Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w W. w VIII Wydziale Karnym w składzie :

Przewodniczący SSR Renata Kargol

Protokolant Cezary Mancarz, Monika Nałęcz

w obecności Prokuratora Joanny Walczak, A. U., K. R., E. S.

po rozpoznaniu dnia 12.07., 28.09., 3.11.2016r. oraz 6.02.2017r.

sprawy K. S.

urodz. (...) w U.

syna J. i Z. z d. K.

oskarżonego o to, że:

1. w okresie od 27 lutego 2012r. do 25 czerwca 2013r. w L., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, użył dokumentów w postaci 39 faktur VAT wystawionych w okresie od 19 grudnia 2011r. do 31 maja 2013r. przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., (...) Centrum Handlowe S.A. z siedzibą w W., poświadczających wykonanie przez te spółki na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L. przy ul. (...) usług marketingowych, budowlanych, pośrednictwa handlowego, reklamy internetowej i sprzedaż akcesoriów fotograficznych, podczas gdy nie miały one miejsca w ten sposób, że w deklaracjach podatkowych VAT -7 złożonych w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w L. wykazał je jako podstawę obniżenia należnego podatku od towarów i usług

tj. o przestępstwo z art. 273 kk w zw. z art. 12 kk

2. w okresie od 25 stycznia 2012r. do 25 czerwca 2013r. w L., w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu tego samego zamiaru, posłużył się 39 fakturami VAT wystawionymi w okresie od 19 grudnia 2011r. do 31 maja 2013r. w sposób nierzetelny przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., (...) Centrum Handlowe S.A. z siedzibą w W. na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L. przy ul. (...) dokumentującymi wykonanie usług marketingowych, budowlanych, pośrednictwa handlowego, reklamy internetowej i sprzedaż akcesoriów fotograficznych, które nie miały miejsca w ten sposób, że w deklaracjach podatkowych VAT - 7 złożonych w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w L. wykazał je jako podstawę obniżenia należnego podatku od towarów i usług

tj. o przestępstwo z art. 62 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks

o r z e k a :

I. Oskarżonego K. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z punktu 1 i za to na podstawie art. 273 kk w zw. z art. 12 kk skazuje go, a na podstawie art. 273 kk wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015r. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby lat 2 (dwóch);

III. Oskarżonego K. S. w ramach zarzucanego mu czynu z punktu 2 uznaje za winnego tego, że w okresie od 25 grudnia 2012r. do 25 czerwca 2013r. w L., w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu tego samego zamiaru, posłużył się 12 fakturami VAT wystawionymi w okresie od 02 listopada 2012r. do 31 maja 2013r. w sposób nierzetelny przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L., (...) Centrum Handlowe S.A. z siedzibą w W., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. poświadczających wykonanie przez te spółki na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L. przy ul. (...) usług, które nie miały miejsca, w ten sposób, że w deklaracjach podatkowych VAT - 7 złożonych w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w L. wykazał je jako podstawę obniżenia należnego podatku od towarów i usług i za to na podstawie 62 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks skazuje go, a na podstawie art. 62 § 2 kks wymierza mu karę 40 (czterdziestu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych;

IV. Na podstawie art. 44 § 2 kk orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych na k. 234-235 pod poz. 1-69;

V. Obciąża oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotą 400 (czterysta) złotych tytułem opłaty, w pozostałym zakresie koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VIII K 463/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. S. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L., która zajmowała się świadczeniem usług detektywistycznych.

W styczniu 2012 roku przy ulicy (...) w W. doszło do spotkania K. S. z R. J. i D. J.. Wskazany adres stanowił m.in. siedzibę spółek (...) S.A., (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o., a także miejsce faktycznie prowadzonej działalności spółki (...) Sp. z o.o. D. J. był prezesem zarządu spółek (...) Centrum Handlowe i (...). Prezesem zarządu spółki I. był A. C., jednakże faktycznie czynności związane z zarządzaniem niniejszą spółką od daty jej utworzenia pełnił D. J.. Ponadto, jednym z dwóch (...) spółki (...) był R. J..

Spółka (...) prowadziła działalność, przede wszystkim w zakresie sprzedaży komputerów i akcesoriów komputerowych, działalnością związaną z oprogramowaniem i doradztwem w zakresie informatyki, zarządzeniem stronami internetowymi, reklamą, działalność związaną z wyszukiwaniem miejsc pracy i pozyskiwaniem pracowników, działalność w zakresie robót budowlanych, sprzedaży hurtowej drewna, materiałów budowlanych i wyposażenia sanitarnego.

Zasadniczym przedmiotem działalności spółki (...) była działalność związana ze świadczeniem usług informatycznych i internetowych, działalność w zakresie reklamy, sprzedaży hurtowej mebli, maszyn i urządzeń biurowych, roboty budowlane, produkcja wyrobów budowlanych, działalność agentów zajmujących się sprzedażą drewna, materiałów budowlanych, AGD i innych towarów, sprzedaż towarów różnego rodzaju, transport, przeprowadzki, magazynowanie, wynajem i zarządzanie nieruchomościami, wynajem i dzierżawa pojazdów, urządzeń i różnego rodzaju maszyn, a także szeroko pojęte wydawnictwo. Do głównego przedmiotu działalności spółki (...) należały roboty budowlane, działalność związana z oprogramowaniem i doradztwem w zakresie informatyki, szeroko pojęta działalność wydawnicza, naprawa oraz konserwacja wyrobów, maszyn i urządzeń, naprawa komputerów i akcesoriów komputerowych, działalność związana z obsługą rynku nieruchomości oraz w zakresie architektury i inżynierii, badania i analizy techniczne, handel hurtowy, magazynowanie, reklama, badanie rynku i opinii publicznej, wynajem oraz dzierżawa pozostałych maszyn, urządzeń i dóbr materialnych.

Na wskazanym spotkaniu strony zawarły porozumienie dotyczące zakupu przez K. S. od R. J. i D. J. faktur kosztowych, w celu obniżenia należnego podatku od towarów i usług. W tym celu, w dniu 2 stycznia 2012 r. zostały zawarte pisemne umowy pomiędzy spółką (...) Centrum Handlowe, J. B., I., i T., których przedmiotem było świadczenie przez nie usług reklamowych oraz pośrednictwa handlowego.

W okresie od 27 lutego 2012 roku do 25 czerwca 2013 r. oskarżony K. S. własnoręcznym podpisem kwitował odbiór faktur i dokonywał zapłaty gotówką w wysokości kilku procent podatku za owe faktury VAT. Dokonywane transakcje opiewały na kwoty 500 zł - 2 000 zł i były płatne gotówką. Żadne z przedmiotowych usług, na które wystawione były faktury VAT faktycznie nie miały miejsca. We wskazanym czasie na dane spółki (...) Sp. z o.o. zostały wystawione następujące faktury:

- faktury wystawione przez spółkę (...) S.A. w W.

1) Nr 1/02 (...) z dnia 27 lutego 2012 roku na kwotę 9 700 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

2) Nr 1/03 (...) z dnia 26 marca 2012 roku na kwotę 9 750 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

3) Nr 1/04 (...) z dnia 24 kwietnia 2012 roku na kwotę 7 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

4) Nr 1/05 (...) z dnia 28 maja 2012 roku na kwotę 9 470 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

5) Nr 1/05/2013 z dnia 15 maja 2013 roku na kwotę 5 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

- faktury wystawione przez spółkę (...) Sp. z o.o. w W.

1) Nr 23/12 biz/2011 z dnia 19 grudnia 2011 roku na kwotę 30 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu remontu pomieszczeń biurowych, wymiany instalacji elektrycznej, gładzi i malowania i in.

2) nr 5/01biz/2012 z dnia 9 stycznia 2012 roku na kwotę 4 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

3) nr 12/01biz/2012 z dnia 31 stycznia 2012 roku na kwotę 15 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu reklamy w internecie, pozycjonowania

4) nr 13/01biz/2012 z dnia 31 stycznia 2012 roku na kwotę 4 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

5) nr 7/02biz/2012 z dnia 13 lutego 2012 roku na kwotę 10 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

6) nr 13/03biz/2012 z dnia 28 marca 2012 roku na kwotę 9 800 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

7) nr 9/04/201 z dnia 23 kwietnia 2012 roku na kwotę 7 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

8) nr 4/05/biz/2012 z dnia 10 maja 2012 roku na kwotę 8 550 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

9) nr 7/05biz/2012 z dnia 21 maja 2012 roku na kwotę 8 700 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

10) nr (...) z dnia 2 listopada 2012 roku na kwotę 7 200 złotych netto plus 23 % VAT

11) nr (...) z dnia 27 listopada 2012 roku na kwotę złotych netto plus 23 % VAT

12) nr 18A/ (...) z dnia 30 listopada 2012 roku na kwotę 5 500 złotych netto plus 23 % VAT

13) nr (...) z dnia 29 marca 2013 roku na kwotę 25 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu sprzedaży sprzętu fotograficznego według specyfikacji

14) nr 34/03 (...) z dnia 29 marca 2013 roku na kwotę 31 500 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu sprzedaży obiektywu SAL (...), (...), obudowy wodoodpornej

15) nr 2/05 (...) z dnia 17 maja 2013 roku na kwotę 5 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

16) nr 3/05 (...) z dnia 21 maja 2013 roku na kwotę 5 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

17) nr 4/05 (...) z dnia 24 maja 2013 roku na kwotę 5 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

18) nr 5/05 (...) z dnia 31 maja 2013 roku na kwotę 5 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

- faktury wystawione przez spółkę (...) z o.o. w W.

1) nr 3/01 (...) z dnia 31 stycznia 2012 roku na kwotę 14 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

2) nr 3/02 (...) z dnia 21 lutego 2012 roku na kwotę 10 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

3)nr 3/03 (...) z dnia 28 marca 2012 roku na kwotę 9 700 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

4) nr 1/04 (...) z dnia 23 kwietnia 2012 roku na kwotę 7 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

5) nr 3/05 (...) z dnia 28 maja 2012 roku na kwotę 9 200 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

- faktury wystawione przez spółkę (...) Sp. z o.o. w L.

1) nr 18/12/2011 z dnia 30 grudnia 2011 roku na kwotę 16 000 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu marketingu i reklamy w internecie, roznoszenie ulotek na terenie L.

2) nr 08/01/2012 z dnia 31 stycznia 2012 roku na kwotę 8 000 złotych netto plus 23 % z tytułu pośrednictwa handlowego

3) nr 07/02/2012 z dnia 7 lutego 2012 roku na kwotę 9 500 złotych netto plus 23 % VAT z tytułu pośrednictwa handlowego

4) nr 9/03/2012 z dnia 30 marca 2012 roku na kwotę 9 870 złotych netto plus 23 % z tytułu pośrednictwa handlowego

5) nr 10/04/2012 z dnia 26 kwietnia 2012 roku na kwotę 7 000 złotych netto plus 23 % z tytułu pośrednictwa handlowego

6) nr 7/07/b/2012 z dnia 18 lipca 2012 roku na kwotę 10 500 złotych netto plus 23 % z tytułu pośrednictwa handlowego

7) nr 13/07/b/2012 z dnia 26 lipca 2012 roku na kwotę 9 500 złotych netto plus 23 % z tytułu pośrednictwa handlowego

8) nr 1a/08b/2012 z dnia 8 sierpnia 2012 roku na kwotę 9 000 złotych netto plus 23 % z tytułu pośrednictwa handlowego

9) nr 10/08/b/2012 z dnia 29 sierpnia 2012 roku na kwotę 11 000 złotych netto plus 23 % z tytułu pośrednictwa handlowego

10) nr (...) z dnia 5 listopada 2012 roku na kwotę 4 700 złotych netto plus 23 % z tytułu pośrednictwa handlowego

11) nr (...) z dnia 8 listopada 2012 roku na kwotę 5 800 złotych netto plus 23 % z tytułu pośrednictwa handlowego

Wystawione faktury oskarżony ujmował w miesięcznych deklaracjach podatkowych VAT-7, wskazując je jako podstawę obniżenia należnego podatku od towarów i usług. W okresie od 27 lutego 2012 roku do 25 czerwca 2013 roku K. S. złożył w Pierwszym Urzędzie Skarbowym deklarację podatkową VAT, poświadczając w ten sposób nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie dla określenia wysokości podatku od towarów i usług.

W okresie od 31 lipca 2013 roku do 21 stycznia 2014 roku Urząd Kontroli Skarbowej w L. Biuro w Z. przeprowadził postępowanie kontrolne w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wypłacania podatku od towarów i usług za okres od stycznia do października 2012 roku wobec spółki (...) w L..

W toku postępowania zostało ustalone, iż K. S. naruszył art. 86 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz.U.2004 nr 55, poz. 55 ze zm.) poprzez kreowanie podatku naliczonego w celu obniżenia zobowiązania podatkowego VAT. Podstawę obniżenia stanowiły m.in. faktury nie dokumentujące rzeczywistych dostaw towarów i usług wystawiane przez (...) Centrum Handlowe S.A. w W., (...) Sp. z o.o. w W., (...) Sp. z o.o. w W. oraz (...) Sp. z o.o. w L..

W dniu 13 tycznia 2017 r. K. S. dokonał w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w L. korekty deklaracji podatkowych VAT-7, a w marcu i kwietniu 2017 roku uiścił skorygowane należności publiczno-prawne.

Przeciwko K. S. prowadzone było postępowanie karne w sprawie o to, że pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. od stycznia do września 2012 r. posługiwał się nierzetelnymi fakturami VAT na kwotę brutto 247 542,40 zł, w tym podatku od towarów i usług w kwocie 56 371,67 zł, które nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych oraz dopuścił się nierzetelnego prowadzenia ewidencji sprzedaży za miesiące od stycznia do września 2012 r. tj. o czyny określone w art. 61 § 1 kks w zb. z art. 62 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks.

Wyrokiem z dnia 21 maja 2015 r., który uprawomocnił się 29 maja 2015 r., Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie III Wydział Karny udzielił K. S. zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności za wskazane czyny i orzekł w stosunku do oskarżonego obowiązek uiszczenia grzywny w kwocie 1 500 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie częściowo wyjaśnień oskarżonego K. S. (k. 476 – 478, 545, 629v), zeznań świadków E. M. (k. 173-176, 668 - 669), A. B. (k. 395v-397, 669 – 670), A. G. (1) (k. 244 – 245, 457 – 467, 779 - 780), protokołów przeszukania (k. 43 – 45, 51 – 55, 61 – 65, 183 – 185, 223 – 225), protokołów zatrzymania rzeczy (k. 56 – 58, 66 – 68, 228 – 233), protokołów oględzin (k. 144 -145, 148 – 151, 170 – 171, 178 – 179, 484 – 485), opinii z zakresu informatyki i techniki komputerowej (k. 199 – 219), wyroku o sygn. akt III K 346/15 (...) (k. 458)

Oskarżony K. S. w toku postępowania przygotowawczego (k. 476 – 478) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz opisał szczegółowo spotkanie z R. J. oraz jego bratem, którzy zaproponowali mu zakup faktur kosztowych. Zasady tej „współpracy” miały polegać na tym, że ww. mieli wystawiać fikcyjne faktury kosztowe w imieniu prowadzonych przez siebie firm, które z kolei miały powodować w działalności oskarżonego obniżenie podatku VAT. J. mieli pobierać od oskarżonego prowizję w wysokości kilku procent podatku VAT. Oskarżony także wskazał spółki, których miał dotyczyć wymieniony proceder tj. (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. Oskarżony ponadto wyjaśnił, że zgodził się na tzw. „współpracę”, a fikcyjne faktury otrzymywał z każdej z wymienionych powyżej spółek. Faktury były wystawiane, głównie za usługi pośrednictwa handlowego, marketingowego, budowlane, internetowe, sprzedaż sprzętu fotograficznego. Usługi opisane w przedmiotowych fakturach nie zostały wykonane. Za fikcyjne faktury płacił R. J. od 500 zł do 2000 zł.

Podczas pierwszego przesłuchania przed Sądem oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, potwierdził także że na k. 406 – 423 znajdują się korekty faktur VAT, których sam dokonał oraz uiścił należność publicznoprawną.

W dniu 12 lipca 2016 r. przesłuchiwany w toku rozprawy K. S. nie przyznając się do zarzucanych mu czynów, odmówił składnia wyjaśnień. Po odczytaniu wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym oskarżony ponownie odmówił składania wyjaśnień i udzielenia odpowiedzi na pytania.

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego wespół z pozostałymi dowodami ujawnionymi na rozprawie Sąd ocenił w oparciu o reguły art. 7 k.p.k., zgodnie z którymi Sąd ocenia dowody swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, jak i wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

W świetle zebranych dowodów nie budzi wątpliwości, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów. Wyjaśnieniom oskarżonego złożonych na etapie postępowania przygotowawczego oraz po raz pierwszy w toku postępowania sądowego Sąd dał wiarę w całości. Oskarżony opisał szczegółowo okoliczności, w których doszło do nawiązania „współpracy” z braćmi J., ponadto po ujawnieniu przestępstwa skorygował złożone faktury oraz uiścił należność publicznoprawną. Nie ma podstaw, aby wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie odmówić wiary, są one bowiem logiczne, spójne, a nadto zgodne z dowodami w postaci dokumentów. Faktury przedkładane w okresie od 27 lutego 2012 roku do 25 czerwca 2013 roku nie posiadały przymiotu rzetelności, albowiem dotyczyły usług, które w rzeczywistości nie miały miejsca, a użycie wskazanych dokumentów w urzędzie skarbowym jednoznacznie wskazuję, iż celem działania oskarżonego było obniżenie wymiaru należnego świadczenia podatkowego.

Mając na uwadze powyższe Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom K. S. z dnia 12 lipca 2016r., w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz odmówił składania wyjaśnień, jak również ustosunkowania się do wcześniej złożonych wyjaśnień. W ocenie Sądu powyższe oświadczenia są niespójne oraz nie zawierają żadnego logicznego wytłumaczenia zmiany stanowiska w sprawie, ponadto nie znalazły również potwierdzenia w dowodach z dokumentów.

Świadek E. M. (k. 173-176, 668-669) zeznała, iż była pracownikiem (...) spółki (...), w której zatrudnił ją R. J.. Pracę dla spółki świadczyła w W. przy ul. (...), siedziba spółki znajdowała się natomiast w L. przy ul. (...). W spółce (...) była zatrudniona od 2011r. do marca 2012r.

Świadek podała, że była jedynym pracownikiem (...) spółki (...), świadczącej prace budowlane. Świadek miała wystawiać faktury za wykonane usługi budowlane. Jeśli chodzi o faktury za prace budowlane, świadek zeznała, że R. J. przywoził protokoły np. zakończenia jakiegoś etapu robót i mówił, iż ma płatności i na jaką kwotę należy wystawić fakturę. Treści z protokołów były zgodne z treściami zawartymi na wystawionych fakturach. Oprócz wspomnianych faktur za usługi budowlane, na polecenie R. J. świadek wystawiała faktury bez żadnych dokumentów. Świadek oświadczyła: „po prostu pan R. podawał na jaką kwotę ma być wystawiona faktura, za jaką usługę i dla kogo” k. 174. Nadto zeznała, że od maja – czerwca 2011r. na polecenie pana R. zaczęła wystawiać faktury na sprzedaż sprzętu komputerowego. Odbiorcą, według wiedzy świadka, była spółka (...). Do każdej faktury sprzedaży spółki (...) dołączony był dowód wpłaty, gdyż faktury zgodnie z poleceniem R. J. były gotówkowe. Świadek zeznała, że to pan J. polecał jej drukowanie dowodu wpłaty i sam potwierdzał przyjęcie gotówki. W obecności świadka nigdy nie przekazywano gotówki za sprzęt komputerowy lub zapłaty za jakąkolwiek fakturę.

Świadek A. B. zeznała (k. 395v-397, 669-670), iż w spółce (...) pracowała od 1 grudnia 2011r. na podstawie umowy o pracę na ½ etatu, od 1 września 2013r. na cały etat. Świadek zajmowała się wystawianiem faktur VAT. Faktury na usługi budowlane były wystawiane na podstawie protokołu zdawczo – odbiorczego, czasami były to polecenia ustne lub na kartce były wypisywane dane firmy – najczęściej z polecenia D. J.. Wystawione faktury przekazywała D. J.. Świadek nie umiała powiedzieć w jaki sposób trafiały one do odbiorców. Świadek nie wystawiała faktur na sprzęt komputerowy. Zajmował się tym M. K.. Świadek zeznała, że nigdy nie widziała sprzętu komputerowego.

Świadek A. G. (2) (k. 244 – 245, 457 – 467, 779 – 780), która pracowała u K. S., potwierdziła m. in. dokonanie korekty faktury, która w rzeczywistości nie miała miejsca.

Sąd uznał logiczne oraz spójne zeznania świadków E. M., A. B. oraz A. G. (2), które wzajemnie się uzupełniały z wyjaśnieniami oskarżonego z postępowania przygotowawczego oraz złożonymi po raz pierwszy przed Sądem, za wiarygodny dowód w sprawie.

Świadek D. K. (k. 470v, 670-671) nie kojarzył spółki (...). Pracował w spółce (...) w okresie 2011r. – sierpień 2013r. Świadek nie wystawiał żadnych faktur. Zajmowała się tym A. B.. Świadek oświadczył, że nie ma wiedzy czy usługi opisane w fakturach zostały wykonane. Podobnie zeznała świadek W. W. (k. 468-469). Sąd uznał, że zeznania wskazanych świadków, jak również świadka K. C. (k. 240v – 240a, 669), która nie wiedziała czym zajmowała się spółka, w której pracowała - nie miały większego znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu zeznania świadków M. L. (1) (k. 46 – 47), G. S. (k. 59 -60), P. S. (k. 153 – 154) nie miały znaczenia dla ustalenia okoliczności związanych z wystawieniem faktur w okresie objętym zarzutami.

W charakterze świadków przesłuchano także, po uprzednim pouczeniu o treści art. 183 § 1 kpk, D. J., R. J. oraz M. L. (2). D. J. oświadczył, iż jego firma nigdy nie wystawiała pustych faktur. Świadek zeznał, iż jest generalnym dyrektorem, a jeżeli chodzi o faktury wystawione dla spółki (...), stwierdził, że były one wystawione zgodnie z prawem (k. 241v-242v, 671 - 672). Świadek R. J. (k. 714 – 715) zeznał, że był jedynym z założycieli spółki (...). Dla oskarżonego spółka świadczyła usługi transportowe. Z kolei świadek M. L. (2) oświadczył, że nie ma nic do powiedzenia w sprawie, twierdząc, że wszystko może użyte przeciwko niemu, potwierdził jednocześnie wcześniejsze zeznania.

W ocenie Sądu zeznania świadków D. J., R. J. oraz M. L. (2) nie zasługują na danie im wiary, albowiem są one nielogiczne, wewnętrznie sprzeczne oraz niespójne z zeznaniami świadków E. M., A. G. (2), a w szczególności A. B., która szczegółowo opisała sposób wystawiania faktur.

Sąd zaliczył w poczet pełnowartościowego materiału dowodowego pozostałe dowody ujawnione w toku rozprawy głównej – a żadna ze stron nie zgłaszała wobec nich zastrzeżeń.

Reasumując, w świetle zebranego materiału dowodowego, wina oskarżonego została udowodniona i nie budzi wątpliwości.

Strona przedmiotowa przestępstwa stypizowanego w art. 273 kk zawiera się w zwrocie „używa dokumentu”. Chodzi tu o takie używanie, które prowadzi do wykorzystania znaczenia prawnego dokumentu (postanowienie SN z 23.11.2006r. IV KK 321/06, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 2251). Sąd Najwyższy stwierdził, iż „pojęcie „używa”, o którym mowa w art. 273 kk sprowadza się do wykorzystania funkcji, jaka dokument może pełnić i będzie nim np. przedstawienie go osobie uprawnionej w czasie kontroli (…)”.

Faktura VAT jest dokumentem, o którym mowa w art. 271 § 1 kk, zaś wystawca dokumentu jest inną osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu.

Oskarżony, w przedmiotowej sprawie użył przedmiotowych faktur w urzędzie skarbowym, zatem jego zachowanie miało znaczenie prawne, będąc ukierunkowanym na obniżenie podatku należnego.

Dlatego Sąd uznał, iż oskarżony w okresie od 27 lutego 2012r. do 25 czerwca 2013r., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, użył dokumentów w postaci 39 faktur VAT wystawionych w okresie od 19 grudnia 2011r. do 31 maja 2013r., poświadczających przez określone spółki wykonanie usług marketingowych, budowlanych, pośrednictwa handlowego, reklamy internetowej i sprzedaż akcesoriów fotograficznych, podczas gdy nie miały one miejsca, w ten sposób, że w deklaracjach podatkowych VAT-7 złożonych w urzędzie skarbowym wykazał je jako podstawę obniżenia należnego podatku, dopuszczając się przestępstwa z art. 273 kk w zw. z art. 12 kk.

Z kolei na podstawie art. 62 § 2 kks odpowiada ten kto wystawia nierzetelny dokument albo posługuje się takim dokumentem. Na gruncie art. 62 § 2 kks nie jest istotne w jaki konkretnie obowiązek podatkowy godzi wystawienie nierzetelnej faktury, byle – z uwagi na przedmiot ochrony norm w jakich przepis ten funkcjonuje – był to czyn przeciwko obowiązkom podatkowym w rozumieniu ordynacji podatkowej. Oskarżony niewątpliwie, poprzez posłużenie się nierzetelnymi, fikcyjnymi fakturami godził w obowiązek podatkowy, a jego celem było obniżenie należnego podatku. Oskarżony z naruszeniem art. 86 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004. O podatku od towarów i usług obniżył podatek należny o naliczony. Podstawę tego obniżenia stanowiły „puste faktury” – nie dokumentujące rzeczywistych dostaw towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe, w ramach zarzucanego oskarżonemu czynu z punktu 2, uznał, że K. S. dopuścił się czynu polegającego na tym, że w okresie od 25 grudnia 2012r. do 25 czerwca 2013r. w L., w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, posłużył się 12 fakturami VAT wystawionymi w okresie od 02 listopada 2012r. do 31 maja 2013r. w sposób nierzetelny przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L., (...) Centrum Handlowe S.A z siedzibą w W., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., poświadczających wykonanie przez te spółki na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L. przy ul. (...) usług, które nie miały miejsca w ten sposób, że w deklaracjach podatkowych VAT - 7 złożonych w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w L. wykazał je jako podstawę obniżenia należnego podatku od towarów i usług tj. czynu z art. 62 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks.

Sąd skazując oskarżonego za przestępstwo powszechne oraz przestępstwo skarbowe w pełni podzielił pogląd wyrażony w uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2013r. I KZP 19/12, opubl. OSNKW 2013/13 zgodnie, z którym reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie jedynie w przypadku zbiegu przepisów ustawy, natomiast nie stosuje się ich w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych, o których mowa w art. 8 § 1 kks. W przypadku stosowania konstrukcji tzw. idealnego zbiegu czynów zabronionych, o którym mowa w art. 8 § 1 kks reguły wyłączania wielości ocen mogą służyć do redukcji kwalifikacji prawnych w ramach normatywnej analizy przeprowadzonej odrębnie dla poszczególnych deliktów (skarbowego i powszechnego) objętych tym zbiegiem, natomiast nie mają już zastosowania do obu kwalifikacji prawnych jako całości. Reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie jedynie w przypadku zbiegu przepisów ustawy, natomiast nie stosuje się ich w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych. Wykluczone jest zatem, aby przepis Kodeksu karnego skarbowego mógł wyprzeć na zasadzie specjalności, konsumpcji przepis Kodeksu karnego (lub odwrotnie) i aby w konsekwencji doszło do skazania i wymierzenia sprawcy jednej kary.

Skazując oskarżonego za czyn z art. 62 § 2 kks opisany w punkcie 2 aktu oskarżenia, Sąd uwzględnił, iż wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie z dnia 21 maja 2015r. sygn. akt III K 346/15 - (...) K. S. udzielono zgody na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności za przestępstwo skarbowe z art. 61 § 1 kks w zb. z art. 62 62 § 2 kks w zw. z art. 62 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks – popełnione w ramach czynu ciągłego, w okresie od stycznia do września 2012r. polegające na posłużeniu się nierzetelnymi fakturami VAT. Analiza wyroku w sprawie III K 346/15 – (...) pozwoliła na ustalenie, że 12 z 39 faktur, o których mowa w akcie oskarżenia, nie było jednocześnie przedmiotem postępowania w sprawie o sygn. akt III K 346/15 – (...), dotyczą bowiem one okresu późniejszego, niż ten, co do którego odnosił się wyrok Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie, w konsekwencji umożliwiając skazanie oskarżonego za posłużenie nierzetelnymi fakturami VAT wystawionymi w okresie od 02 listopada 2012r. do 25 czerwca 2013r. Istotą czynu ciągłego jest uznanie za taki czyn wielu – co najmniej dwóch zachowań – podjętych w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem tej samej sposobności.

Zakres powagi osądzonej w przypadku skazania za czyn ciągły zostaje w szczególności wyznaczony w ustalonym w wyroku skazującym lub warunkowo umarzającym to postępowanie czasem popełnienia czynu zabronionego (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 2017r. sygn. akt IV KK 269/16). Podobny pogląd, który Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela, został wyrażony również w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2013r. II KK 221/13, zgodnie z którym prawomocne zakończenie postępowania karnego, którego przedmiotem był czyn ciągły oznacza, że nie jest możliwe prowadzenie innego postępowania co do zachowań popełnionych przez sprawcę w okresie wyznaczonym przez początek pierwszego i zakończenie ostatniego zachowania składającego się na czyn ciągły.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sad miał na względzie dyrektywy zawarte w art. 53 kk oraz art. 12 i 13 kks.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego jako znaczny. Motywacja, jaka przyświecała oskarżonemu była wyłącznie motywacją majątkową, zmierzającą do obniżenia podatku należnego. Sąd miał na uwadze, że rzetelność rozliczeń podatkowych jest jednym z gwarantów stabilnego wpływu środków do budżetu państwa, a tym samym stabilności całego systemu ekonomicznego kraju, brak wpływów z tytułu podatków naraża Skarb Państwa na niemożność regulowania zobowiązań, a tym samym przyczynia się do potencjalnego osłabienia bezpieczeństwa obrotu finansowego w państwie – to wszak ze środków Skarbu Państwa finansowane są m. in. świadczenia emerytalne, rentowe, wydatki sfery budżetowej i inwestycje użyteczności publicznej.

Jako okoliczności łagodzące Sąd poczytał dotychczasową niekaralność oskarżonego oraz fakt, że K. S. dokonał korekty deklaracji podatkowych – VAT 7 i uiścił skorygowane należności publicznoprawne.

W efekcie Sąd uznał, że oskarżonemu winne zostać wymierzone kary, za przypisane mu czyny, w dolnych progach zagrożenia, znacznie jednak powyżej dolnej granicy. Sad stanął na stanowisku, że kara pozbawienia wolności za czyn z art. 273 kk w wymiarze 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara grzywny za czyn z art. 62 § 2 kks w wysokości 40 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 70 zł, będą karami adekwatnymi do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości zarzucanych mu czynów, nie przekraczając żadnego z nich, a przy tym powyższy wymiar kar uświadomi oskarżonemu, że jego działanie zostało ocenione przez wymiar sprawiedliwości jako naganne i powstrzyma go od podjęcia analogicznych działań w przyszłości. Kara grzywny w orzeczonym wymiarze pozostaje przy tym, zdaniem Sadu, karą realnie możliwą do uiszczenia przez oskarżonego – oskarżony bowiem pracuje osiągając dochody w granicach 3 – 4 tys. zł miesięcznie. Sąd uznał także, iż orzeczenie kary grzywny w powyższym wymiarze będzie stanowiło czytelny sygnał dla członków społeczeństwa, ze popełnianie przestępstw skarbowych jest nieopłacalne i każdorazowo spotyka się z orzeczeniem kary, osiągając tym samym cele stawiane wymiarowi kary w zakresie prewencji generalnej.

Sąd uznał również, iż zachodzą podstawy do warunkowego zawieszenia orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary pozbawienia wolności. Sąd postawił wobec oskarżonego pozytywną prognozę kryminologiczną na przyszłość, biorąc pod uwagę sytuację życiową oraz niekaralność za przestępstwa. Wobec tego Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby lat 2.

Sąd zasądził także od oskarżonego na podstawie art. 627 kpk częściowo koszty sądowe w kwocie 400 zł. Na podstawie art. 624 § 1 Sąd uznał za celowe w pozostałej części od ponoszenia kosztów sądowych oskarżonego zwolnić, w świetle orzeczenia jednej z kar o charakterze majątkowym.

Mając zatem na uwadze powołane okoliczności Sąd orzekł jak w wyroku.