz, zalewacz, obsługa żeliwiaków, wymienionych w dziale III poz. 22 pkt. 2 i 4. Na stanowiskach wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace: obsługa żeliwiaków, rozlewni i ich urządzeń pomocniczych: ładowacz – zalewacz.

W okresie od 1 stycznia 1995 r do 31 grudnia 1998 r wnioskodawca był zatrudniony w Odlewni spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku zalewacza. Powyższe również wynika z treści świadectwa pracy. Także z umowy o pracę wynika stanowisko brygadzisty piecowego zalewacza. Także za ten okres zostało wystawione dla wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach za okres od 1 stycznia 1995 r do 31 grudnia 1998 r, z którego wynikało, że wnioskodawca wykonywał prace na stanowiskach wymienionych w wykazie A, stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w niektórych zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego na stanowisku zalewacz, obsługa żeliwiaków , wymienionych w dziale III poz. 22 pkt. 4. Na stanowiskach wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace: obsługa żeliwiaków, rozlewni i ich urządzeń pomocniczych: zalewacz. Także na kartach wynagrodzeń widnieją stanowiska brygadzista piecowy - zalewacz. W 1998 r na karcie wynagrodzenia został wyodrębniony składnik : „szkod”.(poz. 12). Mimo, że na pozostałych załączonych kartach brak jest wyraźnego wpisu dotyczącego wypłaty tego składnika wynagrodzenia, to pod poz. 12 widnieją zbliżone kwoty wypłaty co w karcie za 1998 rok. Jednocześnie z osobowych źródeł dowodowych wynika, że w okresie spornego zatrudnienia wnioskodawca pracował na oddziale odlewni, gdzie były odlewane części do dźwigów i koparek z żeliwa. Wnioskodawca pracował na wytapialni przy topieniu metalu, pracował przy żeliwiaku, wlewał żeliwo do formy. Jako ładowacz ładował surówkę do pieca. W przypadku potrzeby pracował przy załadunku żeliwiaka. Był brygadzistą pracującym, pracował ze swoją brygadą cały czas. Był brygadzistą przy piecach, kontrolował metal i wydawał na formiernie. W czasie spustu metalu z pieca musiał pobrać próbę i sprawdzić ją. Było to sprawdzane przy każdej kadzi. Obsługiwał żeliwiaki od momentu rozpoczęcia wytopu po jego kontrolę i wyczyszczenie.

Zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy wskazuje zatem, że ubezpieczony zajmował się pracami w postaci obsługi żeliwiaka i rozlewni w pełnym wymiarze czasu pracy – w różnych jego aspektach, przy czym wszystkie czynności, niezależnie od nazwy zajmowanego stanowiska i rozbieżności w nazewnictwie pomiędzy dokumentami, stanowiły pracę w warunkach szczególnych.

Ustalenia poczynione na podstawie zeznań świadka i wnioskodawcy nie pozostają w sprzeczności z dokumentacją pracowniczą, zgodnie z którą w całym okresie spornego zatrudnienia wnioskodawca zajmował stanowisko związane z obsługą żeliwiaków i rozlewni.

Reasumując z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż ubezpieczony spełnia wszystkie warunki do przyznania prawa do emerytury określone w art.184 ust.1 ww. ustawy, bowiem okres zatrudnienia w spornych zakładach w warunkach szczególnym daje wnioskodawcy ponad 15 lat pracy w takich warunkach. Pozostałe warunki nie były sporne między stronami.

Wniosków dowodowych mających wykazać okoliczności przeciwne organ rentowy nie zgłosił.

Wobec powyższego podstawie art.477 ¹⁴§2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury .

O dacie przyznania prawa do emerytury, Sąd orzekł na podstawie art. 100 w zw. z art. 129ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyznając prawo do emerytury od dnia 31 marca 2016 roku, w związku ze spełnieniem w tym dniu wszystkich przesłanek uprawniających o świadczenia (ukończenie 60 roku życia).

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełn. ZUS wraz z aktami rentowymi i protokołem rozprawy