Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 02 września 2016r Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 19 sierpnia 2016 roku odmówił ponownie prawa do emerytury wskazując, że J. S. na dzień 1 stycznia 1999 roku nie ma wymaganego 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku organ rentowy przyjął za udowodnione okresy nieskładkowe w wymiarze 6 miesięcy i 16 dni oraz składkowe w wymiarze 23 lat i 4 miesięcy i 11 dni, tj. łącznie 24 lata 4 miesiące i 11 dni. Organ rentowy uznał, że wnioskodawca udowodnił 20 lat i 2 miesiące i 17 dni pracy w warunkach szczególnych. Nie zaliczył wnioskodawcy do ogólnego stażu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców w okresie od 23 lipca 1972 r do 24 czerwca 1974 r wskazując, że wnioskodawca uczęszczał do szkoły w systemie dziennym i praca w gospodarstwie 1,49 ha , w którym pracowało troje członków rodziny po zajęciach lekcyjnych w ilości około 3- 4 godzin jest niewiarygodna

/decyzja - k. 28 akt ZUS/.

W dniu 20 września 2016r J. S. złożył odwołanie od
ww. decyzji, wnosząc o przyznanie prawa do emerytury. Podniósł, że w spornym okresie pracował w gospodarstwie rolnym rodziców wykonując wszystkie prace ręcznie wobec braku zmechanizowanych urządzeń. Wskazał, że w wieku 16 lat zachorował mu ojciec i nie pracował w gospodarstwie, starszy brat wyprowadził się, a pozostałe rodzeństwo nie pracowało w gospodarstwie z uwagi na młody wiek. Po powrocie ze szkoły wnioskodawca wykonywał wszystkie prace w gospodarstwie

/odwołanie - k. 2 – 2 verte /.

W odpowiedzi na odwołanie, która wpłynęła do Sądu w dniu 13 października 2016 r Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji

/odpowiedź na odwołanie - k. 3 – 3 verte /.

Na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2017 roku wnioskodawca poparł odwołanie, a pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie

/stanowiska stron – e- protokół rozprawy z dnia 11 kwietnia 2017r k. 23 /.

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca urodził się w dniu (...).

/ okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek o emeryturę - k. 1 akt ZUS/

W dniu 09 czerwca 2016 r ubezpieczony złożył pierwotny wniosek o emeryturę.

/ wniosek o emeryturę - k. 1 akt ZUS/

Nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

/ okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek o emeryturę – k. 2 akt ZUS/.

Decyzją z dnia 29 lipca 2016 r organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, gdyż do dnia 1 stycznia 1999 r nie udowodnił wymaganego 25 letniego ogólnego stażu pracy. Skarżący nie złożył odwołania od tej decyzji.

/ decyzja k. 15 akt ZUS/.

W dniu 19 sierpnia 2016 r wnioskodawca po raz kolejny złożył wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o przyznanie prawa do emerytury

/ wniosek k. 18 akt ZUS/.

Wnioskodawca posiada wynoszący 20 lat, 2 miesiące i 17 dni staż pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

/bezsporne/

Organ rentowy uznał za udowodnione przez wnioskodawcę 24 lata, 4 miesiące i 11 dni ogólnego stażu pracy, w tym okresów składkowych: 23 lata, 9 miesięcy i 25 dni oraz okresów nieskładkowych: 6 miesięcy i 16 dni.

/bezsporne, karta przebiegu zatrudnienia – k. 27-27 odwrót akt ZUS, decyzja z 2.09.2016 r. – k. 28-28 odwrót akt ZUS /.

Rodzice wnioskodawcy –S. i S. małżonkowie S. w okresie od 1962 r do 1991 r prowadzili gospodarstwo rolne o powierzchni początkowo 1,49 ha, a później o powierzchni 1,09 ha, położone w miejscowości B., gmina Ł.

/ zaświadczenie Starostwa Powiatowego w Ł. k. 19 – 19 odwrót akt ZUS/.

Wnioskodawca w okresie od 23 lipca 1972 r do 24 czerwca 1974 r zamieszkiwał wraz rodzicami w gospodarstwie rolnym rodziców położonym w miejscowości B., gmina Ł. i był tam zameldowany na pobyt stały

/ zaświadczenie Starostwa Powiatowego w Ł. k. 19 – 19 odwrót akt ZUS/.

W gospodarstwie rodziców wnioskodawcy prowadzona była uprawa roślin (żyto, ziemniaki ) oraz hodowla zwierząt ( krów, świń kur, kaczek, gęsi). Nie były wykorzystywane maszyny rolnicze. Prace były wykonywane ręcznie przez wnioskodawcę przy użyciu narzędzi takich jak widły, kosy, grabie. Nie było konia w gospodarstwie. Wnioskodawca grabił, zbierał ziemniaki, pielił, kosił trawę, wypasał, oprzątał zwierzęta. Ilość pracy w gospodarstwie zależała od sytuacji i pory roku. Wnioskodawca średnio pracował w gospodarstwie około 3,5 - 5 godzin. Zimą pracował krócej. W okresach wakacyjnych ( lipiec- sierpień ) pracował cały dzień 8 – 10 godzin. W okresach wiosenno – jesiennych pracował od 3,5 – 5 godzin, w zależności od tego ile było pracy. W okresach kiedy chodził do szkoły wnioskodawca pracował w gospodarstwie od 3,5 – 4 godzin.

/ zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 11.04.2017 r k. 20 – 21 w zw. z k. 23, zeznania świadka S. S. (2) protokół rozprawy z dnia 11.04.2017 r k. 21-22, zeznania świadka J. O. protokół rozprawy z dnia 11.04.2017 r k. 22/.

Jednocześnie wnioskodawca uczył się w (...) Szkole Zawodowej w O.

/ świadectwo ukończenia szkoły k. 21 akt ZUS/.

Po szkole wnioskodawca pracował w przedmiotowym gospodarstwie rolnym. Zajęcia w szkole kończyły się około godziny 12- 14. Do szkoły wnioskodawca początkowo przez rok czasu dojeżdżał autobusem, co zajmowało mu około 30- 40 minut, później od 1973 r motorowerem. Lekcje odrabiał późnym wieczorem

/ zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 11.04.2017 r k. 20 w zw. z k. 23, zeznania świadka S. S. (2) protokół rozprawy z dnia 11.04.2017 r k. 21/.

Ojciec wnioskodawcy od 1972 roku miał problemy zdrowotne, astmę oraz chorobę serca i od tego czasu nie mógł zajmować się i nie zajmował się już pracą w gospodarstwie rolnym. Matka nie pracowała w gospodarstwie pomagała jedynie, gdyż nie mogła wykonywać ciężkich robót, zajmowała się pracami domowymi

/ zeznania świadka S. S. (2) protokół rozprawy z dnia 11.04.2017 r k. 21-22, zeznania świadka J. O. protokół rozprawy z dnia 11.04.2017 r k. 22, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 11.04.2017 r k. 20 w zw. z k. 23/.

Starszy brat wnioskodawcy nie pracował w gospodarstwie rolnym, od 1972 roku przez 2,5 roku przebywał w zakładzie karnym. Młodsze rodzeństwo brat ( 9 lat ) i siostra ( 13 lat ), z uwagi na wiek, nie zajmowało się pracami w gospodarstwie, a jedynie pomagało w pracach domowych.

/ zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 11.04.2017 r k. 20 w zw. z k. 23, zeznania świadka S. S. (2) protokół rozprawy z dnia 11.04.2017 r k. 22/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w niniejszej sprawie dokumentów, których wiarygodności żadna ze stron nie kwestionowała oraz w oparciu o osobowe źródła dowodowe w postaci zeznań świadków S. S. (2) i J. O. oraz zeznań wnioskodawcy. Zgromadzonym dowodom Sąd w całości dał wiarę. Zeznania świadków były, zdaniem Sądu, wzajemnie spójne i korespondujące ze sobą oraz znajdowały potwierdzenie w dokumentach, a także w zeznaniach wnioskodawcy. Podkreślić należy, że świadkowie S. S. (2) i J. O. to osoby dla wnioskodawcy obce, nie związane z nim ani rodzinnie ani towarzysko. Nie ma zatem żadnych przyczyn aby świadkowie ci zeznawali tendencyjnie na korzyść wnioskodawcy, czy rozmijali się z prawdą. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności pozwalających na podważenie wiarygodności tych świadków. Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawcy i świadków co do faktu, że w spornym okresie wnioskodawca pracował w gospodarstwie rolnym swoich rodziców.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r. Nr 887 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. (art. 196 ustawy) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zaś ust. 2 w/w przepisu stanowi, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki: osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 65 lat (dla mężczyzn), oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat (dla mężczyzn).

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 – 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe, co do wieku (wnioskodawca ukończył 60 lat w dniu 23 lipca 2016 roku), posiadania co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych (wnioskodawca bezspornie wykazał staż pracy w szczególnych warunkach wynoszący 20 lat, 2 miesiące i 17 dni) oraz nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego.

Organ rentowy uznał za udowodnione przez wnioskodawcę 24 lata, 4 miesiące i 11 dni ogólnego okresu podlegania ubezpieczeniu, w tym okresów składkowych: 23 lata 9 miesięcy i 25 dni oraz okresów nieskładkowych: 6 miesięcy i 16 dni. Wnioskodawca w niniejszym postępowaniu wnosił o zaliczenie do ogólnego stażu pracy okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców, po ukończeniu 16 roku życia, w okresie od dnia 23 lipca 1972 r do 24 czerwca 1974 r .

W sprawach zaliczenia pracy w gospodarstwie rolnym zastosowanie ma art. 10 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Stosownie bowiem do treści art. 10 ust. 1 ustawy emerytalnej przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również, traktując je jako okresy składkowe:

1) okresy ubezpieczenia społecznego rolników, za które opłacono przewidziane
w odrębnych przepisach składki,

2) przypadające przed dniem 1 lipca 1977 roku okresy prowadzenia gospodarstwa rolnego po ukończeniu 16 roku życia,

3) przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 roku okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia,

jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu.

Na mocy art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. „o ubezpieczeniu społecznym rolników” ( t.j. Dz.U.2013.1403) ilekroć w ustawie jest mowa o: domowniku - rozumie się osobę bliską rolnikowi, która:

a) ukończyła 16 lat,

b) pozostaje z rolnikiem we wspólnym gospodarstwie domowym lub zamieszkuje na terenie jego gospodarstwa rolnego albo w bliskim sąsiedztwie,

c) stale pracuje w tym gospodarstwie rolnym i nie jest związana z rolnikiem stosunkiem pracy;

Analiza treści tego przepisu wskazuje, iż do uznania osoby za domownika konieczne jest aby osoba ta była m. in. bliska rolnikowi. Przepis nie precyzuje jednak charakteru tej więzi. Oczywistym jest, że mogą to być więzy pokrewieństwa lub powinowactwa. Gdyby jednak ustawodawca zamierzał w ten sposób ograniczyć krąg osób zainteresowanych wyraziłby to w sposób jednoznaczny. Sformułowanie „osoba bliska” wskazuje, iż może to być także inna osoba związana z rolnikiem, chyba, że przepis przewiduje inną podstawę podlegania ubezpieczeniu np. małżonek rolnika. Z ustaleń Sądu wynika, iż wnioskodawca jest synem rolników S. i S. S. (3) zamieszkującym w spornym okresie w gospodarstwie rolnym rodziców.

Wnioskodawca spełnił zatem wszystkie przesłanki do uznania go za osobę bliską rolnika, a zatem okres jego pracy w gospodarstwie rolnym może zostać zaliczony, jako okres uzupełniający, o ile praca wykonywana była w warunkach przewidzianych w art. 10 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Podobnie orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 kwietnia 1998 r. w sprawie II UKN 3/98, zgodnie z którym domownikiem w rozumieniu ustawy z 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników jest osoba bliska rolnikowi, która ukończyła 16 lat, pozostaje z rolnikiem we wspólnym gospodarstwie domowym lub zamieszkuje na terenie jego gospodarstwa rolnego, albo w bliskim sąsiedztwie, oraz pracuje w tym gospodarstwie stale, w wymiarze czasu stosownym do prawidłowego funkcjonowania tego gospodarstwa, zgodnie z jego strukturą, przy uwzględnieniu jego obszaru oraz ilości pracujących w nim osób i nie jest związana z rolnikiem stosunkiem pracy. Osoba zatrudniona w pełnym wymiarze czasu poza rolnictwem nie jest domownikiem w tym znaczeniu nawet wówczas, gdy mieszka w gospodarstwie rolnym rodziców i pomaga im w prowadzeniu tego gospodarstwa.( LEX nr 1427356)

Przypomnienia w tym miejscu wymaga także utrwalony w orzecznictwie pogląd, że o stałości pracy domownika w gospodarstwie rolnym decyduje zachowanie gotowości do świadczenia jej na rzecz gospodarstwa osoby bliskiej, w wymiarze czasu stosownym do zakładanego przez rolnika prawidłowego jego funkcjonowania z uzupełnieniem, że wymiar tego czasu powinien sięgać co najmniej połowy pełnego wymiaru czasu pracy /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2011 r. sygn. II UK 305/10, opubl. LEX nr 852557/. Oznacza to, że okres pracy w gospodarstwie rolnym podlega uwzględnieniu także wówczas, gdy praca faktycznie nie była codziennie wykonywana, lecz wnioskodawca gotów był tę pracę codziennie wykonywać w wymiarze co najmniej 4 godzin dziennie, tj. był dyspozycyjny w tym zakresie. Do uwzględnienia, przy ustalaniu prawa do emerytury, przypadającego przed 1 stycznia 1983 r. okresu pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, na zasadach określonych w art. 10 ust. 1 ustawy, wystarczającym jest przy tym wykazanie przez ubezpieczonego jedynie faktu pracy w gospodarstwie rolnym. Przepis art. 10 ust. 1 pkt 3 nie zawiera żadnych innych warunków; w szczególności nie uzależnia możliwości zaliczenia takiego okresu od potwierdzenia opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników przez rolnika, w którego gospodarstwie rolnym była świadczona praca /por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach dnia z dnia 16 kwietnia 2009 r. sygn. III AUa 5187/08, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2010, Nr 1, poz. 4/.

W orzecznictwie wskazywano również, iż za stałą pracę w gospodarstwie rolnym nie można uznać jedynie doraźnej pomocy w wykonywaniu typowych obowiązków domowych, zwyczajowo wymaganych od dzieci, jako członków rodziny rolnika (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 maja 2000 r., II UKN 535/99, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2001, Nr 21, poz. 650).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dał podstawę do zaliczenia spornego okresu od 23 lipca 1972 roku do 24 czerwca 1974 roku z wyłączeniem okresów zimowych tj. od 1 listopada 1972 roku do marca 1973 r. i od 1 listopada 1973 roku do marca 1974 r., kiedy pracował krócej, jako pracy wnioskodawcy w gospodarstwie rolnym w rozumieniu art. 10 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Czynności wykonywane w spornym okresie czasu przez wnioskodawcę w ramach pomocy w prowadzeniu gospodarstwa rolnego miały cechę stałości – były one wykonywane codziennie, przez cały sporny okres, w ilości niezbędnej do prawidłowego funkcjonowania gospodarstwa.

Zgromadzony materiał dowodowy w postaci zeznań świadków oraz zeznań wnioskodawcy dał również podstawę do uznania, że wnioskodawca pracował lub był gotów do pracy w przedmiotowym gospodarstwie rolnym, w wymiarze co najmniej połowy pełnego wymiaru czasu pracy. Jak bowiem ustalił Sąd w toku postępowania dowodowego wnioskodawca robił wszystko, co było potrzebne w gospodarstwie. Wnioskodawca zajmował się uprawą roślin- żyta, ziemniaków obrządkiem zwierząt. Prace wykonywał ręcznie. Wnioskodawca grabił, zbierał ziemniaki, pielił, kosił trawę, wypasał zwierzęta. Ilość pracy w gospodarstwie zależała od sytuacji i pory roku. W okresie zimowym pracował krócej, co jest naturalne z uwagi na mniejsze w tym czasie natężenie prac rolniczych. Z kolei w okresie wakacji pracował dużo dłużej, nawet do 10 godzin, z uwagi na wzmożone prace w gospodarstwie rolnym w okresie letnim, związanym chociażby ze żniwami. Do tego skarżący wykonywał te prace praktycznie sam, gdyż jego ojciec był osobą ciężko chorą i nie mógł od 1972 roku pracować już w rolnictwie, z uwagi na schorzenia kardiologiczne i astmę. Matka pomagała odwołującemu się jedynie okazjonalnie, starszy brak był w tym czasie w zakładzie karnym, zaś młodsze rodzeństwo było zbyt małe, żeby wykonywać prace w gospodarstwie rolnym.

Zdaniem Sądu o realności wymaganego rozmiaru i czasookresu wykonywanych prac świadczy zarówno powierzchnia gospodarstwa rolnego rodziców (ok. 1,49 ha – przy braku wykorzystywania maszyn rolniczych), jak i rozmiar prowadzonych w nim czynności związanych z obrządkiem zwierząt i uprawą roślin. Decydujące jednakże znaczenie ma fakt, że wnioskodawca poza matką, która jedynie pomagała mu wykonywać lekkie prace w gospodarstwie, sam zajmował się jego prowadzeniem, wykonując w nim prace stale w wymiarze czasu stosownym do jego prawidłowego funkcjonowania.

Wskazać należy, że pomimo tego, iż wnioskodawca przez cały rok pracy w gospodarstwie rolnym nie pracował w wymiarze 4 godzin dziennie, jednakże stale był gotów ją wykonywać w takim wymiarze pozostając w dyspozycji w tym zakresie, a jedynie zakres prac uwarunkowany porą roku determinował ilość godzin pracy w gospodarstwie należało uznać, że wnioskodawca spełnia wymogi powołanego art.10.

Reasumując wnioskodawca udowodnił w toku postępowania, że w okresie co najmniej od kwietnia do października wykonywał prace w gospodarstwie rolnym rodziców w wymiarze co najmniej 4-5 godzin, zaś w okresie od listopada do marca wykonywał pracę w rozmiarze ok. 3 godzin dziennie. A zatem nawet przy odjęciu okresów zimowych wnioskodawca udowodnił, że od lipca 1972 r do października 1972 r. ( 3 miesiące i 8 dni ), od kwietnia 1973 r. do października 1973 r. (7 miesięcy) oraz od kwietnia 1974 r. do 24 czerwca 1974 r. ( 2 miesiące i 24 dni ) wykonywał sporne prace w gospodarstwie rodziców. Tym samym spełnił przesłanki w zakresie ogólnego stażu pracy w wymiarze 25 lat. Organ rentowy uwzględnił bowiem odwołującemu 24 lata 4 miesiące i 11 dni ogólnego stażu pracy, zaś odwołujący się udowodnił kolejny 1 rok 1 miesiąc i 1 dzień.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 02 września 2016 r. i przyznał J. S. od dnia 23 lipca 2016 r. (tj. od daty ukończenia przez niego 60 roku życia) prawo do emerytury.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego

D.D-Z.