Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tarnowie – V Wydział Gospodarczy

w składzie

Przewodniczący SSR Michał Bień

Protokolant stażysta Edyta Raś

po rozpoznaniu w dniu 27 grudnia 2016 r. w Tarnowie

sprawy z powództwa D. S. (1)

przeciwko (...) spółce akcyjnej z sie­dzibą w W.

o zapłatę kwoty 56.308,71 (słow­nie: pięćdziesiąt sześć tysięcy trzysta osiem złotych siedemdziesiąt jeden groszy) zł wraz z odset­kami ustawowymi

I.  zasądza od strony pozwanej P. (...)na rzecz powoda D. S. (1) kwotę 54.316,02 (słow­nie: pięćdziesiąt cztery tysiące trzysta szesnaście złotych dwa grosze) zł wraz z odset­kami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 54.316,02 (słow­nie: pięćdziesiąt cztery tysiące trzysta szesnaście złotych dwa grosze) zł od dnia 30 marca 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od strony pozwanej Powszechnego Zakładu Ubezpie­czeń spółki akcyjnej na rzecz powoda D. S. (1) kwotę 10.033,00 (słow­nie: dziesięć tysięcy trzydzieści trzy) zł tytu­łem zwrotu kosztów procesu.

SSR Michał Bień

sygn. akt V GC 532/16

ZARZĄDZENIE

-

odnotować wyrok;

-

kalendarz 1 tydzień – 3 tygodnie.

SSR Michał Bień

Tarnów, dnia 28 grudnia 2016 r.

sygn. akt V GC 532/16

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie
z dnia 28 grudnia 2016 r.

I

Powód D. S. (1) w pozwie wniesionym w dniu 30 maja 2016 r. skierowanym przeciwko P. (...)z siedzibą w.domagał się za­sądzenia od strony pozwanej kwoty 56.308,71 (słownie: pięćdziesiąt sześć tysięcy trzysta osiem złotych siedem­dziesiąt jeden groszy) zł wraz z ustawowymi odset­kami za opóźnienie liczo­nymi od kwoty 56.308,71 zł od dnia 30 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz zasą­dzenia kosztów postępowania według zestawienia, jakie powód przedstawić miał na rozprawie.

W uzasadnieniu żądania pozwu D. S. (1) podniósł, iż prowadził działalność gospodarczą pod firmą Firma (...). W związku z zamiarem prowadzenia tej działalności na terenie galerii handlowej w Ż. w dniu 28 lipca 2015 r. zawarł ze stroną pozwaną reprezentowaną przez swojego przedstawiciela I. Z. umowę ubezpieczenia potwier­dzoną polisą ubezpieczeniową numer (...) na okres od dnia 29 lipca 2015 r. do dnia 28 lipca 2016 r. (w pozwie błędnie wskazano datę 28 lipca 2015 r. jako datę kończącą okres, na jaki umowa została zawarta). Polisą tą strona pozwana wzięła na siebie odpowiedzialność za szkody powstałe w budynku galerii handlowej znajdującej się przy ulicy (...) w Ż. związane z kradzieżą z włamaniem oraz rabunkiem. Zakresem ubezpieczenia powoda objęte zostały m. in. jego urządzenia i wyposażenie na sumę 5.000,00 zł oraz wartości pieniężne z tytułu kradzieży z włamaniem na sumę 50.000,00 zł i war­tości pieniężne z tytułu rabunku w lokalu na kwotę 20.000,00 zł. Polisa ubezpie­czeniowa zawierała także klauzulę dewastacji do wysokości 3.000,00 zł.

Powód podał, że z dnia 10 grudnia 2015 r. na dzień 11 grudnia 2015 r. do budynku galerii handlowej dokonano włamania w ten sposób, że nieznani sprawcy w dachu budynku galerii wycięli otwór, przez który dostali się do we­wnątrz a następnie poza zasięgiem kamer przedostali się przez otwory stropo­we m. in. do stoiska jubilerskiego D. S. (1), które jak wszystkie in­ne stoiska w tej i innych galeriach handlowych nie posiadało odrębnego zada­szenia. Ze stoiska tego po włamaniu do znajdującej się tam kasy pancernej sprawcy zabrali wyroby ze złota oraz tzw. złom złoty i srebrny o łącznej wartości 141.944,00 zł „brutto”, tj. 70.454,60 zł „netto”. Niezależnie od tego sprawcy ze stoiska powoda zabrali wzorniki metalowe obrączek o wartości 3.694,43 zł oraz gotówkę w kwocie 240,00 zł a nadto zniszczyli ekspozytory o wartości 1.614,28 zł. W sprawie kradzieży z włamaniem na szkodę powoda stanowiącej przestęp­stwo z art. 279. § 1. k.k. wszczęte zostało przez Prokuraturę Rejonową w Dą­browie Tarnowskiej śledztwo, które według wiedzy powoda nie doprowadziło do ustalenia sprawców włamania.

D. S. (1) naprowadził, że zgłosił poniesioną szkodę pozwanemu zakładowi ubezpieczeń do jej likwidacji, jednakże ten odmówił mu wypłaty od­szkodowania zarzucając, iż sprawca kradzieży przedostał się do lokalu „bez użycia siły przez nie zabezpieczony otwór wytworzony na skutek braku dachu (stropu) lokalu”. Pomimo złożenia odwołania od tej decyzji strona pozwana nie zmieniła swojego stanowiska.

Powód zarzucił, że stanowisko P. (...)było nie do zaakceptowania wobec zakresu ubezpieczenia ujaw­nio­nego w polisie ubezpieczeniowej oraz faktu dokonania włamania do budyn­ku, w którym znajdowało się stoisko D. S. (1) i dokonania stamtąd kradzieży w tym kradzieży po włamaniu do jego kasy pancernej.

W końcowej części uzasadnienia pozwu D. S. (1) wskazał, że dochodził odszkodowania z tytułu kradzieży z włamaniem w zakresie wartości pieniężnych w postaci wyrobów ze złota oraz złomu złotego i srebrnego o łącz­nej wartości 50.000,00 zł, tj. do wysokości sumy ubezpieczenia z tego tytułu, wzorników metalowych obrączek o wartości 3.694,43 zł i z tytułu zniszczonej kasy pancernej o wartości 1.000,00 zł oraz ekspozytorów o wartości 1.614,28 zł (k. 3 – 4).

W pisemnej odpowiedzi na pozew datowanej na dzień 10 września 2016 r. strona pozwana (...) spółka akcyjna wniosła
o od­dalenie po­wództwa oraz o za­sądzenie na jej rzecz kosz­tów procesu we­dług norm przepisanych.

W uzasadnieniu pisemnej odpowiedzi na pozew strona pozwana podnio­sła, że odmówiła wypłaty odszkodowania na podstawie umowy ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku potwierdzonej polisą numer (...), której treść określały postanowienia ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku ustalonych uchwałą zarządu P. (...)numer (...) z dnia 24 listopada 2014 r. Przyczyna odmowy wypłaty odszkodowania za szkodę
w mieniu powoda powstałą w nocy z dnia 10 grudnia 2015 r. na 11 grudnia 2015 r. została przez pozwanego ubezpieczyciela podana w piśmie z dnia 21 stycznia 2016 r. kierowanym do D. S. (1) a także w piśmie z dnia 30 marca 2016 r. Pozwany zakład ubezpieczeń powołał się na wyłączenie jego odpowiedzialności ubezpieczeniowej zawarte w postanowieniu § 6. ust. 3. pkt 7) powołanych ogólnych warunków ubezpieczenia, z którego to zapisu wyraźnie wynikało, że ubezpieczyciel nie odpowiadał za szkody powstałe w wyniku kra­dzieży z włamaniem w lokalach nie spełniających wymogów w zakresie zabez­pieczenia ubezpieczonego mienia, określonych w załączniku numer 2 do ogól­nych wa­runków ubezpieczenia, o ile miało to wpływ na powstanie lub rozmiar szkody.

(...) spółka akcyjna podał, że sklep jubiler­ski znajdujący się w galerii handlowej w Ż. stanowił lokal w rozumieniu de­finicji zawartej w § 2. pkt 11) ogólnych warunków ubezpieczenia. Lokal powoda zgodnie z zawartą umową powinien spełniać w zakresie jego zabezpieczenia wymogi określone w § 1. ust. 1. i ust. 2. pkt 1) załącznika numer 2 do ogólnych warunków ubezpieczenia. Jednym z tych wymogów było wyposażenie lokalu
w strop o konstrukcji niemożliwej do zdemontowania w prosty i łatwy sposób bez równoczesnego jej uszkodzenia lub zniszczenia przy użyciu narzędzi.

Pozwany zakład ubezpieczeń zarzucił, że wskazanego wymogu lokal po­woda nie spełniał, gdyż w ogóle nie posiadał stropu a przestrzeń nad lokalem wyznaczonym wyłącznie przez jego ściany była otwarta. Brak stropu (zadasze­nia) powodował możliwość dostania się do sklepu (do lokalu, w którym się znaj­dował) bez naruszania zabezpieczeń zastosowanych przez powoda, tj. rolety
z jej zamkami, ściany bez otworów. Bez wątpienia brak stropu w lokalu sklepu miał wpływ na powstanie szkody w mieniu powoda. Po dostaniu się sprawców do hali galerii przez otwór w jej dachu nie mieli oni trudności w dostaniu się do sklepu powoda poprzez przestrzeń nad ścianami lokalu sklepu. Przestrzeń ta nie była zabezpieczona odpowiednim stropem.

Pozwane towarzystwo ubezpieczeń naprowadziło, że zgodnie z definicją „kradzieży z włamaniem” zamieszczoną w § 2. pkt 10) ogólnych warunków u­bez­pieczenia kradzieżą z włamaniem był zabór mienia dokonany z zamkniętego lokalu, po usunięciu przy użyciu siły lub narzędzi istniejących zabezpieczeń. Kradzież dokonana z lokalu powoda takich cech nie spełniała. Sprawcy zaboru mienia wchodząc do lokalu sklepu powoda nie usuwali żadnych zabezpieczeń przy użyciu siły lub narzędzi. Nie zaistniało zatem w przypadku powoda zdarze­nie objęte ubezpieczeniem, co wykluczało odpowiedzialność ubezpieczeniową strony pozwanej (k. 88 – 90).

W piśmie procesowym przedłożonym na rozprawie w dniu 10 listopada 2016 r. stanowiącym replikę na pisemną odpowiedź na pozew P. (...) D. S. (1) podtrzymał swoje żąda­nie, stanowisko oraz wnioski wyrażone w pozwie a także zaprzeczył twierdze­niom strony pozwanej wskazanym w pisemnej odpowiedzi na pozew.

Powód podał, że poza sporem było, iż zawarł ze stroną pozwaną umowę ubezpieczenia potwierdzoną polisą obejmującą okres od dnia 29 lipca 2015 r. do dnia 28 lipca 2016 r. Nie było także sporu co do tego, że w tym okresie na­stąpiła szkoda po stronie D. S. (1), gdyż w nocy z dnia 10 grudnia 2015 r. na dzień 11 grudnia 2015 r. doszło do włamania do budynku galerii han­dlo­wej w Ż., na skutek którego doszło do okradzenia m. in. stoiska powo­da.

D. S. (1) wskazał, że sprawca bądź też sprawcy włamania wy­cięli w dachu otwór, przez który przedostali się do wnętrza budynku a następnie poza zasięgiem kamer monitoringu m. in. dostali się do niezadaszonego, nie posiadającego własnego stropu stoiska powoda i po włamaniu się do znajdują­cej się tam kasy pancernej zabrali wyroby ze złota oraz tzw. złom złoty i srebrny o wartości podanej w pozwie. Niezależnie od tego sprawcy ze stoiska tego za­brali wzorniki metalowe obrączek oraz gotówkę a ponadto zniszczyli ekspozyto­ry.

Powód podał, że nie sposób sprowadzać przedmiotu ubezpieczenia li tyl­ko do samego stoiska tzw. boksu zajmowanego przez niego w oderwaniu od sa­mego budynku galerii handlowej w Ż., na terenie której się ono znajdo­wało. Stoisko to tak jak wszystkie pozostałe nie było zadaszone i nie posiadało własnego stropu tak jak w każdej galerii. Zgodnie z polisą załączoną do pozwu obejmującą okres od dnia 29 lipca 2015 r. do dnia 28 lipca 2016 r. przedmiotem ubezpieczenia był budynek galerii handlowej w Ż.. Zgodnie z § 2. pkt 10) ogólnych warunków ubezpieczenia wydanych przez pozwany zakład ubezpie­czeń kradzież z włamaniem oznaczała zabór cudzego mienia w celu przywłasz­czenia dokonany z zamkniętego lokalu po usunięciu przy użyciu siły lub narzę­dzi istniejących zabezpieczeń, przy czym warunek ten został spełniony. Stosow­nie do § 6. pkt 7) ogólnych warunków ubezpieczenia zakład ubezpie­czeń nie ponosił odpowiedzialności za szkody powstałe w wyniku kradzieży z włama­niem w budynkach i lokalach nie spełniających wymogów w zakresie zabezpie­czenia ubezpieczonego mienia określonych w załączniku numer 2 do ogólnych warunków ubezpieczenia, o ile miało to wpływ na powstanie lub roz­miar szkody. Z § 1. ust. 1. załącznika do ogólnych warunków ubezpieczenia wynikało, że za­bez­pieczone mienie powinno znajdować się w budynkach wyko­na­nych z ma­te­riałów i w technologii właściwej dla przeznaczenia użytkowane­go danego bu­dyn­ku zgodnie z przepisami prawa budowlanego. Elementy kon­strukcyjne budynków i wyodrębnionych lokali powinny być w nale­żytym stanie, niemożliwe do zdemontowania w prosty i łatwy sposób bez równoczesne­go jej uszkodzenia lub zniszczenia przy użyciu narzędzi. Wymogli te spełniał budynek galerii han­dlowej w Ż., a warunków tych strona pozwa­na nie kwestiono­wała (k. 208 – 208 verte).

W piśmie procesowym z dnia 14 listopada 2016 r. (...) spółka akcyjna zarzucił, że błędne było twierdzenie powoda, iż przedmiotem ubezpieczenia był budynek galerii handlowej w Ż.. Przed­miotem ubezpieczenia było mienie powoda wymienione w polisie, tj. maszyny, u­rzą­dzenia i wyposażenie na sumę 5.000,00 zł oraz wartości pieniężne od kra­dzieży z włamaniem na sumę ubezpieczenia 50.000,00 zł a także od rabunku
w lokalu na sumę ubezpieczenia 20.000,00 zł. Słowo budynek, na które powoły­wał się powód, określało jedynie rodzaj obiektu, w którym mienie się znajdo­wało, co wyraźnie wynikało ze słów poprzedzających „rodzaj obiektu: budynek”. Ten zapis w polisie poprzedzał tę jej część, w której określony został zakres ubezpieczenia. Zapis § 3. ust. 1. ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku ustalonych uchwałą zarządu (...) spółki akcyjnej numer (...) z dnia 24 listopada 2014 r. w sposób jednoznaczny wskazywał, że zakresem ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku nie był budynek w szczególności zaś bu­dynek nie stanowiący własności powoda.

Strona pozwana naprowadziła, że powód w ogóle nie uwzględnił w swo­ich wywodach zawartych w piśmie z dnia 10 listopada 2016 r. definicji kradzieży z włamaniem podanej w § 2. pkt 10), w której użyte zostało określenie „lokal” zdefiniowane w pkt 11) tego samego paragrafu.

(...) spółka akcyjna podniósł, że ubezpie­czył mienie powoda nie zaś budynek będący własnością spółdzielni spożywców w T., w związku z czym podtrzymał twierdzenia zawarte w pisemnej od­powiedzi na pozew (k. 213 – 214).

Zarządzeniem z dnia 30 listopada 2016 r. zwrotowi uległo zgodnie
z brzmieniem art. 207. § 7. i § 3. k.p.c. pismo pełnomocnika powoda wniesione w dniu 29 listopada 2016 r. jako wniesione bez uprzedniego postanowienia sądu co do dalszej wymiany pism procesowych (k. 217 – 217 verte, k. 218).

Zwrotowi zgodnie z brzmieniem art. 132. § 1. zd. III. k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 07 września 2016 r. na skutek zarządzenia z dnia 09 grudnia 2016 r. podlegało pismo pełnomocnika powoda wniesione w dniu 08 grudnia 2016 r., skoro do pisma tego nie został dołączony dowód nadania od­pisu tego pisma pełnomocnikowi strony pozwanej (k. 220, k. 221).

Zwrotowi stosownie do treści art. 207. § 7. i § 3. k.p.c. podlegało zgodnie
z zarządzeniem z dnia 23 grudnia 2016 r. pismo pełnomocnika powoda wnie­sione w dniu 22 grudnia 2016 r., jako że wniesione zostało bez uprzedniego postanowienia sądu co do dalszej wymiany pism procesowych (k. 225 – 225 verte, k. 226).

II

Stan faktyczny sprawy w części był bezsporny.

Bezsporne było, że D. S. (1) prowadził działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów jubilerskich (k. 3 – 4, k. 9, k. 22 – 23 verte, k. 109). Poza sporem było, że w dniu 28 lipca 2015 r. D. S. (1) zawarł
z (...) spółką akcyjną umowę ubezpieczenia, której warunki zostały potwierdzone polisą numer (...) (k. 3 – 4, k. 22 – 23 verte, k. 88 – 90, k. 122 – 123 verte, k. 208 – 208 verte). Nie było sporu co do tego, że umowa ubezpieczenia została zawarta przez D. S. (1) w związku z prowadzeniem przez niego działalności gospodarczej m. in. w ga­lerii handlowej w Ż. (k. 3 – 4, k. 22 – 23 verte, k. 88 – 90, k. 229 verte – 230). Bezsporne było, że za (...) spółkę akcyjną umowę ubezpieczenia z D. S. (1) zawarła I. Z. jako przedstawiciel towarzystwa ubezpieczeń (k. 3 – 4, k. 211 – 211 verte, k. 229 verte – 230). Strony zgodnie przyznały, że zakresem ubezpieczenia objęte zo­stały należące do D. S. (1) związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą m. in. urządzenia i wyposażenie na sumę 5.000,00 zł oraz wartości pieniężne z tytułu kradzieży w włamaniem na sumę 50.000,00 zł i wartości pieniężne z tytułu rabunku w lokalu na kwotę 20.000,00 zł (k. 3 – 4, k. 22 – 23 verte, k. 213 – 214). Strony zgodne były również co do tego, że
z dnia 10 grudnia 2015 r. na 11 grudnia 2015 r. doszło do włamania do budynku galerii handlowej w Ż. (k. 3 – 4, k. 88 – 90, k. 208 – 208 verte). Poza spo­rem było, że sprawcy zdarzenia dostali się do budynku galerii handlowej w Ż. przez otwór w dachu, który został wycięty (k. 3 – 4, k. 72 – 72 verte, k. 88 – 90, k. 204 – 204 verte, k. 208 – 208 verte). Strony zgodnie również przyznały, że sprawcy dostali się do stoiska D. S. (1) przez otwór nad stoi­skiem, które nie było w żaden sposób zabezpieczone od góry, tj. nie dyspono­wało odrębnym od budynku galerii dachem czy też odrębnym stropem (k. 3 – 4, k. 72 – 72 verte, k. 88 – 90, k. 204 – 204 verte, k. 208 – 208 verte, k. 229 verte – 230). Bezsporne było, że sprawcy zdarzenia zabrali ze stoiska D. S. (2)­lowskiego po włamaniu się dodo kasy pancernej wyroby ze złota oraz tzw. złom ze słota i srebra (k. 3 – 4, k. 72 – 72 verte, k. 204 – 204 verte, k. 208 – 208 verte). Poza sporem było, że ponadto sprawcy włamania zabrali także metalo­we wzorniki obrączek oraz gotówkę, zniszczone zostały również ekspozytory (k. 3 – 4, k. 72 – 72 verte, k. 204 – 204 verte, k. 208 – 208 verte). Nie było sporu co do tego, że w piśmie z dnia 21 stycznia 2016 r. P. (...)odmówił wypłaty odszkodowania, gdyż sprawcy zda­rzenia dostali się do budynku galerii handlowej w Ż. przez o­twór w dachu, który został wycięty a do stoiska D. S. (1) dostali się przez otwór nad stoiskiem, które nie było w żaden sposób zabezpieczone od góry, tj. nie dysponowało odrębnym od budynku galerii dachem czy też odrębnym stropem (k. 2 – 4, k. 73 – 74, k. 88 – 90, k. 173 – 174, k. 192 – 192 verte). Bezsporne było, że D. S. (1) zwrócił się ponownie o wypłatę od­szkodowania (k. 2 – 4, k. 75 – 76, k. 175 – 176, k. 181 – 182). Strony zgodnie przyznały, że P. (...)podtrzymał swo­je stanowisko co do odmowy wypłaty świadczenia odszkodowawczego (k. 2 – 4, k. 77 – 77 verte, k. 88 – 90, k. 177 – 177 verte, k. 178 – 178 verte, k. 179 – 179 verte). Nie było sporu co do tego, że w piśmie z dnia 30 marca 2016 r. P. (...) odmówił ostatecznie wypłaty świadczenia za szkodę w mieniu D. S. (1) (k. 77 – 77 verte, k. 88 – 90).

Sąd Rejonowy w Tarnowie ustalił ponadto następujący stan faktycz­ny sprawy:

Zgodnie z treścią ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku ogólne warunki ubezpieczenia mienia od kradzieży
z włamaniem i rabunku mają zastosowanie do umów ubezpieczenia, na pod­stawie których ochroną ubezpieczeniową P. (...)obejmowane są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie bę­dące osobami prawnymi, osoby fizyczne nie prowadzące działalności oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą (§ 1. ust. 1. ogólnych wa­runków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku).

Stosownie do brzmienia § 2. pkt 10) lit. a) ogólnych warunków ubezpie­czenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku przez kradzież z włamaniem należało rozumieć zabór cudzego mienia w celu przywłaszczenia dokonany
z za­mkniętego lokalu (w przypadku wartości pieniężnych także z zamkniętego urządzenia do przechowywania wartości pieniężnych) albo środka transportu, po usunięciu przy użyciu siły lub narzędzi istniejących zabezpieczeń lub po otwarciu zabezpieczeń kluczem oryginalnym, podrobionym lub innym urządze­niem otwierającym, który sprawca zdobył przez kradzież z włamaniem z innego lokalu albo w wyniku rabunku.

Zgodnie ze słownikiem definicji zawartych w § 2. ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku

⚫

przez lokal należało rozumieć wyodrębnione w budynku pomieszczenie lub pomieszczenia, użytkowane przez ubezpieczonego w celu prowa­dzenia działalności gospodarczej [§ 2. pkt 11) ogólnych warunków ubez­pieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku],

⚫

przez sumę ubezpieczenia należało rozumieć określoną w umowie ubez­pieczenia kwotę stanowiąca górną granicę odpowiedzialności (...), przy czym jeżeli OWU lub umowa ubezpieczenia przewiduje limit odpowie­dzialności (...) z tytułu określonych szkód, wówczas limit ten stanowi górną granicę odpowiedzialności (...) z tytułu tych szkód [§ 2. pkt 20) ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem
i ra­bunku],

⚫

przez wartości pieniężne należało rozumieć krajowe i zagraniczne znaki pieniężne (gotówka), czeki, weksle i inne dokumenty zastępujące w ob­rocie gotówkę oraz złoto, srebro i wyroby z tych metali, kamienie szla­chetne, perły, bursztyn, a także platynę i inne metale z grupy platynow­ców, z wyjątkiem przedmiotów będących muzealiami w rozumieniu prze­pisów ustawy o muzeach [§ 2. pkt 31) ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku]

Przedmiotem ubezpieczenia były określone w umowie ubezpieczenia
w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą m in. następujące ewiden­cjonowane kategorie mienia: maszyny, urządzenia i wyposażenie, środki obro­towe, wartości pieniężne [§ 3. ust. 1. pkt 1) lit. a), lit. b) i lit. e) ogólnych warun­ków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku].

(...) ponosiło odpowiedzialność za szkody w ubezpieczonym mieniu po­wstałe w wyniku dokonania lub usiłowania kradzieży z włamaniem, rabunku
w lokalu, rabunku podczas przenoszenia lub przewożenia (transportu) wartości pieniężnych poza lokalem [§ 4. ust. 1. pkt 1), pkt 2) i pkt 3) ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku].

(...) nie ponosiło odpowiedzialności za szkody m. in. powstałe w wyniku kradzieży z włamaniem w budynkach i lokalach nie spełniających wymogów
w zakresie zabezpieczenia ubezpieczonego mienia, określonych w załączniku nr 2 do OWU, o ile miało to wpływ na powstanie lub rozmiaru szkody [§ 6. ust. 3. pkt 7) ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem
i rabunku].

Jeżeli nie umówiono się inaczej odpowiedzialność (...) rozpoczynała się od dnia następującego po zawarciu umowy ubezpieczenia, nie wcześniej jed­nak niż od dnia następnego po zapłaceniu składki lub jej pierwszej raty, z za­strzeżeniem ust. 2. (§ 11. ust. 1. ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku).

W przypadku powstania szkody w ubezpieczonym mieniu ubezpieczają­cy lub ubezpieczony zobowiązany ponadto jest m. in. sporządzić i przedstawić (...) w uzgodnionym terminie i formie rachunek szkody, tj. zestawienie doty­czące przedmiotu, rozmiaru, przyczyny i wysokości szkody, wraz z dokumenta­cją źródłową, stanowiącą podstawę sporządzenia rachunku szkody [§ 17. pkt 4) ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabun­ku].

Wysokość szkody ustalana była zgodnie z ogólnymi warunkami ubezpie­czenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku:

⚫

dla maszyn, urządzeń i wyposażenia, w tym sprzętu elektronicznego – we­dług wartości rzeczywistej,

⚫

dla wartości pieniężnych

a)  gotówki – według jej wartości nominalnej,

b)  złota, srebra i wyrobów z tych metali, kamieni szlachetnych, pereł, bursz­tynu, a także platyny i metali z grupy platynowców – według kosztów ich zakupu [§ 19. ust. 1. pkt 1), pkt 6) lit. a) i lit. c) ogólnych warunków ubez­pieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku].

Przy ustalaniu wysokości skody w odniesieniu do maszyn urządzeń i wy­posażenia, uwzględnia się, jeżeli występują koszty transportu, demontażu
i montażu według cen ich poniesienia oraz cło i inne tego typu opłaty – wraz
z kosztorysem lub kalkulacją (§ 19. ust. 2. ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku).

Stosownie do brzmienia § 19. ust. 3. ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku przy ustaleniu wysokości szkody dokumentować należało koszty naprawy, wymiany, zakupu oraz koszty wymie­nione w ust. 2. – fakturą albo rachunkiem wraz z kosztorysem lub kalkulacją, koszty wytworzenia – kalkulacją kosztów wytworzenia.

Wysokość odszkodowania ustala się w granicach sumy ubezpieczenia lub limitów odpowiedzialności (...) ustalonych dla danego mienia w kwocie od­powiadającej rozmiarowi szkody ustalonemu zgodnie z zasadami określonymi w § 19. oraz ust. 2 – 8 (§ 20. ust. 1. ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku).

Przy ustalaniu wysokości odszkodowania uwzględnia się rachunek szkody, o którym mowa w § 17. pkt 4), sporządzony przez ubezpieczającego lub ubezpieczonego oraz okoliczności powstania szkody i stan faktyczny. Jeżeli rozmiar szkody podany przez ubezpieczającego lub ubezpieczonego w rachun­ku szkody w istotny sposób różni się od ustaleń dokonanych przez (...), pod­stawę ustalenia wysokości odszkodowania stanowi stwierdzony stan faktyczny (§ 20. ust. 6. ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włama­niem i rabunku).

Zgodnie z § 21. ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku jeżeli ubezpieczony jest uprawniony do odliczenia po­datku od towarów i usług VAT, naliczanego przy nabyciu mienia stanowiącego przedmiot ubezpieczenia, to wartości będące podstawą ustalenia sumy ubez­pieczenia, wysokości szkody, wysokości odszkodowania dla tego mienia nie uwzględniają tego podatku.

(...) wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzyma­nia zawiadomienia o wypadku ubezpieczeniowym [§ 23. ust. 1. ogólnych wa­runków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku].

Dowód: wydruki ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kra­dzieży z włamaniem i rabunku – k. 24 – 30, k. 124 – 130.

Stosownie do treści załącznika nr 2 do ogólnych warunków ubezpiecze­nia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku obejmującego wymogi w zakre­sie zabezpieczeń przeciw kradzieżowych ubezpieczonego mienia oraz limity odpowiedzialności (...) dla wartości pieniężnych ubezpieczone mienie – z za­strzeżeniem § 2. – powinno znajdować się w budynkach wykonanych z mate­riałów i w technologii właściwej dla przeznaczenia użytkowego danego budynku – zgodnie z przepisami prawa budowlanego. Elementy konstrukcyjne budynków
i wyodrębnionych w nich lokali, tj. ściany, okna, drzwi, podłogi, stropy, dachy powinny być w należytym stanie technicznym, o konstrukcji niemożliwej do zdemontowania w prosty i łatwy sposób bez równoczesnego jej uszkodzenia lub zniszczenia przy użyciu narzędzi (§ 1. ust. 1. załącznika nr 2 do ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku obejmu­jącego wymogi w zakresie zabezpieczeń przeciw kradzieżowych ubezpieczo­nego mienia oraz limity odpowiedzialności (...) dla wartości pieniężnych).

Ponadto powinny być spełnione warunki polegające m. in. na tym, że budynek lub lokal, w którym znajduje się ubezpieczone mienie nie może posia­dać niezabezpieczonych otworów, przez które możliwy byłby dostęp do ubez­pieczonego mienia bez włamania; drzwi, okna oraz zabezpieczenia innych o­two­rów zewnętrznych budynku lub lokalu muszą być w należytym stanie tech­nicznym oraz tak skonstruowane, osadzone i zamknięte, aby ich wyłamanie lub wyważenie nie było możliwe bez postawienia śladów stanowiących dowód uży­cia siły i narzędzi [§ 1. ust. 2. pkt 1) załącznika nr 2 do ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku obejmującego wy­mogi w zakresie zabezpieczeń przeciw kradzieżowych ubezpieczonego mienia oraz limity odpowiedzialności (...) dla wartości pieniężnych].

Gdy jednak ubezpieczone mienie znajduje się z lokalu mieszczącym się w budynku biurowym, galerii (centrum) handlowej lub handlowo – rozrywkowej, dla którego ustanowiono całodobowy dozór, dopuszcza się zamknięcie drzwi wewnętrznych prowadzących do poszczególnych lokali na jeden zamek wielo­zastawkowy lub zabezpieczenie wejścia do lokalu handlowego antywłamaniową roletą zamykaną na jeden zamek wielozastawkowy w przypadku, gdy lokal nie posiada drzwi [§ 1. ust. 2. pkt 3) załącznika nr 2 do ogólnych warunków ubez­pieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku obejmującego wymogi
w zakresie zabezpieczeń przeciw kradzieżowych ubezpieczonego mienia oraz li­mity odpowiedzialności (...) dla wartości pieniężnych).

Dowód: wydruki załącznika nr 2 do ogólnych warunków ubezpiecze­nia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku obejmującego wymogi
w zakresie zabezpieczeń przeciw kradzieżowych ubezpieczonego mienia oraz limity odpowiedzialności (...) dla wartości pieniężnych – k. 33 – 35, k. 133 – 135.

Umowa ubezpieczenia pomiędzy D. S. (1) a P. (...)została zawarta pomimo braku zabez­pieczenia w postaci odrębnego dachu lub stropu nad stoiskiemD. S. (1)w galerii handlowej w Ż.. I. Z. przez zawarciem u­mowy ubezpieczenia pytała D. S. (1) jedynie o zabezpieczenia
w postaci sejfu, kluczy i ochrony tego miejsca przez podmiot zajmujący się o­chroną fizyczną.

Dowód: zeznania świadka I. Z. – k. 211 – 211 verte .

I. Z. nie wspominała nic o ograniczeniach odpowiedzialności P. (...) za szkody powstałe w u­bezpieczonym mieniu.

Dowód: zeznania świadka I. Z. – k. 211 – 211 verte ; prze­słuchanie powoda D. S. (1) – k. 229 verte – 230.

Po zawarciu umowy ubezpieczenia D. S. (1) nie wprowadzał żadnych zmian w lokalu, w którym prowadził działalność gospodarczą w galerii handlowej w Ż., które polegałyby na ingerowaniu w sposób jego wyodręb­nienia poza ty, że wyposażył lokal w szafy i regały. Dach galerii handlowej
w Ż. wykonany był z blachy i znajdował się na wysokości około 8,00 m – 10,00 m nad powierzchnią galerii handlowej i składał się z dwóch części
w postaci poszyć znajdujących się w odległości około 30,00 cm jedno od dru­giego. Sama galeria handlowa w Ż. była ogrodzona i dozorowana przez podmiot świadczący usługi w zakresie ochrony fizycznej. W środku budynku galerii handlowej znajdowały się kamery i czujniki ruchu.

Dowód: przesłuchanie powoda D. S. (1) – k. 229 verte – 230.

Wartość samych wyrobów ze złota i srebra stwierdzonych fakturami VAT, które zostały zabrane z lokalu, w jakim D. S. (1) prowadził działalność gospodarczą w galerii handlowej w Ż. wynosiła około 75.266,17 zł „brutto”, tj. 61.192,00 zł „netto”.

Dowód: odpisy faktury VAT nr (...) z dnia 20 stycznia 2015 r. – k. 37, k. 137; odpisy faktury VAT nr (...) z dnia 24 marca 2015 r. – k. 38, k. 138; odpisy faktury VAT nr (...) z dnia 08 maja 2015 r. – k. 39, 139; odpisy faktury VAT nr (...) z dnia 08 lipca 2015 r. – k. 40, k. 140; odpisy faktury VAT nr (...) z dnia 13 lipca 2015 r. – k. 41, k. 141; odpisy faktury VAT nr (...) z dnia 13 lipca 2015 r. – k. 42, k. 142; odpisy faktury VAT nr (...) z dnia 19 sierpnia 2015 r. – k. 43, k. 143; odpisy faktury VAT nr (...) z dnia 09 października 2015 r. – k. 44, k. 144; odpisy faktury VAT nr (...) z dnia 04 listopada 2015 r. – k. 45, k. 145; odpisy faktury VAT nr (...) z dnia 19 listopada 2015 r. – k. 46, k. 146.

Z kolei wartość tzw. złomu ze złota i srebra wynosiła łącznie około 21.402,50 zł „brutto”.

Dowód: odpis pisemnego zestawienia – k. 49; 13 odpisów rachun­ków – k. 50 – 53; odpis pisemnego zestawienia – k. 54; 22 odpisy rachun­ków – k. 55 – 60; odpis pisemnego zestawienia – k. 61; 13 odpisów ra­chunków – k. 62 – 65.

Ponadto ze stoiska D. S. (1) zabrane zostały metalowe wzor­niki obrączek o łącznej wartości 3.694,43 zł „brutto”, tj. 3.003,60 zł „netto”.

Dowód: odpisy faktury VAT nr (...) z dnia 19 marca 2012 r. – k. 47, k. 147, k. 194; odpisy faktury VAT nr (...) z dnia 28 października 2013 r. – k. 48, k. 148, k. 195.

D. S. (1) ze stoiska w galerii handlowej w Ż. utracił także ekspozytory o łącznej wartości 2.473,87 zł „brutto”, tj. 2.011,28 zł „netto”.

Dowód: odpisy faktury VAT nr (...) z dnia 13 lipca 2015 r. – k. 68, k. 168.

Wyroby ze złota i srebra zostały ukradzione w kasy pancernej, która znaj­dowała się w lokalu, w jakim D. S. (1) prowadził działalności go­spodarczą w galerii handlowej w Ż.. Kasa pancerna została wówczas zniszczona przez sprawców kradzieży. Zostały w niej wyłamane rygle
w drzwicz­kach. D. S. (1) nabył w związku z tym kolejną kasę pancerną.

Dowód: przesłuchanie powoda D. S. (1) – k. 229 verte – 230.

D. S. (1) zgłosił szkodę w dniu 17 grudnia 2015 r. W samym zgło­szeniu złożył oświadczenie, że dokonał odliczenia podatku od towarów
i usług w związku z nabyciem mienia będącego przedmiotem szkody.

Dowód: odpisy informacji z dnia 17 grudnia 2015 r. o dokumentach potrzebnych do ustalenia odpowiedzialności lub wysokości odszkodowa­nia – k. 71 – 71 verte , k. 171 – 171 verte .

Po dokonaniu kradzieży z lokalu D. S. (1) znajdującego się w galerii handlowej w Ż. i w związku z wyczerpaniem sumy ubezpieczenia I. Z. reprezentując P. (...)ponownie zawarła z D. S. (1) umowę ubezpieczenia, którą objęta została działalność gospodarcza prowadzona przez D. S. (1)
w galerii handlowej w Ż..

Dowód: zeznania świadka I. Z. – k. 211 – 211 verte ; prze­słuchanie powoda D. S. (1) – k. 229 verte – 230.

D. S. (1) opłacił ponownie składkę na ubezpieczenie w związku z zawarciem kolejnej umowy ubezpieczenia dotyczącej prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w galerii handlowej w Ż..

Dowód: przesłuchanie powoda D. S. (1) – k. 229 verte – 230.

Powyższy stan faktyczny sprawy został uznany w części za bezsporny na podstawie art. 229. k.p.c.

Otóż strony zgodnie przyznały, że w dniu 28 lipca 2015 r. D. S. (2)zawarł z P. (...) umowę ubezpieczenia, której warunki zostały potwierdzone polisą numer (...). Nie było sporu co do tego, że umowa ubezpieczenia została zawarta przez D. S. (1)w związku z prowadzeniem przez niego działalności gospo­darczej m. in. w galerii handlowej w Ż.. Strony zgodnie przyznały, że za­kresem ubezpieczenia objęte zostały należące do D. S. (1) zwią­zane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą m. in. urządzenia
i wyposażenie na sumę 5.000,00 zł oraz wartości pieniężne z tytułu kradzieży
w włamaniem na sumę 50.000,00 zł i wartości pieniężne z tytułu rabunku w lo­kalu na kwotę 20.000,00 zł. Strony zgodne były również co do tego, że z dnia 10 grudnia 2015 r. na 11 grudnia 2015 r. doszło do włamania do budynku galerii handlowej w Ż.. Poza sporem było, że sprawcy zdarzenia dostali się do budynku galerii handlowej w Ż. przez otwór w dachu, który został wycięty. Strony zgodnie również przyznały, że sprawcy dostali się do stoiska D. S. (1) przez otwór nad stoi­skiem, które nie było w żaden sposób zabez­pieczone od góry, tj. nie dyspono­wało odrębnym od budynku galerii dachem czy też odrębnym stropem. Nie było sporu co do tego, że w piśmie z dnia 21 stycz­nia 2016 r. P. (...)odmówił wypłaty odszkodowania, gdyż sprawcy zdarzenia dostali się do budynku galerii handlo­wej w Ż. przez o­twór w dachu, który został wycięty a do stoiska D. S. (1) dostali się przez otwór nad stoiskiem, które nie było w żaden spo­sób zabezpieczone od góry, tj. nie dysponowało odrębnym od budynku galerii dachem czy też odrębnym stropem. Strony zgodnie przyznały, że (...) spółka akcyjna podtrzymał swo­je stanowisko co do odmo­wy wypłaty świadczenia odszkodowawczego.

Okoliczności powyższe zostały przytoczone przez obydwie strony pozwie i w sprzeciwie od nakazu zapłaty względnie w dalszych pismach procesowych,. Jako że przyznanie powołanych okoliczno­ści wy­nikających z oświad­czeń obu stron nie budziło w świetle przeprowadzo­nego po­stępowania dowo­dowego wąt­pliwo­ści, o­koliczności te zostały uznane za prawdziwe. Dlatego też, zważywszy na za­sadę wyrażoną w art. 229. k.p.c., fakty te sąd uznał rzeczywi­ście zaist­niałe.

Powyższy stan faktyczny sprawy został także uznany w znacznej części za bez­sporny na podstawie art. 230. k.p.c.

Otóż bezsporne było to, że D. S. (1) prowadził działalność go­spodarczą w zakresie produkcji wyrobów jubilerskich. Bezsporne było, że za P. (...)umowę ubezpieczenia z D. S. (1)zawarła I. Z. jako przedstawiciel towarzystwa ubezpieczeń. Bezsporne było, że sprawcy zdarzenia zabrali ze stoiska D. S. (1) po włamaniu się dodo kasy pancernej wyroby ze złota oraz tzw. złom ze słota i srebra. Poza sporem było, że ponadto sprawcy włamania zabrali także metalowe wzorniki obrączek oraz gotówkę, zniszczone zostały również ekspozytory. Bezsporne było, że D. S. (1) zwrócił się ponownie o wy­płatę od­szkodowania. Nie było sporu co do tego, że w piśmie z dnia 30 marca 2016 r. P. (...)odmówił ostatecznie wypłaty świadczenia za szkodę w mieniu D. S. (1).

Fakty te przytoczone przez powoda w pozwie ewentualnie w dalszym piśmie procesowym bądź też przez stronę pozwaną w pisemnej odpowiedzi na pozew ewentualni w dalszym piśmie procesowym nie docze­kały się z przeciw­nej strony wyraź­nego za­przeczenia czy też po­twierdzenia. Skoro za­tem strona przeciwna nie wypo­wie­działa się co do przytoczonych okoliczności, fakty te sąd, mając na uwadze treść pozwu jak i sprzeciwu od nakazu zapłaty oraz wy­niki całej rozprawy w szczególności dowody z odpisów dokumentów zalega­jących
w aktach sprawy, mógł uznać za przy­znane a w konse­kwen­cji za rze­czywiście zaistniałe.

Rekonstrukcji stanu faktycznego sąd dokonał w części na podstawie od­pisów dokumentów i wydruków zgromadzonych w toku postępowania dowodo­wego. Sąd nie dopatrzył się uchy­bień w ich treści oraz formie.

Odpisy dokumentów odpisy dokumentów prywatnych oraz wydruki sąd uznał w ca­łości za autentyczne i wiarygodne. Żadna ze stron ich nie kwe­stio­nowała, tak pod względem poprawności formal­nej jak i material­nej. Nie u­jaw­niły się też ja­kie­kolwiek okoliczności podważa­ją­ce moc dowo­dową odpisów tych do­ku­mentów, które należałoby brać pod uwagę z u­rzę­du. Do­mnie­mania, z któ­rych korzystają do­ku­menty urzę­dowe jak i prywatne [auten­tyczno­ś­ci i zło­żenia za­wartego w nim o­świad­czenia przez o­sobę, która podpi­sała doku­ment prywatny ( vide: T. Ereciń­ski, „Ko­deks postę­powania cywil­nego. Komen­tarz. Część pierw­sza. Postępowa­nie rozpoznaw­cze. Część druga. Po­stępowa­nie zabezpieczają­ce. Tom 1”, wyda­nie 2, Wy­dawnictwo Prawnicze Lexi­sNexis, War­szawa 2007 r., pod red. T. Ere­cińskie­go, s. 576, teza 11 do art. 245, s. 590, teza 1 do art. 253)], pozostały niewzruszone. Do­kumenty prywatne stanowiły do­wód te­go, że o­soby, które je podpi­sały, zło­ży­ły oświad­czenia za­warte w doku­men­tach (art. 245. k.p.c. w zw. z art. 233. § 1. k.p.c.). Wy­druki natomiast stanowiły dowód co do istnienia zapisu komputero­wego o określonej treści, która została w nich za­warta, w chwili dokonywania wydruku (k. 309. k.p.c. w zw. z art. 233. § 1. k.p.c.) ( vide: wyrok Sądu Apelacyj­nego w Krakowie z dnia 08 lutego 2013 r., sygn. akt I ACa 1399/12, nie publ., LEX numer 1362755).

Zeznania świadka I. Z. stanowić mogły podstawę czynio­nych ustaleń faktycznych, jako że w zakresie okoliczności re­lewantnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia przed­miotowej sprawy co do za­sady jawiły się one jako jasne i logiczne, a nadto ko­respondowały z pozostałą częścią mate­riału dowodowe­go. W szczególności świadek I. Z. przesłuchana w sprawie byłą osobą obiektyw­ną, której bez­po­średnio nie dotyczyło samo postępowanie. Nadto zeznania wska­zanego świadka wraz z depozycjami powoda stanowiły spójną całość, zatem sąd nie znalazł powodów, by kwe­stionować którąkolwiek ich część tym bardziej, że żadna ze stron postępowania nie przedstawiła jakie­gokolwiek wiarygodnego dowodu, który mógłby poddać w wątpli­wość te depo­zycje. Świadek w sposób spontaniczny i jasny od­powiadał na za­dawane pytania a bezpośredni z nim kontakt na rozprawie w czasie jego przesłuchiwania jedy­nie umocnił przekona­nie co do wiarygodności słów świadka.

Ustalając stan faktyczny sprawy sąd oparł się również na dowodzie
z przesłuchania powoda D. S. (1), któremu jednak sąd dał wiarę
w całości. Jego depozycje zgodne były ze zgromadzonym materiałem dowodo­wym. Depo­zycje powoda stanowić mo­gły zatem podstawę czynio­nych ustaleń faktycznych w całości, gdyż zgodne były z zebranym mate­riałem dowodowym
i znajdowały potwierdzenie w treści odpi­sów doku­men­tów oraz uzupełniały się
z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym w postaci zeznań świadka I. Z..

Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania za stronę pozwaną o­sób wchodzą­cych w skład organu uprawnionego do reprezentowania strony pozwa­nej jako osoby praw­nej, gdyż zgło­szone pozosta­łe środki dowodowe pozwoliły w wystarczającym stopniu wyja­śnić fakty istotne dla rozstrzy­gnięcia sprawy (art. 299. k.p.c. i art. 300. § 1. k.p.c. w zw. z art. 227. k.p.c.).

III

Sąd Rejonowy w Tarnowie zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w zdecydowanej części, w związku
z czym sąd zasą­dził niemal całą kwotę objętą żądaniem pozwu.

Powód D. S. (1) domagał się zasądzenia od strony pozwanej P. (...)kwoty 56.308,71 zł w o­parciu o art. 805. § 1. k.c., art. 805. § 2. pkt 1) k.c. i art. 821. k.c. oraz art. 384. § 1. k.c. i art. 12. ust. 3. i ust. 4. ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności u­bezpieczenio­wej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1206 z późn. zm.) w zw. § 4. ust. 1. pkt 1), § 3. ust. 1. pkt 1) lit. a) i lit. e), § 2 pkt 10) lit. a) ogólnych wa­run­ków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku w związku
z treścią § 1. ust. 2. pkt 3) załącznika nr 2 do ogólnych warunków ubezpiecze­nia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku obejmującego wymogi w zakre­sie zabezpieczeń przeciw kradzieżowych ubezpieczonego mienia oraz limity odpo­wiedzialności (...) dla wartości pieniężnych z art. 353 ^{( 1)}. k.c. oraz art. 471. k.c., art. 476. k.c. i art. 477. § 1. k.c. oraz art. 361. k.c. w zw. z art. 363. k.c. wraz z od­setkami ustawo­wymi liczonymi od kwoty 56.308,71 zł od dnia 30 marca 2016 r. do dnia za­płaty na podstawie art. 359. § 1. k.c. w zw. z art. 481. § 1.
i § 2. zd. I. k.c. oraz art. 817. § 1. k.c. i w zw. z art. 16. ust. 2. ustawy o działal­ności ubezpieczeniowej a także przepisów art. 481. § 2. i § 2 ^{( 4)} k.p.c. w wersji obowią­zującej od dnia 01 stycznia 2016 r.

W myśl art. 805. § 1. k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić okre­ślone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubez­pieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie m. in. przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę po­wstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku [art. 805. § 2. pkt 1) k.c.].

Po myśli art. 821. k.c. przedmiotem ubezpie­czenia majątkowego może być każdy interes majątkowy, który nie jest sprzeczny z prawem i daje się oce­nić w pieniądzu.

Zgodnie z przepisem art. 384. § 1. k.c. ustalony przez jedną ze stron wzo­rzec umowy, w szczególności ogólne warunki umów, wzór umowy, regula­min, wiąże drugą stronę, jeżeli został jej doręczony przed zawarciem umowy.

W myśl art. 12. ust. 3. ustawy o działalności ubezpieczeniowej ogólne warunki ubezpieczenia oraz umowa ubezpieczenia powinny być formułowane jednoznacznie i w sposób zrozumiały.

Po myśli art. 12. ust. 4. ustawy o działalności ubezpieczeniowej postano­wienia sformułowane niejednoznacznie interpretuje się na korzyść ubezpiecza­jącego, ubezpieczonego, uposażonego lub uprawnionego z umowy ubezpiecze­nia.

Stosownie do brzmienia art. 471. k.c. dłużnik obowiązany jest do napra­wienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowią­zania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem o­ko­liczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Po myśli art. 476. k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świad­czenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wy­padku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczno­ści, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Stosownie do treści art. 477. § 1. k.c. w razie zwłoki dłużnika wierzyciel mo­że żądać, niezależnie od wykonania zobowiązania, naprawienia szkody wy­nikłej ze zwłoki.

Wreszcie w myśl art. 361. § 1. k.c. zobowiązany do odszkodo­wania po­nosi od­powie­dzialność tylko za normalne następstwa działa­nia lub zaniechania, z któ­rego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego prze­pisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361. § 2. k.c.).

W myśl art. 361. § 1. k.c. zobowiązany do odszkodo­wania ponosi odpo­wiedzialność tylko za normalne następstwa działa­nia lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

W powyższych granicach, w braku odmiennego prze­pisu ustawy lub po­stanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzo­no (art. 361. § 2. k.c.).

Zgodnie z art. 363. § 1. k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, we­dług wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywróce­nie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zo­bowią­zanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Jeżeli naprawienie szkody ma na­stąpić w pieniądzu, wysokość od­szkodowa­nia powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowa­nia, chyba że szczególne okoliczności wyma­gają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (art. 363. § 2. k.c.).

Odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czyn­ności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego wła­ści­we­go organu (art. 359. § 1. k.c.).

Po myśli art. 481. § 1. k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świad­czenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, cho­ciażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się od­setki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wie­rzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481. § 2. k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2016 r.).

Zgodnie natomiast z art. 481. § 2 ⁴. k.c. obowiązującym od dnia 01 stycz­nia 2016 r. Minister Sprawiedliwości ogłasza, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie.

Zgodnie z brzmieniem art. 817. § 1. k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania za­wiadomienia o wypadku.

Po myśli art. 16. ust. 2. ustawy o działalności ubezpieczeniowej jeżeli
w terminach określonych w umowie lub w ustawie zakład ubezpieczeń nie wy­płaci świadczenia, zawiadamia pisemnie osobę zgłaszającą roszczenie o przy­czynach niemożności zaspokojenia jej roszczeń w całości lub w części, a także wypłaca bezsporną część świadczenia.

Norma art. 805. § 1. k.c. zawiera regulację statuującą istotę umowy u­bezpieczenia, określa elementy istotne przedmiotowo ( essentialia negotii) u­mo­wy ubezpieczenia oraz zasadnicze obo­wiąz­ki stron umowy ubezpieczenia. Sto­sownie do brzmienia tego przepisu umowa ubezpieczenia pozostaje umową kon­sensualną, tj. dochodzi do skutku w wyniku osią­gnię­cia po­rozumienia przez kontrahentów, jest umową dwustronnie zobo­wiązu­jącą choć nie jest jednocze­śnie umową wzajemną w rozumieniu art. 487. § 1. k.c. ( vide: wyrok Sądu Naj­wyższego z dnia 20 października 2006 r., sygn. akt IV CSK 125/06, publ. OSCNC – ZB. D. 2008 r., z. A, poz. 7, s. 44), jako że świadczenie zakładu u­bez­pieczeń nie musi zostać spełnione, jeśli przez czas trwania umowy ubezpie­czenia do zajścia zdarzenia obligują­cego do wypłaty określonego świad­cze­nia nie dojdzie.

Umowa ubezpieczenia nie ma zatem charakteru wzajemnego, choć od­powiednikiem świad­czenia ubezpieczającego w postaci składki pozostaje świadczenie za­kładu ubezpieczeń co do zasady najczęściej pieniężne speł­nia­ne w sytu­acji zaistnienia zdarzenia określonego w umowie ubezpieczenia.

Podstawowym obowiązkiem ubezpieczyciela wynikającym z umowy u­bez­pieczenia pozostaje udzielenie ochrony ubezpieczeniowej poprzez wypłatę świadczenia określonego umową ubezpieczenia zaś w przypadku ubezpiecza­jącego podstawowym obowiązkiem pozostaje opłacanie umówionej składki. Ob­o­wiązki te statuowane zostały w przepi­sie art. 805. § 1. i § 2. k.c. i były takie same w przypadku umowy ubezpieczenia majątkowego, co wyni­kało z art. 821. k.c. w zw. z art. 805. § 1. i § 2. pkt 1) k.c.

Redakcja przepisu art. 361. k.c. wskazuje, że pod rządem kodeksu cywil­nego obowiązuje zasada naprawienia szkody po­przez całkowitą kompensatę do­znanego uszczerbku z zastrzeżeniem, iż niedo­pusz­czal­ne wszakże jest bez­zasadne wzbogacenie poszkodowanego.

Z kolei z mocy art. 363. k.c. poszkodowanemu przysługuje wybór sposo­bu naprawienia wyrządzonej mu szkody, tj. przez przywrócenie stanu poprzed­nie­go czyli doprowadzenie do stanu, jaki miał miejsce przed powstaniem szkody bądź też przez zapłatę sumy pieniężnej, czyli uiszczenie kwoty odpowia­dają­cej wysokości powstałej szkody. W przepisie tym jednak ustano­wiono jednocze­śnie dwa wyjątki od zasady wyboru sposobu naprawienia szkody, w razie których zaistnienia poszkodowanemu przysługuje jedynie od­szkodowanie w for­mie świadczenia pieniężnego. Ograniczenie takie może także wynikać z przepisów szczególnych, którymi m. in. pozostawały art. 805. k.c. i art. 822. k.c. ( vide: T. Wiśniewski, powołany już wyżej „Komentarz do ko­deksu cywilnego. Księga trzecia. Zobo­wią­za­nia. Tom 1”, s. 83, teza 3 do art. 363; T. Wiśniewski, powołany już wyżej „Kodeks cywilny. Komentarz. Zobo­wią­za­nia. III. Część 1”, s. 100, teza 3 do art. 363; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższe­go z dna 15 listo­pada 2001 r., sygn. akt III CZP 68/01, publ. OSNC 2002 r., nr 6, poz. 74).

Powodowi przysługiwało zatem stosownie do treści art. 805. § 1. i § 2. pkt 1) k.c. w zw. z art. 821. k.c. od­szkodowanie pie­niężne. Powód w związku ze zdarzeniem, które miało miejsce w nocy z dnia 10 grudnia 2015 r. na dzień 11 grudnia 2015 r. kiedy to doszło do włamania do budynku galerii handlowej,
w której w jednym z lokali prowadził działalności gospodarczą D. S. (1), pod­czas którego to zdarzenia sprawcy włamania weszli również do lokalu po­woda i po włamaniu się do znajdującej się w lokalu szafy pancernej zabrali wy­roby ze złota oraz złom złoty i srebrny a ponadto zabrali wzorniki metalowe ob­rączek oraz gotówkę w kwocie 240,00 zł i zniszczyli ekspozytory, uzy­skał rosz­czenie o zapłatę kwoty od­po­wiadającej szkodzie poniesionej przez niego do wysokości sumy ubezpieczenia. Zawarł on bowiem umowę ubezpie­czenia od­powiedzialności z P. (...), do której zastosowa­nie znajdowały także ogólne warunki ubezpieczenia.

Zgodnie z bezspornym w większości stanem faktycznym jak i poczynio­nymi ustaleniami faktycznymi w oparciu o przeprowadzone postępowanie do­wodowe ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy ubezpieczenia za­wartej przez D. S. (1) z P. (...) objęte było jego mienie związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i znajdujące się w miejscu prowadzonej przez D. S. (1)działalności gospodarczej. W ramach polisy pozwany zakład ubezpieczeń zobowiązał się do udzielenia ochrony ubezpieczeniowej za szkody wyrządzone w mieniu D. S. (1) związanym z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, między innymi w zakresie wartości pienięż­nych czyli środkach pieniężnych wyrobach ze złota i srebra oraz wyposażeniu miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na skutek m. in. kradzieży
z włamaniem. Ochroną objęte były szkody rzeczowe o­raz straty finansowe
w ubezpieczonym mieniu powstałe w okresie ubezpieczenia. Co więcej z bez­spor­nego stanu faktycznego wynikało również, że szkoda miała miejsce w okre­sie objętym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w Ż.. Zgodnie rów­nież z brzmieniem ogólnych warunków ubezpieczenia doszło do powstania szkody w mieniu powoda na skutek kradzieży z włamaniem, gdyż sprawcy szkody włama­li się do budynku galerii handlowej a następnie dostali się do lo­kalu, w którym powód prowadził działalność gospodarczą i włamali się kasy pancernej, w której znajdowały się wybory ze złota oraz złoty i srebrny złom. Ty samym spełniony została przesłanka w postaci szkody na skutek kradzieży
z włamaniem, gdyż zgodnie z ogólnymi warunkami ubezpieczenia mienia od kradzieży z włama­niem i rabunku doszło do kradzieży z włamaniem z zamknię­te­go urządzenia do przechowywania wartości pieniężnych [ vide: § 2. pkt 10) lit. a) ogólnych warun­ków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i ra­bunku]. Wbrew przy tym twierdzeniom strony pozwanej z treści § 1. ust. 2. pkt 3) załącznika nr 2 do ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży
z włamaniem i rabunku obejmującego wymogi w zakresie zabezpieczeń prze­ciw kradzieżowych ubez­pieczonego mienia oraz limity odpowiedzialności (...) dla wartości pieniężnych wcale nie wynikało, że lokal znajdujący się w galerii handlowej musiał mieć ta­kie zabezpieczenia jak lokal znajdujący się w innym budynku aniżeli galeria handlowa, co wyraźnie wynikało z porównania brzmie­nia § 1. ust. 2. pkt 1) i pkt 3) załącznika nr 2 do ogólnych warunków ubezpie­czenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku obejmującego wymogi w za­kresie zabezpieczeń prze­ciw kradzieżowych ubezpieczonego mienia oraz limity odpowiedzialności (...) dla wartości pieniężnych. Lokal w galerii handlowej nie musiał zatem spełniać tak surowych wymogów jak lokal opisany w pkt 1) ust. 2. § 1. załącznika nr 2 do ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku obejmującego wymogi w zakresie zabezpieczeń prze­ciw kradzieżowych ubez­pieczonego mienia oraz limity odpowiedzialności (...) dla wartości pieniężnych. Lokal znajdujący się w galerii handlowej zatem musiał jedynie mieć całodobowy dozór, przez co dopuszczalne było zamknięcie drzwi wewnętrznych prowadzą­cych do takiego lokalu na jeden zamek wielozastaw­kowy lub istnienie zabez­pieczenie wejścia do lokalu handlowego antywłama­niową roletą zamykaną na jeden zamek wielozastawkowy w przypadku, gdy lokal nie posiada drzwi. Lokal znajdujący się w galerii handlowej nie musiał za­tem w przeciwieństwie do lokalu usytuowanego w innym budynku aniżeli galeria handlowa czy galeria handlowo – rozrywkowa względnie budynku biurowym spełniać takich warunków, że nie mógł posiadać niezabezpieczonych otworów, przez które możliwy byłby dostęp do ubezpieczonego mienia bez włamania; drzwi, okna oraz zabezpieczenia in­nych otworów zewnętrznych budynku lub lokalu muszą być w należytym stanie technicznym oraz tak skonstruowane, osadzone i zamknięte, aby ich wyłamanie lub wyważenie nie było możliwe bez postawienia śladów stanowiących dowód użycia siły i narzędzi, które to wymogi zostały wyraźnie zastrzeżone dla lokali usytuowanych a innych budynkach ani­żeli galeria handlowa czy galeria han­dlowo – rozrywkowa względnie budynek biurowy.

Powód wybrał świadczenie pieniężne. Odszkodowanie pie­niężne nie mo­gło być przy tym wyższe niż wartość powstałej szkody. Odszko­dowanie pie­niężne w założeniu ma bowiem umożliwić poszkodowanemu przy­wrócenie u­szkodzonego a objętego ochroną ubezpieczeniową mienia do stanu sprzed zdarzenia powodującego szkodę. Naprawienie szkody zatem ma na celu przy­wrócenie sytuacji, która istniałaby, gdyby zdarzenie powodujące szkodę nie miało miej­sca.

Kwota, której dochodził pozwem D. S. (1), wynikała z szeregu faktur VAT i rachunków choć w zakresie kosztów szafy pancernej D. S. (2)nie wykazał jej wartości takim dokumentem a zatem zgodnie z brzmie­niem § 19. ust. 1. pkt 1) rzeczywistego kosztu takiej szafy pancernej powód nie wykazał przed sądem żadnym dokumentem. Powód miał ponadto prawo do­chodzić roszczenia z tytułu szkody tylko i wyłącznie bez kwoty od­po­wiada­jącej podatkowi od towarów i usług, skoro jako poszkodowany prowa­dził działal­ności gospodarczą, w związku z którą był uprawniony do jego odliczenia ( vide: uchwała Sądu Najwyż­szego z dnia 22 kwietnia 1997 r., sygn. akt III CZP 14/97, publ. OSNC 1997 r., nr 8, poz. 103, § 21. ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku).

Pozwany zakład ubezpieczeń jako udzielający ubezpieczenia majątko­wego a tym samym ochrony ubezpieczeniowej zdecydował jednak o odmowie przyzna­nia na rzecz ubezpieczającego i zarazem ubezpieczonego D. S. (1) jakiejkolwiek sumy w ra­mach odszkodowania. P. (...)w piśmie z dnia 21 stycznia 2016 r. oraz w piśmie z dnia 30 marca 2016 r. poinformował bowiem powoda, że w brak było podstaw do wypłaty odszkodowania z uwagi na fakt, że zgodnie z postanowieniami § 2. ust. 10. lit. a) oraz § 2. pkt 11) ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku nie doszło do kradzieży z włamaniem, jako że lokal D. S. (1) nie był odpowiednio zabezpieczony gdyż dyspono­wał otworem, przez które sprawca mógł się dostać do środka bez potrzeby po­zostawienia śladów stanowiących dowód użycia siły i narzędzi. Tym samym wbrew treści § 1. ust. 2. pkt 3) załącznika nr 2 do ogólnych warunków ubezpie­czenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku obejmującego wymogi w za­kresie zabezpieczeń przeciw kradzieżowych ubezpieczonego mienia oraz limity odpowiedzialności (...) dla wartości pieniężnych zakład ubezpieczeń zrównał oba rodzaje lokali, które sam w treści tego załącznika wyraźnie rozróż­nił, jeśli chodzi o warunki, jakie musiały spełniać, aby ponosił odpowiedzialność za po­wstałą w znajdujących się w nich mieniu szkodę.

Na podstawie częściowo bezspornego stanu faktycznego jak i poczynio­nych ustaleń faktycznych należało stwierdzić, że po­mię­dzy D. S. (1)a P. (...)do­szło do zawar­cia umowy zawierającej elementy przed­miotowo istotne właściwe dla umowy ubez­piecze­nia, w wy­niku której P. (...)zobowiązał się zapłacić świadczenie odszkodo­wawcze w sytuacji wyrzą­dzenia szkody w mieniu D. S. (1), między innymi na skutek kra­dzieży z włamaniem, przy czym ochroną objęte były szkody rzeczowe oraz straty finansowe będące następstwem ubezpieczonych działań w okresie u­bezpie­czenia. W wy­niku zawartej umowy powód w całości wykonał swe obo­wiązki, tj. uiścił składkę, czego nie można powiedzieć o pozwanym towarzy­stwie ubezpie­czeń. Umowa ubezpie­czenia obligowała stronę pozwaną do za­płaty świadcze­nia, P. (...)jednak nie uczynił zadość w sposób nale­żyty swemu pod­sta­wo­wemu obowiązkowi. O ile bowiem ubezpie­czający płacąc składkę wywiązał się ze swego obo­wiąz­ku w ca­łości, to zakład ubezpieczeń nie zrealizował ciążą­cego na nim obo­wią­zku, tj. nie zapłacił należnego odszkodo­wania.

Zważywszy przy tym na zaoferowane przez strony i przeprowadzone dowody oraz w większości bezsporny stan faktyczny nale­ża­ło przy tym stwier­dzić, iż bezzasadne były stanowisko P. (...), jakoby pozwany ubezpieczyciel nie od­powiadał za szkody po­wstałe w mieniu powierzonym, gdyż nie doszło do kradzieży z włamaniem w ro­zumieniu § 2. pkt 10) lit. a) ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kra­dzieży z włamaniem i rabunku na skutek tego, że lokal nie spełniał warunków
w postaci odpowiednich zabezpieczeń określonych z kolei w treści załącznika nr 2 do ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem
i ra­bunku obejmującego wymogi w zakresie zabezpieczeń przeciw kradzieżo­wych ubezpieczonego mienia oraz limity odpowiedzialności (...) dla wartości pie­niężnych.

W pierwszej kolejności należało wskazać, że zgodnie z zaleceniem wyni­kającym z art. 12. ust. 3. ustawy o działalności ubezpieczeniowej treść ogólnych warunków ubezpieczenia ogólne warunki ubezpieczenia oraz umowa ubezpie­czenia winny zostać sformułowane w sposób jednoznaczny i zrozumiały. Jed­nocześnie uwzględniając fakt, że ogólne warunki pomimo tego ogólnego zale­cenia mogą nie zostać sformułowane jednoznacznie i w sposób zrozumiały,
a także mając na względzie, że ich autorem pozostaje strona umowy ubezpie­czenia, która udziela ochrony ubezpieczeniowej, tj. pozwany ubezpieczyciel, ustawodawca zdecydował, iż w takim zakresie, w jakim treść ogólnych warun­ków umów ubezpieczenia pozostawała niejasna, niejednoznaczna i odwoływała się do pojęć niedookreślonych, wątpliwości z tym związane należało tłumaczyć
i interpretować na korzyść drugiej strony umowy ubezpieczenia czyli ubezpie­czającego i zarazem ubezpieczonego (art. 12. ust. 4. ustawy o działalności u­bez­pieczeniowej). Taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy stwierdzając, że „ubez­pieczyciel jako autor ogólnych warunków ubezpieczenia, a przy tym profesjona­lista, ma obowiązek sformułować je precyzyjnie. W razie niejasności czy wąt­pliwości co do poszczególnych postanowień należy je interpretować na korzyść ubezpieczającego. Byłoby bowiem sprzeczne z zasadami współżycia społecz­nego, by konsekwencje nieścisłej redakcji tych postanowień obciążały ubezpie­czającego” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 marca 2003 r., sygn. akt IV CKN 1858/00, nie publ., LEX nr 78897; vide również uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 16 września 1993 r., sygn. akt III CZP 126/93, publ., OSNC 1994 r., nr 5, poz. 98; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 02 września 1998 r., sygn. akt III CKN 605/97, nie publ., LEX nr 1215932, uza­sad­nienie orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 24 lipca 1959 r., sygn. akt IV CR 1027/58, nie publ., LEX nr 1634349). Pogląd ten znalazł również potwier­dzenie w judykaturze sądów powszechnych, jako że Sąd Apelacyjny w Łodzi stwierdził, że „ujemne skutki wadliwie opracowanych ogólnych warunków ubez­pieczeń, polegające na możliwości dowolnej ich interpretacji, powinny obciążać ubezpieczyciela, jako profesjonalistę i autora tych warunków” (tak Sąd Apela­cyjny w Łodzi w wyroku z dnia 28 lutego 1996 r., sygn. akt I ACr 37/96, publ., OSA 1996 r., nr 9, poz. 43).

Nawiązując do jednego z powołanych orzeczeń, w myśl którego „warunki należytego zabezpieczenia ubezpieczonego mienia określone w ogólnych warunkach ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku (M.P. 1990 Nr 6, poz. 48) są spełnione także wówczas, gdy mienie znajduje się
w pomieszczeniu zabezpieczonym stosownie do tych warunków, chociażby po­mieszczenie to wchodziło w skład lokalu, który nie jest w taki sposób zabezpie­czony” (tak Sąd Najwyższy w powołane już wyżej uchwale z dnia 16 września 1993 r.) można przyjąć, że warunki należytego zabezpieczenia ubezpieczonego mienia określone w ogólnych warunkach ubezpieczenia mienia od kradzieży
z włamaniem i rabunku zostały spełnione, nawet gdyby przyjąć, że sam lokal ich nie spełniał, skoro warunki te spełniał sam budynek, skoro do jego wnętrza sprawcy kradzieży musieli się włamać używając narzędzi, skoro doprowadzili do powstania otworu w dachu budynku galerii handlowej.

Co więcej nawet gdyby przyjąć słuszność stanowiska strony pozwanej co do braku należytego zabezpieczenia samego lokalu powoda, w którym znajdo­wało się ubezpieczone mienie (a mienie to przecież i to najbardziej wartościowe znajdowało się w zamkniętym urządzeniu przeznczonym do jego przechowy­wania, tj. do przechowywania wartości pieniężnych), to i tak kierując się naturą oraz właściwością zobowiązania wynikającego z umowy ubezpieczenia oraz tym, że powód nie dokonywał żadnych modyfikacji w stanie zabezpieczeń loka­lu wbrew postanowieniom ogólnych warunków ubezpieczenia mienia od kra­dzie­ży z włamaniem i rabunku należało uznać roszczenie powoda za zasadne. Jeśli bowiem od początku w ocenie strony pozwanej lokal powoda nie spełniał warunków, od których zależała wypłata świadczenia za szkodę w ubezpieczo­nym mieni, to w ogóle nie powinno dojść do podpisania i zawarcia umowy najmu. Skoro jednak zakład ubezpieczeń zdecydował się taką umowę zawrzeć
i przyjąć ryzyko konieczności spełnienia świadczenia w przypadku zaistnienia wypadku ubezpieczeniowego oraz pobrał w związku z tym składkę, to winien świadczenie swoje również spełnić, jeśli doszło do zdarzenia w postaci szkody w ubezpieczonym mieniu. Tak też zdecydowano w orzecznictwie, skoro Sąd Najwyższy uznał, że „w świetle art. 805 k.c. nie można aprobować wykładni ogólnych warunków ubezpieczenia pozwalającej na odmowę wypłaty odszko­dowania w sytuacji, w której uprawniony dopiero po zajściu zdarzenia losowego dowiaduje się, że nie spełnia wymagań do wypłaty odszkodowania (…)” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 08 grudnia 2005 r., sygn.. akt II CK 305/05, nie publ. LEX nr 311323). Podobne stanowisko co braku akceptacji wykładni i sta­nowiska zakładów ubezpieczeń w sytuacji, kiedy już po zawarciu umowy ubez­pieczenia okazywało się, że ubezpieczony nie spełniał warunków do uzyskania odszkodowania ze względu na to, że ochronie nie podlegało ubezpieczone mienie wyrażone zostało także w orzecznictwie sądów powszechnych, które sąd orzekający tak jak i powołane wyżej stanowisko Sądu Najwyższego podzie­lił. Tak więc „zawarcie umowy ubezpieczenia mienia, które według treści ogól­nych warunków ubezpieczenia, ubezpieczeniu nie podlega, pociąga za sobą konieczność rozwiązania kolizji między umową i wzorcem w sposób określony w tym przepisie” (tak Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 14 grudnia 2005 r., sygn.. akt I ACa 670/05, publ. OSAB 2005 r., nr 4, s. 3). Ponadto „za­warcie przez ubezpieczyciela bezwarunkowej umowy ubezpieczenia pojazdu, który w świetle postanowień ogólnych warunków ubezpieczenia w dacie objęcia go ochroną ubezpieczeniową ubezpieczeniu nie podlegał, oznaczać musi, że istniejąca w tym zakresie sprzeczność treści wzorca z zawartą przez strony umową, daje pierwszeństwo umowie” (tak Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku
z dnia 06 marca 2007 r., sygn. akt I ACa 1195/06, publ. OSAŁ 2010 r., nr 2, s. 11). Przenosząc idee zawarte w powołanych orzeczeniach na grunt rozstrzy­gniętej sprawy należało dojść do wniosku, że nawet gdyby przyjąć, że ubezpie­czone mienie powoda znajdowało się lokalu bądź też urządzeniu nie spełniają­cym wymagań określonych w ogólnych warunkach ubezpieczenia mających zastosowanie do zawartej umowy ubezpieczenia takiego mienia, to zważywszy jednak na to, że zakład ubezpieczeń zdecydował się zawrzeć umowę ubezpie­czenia oraz fakt pobrania składki z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia, jeżeli już doszło do zaistnienia szkody w ubezpieczonym mieniu, pierwszeństwo winny mieć prawa i obowiązki wynikające z samej umowy ubezpieczenia nie zaś
z treści ogólnych warunków ubezpieczenia.

Zważywszy na powyższe rozważania uznać należało, że strona pozwana bezzasadnie odmawiała wypłaty świadczenia z tytułu powstałej w mieniu powo­da szkody wywodząc, że lokal, w którym znajdowało się mienie nie spełniał wa­runków określonych w treści załącznika nr 2 do ogólnych warunków ubezpie­czenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku obejmującego wymogi w za­kresie zabezpieczeń przeciw kradzieżowych ubezpieczonego mienia oraz limity odpowiedzialności (...) dla wartości pieniężnych a tym samym, że nie doszło do zaistnienia zdarzenia w rozumieniu ogólnych warunków ubezpiecze­nia mie­nia od kradzieży z włamaniem i rabunku, w związku z którego zajściem powstał­by obowiązek spełniania świadczenia z tytułu odszkodowania.

Nie spełniając świadczenia poprzez uiszczenie sumy 54.316,02 zł (obej­mującej kwotę 50.000,00 zł tytułem świadczenia za utracone przez powoda wartości pieniężne czyli w maksymalnej kwocie wobec na tym poziomie okre­ślonej sumy ubezpieczenia, 3.003,60 zł „netto” tytułem świadczenia za utracone wzorniki obrączek oraz 1.312,42 zł „netto” tytułem świadczenia za zniszczone ekspozytory) jako łącznej wysokość szkody, za której powstanie odpowiedzial­ność ponosił ubezpieczyciel w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia, pozwa­ny zakład ubezpieczeń sprzenie­wie­rzył się nie tylko obowiązkowi ubezpieczy­ciela sformułowa­nemu w art. 805. § 1. i § 2. pkt 1) k.c. w zw. z art. 821. k.c., tj. po­legającemu na zapłacie umó­wio­nego świadczenia ale i zasa­dzie leżącej
u pod­walin prawa zo­bo­wiązań, zgodnie z którą pacta sunt servanda. Skoro bo­wiem P. (...)zdecydowało się za­wrzeć umowę, w ra­mach których udzielił o­chrony mieniu ubezpieczającego, który z kolei uiścił na­leżną zakładowi ubez­pieczeń składkę a zdarzenie u­mowne się ziściło, tj. doszło do powstania szkody w ubezpieczonym mieniu związanym z prowadzoną przez D. S. (1) działalnością gospodarczą, to obo­wiązany był również do spełnienia swe­go wzajemnego świad­czenia pole­ga­ją­ce­go na zapłacie ubezpie­czającemu umówionego świadczenia w umówionym ter­minie. Inne rozwiązanie w postaci braku terminowego spełnienia świadczenia
z ty­tułu zawartej przez stronę po­zwaną umowy ubezpieczenia doprowadzi­łoby do zdestabili­zo­wa­nia pewności obrotu. Usank­cjonowanie takiego stanu rze­czy spowodowałoby trudne do przyjęcia konse­kwencje. Brak przy tym dowodu, aby powód za­mierzał zwolnić P. (...)
z długu, skoro wzywał go do zapłaty świadczenia odszkodowawczego a osta­tecznie wystąpił ze sto­sownym powództwem. O tym natomiast, że występujący z pozwem pod­miot legitymowany był do do­chodze­nia zapłaty kwoty odpowia­dającej wysokości kosztów naprawy wynikłych, których konieczność wynikła
w następstwie zda­rzeń na terenie galerii handlowej i lokalu usytuowanym w tej galerii, w którym powód świadczył usługi i prowadził handel w ramach prowa­dzonej działalności gospodarczej w nocy z dnia 10 grudnia 2015 r. na dzień 11 grudnia 2015 r. wraz z odsetkami liczonymi od kwoty należnej tytułem świad­czenia odszkodowawczego, prze­ko­nywała treść art. 805. § 1. i § 2. pkt 1) k.c. P. (...)nie uczynił przy tym skutecz­nie użytku z żadnego z uprawnień z tytułu umowy ubezpiecze­nia, z któ­rych sko­rzystanie pozwoliłyby uznać, że nie popadło w zwłokę ze spełnie­niem swego świadczenia. W szczególności zakład ubezpieczeń nie pod­niósł skutecznie żadnego zaistniałego w rzeczywistości zarzutu względem uprawnienia ubezpie­czającego, które u­za­sadnić mo­głyby po­wstrzymanie się przez ubezpieczyciela
z zapłatą świadczenia odszkodowawczego w terminie wynikającym z umowy czy też zapła­tę świadczenia z u­chybieniem u­mownego termi­nu.

Przytoczony wyżej in extenso przepis art. 471. k.c. normuje zasadę od­powiedzialności dłużnika z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania zwanej odpowiedzialnością kontraktową. Odpowiedzialność sta­tuowa­na art. 471. k.c. uzależniona została od zaistnienia kumulatywnie kilku przesła­nek a mianowicie niewykonania zobowiązania bądź też nienależytego wykona­nia zobowiązania, szkody powstałej w wyniku niewykonania bądź też nie­nale­żytego wykonania zobowiązania, związku przyczynowego pomiędzy nie­wykona­niem bądź też nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą oraz winy dłużnika.

Ciężar udowodnienia zaistnienia trzech spośród czterech przesłanek odpo­wiedzialności powszechnie zwanej kontraktową spoczywa na wierzycielu. Na­wet jednak ich udowodnienie nie gwarantuje definitywnego przypisania od­powiedzialności dłużnika z tego tytułu. Po stronie dłużnika bowiem zgodnie
z brzmieniem części końcowej art. 471. k.c. ( verba legis art. 471. in fine k.c.: „…chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem oko­liczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi”) istnieje możliwość egzoneracji, tj. wykazania, że nie ponosi on odpowiedzialności za niewykonanie bądź też nienależyte wykonanie zobowiązania w szczególności poprzez przed­stawienie o­ko­liczności, z których wynikać będzie, że niewykonanie bądź też nienależyte wy­konanie zobowiązania było następstwem sytuacji, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Fakt braku zapłaty przez P. (...) D. S. (1) środ­ków pie­nięż­nych tytułem świadczenia od­szkodowawczego w terminie wynikają­cym z przepisów normujących umowę ubezpieczenia do­prowa­dził do konkluzji, że ubezpieczyciel popadł względem ubezpieczającego i zarazem ubezpieczonego w zwłokę w wykonaniu zobowią­zania z u­mowy ubezpiecze­nia za­wartego z powodem. Wniosek taki naka­zywało przy­jąć brzmienie art. 471. k.c. D. S. (1) nie otrzymał środ­ków pienięż­nych odP. (...)w takiej wysoko­ści, jaka została ustalona przez sąd a która mieściła się w kwocie odszkodowa­nia możliwej do wypłaty zgodnie z limitami odpowiedzialności zakładu ubezpie­czeń a przedstawionej w toku postępowania zmierzającego do likwidacji szkody i w odpowiednim terminie. Jeśli zatem po­mimo ist­nienia umowy ubezpieczenia, zaistnienia wypadku prze­widzianego umową ubezpieczenia i obo­wiązku zapłaty umówionego świadczenia ubez­pieczyciel świadczenia nie płaci w odpowiednim terminie, to jako dłuż­nik ubez­pieczającego z tego tytułu popa­da co najmniej
w opóź­nienie i po­woduje po­wstanie szkody w mieniu ubezpieczającego, które­go majątek nie po­większa się na skutek braku fizycznego uzy­skania środków pieniężnych w od­powiedniej wysokości i w terminie zapłaty. Nie­należytym wy­konaniem zobowią­zania pozo­stawał zatem sam stan zwłoki P. (...)w wyko­naniu zo­bowią­zania z zawartej umowy ubezpieczenia sprowadzają­cego się do zapłaty w cało­ści i w terminie świadczenia odszkodowawczego. Dłużnik zaś do­puszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świad­czenia w ter­minie, a je­żeli ter­min nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia nie­zwłocznie po we­zwaniu przez wierzyciela, przy czym nie doty­czy to wy­padku, gdy opóźnienie w speł­nieniu świadczenia jest następ­stwem o­koliczno­ści, za które dłużnik od­po­wiedzialności nie ponosi (art. 476. k.c.). Oko­liczność ta zaś oznaczała, że dłuż­nik nie wykonał zobowią­zania z przy­czyn leżą­cych po jego stronie, zaś wniosek taki nakazywała przyjąć treść art. 471. k.c. w zw. z art. 476. k.c. Do­mniemania prawne statuowane po­woła­nymi przepi­sami art. 471. k.c. i art. 476. k.c. obcią­żały dłużnika oraz nakazywały przyjąć, że nie dotrzy­mując terminu zapłaty pozo­stawał w zwło­ce nie zaś w o­późnieniu.

Pozwany zakład ubezpieczeń jako udzielający ubezpieczenia majątko­wego w tym w zakresie zdarzeń, które mogły dotyczyć ubezpieczonego i utra­conego mienia w postaci wartości pieniężnych oraz wyposażenia na skutek zdarzenia, jakie miało miejsce w dniu 10 grudnia 2015 r. na 11 grudnia 2015 r., zdecydował jednak o odmowie przyzna­nia na rzecz poszkodowanego w ramach odszkodowa­nia ja­kiejkolwiek kwoty.

D. S. (1) zakwe­stionował stanowisko strony pozwanej w związku
z odszkodowaniem z tytułu ubezpieczenia mienia. Miał przy tym prawo docho­dzić całości roszczenia z zastrzeżeniem, że tylko i wyłączenie do wysokości sumy ubezpieczenia oraz w kwocie „netto” bez uwzględnienia stawki podatku od towarów i usług skoro był uprawniony do jego odliczenia w związku z prowa­dzoną przez siebie działalnością gospodarczą.

Zważywszy na ustalony stan faktyczny i powyższe rozważania a także brzmienie art. 481. § 1. k.c. w zw. z art. 805. § 1. k.c. pozostawało stwierdzić, że stosownie do treści art. 481. § 1. k.c. oraz art. 16. ust. 2. ustawy o działalno­ści ubezpieczeniowej D. S. (1) mógł zasadnie doma­gać się wzglę­dem (...) spółki akcyjnej zapłaty swoistego od­szkodowania z tytułu braku spełnienia w terminie świadczenia pieniężnego sprowadzającego się do zapłaty odszkodowania po­przez uiszczenie odsetek. Uprawnienie D. S. (1) z ty­tułu nienależy­te­go wy­konania zobowią­zania przez ubez­pieczyciela sprowa­dzało się zatem do możli­wo­ści żądania na­prawienia szkody z tytułu zwłoki poprzez zapłatę odsetek us­tawowych.

Co do rozstrzygnięcia o żądaniu zasądzenia odsetek od kwoty świadcze­nia odszkodowawczego niezapłaco­nego w terminie powodowi przez stronę po­zwaną to stwierdzić nale­żało, że zobowiązanie ubezpieczyciela do zapłacenia umówionego odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubez­pieczenia było zo­bowiązaniem terminowym. Obo­wiązek zapłaty świadczenia powstał bo­wiem w chwili określo­nej zgodnie z treścią art. 817. § 1. k.c. oraz art. 16. ust. 2. ustawy o działalno­ści ubezpieczeniowej jako termin płatności. Termin spełnienia takiego świadczenia został zatem oznaczony przez czynność prawną sta­tu­o­wa­ną przepisem art. 805. § 1. k.c. w zw. z art. 821. k.c. oraz umową stron. W przedmiotowym przypadku kwota należ­na tytułem od­szkodowania
w pie­niądzu, która nie została zapłacona przez stronę po­zwaną w całości w ter­mi­nie zapłaty, winna być wypłacona w terminie wynikającym z powołanych wyżej przepisów art. 817. § 1. k.c. i art. 16. ust. 2. ustawy o dzia­łalności ubez­piecze­niowej. Oznaczało to, że od­setki od świadczenia pie­nięż­nego, któ­rego za­płata miała nastąpić z tytułu odszkodowa­nia, przysługiwały najpóźniej od 17 stycznia 2016 r. licząc 30 dni od dnia następnego po złożeniu zawiadomienia o szko­dzie. Strona pozwana wiedziała o szkodzie już w dniu 17 grudnia 2015 r., co wynikało z treści pisemnej informacji o dokumentach potrzebnych do ustale­nia odpowiedzialności lub wysokości odszkodowania datowanego na dzień 17 grudnia 2015 r. Najpóźniej zatem w dniu 17 stycznia 2016 r. upływał okres 30 dni od chwili zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi. Od dnia następne­go po dniu, w którym termin płatności upły­nął, pozwany ubezpie­czyciel pozostawał zatem w zwłoce z wyko­naniem świad­czenia w po­staci zapłaty odszkodowania. Odse­tek od kwoty należnego odszkodowania powód zażądał od dnia 30 marca 2016 r. a zatem od daty pisma, w którym zakład ubezpieczeń udzielił odpowie­dzi na odwołanie poszkodowanego w związku z odmową wypłaty odszkodowa­nia. Skoro zatem po­wód zażądał zasądzenia od­setek od dnia 30 marca 2016 r. a zatem od dnia przy­padającego już po dniu płat­ności kwoty odpowiadającej wartości szkody, to sąd zasądził od­setki od dochodzonej kwoty od daty wska­zanej przez powoda do dnia zapłaty włącz­nie.

Źródłem roszczenia odsetkowego zgodnie z hipotezą art. 359. § 1. k.c. pozostają czynność prawna, ustawa, orzeczenie sądu jak i decyzja właściwego or­ganu.

Ustawowym źródłem powstania wierzytelności z tytułu zapłaty odsetek za opóźnienie pozostawał powołany wyżej przepis art. 481.§ 1. k.c.

Ustawowe źródło powstania wierzytelności z tytułu zapłaty odsetek za o­późnienie za okres przypadający od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty znajdowało z kolei opar­cie w art. 481. § 2. i § 2 ⁴. k.c. w brzmieniu obowiązują­cym od tego właśnie dnia, choć do dnia 31 grudnia 2015 r. zgodnie z brzmie­niem art. 56. ustawy z dnia 09 października 2015 r. o zmia­nie ustawy o termi­nach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektó­rych innych u­staw (Dz. U. 2015 r., poz. 1830) do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniej­szej ustawy stosować należało się przepisy dotychczasowe.

Jako że świadczenie zakładu ubezpieczeń z tytułu zawartej umowy ubez­pieczenia nie zostało za­płacone i z tego tytułu powód był upraw­niony do uzy­skania swoistego odszkodowania w postaci kwoty odpo­wiadającej odsetkom ustawowym obliczo­nym od kwoty stanowiącej świadczenie odszkodowawcze i za okres od dnia wy­ma­galności do dnia spóźnionego spełnienia świadczenia pie­niężnego, toteż sąd za­sądził odsetki w wysokości ustawowej za opóźnienie od zasądzonej kwoty roszczenia głównego. Strony nie wskazały bowiem w u­mowie ubezpie­czenia innej wysoko­ści od­setek na­leż­nych z tytułu opóźnienia
w zapłacie świadczenia z tytułu składki czy też z tytułu świadczenia odszkodo­wawczego. Także powód nie żądał zasą­dzenia odsetek w innej wyso­kości. Nie budziło również wątpliwo­ści, że umowa ubezpie­czenia zawarta po­między stro­nami, z której wywodziła się wie­rzytelność D. S. (1), nie pozosta­wała transakcją han­dlową w rozu­mie­niu art. 4. pkt 1) ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o terminach za­płaty w transakcjach han­dlowych (tekst jedn.: Dz. U.
z 2016 r., poz. 684), skoro w jej ra­mach nie nastąpiła odpłatna sprzedaż czy też do­stawa towaru albo odpłatne świadczenie usługi. Sama umowa ubezpieczenia nie zo­stała także przez doktrynę zaliczona do umów o świadczenie usług ( vide: Sys­tem Prawa Prywat­nego, „Prawo zobo­wiązań – część szcze­gó­ło­wa”, pod red. J. Rajskiego, tom 7, C.H. Beck, Instytut Nauk Prawnych PAN, Warszawa 2004 r., s. 314 – 837; System Prawa Prywat­nego, „Prawo zobo­wiązań – część szczegó­łowa”, pod red. J. Panowicz – Lipskiej, tom 8, C.H. Beck, Instytut Nauk Praw­nych PAN, Warszawa 2004 r., s. 661 – 772).

Z uwagi na to, że sąd uwzględnił żądanie pozwu niemal w całości
(w 96,46 %), zde­cydował – postę­pu­jąc w myśl dyrektywy odpowiedzialności za wynik postępo­wania – ob­ciążyć stronę po­zwaną kosztami postępo­wania jedno­cześnie wkła­dając na nią obo­wiązek zwrotu na rzecz po­wo­da kosztów po­stę­po­wa­nia przez niego po­nie­sionych.

Na koszty procesu, które w sumie wyniosły 17.250,00 zł, składały się opłata od pozwu w kwocie 2.816,00 zł (pokwitowanie wpłaty na okładce akt, k. 7, k. 8) oraz wynagrodzenia profesjonal­nych pełnomocników stron okre­ślone według stawki minimal­nej obliczonej od warto­ści przedmiotu sprawy, tj. w kwo­tach po 7.200,00 zł przy uwzględnieniu tego, że pozew został wniesiony w okre­sie pomiędzy 01 stycznia 2016 r. a 26 października 2016 r. a także koszty opłaty skar­bo­wej od doku­mentu i odpisu dokumentu stwier­dzających ustano­wienie zawodowych pełnomocników proceso­wych stron w kwo­tach po 17,00 zł (k. 5, k. 6, k. 92, k. 93).

Powstania innych kosztów postępowania żadna ze stron nie wykazała
i nie żądała ich zasądzenia.

Sąd postanowił obciążyć stronę pozwaną całością kosztów procesu
w łącz­nej kwocie 17.250,00 zł związanych z wnie­sieniem pozwu jak i pisemnej odpowiedzi na pozew przez za­wodo­wych pełnomocników stron oraz zasądzić
z tej kwoty od niej na rzecz powoda kwotę 10.033,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastęp­stwa procesowego. Koszty procesu zasądzone na rzecz powoda obejmowały zatem koszty związane z opłatą od pozwu oraz
z zastępstwem procesowym przez zawodo­wego pełnomoc­ni­ka, tj. kosz­ty wyna­grodzenia oraz opłaty skarbowej od peł­no­mocnictwa proce­sowego.

Jednocze­śnie kwota 17.250,00 zł wskazana wyżej odpowia­dała całości kosz­tów postępowania na zasadzie unifikacji i kon­centracji roz­strzygnię­cia
o kosztach po­stę­powa­nia. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania powin­no bowiem zna­leźć wyraz w o­rze­czeniu kończącym postę­powanie i dotyczyć co do zasady wszyst­kich kosz­tów powstałych w związku z prowadzonym postępo­wa­niem cy­wilnym. Wynikało to wprost z zasady unifikacji i zasady koncentracji kosztów postępo­wania wyra­żonej w art. 108. § 1. k.p.c.

Wyżej wskazane względy zdecydowały o tym, że orzeczono jak w senten­cji na podstawie art. 805. § 1. k.c., art. 805. § 2. pkt 1) k.c. i art. 821. k.c.
w zw. z art. 353 ¹. k.c. oraz art. 471. k.c., art. 476. k.c. i art. 477. § 1. k.c. oraz art. 361. k.c. w zw. z art. 363. k.c. a także w oparciu o pozostałe wska­zane
w tre­ści uza­sadnienia przepisy w tym przepisy ogólnych warunków ubezpiecze­nia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku oraz załącznika nr 2 do ogól­nych warunków ubezpieczenia mienia od kradzieży z włamaniem i rabunku obejmu­jącego wymogi w zakresie zabezpieczeń przeciw kradzieżowych ubez­pieczo­nego mienia oraz limity odpowiedzialności (...).

Rozstrzygnięcie o odsetkach od kwoty dochodzonej pozwem znajdowało oparcie w brzmieniu art. 359. § 1. k.c. w zw. z art. 481. § 1. i § 2. i § 2 ⁴. zd. I. k.c. i w zw. z art. 817. § 1. k.c. i art. 16. ust. 2. ustawy o działalności ubezpie­czeniowej.

O kosztach orzeczono po myśli art. 98. § 1. i § 3. k.p.c. w zw. z art. 99. k.p.c. i art. 108. § 1. k.p.c. oraz art. 109. § 1. k.p.c. jak i na podstawie art. 13. ust. 1. i art. 18. ust. 1. ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosz­tach sądowych
w sprawach cywil­nych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 623 z późn. zm.) oraz w oparciu o § 2. pkt 6) rozporzą­dze­nia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 paź­dziernika 2015 r. w spra­wie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015, poz. 1800 z późn. zm.) i w zw. z § 2. roz­porządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2013 r. zmieniają­cego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2016, poz. 1668) jak i § 2. pkt 6) rozporządze­nia Ministra Sprawie­dliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców praw­nych (Dz. U. 2015, poz. 1804 z późn. zm.) i w zw. z § 2. rozporzą­dzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 październi­ka 2016 r. zmie­niającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynno­ści radców praw­nych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1667) a także art. 1. ust. 1. pkt 2) ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbo­wej (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 1827).

SSR Michał Bień

Tarnów, dnia 23 lutego 2016 r.

sygn. akt V GC 532/16

ZARZĄDZENIE

-

odnotować uzasadnienie wyroku;

-

doręczyć odpisy wyroku wraz z odpisami uzasadnienia pełnomocnikom stron – powoda – adwokatowi B. M. i pozwanej – radcy prawnemu W. H.;

-

kalendarz 1 tydzień – 2 tygodnie.

SSR Michał Bień

Tarnów, dnia 23 lutego 2017 r.