Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Arleta Agata

przy udziale oskarżyciela publicznego Agnieszki Rojek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12.05. i 12.06.2017 r.

sprawy przeciwko

T. M. urodz. (...) w W.

syna T. i W. z d. F.

oskarżonego o to, że: pełniąc funkcję Prezesa Zarządu Spółki (...) Sp. z o.o.” z siedzibą w W. przy ul. (...) w dniu 16 grudnia 2015 roku w lokalu przy ul. (...) w L. (05-120) urządzał gry na automatach w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych na sześciu urządzeniach do gier (B. (...) nr (...), H. (...) nr (...), H. (...) nr (...), H. (...) nr (...), B. (...) nr (...), S. BANK (...)),

- wbrew art. 6 ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, gdyż nie posiadał koncesji na prowadzenia kasyna gry w lokalu przy ul. (...) w L.,

- wbrew art. 14 ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych , gdyż urządzał gry na sześciu automatach do gier (B. (...) nr (...), H. (...) nr (...), H. (...) nr (...), H. (...) nr (...), B. (...) nr (...), S. BANK (...)) poza kasynem,

- wbrew art. 23a ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, gdyż w lokalu przy ul. (...) w L. eksploatował sześć automatów do gier (B. (...) nr (...), H. (...) nr (...), H. (...) nr (...), H. (...) nr (...), B. (...) nr (...), S. BANK (...)), które nie były zarejestrowane przez naczelnika urzędu celnego,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.

orzeka

I. Uznaje oskarżonego T. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych.

II. Na podstawie art. 30 § 5 k.k.s. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wskazanych w wykazie dowodów rzeczowych na k. 195 pod pozycjami 1-8, poprzez ich zniszczenie, obciążając kosztami tej czynności oskarżonego.

III. Na podstawie art. 30 § 5 k.k.s. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa pieniędzy w łącznej kwocie 3.334 (trzy tysiące trzysta trzydzieści czterech) złotych, wskazanych w wykazie dowodów rzeczowych na k. 195 pod pozycją 9, poprzez wpłacenie ich na rzecz Urzędu Skarbowego w L..

IV. Na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. oraz art. 3 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwocie 1.020 (jednego tysiąca dwudziestu) złotych.

Sygn. akt II K 567/16

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 13 czerwca 2017 r.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego podczas rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony T. M. jako Prezes Zarządu Spółki (...) Sp. z o.o.” z siedzibą w W. jako podnajemca podpisał w dniu 1 listopada 2015 r. w W. z Prezesem Zarządu Spółki (...) Sp. z o.o.” z siedzibą w W. R. M. jako wynajmującym umowę najmu lokalu użytkowego w L. przy ul. (...). Podnajemca miał płacić wynajmującemu czynsz w wysokości 4100 złotych. W dniu 16 grudnia 2015 r. pracownicy Urzędu Celnego II w W. przeprowadzili urzędowe sprawdzanie pomieszczeń i urządzeń lokalu podnajmowanym przez Spółkę (...) Sp. z o.o.” w L. przy ul. (...), stwierdzili, że w lokalu tym znajduje się sześć automatów do gier o nazwie (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) BANK nr 540 oraz dwa klucze do tych urządzeń. Na automatach tych przeprowadzono gry kontrolne i okazało się, że wygrana na nich nie jest zależała od zręczności gracza, lecz uzależniona była losowo. Automaty te oraz klucze zostały zatrzymane, okazało się, że w automatach znajdowało się 3.334 złotych. Firma (...) nie posiadała koncesji na prowadzenie kasyna, prowadziła gry hazardowe poza kasynem i nie przedstawiła automatów do gier Naczelnikowi Urzędu Skarbowego celem zarejestrowania.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k.164-165,298-299),

- zeznania R. B. (299-300),

- zeznania P. K. (1) (k. 300),

- protokołu przeszukania (k. 6-8),

- protokołu oględzin (k. 24-26, 125-126),

- wypisów z KRS (k. 38-40, 50-52),

- dokumentacji fotograficznej (k. 127-139),

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił złożenia wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (k.165). Podczas rozprawy oskarżony również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, złożył wyjaśnienia (k.298-299) i oświadczył, iż będzie odpowiadał tylko na pytanie obrońcy. Stwierdził, że działał on zgodnie z obowiązującą wówczas ustawą o grach hazardowych. Na pytanie obrońcy oskarżony wyjaśnił, iż w grudniu 2015 r. uważał, że urządzenia wymienione w akcie oskarżenia są legalne, albowiem takie same urządzenia zabierane przez Urząd Celny były zwracane. Nadto wyjaśnił, iż zna ustawę z 12.06.2015 r. i wie, że była ona objęta okresem przejściowym, który skończył się dnia 01.07.2016 r. i od tego również czasu przestał być prezesem spółki. Nigdy nie był w lokalu przy ulicy (...) w L. i nie zatrudniał tam żadnych pracowników. Nie ustalał zasad gry na urządzeniach wymienionych w akcie oskarżenia. Nie wiedział, jaki jest charakter tych gier i myślał, że są to gry rozrywkowe.

Wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarę w części, w której podał, że był Prezesem Zarządu firmy (...) w dniu 16 grudnia 2015 r., gdyż znajduje to potwierdzenie w treści umowy (k.159) i wypisach z KRS (k. 38-40, 50-52) oraz w tej części, że nie jest już prezesem spółki (...) (co znajduje potwierdzenie na stronie KRS). Nie zasługuje na wiarę ta część wyjaśnień oskarżonego, w której podał, że nie wiedział, że od dnia 3 września 2015 r. działalność w zakresie gier na automatach wymagała uzyskania koncesji. Jest to sprzeczne z powszechnie obowiązującą ustawą z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, zmienioną ustawą z dnia 12 czerwca 2015 r. (Dz.U. z 2015 r., poz. 1201).

Świadek R. B., funkcjonariusz celno-skarbowy, przed Sądem (k. 299-300) zeznał, iż wraz z funkcjonariuszem P. K. (1) byli na ul. (...) w L., gdzie dokonali zatrzymania automatów do gier. W trakcie tego zatrzymania był operatorem kamery. Świadek zeznał, iż uczestniczył w eksperymencie procesowym jako operator kamery. Eksperyment ten polegał na tym, że drugi funkcjonariusz przeprowadził grę na automatach i wynikiem było to, że automaty miały charakter komercyjny i urządzano na nich gry losowe. Gry miały charakter losowy, ponieważ nie można było przewidzieć wyniku zatrzymania się symboli na automacie. Automaty miały charakter komercyjny, albowiem trzeba zasilić je monetami bądź banknotami, gry te nie mają charakteru zręcznościowego, ponieważ gracz nie był w stanie przewidzieć wyniku gry. Świadek zeznał, iż uczestniczył w szkoleniach dotyczących gier na automatach. Nie pamiętał kiedy i przez kogo te szkolenia były prowadzone, ale były to szkolenia wewnętrzne, na pewno pokazywane były automaty do gier hazardowych, natomiast czy pokazywane były inne automaty do gier tego nie pamiętał. Świadek zeznał, iż podczas eksperymentu nie były otwierane automaty do gier, zostały one zawiezione do magazynu Izby Celnej, nie przypominał sobie, czy w trakcie kontroli był oskarżony, czy ewentualnie ktoś próbował kontaktować się z nim.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są zgodne z zeznaniami świadka P. K. (1) (k. 300), protokołem przeszukania (k.6-8), dokumentacją fotograficzną (k.27-31) i protokołem eksperymentu (k.13-23).

Świadek P. K. (2), funkcjonariusz celno-skarbowy, przed Sądem (k.300) zeznał, iż pamięta, że czynności w jakich brał udział na ul. (...) miały na celu zatrzymanie automatów do gier. Nie pamiętał jednak, kiedy to było i kto brał udział w tych czynnościach. Świadek zeznał, iż eksperyment dotyczył sprawdzenia tego, czy automaty służyły do gier losowych. Przy każdym eksperymencie automaty najpierw zasilane są środkami pieniężnymi, a następnie rozpoczynane są gry takie, jakie mogą przeprowadzić normalni gracze w tym miejscu. Wynikiem tego eksperymentu było to, że automaty te służyły do gier hazardowych i gry, które były przeprowadzone były grami losowymi, które trzeba było najpierw zasilić środkami pieniężnymi, aby móc na nich grać. Świadek zeznał, iż szkolenia są przeprowadzane co jakiś czas i przeprowadzane są te szkolenia przez biegłych zajmujących się automatami. Nie pamiętał, kiedy były przeprowadzane te szkolenia i jak długo mogły trwać. Szkolenia były przeprowadzane przez firmy wewnętrzne i mogły trwać te szkolenia przez jeden dzień. Nie przypominał sobie, czy podczas kontroli na ul. (...) był oskarżony, czy był ktoś inny. Na kontrole przeważnie jeżdżą funkcjonariusze. Przed rozpoczęciem eksperymentu nie próbował otworzyć automatów. Nie pamiętał, czy zatrzymane automaty były otwarte, ale gdyby było takie polecenie przełożonych zostałyby otworzone. Jeśli automaty były otwarte, to z eksperymentu tego powinien zostać sporządzony protokół. Nie pamiętał, czy podczas tego eksperymentu coś wygrał.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są zgodne z zeznaniami świadka R. B. (k. 299-300), protokołem przeszukania (k.6-8), dokumentacją fotograficzną (k.27-31) i protokołem eksperymentu (k.13-23).

Zgromadzony materiał dowodowy, w postaci dokumentów wymienionych na k.201v, został sporządzony obiektywnie, przez powołane do tego osoby, poszczególne dokumenty nie nasuwają wątpliwości, co do ich autentyczności i nie były kwestionowane przez strony. Wobec powyższego dokumenty te zostały uznane za podstawę ustaleń faktycznych.

Ustalony stan faktyczny stanowi spójną, logicznie uzasadnioną całość, poszczególne wiarygodne dowody uzupełniają się i potwierdzają. Na ich podstawie wina i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu nie mogą budzić wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 107 § 1 k.k.s. karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3 lub obu tym karom łącznie podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny Przez pojęcie „urządzania" należy rozumieć układanie systemu gry czy określanie wysokości wygranych, podobnie jak wynajęcie i przystosowanie lokalu, zatrudnienie i przeszkolenie pracowników, organizowanie gry itp. Natomiast „prowadzenie" gry jest pojęciem węższym, ograniczonym zazwyczaj do wykonywania bezpośrednich czynności przy grze (por. „Komentarz do Kodeksu Karnego Skarbowego” pod red. Kotowskiego, 2007 r., s. 450). Pojęcie „urządzania" gry oznacza mniej więcej tyle, co ją zorganizować, czyli doprowadzić do tego, aby mogła się odbyć. Niewątpliwie oskarżony był organizatorem gry na automatach do gry w dniu 16 grudnia 2015 r. w lokalu w L. przy ul. (...), gdyż zawarł umowę najmu tego lokalu wstawił tam sześć wyżej wymienionych automatów do gier i jako Prezes Zarządu Spółki (...) nadzorował podział dochodów z tej działalności.

Do znamion ustawowych przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. należy także działanie wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Wyraźnie więc widać subsydiarność komentowanego przepisu wobec art. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, według którego urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Pierwszą z tych zasad wyraża bezpośrednio przepis art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych – jest to zasada monopolu państwa w zakresie gier liczbowych, loterii pieniężnych i gry telebingo. Kolejne przepisy art. 6,7 i następne ww. ustawy, w szczególności rozdział 2 regulują dalsze zasady. Dotyczą one różnych kwestii, m.in. formy organizacyjnej podmiotu urządzającego grę czy zakład wzajemny, miejsca urządzania (kasyna gry, salony gier bingo pieniężne, punkty przyjmowania zakładów itp.), zakazu reklamy i promocji określonych gier i zakładów wzajemnych, minimalnych wartości wygranych, regulaminów gier i zakładów wzajemnych, zabezpieczenia losów i innych dowodów udziału w grze przed sfałszowaniem lub przedwczesnym odczytaniem wyniku gry, granicy wiekowej dostępu do ośrodków gier czy punktów przyjmowania zakładów wzajemnych, rejestracji gości, świadectw zawodowych osób sprawujących zarząd nad ośrodkami gier i punktami przyjmowania zakładów oraz bezpośrednio prowadzących gry i zakłady, instalacji systemów służących kontroli przebiegu i prowadzenia gier itp.

Należy w związku z tym zwrócić uwagę, że czyn zabroniony stypizowany w art. 107 § 1 k.k.s może być, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 4 § 1 k.k.s. popełniony wyłącznie umyślnie. Umyślność musi mieć swoją stronę intelektualną oraz płaszczyznę wolicjonalną. W aspekcie intelektualnym, w przypadku czynów skarbowych chodzi o świadomość. Wszystkie delikty skarbowe stypizowane w art. 107 k.k.s. mają charakter formalny (por. Komentarz do Kodeksu karnego skarbowego, pod red. Leszka Wilka, C.H. Beck, Warszawa 2016 r.).

W niniejszej sprawie działanie oskarżonego wypełniło wszystkie znamiona czynu z art. 107 § 1 k.k.s. Oskarżony pełniąc funkcję Prezesa Zarządu Spółki (...) Sp. z o.o.” z siedzibą w W. przy ul. (...) w dniu 16 grudnia 2015 roku w lokalu przy ul. (...) w L. urządzał gry na sześciu automatach: (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) BANK nr (...). Oskarżony działał wbrew art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych ( Dz. U. Nr 201 poz. 1540 z późn. zm.). Firma (...) Sp. z o.o. nie uzyskała koncesji na prowadzenie kasyna (por. wyjaśnienia oskarżonego z k.298-299), co oznacza, że nie prowadziła działalności zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 3 września 2015 r. na podstawie koncesji albo zezwolenia. Tym samym Spółka (...), której Prezesem Zarządu był oskarżony nielegalnie urządzała i prowadziła gry na sześciu automatach do gier (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...), (...) BANK nr (...). Należy wskazać iż przed zatrzymaniem tych automatów do gier funkcjonariusze Urzędu Celnego stwierdzili na podstawie eksperymentu procesowego oraz ich oględzin, iż nie są to automaty zręcznościowe i prowadzone na nich gry mają charakter losowy, a gry prowadzone są w celach komercyjnych (k. 13-23), przy czym w automatach w dniu kontroli Urzędu Celnego znajdowało się 3334,00 złotych (k. 141).

Należy wskazać, iż przepis art. 107 k.k.s. ma charakter blankietowy i nie precyzuje szczegółowych znamion przestępstwa, lecz odsyła do przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Przy czym w niniejszej sprawie mają zastosowanie przepisy tej ustawy w brzmieniu obowiązującym po dniu 3 września 2015 r. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gry na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy. Natomiast zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 tej ustawy działalność w zakresie m.in. gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Ustawa z dnia 12 czerwca 2015 r. (Dz.U. z 2015 r., poz. 1201) zmieniającą ww. ustawę z dniem 3 września 2015 r. została notyfikowana przez Komisję Europejską w dniu 5 listopada 2014 roku pod numerem 2014/0537/PL. Ponadto przepis art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, zezwalający podmiotom prowadzącym w dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 lub w art. 7 ust. 2 ustawy o grach hazardowych na dostosowania się do wymogów określonych w znowelizowanej ustawie o grach hazardowych do dnia 1 lipca 2016 r., dotyczy wyłącznie podmiotów, które prowadziły taką działalność zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 3 września 2015 r. (na podstawie koncesji albo zezwolenia, co wynika jednoznacznie z postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2016 r. I KZP 1/16).

Uznać należy, iż działanie oskarżonego było umyślne w rozumieniu art. 4 § 1 k.k.s. Oskarżony miał pełną świadomość, iż (...) Sp. z o.o.” wbrew regulacjom ustawowym urządzała i prowadziła w dniu 16 grudnia 2015 r. w lokalu przy ul. (...) w L. gry na sześciu automatach. Oskarżony był Prezesem Zarządu spółki, która urządzała i prowadziła gry na automatach do gier i powinien śledzić zmiany w jakie zostały wprowadzone do ustawy o grach hazardowych z dniem 3 września 2015 r. Ponadto ustawodawca przewidział długie vacatio legis zmian w przepisach art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.), które została notyfikowana przez Komisję Europejską w dniu 5 listopada 2014 r.

Dodatkowo należy zauważyć, iż Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z 13 października 2016 r. w sprawie C‑303/15 stwierdził iż artykuł 1 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego w brzmieniu zmienionym na mocy dyrektywy 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 r. należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy, taki jak ten będący przedmiotem niniejszego postępowania nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych” w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust. 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu.

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. I KZP 17/16 kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998 r., ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 k.k.s., o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, uznać należy, że czyn oskarżonego wyczerpuje znamiona przestępstwa skarbowego określonego w art. 107 § 1 k.k.s.

Oskarżony ma 36 lat, jest żonaty, ma na utrzymaniu jedno dziecko, zdobył wykształcenie średnie, będąc Prezesem Zarządu spółki handlowej, uzyskiwał dochód około 1.500 złotych miesięcznie (k.201), był 2 razy karany (k.270).

Stopień społecznej szkodliwości czynu i wina były znaczne, ze względu na zlekceważenie regulacji ustawowej. Zwrócić uwagę należy, że hazard bywa dla wielu osób nieszkodliwą rozrywką, spędzeniem wolnego czasu, ale wobec części nich prowadzi do uzależnienia, przeznaczania znacznej części pieniędzy na kolejne gry, chęci odegrania poprzednich przegranych. Prowadzenie salonów gier prowadzi do szeregu aspołecznych zachowań, takich jak choćby przeznaczanie pieniędzy na gry przez osoby, które mają niezrealizowane należności finansowe np. alimenty, uzyskiwanie środków na gry w wyniku czynów karalnych, napady na „salony” gier. Ustawodawca słusznie zdecydował się na umożliwienie ich funkcjonowania na zasadach kasyn, przy uzyskaniu koncesji.

Niewątpliwie okolicznościami obciążającymi są karalność oskarżonego (k.270) i uzyskiwanie korzyści majątkowych z naruszeniem zasad urządzenia gier hazardowych. Jako okoliczności łagodzące uznać należy ustąpienie oskarżonego z funkcji Prezesa Zarządu Spółki (...) i zmienny stan prawny, gdyż od wprowadzenia zasad wskazujących na to, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu do dnia zdarzenia minęło ledwo 3 miesiące.

Biorąc pod uwagę powyżej wymienione przesłanki Sąd uznał, że karą adekwatną, sprawiedliwą i zdolną przekonać oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości, a także konieczną do kształtowania świadomości prawnej w społeczeństwie powinna być kara 100 stawek dziennych grzywny.

Oskarżony uzyskiwał z prowadzenia „salonu gry” znaczne dochody, po zakończeniu tej działalności również uzyskuje znaczne dochody, stąd wysokość stawki dziennej określono na 100 złotych, która jest adekwatna do jego dochodów i sytuacji życiowej.

Przepadek dowodów rzeczowych wynika z treści przepisu powołanego w punkcie II i III wyroku.

Oskarżony uzyskuje stałe dochody, będzie zatem mógł uiścić koszty poniesione na rozpoznanie sprawy, stąd Sąd zasądził od niego taki obowiązek zgodnie z przepisami powołanymi w punkcie IV wyroku.