Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa J. P. (1)

przeciwko E. P.

o zadośćuczynienie w kwocie 1.000.000 złotych

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda J. P. (1) na rzecz pozwanego E. P. kwotę 1.500 złotych (jeden tysiąc pięćset) tytułem zwrotu części kosztów procesu.

Sędzia SO Ewa Tomczyk

Sygn. akt I C 849/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 25 czerwca 2014 r. powód J. P. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego E. P. kwoty 1.000.000 zł z tytułu zadośćuczynienia.

W uzasadnieniu pozwu powód powołał się na to, że pozwany jako wójt Gminy C. pomawiał go o popełnienie różnych przestępstw, dyskryminował go oraz rozpowszechniał informacje o jego chorobie psychicznej, podjął się próby pozbawienie środków do życia powoda, odmawiał dostępu do informacji publicznej. W ocenie powoda konsekwencją powyższych działań była utrata przez niego zdrowia psychicznego.

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

W piśmie procesowym z dnia 9 marca 2014 r. pełnomocnik powoda z urzędu jako podstawę prawną powództwa wskazał art. 444 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c., wyjaśniając, że powód domaga się zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w wyniku wywołania u niego rozstroju zdrowia w postaci zaburzeń depresyjno – lękowych, organicznego zaburzenia osobowości, co nastąpiło jako efekt bezprawnych działań pozwanego. Te bezprawne działania polegały na negowaniu pism i zapytań kierowanych do powoda przez pozwanego mających charakter wniosków złożonych na etapie wdrożonego postępowania administracyjnego, w następstwie czego powód nie mógł uzyskać rozstrzygnięcia w formie administracyjnej we wnioskowanych przez siebie sprawach. Pełnomocnik powoda powołał się również na to, że pozwany wraz z bezpośrednim przełożonym powoda chciał doprowadzić do bezprawnego zwolnienia powoda z pracy inicjując postępowanie karne o przywłaszczenie pieniędzy i mienia należącego do pracodawcy powoda, od którego to zarzutu powód został uniewinniony (k. 59-61).

W piśmie z dnia 20 maja 2015 r. powód powołał się na bezprawne działanie pozwanego w postaci zamontowania kamer monitoringu, przez który był kilkukrotnie „inwigilowany”, odmowy przyjmowania jego pism za pokwitowaniem, zabronienia wypłaty zasiłku stałego z (...), zlecenia zajęcia przez komornika sądowego zasiłku stałego powoda, zleceniu odebrania powodowi różnych przedmiotów, pozbawieniu powoda oświetlenie ulicznego, przyłącza wodociągowego, wszczynania postępowań egzekucyjnych

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany E. P. był w latach 1994 - 2014 r. wójtem w Urzędzie Gminy C..

(okoliczność niesporna)

Powód J. P. (1) od dnia 1 lipca 2000 r. był zatrudniony w Zakładzie Usług (...) w C. będącym jednostką organizacyjną Gminy C., na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku konserwatora ujęć wodnych.

W lipcu 2005 r. umowa o pracę została rozwiązana bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 k.p. Decyzje w zakresie dyscyplinarnego zwolnienia powoda podjął A. B. będący kierownikiem Zakładu Usług (...) w C..

Powód odwołał się od rozwiązania umowy o pracę do Sądu Pracy w T., który prawomocnym wyrokiem z dnia 17 lutego 2006 r. wydanym w sprawie IV P 1186/05 uznał, że rozwiązanie z J. P. (1) umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów w tym trybie. Sąd nie uwzględnił jednak żądania powoda przywrócenia go do pracy, lecz zasądził odszkodowanie, wskazując, że powód swoim zachowaniem wprowadzał niedobrą atmosferę w miejscu pracy, kontestował decyzje przełożonego, a po rozwiązaniu umowy o pracę wszedł w konflikt z dotychczasowym pracodawcą śląc do Wójta Gminy C. pisma, w których podważał uczciwość kierownika A. B. i składają doniesienie do Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Maz. o popełnieniu przez niego przestępstwa. Sąd Pracy uznał, że w zaistniałej sytuacji przywrócenie powoda do pracy było niecelowe i mogłoby doprowadzić do eskalacji konfliktu powoda z przełożonym i pogorszenia atmosfery w miejscu pracy.

(dowód: wyrok z uzasadnieniem - k. 98 -104 akt sprawy IV P 1186/05, zeznania świadka A. B. – k. 254, przesłuchanie pozwanego – k. 267- 268)

W sierpniu 2005 r. Zakład Usług (...) w C. złożył do Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Maz. zawiadomienie o popełnieniu przez J. P. (1) przestępstwa przywłaszczenia pieniędzy za pobór wody sieci wodociągowej, przywłaszczenia telefonu komórkowego, drabiny, latarki i plombownicy, zniszczenia oświadczenia A. K.. Zawiadomienie podpisał kierownik (...) A. B..

Prawomocnym wyrokiem z dnia 12 maja 2006 r. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. w sprawie II K 545/05 uniewinnił J. P. (1) od popełniania przestępstwa przywłaszczenia pieniędzy oraz umorzył postępowanie odnośnie dwóch pozostałych czynów (przywłaszczenia mienia powierzonego w związku ze stosunkiem pracy i zniszczenia oświadczenia innej osoby, którym nie miał prawa swobodnie dysponować) na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.pk. w zw. z art. 1 § 2 k.k

(dowód: wyrok – k. 190 akt sprawy II K 545/05)

Od chwili zwolnienia powoda z pracy toczyło się szereg postępowań, w których wydawane było następujące decyzje organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości:

- prawomocnym wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2009 r. w sprawie II K 33/09 Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. uznał J. P. (1) za winnego tego, że w okresie od marca 2008 r. do 17 września 2008 r. w C. w swoich pismach z dnia 21.03.2008 r., 10.06.2008 r., 17.09.2008 r. kierowanych do Wójta Gminy C. E. P., które uprzednio zostawił w sekretariacie Urzędu Gminy w C., użył słów i sformułowań dobitnie i demonstracyjnie podkreślających pogardę w stosunku do E. P. jako Wójta Gminy C., czym znieważył go, przy czym w chwili popełnienia zarzucanego mu przestępstwa miał ograniczoną zdolność rozpoznania czynu i pokierowania swoim postępowaniem, to jest przestępstwa z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.i za to skazał J. P. (1) na karę grzywny. We wskazanych pismach J. P. (1) używał pod adresem E. P. określeń: fałszywiec, wredny wielki faryzeusz, łobuz, porównał go do szefa przestępczej bandy i zarzucił udział w zorganizowanej grupie przestępczej (wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z uzasadnieniem - k. 180, 184 – 188 akt sprawy II K 33/09)

- prawomocnym wyrokiem z dnia 17 maja 2011 r. w sprawie II K 1075/10 Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. uznał J. P. (1) za winnego tego, że w okresie od 30 lipca 2008 r. do 28.01.2011 r w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w swoich pismach z dnia 30.07.2008 r., 7.08.2008 r., 5.09.2008 r., 17.09.2008 r., 17.11.2008 r., 19.01.2009 r., 18.02.2009 r., 6.05.2009 r., 20.07.2009 r., 10.01.2011 r., 14.01.2011 r., 17.01.2011 r., 28.01.2011 r., które nie zamknięte składał w sekretariacie Urzędu Gminy w C. pomawiał E. P. o takie postepowanie, które poniżało go w opinii publicznej i zmierzało do narażania go na utratę zaufania społecznego potrzebnego do wykonywania obowiązków służbowych na stanowisku Wójta Gminy C., w szczególności o popełnienie przestępstwa niegospodarności, o działanie w układzie przestępczym, o sprzeniewierzanie pieniędzy pochodzących z kredytów zaciąganych przez Gminę C., o realizację inwestycji gminnych w sposób narażający Gminę na szkody wynoszące setki tysięcy złotych, przy czym w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał ograniczoną zdolność rozpoznania czynu i pokierowania swoim postępowaniem to jest przestępstwa z art. 212 § 1 k.k.w zw. z art. 12 k.k. i art. 31 § 2 k.k. i za to skazany na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności (wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z uzasadnieniem - k. 117, 120 – 123 akt sprawy II K 1075/10, wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. – k. 148 akt sprawy II K 1075/10)

- prawomocnym wyrokiem z dnia 17 września 2014 r. w sprawie II K 211/14 Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. uznał J. P. (1) za winnego tego, ze w okresie od 14 lipca 2011 r. do 8 listopada 2013 r. w C. w swoich pismach z dnia 14.07.2011 r., 24.08.2011 r., 20.10.2011 r., 7.11.2011 r., 23.03.2012 r., 1.02.2013 r. i 8.11.2013 r., które nie zamknięte składał w sekretariacie Urzędu Gminy w C., używał zwrotów i sformułowań dobitnie i demonstracyjnie podkreślając pogardę w stosunku do E. P. jako Wójta Gminy C., czym znieważył go podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, przy czym bezprawny zamach na jego osobę został podjęty z powodu zajmowanego stanowiska, to jest przestępstwa z art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 231 a k.k. i za to skazany na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat. We wskazanych pismach J. P. (1) używał pod adresem E. P. słów: wielki rudy wredny i fałszywy łeb, wredny łobuz, wielki łobuz i prostak, przestępcą w krawacie, twierdził, że jest on osobą przyjazną dla ludzi wspierających prawdopodobnie wieki przestępczy układ. Prawomocnym wyrokiem z dnia 3 lutego 2015 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. na skutek apelacji J. P. zmienił wyrok w ten sposób, że z opisu czynu wyeliminował sformułowanie: ”przy czym bezprawny zamach na jego osobę został podjęty z powodu zajmowanego stanowiska”, zaś z podstawy prawnej wyeliminował przepis art. 231 a k.k. (wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z uzasadnieniem - k. 130 - 143, wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. – k. 193 akt sprawy II K 21/14),

- postanowieniem z dnia 6 czerwca 2016 r. (data zatwierdzenia) w sprawie 2 Ds. 767/15 Prokuratura Rejonowa w Tomaszowie Maz. umorzyła śledztwo zainicjowane zawiadomieniem J. P. (1) w sprawie ewentualnego przekroczenia uprawnień i niedopełnienia obowiązków przez funkcjonariuszy publicznych Wójta Gminy C. oraz kierownika Zakładu Usług (...) poprzez złożenie w kwietniu 2014 r. w T. za pośrednictwem kancelarii radcy prawnego wniosku egzekucyjnego do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Tomaszowie Maz. celem wyegzekwowania od dłużnika J. P. (1) nienależnej kwoty, z uwagi na brak znamion czynu zabronionego. Postanowieniem z dnia 7 września 2016 r. wydanym w sprawie II Kp 266/16 Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. nie uwzględnił zażalenia J. P. (1) na to postanowienie (postanowienia w aktach w sprawie 2 Ds. 767/15),

- postanowieniem z dnia 19 sierpnia 2016 r. (data zatwierdzenia) Prokuratura Rejonowa w Tomaszowie Maz. odmówiła wszczęcia śledztwa w sprawie 2Ds. 669.2016 sprawach: - przyjęcia, że w związku z pełnieniem funkcji publicznej korzyści majątkowej lub osobistej albo obietnicy jej przyjęcia przez Wójta Gminy C. przy kwalifikowaniu gruntów rolnych na grunty inwestycyjne pod konkretnych inwestorów – wobec stwierdzenia, że czynu nie popełniona, - w sprawie przyjęcia przez Wójta Gminy C. w lipcu 2016 r. w związku z ustawieniem w korytarzu Urzędu Gminy w C. tablicy informacyjnej o punkcie aptecznym mieszczącym się w budynku Centrum Medycznego w C. – wobec stwierdzenia, że czynu nie popełniono oraz w sprawie - uporczywego nękania J. P. (1) przez Wójta i jego żonę poprzez rozsyłanie ulotek i pism zachęcających do składania deklaracji do Centrum Medycznego w C. oraz poprzez nękanie psychiczne uczniów Szkoły Podstawowej w C., aby ich rodzice składali deklaracje przystąpienia do Centrum Medycznego w C. – wobec stwierdzenia, że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego. Powyższe postępowanie zostało wydane na skutek zawiadomienia o przestępstwie złożonego przez J. P. (1). Postanowieniem z dnia 12 stycznia 2017 r. wydanym w sprawie II Kp 344/16 Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. nie uwzględnił zażalenia J. P. (1) na to postanowienie (zawiadomienie i postanowienia w aktach 2 Ds. 669.2016).

J. P. (1) w styczniu 2012 r. pozwał Gminę C. o zadośćuczynienie w kwocie 30.000 zł za wyrządzoną jemu i jego rodzinie krzywdę wywołaną bezprawnym pozbawieniem ich dostawy wody z sieci gminnej. Nadto wniósł o zobowiązanie strony pozwanej do wznowienia dostawy wody.

Wyrokiem z dnia 30 października 2012 r. wydanym w sprawie sygn. akt I C 160/12 Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. oddalił powództwo, zaś apelacja J. P. (1) od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 4 lutego 2013 r.

Sąd Rejonowy ustalił, że J. P. (1) posiadał od 2008 r. zaległości z regulowaniem opłat za zużycie wody z wodociągu gminnego i od tego roku pisał pisma do kierownika Zakładu Usług (...) w C. o umorzenie tych zaległości. Kierownik Zakładu Usług (...) poinformował J. P., że do umorzenia należności za wodę stanowiących dochód gminy uprawniony jest wójt Gminy C.. Informowano powoda, że do wniosku takiego powinien dołączyć dokumenty potwierdzające trudną sytuację osobistą i majątkową. Wójt poinformował J. P., że wniosek o umorzenie zaległości za wodę nie posiadał uzasadnienia żądania, tj, nie zostały przedstawione stosowne dokumenty na okoliczność stanu majątkowego i rodzinnego powoda i jego współmałżonki. W październiku 2011 r. po wcześniejszym uprzednim powodowi została odcięta woda do jego posesji. Decyzję w tym przedmiocie podjął kierownik Zakładu Usług (...) w C.. W czasie tej czynności powód zaatakował pracowników Zakładu widłami.

(dowód: wyrok z uzasadnieniem – k. 68-70, wyrok –k. 86 akt sprawy I C 160/12, zeznania świadka P. J. – k. 254 – 254 odwrót, przesłuchanie pozwanego – k. 267- 268)

W okresie czasu od dnia 19.10.2011 r. do 19.10.2012 r. powód bez uprzedniego zawarcia umowy o zaopatrzeniu w wodę z przedsiębiorstwem wodno – kanalizacyjnym pobierał wodę z urządzeń gminnej sieci wodociągowej, za które to wykroczenie stanowiące czyn z art. 28 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków J. P. został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z dnia 24.01.2014 r. wydanym w sprawie II W 20/13 na karę grzywny.

(dowód: kopia wyroku – k. 94)

W dniu 30 sierpnia 2010 r. powód powiadomił oficera dyżurnego Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł. o rzekomym przebywaniu przez pozwanego w stanie nietrzeźwości na terenie zakładu pracy. W celu sprawdzenia doniesienia został skierowany patrol oficerski. Wyniki badania stanu nietrzeźwości nie potwierdziły doniesienia powoda. Za złośliwe wprowadzenie policji w błąd J. P. (1) został ukarany na podstawie art. 66 § 1 k.w.

(dowód: pismo KPP w T. –k. 47)

Powód pisał liczne pisma adresowane do wójta (4-5 pism w tygodniu), składał je w sekretariacie, były one wpisywane do dziennika korespondencyjnego. Pomimo obelżywej formy korespondencji kierowanej przez powoda do pozwanego powód otrzymywał zawsze odpowiedzi na swe pisma. Powód przesyłał wielokrotnie pisma z pytaniami i żądaniami, na które odpowiedź była udzielona już wcześniej.

(dowód: pisma – k. 43- 46, zeznania świadków: C. S. – k. 254 odwrót – 255, P. J. – k. 254 0 254 odwrót, pismo – k. 264)

Powód korzystał przez kilka lat z pomocy Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w C., otrzymywał zasiłek stały i zasiłki celowe. Decyzje w zakresie przyznania świadczeń z pomocy społecznej podejmował G. P. będący kierownikiem (...). Nie było sytuacji, aby (...) uzależnił przyznanie powodowi prawa do zasiłku od założenia przez niego rachunku bankowego.

(dowód: zeznania świadka G. P. – k. 255 – 255 odwrót)

Powód kilkakrotnie złożył do Urzędu Gminy w C. pisma dotyczące oświetlenia ulicznego i monitoringu wizyjnego. Twierdził, że monitoring został założony w celu jego inwigilacji.

Monitoring miał na celu zwiększenie bezpieczeństwa, składał się z trzech kamer, jedna z nich była zlokalizowana w rejonie Urzędu Gminy, a dwie pozostałe w centrum miejscowości.

Przez pewien okres czasu w miejscowości, w której zamieszkuje powód miała miejsce modernizacja oświetlenia ulicznego i dlatego w tym czasie w okolicy domu powoda nie było oświetlenia ulicznego. Była to inwestycja (...) w T., na którą Urząd Gminy w C. nie miał żadnego wpływu, gdyż nie był jej inwestorem.

(dowód: zeznania świadka J. L. – k. 255 odwrót – 256, przesłuchanie pozwanego – k. 267- 268)

Z wniosku Zakładu Usług (...) w C. toczyło się przed Komornikiem przy Sądzie Rejonowym w Tomaszowie Maz. postępowanie egzekucyjne KM 783/07 w oparciu o tytuł wykonawczy w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z dnia 13.04.2007 r. w sprawie IV P 654/06. Postępowanie egzekucyjne zostało umorzone postanowieniem z dnia 29.09.2011 r. z uwagi na bezskuteczność egzekucji.

(dowód: zawiadomienia o zajęciu rachunku bankowego i wszczęciu egzekucji –k. 96, 106)

Nadto z wniosku Zakładu Usług (...) w C. toczyło się przed Komornikiem przy Sądzie Rejonowym w Tomaszowie Maz. postępowanie egzekucyjne KM 915/10 w oparciu o tytuł wykonawczy w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z dnia 13.04.2010 r. w sprawie I C 166/09. Postępowanie egzekucyjne zostało umorzone postanowieniem z dnia 29.09.2011 r. z uwagi na bezskuteczność egzekucji.

(dowód: wezwanie do zapłaty należności, zawiadomienie o wszczęciu egzekucji z nieruchomości i postanowienie –k. 85-87)

Nadto postępowanie egzekucyjne toczyło się przeciwko J. P. z wniosku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. w sprawach Km 351/14 i II K 182/13.

(dowód: pisma – k. 90-93, 101)

Powód nie jest chory psychicznie, ani nie jest upośledzony umysłowo, występuje u niego osobowość paranoiczna F60.0 i zaburzenie lękowe - F41. Osobowość paranoiczna ukształtowała się ostatecznie po osiągnięciu pełnoletności (18-20 lat).

Osobowość tą cechuje nadmierna wrażliwość na niepowodzenia i odrzucenie, tendencja do długotrwałego przeżywania przykrości, np. niewybaczania krzywd, niesprawiedliwości czy lekceważenia, podejrzliwość i stała tendencja do zniekształcania codziennych doświadczeń poprzez błędne ujmowanie obojętnych lub przyjaznych działań otoczenia, jako działań wrogich czy pogardliwych, prowokujące do walki, sztywne poczucie własnych praw, niewspółmierne do potrzeb wynikających z aktualnej sytuacji, nawracające, nieuzasadnione podejrzenia dotyczące wierności seksualnej współmałżonka lub partnera seksualnego, tendencja do nadmiernego przeceniania własnego znaczenia, wyrażająca się utrwaloną postawą ksobną, pochłonięcie nie potwierdzonymi „spiskowymi” wyjaśnieniami wydarzeń dotyczących zarówno bezpośrednio osoby dotkniętej tym schorzeniem, jak i całego świata.

U powoda występuje 5% uszczerbek na zdrowiu spowodowany zaburzeniem lękowym.

Zwolnienie z pracy i późniejsze niekorzystne wydarzenia z tym powiązane, spowodowały u J. P. (1) dekompensację osobowości, manifestującą się zaburzeniami lękowymi, wzmożonym poziomem drażliwości i niestabilnością emocjonalną. Rokowania na przyszłość odnośnie stanu psychicznego J. P. (1) są niepewne. Istnieje możliwość, że realne, korzystne wydarzenia w jego życiu (np. poprawa statusu ekonomicznego i zakończenie sporów prawnych) złagodzą drażliwość i niestabilność emocjonalną, a także zanikną skargi somatyczne. Relacje z pracodawcą, w okresie zatrudnienia, nie wpływały znacząco na stan psychiczny J. P. (1), dekompensacja osobowości J. P. (1) nastąpiła po zwolnieniu go z pracy.

(dowód: opinia biegłego psychiatry – k. 116 – 122, opinia uzupełniającą – k. 174 – 176 odwrót)

Powód cierpi na zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa, bóle głowy. Wydarzenia związane ze zwolnieniem powoda z pracy nie miały żadnego wpływu na powyższe schorzenia neurologiczne.

(dowód: opinia biegłej neurolog – k. 185 – 187)

Powód ma 63 lata, pozostaje w separacji faktycznej ze swoją żoną, zajmują odrębne budynki położone na tej samej posesji, utrzymuje się z emerytury w kwocie 2.100 zł, do grudnia 2015 r., to jest do chwili otrzymania prawa do emerytury powód utrzymywał się z zasiłków z pomocy społecznej. Ma dwie pełnoletnie córki, które same się utrzymują, nie ma zadłużenia wobec banków.

(dowód: przesłuchanie powoda – k. 265 odwrót)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dowodach zaoferowanych przez obie strony, pomijając dowód z informacji o czynnościach egzekucyjnych znajdujących się na k. 97-100 i 102 -105, 108, artykuł prasowy z k. 263 oraz niepodpisane pismo z k. 261 jako nie mające związku z podstawą faktyczną żądania zgłoszonego przez powoda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód domagał się zadośćuczynienia na podstawie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. powołując się na rozstrój zdrowia doznany wskutek działań pozwanego, które uważał za bezprawne. Taką podstawę faktyczną i prawną wskazał pełnomocnik powoda, przy czym powód przez cały proces powoływał coraz to nowe działania, z którymi wiązał odpowiedzialność pozwanego, a które zostały szczegółowo wymienione we wstępnej części uzasadnienia. Tym samym powód winien udowodnić, że można przypisać pozwanemu odpowiedzialność z art. 415 k.c. Zgodnie z tym przepisem przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej są: szkoda, wina po stronie odpowiedzialnej rozumiana jako dopuszczenie się zawinionego bezprawnego działania lub zaniechania oraz związek przyczynowy pomiędzy zawinionym działaniem podmiotu zobowiązanego do naprawienia szkody, a powstał szkodą.

Jeśli chodzi o rozwiązanie z powodem umowy o pracę w lipcu 2005 r., wskazać należy, że pracodawcą powoda był Zakład Usług (...) w C., który był gminna jednostką organizacyjną, kierowaną przez kierownika, który podejmował samodzielne decyzje w zakresie zatrudniania pracowników oraz rozwiązywania z nimi umów o pracę. Powód nie przedstawił żadnych dowodów mimo spoczywającego na nim w tym zakresie ciężaru dowodu (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), że na decyzję o zwolnieniu powoda z pracy miał choćby najmniejszy wpływ pozwany. Powód poza swym przypuszczeniem, że pozwany jako wójt gminy z racji sprawowania bezpośredniego nadzoru właścicielskiego wpływał na decyzje kierownika zakładu na te okoliczność nie przedstawił żadnych dowodów. Także złożenie zawiadomienia o przestępstwie przywłaszczenia pieniędzy, od którego to zarzutu powód został uniewinniony było inicjatywą kierownika (...), a nie pozwanego.

Powód nie przedstawił także żadnych dowodów na potwierdzenie swych twierdzeń co do tego, że odmawiano przyjmowania jego pism czy że nie otrzymywał odpowiedzi na swe pisma kierowane do Urzędu Gminy. Z dowodów zaoferowanych przez pozwanego wynika wniosek przeciwny, a mianowicie, że mimo, że pisma powoda miały obelżywą formę, zawsze otrzymywał na nie odpowiedź. Powód przesyłał wielokrotnie pisma z pytaniami i żądaniami, na które odpowiedź była już udzielona wcześniej. Podkreślić należy, że powód formułując te zarzuty zdaje się zapominać, że to on był autorem wielu obraźliwych pism kierowanych do pozwanego jako wójta gminy i był trzykrotnie skazany w związku z tym procederem za przestępstwa z art. 212 k.k., art. 216 k.k. i art. 226 k.k. Niczego nie zmienia w tym zakresie fakt, że w sprawie II K 211/14 wyrok na skutek apelacji został zmieniony przez Sąd II instancji poprzez wyeliminowanie z opisu czynu jednego ze znamion przestępstwa oraz tym samym zmiany kwalifikacji prawnej czynu, który nie spełniał dyspozycji art. 231 a k.k. Mimo powyższej zmiany powodowi prawomocnie przypisano popełnienie przestępstwa znieważenia z art. 226 § 1 k.k.

Brak dowodów również na to, że powód został pozbawiony dostępu do informacji publicznej.

Jeśli chodzi o zamontowanie monitoringu, to w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów instalacja monitoringu wizyjnego miała na celu zwiększenie bezpieczeństwa w gminie, powód nie przedstawił dowodów, że celem monitoringu było obserwowanie jego osoby.

Zarzuty dotyczące świadczeń z opieki społecznej także nie mogą odnieść zamierzonego przez powoda skutku, jako że decyzję w tym zakresie należały do kompetencji Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w C., a nie pozwanego jako wójta gminy. Decyzje podejmował kierownik tej jednostki działający z upoważnienia wójta gminy.

Zarzut o bezprawne pozbawienie powoda dostępu do wody nie znajduje uzasadnienia wobec treści prawomocnego wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. w sprawie I C 160/12. W sprawie tej powód pozwał Gminę C. o zadośćuczynienie w związku z pozbawieniem go dostępu do wody i odmową umorzenia należności za wodę, i powództwo zostało prawomocnie oddalone. Wskazać należy, że to powód nielegalnie pobierał wodę, za które to wykroczenie został skazany prawomocnym wyrokiem.

Nieprawdzie są również zarzuty o pozbawieniu powoda przez pozwanego oświetlenia ulicznego. Czasowy brak oświetlenia był następstwem modernizacji przeprowadzonej przez dostawcę energii.

Brak również dowodów na to, że pozwany miał jakikolwiek wpływ na decyzje w przedmiocie przyznania powodowi świadczeń z pomocy społecznej, które należały do kompetencji kierownika (...) oraz w przedmiocie odebrania powodowi rzeczy powierzonych w związku ze stosunkiem pracy, które inicjował (...).

Także zainicjowanie postepowań egzekucyjnych nie może rodzić żadnej odpowiedzialności po stronie E. P.. Wszystkie postępowania zostały zainicjowane przez (...) w C., a podstawę prowadzenia czynności egzekucyjnych stanowił tytuł wykonawczy wystawiony przeciwko powodowi.

Powyższe wskazuje na to, że zarzuty powoda co do tego, że pozwany podejmował wobec niego jakiekolwiek bezprawne działania, które rzutowały negatywnie na stan zdrowia powoda w tym procesie nie potwierdziły się, co skutkowało oddaleniem powództwa.

Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego psychiatry. Wskazać należy, że powód nie sformułował do opinii biegłego psychiatry żadnych zarzutów. Tymczasem specyfika dowodu z opinii biegłego polega m.in. na tym, że jeżeli dowód taki został już przez sąd dopuszczony, to stosownie do treści art. 286 k.p.c. opinii dodatkowego biegłego można żądać jedynie „w razie potrzeby”. Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii, lecz być następstwem umotywowanej krytyki dotychczasowej opinii. W przeciwnym bowiem razie sąd byłby zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie złożona zostałaby opinia w pełni ją zadowalająca, co jest niedopuszczalne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 639/99, LEX nr 53135, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1974 r., I CR 562/74, LEX nr 7607).

Sąd podzielił wszystkie wydane w sprawie opinie, jako że zostały sporządzone zgodnie z zasadami sztuki lekarskiej oraz przez specjalistów o niekwestionowanym poziomie wiedzy.

Na zakończenie wymaga wyjaśnienia kwestia procesowa związana z wypowiedzeniem przez powoda pełnomocnictwa pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu. Powód wypowiedział to pełnomocnictwo w piśmie z dnia 11.10.2016 r. (k. 220), zaś na rozprawie wyznaczonej 17 lutego 2017 r. wniósł o wyznaczenie w miejsce dotychczasowego pełnomocnika innego adwokata, którego to wniosku Sąd nie uwzględnił. Wskazać należy, że stanowienie adwokata lub radcy prawnego przez sąd wciąż jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa procesowego (art. 118 § 1 k.p.c.). Należy przeto przyjąć, że w kwestiach nieuregulowanych, do pełnomocnictwa urzędowego mają odpowiednie zastosowanie przepisy dotyczące pełnomocnictwa procesowego, którego źródłem jest oświadczenie woli strony jako mocodawcy. Przepisy o wypowiedzeniu pełnomocnictwa przez mocodawcę (art. 94 § 1 k.p.c.) mają więc odpowiednie zastosowanie do wypowiedzenia pełnomocnictwa adwokatowi (radcy prawnemu), którego dla strony ustanowił sąd (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3.06.1976 r., III CRN 64/76, OSNC z 1977 r., nr 1, poz. 14, postanowienie z dnia 21 kwietnia 1999 r. I CKN 1423/98, Lex nr 738070).

Zatem wypowiedzenie przez powoda pełnomocnictwa adwokatowi M. S. w świetle art. 94 § 1 k.p.c. oznaczało, że od chwili zawiadomienia o tym sądu, wypowiedzenie to było wobec sądu skuteczne

W obecnym stanie prawnym brak jest ustawowych przesłanek do skutecznego żądania ustanowienia kolejnego pełnomocnika z urzędu, po wypowiedzeniu przez stronę pełnomocnictwa pierwszemu adwokatowi (radcy prawnemu) z urzędu. Jedynie w dwóch przypadkach ustawodawca przewidział wyznaczenie innego adwokata lub radcy prawnego dla strony korzystającej z pomocy pełnomocnika z urzędu . Ma to miejsce wówczas, gdy:

- sąd zwalnia z ważnych przyczyn adwokata (radcę prawnego), na jego wniosek, od obowiązku zastępowania strony w procesie (art. 118 § 3 k.p.c.) oraz

- w przypadku, gdy pełnomocnik sporządził, bez zachowania zasad należytej staranności opinie o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej lub skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 118 § 5 k.p.c. w z art. 118 § 6 k.p.c.) – por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2012 r., V CZ 11/12).

Ponieważ żadna z tych sytuacji nie miała miejsca sprawie, brak było podstaw do wystąpienia do organów samorządu adwokackiego o wyznaczenie kolejnego pełnomocnika, o czym powód został poinformowany na rozprawie oraz pouczony o możliwości ustanowienia pełnomocnika z wyboru, z której to możliwości powód nie skorzystał.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił przepis art. 102 k.p.c.

Przepis ten daje sądowi swobodę przy rozstrzyganiu o kosztach procesu, gdy stosowania zasady wyrażonej w art. 98 k.p.c. nie można pogodzić z zasadą słuszności, jednakże należy podkreślić, że jako przepis szczególny nie może być wykładany rozszerzająco i wyklucza uogólnienia. Zastosowanie art. 102 k.p.c. powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które uzasadniałyby odstępstwo od podstawowych zasad decydujących w przedmiocie kosztów procesu. Do okoliczności mogących wywrzeć wpływ na odstępstwo od tych zasad należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 września 1973 r., sygn. akt I CZ 122/73, OSNC rok 1974, nr 5, poz. 98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 1973 r., sygn. akt I PR 188/73, (...) rok 1973, nr 12, str. 413), jak i fakty leżące na zewnątrz procesu, zwłaszcza dotyczące sytuacji życiowej strony (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2011 r., sygn. akt V CZ 107/10). Do pierwszych zaliczane są sytuacje wynikające z charakteru żądania poddanego rozstrzygnięciu, jego znaczenia dla strony, subiektywne przekonanie strony o zasadności roszczeń, przedawnienie, prekluzja. Drugie wyznacza sytuacja majątkowa i życiowa strony, z tym zastrzeżeniem, że niewystarczające jest powoływanie się jedynie na trudną sytuację majątkową, nawet jeśli była podstawą zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia pełnomocnika (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2011 r., sygn. akt I CZ 26/11).

Okoliczność, że powód mógł być subiektywnie przekonany o zasadności swojego roszczenia, które opierał na własnej ocenie zachowania pozwanego (zwłaszcza w aspekcie osobowości paranoicznej powoda) jakkolwiek może być, obok sytuacji życiowej i ekonomicznej powoda, uznane za przypadek szczególnie uzasadniony, to jednak nie daje on podstawy do odstąpienia od obciążania powoda od kosztów procesu w całości. Powód mimo wszystko przegrał proces co do zasady, narażając pozwanego na ponoszenie kosztów obrony. Okoliczność ta w połączeniu z trudną sytuacją zdrowotną i życiową powoda sprawia, że zasądzenie od niego kosztów zastępstwa procesowego w pełnej wysokości stanowiłoby dla niego zbyt duże obciążenie. Dlatego też Sąd obciążył go kosztami w wysokości niewiele ponad 20 % kosztów zastępstwa procesowego ustalonych stosownie do § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tj. Dz.U. z 2013 r., poz. 490) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U z 2015 r., poz. 1804). Wskazać należy, że brak było podstaw do nieobciążania w ogóle powoda kosztami procesu, bowiem przepis art. 102 k.p.c. nie może być narzędziem ochrony strony, która wprawdzie jest w trudnych warunkach życiowych, jednak wytoczyła oczywiście bezzasadne powództwo, bo proces ma charakter dwustronny, a strona przeciwna musiała podjąć obronę i ponieść jej koszty w sytuacji, w której powództwo okazało się oczywiście bezzasadne, swoiste premiowanie strony odstąpieniem od obciążania jej kosztami procesu ze szkodą dla drugiej strony nie znajduje jakiegokolwiek uzasadnienia (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2012 r., (...) 10/02).

Sędzia SO Ewa Tomczyk

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć powodowi.

25.04.2017 r.