Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2016r. w Gliwicach

sprawy z powództwa M. D. (M. D.)

przeciwko Fundacji (...) w Z.

o sprostowanie świadectwa pracy i o wynagrodzenie

na skutek apelacji powoda M. D. (M. D.)

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 30 marca 2016 r. sygn. akt IV P 155/15

1.  oddala apelację;

2.  przyznaje od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Gliwicach na rzecz radcy prawnego R. D. kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu oraz kwotę 165,60 zł (sto sześćdziesiąt pięć złotych i 60/100) tytułem podatku VAT;

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

(-) SSR del. Renata Stańczak (-) SSO Teresa Kalinka (spr.) (-) SSO Grzegorz Tyrka

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt: VIII Pa 102/16

UZASADNIENIE

Powód M. D. ostatecznie domagał się sprostowania świadectwa pracy, doręczonego powodowi przez stronę pozwaną w dniu 27 lutego 2015 poprzez usunięcie wzmianki o zajęciu wynagrodzenia powoda przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bytomiu W. G. oraz uwzględnienie przez stronę pozwaną w sprostowanym świadectwie pracy faktu, iż powód pracował przy żelazku, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2714,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi od poszczególnych dni wymagalności potrąconego wynagrodzenia za pracę tytułem wynagrodzenia obniżonego za okres od dnia 10 marca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2014 r., nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności w całości od żądanej kwoty oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu. Powód twierdził, że ze świadectwa pracy powinna być usunięta wzmianka o zajęciu i potrąceniach komorniczych, albowiem potrącenia te nie miały podstawy prawnej, tj. tytułu wykonawczego. Stąd też strona pozwana bezpodstawnie potrącała mu z wynagrodzenia kwoty na rzecz komornika, które powinny być mu zwrócone. Wskazał, iż potracenia komornicze naruszają art. 87 ¹ k.p. oraz 128 krio. Nadto argumentował, że w świadectwie powinna być odzwierciedlona praca, która wykonywał.

Pozwany Fundacja (...) w Z. wniósł o oddalenie powództwa w całości i przyznanie kosztów postępowania. Wskazał, iż świadectwo pracy zostało wydane powodowi zgodnie ze stanem faktycznym i przepisami prawa, a potrącenia były dokonywane zgodnie z zajęciami komorniczymi.

Wyrokiem z dnia 30 marca 2016 roku Sąd Rejonowy w Zabrzu oddalił powództwo. Sąd I instancji w punkcie 2 wyroku odstąpił od obciążania powoda kosztami zastępstwa procesowego. W punkcie 3 wyroku Sąd przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Zabrzu na rzecz radcy prawnego M. D. (1) kwotę 627,30 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, w tym podatek od towarów i usług.

Sąd I instancji ustalił, że powód był zatrudniony u strony pozwanej na stanowisku pomocnika krawcowej, w wymiarze 0,55 etatu tj. 4 godziny i 24 minut od 1 lipca 2013 r. do 30 września 2013 r. na okres próbny, a następnie od 1 października 2013 r. do 31 grudnia 2014 r. na czas określony, tj. do 31 grudnia 2014 r. Jak ustalił Sąd I instancji powodowi z wynagrodzenia za pracę dokonywano potrąceń w wyniku zajęć komorniczych na podstawie wyroku z dnia 29 czerwca 1993 r. Sądu Rejonowego w Szczecinie (sygnatura akt R VII C 410/93) zmienionego wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Szczecinie z dnia 10 grudnia 1993 r. (II Cr 690/93), w którym to zasądzono m. in. rentę alimentacyjną od powoda na rzecz małoletnich D. i M. D. (2) w kwocie po 500.000 miesięcznie na rzecz każdego z małoletnich płatnej z góry do 10 tego dnia miesiąca z odsetkami ustawowymi w przypadku zwłoki poczynając od 1 listopada 1993 r. Egzekucję komorniczą prowadzi komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Bytomiu W. G. pod sygnaturą kmp 17/94. Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2003 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie (sygn. akt: I RC 1318/99) uchylił obowiązek alimentacyjny powoda. Pismem z dnia 10 marca 2014 ww. komornik zajął wynagrodzenie powoda u strony pozwanej na rzecz wierzyciela Zakładu Ubezpieczeń Społecznych inspektorat w K.. W okresie od maja 1994 r. do maja 2000 r. świadczenie alimentacyjne obciążające powoda realizował Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Powodowi łącznie potrącono z wynagrodzenia u strony pozwanej kwotę 2714,25 zł. Zgodnie z ustaleniami Sądu I instancji powód występował bądź to ze skargami na czynność komornika bądź powództwami egzekucyjnymi celem zniweczenia postępowania egzekucyjnego. Żadna z jego czynności nie doprowadziła do zakończenia, ukończenia bądź umorzenia egzekucji. Postępowanie egzekucyjne I kmp 17/94 z udziałem przedstawicielki małoletnich I. D. zakończyło się postanowieniem z dnia 23 grudnia 2009 r., przy czym egzekucja trwała nadal na rzecz ZUS. Sąd I instancji ustalił następnie, że po zakończeniu świadczenia pracy u strony pozwanej powodowi wystawiono świadectwo pracy datowane na dzień 31 grudnia 2014 r. gdzie wskazano, iż z powodem rozwiązano stosunek pracy w trybie art. 30 § 4 k.p. z upływem czasu, na który była zawarta umowa, wskazano, iż dokonane było zajęcie komornicze do sygnatury akt sądowych R VIIC 410/93. Powód pismem z dnia 2 lutego 2015 r. wniósł o sprostowanie świadectwa pracy do pracodawcy. W wyniku częściowego uwzględnienia jego wniosku wydano sprostowane świadectwo pracy datowane na dzień 10 lutego 2015 r., w którym wskazano podstawę rozwiązania stosunku pracy na art. 30 § 1 pkt. 1 k.p. , a w punkcie 4 (informacje o zajęciu wynagrodzenia) wskazano, iż dokonano „zajęcie komornicze sygn. akt: I kmp 17/94, komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Bytomiu W. G., ul. (...), (...)-(...) B., na podstawie tytułu wykonawczego sygn. akt sąd R VII C 410/93, zajęcie wynagrodzenia na kwotę 10 445,20 zł, kwota potrącona w okresie zatrudnienia 2714,25 zł".

Sprostowane świadectwo pracy powód odebrał w dniu 27 lutego 2015 r. Sąd I instancji z urzędu dopuścił również dowód z akt Sądu Rejonowego w Bytomiu, sygn. akt: I C 386/15, okoliczność przebiegu tego postępowania rzutowała bowiem na ewentualne istnienie podstawy prawnej dokonywania potrąceń z wynagrodzenia powoda. Istotnym bowiem było, czy postępowanie egzekucyjne sygn. akt: I Kmp 17/94 nie zostało w toku nadzoru judykacyjnego sądu uznane np. za bezpodstawne.

W opinii Sądu I instancji roszczenie powoda nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd I instancji wskazał, iż roszczenie o zapłatę (zwrot dokonanych potrąceń) jest niezasadne z tej przyczyny, iż w ocenie Sądu dopóki, dopóty istnieje tytuł wykonawczy (bądź ustawowe upoważnienie do prowadzenia egzekucji) komornik ma obowiązek realizacji wniosku wierzyciela, a osoba co do której skierowane jest zajęcie komornicze ma obowiązek je wykonać. W niniejszej sprawie strona pozwana realizowała zajęcie egzekucyjne, po wyjaśnieniach podstawy prawnej i wymianie pism z komornikiem (co do precyzyjnego określenia tytułu wykonawczego i charakteru długu - w szczególności dla poprawności wyliczeń dla wysokości potrącenia kwoty z wynagrodzenia). Jak podniósł Sąd I instancji błędna jest ocena prawna powoda, iż nie istnieje tytuł wykonawczy, na podstawie którego mogłaby być toczona egzekucja na rzecz ZUS. Powodowi wielokrotnie wskazywano we wszczynanych przez niego postępowaniach ze skargi na komornika jak i powództw przeciwegzekucyjnych, iż taka podstawa prawna istnieje, a brak wyroku bądź innego tytułu egzekucyjnego na rzecz ZUS nie czyni egzekucji kmp 17/94 bezprzedmiotowej. W tej mierze Sąd I instancji podzielił stanowisko Sądu Okręgowego w Katowicach (IV Cz 369/15 - w aktach egzekucyjnych), gdzie wskazano, iż zasady i tryb uzyskania od dłużnika alimentacyjnego kwot wypłaconych z funduszu alimentacyjnego osobie uprawnionej do alimentów zostały w sposób szczególny uregulowane w ustawie z 18 lipca 1974 r. o funduszu alimentacyjnym (Dz. U. 1991.45.200 t.j. ze zmianami). Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie dochodził należnych mu od dłużnika alimentacyjnego kwot w ramach osobnego, specjalnie w tym celu prowadzonego postępowania, lecz przystępował do postępowania, które już się toczyło, a prowadzone było na podstawie tytułu wykonawczego obejmującego płacenia ustalonych alimentów. Ustawodawca nie przewidział alternatywy dla dochodzenia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych jego należności zwrotnych na podstawie wymienionego tytułu wykonawczego - egzekucja roszczeń zwrotnych od momentu przystąpienia ZUS do postępowania, aż do zaspokojenia jego należności , oparta jest na tytule egzekucyjnym ustalającym alimenty na rzecz osoby uprawnionej do świadczeń z funduszu. - tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 września 1980 r. III CRN 167/80. Ustawa o funduszu alimentacyjnym został uchylona ustawą z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. 2013.1456 tj. ze zmianami), a fundusz został postawiony w stan likwidacji, to jednak zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2010 r. (sygn. III Czp 68/2010) egzekucja należności z tytułu świadczeń wypłaconych z funduszu w dalszym ciągu podlega zaspokojeniu w ramach egzekucji świadczeń alimentacyjnych. Sąd I instancji wyjaśnił, że za całkowicie chybione należało uznać żądanie powoda zapłaty kwoty 2714,25 zł, albowiem strona prawidłowo dokonywała potrąceń, zgodnie z zawiadomieniem komornika o zajęciu i w prawidłowej wysokości. Za nietrafny w konsekwencji należało uznać argument powoda w kontekście art. 87 ¹ k.p. o wysokości dokonywanych potrąceń, skoro dotyczyło ono świadczeń alimentacyjnych. Sprzeczne było również stanowisko powoda, który jednocześnie domaga się zwrotu kwoty 2714,25 zł, a jednocześnie kwestionuje przelanie takiej kwoty przez stronę pozwaną na rzecz komornika - nadto wysokość przelanych kwot wynika z dokumentów bankowych. Istotne bowiem, że strona pozwana takiej kwoty powodowi nie wypłaciła, sporna natomiast była podstawa takiego „braku" wypłaty tej kwoty. Sąd I instancji podniósł odnosząc się do żądania powoda w zakresie sprostowania świadectwa pracy, że zgodnie z art. 97 k.p. w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy (§ 1 zd. 1). W świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Ponadto w świadectwie pracy zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. Na żądanie pracownika w świadectwie pracy należy podać także informację o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach (§ 2). Świadectwo pracy powinno zawierać informacje zgodne z rzeczywistym przebiegiem zatrudnienia pracownika. Powód w żaden sposób nie dowiódł by pracował w warunkach szczególnych (a tak należałoby traktować jego żądanie wpisanie do świadectwa pracę przy żelazku).Sąd I instancji powołał się na § 2 Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z dnia 18 lutego 1983 r.). i podkreślił , że praca w warunkach szczególnych musi mieć charakter stały i długotrwały, tymczasem z samych zeznań powoda wynika, iż przy żelazku parowym pracował incydentalnie i tylko zastępując innych pracowników.

Sąd I instancji odniósł się do żądania powoda usunięcia danych o zajęciu komorniczym , przytoczył treść art. 884 § 2 k.p.c.

Sąd I instancji odstąpił od obciążania powoda kosztami postępowania na podstawie art. 102 k.p.c.

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją M. D., który podniósł następujące zarzuty:

- naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy tj. art. 177 § 1 pkt. 1 k.p.c., poprzez nieskorzystanie przez Sąd I instancji z instytucji zawieszenia postępowania, jako że wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2003 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie, sygn. akt: I RC 1318/99 uchylił obowiązek alimentacyjny powoda. W ocenie powoda nie istnieje tytuł wykonawczy o sygn. akt: R VII C 410/93, a także nie istnieje tytuł wykonawczy o sygn. akt: II Cr 690/93, a prowadzone postępowanie należało zawiesić.

- naruszenie prawa materialnego, w szczególności zapisu art. 471 k.c. w zw. z art. 300 k.p. poprzez nienależyte wykonanie zobowiązania, jako że nastąpiło nieprawidłowe potracenie jego wynagrodzenia. Zgodnie z art. 87 ¹ k.p. bowiem powinna dłużnikowi pozostać kwota wolna od potrąceń w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę. Powód wskazał na solidarną odpowiedzialność dłużników tj. pozwanego zakładu pracy oraz komornika prowadzącego egzekucję.

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędne dokonanie ustaleń faktycznych polegające na pominięciu słów „oddział w T.” w zdaniu na k. 151 przy określeniu Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Nadto Sąd I instancji nie wskazał, że wyrok z dnia 25 kwietnia 2003 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie, sygn. akt: I RC 1318/99 uchylający obowiązek alimentacyjny powoda jest wyrokiem rozwodowym. Powód podnosił także, że ZUS Inspektorat w K. nie posiada dokumentu urzędowego lub prywatnego w myśl art. 788 § 1 i 2 k.p.c. potwierdzający przejście tytułu wykonawczego na jego rzecz. Ponadto Sąd wniósł na podstawie art. 380 k.p.c. o rozpoznanie przez Sąd II instancji postanowień, które nie podlegały zaskarżeniu tj. oddalenia wniosku powoda o przesłuchanie w charakterze świadka komornika W. G..

- naruszenie art. 328 § 2 k.p.c., gdyż oprócz gołosłownego oddalenia powództwa Sąd I instancji nie podał podstawy prawnej.

- powód podnosił również, że Sąd I instancji nie uwzględnił jego pism kierowanych przez powoda do pozwanego zakładu pracy, w szczególności pisma z dnia 24.05.2014r., dnia 24.04.2014r.

Podnosząc powyższe powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa zgodnie z żądaniem pozwu sprecyzowanego pismem pełnomocnika z dnia 5 października 2015r., ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania z uwzględnieniem postępowania odwoławczego.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez pełnomocnika powoda M. D. w części co do punktu 1 sentencji wyroku. Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił:

- naruszenie prawa materialnego, a to art. 87 ¹ § 1 pkt. 1 k.p. poprzez uznanie, że potrącane przez pozwanego należności miały charakter świadczeń alimentacyjnych i tym samym, że pozwany miał prawo potrącać powodowi kwotę wynagrodzenia za pracę, które było wynagrodzeniem minimalnym, ustalanym na podstawie odrębnych przepisów, pomimo że zdaniem powoda potrącane sumy nie były świadczeniami alimentacyjnymi wierzyciela, tj. organu rentowego wobec powoda, - naruszenie prawa materialnego, a to art. 97 § 2 k.p. poprzez odmowę sprostowania świadectwa pracy powoda z dnia 10 lutego 2015 r. w zakresie usunięcia wzmianki o zajęciu komorniczym dokonanym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bytomiu W. G., sygn. akt: I Kmp 17/94, pomimo że - zdaniem powoda - potrącane sumy nie były świadczeniami alimentacyjnymi wierzyciela wobec powoda, a więc wynagrodzenie powoda nie mogło być potrącane przez pozwanego, a tym samym że wzmianka o zajęciu komorniczym powinna być usunięta ze świadectwa pracy powoda z dnia 10 lutego 2015 r.,

- naruszenie prawa materialnego, a to art. 97 § 2 k.p. poprzez odmowę sprostowania świadectwa pracy powoda z dnia 10 lutego 2015 r. w zakresie wskazania, że powód pracował u pozwanego na żelazku w warunkach szczególnych, pomimo że w rzeczywistości świadczył u pozwanego pracę na takim stanowisku w warunkach szczególnych,

- naruszenie prawa materialnego, a to art. 97 ¹ § 1 k.p. poprzez niepodanie w świadectwie pracy osobno okresu zatrudnienia powoda u pozwanego na umowę o pracę na okres próbny (1 lipca 2013 r. - 30 września 2013 r.) oraz okresu zatrudnienia powoda u pozwanego na umowę o pracę na czas określony (1 października 2013 r. - 31 grudnia 2014 r.), pomimo że pozwany był zobowiązany do podania osobno tych okresów zatrudnienia.

Podnosząc powyższe zarzuty, pełnomocnik powoda wniósł o:

- zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2.714,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi od poszczególnych dni wymagalności potrącanego wynagrodzenia za pracę, tytułem wynagrodzenia obniżonego za okres od dnia 10 marca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2014 r.,

- sprostowanie świadectwa pracy z dnia 10 lutego 2015 r. poprzez usunięcie wzmianki o zajęciu wynagrodzenia powoda przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bytomiu W. G., sygn. akt: I Kmp 17/94,

- sprostowanie świadectwa pracy z dnia 10 lutego 2015 r. poprzez wskazanie, że powód pracował u pozwanego na żelazku w warunkach szczególnych,

- sprostowanie świadectwa pracy z dnia 10 lutego 2015 r. poprzez podanie osobno okresu zatrudnienia powoda u pozwanego na umowę o pracę na okres próbny (1 lipca 2013 r. - 30 września 2013 r.) oraz okresu zatrudnienia powoda u pozwanego na umowę o pracę na czas określony (1 października 2013 r. - 31 grudnia 2014 r.).,

- zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym przed Sądem Okręgowym w Gliwicach.

W odpowiedzi na apelację pozwany Fundacja (...) w Z. wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego. Pozwany wskazał, że podniesione w apelacji zarzuty są bezzasadne, a Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia prawa materialnego, ani procedury.

Sąd II instancji zważył, co następuje:

Apelacja powoda i jego pełnomocnika nie zasługuje na uwzględnienie. Oceniając materiał dowodowy zgromadzony przed Sądem I instancji, należało uznać że Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia odnośnie stanu faktycznego, przeprowadził niezbędne postępowanie dowodowe, a następnie dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz wyciągnął właściwe wnioski, które legły u podstaw wydania zaskarżonego wyroku. W szczególności Sąd I instancji ustalił, że w okresie od maja 1994 r. do maja 2000 r. świadczenie alimentacyjne obciążające powoda realizował Zakład Ubezpieczeń Społecznych, a powód nie uiszczał swoich zobowiązań. W związku z powyższym komornik zajął wynagrodzenie powoda u strony pozwanej na rzecz wierzyciela Zakładu Ubezpieczeń Społecznych inspektorat w K.. Pozwany jako pracodawca powoda nie ma prawa kwestionować tytułu wykonawczego, jak również jest zobowiązany do dokonywania potrąceń na podstawie zajęcia komorniczego. Ustalenia stanu faktycznego wskazują, że pracodawca powoda dokonywał potrąceń zgodnie z prawem, w wysokości ustalonej przepisami i na podstawie ważnego tytułu wykonawczego. Nie są zasadne twierdzenia powoda kwestionujące zasadność potrąceń wynagrodzenia i żądanie zasądzenia ściągniętych należności.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawa z dnia 18 lipca 1974r. o funduszu alimentacyjnego (Dz.U. 1991r., Nr 45, poz. 200 j.t.) w razie przyznania świadczeń z funduszu alimentacyjnego organ egzekucyjny przekazuje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych kwoty ściągnięte od osoby zobowiązanej na podstawie tytułu egzekucyjnego ustalającego alimenty aż do pełnego pokrycia należności tego funduszu. Jeżeli w okresie wypłaty świadczeń alimentacyjnych należność funduszu nie zostanie zaspokojona, po zaprzestaniu wypłaty świadczeń organ egzekucyjny przekazuje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych kwoty ściągnięte od osoby zobowiązanej, pozostałe po zaspokojeniu bieżących alimentów. Ustawa o funduszu alimentacyjnym została uchylona przepisem art. 71 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U.2016r., poz. 1518 j.t.), jednakże zgodnie z art. 67 powołanej ustawy egzekucję należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu prowadzi się w dalszym ciągu aż do ich zaspokojenia. Organ egzekucyjny przekazuje likwidatorowi kwoty ściągnięte od osoby zobowiązanej do alimentacji, pozostałe po zaspokojeniu alimentów i należności z tytułu wypłaconej zaliczki alimentacyjnej. Z uwagi na fakt, iż należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu nie zostały zaspokojone przez dłużnika M. D. zasadnie była prowadzona egzekucja jego wynagrodzenia za pracę.

Słusznie także Sąd I instancji nie znalazł podstaw do sprostowania świadectwa pracy powoda. Przepis art. 97 k.p. określa podstawowe wymogi treści świadectwa pracy pracownika. W świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Ponadto w myśl art. 97 § 2 k.p. w świadectwie pracy zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. Pracodawca miał zatem przewidziany przepisami prawa obowiązek umieszczenia w świadectwie pracy powoda wzmianki o zajęciu jego wynagrodzenia za pracę. Nie miał natomiast obowiązku podania w świadectwie pracy osobno okresu zatrudnienia powoda u pozwanego na umowę o pracę na okres próbny i okresu zatrudnienia na umowę o pracę na czas określony. Nie są to elementy świadectwa pracy, które byłyby wymagane prawem, zatem w tym zakresie żądanie powoda jest niezasadne.

Wbrew twierdzeniom powoda nie pracował on u pozwanego na żelazku w warunkach szczególnych. Warunki uznawania konkretnej pracy za pracę w warunkach szczególnych zostały określone w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.). Po myśli § 2 ust. 1 i 2 w/w rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym akcie prawnym są okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Przechodząc na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że M. D. nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a jedynie incydentalnie, sporadycznie. M. D. jedynie niekiedy zastępował innych pracowników w pracy przy prasowaniu.. Powód nie pracował w pełnym wymiarze w szczególnych warunkach, a zakład pracy nie mógł potwierdzić tej informacji, jako niezgodnej z prawdą, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy.

Wbrew twierdzeniom apelującego w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy nie naruszył przepisu art. 233 k.p.c., rzekome błędy w dokonaniu ustaleń faktycznych nie zaistniały, a okoliczność, że Sąd Rejonowy nie wskazał, iż wyrok z dnia 25 kwietnia 2003 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie, sygn. akt: I RC 1318/99 jest wyrokiem rozwodowym nie ma żadnego znaczenia dla sprawy, jak i okoliczności sprawy rozwodowej powoda. Także istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy nie miały zeznania komornika W. G.. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wymogi przewidziane procedurą cywilną, wskazał on również na podstawie jakich przepisów podjął decyzje o przedmiocie procesu. Nie doszło również do naruszenia przepisów postępowania cywilnego wskazywanych przez apelującego. W rezultacie apelacja powoda i jego pełnomocnika, stanowi li tylko polemikę z prawidłowo przeprowadzoną oceną materiału dowodowego sprawy.

Przytoczone postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2010 roku sygn. III CZP68/10 dotyczyło innego stanu faktycznego, a mianowicie wszczęcia egzekucji przez organ rentowy. Sąd Najwyższy wskazał w uzasadnieniu, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych z tytułu wypłaty świadczeń z funduszu alimentacyjnego nie ma prawa dochodzić należności w ramach innego, nowego postępowania egzekucyjnego, ale przystępuje do postępowania dotyczącego egzekucji świadczeń alimentacyjnych. Z takim stanem faktycznym mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, jako bezzasadną. O kosztach pomocy prawnej na rzecz pełnomocnika z urzędu orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (t.j.: Dz. U. z 2016 roku, poz. 1715). O kosztach zastępstwa procesowego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o przepis art. 98 k.p.c. statuujący zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Powód , po zapoznaniu się z motywami rozstrzygnięcia Sądu I instancji mógł i powinien był ocenić wynik dalszego postępowania. W apelacji powód w znacznej części podniósł te same zarzuty, które były przedmiotem rozpoznania w postępowaniu pierwszoinstnacyjnym. Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania art. 102 k.p.c.

(-) SSR del. Renata Stańczak (-) SSO Teresa Kalinka (spr.) (-) SSO Grzegorz Tyrka

Sędzia Przewodniczący Sędzia