Pełny tekst orzeczenia

W pozwie złożonym 18 lutego 2015 r. Powód P. K. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego I. C. (1) kwoty 32.886 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych, dodatku za pracę w porze nocnej, niedziele i święta oraz dni ustawowo wolne od pracy w okresie od 23 kwietnia do 31 grudnia 2012 r. Domagał się też odsetek ustawowych od dnia wymagalności świadczeń.

Po ostatecznym sprecyzowaniu żądań powód domagał się tytułem wymienionych wyżej należności łącznie kwoty 31.093,32 zł. Zgłosił też żądanie zapłaty wynagrodzenia urlopowego w kwocie 586,03 zł. Szczegółowo wyliczył dochodzone należności z osobna za każdy miesiąc spornego okresu (k. 12).

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż był zatrudniony u pozwanego na stanowisku kierowcy od 23 kwietnia 2012 r. na podstawie kolejno zawieranych umów o pracę. Dodał, iż według normy czasu pracy obowiązującej w 2012r. powinien przepracować 125dni/1000 godzin, natomiast w rzeczywistości przepracował 153 dni/3003 godziny. Pozwany przez cały okres zatrudnienia powoda wypłacał mu co miesiąc pobory w wysokości 1.111,86 zł, nie ujmując ryczałtu za nadgodziny. Powołując się na orzecznictwo sądowe powód podał, iż zlecanie zadań, których wykonanie w normalnych czasie pracy nie jest możliwe, jest równoznaczne z poleceniem świadczenia pracy w czasie przekraczającym normy czasu pracy, a dodatkowe wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych jest wynagrodzeniem za pracę w ścisłym tego słowa znaczeniu. Według powoda pozwany nie miał żadnych przesłanek do stosowania ryczałtu za nadgodziny w umowie o pracę, albowiem każdy wyjazd powoda odbywał się co na mniej na 4 -18 dni. Pozwany ustalając czas niezbędny do wykonania powierzonych zadań , zobowiązany był do uwzględnienia wymiaru czasu pracy wynikającego z norm określonych w kodeksie pracy, natomiast ustalanie zadań na poziomie wyższym niż wynikający z rozmiaru zatrudnienia, było naruszeniem przepisów o czasie pracy.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Swoje stanowisko argumentował tym, iż przedstawione przez powoda wykazy przepracowanych godzin znacząco odbiegają od rzeczywistości, gdyż nie przedstawiają faktycznie przepracowanych godzin, a jedynie łączny czas spędzony poza domem. Powód zsumował wszystkie godziny od momentu wyjazdu z domu do jego powrotu. Sporządzone przez niego zestawienie nie uwzględnia żadnych godzin odpoczynku, gdyż sposób przedstawienia danych sugeruje, że powód pracował wielokrotnie po kilkadziesiąt godzin pod rząd bez jakiegokolwiek snu i odpoczynku. Nadto prawie połowę tras powoda stanowiły wyjazdy do Skandynawii, gdzie większą część podróży obejmuje przejazd promem, na którym kierowca na czas podróży otrzymuje miejsce w kabinie z łóżkiem i łazienką oraz posiłki w formie bufetu. Czas przeprawy ze Ś. do T. lub Y. zajmuje ok.9-10 godzin od momentu wjazdu samochodu na prom do momentu zjazdu w promu. Pozwany jednocześnie potwierdził, iż zestawienie załączone przez powoda pokrywa się z dokumentacją zgromadzoną przez pozwanego, jednakże nie ujmują 3 wyjazdów:

- w okresie od 1 czerwca 2012 r. do 2 czerwca 2012r. na trasie S.-D.-C.-L.-W.- S. (łącznie 958 km),

- w okresie od 13 lipca 2012r. do 14 lipca 2012r. na trasie S.-K.-L.-S. (904 km),

- w okresie od 2 listopada 2012r. do 3 listopada 2012r. na trasie S.-S.-W.-L.-S. (łącznie 1092 km).

Pozwany podkreślił, iż rzeczywista ilość przepracowanych godzin przez powoda w okresie od 23 kwietnia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. wynosi 1158 godzin (w tym 91 godzin w porze nocnej). Odnosząc się do zapłaty wynagrodzenia za niewykorzystany urlop w roku 2012 r. podniósł, iż powodowi przysługiwało w roku 2012 15 dni urlopu, natomiast powód wykorzystał 16 dni urlopu. Odnosząc się do zarzutu nie otrzymanego w całości wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2012 r. wskazał, że powód otrzymał zaliczkę w wysokości 700 zł przelewem na konto, ponieważ potrzebował zaliczki na urlop, który zamierzał spędzić w Chorwacji. Wynagrodzenie było pobrane gotówką, co powód potwierdził własnoręcznym podpisem.

Pozwem złożonym 6 marca 2015 r. i zadekretowanym pod sygn. IX P 190/15 powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 39.865,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Obejmowała ona wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych, dodatek za pracę w porze nocnej, niedziele i święta oraz dni ustawowo wolne od pracy za okres od stycznia do lipca 2014 r. W tym przypadku powód także zgłosił żądanie zasądzenia wynagrodzenia urlopowego w roku 2014, ale nie oznaczył jego wysokości.

W uzasadnieniu pozwu powód powołał analogiczną argumentację, jak w uzasadnieniu pozwu z dnia 18 lutego 2015r. Nadto dodał, iż według normy czasu pracy obowiązującej w 2014 r. powinien przepracować 84 dni/752 godziny, natomiast powód przepracował 129 dni/2703 godziny.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Potwierdził, iż zlecił powodowi wskazane przez niego w zestawieniu wyjazdy zagraniczne za rok 2014, jednakże zaprzeczył, aby wyjazdy te odbywały się w datach wskazanych przez powoda. Łączny czas pracy powoda od 1 stycznia 2014r. do 25 lipca 2014r. wynosił 878 godzin. Pozwany potwierdził, iż z tabeli czasu pracy wynikają niewielkie przekroczenia norm czasu pracy, które znajdują odzwierciedlenie w wysokości wypłaconego powodowi ryczałtu za nadgodziny. Jednakże powód otrzymał wszelkie należności wynikające z umowy o pracę. Pozwany zaprzeczył treści sporządzonych przez powoda miesięcznych kart ewidencji czasu pracy, albowiem wynika z nich, że powód w trakcie wyjazdów służbowych pracował 24 godziny na dobę, bez żadnych przerw na odpoczynek i sen.

Z uwagi na łączność przedmiotowo-podmiotową postępowania w sprawach zainicjowanych powyższymi pozwami połączono do wspólnego rozpoznania i wyrokowania.

Na rozprawie w dniu 12 stycznia 2016 r. pełnomocnik powoda cofnął pozew w zakresie roszczenia o wynagrodzenie urlopowe (omyłkowo zaprotokołowano to jako ekwiwalent) w roku 2014 bez zrzeczenia się roszczenia. Pozwany w wyznaczonym terminie nie zajął stanowiska w przedmiocie zgody na cofnięcie pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony w okresie od 23 kwietnia 2012 r. do 25 lipca 2014 r. łączył stosunek pracy, w ramach którego powód świadczył pracę na rzecz pozwanego na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. W ramach obowiązków służbowych powód przewoził ładunki samochodem dostawczym m-ki R. (...) o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony po terenie S., N. F. N., W. B., H.,H.i S.. Pojazd kierowany przez powoda nie miał zamontowanego urządzenia rejestrującego aktywność kierowcy.

Powód pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w podstawowym systemie czasu pracy, a od 23 lipca 2014 r. w systemie równoważnego czasu pracy.

Jego wynagrodzenie do 31 grudnia 2013 r. wynosiło 1.500 zł, a od 1 stycznia 2014 r. - 1680 zł. Do tego powód otrzymywał ryczałt za nadgodziny w wysokości 10% wynagrodzenia zasadniczego. Norma dobowa czasu pracy została określona na 8 godzin, a tygodniowa na 40. Pora nocna trwała od 22.00 do 6.00 następnego dnia. Wynagrodzenie było płatne do 10-go dnia miesiąca, po miesiącu przepracowanym.

Bezsporne.

Powód korzystał z urlopu wypoczynkowego w dniach 27 - 31 grudnia 2012 r., 31 lipca 2012 r.- 10 sierpnia 2012 r., 2 – 5 października 2012 r.

Dowód:

- wnioski o urlop k. 30a,

- przesłuchanie I. C. k. 144-144v, 197-197v.

Powód czas swojej pracy miał ewidencjonować wypełniając karty drogowe, ale w rzeczywistości z tego obowiązku nie zawsze się wywiązywał.

W poszczególnych miesiącach okresu od 23 kwietnia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. i od 1 stycznia 2014 r. do 25 lipca 2014 r. powód wypracował następującą ilość nadgodzin:

- w kwietniu 2012 r. - 32 godziny, w tym 4 godziny w porze nocnej,

- w maju 2012 r. – 96 godzin, w tym 3 godziny w porze nocnej,

- w czerwcu 2012 r. – 156,5 godziny, w tym 7,5 godziny w porze nocnej,

- w lipcu 2012 r. – 206,5 godziny, w tym 19,5 godziny w porze nocnej,

- w sierpniu 2012 r. – 93 godziny, w tym 19,5 godziny w porze nocnej,

- we wrześniu 2012 r. – 163 godziny, w tym 21 godzin w porze nocnej,

- w październiku 2012 r. – 149,5 godziny, w tym 14,5 godziny w porze nocnej,

- w listopadzie 2012 r. – 159,5 godziny, w tym 35 godzin w porze nocnej,

- w grudniu 2012 r. – 102 godziny, w tym 9 godzin w porze nocnej,

- w styczniu 2014 r. – 84 godziny, w tym 14 godzin w porze nocnej,

- w lutym 2014 r. – 127 godzin, w tym 4 godziny w porze nocnej,

- w marcu 2014 r. – 152 godziny, w tym 18 godzin w porze nocnej,

- w kwietniu 2014 r. – 196 godzin, w tym 10 godzin w porze nocnej,

- w maju 2014 r. – 94 godziny, w tym 4 godziny w porze nocnej,

- w czerwcu 2014 r. – 108 godzin, w tym 8,5 godziny w porze nocnej,

- w lipcu 2014 r. – 117 godzin, w tym 28 godzin w porze nocnej.

Dowód:

- tabele wyjazdów k. 30a,

- zestawienia czasu pracy k. 30a, 102-108,

- karty drogowe k. 30a, 117-118, 136,

- listy płac k. 30a, 109-115,

- przesłuchanie I. C. k. 144-144v, 197-197v.

Pozwany nie zrekompensował powodowi pracy świadczonej z przekroczeniem norm oraz w porze nocnej.

Dowód:

- zeznania R. K. k. 137-138,

- przesłuchanie P. K. k. 137v, 197.

Łączna wartość należności powoda z tytułu ponadnormatywnego świadczenia pracy wyniosła w w/w okresie łącznie 2.099,41 zł. Wartość należnego dodatku za pracę w porze nocnej to 372,46 zł, a przeliczonego wynagrodzenia urlopowego za 2012, to 99,15 zł.

Dowód:

- opinia biegłego k. 159-168.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia faktyczne w sprawie poczyniono w oparciu o dowody z dokumentów, zeznania świadka, przesłuchanie stron oraz opinię biegłego. Zostaną one szczegółowo omówione w dalszej części uzasadnienia.

Podstawę żądania w zakresie wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych oraz dodatku nocnego Podstawę powództwa stanowiły przepisy art. 151 ¹ k.p. oraz art. 151 ⁸ k.p.

Wedle treści pierwszego z nich za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości:

1) 100 % wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających: a) w nocy,

b) w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy,

c) w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy,

2) 50 % wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w pkt 1 (art. 151 ¹ § 1 k.p.).

W/w dodatek w wysokości określonej w § 1 pkt 1 przysługuje także za każdą godzinę pracy nadliczbowej z tytułu przekroczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, chyba że przekroczenie tej normy nastąpiło w wyniku pracy w godzinach nadliczbowych, za które pracownikowi przysługuje prawo do dodatku w wysokości określonej w § 1 (art. 151 ¹ § 2 k.p.). Wynagrodzenie stanowiące podstawę obliczania dodatku, o którym mowa w § 1, obejmuje wynagrodzenie pracownika wynikające z jego osobistego zaszeregowania określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60 % wynagrodzenia (art. 151 ¹ § 3 k.p.).

Wedle treści drugiego z nich pracownikowi wykonującemu pracę w porze nocnej przysługuje dodatek do wynagrodzenia za każdą godzinę pracy w porze nocnej w wysokości 20 % stawki godzinowej wynikającej z minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów.

Uzyskanie ochrony prawnej dla omawianego roszczenia wymagało od powoda wykazania nie tylko okoliczności świadczenia pracy ponad wymiar, ale i wykazania rzeczywiście wypracowanych godzin w poszczególnych okresach rozliczeniowych.

Powód w istocie przedstawił zestawienia czasu pracy. Zostały one sporządzone dopiero przez jego ojca, a zarazem pełnomocnika procesowego i świadka – R. K. (2) na potrzeby niniejszego postępowania. Powód nie ewidencjonował rzeczywistego czasu pracy we własnym zakresie. R. K. (2) zeznał, iż odtworzył czas pracy powoda na podstawie połączeń telefonicznych powoda do niego oraz jego żony, a matki powoda. Nadto przydatne były też notatki z kalendarza oraz dane zapisane w portalu F..

Pozwany zakwestionował wartość dowodową omawianych zestawień argumentując, iż znacząco odbiegają od rzeczywistości, gdyż nie przedstawiają faktycznie przepracowanych godzin, a jedynie łączny czas spędzony poza domem. Według niego powód zsumował wszystkie godziny od momentu wyjazdu z domu do powrotu. Nie uwzględniają godzin odpoczynku, gdyż sposób przedstawienia danych sugeruje, że powód pracował wielokrotnie po kilkadziesiąt godzin pod rząd bez jakiegokolwiek odpoczynku. Nadto prawie połowę tras powoda stanowiły wyjazdy do Szwecji i Norwegii, gdzie większą część podróży obejmuje podróż promem, na którym kierowca na czas podróży otrzymuje miejsce w kabinie z łóżkiem i łazienką oraz posiłki w formie bufetu.

Sąd zgodził się z argumentacją pozwanego. W istocie z zestawień powoda wynika, że z reguły pracował po 24 godziny dziennie pięć dni z rzędu nawet przez trzy tygodnie wyłączając soboty i niedziele. Nikt nie jest zdolny do takiego wysiłku z uwagi na fizjologiczne uwarunkowania człowieka. Ponadto wątpliwą jest możliwość odtworzenia szczegółowego czasu pracy po upływie nawet trzech lat od świadczenia pracy. Strona powodowa nie przedstawiła materiałów źródłowych, na podstawie których sporządziła swoje zestawienia, czy to w postaci wydruku rejestru rozmów telefonicznych, zapisów z kalendarza czy wydruku z portalu F.. Czyniło to niemożliwym zweryfikowanie tych zestawień, choć jak już wspomniano, praca przez całą dobę przez 5 dni w tygodniu wykracza poza możliwości człowieka. Wątpliwym jest również to, że powód – wówczas 30-letni mężczyzna, regularnie kontaktuje się ze swoimi rodzicami aby zrelacjonować co robi. Skądinąd sam powód nie wspomniał o tym, że często kontaktował się z rodzicami.

W tym stanie rzeczy za niewiarygodne Sąd uznał tak zestawienia, jak i zeznania świadka R. K. (2) w omawianym zakresie. Dalszą konsekwencją było oparcie ustaleń faktycznych co do czasu pracy powoda na podstawie zestawień czasu pracy kierowcy sporządzonych przez pozwanego. Zawarte w nich informacje znajdują odzwierciedlenie w zachowanych kartach drogowych wypełnianych przez powoda.

Pozwany zresztą nie przeczył pracy powoda w nadgodzinach, ale twierdził, że w zamian za nią powodowi udzielano czasu wolnego. Na tę okoliczność żadnego potwierdzenia jednak nie miał, prócz własnych zeznań, a zaprzeczył jej powód, stąd uznano ją za niewykazaną. Należy pamiętać, że dowód z przesłuchania stron ma charakter subsydiarny. Nie może on służyć sprawdzeniu wyników dotychczasowego postępowania dowodowego, ani przesądzać wyników tego postępowania, np. poprzez obalenie innych dowodów (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 czerwca 2009 r., sygn. I PK 19/09, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 listopada 2012 r., sygn. akt I ACa 560/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14 października 2010 r., sygn. akt I ACa 875/10).

W celu wyliczenia należności powoda Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu wyliczania wynagrodzeń – G. D.. Jako podstawę sporządzenia opinii oznaczono zestawienia czasu pracy przedłożone przez pozwanego.

Wedle biegłego, za pracę z przekroczeniem norm powód powinien otrzymać 4.244, 20 zł, a za pracę w porze nocnej – 372,46 zł.

Jego opinię powód zakwestionował w całości zarzucając biegłemu, iż przyjęte przez niego godziny pracy nie pokrywają się tak z zestawieniami powoda, jak i pozwanego.

Pozwany także się z nią nie zgodził, albowiem biegły miał nie uwzględnić okresów pozostawania przez powoda do dyspozycji pozwanego w czasie rejsów promem do Szwecji. Nadto pominął okoliczność udzielania powodowi czasu wolnego w zamian za nadgodziny oraz wypłacania ryczałtu za pracę ponad normy czasu pracy.

Sąd poddał analizie zarzuty stron i uznał je za częściowo uzasadnione. Faktycznie bowiem biegły przyjął nieprawidłowe wartości czasu pracy powoda w 11 czerwca 2012 r., 17 października 2012 r. i 3 listopada 2012 r. Nadto nie uwzględnił w swoich wyliczeniach faktu wypłacania powodowi ryczałtu w kwocie 150 zł miesięcznie, a od 1 stycznia 2014 r. – 168 zł miesięcznie.

Za chybiony uznano zarzut pozwanego co do czasu podróży powoda promem. Należy pamiętać, że to sam pozwany sporządził zestawienia, na których bazował biegły, więc nielogicznym jest ich kwestionowanie. Po wtóre, pozwany nie przedstawił jakiegokolwiek dowodu na okoliczność czasu trwania rejsu promem i dat ich odbywania przez powoda. To uniemożliwiało uwzględnienie ich w opinii.

Odnośnie zarzutu pominięcia w opinii udzielania powodowi czasu wolnego, to Sąd już wypowiedział się wcześniej, iż pozwany nie wykazał tej okoliczności.

Ostatecznie po zweryfikowaniu wyliczeń biegłego, należności powoda wyglądały następująco:

- kwiecień 2012 r. – 0 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (84,37 zł – 150 zł) i 7,50 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej,

- maj 2012 r. – 0 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (66-96 zł – 150 zł) i 5,35 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej,

- czerwiec 2012 r. – 86,62 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (236,62 zł – 150 zł) i 13,39 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej. Biegły przyjął, że 11 czerwca 2012 r. powód wypracował 3 nadgodziny, choć z zestawienia wynika 1 nadgodzina. Po przeliczeniu normalne wynagrodzenie wyniosło 151,79 zł (17 x 8,9285 zł), dodatek 50% - 66,97 zł (15 x 8,9285 zł), a dodatek 100% - 17,86 zł (2 x 8.9285 zł).

- lipiec 2012 r. – 484,93 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (634,93 zł – 150 zł) i 33,23 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej,

- sierpień 2012 r. – 3,40 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (153,40 zł – 150 zł) i 33,23 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej,

- wrzesień 2012 r. – 285,93 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (435,93 zł – 150 zł) i 39,37 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej,

- październik 2012 r. – 0 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (383,96 zł – 150 zł) i 23,64 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej.

Biegły przyjął, że 17 października 2012 r. powód wypracował 2 nadgodziny przy dodatku 100%, choć z zestawienia wynika 1 nadgodzina z dodatkiem 50%. Po przeliczeniu normalne wynagrodzenie wyniosło 309,78 zł (38 x 8,1521 zł), dodatek 50% - 85,60 zł (21 x 8,1521 zł), a dodatek 100% za przekroczenie tygodniowej normy pozostał bez zmian.

- listopad 2012 r. – 144,65 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (294,65 zł – 150 zł) i 62,49 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej.

Biegły przyjął, że 3 listopada 2012 r. powód nie pracował ponad normę, tymczasem z zestawienia wynikają 2 nadgodziny z dodatkiem 50%. Po przeliczeniu normalne wynagrodzenie wyniosło 196,43 zł (22 x 8,9285 zł), dodatek 50% - 98,22 zł (22 x 8,9285 zł).

- grudzień 2012 r. – 42,42 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (192,42 zł – 150 zł) i 17,76 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej,

- styczeń 2014 r. – 0 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (60 zł – 168 zł) i 28 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej,

- luty 2014 r. – 0 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (99,75 zł – 168 zł) i 8,40 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej,

- marzec 2014 r. – 0 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (155 zł – 168 zł) i 36 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej,

- kwiecień 2014 r. – 597 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (765 zł – 168 zł) i 20 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej,

- maj 2014 r. – 44,25 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (212,25 zł – 168 zł) i 8,40 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej,

- czerwiec 2014 r. – 26,25 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (194,25 zł – 168 zł) i 17,85 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej,

- lipiec 2014 r. – 0 zł tytułem wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (136,95 zł – 168 zł) i 51,13 zł tytułem dodatku za pracę w porze nocnej.

Kolejnym żądaniem było zasądzenie wynagrodzenia urlopowego za rok 2012 z uwzględnieniem wyłącznie nadgodzin. Wedle treści art. 172 k.p. za czas urlopu pracownikowi przysługuje wynagrodzenie, jakie by otrzymał, gdyby w tym czasie pracował. Zmienne składniki wynagrodzenia mogą być obliczane na podstawie przeciętnego wynagrodzenia z okresu 3 miesięcy poprzedzających miesiąc rozpoczęcia urlopu; w przypadkach znacznego wahania wysokości wynagrodzenia okres ten może być przedłużony do 12 miesięcy. Jako, że świadczenia określone w art. 151 ¹ k.p. oraz art. 151 ⁸ k.p. nie są wymienione w katalogu zawartym w § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U. z 1997 r., poz. 14), to powinny zostać uwzględnione przy obliczaniu wynagrodzenia urlopowego.

Różnice w wysokości wynagrodzenia powoda w roku 2012 wynosiły nawet 484 zł, stąd przy wynagrodzeniu w wysokości 1.500 zł należy uznać je za znaczne, a przez to ustalić wysokość wynagrodzenia na podstawie świadczeń za pracę w okresie roku.

Należności powoda z tytułu pracy ponad wymiar w 2012 zamykały się kwotą 1.667,87 zł, co w przeliczeniu na 12 miesięcy daje 138,99 zł. Współczynnik urlopowy w 2012 to 21. Daje to kwotę 6,61 zł za każde 8 godzin urlopu. Powodowi przysługiwało 15 dni urlopu proporcjonalnego, zatem powinien był uzyskać wynagrodzenie urlopowe wyższe o 99,15 zł (15 x 8 x 6,61 zł).

Ostatecznie zasądzeniu na rzecz powoda podlegała kwota 2.571,02 zł. Zasądzono ją w osobnych punktach wyroku, albowiem powód od wynagrodzenia i dodatków domagał się odsetek ustawowych, zaś od wynagrodzenia urlopowego już nie. To czyni wyrok bardziej przejrzystym.

Odsetki od należności za 2012 miały być zasądzone od dnia wymagalności do dnia zapłaty, a za 2014 r. od dnia wniesienia pozwu, tj. 6 marca 2015 r.

Podstawę żądania odsetkowego stanowił art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p., wedle którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Wynagrodzenie powoda było wymagalne 10-go dnia miesiąca następującego po tym, w którym świadczył on pracę, ale to od następnego dnia pozwany opóźniał się z zapłatą, dlatego odsetki od świadczeń przysługujących za poszczególne miesiące roku 2012 naliczono od 11-go dnia kolejnego miesiąca.

W pkt III wyroku zapadło w oparciu o art. 355 §1 k.p.c. Powód skutecznie cofnął pozew co do wynagrodzenia urlopowego za rok 2014. Nie zrzekł się roszczenia, więc nie było podstaw do uznania cofnięcia za niedopuszczalne w świetle unormowania zawartego w art. 203 § 4 i art. 469 k.p.c.

W pkt IV oddalono jako bezzasadne roszczenie o zapłatę zgłoszonych należności ponad zasądzone kwoty, a nadto roszczenie odsetkowe obejmujące dni wymagalności świadczeń należnych za 2012 r.

Rozstrzygnięcie w pkt V wyroku zapadło w oparciu o przepis art. 477 ² § 1 k.p.c.

W toku postępowania Skarb Państwa – Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie tymczasowo poniósł koszty opłaty od pozwu i opinii biegłego. Stosownie do wyniku sprawy i unormowania zawartego w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i art. 98 k.p.c. – Sąd w pkt VI wyroku obciążył pozwanego w/w kosztami sądowymi w zakresie, w jakim uwzględniono żądanie powoda.

Żądania z pozwu w sprawie IX P 119/15 uwzględniono w 4,3%. Dawało to 81,30 zł, z czego 10,30 zł przypadło na koszty opinii, które podzielono na dwie części (239,72 zł x 4,3%), a 71 zł przypadało na opłatę od pozwu (1.419,67 zł x 5%). Żądania w sprawie IX P 190/15 uwzględnione zostały w 1,8%. Koszty Skarbu Państwa, którymi należało obciążyć pozwanego to 4,31 zł (druga połowa wynagrodzenia biegłego, czyli 239,72 zł x 1,8%) i opłata od pozwu w wysokości 34 zł (667,50 zł x 5%). Częściowemu uwzględnieniu podlegało żądanie wynagrodzenia urlopowego, stąd ostatecznie nakazano pobrać od pozwanego sumę w wysokości 148,28 zł.