Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 10 sierpnia 2015 r. Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ł. zaliczył W. N. (1) do lekkiego stopnia niepełnosprawności z powodu schorzenia o symbolu 11 - I okresowo do 31 sierpnia 2018 r. Po rozpoznaniu odwołania wnioskodawcy od powyższego orzeczenia Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w Ł. orzeczeniem z dnia 27 października 2015 r. postanowił utrzymać w mocy zaskarżone orzeczenie.

W ustawowym terminie W. N. złożył od powyższej decyzji odwołanie do Sądu i wniósł o zliczenie do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w Ł. wniósł o oddalenie odwołania.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 września 2016 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżone orzeczenie w ten tylko sposób, że zaliczył W. N. (1) do osób o lekkim stopniu niepełnosprawności na stałe i o oddalił odwołanie w pozostałej części ponadto przyznał i nakazał wypłacić adwokatowi T. G. kwotę 221,40 zł z funduszu Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

W. N. (1) urodzony (...) obecnie jest uczniem.

Wnioskodawca choruje na cukrzycę typu I, niepowikłaną oraz torbiel tarczycy. Cukrzyca jest aktualnie wyrównana, nie jest powikłana w stopniu istotnym. Wnioskodawca wymaga stałej opieki w poradni diabetologicznej, starannego dobrania dawki insuliny i dostosowania jej do wartości posiłku oraz wysiłku fizycznego. W przypadku wnioskodawcy przeciwwskazana jest ciężka praca fizyczna, przy maszynach w ruchu, na wysokości i przy zmiennych warunkach pogodowych. O wyrównaniu cukrzycy u wnioskodawcy świadczy wartość poziomu cukru i hemoglobiny glikowanej. Wnioskodawca nie wymaga stałej pomocy osób trzecich, ale wymaga zaopatrzenia w glukometr. Wnioskodawca nie spełnia przesłanek zaliczenia do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Ustalony lekki stopień niepełnosprawności ma charakter stały.

Wnioskodawca nie wymaga specjalistycznego szkolenia i uczestniczenia w warsztatach terapii zajęciowej.

Dokonując powyższych ustaleń Sąd Rejonowy oparł się na opinii biegłego sądowego lekarza diabetologa uznając ją za przydatną do rozpoznania sprawy. Biegła ta uznała, że wnioskodawca spełnia przesłanki zaliczenia do lekkiego stopnia niepełnosprawności, która ma charakter stały. Biegła ustosunkowała się do zarzutów pełnomocnika wnioskodawcy i wyjaśniła wszelkie wątpliwości zgłaszane do opinii. Biegła wskazała, że wnioskodawca jako osoba pełnoletnia nie wymaga pomocy osób trzecich, może samodzielnie przyjmować insulinę, dobierać jej dawkę, stosować dietę. Może samodzielnie poradzić sobie z występującymi zjawiskami brzasku (wzrostem poziomu cukru nad ranem i na czczo). W ocenie Sądu Rejonowego opinia ta, choć zwięzła, jest kompletna i spójna. Nie zachodziła zatem potrzeba zasięgnięcia dalszej opinii uzupełniającej biegłej bądź powołania innego biegłego tej samej specjalności.

Według Sądu Rejonowego oddaleniu podlegał wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychologa, bowiem wnioskodawca nie korzystał z porad tego specjalisty. Brak było zatem materiału dowodowego, na podstawie którego biegły mógłby wydać opinię. Sąd I instancji nie uwzględnił też wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka Z. N. na okoliczność stanu zdrowia i funkcjonowania wnioskodawcy, bowiem kwestie to zostały już dostatecznie wyjaśnione w udostępnionej dokumentacji lekarskiej oraz informacjami uzyskanymi do wnioskodawcy przez biegłych, a także na etapie orzekania przez Zespoły do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Zespół nie kwestionował autentyczności dokumentacji lekarskiej oraz okoliczności podanych przez wnioskodawcę. Podkreślić jednak należy, że subiektywne odczucia wnioskodawcy co do jego funkcjonowania oraz przebiegu schorzenia podlegały weryfikacji przez lekarzy powyższych Zespołów oraz biegłych sądowych, zgodnie z wiedzą medyczną oraz posiadanym doświadczeniem klinicznym.

W oparciu o ustalony w ten sposób stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż wniesione odwołanie zasługuje na częściowe uwzględnienie w zakresie uznania, w świetle opinii biegłego diabetologa lekkiego stopnia niepełnosprawności na stałe i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję w tym zakresie.

Sąd I instancji podniósł iż stosownie do treści 4 ust. 1, 2, 3 Ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123 poz. 776 z późniejszymi zmianami) do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu powodującą w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub powodującą ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze, lub środki techniczne.

Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu nie zdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającej częściowej albo czasowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.

Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę naruszonej sprawności organizmu niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji (naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspakajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się, komunikację).

Według Sądu Rejonowego co wynika z dokonanych ustaleń i opinii bieglej diabtologa, nie zostały spełnione przesłanki zaliczenia wnioskodawcy do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności oraz nie wymaga częściowej albo czasowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Uwzględniając powyższe Sąd Rejonowy oddalił odwołanie wnioskodawcy w pozostałej części jako niezasadne na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc.

Wnioskodawca jest zdolny do pracy na otwartym rynku pracy, aczkolwiek jego zdolność w tym zakresie jest w sposób istotny obniżona, bowiem nie może wykonywać pracy przy maszynach w ruchu, w zmiennych warunkach pogodowych, na wysokości oraz ciężkiej pracy fizycznej. Wnioskodawca nie wymaga pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.

Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z § 15 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej o orzekaniu o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności z dnia 15 lipca 2003 r. (Dz. U. z 003 r., Nr 139, poz. 1328 ze zm.) w przypadku zmiany stanu zdrowia osoba niepełnosprawna posiadająca orzeczenie o niepełnosprawności lub o stopniu niepełnosprawności może wystąpić z wnioskiem, o którym mowa w § 6 ust. 1, o wydanie orzeczenia o ponowne wydanie orzeczenia uwzględniającego zmianę stanu zdrowia. Przy ponownej ocenie skład orzekający nie jest związany już wydanym orzeczeniem, nie jest obowiązany porównać czy stan zdrowia uległ poprawie czy też pogorszeniu, tylko samodzielnie ocenić wszystkie przesłanki stopnia niepełnosprawności na podstawie okazanej dokumentacji lekarskiej oraz osobistego badania członków komisji lekarskiej. Innymi słowy ponowna ocena stanu zdrowia nie polega na porównaniu go do wcześniejszego, a jego aktualnej ocenie pod kątem przesłanek stopnia niepełnosprawności. Jedynie w przypadku gdy załączona dokumentacja medyczna oraz badanie osoby, o której mowa w ust. 2, przez lekarza - przewodniczącego składu orzekającego, nie wskazują na zmianę stanu zdrowia tej osoby, skład orzekający wydaje orzeczenie o odmowie wydania orzeczenia o niepełnosprawności lub stopniu niepełnosprawności. W każdym innym przypadku skład orzekający może uznać, że stan zdrowia uzasadnia podwyższenie, bądź obniżenie stopnia niepełnosprawności.

O kosztach należnych pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie obowiązującego w dacie złożenia odwołania § 2 ust. 1 i 2, § 12 ust. 2, § 19 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Apelację od powyższego wyroku w części w zakresie punktu I i II wniósł pełnomocnik wnioskodawcy, który zarzucił:

naruszenie przepisów prawa procesowego

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego polegającej na oparciu rozstrzygnięcia na niezupełnej i nie rozstrzygającej wątpliwości, a nawet wewnętrznie sprzecznej opinii biegłej diabetologa, w sytuacji gdy ani opinia wydana przez biegłą dr med. M. P. ani jej pisemne uzupełnienie, nie są wyczerpujące, nie odpowiadają w sposób pełny i jasny na zadane pytania, a stanowisko biegłej nie jest w żaden merytoryczny sposób uzasadnione, a jako takie usuwa się kontroli toku rozumowania podczas analizy akt sprawy i przypadku klinicznego ubezpieczonego co uniemożliwia kontrolę wywiedzionych wniosków końcowych, zaś sąd oparł się na opinii pomijając jej wewnętrzną sprzeczność bowiem w piśmie z dnia 07.06.2016 r. biegła wskazuje jako normę poziom hemoglobiny wartość 6,8% zaś w piśmie z dnia 29.07.2016r. jako normę wskazuje 6,5%;

- art. 217 § 2 i 3 w zw. z art. 286 w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z kolejnej opinii biegłych, w sytuacji gdy poprzednio wydana opinia jest niezupełna i nie wyjaśniono faktów mających istotne znaczenie dla sprawy,

- art. 286 kp.c. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z uzupełniającej ustnej opinii, pomimo wniosku złożonego w piśmie, zmierzającego do wyjaśnienia szeregu wątpliwości, których uzupełniająca pisemna opinia nie wyjaśniła, bowiem brak fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej powodując, że wydanie orzeczenia w oparciu o taką opinię, następuje z naruszeniem granic swobodnej oceny dowodów z art. 233 § 1 kp.c. ( vide SNdn. 7.12.1994 r. II URN 43/94)

- obrazę art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 kp.c. poprzez pominięcie dowodu z zeznań świadka Z. N. na okoliczność funkcjonowania powoda w społeczeństwie oraz konieczności sprawowania opieki nad wnioskodawcą przez osoby trzecie, które to okoliczności mają istotne znaczenie dla sprawy jako przesłanki orzeczenia umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Na mocy art. 380 k.p.c. apelujący wniósł o:

- przeprowadzenie dowodu z ustnej opinii uzupełniającej biegłej diabetolog i wezwanie w tym celu biegłej na termin rozprawy celem wyjaśnienia przebiegu toku rozumowania podczas wydawania przez nią opinii pisemnych, wskazania charakterystyki choroby wnioskodawcy oraz indywidualnych cech jej przebiegu klinicznego u wnioskodawcy, oraz uzupełnienia odpowiedzi na pisemne pytania pełnomocnika wskazane w pismach procesowych w aktach sprawy, jak również wyjaśnienia sprzeczności między wartościami wskazanymi w opiniach bowiem biegła wskazuje jako normę poziom hemoglobiny o wartości 6,8% zaś w piśmie z dnia 29.07.2016r. jako normę wskazuje 6,5%;

- przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka Z. N. na okoliczność przebiegu choroby powoda w życiu codziennym, ograniczeń powoda w codziennym funkcjonowaniu oraz na okoliczność wsparcia udzielanego powodowi w czynnościach samoobsługowych lub w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla jego wieku i płci.

Na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. strona apelująca wniosła o uchylenie wyroku sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania wobec nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy a ewentualnie na zasadzie art. 386 § 1 k.p.c. wniosła o zmianę wyroku poprzez zaliczenie wnioskodawcy do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności na stałe.

Ponadto strona apelująca wniosła o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu w postępowaniu II instancyjnym, które to koszty nie zostały pokryte w całości ani w części.

Sąd Okręgowy w Łodzi uzupełnił postępowanie w sprawie przez dopuszczenie dowodu z ustnej opinii biegłej diabetologa dr M. P. na okoliczności wniosków jej opinii pisemnych oraz okoliczności wskazane w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy.

Zgodnie z treścią ustnej opinii biegłej diabetologa złożonej na rozprawie w dniu 15 maja 2017 r. biegła ta podtrzymała wnioski swoich wcześniej wydanych opinii pisemnych i uznała, że wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w stopniu lekkim rozpoznając cukrzycę typu 1 wyrównaną i niepowikłaną. U wnioskodawcy występuje bowiem średnia wartość hemoglobiny glikowanej od 6,5 % do 7 %, co stanowi normę. U W. N. (1) może wprawdzie wystąpić tzw. „brzask”, tj. wzrost poziomu cukru nad ranem i na czczo, ale jest to normalny przebieg cukrzycy I stopnia, ale hipoglikemię poprzedzają objawy ją zapowiadające, która nawet, gdy wystąpi w nocy budzi wnioskodawcę. Okoliczność pozwala na spożycie dodatkowego posiłku albo szklanki posłodzonego płynu a nawet podania sobie iniekcji glukagonu. Wnioskodawca jest obecnie dorosłym człowiekiem i nie wymaga pomocy osób trzecich, jest przeszkolony z przebiegu tej choroby i potrafi właściwie zareagować w sytuacji hipoglikemii, tj. spadku cukru. Poprzednio u wnioskodawcy . z uwagi na okres dojrzewania występowały duże wahania poziomu hemoglobiny i z uwagi na to, że nie był jeszcze dorosły wymagał opieki osób trzecich. (opinia uzupełniająca ustna biegłej diabetologa dr M. P. k. 150 verte)

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

W świetle całokształtu materiału dowodowego apelacja pełnomocnika wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie, choć wniosek o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej ustnej opinii biegłej diabetologa okazał się zasadny.

W świetle art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Zgodnie zaś z treścią art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Oznacza to, że przepisy procesowe nakładają na sąd orzekający obowiązek: wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, skonkretyzowania okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności, co powinno znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku. Kontrola instancyjna ogranicza się w takim przypadku tylko do zbadania poprawności logicznej rozumowania sądu I instancji.

W ocenie Sądu Okręgowego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy nie do końca powyższe reguły zachował. Dla pełnej oceny stanu zdrowia W. N. (1) wymagane było ustosunkowanie się biegłej diabetologa do wszelkich zarzutów sformułowanych przez pełnomocnika wnioskodawcy wobec przedmiotowej opinii.

Z tych też względów - celem wyjaśnienia zaistniałych wątpliwości - konieczne stało się uzupełnienie materiału dowodowego zgromadzonego dotychczas w sprawie. Sąd Okręgowy dopuścił więc dowód z uzupełniającej ustnej opinii biegłej diabetologa dr M. P. na okoliczność ustalenia stopnia niepełnosprawności wnioskodawcy.

Przeprowadzone w ramach postępowania apelacyjnego dowody pozwalają na poczynienie przez Sąd II instancji następujących ustaleń własnych, które uzupełniają stan faktyczny sprawy.

Z badania W. N. (1) i dokumentacji medycznej wynika, że wnioskodawca jest niepełnosprawny w stopniu lekkim, ma cukrzycę stopnia I niepowikłaną. Ma on bezwzględny niedobór insuliny ze wszystkimi konsekwencjami. Wnioskodawca wymaga leczenia insuliną, częstych pomiarów poziomu cukru, obliczania dawki insuliny. U wnioskodawcy jest wyrównana cukrzyca i wartość średnia hemoglobiny glikowanej według biegłej diabetologa jest w normie i wynosi wynosi u niego od 6,5 % do 7 %. U wnioskodawcy może występować brzask, bo to jest normalny przebieg cukrzycy I stopnia. U wnioskodawcy nie występuje potrzeba pomocy osób trzecich co do zasady. Należy liczyć się z hipoglikemią czyli nagłym spadkiem cukru. Hipoglikemię poprzedzają objawy zapowiadające i one pozwalają na spożycie dodatkowego posiłku albo szklanki posłodzonego płynu a nawet podania sobie iniekcji glukagonu. Hipoglikemia budzi pacjenta ze snu. W okresie dojrzewania występują duże wahania poziomu hemoglobiny. Jako nieletni wnioskodawca wymagał więc opieki osób trzecich, właśnie z uwagi na okres dojrzewania i związane z tym wahania poziomu hemoglobiny. Ubezpieczony po wielu latach choroby jako osoba dorosła jest doskonale przeszkolony w przebiegu choroby i do niej przystosowany.

Sąd Okręgowy podziela w pełni opinię biegłej diabetologa dr n. med. M. P., uznając ją za logiczną, spójną, opartą na dokumentacji lekarskiej, a także na fachowej wiedzy i doświadczeniu zawodowym biegłej sądowej. Biegła ustosunkowała się do wszystkich zarzutów pełnomocnika wnioskodawcy stanowiących próbę podważenia niniejszej opinii i całkowicie podtrzymała swoje wnioski orzecznicze sformułowane przed Sądem I instancji dodatkowo wyjaśniając podstawy na jakich doszła ona do tych wniosków.

Sąd Okręgowy w pełni uznał wartość dowodową opinii złożonej w sprawie przez biegłą lekarza diabetologa oraz podzielił - jako przekonujące - wnioski wypływające z jej treści. Wnioski orzecznicze są logicznie i zostały prawidłowo przez biegłą uzasadnione. Opinia ta nie zawiera żadnych braków i wyjaśnia wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegła diabetolog uzupełniła swoją opinię na rozprawie w dniu 15.05.2017 r., w czasie której pełnomocnik wnioskodawcy miał możliwości zadawania biegłej pytań i wyjaśnienia swoich wątpliwości w tym zakresie. Do wydania opinii biegła dysponowała materiałem zgromadzonym w postępowaniu przed Sądem I instancji. W ocenie Sądu złożona opinia daje wystarczający i pełny obraz stanu zdrowia wnioskodawcy, istotny z punktu widzenia ustalenia stopnia niepełnosprawności.

Ostatecznie do podobnych wniosków doszły także strony uznając, iż opinia biegłej diabetologa dr n. med. M. P. jest już pełna i jasna, gdyż zarówno pełnomocnik wnioskodawcy, jak i pełnomocnik organu rentowego po wydaniu ustnej opinii uzupełniającej biegłej diabetologa nie zgłosili nowych wniosków dowodowych, w tym o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności bądź innego biegłego, co miało miejsce w postępowaniu w I instancji.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy stwierdził, że uzupełniające postępowanie dowodowe potwierdziło prawidłowość orzeczenia Sądu I instancji.

Przechodząc do apelacji pełnomocnika wnioskodawcy należy uznać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i obowiązujących przepisach prawa.

Wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd drugiej instancji nie dopatrzył się w postępowaniu pierwszoinstancyjnym naruszenia przepisów postępowania, skutkujących koniecznością uchylenia bądź zmiany zaskarżonego wyroku.

Zgodnie z treścią art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów, Sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (wyrok SN z 2003-10-30 IV CK 138/02 L.). Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 L.). Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty w tym przypadku biegłego lekarza diabetologa nie wystarcza bowiem przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna.

Zdaniem Sądu II instancji niewątpliwe jest, że ocena stopnia niepełnosprawności wnioskodawcy wymagała wiadomości specjalnych i musiała znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłego lekarza diabetologa, nie zaś tylko w subiektywnym odczuciu zainteresowanej rozstrzygnięciem strony.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy uczynił za podstawą swego rozstrzygnięcia opinię biegłej diabetologa dr n. med. M. P.. Wskazana biegła w oparciu o dokumentację medyczną zgromadzoną w sprawie oraz przedmiotowe badanie wnioskodawcy oraz po dodatkowym uzupełnieniu swojej opinii stwierdziła, iż ze względu na stan zdrowia – cukrzycę typu I, wyrównaną i niepowikłaną u W. N. (1) stwierdza lekki stopień niepełnosprawności na stałe. Wymaga on leczenia insuliną, częstych pomiarów poziomu cukru, obliczania dawki insuliny. U wnioskodawcy jest wyrównana cukrzyca i wartość średnia hemoglobiny glikowanej jest według biegłej w normie oraz wynosi u niego od 6,5 % do 7 %. Wnioskodawca jest osobą o naruszonej sprawności organizmu powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną - a zatem spełniającą standardy kwalifikujące ją do lekkiego stopnia niepełnosprawności zgodnie z § 31 Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 roku w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. z 2003 r., Nr 139, poz. 1328). Wobec powyższego, wbrew zarzutom apelacji, wnioskodawca nie spełnia przesłanek kwalifikujących go do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w pełnieniu ról społecznych zgodnie z treścią § 29 ust. 1 pk.t3 tego Rozporządzenia. Z przedłożonej i uzupełnionej w postępowaniu apelacyjnym opinii bieglej diabetologa wynika bowiem, iż u wnioskodawcy nie występuje potrzeba pomocy osób trzecich co do zasady. W przebiegu choroby ubezpieczonego należy liczyć się z hipoglikemią, czyli nagłym spadkiem cukru, który jest najczęściej niedobraniem dawki insuliny do wysiłku fizycznego i spożytego posiłku. Hipoglikemię poprzedzają objawy zapowiadające i one pozwalają na spożycie dodatkowego posiłku albo szklanki posłodzonego płynu a nawet podania sobie iniekcji glukagonu. Hipoglikemia też budzi pacjenta ze snu. Poziom hemoglobiny glikowanej według biegłej do 7 % jest normą, którą wnioskodawca ma zachowaną. Wnioskodawca jest obecnie dorosłym człowiekiem i zorientowany jest w jaki sposób należy w takim przypadku postępować i wyrównywać poziom cukru. Jako nieletni wnioskodawca wymagał opieki osób trzecich, właśnie z uwagi na okres dojrzewania i zawiązaną z tym hipoglikemię. Ubezpieczony jednak po wielu latach choroby jest doskonale przeszkolony z przebiegu choroby i do niej przystosowany. Ubezpieczony wymaga stałej opieki w poradni Diabetologicznej, starannego dobrania dawki insuliny i dostosowania jej do wartości posiłku, wysiłku fizycznego, ale cukrzyca w przypadku wnioskodawcy nie powoduje wyższego, tj. umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. W przypadku wnioskodawcy przeciwwskazana jest tylko ciężka praca fizyczna, praca przy maszynach w ruchu, praca na wysokości i w zmiennych warunkach pogodowych.

Uznać zatem należy, że w rozpoznawanej sprawie biegła w sposób logiczny i przekonujący uzasadniła swoje stanowisko wyraźnie stwierdzając, iż u W. N. (1) występuje lekki stopień niepełnosprawności. Biegła ta w postępowaniu apelacyjnym podtrzymała swoje wcześniejsze wnioski orzecznicze. Skarżący w apelacji nie przedstawił zaś żadnych uzasadnionych zarzutów, które skutecznie podważałyby wskazane powyżej ustalenia i wnioski lekarskie. Zauważyć należy, iż biegła bezpośrednio odniosła się do rozpoznanego u wnioskodawcy schorzenia i szczegółowo, spójnie oraz logicznie przedstawiła wnioski końcowe. Powyższe świadczy o tym, że wnioskodawca jedynie w sposób subiektywny – odmiennie, niż biegła lekarz ocenia swój stan zdrowia, a to w ocenie Sądu Okręgowego nie daje jednak podstaw do ustalenia umiarkowanego stopnia jego niepełnosprawności. To, że strona z nimi się nie zgadza nie znaczy, że opinia jest wybiórcza czy niepełna.

W ocenie Sądu Okręgowego zatem Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe w tej sprawie. Rozważył cały zebrany w sprawie materiał dowodowy i na jego podstawie trafnie wywiódł, iż wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w stopniu lekkim, nie zaś umiarkowanym. Natomiast twierdzenia skarżącego, poparte tylko i wyłącznie jego subiektywnym stanowiskiem, iż okoliczności dotyczące stanu zdrowia wyglądały inaczej, jako bezzasadna polemika z opinią biegłej diabetologa, nie mogły przynieść spodziewanego przez skarżącą skutku procesowego.

Nie zasługiwał również na uwzględnienie wniosek dowodowy pełnomocnika wnioskodawcy o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka Z. N. - matki odwołującego na okoliczność przebiegu choroby wnioskodawcy w życiu codziennym. Podkreślić należy, że w zakresie powyższego wypowiedziała się już w sposób wyczerpujący biegła diabetolog dr n. med. M. P., która posiada wiadomości specjalne. Przeprowadzenie zatem przedmiotowego dowodu zmierzałoby jedynie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania.

W niniejszej sprawie – jak już podkreślono powyżej –opinia biegłej lekarza diabetologa, w zakresie oceny stanu zdrowia wnioskodawcy jest rzetelna, sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w oparciu o dokumentację lekarską, wywiad i szczegółowe badanie W. N. (1). Biegła diabetolog w swej opinii wyjaśniła wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Dostrzeżone uchybienia w opinii biegłej diabetologa wydanej w postępowaniu przed Sądem I instancji nie były na tyle istotne, aby mogły mieć wpływ na zmianę wniosków orzeczniczych.

Reasumując, żaden z zarzutów apelacyjnych (za wyjątkiem nieprzeprowadzenia dowodu z opinii ustnej uzupełniającej biegłej diabetologa), dotyczących naruszenia prawa procesowego - art. 233 § 1 k.p.c., art. 217 § 2 i 3 k.p.c., art. 286 k.p.c., art. 227 k.p.c., poprzez uchybienia w zakresie przeprowadzonego postępowania dowodowego i oceny dowodów, nie jest uzasadniony.

Wyrok Sądu Rejonowego w pełni zatem odpowiada prawu.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację strony skarżącej jako całkowicie bezzasadną.

O zwrocie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie z urzędu za II instancję orzeczono zgodnie z § 16 ust. 1 pkt. 1 w zw. § 15 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2016 roku, poz.1714), uwzględniając podatek VAT.

Przewodnicząca: Sędziowie:

K.B.