Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 kwietnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił J. D. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2014 r.. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że orzeczeniem komisji lekarskiej z dnia 28 marca 2014 roku ubezpieczona została uznana za zdolną do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji pełnomocnik ubezpieczonej J. D. wniósł o jej zmianę.

Zaskarżonej decyzji zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż ubezpieczona jest zdolna do pracy i niewłaściwe uznanie, że nie przysługuje jej prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W uzasadnieniu odwołania wskazał, że ubezpieczona utraciła zdolność do pracy co znajduje potwierdzenie w dokumentacji medycznej. Długotrwałe leczenie, częste wizyty w zakładach opieki zdrowotnej połączone z uciążliwymi i bolesnymi zabiegami, a także ciągłe stosowanie kuracji farmakologicznej wskazują na ciężki stan zdrowia ubezpieczonej oraz jej niezdolność do wykonywania pracy, a co za tym idzie w pełni uzasadniają zmianę wydanej przez organ rentowy decyzji w sprawie.

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona J. D. urodziła się (...). Ma wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem chemii, pracowała jako inspektor ochrony środowiska.

(wywiad zawodowy – k.26 kat ZUS)

Ubezpieczona pobierała zasiłek chorobowy w okresie od 6 listopada 2010 roku, a następnie w okresie od 21 lutego 2011 roku do 20 lutego 2012 roku świadczenie rehabilitacyjne.

W okresie od 21 lutego 2012 roku do 28 lutego 2014 roku J. D. była uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z powodu zaburzeń adaptacyjnych, depresyjnych, osłabienia siły lewych kończyn, niedoczulicy lewostronnej.

Ubezpieczona była również leczona psychiatrycznie od kilku miesięcy, bez poprawy pomimo zmiany leczenia.

(decyzje – k.140, k.150, 259 akt ZUS, orzeczenie lekarza orzecznika – k.33 akt ZUS)

W dniu 7 lutego 2014 roku J. D. złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek k.262 - 263 plik I akt ZUS)

Lekarz orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznał u ubezpieczonej: zaburzenia adaptacyjne depresyjne, niedoczulicę lewostronną przebytą panhisterektomię z powodów mięśniaków macicy i guza łagodnego jajnika prawego. Orzeczeniem z dnia 26 lutego 2014 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

(opinia lekarska z dnia 26.02.2014 r. k.62 – 63 plik II akt ZUS, orzeczenie k.266 – 267 odwrót plik I akt ZUS)

Po rozpoznaniu sprzeciwu ubezpieczonej Komisja lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania ubezpieczonej oraz po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u niej: dystymię, niedoczulicę lewostronną niejasnej etiologii od 2010 roku, usunięcie narządu rodnego w 2012 roku z powodu mięśniaków, łuszczycę w postaci skórnej łagodnej. Orzeczeniem z dnia 28 marca 2014 roku komisja lekarska ZUS uznała, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.

(opinia lekarska z dnia 28.03.2014 r. k.69 – 71 plik II akt ZUS, orzeczenie k.272 – 273 plik I akt ZUS)

U ubezpieczonej rozpoznano: stan po usunięciu macicy mięśniakowatej wraz z przydatkami oraz stan po przebyciu udaru leczony neurologicznie. Przebyty zabieg operacyjny usunięcia macicy mięśniakowatej wraz z przydatkami nie powoduje ograniczenia funkcji życiowych, nie ogranicza zakresu ruchowego oraz nie powoduje u ubezpieczonej niezdolności do pracy.

(opinia biegłego ginekologa – k.15 - 16 oraz opinia uzupełniająca k.159 - 160)

U ubezpieczonej stwierdzono: niewielkie objawy lewostronne, głównie subiektywne, prawdopodobnie po przebytym incydencie niedokrwienia mózgu, obecnie bez ograniczenia sprawności ruchowej. Poza niewielkimi objawami subiektywnymi, głównie w postaci zaburzeń czucia w obecnie przeprowadzonym badaniu neurologicznym nie stwierdzono u ubezpieczonej innych objawów uszkodzenia układu nerwowego mogących powodować istotne ograniczenie sprawności ruchowej w postaci nasilonego niedowładu czy porażenia kończyn. Występujące u ubezpieczonej zaburzenia (w tym zaburzenia w postaci drętwienia) nie ograniczają ogólnej sprawności ruchowej i nie powodują orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy zgodnej z posiadanym przez ubezpieczoną poziomem kwalifikacji zawodowych.

(opinia biegłego neurologa – k.17 - 18 odwrót, opinia uzupełniająca k.164 – 164 odwrót)

Ubezpieczona jest leczona psychiatrycznie od 2013 roku z powodu zaburzeń depresyjno – lękowych mieszanych. Objawy te spowodowane są utratą pracy, współistniejącymi chorobami somatycznymi i trudną sytuacją życiową w której znalazła się ubezpieczona.

Rozpoznane u ubezpieczonej schorzenia z zakresu psychiatrii nie powodują u niej niezdolności do pracy.

(opinia biegłego psychiatry – k.19 - 20 odwrót, ustna opinia uzupełniająca k.165)

U ubezpieczonej rozpoznano: nadciśnienie tętnicze leczone farmakologicznie, dobrze kontrolowane (przy relatywnie niedużych dawkach i ilości leków na nadciśnienie tętnicze). Zaburzenia te nie powodują niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej.

(opinia biegłego kardiologa – k.25 – 28 oraz opinia uzupełniająca k.232)

U ubezpieczonej stwierdzono łuszczycę skóry gładkiej i łuszczycowe zapalenie stawów. Stwierdzone i opisane przewlekłe i szpecące, nie poddające się leczeniu schorzenia skóry oraz dolegliwości bólowe stawów wymagają długotrwałego systematycznego leczenia, dalszej diagnostyki i rehabilitacji. Z powodu rozlicznych schorzeń, a w szczególności neurologicznych, kardiologicznych ubezpieczona może z powodu łuszczycy skóry stosować jedynie leczenie miejscowe, które nie rokuje uzyskania znacznej poprawy jej stanu zdrowia. Z przyczyn dermatologicznych ubezpieczona jest osobą zdolną do pracy.

(opinia biegłego dermatologa – k.58 – 59 oraz opinia uzupełniająca k.152 – 153

U ubezpieczonej rozpoznano pęcherz nadkreatywny bez cech upośledzenia funkcji wydalniczej nerek i bez cech infekcji w zakresie układu moczowego. W badaniu fizycznym nie stwierdzono u ubezpieczonej cech nietrzymania moczu. Podawane przez ubezpieczoną dolegliwości ze strony układu moczowego nie skutkują upośledzeniem funkcji wydalniczej nerek, ani nie stwierdza się u niej infekcji w zakresie układu moczowego. Ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy z przyczyn urologicznych.

(opinia biegłego urologa – k.102 – 103)

U ubezpieczonej stwierdzono wielopoziomowe, dyskopatyczne zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowo – krzyżowym, bez istotnego upośledzenia funkcji kręgosłupa z subiektywnym zespołem bólowym. Badaniem ortopedycznym nie stwierdzono upośledzenia funkcji narządu ruchu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawczyni za częściowo lub całkowicie niezdolną do pracy. Ubezpieczona jest zdolna do pracy i była zdolna do pracy w dacie składania wniosku oraz w dacie wydania zaskarżonej decyzji.

(opinia biegłego ortopedy - k.192 – 194)

Ubezpieczona cierpi na bóle stawów. Sprawność wnioskodawczyni ogranicza osłabiona siła mięśniowa w kończynach po stronie lewej, a nie dolegliwości stawowe. Badanie podmiotowe, przedmiotowe oraz analiza dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy wskazuje, że brak jest podstaw do uznania ubezpieczonej za niezdolną do pracy obecnie, jak i w dacie składania wniosku.

(opinia biegłego reumatologa – k.213 – 213 odwrót)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów w postaci orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS, wniosku o przyznanie renty.

W toku postępowania ubezpieczona zakwestionowała ustalenia komisji lekarskiej ZUS wskazujące, że nie jest ona niezdolna do pracy.

Celem weryfikacji stanowiska ubezpieczonej Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych: neurologa, ginekologa, psychiatry, kardiologa, dermatologa, urologa, ortopedy oraz reumatologa.

Złożone w sprawie opinie są jasne, zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi ubezpieczona, w oparciu analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie ubezpieczonej. Sąd oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową opinii powołanych w sprawie biegłych. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegli określili schorzenia występujące u ubezpieczonej oraz ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych. Zdaniem Sądu, opinie biegłych są rzetelne, zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Wskazać należy, że biegli z zakresu neurologii, ginekologii, psychiatrii, kardiologii oraz dermatologii odnieśli się do zarzutów złożonych przez pełnomocnika ubezpieczonej i w złożonych opiniach uzupełniających szczegółowo uzasadnili swoje stanowisko w niniejszej sprawie.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego neurologa jako niezasadny i zamierzający do przedłużenia postępowania. Podkreślić należy, że biegły neurolog w wydanych opiniach szczegółowo odniósł się do stanu zdrowia ubezpieczonej i ocenił jej zdolność do pracy na dzień wydania zaskarżonej decyzji. Kwestia zaś ewentualnego pogorszenia się stanu zdrowia ubezpieczonej po dniu wydania zaskarżonej decyzji może być przedmiotem postępowania, o ile ubezpieczona wystąpi z takim wnioskiem.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego reumatologa, bowiem biegła w opinii wyjaśniła kwestie poruszane we wniosku.

Podkreślić należy, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą, więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art.217§1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku II CR 817/73).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

Zgodnie z treścią art.57 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2016 roku, poz.883 z późn. zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność powstała w okresach wymienionych w cytowanym przepisie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Brak choćby jednego z warunków wymienionych w art.57 ww. ustawy powoduje brak prawa do świadczenia.

W niniejszej sprawie spór między stronami ograniczał się do oceny stanu zdrowia ubezpieczonej pod kątem niezdolności do pracy.

Zgodnie z treścią art.12 ww. ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji i możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art.13 ust.1 ww. ustawy).

W definicji niezdolności do pracy ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej, jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował istnienie potencjalnej przydatności do pracy. Chodzi zatem o zdolność do pracy zarobkowej nie tylko, jako zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy, ale zdolność do podjęcia pracy w ogóle, z uwzględnieniem rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku, predyspozycji psychofizycznych.

Zdolność do pracy ma dwa elementy: biologiczny (ogólna sprawność psychofizyczna) i gospodarczy (przydatność na rynku pracy). Należało zatem ustalić, czy ubezpieczona jest zdolna do wykonywania pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, czy jej kwalifikacje pozwalają na wykonywanie innej pracy, czy też konieczne jest jej przekwalifikowanie.

Niezdolność do wykonywania dotychczasowej pracy nie jest kryterium niezdolności do pracy w rozumieniu art.12 ww. ustawy. Brak możliwości wykonywania dotychczasowej pracy nie jest wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy, gdy jest możliwe podjęcie innej pracy (w swoim zawodzie, bez przekwalifikowania lub gdy rokowanie co do przekwalifikowania jest pozytywne). Niezdolność do wykonywania dotychczasowej pracy jest warunkiem koniecznym do ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym jeżeli wiek, poziom wykształcenia, predyspozycje psychofizyczne dają podstawy do uznania, że jest możliwe podjęcie pracy w zawodzie albo po przekwalifikowaniu. W wyroku z dnia 8 września 2014 roku (I UK 431/14, Legalis nr 1330112) Sąd Najwyższy wskazał, iż „doniosłe znaczenie w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy (której definicję zawiera art.12 ust.3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) ma podkreślenie, że chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. R. legis wyodrębnienia tej przesłanki stanowi wyeliminowanie sytuacji, w których ubezpieczeni o wyższych kwalifikacjach po utracie zdolności do ich zarobkowego wykorzystania zmuszeni byliby podjąć pracę niżej kwalifikowaną, do której zachowali zdolność, wobec braku środków do życia.

Przyczyna niezdolności do pracy nie ma wynikać z choroby, a z naruszenia sprawności organizmu, czyli czynnika medycznego, który powoduje utratę zdolności do pracy. O częściowej niezdolności do pracy decyduje ocena czy i w jakim zakresie występujące schorzenia wpływają na utratę zdolności do pracy zgodnie z kwalifikacjami.

Zebrany w niniejszym postępowaniu materiał dowodowy nie pozwolił zakwestionować prawidłowości zaskarżonej przez ubezpieczoną decyzji. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego (opinii biegłych: neurologa, ginekologa, psychiatry, kardiologa, dermatologa, urologa, ortopedy oraz reumatologa) wynika jednoznacznie, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. Odmienne ustalenie w tej mierze może być dokonane tylko na podstawie opinii innych biegłych lekarzy, jeżeli ich opinia jest bardziej przekonywująca oraz wszechstronnie przedstawia kwestię nasuwającą wątpliwości w sprawie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87).

Ubezpieczona ma wykształcenie średnie w zawodzie technika chemii, pracowała jako inspektor ochrony (...) prawda, w okresie od 21 lutego 2012 roku do 28 lutego 2014 roku ubezpieczona posiadała prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, to jednak z zebranego w sprawie materiału dowodowego – opinii biegłych: neurologa, ginekologa, psychiatry, kardiologa, dermatologa, urologa, ortopedy oraz reumatologa jednoznacznie wynika, że rozpoznane u ubezpieczonej schorzenia nie ograniczają jej sprawności w stopniu znacznym, powodującym niezdolność do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Z dokumentacji lekarskiej ZUS wynika, iż podstawą do przyznawania ubezpieczonej prawa do renty w okresie od 21 lutego 2012 roku do 20 lutego 2014 roku były zaburzenia adaptacyjne, depresyjne, osłabienie siły lewych kończyn, niedoczulica lewostronna. Z ustaleń Sądu poczynionych w oparciu o opinię biegłej z zakresu psychiatrii wynika, iż obecnie ubezpieczona ujawnia objawy zaburzeń depresyjno – lękowych, jest w dobrym, pełnym kontakcie słowno – logicznym, sytuacyjnie obniżonym nastroju, jest skoncentrowana na licznych schorzeniach somatycznych. Schorzenia te nie powodują niezdolności do pracy. U ubezpieczonej poza niewielkimi objawami subiektywnymi głównie w postaci zaburzeń czucia w przeprowadzonym badaniu neurologicznym nie stwierdzono innych objawów uszkodzenia układu nerwowego. Zaburzenia o takim charakterze nie ograniczają ogólnej sprawności ruchowej ubezpieczonej i nie powodują niezdolności do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji. Także przebyte w przeszłości przez J. D. schorzenia ginekologiczne oraz występujące w chwili obecnej schorzenia kardiologiczne (nadciśnienie tętnicze), dermatologiczne (łuszczyca skóry gładkiej), urologiczne (pęcherz nadaktywny), ortopedyczne (wielopoziomowe, dyskopatyczne zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowym) oraz reumatologiczne (bóle stawów) wprawdzie wpływają na jakość jej życia, ale jednocześnie nie ograniczają w znacznym stopniu zdolności do wykonywania przez nią pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Ubezpieczona może wykonywać prace adekwatne do swoich kwalifikacji i posiadanego wykształcenia, a w przypadku zaostrzenia choroby może być orzekana czasowa niezdolność do pracy.

Dodatkowo należy wskazać, iż leczenie w poradni reumatologicznej ubezpieczona podjęła po okresie ponad roku od daty wydania zaskarżonej decyzji (od 20 sierpnia 2015 roku). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania w sprawach ubezpieczeniowych, w myśl art.476§2 k.p.c. w związku z art.477 ⁹ k.p.c., determinuje w pierwszej kolejności przedmiot decyzji organu rentowego zaskarżonej do sądu ubezpieczeń społecznych, a w drugim rzędzie zakres odwołania od tej decyzji (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2013 roku, I UK 555/12, LEX nr 1383249, z dnia 23 kwietnia 2010 roku, II UK 309/09, LEX nr 604210). Rozpoznając zatem odwołanie od decyzji organu rentowego, sąd ubezpieczeń społecznych rozstrzyga o zasadności odwołania w granicach wyznaczonych z jednej strony zakresem samego odwołania, a z drugiej treścią zaskarżonej decyzji. Odwoławczy charakter postępowania przejawia się przede wszystkim w tym, że jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem – w aspekcie materialnym i formalnym decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek lub z urzędu. Jest to postępowanie kontrolne, co oznacza, że badanie legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydania decyzji. Późniejsza zmiana stanu faktycznego nie może stanowić podstawy do uznania decyzji za wadliwą i w konsekwencji tego jej zmiany.

Reasumując brak jest podstaw do przyznania ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i Sąd na postawie art.477 ¹⁴§1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Zgodnie z treścią art.91 ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku o koszach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku, poz.623) w wypadku, gdy obowiązujące przepisy przewidują przyznanie stronie należności w związku z jej udziałem w postępowaniu sądowym, należności te przyznaje się stronie w wysokości przewidzianej dla świadków. Skarb Państwa obciążają wydatki strony całkowicie zwolnionej od kosztów sądowych. Ten obowiązek został jednak wyraźnie ograniczony w art.5 ust.1 punkt 1 ww. ustawy, który stanowi, że wydatkiem Skarbu Państwa świadczonym na rzecz strony zwolnionej od kosztów sądowych są wyłącznie koszty jej podróży związane z nakazanym przez sąd osobistym stawiennictwem.

Ubezpieczona, jako osoba wnosząca odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych jest zwolniona od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych – opłat i wydatków (art.96 ust.1 punkt 4 ww. ustawy).

Ubezpieczona została wezwana na badania wyznaczone przez biegłego w dniu 20 marca 2015 roku oraz 16 lipca 2015 roku. Przysługuje jej zatem zwrot wydatków poniesionych w związku z obowiązkiem stawienia się na wezwanie Sądu. Zwrot wydatków przysługuje w wysokości ustalonej na podstawie art.85 ust.1 i 2 w zw. z art.91 ww. ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Zgodnie z treścią art.85 ust.1 w związku z art.91 ww. ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych stronie przysługuje zwrot kosztów podróży - z miejsca jej zamieszkania do miejsca wykonywania czynności sądowej na wezwanie sądu - w wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu. Górną granicę należności stanowi wysokość kosztów przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. (art.85 ust.2 ww. ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych). Powyższe zasady precyzuje Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 roku, poz.167). Zgodnie z §3 punkt 1 i 3 ww. rozporządzenia środek transportu właściwy do odbycia transportu określa pracodawca, który na wniosek pracownika może wyrazić zgodę na przejazd samochodem osobowym. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w odrębnych przepisach.

Ubezpieczona, w złożonych wnioskach w dniu 25 marca 2015 roku oraz 22 lipca 2015 roku oświadczyła, że podróżowała samochodem osobowym, o pojemności powyżej 900 cm ³.

Maksymalne stawki będące podstawą obliczenia zwrotu kosztów podróży samochodem określa Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 25 marca 2002 roku w sprawie warunków ustalania i sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. z 2002 roku, nr 27 poz.271 ze zm.). W myśl §2 punkt 1 maksymalna wysokość stawki za 1 km przebiegu dla samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm ³ wynosi 0,8358 zł.

Wobec powyższego Sąd przyznał i nakazał wypłacić ubezpieczonej ze Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi tytułem zwrotu wydatków kwotę 817,40 zł.

(S.B.)

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ubezpieczonej.

7 czerwca 2017 roku