Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2017r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2017 roku w Suwałkach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W.

przeciwko B. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. od wyroku Sądu Rejonowego w Augustowie z dnia 1 lutego 2017 I C 270/16

oddala apelację.

SSO Mirosław Krzysztof Derda

I Ca 133/17

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. wniósł, w elektronicznym postępowaniu upominawczym, pozew przeciwko B. K. o zapłatę kwoty 2.852,28 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11.08.2015 r. do dnia zapłaty. Domagał się również zasądzenia na rzecz powoda zwrotu kosztów sądowych oraz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnienie podniósł, iż pozwana w dniu 07.03.2013 r. w A., prowadząc pojazd marki V. nr rej. (...), nie zachowała należytej ostrożności, co doprowadziło do najechania na słup oświetlenia ulicznego. Następnie pozwana odjechała z miejsca zdarzenia przed przyjazdem Policji. Podniósł, iż pozwana została uznana winną przez Sąd Rejonowy w Augustowie (sygn. akt II W 140/13) spowodowania w/w czynu. Wywiódł, iż powód wypłacił odszkodowanie za przedmiotową szkodę w ramach zawartej przez pozwaną umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Powód podkreślił, iż art. 43 pkt 4 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi podstawę wystąpienia do kierującego pojazdem z roszczeniem o zwrot tego świadczenia (tzw. roszczeniem regresowym), nadto dotyczy to w szczególności sytuacji, w której kierujący pojazdem zbiegł z miejsca zdarzenia.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 21.09.2015 r. sygn. akt VI Nc-e 1560577/15 Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie uwzględnił w całości roszczenie powoda.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana B. K. domagała się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana zanegowała roszczenie zgłoszone przez powoda jako niezasadne. Wywiodła, iż nie została przez Sąd Rejonowy w Augustowie uznana za winną popełnienia przestępstwa do znamion którego należałby okoliczność zbiegu z miejsca zdarzenia, nadto zdarzenie drogowe z dnia 07.03.2013 r., w wyniku którego uszkodzony został słup oświetlenia ulicznego, nie był wypadkiem drogowym.

Postanowieniem z dnia 01.12.2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził swą niewłaściwość i przekazał rozpoznanie niniejszej sprawy do Sądu Rejonowego w Augustowie, wobec skutecznego złożenia sprzeciwu przez stronę pozwaną.

Sąd Rejonowy w Augustowie wyrokiem z dnia 1 lutego 2017 r. w sprawie I C 270/16 upr zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1530 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lutego 2017 r. , oddalił powództwo w pozostałym zakresie i zniósł wzajemnie koszty procesu między stronami.

Sąd Rejonowy ustalił, iż prawomocnym wyrokiem z dnia 23.05.2013 r. pozwana została uznana winną popełniania zarzucanego jej czynu stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw. w zw. z art. 19 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, tj. tego że w dniu 07.03.2013 r. kierując samochodem, nie zachowała należytej ostrożności, nie dostosowała prędkości do panujących warunków drogowych, straciła panowanie nad pojazdem, zjechała na pobocze i uderzyła w słup oświetlenia ulicznego powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, po czym odjechała z miejsca wypadku (dowód: k. 46 akt sprawy o wykroczenie II W 140/13). Pozwana objęta była umową ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, zawartą z powodem. W toku likwidacji szkody, powód przyznał poszkodowanemu (...) S.A. Oddział B. odszkodowanie, w związku ze zdarzeniem z dnia 07.03.2013 r., w wysokości 2.852,28 zł. W dniu 08 01 2015 r. powód ostatecznie wezwał pozwaną do spłaty należności regresowej w wysokości 2.852,28 zł.

Z wyjaśnień złożonych przez pozwaną na rozprawie w dniu 22.06.206 wynikało, iż w dniu 07.03.2013 r. kierowała samochodem marki V.. W okolicach rejonu Nadleśnictwa wpadła w poślizg i uderzyła w metalowy słup energetyczny. Następnie nadjechał znajomy, który odholował jej samochód do domu. Po przedmiotowym zdarzeniu, bolała ją głowa, więc udała się do szpitala, gdzie wykonano badania RTG i przepisano leki przeciwbólowe. Toczyło się przeciwko niej postępowanie karne przed Sądem Rejonowym w Augustowie, w wyniku którego, otrzymała grzywnę w wysokości 300 zł. Wywiodła, iż na miejscu zdarzenia, nie zawiadomiła Policji, albowiem była w szoku i nie wiedziała co się z nią dzieje.

Przesłuchany na przedmiotową okoliczność świadek K. B. zeznał, iż przejeżdżając, w dniu zdarzenia, ulicą (...), zauważył samochód pozwanej, który uderzył w słup energetyczny. Zeznał, iż nie rozmawiał z pozwaną o przebiegu zdarzenia, jedynie pomógł odholować auto pozwanej na ulicę (...), nadto nie wie czy pozwana wezwała Policję na miejsce zdarzenia. Zdaniem Sądu zeznania świadka są w pełni obiektywne, korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym.

Z opinii biegłego z zakresu szacowania nieruchomości oraz maszyn trwale związanych nieruchomością J. S., dopuszczonej na okoliczność wyceny prac budowlanych - kosztów niezbędnych dla przywrócenia stanu sprzed zdarzenia z dnia 07.03.2013 r. słupa oświetlenia ulicznego, wynika, iż koszty prac budowlanych niezbędnych dla przywrócenia stanu sprzed zdarzenia z dnia 07.03.2013 r. słupa oświetlenia wynosi 1.530,00 zł. Określając koszty niezbędne do przywrócenia stanu poprzedniego słupa sprzed uszkodzenia, biegły ustalił stopień zużycia technicznego uszkodzonego słupa oświetleniowego, dokonał wyboru techniki określenia kosztów przywrócenia stanu poprzedniego słupa, nadto dokonał wyboru katalogów nakładów rzeczowych.

W związku z kwestionowaniem powyższej opinii przez stronę powodową, biegły w swojej opinii uzupełniającej podtrzymał sporządzoną przez siebie opinię i wyjaśnił, iż koszty przywrócenia stanu słupa oświetlenia ulicznego na ul (...) w A. sprzed zdarzenia z dnia 07 03 2013 r. określono przy założeniu wymiany całego słupa. Koszty powyższe określono na podstawie internetowego katalogu cen robót i obiektów e-B.. Do obliczeń przyjęto pozycję z katalogu 13CR.7.3.1.012 - Wymiana słupów żelbetowych oświetleniowych o masie 8901100 kg, o podstawie wyceny zawartej w w/w pozycji wg Kosztorysowych Norm Nakładów Rzeczowych (...)-06. Biegły wywiódł, iż w związku z powyższym wycena prac budowlanych określona w opinii z dnia 13.10.2016 r. uwzględnia wszystkie niezbędne koszty wraz z kosztami dojazdu, transportu oraz sprzętu niezbędnego do wymiany/naprawy słupa oświetlenia ulicznego posadowionego w A. na ul. (...).

Sąd Rejonowy podzielił w całości opinię biegłego, który posiada wiedzę fachową w tym zakresie i która ostatecznie nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Zgodnie z treścią art. 4 ustawy 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych Ubezpieczeniami obowiązkowymi są:

1) ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, zwane dalej „ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych";

2) ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej rolników z tytułu posiadania gospodarstwa rolnego, zwane dalej „ubezpieczeniem OC rolników";

3) ubezpieczenie budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego od ognia i innych zdarzeń losowych, zwane dalej „ubezpieczeniem budynków rolniczych";

4) ubezpieczenia wynikające z przepisów odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską, nakładających na określone podmioty obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia.

Natomiast w myśl art. 16 ust 2 pkt 2 powołanej wyżej ustawy, w przypadkach zaistnienia zdarzenia objętego ubezpieczeniem obowiązkowym, o którym mowa w art. 4 pkt 1-3, uczestnicząca w nim osoba objęta tym ubezpieczeniem jest ponadto obowiązana do niezwłocznego powiadomienia o zdarzeniu zakładu ubezpieczeń, udzielając mu niezbędnych wyjaśnień i przekazując posiadane informacje.

Niewątpliwie jednak zastosowanie dyspozycji art. 43 pkt 4 ustawy wymaga ustalenia, iż sprawca kolizji drogowej opuścił miejsce zdarzenia świadomie, bez spełnienia ciążących na nim obowiązków, w celu uniknięcia odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę. Treść powołanego powyżej przepisu należy interpretować w powiązaniu z normą wyrażoną w art. 16 ustawy, określająca obowiązki osób objętych ubezpieczeniem obowiązkowym, uczestniczących w zdarzeniu Zgodnie z treścią ustępu 2 powołanego przepisu, w przypadku zaistnienia zdarzenia objętego ubezpieczeniem obowiązkowym o którym mowa w art. 4 pkt. 1-3 (a zatem również objętego ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych), uczestnicząca w nim osoba objęta tym ubezpieczeniem jest obowiązana do udzielenia pozostałym uczestnikom zdarzenia niezbędnych informacji koniecznych do identyfikacji zakładu ubezpieczeń, łącznie z podaniem danych dotyczących zawartej umowy ubezpieczenia, jak też do niezwłocznego powiadomienia o zdarzeniu zakładu ubezpieczeń, udzielając mu niezbędnych wyjaśnień i przekazując posiadane informacje.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje na to, iż pozwana niewątpliwie oddaliła się od miejsca zdarzenia bez spełnienia ciążących na niej obowiązków wynikających z w/w przepisów.

W kontekście powyższych regulacji rozpatrywać należało odpowiedzialność pozwanej w niniejszej sprawie. Żądanie swe powód wywodził bowiem z faktu, iż uszkodzenie słupa oświetlenia ulicznego powstało na skutek szkody wyrządzonej w związku ze zdarzeniem z dnia 07.03.2013 r., której sprawca posiadał umowę, zawartą z powodem, ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Skoro biegły z zakresu szacowania nieruchomości oraz maszyn i urządzeń trwale związanych z nieruchomością, ustalił, iż koszt prac budowlanych niezbędnych dla przywrócenia stanu sprzed zdarzenia z dnia 07.03.2013 r. słupa oświetlenia ulicznego na ul. (...) w A., zgodnie z zakresem uszkodzeń wskazanym w protokole szkody, z uwzględnieniem stopnia zużycia technicznego wynosi 1.530,00 zł, przyjęcie wyższej kwoty, żądanej przez stronę powodową w pozwie w wysokości 2.852,28 zł, nie znajduje uzasadnienia w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

W tej sytuacji w pozostałym zakresie powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu. O odsetkach Sąd orzekł mając na uwadze wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 09.01.2014r. w sprawie I A Ca 625/13, w którym stwierdził, iż w razie określenia wysokości odszkodowania według stanu rzeczy istniejącego w chwili wyrokowania, uzasadnione jest przyznanie odsetek dopiero od tej daty.

Uwzględniając fakt, iż strony w zbliżonym stopniu przegrały sprawę ( powód w 46%, a pozwana w 54 % )„ Sąd na zasadzie art. 100 kpc postanowił o wzajemnym zniesieniu kosztów procesu między stronami.

Powód (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. powyższy wyrok zaskarżył w części, tj. w punktach II i III.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

a) naruszenie prawa materialnego, a to przepisu art. 43 pkt 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r. poprzez błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, iż zakładowi ubezpieczeniowemu przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu jedynie części odszkodowania wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli kierujący zbiegł z miejsca zdarzenia.

b) naruszenie prawa materialnego, a to przepisu art. 361 KC poprzez błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, iż kierujący, który zbiegł z miejsca zdarzenia zobowiązany jest do naprawienia szkody w zakresie niższym niż normalne następstwa działania z którego szkoda wynikła.

c) naruszenie prawa materialnego, a to przepisu art. 455 KC poprzez niezastosowanie tego przepisu mimo spełnienia przesłanek do naliczenia odsetek od daty wezwania pozwanej do zapłaty zobowiązania.

W konsekwencji powyższego wnoszę o:

a) zmianę wyroku w części poprzez uwzględnienie powództwa całości, oraz

b) zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu w liii instancji, według norm przepisanych.

ewentualnie:

c) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Augustowie z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia także o kosztach postępowania apelacyjnego.

Sąd I instancji bezpodstawnie jednak przyjął, iż powodowi należy się zwrot jedynie części rzeczywiście poniesionych kosztów naprawy słupa ulicznego i to mimo, iż pozwana nie kwestionowała samej wysokości roszczeń powoda.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji jako niezasadnej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację należało uznać za niezasadną.

Przedmiotem rozpoznania w tej sprawie był tak zwany "regres nietypowy" zgłoszony przez ubezpieczyciela, który wypłacił poszkodowanemu należne mu odszkodowanie, w stosunku do sprawcy szkody. Konstrukcja ta przewidziana jest obecnie w art. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący wyrządził szkodę w stanie po użyciu alkoholu, w stanie nietrzeźwości i w kilku innych przypadkach.

W orzecznictwie i doktrynie tak ujęty regres, w przeciwieństwie do regresu wynikającego z art. 828 § 1 KC, zgodnie z którym z dniem zapłaty odszkodowania przez zakład ubezpieczeń, roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na zakład ubezpieczeń do wysokości zapłaconego odszkodowania, określany jest jako "nietypowy". Jego nietypowość polega bowiem na tym, że roszczenie regresowe wykracza podmiotowo poza strony umowy ubezpieczenia, gdyż przysługuje przeciwko kierującemu pojazdem, którym nie musi być ubezpieczający się posiadacz. Roszczenie ubezpieczyciela służy więc przeciwko kierowcy, będącemu sprawcą szkody, niezależnie od tego, czy był on stroną umowy ubezpieczenia (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2005 r., III CZP 83/05). Przesłanką konieczną powstania prawa regresu w stosunku do kierującego pojazdem sprawcy szkody jest wypłacenie przez zakład ubezpieczeń świadczenia na rzecz poszkodowanego. Nie jest to roszczenie deliktowe, aczkolwiek istnieje związek pomiędzy roszczeniem z regresu nietypowego a czynem niedozwolonym. Spowodowanie wypadku stanowi bowiem przyczynę sprawczą określonego następstwa roszczeń. Następstwo to polega na tym, że poszkodowany ma prawo żądać naprawienia szkody wprost od ubezpieczyciela, a ten, po dokonaniu wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego, może wystąpić - w przypadkach ściśle określonych w ustawie - z roszczeniem przeciwko kierującemu pojazdem o zwrot wypłaconego świadczenia. Jak podkreśla się jednak w orzecznictwie Sądu Najwyższego, związek między tymi roszczeniami ma charakter czysto zewnętrzny w tym sensie, że nie jest wynikiem przejścia z mocy prawa na zakład ubezpieczeń roszczeń ubezpieczającego przeciwko sprawcy wypadku (art. 828 § 1 KC) ani wstąpieniem w prawa zaspokojonego wierzyciela (art. 518 KC), lecz stanowi realizację odrębnego roszczenia, przyznanego ubezpieczycielowi z mocy ustawy (zob. przywołana powyżej uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2005 r.).

Zagadnienie kwestionowania przez sprawcę szkody wysokości i zakresu wypłaconego przez ubezpieczyciela świadczenia w wypadku regresu nietypowego zostało szerzej omówione w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie - VI Wydział Cywilny z dnia 14 października 2014 r. VI ACa 57/14.

Sąd ten stwierdził, iż rozpoznając roszczenie zakładu ubezpieczeń o zwrot wypłaconego świadczenia ubezpieczeniowego, sąd nie jest bezwzględnie związany wysokością faktycznie wypłaconego odszkodowania. Granicą odpowiedzialności sprawcy szkody jest jej rzeczywista wysokość, przy czym w wypadku regresu nietypowego nie może ona przekraczać faktycznie wypłaconego przez ubezpieczyciela odszkodowania (w szerokim rozumieniu tego pojęcia obejmującym świadczenia zmierzające do naprawienia zarówno szkody majątkowej, jak i niemajątkowej). W toku procesu pozwany sprawca szkody może kwestionować wysokość i zakres świadczeń wypłaconych przez zakład ubezpieczeń podnosząc w szczególności, że ubezpieczyciel świadczył nadmiernie w stosunku do szkody poniesionej przez pokrzywdzonego -Teza redakcyjna Legalis.

W doktrynie prezentowane są identyczne poglądy. Rozpoznając roszczenie zakładu ubezpieczeń o zwrot wypłaconego świadczenia ubezpieczeniowego, sąd nie jest bezwzględnie związany wysokością faktycznie wypłaconego odszkodowania. Granicą odpowiedzialności sprawy szkody jest bowiem jej rzeczywista wysokość, przy czym w wypadku regresu nietypowego nie może ona przekraczać faktycznie wypłaconego przez ubezpieczyciela odszkodowania (w szerokim rozumieniu tego pojęcia obejmującym świadczenia zmierzające do naprawienia zarówno szkody majątkowej, jak i niemajątkowej). W toku procesu pozwany sprawca szkody może kwestionować wysokość i zakres świadczeń wypłaconych przez zakład ubezpieczeń podnosząc w szczególności, że ubezpieczyciel świadczył nadmiernie w stosunku do szkody poniesionej przez pokrzywdzonego. Wykazanie przez sprawcę szkody, że zakład ubezpieczeń spełnił świadczenie zbędne lub nadmierne skutkować będzie oddaleniem lub odpowiednim obniżeniem wysokości dochodzonego roszczenia regresowego (zob. J. Miaskowski, K. Niezgoda, P. Skawiński, Ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Komentarz, Warszawa 2012, uwaga 9 do art. 43).

Z cytowanymi poglądami w całości zgadza się również Sąd Okręgowy w Suwałkach.

W przedmiotowej sprawie wysokość rzeczywistej szkody została wyliczona przez biegłego powołanego przez Sąd. Okoliczność wypłaty nadmiernego odszkodowania nie ma znaczenia w ramach "regresu nietypowego" zgłoszonego przez ubezpieczyciela. Zasądzona przez Sąd Rejonowy kwota nie przekroczyła wysokości wypłaconego odszkodowania.

Co się zaś tyczy zarzutu wadliwego określenia daty wymagalności świadczenia i w konsekwencji zasądzenia odsetek dopiero od daty wyrokowania należy uznać, iż zarzut ten jest również niezasadny.

Przedmiotem rozbieżności jest ustalenie najwcześniejszego momentu, od którego możliwe jest naliczanie odsetek za opóźnienie ze spełnieniem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Nie budzi wątpliwości dopuszczalność dochodzenia roszczenia o zapłatę odsetek od dnia, w którym doszło do ustalenia wysokości odszkodowania (por. A. Koch, w: Gutowski, Komentarz, t. I, art. 363, Nb 25; W. Popiołek, w: Pietrzykowski, Komentarz, 2015, t. II, art. 481, Nb 8–9; uchw. SN z 31.1.1994 r., III CZP 184/93, OSNCP 1994, Nr 7–8, poz. 155; uchw. SN z 6.9.1994 r., III CZP 105/94, OSNC 1995, Nr 2, poz. 26; wyr. SN z 10.2.2000 r., II CKN 725/98, OSNC 2000, Nr 9, poz. 158; wyr. SN z 24.1.2001 r., II UKN 197/00, MoP 2003, Nr 8, s. 371; wyr. SN z 8.5.2003 r., II CKN 66/01, Legalis; wyr. SN z 7.8.2003 r., IV CKN 372/01, niepubl.; wyr. SN z 17.6.2004 r., V CK 551/03, Legalis; wyr. SN z 4.2.2005 r., I CK 569/04, Legalis). Od tego momentu poszkodowany nie korzysta ze swoistego mechanizmu zapewniającego mu wynagrodzenie za czas oczekiwania na odszkodowanie polegającego na uwzględnieniu cen z daty ustalania wysokości odszkodowania. Od tego momentu nie zachodzi zatem ryzyko, że poszkodowany wzbogaci się w wyniku stosowania wobec niego jednocześnie szczególnego mechanizmu waloryzacyjnego uregulowanego w art. 363 § 2 KC oraz odsetek, z których każdy ma na celu zapewnienie wynagrodzenia za czas oczekiwania na odszkodowanie. Zastrzeżenia budzi dopuszczalność jednoczesnego stosowania odsetek za opóźnienie i swoistego mechanizmu waloryzacyjnego uregulowanego w art. 363 § 2 KC (por. trafne uwagi na ten temat w uzasadnieniu uchw. SN z 19.3.1998 r., III CZP 72/97, OSNC 1998, Nr 9, poz. 133). Przedmiotem rozbieżnych ocen jest dopuszczalność dochodzenia odsetek od świadczenia polegającego na naprawieniu szkody przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej od daty "zgłoszenia roszczenia" (por. M. Kaliński, w: System PrPryw, t. 6, 2014, s. 190–191, Nb 166).

W doktrynie i orzecznictwie dopuszcza się przyjęcie wcześniejszej daty naliczania odsetek od świadczenia odszkodowawczego względem daty ustalania wysokości odszkodowania w przypadku, gdy na podstawie art. 363 § 2 KC sąd za podstawę ustalenia odszkodowania przyjmie ceny istniejące w dacie wezwania do spełnienia świadczenia lub w dacie wcześniejszej (tak: M. Kaliński, w: System PrPryw, t. 6, 2014, s. 190–191, Nb 166; Z. Banaszczyk, w: Pietrzykowski, Komentarz, 2015, t. I, art. 363, Nb 33; wyr. SN z 10.2.2000 r., II CKN 725/98, OSNC 2000, Nr 9, poz. 158; wyr. SN z 8.5.2003 r., II CKN 66/01, Legalis; wyr. SN z 17.6.2004 r., V CK 551/03, Legalis). Wydaje się jednak, że nie powinno być w tej mierze żadnego automatyzmu. W przypadku bowiem gdy z powodu szczególnych okoliczności za podstawę ustalenia odszkodowania zostaną przyjęte ceny istniejące w czasie poprzedzającym ustalanie odszkodowania, a przy tym wyższe od cen istniejących w dacie ustalania wysokości odszkodowania, przyznanie odsetek od wcześniejszej z tych dat może prowadzić do nieuzasadnionego wzbogacenia się poszkodowanego- Art. 363 KC red. Osajda 2017, wyd. 16/B. Lackoroński.

Przenosząc te rozważania na grunt sprawy niniejszej należy uznać, iż Sąd I instancji zastosował dopuszczalną prawem i najpowszechniejszą regułę określania daty wymagalności roszczenia odszkodowawczego.

Sąd Rejonowy wyliczając wartość szkody stosował ceny z daty orzekania, zatem nie zachodzi ryzyko, że poszkodowany wzbogaci się w wyniku stosowania wobec niego jednocześnie szczególnego mechanizmu waloryzacyjnego uregulowanego w art. 363 § 2 KC oraz odsetek, z których każdy ma na celu zapewnienie wynagrodzenia za czas oczekiwania na odszkodowanie.

Przyjęte rozwiązanie zasługuje zatem na akceptację.

Apelację zatem jako bezzasadną oddalono na podstawie przepisu art. 385 kpc.

O kosztach postepowania apelacyjnego orzeczono na podstawie przepisu art. 98 kpc.

SSO Mirosław Krzysztof Derda