Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2017 roku

sprawy J. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

z odwołania J. N.

o prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

z dnia 19 września 2016 roku znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala wnioskodawcy J. N. prawo do rekompensaty z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych od dnia 1 września 2016 roku.

Sygn. akt VIII U 3722/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 września 2016 roku, nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił J. N. przyznania rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych, wskazując iż na wymagany 15 – letni okres pracy w szczególnych warunkach wnioskodawca udowodnił jedynie 2 lata i 27 dni (k. 26 a.e.).

Odwołanie od powyższej decyzji złożył w dniu 20 października 2016 roku J. N., wskazując, że od dnia 1 grudnia 1993 roku do dnia 31 lipca 2009 roku pracował w (...) w lakierni. Była to praca w warunkach szczególnych niezależnie od zajmowanych stanowisk. Również jako pracownik nadzoru stale pozostawała bezpośrednio z podległymi mu pracownikami na lakierni. Dlatego też organ emerytalny bezpodstawnie uznał, iż charakter i zakres obowiązków kierownika wykraczał poza obowiązek dozoru poszczególnych prac czy stanowisk wymienionych w wykazie (k. 2-6 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o jego oddalenie uzasadniając, jak w treści zaskarżonej decyzji (k. 7 a.s.).

W toku dalszego postępowania strony popierały stanowiska prezentowane w sprawie.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

J. N., urodzony (...), w dniu 8 września 2016 roku złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury wraz z rekompensatą z tytułu pracy w warunkach szczególnych, wskazując iż w takich warunkach pracował w Fabryce (...) w L. (następnie (...) i inne) od dnia 1 grudnia 1993 roku (wniosek k. 1-4 a.e., informacja dotycząca okresów składkowych i nieskładkowych k.. 5 a.e.).

Do wniosku odwołujący dołączył świadectwa pracy dołączając świadectwa pracy z kolejnych okresów zatrudnienia, z adnotacjami o wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych na stanowiskach mistrza lakierni oraz kierownika zespołu lakierni tj. wykonując pracę polegając na nadzorze inżynieryjno – technicznym pracy podległego personelu wykonującego prace w warunkach szczególnych tj. pracę wymienioną w wykazie A, dziale XIV, poz. 24 wg. załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (świadectwa pracy, k. 7-13 a.e.).

Decyzją z dnia 19 września 2016 roku przyznano wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 września 2017 roku, kolejną zaś wydaną w tym samym dniu, zaskarżoną w niniejszym postępowaniu – odmówiono przyznania rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Jak wskazywał organ emerytalny, jako pracę w warunkach szczególnych zaliczono jedynie okres od dnia 1 grudnia 1993 roku do 31 grudnia 1995 roku tj. pracę na stanowisku mistrza. Pozostałych okresów, w których odwołujący wykonywał pracę kierownika zespołu lakierni nie uwzględniono, wskazując że praca na stanowisku kierowniczym wiąże się nie tylko z nadzorem pracowników ale także z wykonywaniem czynności organizacyjnych (administracyjne, kadrowe, biurowe), które nie są objęte stosownym wykazem stanowiącym załącznik do cytowanego rozporządzenia (k. 24-25 oraz 26 a.e.).

W toku postępowania ustalono, iż J. N. ma wykształcenie wyższe inżynierskie w zakresie górnictwa – ukończył studia magisterskie na Akademii (...) w K., na Wydziale Wiertniczo – Naftowym, specjalność wiertnictwo. W okresie od 1975 roku do końca 1991 roku pracował w Głównym Instytucie Górnictwa w K. na stanowisku starszego specjalisty górnika (świadectwo pracy – akta osobowe na k. 21 a.s.).

Od dnia 22 marca 1993 roku wnioskodawca został zatrudniony w Fabryce (...) w L. (następnie (...)), na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku specjalisty. Od dnia 1 grudnia 1993 roku przeniesiony został na stanowisko mistrza w oddziale lakierni, zaś od dnia 1 stycznia 1996 roku powierzono mu funkcję kierownika oddziału lakierni. Na tym stanowisku odwołujący pracował do dnia 31 lipca 2009 roku, z tym że w związku z przekształceniami własnościowymi zmieniali się pracodawcy wnioskodawcy. Do dnia 31 sierpnia 2002 roku pracodawcą wnioskodawcy była masa Upadłości (...) Sp. z o.o. w L., a następnie:

- od dnia 15 kwietnia 2002 roku do dnia 14 lipca 2002 roku , od 15 lipca 2002 roku do 16 stycznia 2003 roku, od 17 stycznia 2003 roku do 17 lutego 2003 roku, od 18 lutego 2003 roku do 19 sierpnia 2003 roku pracował w Wytwórni (...) S.A. w K. (później Andoria -M. (...)w A.);

- od dnia 20 sierpnia 2003 roku do dnia 31 stycznia 2008 roku pracował w (...) Sp. z o.o. w L.;

- od dnia 1 lutego 2008 roku do dnia 31 lipca 2009 roku pracował ponownie w Masie Upadłości (...) Sp. z o.o. w L. (dyplomy ukończenia studiów, umowa o pracę, – akta osobowe na k. 21 a.s., świadectwa pracy k. 7-13 a.e.).

Pomimo zmian własnościowych miejscem pracy J. N. był cały czas Zakład Produkcji (...), Oddział Lakierni. Lakiernia składała się z kilku zespołów: oczyszczalni ścieków, demineralizacji wody, lakierni katoforetycznej, lakierni nawierzchniowej oraz laboratorium i mieszalnię farb. Łącznie podlegało mu kilkudziesięciu pracowników. Wnioskodawca nadzorował pracowników zatrudnionych bezpośrednio przy produkcji oraz mistrzów. W jego zakresie czynności jako podstawowe wymieniane były obowiązki związane z wykonywaniem nadzoru i kontroli w zakresie organizowania prawidłowego i racjonalnego przebiegu pracy w kierowanej jednostce organizacyjnej oraz systematycznego i pełnego nadzorowania czynności służbowych podległego personelu, wykrywanie i usuwanie stwierdzonych braków i uchybień. Przy tym był on odpowiedzialny materialnie za wszelkie zniszczenia niedobory ilościowe w powierzonych pod jego opiekę środków trwałych oraz rzeczowych składnikach materialnych. W praktyce jego praca polegała na stałym i bezpośrednim nadzorze nad pracownikami zatrudnionym na stanowiskach lakierników lakierni nawierzchniowej wykonujących ręczne lakierowanie natryskowe niezhermetyzowane, lakierników lakierni katoforetycznej wykonujących wstępne lakierowanie nadwozi samochodowych procesem zanurzeniowym, operatorów procesów chemicznych zatrudnionych przy obróbce chemicznej ścieków oraz w stacji demineralizacji wody przy użyciu sody kaustycznej i kwasu solnego, laborantów oraz lakierników zatrudnionych w ręcznej mieszalni farb. Nadto oddział poddawany był zewnętrznej kontroli jakości, niezależnej od bezpośredniego nadzoru odwołującego, kontrolującej finalne wykonanie produktu. Najwięcej procentowo pracowników, co najmniej połowę, których nadzorował, stanowiła grupa lakierników. Dokumentację techniczną sporządzał technolog, wnioskodawca korzystał z niej wdrażając odpowiednie procedury. Wnioskodawca codziennie uczestniczył w tzw. operatywce tj. krótkiej naradzie odbywanej telefoniczne, która trwała około kilkunastu minut. W jej trakcie skarżący m.in. zgłaszał zapotrzebowanie i braki. Innych obowiązków biurowych nie wykonywał – rano przebierał się w biurze wydzielonym na lakierni i wychodził na halę, gdzie przebywał do końca pracy. Zakupu materiałów dokonywał specjalnie do tego utworzony dział, sprawami administracyjno – kadrowymi zajmowała się tzw. rachuba płac, listę obecności prowadziła sekretarka. Praca odbywała się na dwie zmiany, skarżący pracował zawsze na pierwszej zmianie , a w razie potrzeby pozostawał na drugą zmianę. Co do zasady na drugiej zmianie nadzorem zajmował się mistrz i brygadziści, wykonując czynności zlecone przez wnioskodawcę. Kontrola jakości - oddzielna komórka- pracowała zawsze na dwie zmiany. (zeznania wnioskodawcy k. 14v-15v a.s. w zw. z k. 33v a.s., zeznania świadków M. W. k. 31v—32v a.s. i R. K. k.32v-33v a.s., zakresy obowiązków – akta osobowe na k. 21 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie wymienionych dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach organu rentowego, aktach osobowych wnioskodawcy oraz zeznań wnioskodawcy i świadków. Sąd obdarzył wiarą zgromadzone w sprawie dowody nieosobowe w postaci dokumentów, znajdujące się w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i aktach osobowych. Były one przechowywane przez uprawniony podmiot, nie nosiły śladów podrobienia ani przerobienia. Ich treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron, nie budziły one również wątpliwości Sądu. W aktach tych znajdują się umowy o pracę, zakresy obowiązków, pisma pracodawcy, na podstawie których możliwe było ustalenie okresów pracy i zakresu obowiązków skarżącego.

W ocenie Sądu, na wiarę zasługiwały również zeznania przesłuchanych w sprawie świadków. Świadkowie Ci pracowali z wnioskodawcą w tym samym zakładzie pracy, na oddziale lakierni przez cały sporny okres. Świadkowie jednoznacznie zeznali, że na zajmowanym stanowisku kierownika zespołu lakierni wnioskodawca wykonywał swoje czynności bezpośrednio w zespołach, gdzie nadzorował bezpośrednio cały proces technologiczny lakierowania nadwozi samochodowych oraz powiązane z nim oczyszczalnię ścieków i laboratorium z mieszaniem farb tj. lakierników, laborantów, operatorów procesów chemicznych, zaś obowiązki administracyjno – biurowe były delegowane na inne działy, utworzone specjalnie do tego celu. Sąd Okręgowy podzielił w tym zakresie zeznania świadków, gdyż były jasne, logiczne i pozbawione sprzeczności. Mimo, że fakty będące przedmiotem zeznań świadków miały miejsce przed wieloma laty, to wskazać należy, iż co do zasadniczych okoliczności były one zbieżne, spójne i wzajemnie się uzupełniały. Drobne nieścisłości wynikają zaś ze znacznego okresu czasu, jaki obejmowały podawane przez nich informacje.

Świadkowie z racji swoich obowiązków pracowniczych znali organizację zakładu zatrudniającego wnioskodawcę, specyfikę czynności wykonywanych na poszczególnych stanowiskach, widywali też wnioskodawcę przy pracy. Tym samym mieli oni sposobność dokonania spostrzeżeń okoliczności, o których zeznawali, a ich stały i powtarzający się charakter utrwalił ich przebieg na tyle, iż mimo upływu czasu przedstawili poszczególne zdarzenia rzetelnie i spójnie. Co do zasadniczych okoliczności były one zbieżne, spójne i wzajemnie się uzupełniały.

Okoliczności wskazane przez świadków w powiązaniu z relacją wnioskodawcy pozwoliły na uznanie, że J. N. w okresie od 1 grudnia 1996 roku do 31 stycznia 2008 roku jako kierownik zespołu lakierni, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał czynności polegające na osobistym nadzorze nad pracownikami, którzy wykonywali jako podstawowe prace w szczególnych warunkach.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż nie udało się w toku postępowania ustalić w jakich okresach wnioskodawca zajmował stanowisko mistrza III, jakie zostało wskazane w świadectwie pracy wystawionym przez Masę Upadłości (...) Sp. z o.o. z dnia 31 lipca 2009 roku. W ocenie Sądu nie była to jednak okoliczność istotna dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, gdyż nawet uznanie, że wykonywał pracę na tym stanowisku do końca 2008 roku (tj. przez cały okres podlegający zaliczeniu) nie zmienia ustaleń, iż wykonywał on pracę w warunkach szczególnych. Ponadto, sam organ rentowy zaliczył wnioskodawcy okres zatrudnienia na stanowisku mistrza do okresów pracy w warunkach szczególnych, po drugie z zeznań świadków jednoznacznie wynika, iż osoby zatrudnione na stanowisku mistrzów w oddziale lakierni sprawowały bezpośredni nadzór nad pracownikami wykonującymi pracę w warunkach szczególnych. W odróżnieniu od kierownika, mistrzowie odpowiadali za konkretne zespoły, a nie cały oddział, ale również pracowali stale, bezpośrednio przy produkcji, nie wykonując żadnych dodatkowych czynności administracyjno – biurowych. Podkreślić przy tym należy, iż wnioskodawca nie był przez cały w/w okres zatrudnienia skarżący nie był przenoszony do innego oddziału.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy J. N. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 965, ze zmianami) rekompensata to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Warunki jej przyznania precyzuje art. 21 cytowanej ustawy, który stanowi, że rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 roku, poz. 887), wynoszący co najmniej 15 lat. Jednocześnie rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z treścią art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę i jest ona przyznawana w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Tym samym, aby ustalić prawo do rekompensaty konieczne jest wykazanie, iż ubezpieczony do dnia 1 stycznia 2009 roku udowodnił 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, przy jednoczesnym braku możliwości uzyskania prawa do emerytury pomostowej lub prawa emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na skutek zmiany stanu prawnego wprowadzonego ustawą o emeryturach pomostowych.

Rekompensata jest zatem formą odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które rozpoczęły pracę przed 1 stycznia 1999 roku i nie nabędą prawa do emerytury pomostowej w zamian za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze (analogiczne stanowisko zajął Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 25 listopada 2010 roku, sygn. K 27/09, OTK-A 2010, Nr 9, poz. 109).

Według art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 cytowanej normy prawnej stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 ze zmianami) okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis art. 1 § 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sąd, w przeciwieństwie do organu rentowego, nie jest związany określonymi środkami dowodowymi, gdyż zgodnie z treścią art. 473 k.p.c. w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron.

Dokonując oceny czy wykonywaną przez skarżącego pracę w spornym okresie można zakwalifikować jako pracę w warunkach szczególnych, należy podkreślić, iż występując do organu emerytalnego o przyznanie świadczeni wnioskodawca przedłożył świadectwa pracy zawierające adnotacje dotyczące wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy co do zasady nie kwestionował zaś tych świadectw, zarzucił jedynie, iż wnioskodawca zajmując stanowisko kierownicze miał obowiązek wykonywać czynności o charakterze organizacyjno – administracyjnym, a zatem nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku, w wykazie A w dziale XIV „Prace różne”, pod pozycją 24 uregulowane zostały prace polegające na „kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozorze inżynieryjno-technicznym na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie”.

W oparciu o wyniki przeprowadzone postępowania Sąd Okręgowy ustalił, iż wnioskodawca w okresie od 1 stycznia 1996 roku do 31 grudnia 2008 roku zajmując stanowisko kierownika zespołu lakierni wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy nadzór nad pracą osób zatrudnionych przy lakierowaniu ręcznym lub natryskowym - nie zhermetyzowanym (lakiernik-malarz, lakiernik natryskowy, mieszacz farb i lakierów, szlifierz wyrobów lakierowanych, zestawiacz farb i lakierów oraz inni pracownicy zatrudnieni w pomieszczeniach lakierni niezhermetyzowanych przy bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk lakierniczych – vide Dział XIV, poz. 17, pkt. 1-6 załącznika do zarządzenia nr Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego, Dz.U. MHiPM z 1985 roku, nr 1-3, poz. 1), przy utylizacji oraz niszczeniu odpadów chemicznych, przy pracach antykorozyjnych (vide Dział IV, poz. 37 i 38 załącznika do zarządzenia nr Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku w sprawie stanowisk pracy na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego, Dz.U. MHiPM z 1985 roku, nr 1-3, poz. 1) tj. przy pracach wymienionych wyżej czynności zaliczonych do prac w szczególnych warunkach.

Stosownie do utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku, I PK 194/08, Lex nr 528152, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNP 2002/11/272). Praca inna niż praca w szczególnych warunkach wykonywana tylko w znikomym zakresie, czy tylko wyjątkowo, nie przeszkadza co prawda w uznaniu, że praca w szczególnych warunkach wykonywana jest w pełnym wymiarze czasu pracy.

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy, czym innym jest wykonywanie czynności administracyjno-biurowych ściśle związanych ze sprawowaniem dozoru inżynieryjno-technicznego, a czym innym wykonywanie w ramach zakresu obowiązków również innych czynności, nie mających związku z wykonywaniem bezpośredniego dozoru nad procesem produkcji. Wykonywanie takich czynności w zamach zakresu obowiązków na danym stanowisku pracy uniemożliwia sprawowanie nadzoru stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a w konsekwencji wyłącza zaliczenie takiego okresu zatrudnienia do pracy w szczególnych warunkach (por. wyrok z dnia 24 września 2009 roku, II UK 31/09, Lex nr 559949). Prace biurowe, jakie miał w zakresie swoich obowiązków J. N. nie były jednak wykonywane przez niego osobiście. Do ich wykonania zatrudnione były inne osoby, które wykonywały w rzeczywistości przypisane wnioskodawcy czynności administracyjno – biurowe.

W świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego uznać należało, iż J. N. w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy stale przebywał w środowisku pracy, w którym zatrudnieniu byli w przeważającej części pracownicy wykonujący prace w warunkach szczególnych, a czynności organizacyjne i personalne delegowane były do innych działów. Udział w krótkich, kilkunastominutowych naradach organizacyjnych dokonywane przez wnioskodawcę stanowiły jedynie marginalny, pod względem zaangażowania czasowego charakter.

Reasumując, w rozpoznawanej sprawie wnioskodawca spełnił wszystkie wymagane warunki do przyznania mu rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Udowodnił bowiem ponad 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach tj. 12 lat, 11 miesięcy i 8 dni (po odjęciu 10 dni okresów zasiłków chorobowych) udowodnione w toku procesu i 2 lata i 27 dni uznane przez ZUS – łącznie 15 lat i 7 dni, a ponadto utracił prawo do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach na skutek zmiany stanu prawnego, wprowadzonego ustawą z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, że decyzja została wydana wadliwie i należało ją zmienić ustalając J. N. prawo do uwzględnienia przy ustalaniu wysokości emerytury rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Z powyższych względów, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.