Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny-Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w W.

przeciwko (...) Bank S.A. w W.

o ustalenie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli w Warszawie

z dnia 24 listopada 2015 r., sygn. akt I C 35/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od Wspólnoty Mieszkaniowej S. (...)w W. na rzecz (...) Bank S.A. w W. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych z tytułu zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej;

Sygn. akt V Ca 545/17

UZASADNIENIE

Wspólnota Mieszkaniowa S. (...) W. w pozwie skierowanym przeciwko (...) Bank SA w W. domagała się uznania za bezskuteczną w stosunku do siebie czynności prawnej- umowy o świadczenie w miejsce wykonania, zawartej w formie Aktu Notarialnego Rep. A Nr (...) z dnia 12.05.2014r., zawartego przed notariusz A. L. pomiędzy A. S. ,a pozwanym w zamian za zwolnienie A. S. z części długu –kredytu hipotecznego zawartego na podstawie umowy nr (...), a także innych wierzytelności w zamian za spłatę zobowiązań A. S.. Powódka wskazała, iż przysługuje jej względem A. S. wierzytelność z tytułu opłat z tytułu kosztów zarządu i utrzymania nieruchomości wspólnej oraz zaliczek za dostawę mediów. Podniosła również , iż pozwany bank zawierając sporne umowy działał z pokrzywdzeniem powódki jako wierzycielki.

Pozwany bank w odpowiedzi na pozew wnosił o oddalenie powództwa i zasadzenie na swoja rzecz kosztów procesu wskazując na jego bezzasadność.

Wyrokiem z dnia 24 listopada 2015r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo i zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2417 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego stanowiły następujące ustalenia faktyczne i ocena prawna:

A. S. była właścicielką lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ulicy (...) Z w W. , dla którego w Sądzie Rejonowym prowadzona jest KW (...) i była zobowiązana na podstawie uchwał powodowej wspólnoty ponosić koszty utrzymania swojego lokalu , części wspólnych , zaliczek za dostawę mediów i kosztów zarządu. Kosztów tych jednak nie uiściła w związku z powyższym powódka wystąpiła o ich zapłatę do Sądu. Przed sądem w dniu 20 grudnia 2013r. w sprawie XVI C1777/13 powódka zawarła z A. S. ugodę na podstawie, której dłużniczka zobowiązała się zapłacić całą zaległość względem powódki w kwocie 17955,60 zł do dnia 20 kwietnia 2014r., z której się nie wywiązała.

Sąd Rejonowy ustalił , iż w dziale IV prowadzonej dla lokalu A. S. księgi wieczystej były wpisane następujące hipoteki:

a)  hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 1190000zł na zabezpieczenie kapitału kredytu, odsetek od kredytu udzielonego umową nr (...) z dnia 17 października na rzecz poprzednika prawnego pozwanego – na wniosek z dnia 15 listopada 2007r.,

b)  hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 150000zł na zabezpieczenie kredytu wraz z odsetkami i opłatami na podstawie umowy o kredyt w rachunku bieżącym nr (...) z 26 listopada 2010r. na wniosek z dnia 1grudnia 2010r., wpis zmieniony następnie wnioskiem z dnia 10 marca 2011r. ,

c)  hipoteka umowna do kwoty 200000zł na zabezpieczenie należności głównej wraz z odsetkami i innymi opłatami na podstawie umowy kredytu nr (...) z dnia 6 grudnia 2012r. na wniosek z dnia 7 grudnia 2012r. ;

d)  hipoteka umowna do kwoty 150000zł na zabezpieczenie kredytu , odsetek, prowizji i innych opłat na podstawie umowy kredytu nr 11/G//R/11 z dnia 22 listopada 2011r. na wniosek z dnia 24 listopada 2011r.-

przy czym hipoteki opisane w pkt b. c. i d zostały wpisane na rzecz Banku (...) w Ż..

Nadto w dziale IV księgi wieczystej została też ujawniona hipoteka przymusowa w kwocie (...),56 na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. na zabezpieczenie zaległości z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne , fundusz pracy , za okres 07-10.2011r. na wniosek złożony 2 kwietnia 2012r.

W dniu 12 maja 2014r. A. S. i pozwany bank zawarli w formie aktu notarialnego umowę o świadczenie w miejsce wykonania na podstawie , której A. S. przeniosła na rzecz pozwanego odrębną własność lokalu mieszkalnego znajdującego się w zasobach powodowej wspólnoty wraz z udziałem w częściach wspólnych a pozwany bank zwolnił A. S. z obowiązku zwrotu części długu z tytułu umowy kredytu hipotecznego nr (...) H./ (...) oraz spłacił jej zobowiązanie wobec ZUS oraz zobowiązanie jako poręczyciela za dług spółki (...) sp. z o.o. w W. w łącznej kwocie 114194,15 zł , Na dzień zawarcia umowy dług A. S. wobec banku wynosił 1380888,77 zł . Wartość nieruchomości wynosiła zaś 1.275.000 złotych. W związku z powyższym pozwany zwolnił A. S. z obowiązku spłaty kredytu hipotecznego do kwoty 1.160.805,85 oraz umorzył jej pozostałą część zadłużenia w kwocie 220.082,92 zł.

W dacie zawierania przedmiotowej umowy przeciwko A. S. było prowadzonych pięć postępowań egzekucyjnych z wniosku innych wierzycieli , przy czym według oświadczenia zbywczyni nie były one prowadzone w stosunku do odrębnej własności lokalu mieszkalnego .

W dacie zawierania umowy A. S. była dłużnikiem powodowej wspólnoty w łącznej kwocie 31.171,93zł . W umowie wykazano także zaległość z tytułu podatku od nieruchomości w kwocie 1207,60 zł, który pozwany także zobowiązał się pokryć w miejsce płatnika.

Sąd pierwszej instancji ustalił również , iż w dniu 26 sierpnia 2014r. powódka zainicjowała przeciwko A. S. postepowanie egzekucyjne, w tym z nieruchomości przy ulicy (...) Z, które było prowadzone przez Komornika Sądowego- M. K., który w dniu 29 sierpnia 2014r. poinformował powódkę , iż własność lokalu przysługuje pozwanemu.

Stan faktyczny w sprawie Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o niesporne twierdzenia stron na podstawie art.229 i 230 k.p.c. oraz na podstawie załączonych dokumentów i wydruków albowiem ich prawdziwość nie była kwestionowana przez strony. Zaś oceny dowodów Sąd dokonał w oparciu o przepisy art. 230, 233§1i 2k.p.c., 245 §1i 244k.p.c.

Sąd pierwszej instancji wskazał, iż jedyną kwestią sporną była nominalna wysokość kredytu hipotecznego udzielonego przez pozwany bank (...). Wnioski dowodowe powódki zmierzające do ustalenia jego wartości Sąd pierwszej instancji uznał za spóźnione. Wskazał , iż nie można uznać aby pozwany bank nabył wierzytelność wyższą niż mu faktycznie przysługiwała i bez uwzględnienia dokonanych wpłat rat kredytu z tego względu, że udzielony A. S. kredyt został udzielony w walucie obcej, franku szwajcarskim, którego wysokość w ostatnich katach gwałtownie wzrosła Wartość przenoszonej nieruchomości została przy tym na potrzeby zawartej umowy wyceniona na 1.275.000zł, a kwota zwolnienia wyniosła łącznie 1.380.888,77zł.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo jako niezasadne z powodu niewykazania niezbędnej przesłanki wskazanej w art. 527 k.c. tj. niewykazania, ze strony działały z zamiarem pokrzywdzenia powódki jako wierzycielki.

Sąd pierwszej instancji podzielił także stanowisko pozwanej, że powódka nie wykazała aby strona pozwana doznała korzyści majątkowej, a to na niej zgodnie z art. 6k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. spoczywał ciężar dowodu.

Sąd Rejonowy podzielił poglądy doktryny i judykatury według których zaskarżoną skargą pauliańską może być tylko taka czynność prawna, której skutkiem jest zmniejszenie majątku dłużnika z jednej strony , a z drugiej uzyskanie korzyści majątkowej osoby trzeciej. Z analizy materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie wynika aby przesłanka uzyskania korzyści majątkowej przez pozwanego została spełniona. Nabyta przez pozwanego nieruchomość została przez biegłych rzeczoznawców wyceniona niżej , niż kwota , którą bank (...) przyjęły na potrzeby rozliczeń o 26.000zł. Pozwany zwolnił ją z długu w kwocie 1.160805,85 zł, pozostałą część długu w kwocie 220.082,92 zł umorzył oraz zobowiązał się spłacić inne zobowiązania A. S. w kwocie 12277,78 na rzecz ZUS-u , oraz w kwocie 101916,37 wobec Banku (...) w Ż. . W konsekwencji dłużniczka w zamian za nieruchomość o wartości 1.249.000zł została zwolniona z długów w kwocie 1.495082,92 zł. Zdaniem Sadu pierwszej instancji jedynie A. S. z transakcji z pozwanym odniosła korzyść majątkową.

Brak pokrzywdzenia powódki według Sądu Rejonowego wynikał także z faktu , iż pozwanemu i dwóm innym podmiotom przysługiwał przywilej egzekucyjny, który w rzeczywistości wyłączał uprawnienia powódki do zaspokojenia się z lokalu.

W związku brakiem przesłanki pokrzywdzenia powódki Sąd pierwszej instancji nie badał kwestii świadomości pokrzywdzenia wierzyciela po stronie banku oraz dłużniczki.

O kosztach procesu Sąd pierwszej instancji orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od wyroku wniosła powódka zaskarżając go w całości i zarzucając mu :

naruszenie przepisów postepowania , które miało zasadniczy wpływ na n rozstrzygnięcie tj. art. 230, 233§1k.p.c., 244 i 245 k.p.c., które to uchybienia doprowadziły Sąd pierwszej instancji do błędnego ustalenia, że jedyną kwestią sporną była wysokość kredytu hipotecznego co stanowi o nierozpoznaniu istoty sprawy oraz art. 207§6k.p.c. i art. 227k.p.c. przez oddalenie wniosków dowodowych powódki przez wskazanie , że były one spóźnione.

Nadto skarżący wnosił o zobowiązanie:

a)  pozwanego banku do złożenia pełnej dokumentacji dotyczącej udzielonego kredytu hipotecznego dla wykazania ,że w dacie zawierania umowy o świadczenie w miejsce zwolnienia dłużniczka nie była zobowiązana do zapłaty kwoty 1380888,77 zł,

b)  BS w S. do przedłożenia dokumentacji dotyczącej umowy poręczenia dla wykazania, że w dacie zawierania umowy o świadczenie w miejsce zwolnienia dłużniczka nie była zobowiązana do zapłaty kwoty 101916,37 zł ,

c)  dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. wyceny nieruchomości dla prawidłowego ustalenia wartości przejętej przez pozwanego nieruchomości.

W konkluzji skarżąca wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania ewentualnie o zmianę wyroku i uwzględnienie powództwa.

W odpowiedzi na apelację pozowany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja nie była zasadna i została oddalona albowiem postawione w niej zarzuty nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela w całości jako prawidłowo wywiedzione z zaoferowanego przez strony materiału dowodowego ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej instancji oraz przyjętą ocenę prawną i na podstawie art. 382k.p.c przyjmuje za własne, co czyni zbędnym ich powielanie.

Skarżąca stawia jedynie zarzuty naruszenia prawa procesowego twierdząc, że doprowadziły one Sąd pierwszej instancji do błędnego przyjęcia, że jedyną kwestią sporną była wysokość kredytu hipotecznego na datę zawarcia umowy świadczenia w miejsce zwolnienia.

Ze stanowiskiem tym nie sposób się zgodzić. W pozwie powódka zawnioskowała następujące dowody: wydruk z Kw (...); uchwały nr (...); kopię ugody sądowej z klauzulą wykonalności, kopię wniosku egzekucyjnego z dnia 26.08.2014r., pismo komornika z 29.08.2014r., akt notarialny Rep. (...) nr (...) z dnia 12.05.2014r. zawarty przed notariusz A. L. wnioskując jedynie o zobowiązanie pozwanego do złożenia jego oryginału. Przy czym dowód z aktu notarialnego został zawnioskowany dla wykazania działania zarówno przez pozwanego jak i A. S. ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli oraz trwałej niewypłacalności dłużniczki i działania z zamiarem pokrzywdzenia wierzycieli. Wskazane dowody nie zostały zakwestionowane przez pozwanego i stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Dla ich oceny Sąd Rejonowy w okolicznościach przedmiotowej sprawy słusznie zastosował zaskarżone normy prawne. W odpowiedzi na pozew, pozwana bowiem wniosła o oddalenie powództwa, zasądzenie kosztów i przeprowadzenie wskazanych w piśmie dowodów, w tym dowodu z: aktu notarialnego, trzech operatów szacunkowych, wydruku z (...) prowadzonej dla nabytego lokalu dla wykazania wysokości obciążających lokal hipotek i wysokości poszczególnych zobowiązań dłużniczki, wniosek powódki o wszczęcie postepowania egzekucyjnego. Jak wynika z opisu dowodów , w znacznej części zawnioskowane przez strony dowody pokrywały się, a jedynie strony dzięki nim osiągnąć przeciwstawne cele procesowe.

Odpis odpowiedzi na pozew został pełnomocnikowi powoda przesłany w dniu 08.07.2015r. Sąd zaś wyznaczając rozprawę pouczył go o treści art. 127 k.p.c., 136§1i 2 k.p.c., i 207§6 k.p.c. . Mimo odległego terminu , jaki dzielił doręczenie odpowiedzi na pozew i wyznaczony termin rozprawy, pełnomocnik powódki nie zajął co do treści stanowiska pozwanego stanowiska, nie zgłosił wcześniej innych wniosków dowodowych i dopiero na rozprawie w dniu 10 listopada 2016r.5 wniósł o zobowiązanie pełnomocnika powódki do złożenia pełnej dokumentacji związanej z udzieleniem kredytu hipotecznego na okoliczność ustalenia korzyści majątkowej uzyskanej przez pozwany bank na skutek zawarcia kwestionowanej umowy, celem ustalenia nominalnej wartości kredytu, odsetek, wysokości kwoty spłaconej przez dłużniczkę i sposobu wyliczenia przez bank wskazanej w akcie notarialnym należności.

Sąd Rejonowy oddalił powyższy wniosek pełnomocnika powoda, na co ten zgłosił zastrzeżenie do protokołu wskazując na naruszenie art. 227 i 217 k.p.c. Jednocześnie pełnomocnik powódki nie zakwestionował ani wartości nabytej przez pozwanego nieruchomości, nie zaprzeczył treści operatów szacunkowych ani wysokości innych należności dłużniczki opisanych w akcie notarialnym.

Z powyższych względów Sąd pierwszej instancji zasadnie uznał na podstawie art. 229 i 230 k.p.c. część faktów za bezsporną i przyznaną Zgodnie z pierwszym przepisem nie wymagają również dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Drugi zaś stanowi , że gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. W stanie faktycznym sprawy strona powodowa nie wypowiedziała się w trakcie trwania postepowania przed Sądem pierwszej instancji ani co do wartości zbytej przez dłużniczkę nieruchomości ani co do wysokości innych jej zobowiązań poza zobowiązaniem względem pozwanego. W tej sytuacji fakty te zasadnie zostały uznane za przyznane.

Sąd pierwszej przy ocenie dowodów nie naruszył także normy art. 244 i 245 k.p.c.

Na podzielenie, z przyczyn wskazanych wyżej, nie zasługuje także norma art. 233§1 k.p.c. zgodnie , z którą Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W myśl powołanego przepisu ustawy sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych.

Sąd Okręgowy stwierdza, że dokonana przez Sąd I instancji ocena wiarygodności i mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie została dokonana w sposób prawidłowy, nie wykraczała poza granice swobodnej oceny dowodów i znajdowała osadzenie w zaoferowanych przez strony dokumentach, w tym treści umowy. Zaskarżone rozstrzygnięcie, wbrew twierdzeniom skarżącej, zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Ustalenia co do okoliczności faktycznych stanowiących podstawę dochodzonego pozwem roszczenia Sąd I instancji poczynił skrupulatnie, dając temu szczegółowy wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Powyższe ustalenia Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne. Biorąc bowiem przedstawiony tok czynności w sprawie nie można podzielić stanowiska skarżącej , iż Sąd Rejonowy błędnie przyjął , iż jedyną kwestią sporną była jedynie wysokość kredytu hipotecznego. Wniosek taki wynika bowiem ze stanowiska pełnomocnika powódki zajętego na rozprawie w dniu 10 listopada 2016r.

Z powyższych względów nie może być mowy o nierozpoznaniu przez Sąd pierwszej instancji istoty sprawy. Do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi wtedy, gdy Sąd pierwszej instancji zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów strony, błędnie przyjmując, że istnieje przesłanka materialnoprawna unicestwiająca roszczenie albo przesłanka wykluczająca jego skuteczne dochodzenie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1936 r., C 1839/36, Zb. Orz. 1936, poz. 315, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2015 r., V CZ 126/14). Przykładem jest oddalenie powództwa z powodu błędnego uznania, że dochodzone roszczenie jest przedawnione (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2012 r., IV CZ 156/12), przy założeniu jednak, że sąd, przyjmując przedawnienie dochodzonego roszczenia, nie zbadał uprzednio jego istnienia. Jak wskazano wyżej, żadnego ze wskazanych uchybień nie można zarzucić Sądowi Rejonowemu.

Na uwagę nie zasługują także zarzuty zmierzające do wykazania naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów art. 227 i 217 k.p.c. Po pierwsze należy się zgodzić z Sądem pierwszej instancji , że wniosek dowodowy zgłoszony na rozprawie w dniu 10 listopada 2016r. był wnioskiem spóźnionym. Zgodnie z art. 187§ 2.k.p.c. pozew może zawierać wnioski o zabezpieczenie powództwa, nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności i przeprowadzenie rozprawy w nieobecności powoda oraz wnioski służące do przygotowania rozprawy, a w szczególności wnioski o:1) wezwanie na rozprawę wskazanych przez powoda świadków i biegłych; 2)dokonanie oględzin; 3) polecenie pozwanemu dostarczenia na rozprawę dokumentu będącego w jego posiadaniu, a potrzebnego do przeprowadzenia dowodu, lub przedmiotu oględzin; 4) zażądanie na rozprawę dowodów znajdujących się w sądach, urzędach lub u osób trzecich.

Analiza przytoczonego przepisu prowadzi do wniosku , że skarżony wniosek dowodowy winien być zawnioskowany już w pozwie.

W dalszej kolejności wskazać należy, iż przedmiotowy wniosek dowodowy nie może odnieść spodziewanego przez stronę skarżącą skutku także z przyczyn natury formalnej. Postanowienie Sądu Rejonowego o oddaleniu ww. wniosków dowodowych, wydane na rozprawie w dniu 10 listopada jest postanowieniem niezaskarżalnym w drodze zażalenia - nie jest ono bowiem postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie, ani postanowieniem wymienionym enumeratywnie w treści art. 394 § 1 k.p.c., ani też nie podlega zaskarżeniu na podstawie przepisów szczególnych. Niezaskarżalność powyższego postanowienia Sądu I instancji nie oznacza jednak, że z chwilą jego ogłoszenia stało się ono prawomocne. Zgodnie bowiem z treścią art. 363 § 2 k.p.c., mimo niedopuszczalności odrębnego zaskarżenia, nie stają się prawomocne postanowienia podlegające rozpoznaniu przez sąd drugiej instancji, gdy sąd ten rozpoznaje sprawę, w której je wydano. Podstawą prawną badania przez Sąd Odwoławczy zasadności niezaskarżalnych postanowień Sądu I instancji wydanych przed wydaniem wyroku w ramach tzw. uprzedniej kontroli prawidłowości orzeczenia jest przepis art. 380 k.p.c. Zgodnie z jego treścią sąd drugiej instancji, na wniosek strony, rozpoznaje również te postanowienia sądu pierwszej instancji, które nie podlegały zaskarżeniu w drodze zażalenia, a miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Dopuszczalność kontroli niezaskarżalnych postanowień Sądu I instancji przez Sąd Odwoławczy w trybie art. 380 k.p.c. znajduje potwierdzenie w utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego, który wskazuje, że „warunkiem takiej kontroli niezaskarżalnego postanowienia, które miało wpływ na wynik sprawy, jest zamieszczenie stosownego wniosku w środku odwoławczym skierowanym przeciwko postanowieniu podlegającemu zaskarżeniu zażaleniem” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2014 r., II UZ 63/13, LEX nr 1418894).Sąd Odwoławczy w pełni podziela również stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym „gdy w sprawie występuje profesjonalny pełnomocnik wniosek taki powinien być jednoznacznie sformułowany, gdyż nie ma podstaw do przypisywania pismom przez niego wnoszonym treści wprost w nich niewyrażonych” (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2008 r., II CZ 54/08, LEX nr 447663; z dnia 28 października 2009 r., II PZ 17/09, LEX nr 559946).

W przedmiotowej sprawie profesjonalny pełnomocnik skarżącej takiego wniosku w trybie art. 380k.p.c. nie sformułował, mimo zgłoszonego zarzutu w trybie art. 162k.p.c. wobec czego utracił możliwość kontroli instancyjnej postanowienia o oddaleniu zawnioskowanych dowodów.

Wnioski dowodowe zgłoszone po raz pierwszy w postepowaniu apelacyjnym podlegały natomiast oddaleniu na podstawie art. 381k.p.c. Zgodnie z nim Sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Rzeczone wnioski strona powodowa mogła powołać już przed Sądem pierwszej instancji.

W ocenie Sądu Okręgowego w stanie faktycznym sprawy należy się zgodzić także z argumentacją prawną Sądu Rejonowego. Znajduje ona bowiem oparcie zarówno w ustalonym stanie faktycznym jak i normie art. 527 k.c. Uwzględnienie powództwa opartego na art. 527 k.c. jest możliwe bowiem tylko w razie istnienia związku przyczynowego między zaskarżoną czynnością prawną a niewypłacalnością dłużnika. Z prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego wynika natomiast , że zobowiązania dłużnika korzystające z pierwszeństwa zaspokojenia przed wierzytelnościami powoda oraz wpisane na nieruchomości w dacie czynności hipoteki zabezpieczające inne wierzytelności przewyższające wartość nieruchomości albowiem strona powodowa nie wykazała aby było inaczej, wskazują jednoznacznie, że nawet w wypadku niedokonania kwestionowanej czynności, powód w toku egzekucji z nieruchomości lokalowej nie uzyskałby zaspokojenia tych wierzytelności, o których ochronę zbiegał w sprawie niniejszej. Jeżeli więc stan majątku dłużnika uniemożliwiał zaspokojenie wierzyciela niezależnie od tego, czy zaskarżona czynność zostałaby dokonana, nie istnieje związek przyczynowy między tą czynnością a pokrzywdzeniem wierzycieli, co skutkuje koniecznością oddalenia skargi pauliańskiej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2007 r. II CSK 384/06).

Z powyższych względów apelacja została oddalona na podstawie art. 385k.p.c. O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98k.p.c zgodnie z jego wynikiem obciążając powódkę jako stronę przegrywającą sprawę.