Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 września 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił T. J. (1) prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił wymaganego 15 letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład uwzględnił jako pracę w warunkach szczególnych okresy zatrudnienia:

- od 2 listopada 1978 roku do 17 października 1988 roku w (...) Nr 2 w Ł.,

- od 22 października 1988 roku do 30 kwietnia 1990 roku w (...) 8 S.A.;

- od 23 maja 1990 roku do 14 sierpnia 1991 roku w (...) Nr 2 w Ł.;

- od 2 stycznia 1997 roku do 31 grudnia 1998 roku w PPUH (...).

Do stażu pracy w szczególnych warunkach nie zaliczono okresów zatrudnienia:

- od dnia 2 listopada 1976 roku do 1 listopada 1978 roku w (...) Nr 2 w Ł., ponieważ nie zostało przedłożone świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych a z przedłożonej dokumentacji nie wynika, że praca była wykonywana w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy;

- od dnia 22 maja 1995 roku do 31 grudnia 1998 roku w (...) w Ł., ponieważ brak jest świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub dokumentacji zastępczej jednoznacznie potwierdzającej zatrudnienie w warunkach szczególnych. Ubezpieczony udowodnił ogólny staż pracy wynoszący 25 lat i 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

(decyzja –k. 48 plik IV akt ZUS)

T. J. (1) uznał w/w decyzję organu rentowego za krzywdzącą i w dniu 14 września 2016 roku złożył odwołanie wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie emerytury. Wskazał, że w okresie od dnia 22 maja 1995 roku do 31 grudnia 1996 roku (a nie jak błędnie wskazał organ rentowy do dnia 31 grudnia 1998 roku) będąc zatrudnionym w (...) w Ł. pracował na stanowisku operatora dźwigu, co potwierdza wpis w książeczce ubezpieczeniowej. Tym samym nie może być wątpliwości, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

(odwołanie - k. 2)

W odpowiedzi organ rentowy wniósł o jego oddalenie przytaczając argumentację jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie k. 4)

Wnioskodawca, podczas rozprawy w dniu 22 grudnia 2016 roku, wniósł o zaliczenie pracy w warunkach szczególnych w okresie od 22 maja 1995 roku do końca grudnia 1998 roku w firmie (...) oraz ewentualnie o zaliczenie okresu służby wojskowej od 28 października 1974 roku do 2 października 1976 roku.

(stanowisko wnioskodawcy e -protokół z dnia 22 grudnia 2016 roku 00:01:31- płyta CD k. 28)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca T. J. (1) urodził się w dniu (...).

(bezsporne)

W dniu 29 lipca 2016 roku wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę.

(wniosek o emeryturę – k. 1 - 4 plik IV akt ZUS)

W okresie od dnia 21 listopada 1972 roku do dnia 7 czerwca 1974 roku T. J. (1) był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Ł. na stanowisku pomoc mechanika napraw pojazdów samochodowych

(świadectwo pracy k.3 akt ZUS)

W okresie od dnia 28 października 1974 roku do 4 października 1976 roku obywał służbę wojskową.

(wyciąg z książeczki wojskowej k. 4 akt ZUS)

Wnioskodawca w okresie od 2 listopada 1976 roku do 14 sierpnia 1991 roku był zatrudniony (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w Ł. na stanowiskach mechanika maszyn budowlanych i kierowcy - operatora żurawia samochodowego.

(świadectwo pracy k.5 akt ZUS, zaświadczenie k. 8 plik IV akt ZUS, umowa o pracę z dnia 26 października 1976 roku k. 9 plik IV akt ZUS, angaże z dnia 21 sierpnia 1978 roku, 13 listopada 1978 roku, 12 czerwca 1979 roku, 21 października 1980 roku 6 stycznia 1980 roku, z dnia 27 czerwca 1982 roku, z dnia 25 lutego 1983 roku, z dnia 20 lipca 1983 roku, z dnia 15 grudnia 1983 roku, z dnia 31 marca 1985 roku, z dnia 31 stycznia 1986 roku, z dnia 11 czerwca 1986 roku, z dnia 29 czerwca 1987 roku, z dnia 1 września 1987 roku, z dnia 24 lutego 1988 roku, z dnia 22 czerwca 1988 roku i z dnia 2 stycznia 191 roku k. 11- 18 plik IV akt ZUS, umowa o pracę z dnia 1 kwietnia 1991 roku k. 19 plik IV akt ZUS )

T. J. (1), w dniu 21 maja 1980 roku, nabył uprawnienia do obsługi ciężkich maszyn budowlanych i drogowych do wielkości 25 ton, klasy II, specjalizacja żurawie samojezdne kołowe a) samojezdne, b) samochodowe.

(decyzja z dnia 21 maja 1980 roku - wszyta koperta k. 36)

W okresie od dnia 23 maja 1995 roku do dnia 31 grudnia 1996 roku odwołujący pracował u J. P. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno - Usługowym (...) w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku operatora dźwigu. /świadectwo pracy k.36 akt osobowych k.36/

W okresie od 2 stycznia 1997 roku do 31 marca 1999 roku ubezpieczony zatrudniony był Przedsiębiorstwie Produkcyjno - Usługowo – Handlowym (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku operatora dźwigu. /świadectwo pracy k.1 akt osobowych k.36/

Oba przedsiębiorstwa miały jedną wspólną bazę, ten sam sprzęt i obsługę kadrową. W obu firmach wykonywał te same obowiązki i obsługiwał ten sam sprzęt w postaci dźwigu zamontowanego na samochodzie marki S. - 66.

(świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 1996 roku - wszyta koperta k. 36, wpis w legitymacji ubezpieczeniowej - wszyta koperta k. 13, zeznania wnioskodawcy z dnia 11 maja 2017 roku k. 44v w zw. z wyjaśnieniami złożonymi w dniu 7 marca 2017 roku 00:46:49 -00:54:11 e -protokół - płyta CD k. 42, zeznania świadka S. G. 00:30:13 - 00:35:37 e - protokół z dnia 7 marca 2017 roku - płyta CD k. 42)

Firma (...) w Ł. była firmą ogólnobudowlaną, zatrudniała spawaczy, montażystów, natomiast w bazie odbywała się wszelka naprawa sprzętu.

(zeznania wnioskodawczyni z dnia 11 maja 2017 roku k. 44v w zw. z wyjaśnieniami złożonymi w dniu 22 grudnia 2016 roku 00:01:31-00:09:03 e -protokół - płyta CD k. 28,

T. J. (1) w czasie pracy w firmie (...) w Ł. zajmował się wyłącznie obsługą samochodowego dźwigu. Dźwig był umieszczony na S. 66. Wnioskodawca rano przyjeżdżał do bazy skąd pobierał sprzęt i jechał na budowę. Na budowie podawał wszelkie ciężkie elementy np. przy montowaniu hal. Dźwigiem podnosił słupy, belki, beton, dokonywał także rozładunku np. rusztowań. Nie był oddelegowany do innych czynności, nie korzystał z urlopów bezpłatnych. W firmie nigdy nie było przestojów.

( zeznania wnioskodawczyni z dnia 11 maja 2017 roku k. 44v w zw. z wyjaśnieniami złożonymi w dniu 22 grudnia 2016 roku 00:01:31-00:09:03 e -protokół - płyta CD k. 28 i w zw. z wyjaśnieniami złożonymi na rozprawie w dniu 7 marca 2017 roku 00:zeznania świadka S. G. 00:14:34 - 00:21:03 oraz 00:35:37 -00:45:59 e - protokół z dnia 7 marca 2017 roku - płyta CD k. 42)

W okresie od 2 stycznia 1997 roku do 31 grudnia 1998 roku T. J. (1) był zatrudniony w PPUH (...) na stanowisku kierowca - operator dźwigu. (świadectwo pracy z dnia 31 marca 1999 roku - wszyta koperta k. 36, umowa o pracę z dnia 2 stycznia 1997 roku - wszyta koperta k. 36, rozwiązanie umowy o pracę z dnia 26 lutego 1999 roku - wszyta koperta k. 36, angaż z dnia 1 kwietnia 1997 roku - wszyta koperta k. 36, umowa o prace z dnia 1 lipca 1997 roku - wszyta koperta k. 36, angaż z dnia 1 kwietnia 1998 roku - wszyta koperta k. 36, angaż z dnia 31 grudnia 1998 roku - wszyta koperta k. 36, karta wynagrodzenia za rok 1997 i 1998 - wszyta koperta k. 36, wpis w legitymacji ubezpieczeniowej - wszyta koperta k. 13)

Wnioskodawca posiada prawo jazdy kategorii A i B od 9 czerwca 1972 roku zaś kategorii C, BE, CE i T od dnia 16 listopada 1976 roku.

(kserokopia prawa jazdy k. 42 plik IV akt ZUS)

Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(bezsporne)

Wnioskodawca wykazał 25 letni okres podlegania ubezpieczeniom społecznym w tym 24 lata, 6 miesięcy i 28 dni okresów składkowych, 5 miesięcy i 29 dni okresów nieskładkowych w tym 14 lat, 8 miesięcy i 12 dni okresów pracy w warunkach szczególnych.

(okoliczność bezsporna).

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tj. z dnia 20 maja 2016 r., Dz.U. z 2016 r. poz. 887) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 - wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Z kolei art. 184 ust. 2 cytowanej ustawy stanowi, iż emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Stosownie do art. 32 ust. 1 powołanej ustawy, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. ustęp 2 tego przepisu stanowi natomiast, że dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Ustęp 4 cytowanego przepisu stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ustępie 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ustępie 2 i 3 przysługuje prawo
do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Przywołane przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz.43 z zm.).

W myśl § 2 tego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac
w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ustęp 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.
W § 3 ustawodawca przyjął, że za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany „wymaganym okresem zatrudnienia” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Z kolei § 4 tego rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W przedmiotowej sprawie nie był kwestionowany wymagany okres zatrudnienia. Ubezpieczony T. J. (1) udowodnił bowiem 25 letni okres składkowy
i nieskładkowy.

Przedmiotem sporu było wykazanie przez wnioskodawcę wymaganego okresu, co najmniej 15 lat, pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy wydając zaskarżoną decyzję uznał, iż T. J. (2) nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Tym samy organ rentowy zakwestionował okres pracy wnioskodawcy w:

- w (...) Nr 2 w Ł. od dnia 2 listopada 1976 roku do 1 listopada 1978 roku ( 2 lata),

- w (...) w Ł. od dnia 22 maja 1995 roku do 31 grudnia 1996 roku, ( 1 rok, 7 miesięcy i 9 dni)

Przyczyną, dla której organ rentowy nie uwzględnił pracy wnioskodawcy w powyższych okresach jako pracy w warunkach szczególnych był brak dokumentacji potwierdzającej charakter tej pracy.

Przy czym wnioskodawca w odwołaniu jak i w trakcie postępowania wnosił o zaliczenie jako pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w (...) w Ł. od dnia 22 maja 1995 roku do 31 grudnia 1996 roku.

Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest - w myśl § 2 ust. 2 - świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy, w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85, Lex 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, Lex 14625; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, Lex 48778). Zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998 roku, II UKN 440/97, Lex 34199). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyłączone jest, stosownie do treści art. 473 §1 k.p.c., zastosowanie przepisów ograniczających dopuszczalność dowodów ze świadków i przesłuchania stron (art. 246 i 247 k.p.c.). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalne jest wykazywanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń, z ubezpieczenia społecznego, także gdy z dokumentów wynika co innego. W orzecznictwie (wyroki Sądów Apelacyjnych: w S. z dnia 20 września 2012 roku, III AUa 374/12 Lex 1223476, w Ł. z dnia 3 kwietnia 2013 roku, III AUa 1267/12 - Lex 1312036, w B. z dnia 17 kwietnia 2013 roku, III AUa 10430/12 - Lex 1314677) przyjmuje się, że „dowód tylko z zeznań świadków, z uwagi na szczególny i wyjątkowy charakter prawa do emerytury w obniżonym wieku, nie może przesądzać o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, zwłaszcza, gdy fakty wynikające z zeznań świadków nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji pracowniczej. Inaczej mówiąc moc dowodowa zeznań świadków, jest tak niska, że dowody z zeznań świadków nie spełniają wymogu dowodów pewnych, jednoznacznych i precyzyjnych. Z tej zatem przyczyny na takich dowodach nie można oprzeć orzeczenia pozytywnego dla strony.” W tej kategorii spraw podkreśla się, że same zeznania świadków czy ubezpieczonego, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych, nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, sygn. II UKN 598/00, Lex nr 79840, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku sygn. I PK 194/08, Lex nr 653420). Nie jest natomiast dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, przez co tak zatrudniony nie spełniał koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. II UK 306/07 Lex 528599).

Należy również wskazać, że świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą § 2 ww. rozporządzenia stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 roku sygn. III AUa 3113/08, Lex nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 roku sygn. III AUa 466/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 roku sygn. III AUa 795/08, opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60). Sąd nie jest zatem w żaden sposób związany oceną charakteru zatrudnienia pracownika dokonaną przez pracodawcę w wystawionym pracownikowi świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Ma ono służyć jedynie celom dowodowym. Dokument ten podlega co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód (art. 233 § 1 k.p.c.) – vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. I UK 316/08, LEX nr 707858, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2011r., sygn. akt III UK 213/10, LEX nr 950436). Oczywiście brak odpowiedniego świadectwa pracy jest uchybieniem formalnym, jednak Sąd bada rzeczywisty stan sprawy.

Ubezpieczony T. J. (1) udowodnił zarówno zeznaniami świadka jak i przedłożonymi dokumentami w postaci świadectwem pracy, iż będąc zatrudnionym w (...) w Ł. w okresie od dnia 22 maja 1995 roku do dnia 31 grudnia 1996 roku wykonywał pracę w szczególnych warunkach, jako operator dźwigu w pełnym wymiarze czasu pracy, nie wykonując przy tym żadnych innych prac. Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że w Dziale V zostały wymienione prace w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych, a w poz. 3 prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych. Prace te są pracami w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Ponadto stanowisko, na którym świadczył pracę wnioskodawca w spornym okresie od dnia 22 maja 1995 roku do dnia 31 grudnia 1996 roku zostało wyszczególnione w zarządzeniu resortowym, tj. Zarządzeniu nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MB z dnia 6 grudnia 1983 r.) Wykazie A Dziale V, poz. 3, pkt 4 – prace na stanowisku: „maszynista żurawi samojezdnych kołowych i gąsienicowych”.

Zdaniem Sądu Okręgowego, zebrany w sprawie materiał dowodowy dał dostateczne podstawy do uznania pracy świadczonej przez odwołującego się w (...) w okresie od dnia 22 maja 1995 roku do dnia 31 grudnia 1996 roku na stanowisku operatora sprzętu ciężkiego. Na podstawie zeznań wnioskodawcy i świadka S. G. Sąd poczynił ustalenia, iż do głównych obowiązków wnioskodawcy należało przenoszenie oraz rozładunek wszelkich elementów jak belki, słupy, beton, rusztowania za pomocą dźwiga samochodowego.

Wymienione prace wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Nie bez znaczenia dla oceny wiarygodności zebranego materiału dowodowego jest również okoliczność, iż czynności wykonywane przez wnioskodawcę w firmie (...) jak i firmie PPUH (...) były analogiczne, a wnioskodawca posiada, uwzględnione przez organ rentowy, dokumenty (angaże, umowa o pracę, karty wynagrodzeń i legitymacja ubezpieczeniowa) poświadczające wykonywanie pracy w warunkach szczególnych z okresu pracy w firmie PPUH (...).

Wskazać należy, że właściciele firmy (...) jak i firmie PPUH (...) korzystały z tej samej bazy, sprzętu i obsługi kadrowej. Pracownicy po 2 latach pracy byli przerzucania z jednej firmy do drugiej. Wnioskodawca po zakończeniu pracy w firmy (...) a następnie po rozpoczęciu pracy w firmie PPUH (...) nadal wykonywał te same czynności co dotychczas i pracował nawet na tym samym sprzęcie tj. S. (...). W związku z tym organ rentowy uznając okres pracy w firmie PPUH (...) powinien - przy braku zmiany po stronie powoda obowiązków - tak samo potraktować jako okres pracy w szczególnych warunkach w czasie zatrudnienia w firmie (...).

Odnosząc się spornej kwestii jaką było zaliczenie do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zasadniczej służby wojskowej odbywanej przez wnioskodawcę w okresie od 28 października 1974 roku do 4 października 1976 roku, to wskazać należy na obowiązujący w dacie rozpoczecia odbywania służby art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (t. j. Dz.U. z 2004 r., Nr 241, poz. 2416, ze zm.), zgodnie z którym czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wlicza się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął - w zakreślonym ustawowo terminie trzydziestu dni od dnia zwolnienia ze służby wojskowej - zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby.

Zgodnie zaś z § 19 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. przy ustalaniu okresów pracy, o których mowa w § 2, uwzględnia się również okresy takiej pracy (służby), wykonywanej przed dniem wejścia w życie rozporządzenia /ust. 1/. Prace dotychczas zaliczone do I kategorii zatrudnienia w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (Dz. U. z 1979 r. Nr 13, poz. 86 i z 1981 r. Nr 32, poz. 186) uważa się za prace wykonywane w szczególnych warunkach, o których mowa w § 4 /ust. 2/.

W wyroku z dnia 6 kwietnia 2006 r. sygn. III UK 5/06, wydanym na gruncie przepisów wcześniej obowiązującej ustawy o powszechnym obowiązku wojskowym z dnia 30 stycznia 1959 r., Sąd Najwyższy stwierdził, że okres zasadniczej służby wojskowej odbytej w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zalicza się do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), jeżeli pracownik w ustawowym terminie zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia /opubl. OSNP 2007/7-8/108, M.P.Pr. (...)/. W kolejnych orzeczeniach Sąd Najwyższy prezentował jednolitą wykładnię według której okres służby wojskowej dla żołnierza zatrudnionego przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach szczególnych (I kategorii zatrudnienia), który po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach, jest nie tylko okresem służby w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale także okresem pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych charakterze (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2009 r., II UK 215/09 OSNP 2011 nr 15-16, poz. 219; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2010 r., I UK 333/09, LEX nr 585739; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2012 r., II UK 265/11, LEX nr 1227192). W wyroku z dnia 25 lutego 2010 r. sygn. II UK 215/09 Sąd Najwyższy stwierdził, że żołnierz zasadniczej służby wojskowej, któremu na podstawie § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1956 r. w sprawie zaliczania pracowników do kategorii zatrudnienia (Dz.U. Nr 39, poz. 176, ze zm.) zaliczono służbę wojskową do zatrudnienia w pierwszej kategorii zatrudnienia i który następnie na mocy § 9 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (Dz.U. Nr 13, poz. 86 ze zm.) zachował to uprawnienie, ma prawo do zaliczenia tej służby jako okresu pracy w szczególnych warunkach na podstawie § 19 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w związku z art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /OSNP 2011/15-16/219/.

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż praca wykonywana przez wnioskodawcę w okresie pracy przypadającym przed powołaniem do odbywania zasadniczej służby wojskowej nie była zaliczana do prac wykonywanych w warunkach szczególnych. Nadto wnioskodawca nie powrócił do tego zakłądu po jej odbyciu. A skoro tak to wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do zaliczenia okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej do stażu pracy w szczególnych warunkach na podstawie § 19 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w związku z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

N. od tego udowodniony przez ubezpieczonego dodatkowy staż pracy w szczególnych warunkach wynosi 1 rok, 7 miesięcy i 9 dni, a zatem łącznie z okresami uznanymi przez organ rentowy ( 14 lat, 8 miesięcy i 12 dni) stanowi 16 lat, 3 miesięcy i 21 dni , tym samym przekraczający ustawowe minimum 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Reasumując, z zebranego materiału dowodowego wynika jasno, iż wnioskodawca legitymuje się ponad 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych uprawniającym do wcześniejszej ze względu na wiek emerytury.

Na podstawie art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do emerytury powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do jej nabycia.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 lipca 2016 roku, to jest od pierwszego dnia miesiąca złożenia wniosku o emeryturę.

E.W.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć organowi rentowemu, wypożyczając akta rentowe.

5 VI 2017 roku.