Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 27 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Suchej Beskidzkiej I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Kazimierz Firlej

Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Boczek

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2017 roku w Suchej Beskidzkiej na rozprawie

sprawy z wniosku B. P.

z udziałem K. K., K. P., A. P. (1) i A. F.

o zasiedzenie

p o s t a n a w i a:

1.  oddalić wniosek;

2.  przyznać od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej na rzecz adw. A. B. kwotę 738 zł (siedemset trzydzieści osiem złotych) z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

3.  nakazać pobrać od wnioskodawczyni B. P. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej kwotę 2.000 zł (dwa tysiące złotych)
z tytułu opłaty od wniosku, kwotę 4.900,75 zł (cztery tysiące dziewięćset 75/100 złotych) z tytułu wydatków wyłożonych ze Skarbu Państwa i kwotę 738 zł (siedemset trzydzieści osiem złotych) z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej przyznanej od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej adw. A. B.;

4.  stwierdzić, że każdy uczestnik ponosi pozostałe koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

Sygn. akt I Ns 271/15

UZASADNIENIE

postanowienia Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej

z dnia 27 kwietnia 2017 r., sygn. akt I Ns 271/15

Wnioskiem z dnia 26 sierpnia 2014 r. (k. 2) wnioskodawczyni B. P. wniosła o stwierdzenie, że E. i A. P. (1) nabyli na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej przez zasiedzenie z dniem 25 marca 1982 r. własność nieruchomości położonej w Z., składającej się z części działki nr (...) oraz części działki nr (...), objętych księgą wieczystą nr (...).

Wnioskodawczyni w uzasadnieniu wniosku (k. 2-6) podała, że uczestnik postępowania K. K. jest właścicielem działki ewid. nr (...) oraz działki ewid. nr (...), objętych księgą wieczystą nr (...). Działki te posiadały poprzednio inną numerację, tj. odpowiednio nr (...) i (...). Działka (...) stanowiła wcześniej własność M. Z. i S. Z., zam. Z. (...). Następnie działkę tę nabył uczestnik. Z kolei działka nr (...) stanowiła w przeszłości własność C. i E. M., zam. Z. (...). Według wiedzy wnioskodawczyni została podzielona na działki (...). Działki nr (...) sąsiadują bezpośrednio od strony południowo-zachodniej z działką nr (...), będącej własnością wnioskodawczyni. Działka wnioskodawczyni powstała z podziału działki nr (...), należącej do jej rodziców, na działki nr (...). Działkę nr (...) rodzice wnioskodawczyni A. i E. P. nabyli w dniu 25 marca 1972 r. od O. T. (c. A. i A.), M. K. (1), M. T., O. T. (c. W. i A.), N. S., W. M., G. T. i H. P. aktem notarialnym umowy sprzedaży Rep. A Nr (...).

W umowę wkradł się błąd dotyczący powierzchni zakupionej działki, który następnie został powielony we wpisie do ksiąg wieczystych, tj. w § 1 umowy widniało 8 arów 64 metrów kwadratowych, a w § 7 umowy 9 arów 38 metrów kwadratowych. Wobec tego w księdze wieczystej winna być ujawniona powierzchnia 9 arów 38 metrów kwadratowych. Powierzchnia działki ewid. nr (...) – 9 arów 38 metrów kwadratowych figurowała w ewidencji gruntów od założenia ewidencji gruntów w 1968 – 69 w poz. rej. (...). Pomimo tego w KW (...), założonej dla działki budowlanej liczba (...) oraz działki gruntowej liczba (...) wpisano obszar 8 arów 64 metrów kwadratowych. Pomimo tych nieścisłości rodzice wnioskodawczyni od momentu zakupu w dniu 25 marca 1972 r. działki o nr (...), użytkowali całą powierzchnię 9 arów 38 metrów kwadratowych, obejmującą również część stanowiącą obecnie działki objęte wnioskiem. Również wnioskodawczyni otrzymując w drodze darowizny z dnia 24 kwietnia 1991 r. od swoich rodziców działkę nr (...) i przejmując po nich przedmiot niniejszego postępowania, traktowała ją jak swoją własność, kosiła ją, zbierała siano, dbałą o nią.

W odpowiedzi na wniosek z dnia 10 marca 2015 r. (k. 84) uczestnik K. K. nie uznał żądania wnioskodawczyni i wniósł o zasądzenie kosztów postępowania.

Uczestnik podał (k. 84-87), że w 1972 r. A. i E. P. kupili działkę nr (...), która w dniu nabycia była ogrodzona drewnianym płotem. Ogrodzone były również działki dziadków uczestnika – C. i E. M.. Pomiędzy ogrodzeniami był rów odwadniający, którego środek stanowił granicę pomiędzy działkami. Rodzina P. zmieniała ogrodzenia swojej posesji, a nowe ogrodzenia były budowane w miejscu starych. Rodzina P. nigdy nie używała stanowiącej obecnie własność uczestnika nieruchomości. Uczestnik wskazał ponadto, że w 1990 r. został sporządzony protokół ustalenia granic, a wnioskodawczyni i jej rodzice brali udział w stabilizowaniu i utrwalaniu granic i nikt nie zgłaszał zastrzeżeń. W 2007 r. po raz kolejny były przeprowadzane czynności utrwalania granic, w których również brała udział wnioskodawczyni i nie wnosiła zastrzeżeń.

Na rozprawie w dniu 22 grudnia 2016 r. (k. 349) pełnomocnik wnioskodawczyni z urzędu sprecyzował żądanie wniosku, wnosząc o zasiedzenie działek nr (...) o pow. 0,0040 ha i nr (...) o pow. 0,0059 ha – zgodnie z mapą projektu podziału biegłego A. S. z dnia 17 lipca 2015 r.

Na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2017 r. (k. 423) pełnomocnik wnioskodawczyni z urzędu wniósł jak we wniosku, sprecyzowanym następnie na rozprawie w dniu 22 grudnia 2016 r., oraz o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, oświadczając, że nie zostały opłacone w całości, ani w części. Uczestniczka A. P. (1) przychyliła się do wniosku i oświadczyła, że nie liczy kosztów. Uczestnik K. K. wniósł o oddalenie wniosku i podniósł, że nie liczy kosztów.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Przedmiot postępowania stanowi część położonej w Z. działki o nr ewid. (...), stanowiąca po sporządzeniu planu podziału geodezyjnego działkę nr (...), o pow. 0,0040 ha, oraz część działki o nr ewid. (...), stanowiąca po sporządzeniu projektu podziału geodezyjnego działkę nr (...), o pow. 0,0059 ha.

Przedmiotowy obszar stanowi pas gruntu, począwszy od północnego zachodu od granicy z działką nr (...), dalej w kierunku południowowschodnim wzdłuż granicy z działką nr (...), aż do działki nr (...), stanowiącej drogę. Jego granica zachodnia oznaczona została na projekcie podziału geodezyjnego ciągłą linią koloru czerwonego i przebiega ok. 1,5 m od wschodniej ściany budynku oznaczonego na tym szkicu literą „m”.

Granica ewid. pomiędzy działką nr (...), a działkami nr (...) przebiega wzdłuż oznaczonej na projekcie podziału geodezyjnego linii ciągłej koloru czarnego, oznaczonej punktami 239-94, 113-08 i 103-08 w kolorze żółtym. Punkty te zostały ustalone w oparciu o operaty znajdujące się w Starostwie Powiatowym w S., punkt 239-94 w oparciu o operat regulacji drogi z roku 1994, a pozostałe dwa punkty tj. 113-08 i 103-08 w oparciu o współrzędne wynikające z operatu z 2008 r.

Ogrodzenie drewniane po wschodniej stronie powołanej wyżej granicy ewidencyjnej oznaczone jest linią czarną ciągłą z pełnymi czarnymi kropkami i punktami 87-46-47-51-53-57. Jest to ogrodzenie żerdziowe istniejące na gruncie.

Po zachodniej stronie powyższej granicy ewidencyjnej znajduje się wykonane przez wnioskodawczynię ogrodzenie z folii, oznaczone jest linią czarną ciągłą z pełnymi czarnymi kropkami i punktami nieco w kierunku zachodnim, tj. od punktu 239-94 (kolor żółty) i dalej 44-45-49-52-54-93.

Pomiędzy ogrodzeniem drewnianym i ogrodzeniem z folii znajduje się rowek odprowadzający wody opadowe, oznaczony linią przerywaną koloru czarnego.

Na wyodrębnionej działce nr (...), w jej północno wschodniej części rośnie śliwa i daglezja, a w południowej sosna pospolita.

Dowód: mapa projektu podziału nieruchomości z dnia 17 lipca 2015 r. (k. 181), opinia ustna biegłego z dnia 22 grudnia 2016 r. (k. 348/2-349, czas nagrania: 00:07:38)

Działki o nr ewid. (...) i (...), objęte księgą wieczystą nr (...), stanowią własność uczestnika K. K., który w 2009 r. otrzymał je od dziadków – E. i C. M..

Dowód: odpis z księgi wieczystej nr (...) (k. 7-16), zeznania uczestnika K. K. (k. 422-422/2, czas nagrania: 01:40:35)

Działka o nr ewid. (...), objęta księgą wieczystą nr (...), stanowi własność wnioskodawczyni B. P..

Dowód: wydruk z księgi wieczystej nr (...) (k. 128-wykaz zmian gruntowych (k. 41)

Rodzice wnioskodawczyni, E. i A. P. (2), w dniu 25 marca 1972 r. nabyli w drodze sprzedaży od O. T. (c. A. i A.), M. K. (1), M. T., O. T. (c. W. i A.), N. S., W. M., G. T. i H. P. działkę nr (...) (potem nr (...)).

Dowód: akt notarialny z dnia 25 marca 1972 r., Rep. A Nr (...) (k. 17-21), cz. zeznania wnioskodawczyni B. P. (k. 421/2-422, czas nagrania: 01:24:21), cz. zeznania uczestniczki A. P. (1) (k. 422, czas nagrania: 01:38:42)

Działka nr (...) o pow. 0,0938 ha powstała z całej pb. (...) i całej p.gr.l.kat. (...) objętych KW nr (...) oraz z części p.gr.l.kat. (...) objętej l.w.h. (...).

Od założenia ewidencji gruntów w latach 1968-69 r. do 1977 r. (tj. ujawnienia AWZ nr (...) wydanego na rzecz A. i E. P.) działka (...) była wpisana w poz. rej. (...), gdzie jako władająca figurowała O. T. (c. A. i A.).

Dowód: pismo Starostwa Powiatowego w S. z dnia 6 czerwca 2012 r. (k. 24), odpis z rejestru gruntów (k. 28-39), wykaz zmian gruntowych wraz z mapą do celów prawnych (k. 41-42)

W dniu 30 maja 1990 r. zostały ustalone granice działki nr (...). Od strony zachodniej granicę z działką (...) stanowił płot drewniany.

W czynnościach tych brała udział B. P. i jej rodzice, którzy następnie podpisali sporządzony protokół graniczny.

Dowód: protokół graniczny z dnia 19 września 1990 r. (k. 88-91)

W dniu 6 sierpnia 1990 r. decyzją Wójta Gminy Z. działka (...) została podzielona na działkę ewid. nr (...), o pow. 0,0526 ha i (...), o pow. 0,0340 ha.

Dowód: decyzja Wójta Gminy Z. z dnia 6 sierpnia 1990 r. wraz z projektem podziału (k. 22-23)

E. i A. P. (1) darowali w dniu 25 kwietnia 1991 r. córce B. P. m.in. działkę o nr (...).

Dowód: akt notarialny z dnia 25 kwietnia 1991 r., Rep. A Nr (...) (k. 25-27)

W dniu 20 czerwca 2007 r. dokonano przyjęcia granic działek nr (...) z działkami sąsiednimi. Granicę z działką (...) wyznaczał rowek odwadniający.

W czynnościach brała udział B. P. (wówczas N.), która podpisała protokół utrwalenia na gruncie nowo wyznaczonych punktów granicznych.

Stanowiąca własność uczestnika działka (...) powstała z podziału działki (...), stanowiącej współwłasność B. Z. i M. Z., zatwierdzonego w dniu 11 maja 2009 r.

Działka (...) powstała z podziału działki (...), stanowiącej własność dziadków wnioskodawcy K. E. i C. M..

Dowód: dokumentacja geodezyjna z podziału działek (k. 48, 92-95), dokumentacja geodezyjna (k. 246)

Ojciec wnioskodawczyni - E. P. zmarł w dniu 25 grudnia 2011 r.

Dowód: odpis aktu zgonu (k. 249)

Przedmiot sprawy od 1962 r. do 2009 r. znajdował się w posiadaniu E. i C. M., stanowiąc ich ogród, w którym rosły jabłonki. E. i C. M. paśli na nim krowę, chodziły po nim ich kury, kosili trawę. Na okres zimy zwozili z pola ostrwie do suszenia siana i następnie je na nim składowali.

E. i C. M. korzystali z przedmiotu sprawy, aż do rowka odwadniającego.

Działka nr (...) od zachodniej strony ogrodzona była drewnianym płotem, który istniał już w chwili zakupu wskazanej działki przez rodziców wnioskodawczyni. Następnie w jego miejscu były stawiane kolejne ogrodzenia.

Dowód: zeznania świadka M. K. (2) (k. 349/2-350, czas nagrania: 00:43:02), zeznania świadka C. M. (k. 350-350/2, czas nagrania: 01:08:01), zeznania świadka M. K. (3) (k. 350/2-351, czas nagrania: 01:34:40), zeznania świadka M. Z. (k. 351-351/2, czas nagrania: 01:56:21), zeznania świadka B. Z. (k. 351/2-352, czas nagrania: 02:15:06), zeznania świadka K. M. (k. 352-352/2, czas nagrania: 02:30:12), zeznania świadka L. T. (k. 352/2-353, czas nagrania: 02:48:31), zeznania uczestnika K. K. (k. 422-422/2, czas nagrania: 01:40:35)

E. i C. M. wybudowali budynek gospodarczy oznaczony na projekcie podziału literą „m”.

Dowód: zeznania uczestnika K. K. (k. 422-422/2, czas nagrania: 01:40:35)

Po przekazaniu przez E. i C. M. przedmiotu sprawy K. K., to on prowadził na nim różne prace, sadził drzewa i krzewy, kosił trawę, składował drzewo. Uczestnik K. K. użytkuje przedmiot sprawy do chwili obecnej.

Dowód: zeznania świadka M. K. (2) (k. 349/2-350, czas nagrania: 00:43:02), zeznania świadka M. K. (3) (k. 350/2-351, czas nagrania: 01:34:40), zeznania świadka K. M. (k. 352-352/2, czas nagrania: 02:30:12), zeznania świadka L. T. (k. 352/2-353, czas nagrania: 02:48:31), zeznania świadka J. B. (k. 421-421/2, czas nagrania: 01:09:49), zeznania uczestnika K. K. (k. 422-422/2, czas nagrania: 01:40:35)

K. K. po otrzymaniu działek (...) od dziadków ogrodził je od strony wschodniej. Wnioskodawczyni podcięła zrobiony przez niego płot i ścięła rosnące na przedmiocie sprawy dwie jodły.

Dowód: zeznania świadka C. M. (k. 350-350/2, czas nagrania: 01:08:01), zeznania świadka M. K. (3) (k. 350/2-351, czas nagrania: 01:34:40), zeznania świadka M. Z. (k. 351-351/2, czas nagrania: 01:56:21), zeznania świadka K. M. (k. 352-352/2, czas nagrania: 02:30:12), zeznania świadka B. Z. (k. 351/2-352, czas nagrania: 02:15:06), zeznania uczestnika K. K. (k. 422-422/2, czas nagrania: 01:40:35)

Wnioskodawczyni na przedmiocie sprawy zrobiła zagrodzenie z palików i rozciągnęła plastikową wstęgę. C. M. trzykrotnie niszczyła to ogrodzenie, a wnioskodawczyni je odnawiała. W konsekwencji K. K. zainicjował przed Sądem Rejonowym w Suchej Beskidzkiej sprawę o ochronę własności, zarejestrowaną pod sygn. akt I C 347/16.

Dowód: zeznania świadka C. M. (k. 350-350/2, czas nagrania: 01:08:01), zeznania świadka M. K. (3) (k. 350/2-351, czas nagrania: 01:34:40), zeznania świadka M. Z. (k. 351-351/2, czas nagrania: 01:56:21), zeznania świadka B. Z. (k. 351/2-352, czas nagrania: 02:15:06), zeznania świadka K. M. (k. 352-352/2, czas nagrania: 02:30:12), zeznania świadka L. Z. (k. 353, czas nagrania: 03:04:54), zeznania uczestnika K. K. (k. 422-422/2, czas nagrania: 01:40:35)

B. P. czyściła rowek odwadniający.

Dowód: zeznania świadka C. M. (k. 350-350/2, czas nagrania: 01:08:01), zeznania świadka M. K. (3) (k. 350/2-351, czas nagrania: 01:34:40), zeznania świadka M. Z. (k. 351-351/2, czas nagrania: 01:56:21), zeznania świadka L. T. (k. 352/2-353, czas nagrania: 02:48:31)

Sąd nie dał wiary zeznaniom wnioskodawczyni B. P. oraz uczestniczki A. P. (1) w zakresie w jakim twierdziła, że przedmiot sprawy był używany przez E. i A. P. (1) od 1971 r., a następnie przez wnioskodawczynię, jak również, że w przeszłości stał na nim stary budynek, który potem został rozebrany, a P. składali tam różne towary, deski, opał. Zeznania te pozostawały bowiem w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w tym z zeznaniami świadków M. K. (2), M. Z., B. Z., K. M. i L. T., które jako osoby obce w stosunku do stron postępowania i niezainteresowane wynikiem postępowania były dla Sądu w pełni wiarygodne. Ich zeznania były ponadto spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniały. Twierdzeń wnioskodawczyni nie potwierdziły ponadto przedłożone przez nią do akt sprawy dokumenty.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 172 § 1 k.c., posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Zgodnie z § 2 powołanego przepisu, po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Z kolei art. 176 § 1. k. c. wskazuje, iż jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.

Ze sformułowania art. 172 k.c. wynika, że do nabycia w drodze zasiedzenia prawa własności nieruchomości konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: samoistnego posiadania oraz upływu czasu 20 lub 30 lat. Dobra wiara posiadacza nie jest samodzielną przesłanką nabycia własności nieruchomości tą drogą, ma tylko takie znaczenie, że skraca termin zasiedzenia. Natomiast z art. 336 k.c. wynika, że posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto postępuje z rzeczą jak właściciel, o czym świadczą okoliczności dostrzegalne dla innych osób, wyrażając tym samym wolę wykonywania względem niej prawa własności. Posiadanie samoistne jest to takie posiadanie, w którym osoba będąca posiadaczem traktuje siebie jak właściciela i w odniesieniu do nieruchomości zachowuje się tak jak właściciel.

Jeśli chodzi o drugą przesłankę zasiedzenia, tj. upływ czasu, to art. 172 k.c. przewiduje dla nieruchomości dwudziestoletni i trzydziestoletni termin zasiedzenia. Terminy te zostały wprowadzone przez ustawę z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy kodeks cywilny (Dz. U. z 1990 r. Nr 55, poz. 321). Poprzednio wynosiły odpowiednio dziesięć i dwadzieścia lat. Jeżeli bieg zasiedzenia rozpoczął się, ale nie zakończył przed wejściem w życie wyżej wymienionej noweli, mają zastosowanie terminy dwudziestoletni i trzydziestoletni (art. 9 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r.). Krótsze natomiast terminy zasiedzenia znajdują zastosowanie w sytuacji, gdy zasiedzenie nastąpiło przed tą datą, tj. przed dniem 1 października 1990 r. (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 1991 r., sygn. akt III CZP 73/90).

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że stanowiące w części przedmiot zasiedzenia działki o nr ewid. (...) i (...) stanowią własność uczestnika K. K., a wcześniej należały do jego dziadków E. i C. M.. Zarówno uczestnik, jak i jego poprzednicy prawni przedmiot sprawy stale obejmowali posiadaniem i użytkowali. Do 2009 r. E. i C. M. paśli na nim krowę, składowali ostrwie, następnie K. K. sadził drzewa, kosił trawę.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, ani z zeznań świadków, ani z dokumentów, w żaden sposób nie potwierdził, aby rodzice wnioskodawczyni – E. i A. P. (1), a następnie wnioskodawczyni korzystali w jakikolwiek sposób z przedmiotu sprawy w okresie wskazanym we wniosku, tj. od 25 marca 1972 r. Wnioskodawczyni nie wykonywała nigdy na przedmiotowym obszarze żadnych prac, nie podejmowała też żadnych czynności, dostrzegalnych dla innych osób, świadczących o woli wykonywania względem niego prawa własności. Niewystarczająca w tym zakresie była okoliczność czyszczenia przez wnioskodawczynię rowku ze spływającą wodą. Wątpliwości budziła również niekonsekwencja samej wnioskodawczyni, która najpierw na przedmiocie sporu wbiła pale i rozciągnęła plastikową taśmę, a następnie domagała się zasiedzenia terenu znajdującego się również za tą taśmą. Gdyby wnioskodawczyni uważała przedmiot sporu za swoją własność z pewnością w całości objęłaby go taśmą. Sąd miał również na uwadze, że zarówno w 1990 r., jak i w 2007 r., kiedy utrwalane były granice działek wnioskodawczyni brała udział w związanych z tym czynnościach, podpisując jednocześnie sporządzane wówczas protokoły.

W konsekwencji uznać należało, że wnioskodawczyni nie wykazała, że przedmiotowa część działki znajdowała się w samoistnym posiadaniu jej lub jej poprzedników prawnych przez wymagany okres czasu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd nie znalazł żadnych podstaw do przyjęcia, że wnioskodawczyni, czy też jej poprzednicy prawni E. i A. P. (1) nabyli przedmiotową nieruchomość w drodze zasiedzenia, w związku z czym na podstawie wyżej powołanych przepisów, oddalił wniosek jak w pkt 1 sentencji postanowienia.

W pkt 2 sentencji, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawczyni z urzędu na podstawie § 8 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 j.t.), Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej (...) kwotę 738,00 zł (600,00 zł wraz z kwotą 138,00 zł stanowiącą podatek Vat).

Prawomocnym postanowieniem z dnia 7 października 2016 r., sygn. akt VI Co 136/14, Sąd Rejonowy w Suchej Beskidzkiej cofnął wnioskodawczyni zwolnienie od kosztów sądowych. W takim przypadku, stosownie do art. 110 zd. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. z 2016 r., poz. 623 t. j.), strona obowiązana jest uiścić wszystkie przepisane opłaty oraz zwrócić wydatki. W związku z tym Sąd orzekł jak w pkt 3 sentencji.

W pkt 4 Sąd oparł się na art. 520 § 1 k.p.c.