Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 sierpnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodnicząca: SSA Joanna Baranowska

Sędziowie: SSA Jolanta Wolska (spr.)

del. SSO Karol Kotyński

Protokolant: stażysta Aleksandra Białecka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 sierpnia 2017 r. w Ł.

sprawy G. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W.

o zwrot nienależnie pobranego świadczenia

na skutek apelacji G. Z.

od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 20 czerwca 2016 r. sygn. akt VI U 57/16

oddala apelację

Sygn. akt: III AUa 1188/16

UZASADNIENIE

G. Z. wniósł odwołanie do Sądu Okręgowego w Płocku - VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddziału w W. z dnia 17 listopada 2015 r., którą organ rentowy dokonał rozliczenia renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z osiągniętym przychodem ubezpieczonego w roku 2014 i zobowiązał odwołującego się do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia rentowego w kwocie 20.849,98 zł. W odwołaniu wnioskodawca wskazał, że decyzja nie jest zgodna ze stanem faktycznym, gdyż została oparta na fikcyjnym ustaleniu wysokości uzyskanego przez niego dochodu.

Organ rentowy domagał się oddalenia odwołania, wywodząc, iż przedmiotowa decyzja została wydana na podstawie art. 138 ust. 1, ust. 2 pkt 1 oraz ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( j.t.: Dz.U. z 2015 r., poz. 748 ze zm. ). W uzasadnieniu swojego stanowiska podkreślił, że skarżący pobiera rentę z tytułu niezdolności do pracy, prowadząc jednocześnie działalność gospodarczą. Zakład rentowy przyjął, że w spornym okresie przychód odwołującego się wyniósł 108.000 zł, tj. 9.000,00 zł (podstawa wymiaru składek) x 12 miesięcy plus wypłacone zasiłki chorobowe w łącznej kwocie 23.757,66 zł. Przychód ten przekroczył wyższą kwotę graniczną ustaloną dla tego okresu, tj. 59.099,00 zł., dlatego zobowiązano ubezpieczonego do zwrotu renty w wysokości 20.849,98 zł.

Sąd Okręgowy w Płocku wyrokiem z dnia 20 czerwca 2016 r. oddalił odwołanie.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym oraz jego prawnej ocenie:

G. Z., urodzony (...), na mocy kolejnych decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, był uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 9 sierpnia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2014 r. W decyzjach przyznających prawo do świadczenia, organ rentowy poinformował wnioskodawcę o obowiązku zawiadamiania organu o wysokości łącznie osiągniętego przychodu w roku kalendarzowym i poszczególnych miesiącach do lutego następnego roku. W 2014 r. wysokość renty odwołującego się wyniosła: po 1714,64 zł w styczniu i lutym oraz po 1742,07 zł od 1 marca 2014 r. w każdym kolejnym miesiącu. Wnioskodawca prowadzi wraz z żoną A. Z. działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej w zakresie działalności gastronomicznej w Ż..

Decyzją z dnia 12 lipca 2012 r. organ rentowy wskazał, że wysokość uzyskanego przez odwołującego się w 2011 r. przychodu uzasadniała zawieszenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ przekroczyła najniższą ustaloną dla tego okresu kwotę graniczną, tj. 20.912,08 zł. Wobec powyższego, organ rentowy zobowiązał G. Z., po dokonaniu rozliczenia, do zwrotu nienależnie pobranej renty za 2011 r. w kwocie 7.012,85 zł. G. Z. odwołał się od tej decyzji do Sądu Okręgowego w Płocku, który w sprawie sygn. akt: VI U 1322/12, wyrokiem z dnia 22 stycznia 2013 r. oddalił odwołanie. Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 11 lutego 2014 r. oddalił apelację G. Z. od powyższego wyroku. Decyzją z dnia 19 grudnia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W. zobowiązał odwołującego się do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia rentowego za 2012 r. w kwocie 16.380,40 zł. G. Z. odwołał się od tej decyzji do Sądu Okręgowego w Płocku, który w sprawie sygn. akt: VI U 435/14, wyrokiem z dnia 18 września 2014 r. oddalił odwołanie. G. Z. wniósł apelację od tego wyroku. Decyzją z dnia 19 czerwca 2014 r. ZUS dokonał miesięcznego rozliczenia renty w związku z przychodem osiągniętym w poszczególnych miesiącach roku 2013 i zobowiązał odwołującego się do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń w kwocie 17.360,78 zł. Odwołanie ubezpieczonego od tego wyroku oraz później złożona apelacja zostały również oddalone.

W 2014 r. G. Z. kontynuował prowadzenie działalności gospodarczej. Za wszystkie miesiące tego roku zadeklarował podstawę wymiaru składki na kwotę 9000 zł. Na zwolnieniach lekarskich przebywał w następujących okresach: od 1 do 24 stycznia 2014 r., od 10 kwietnia do 18 maja 2014 r., od 26 maja do 29 czerwca 2014r., od 22 lipca do 10 sierpnia 2014 r., od 14 sierpnia do 31 sierpnia 2014 r., od 15 grudnia do 31 grudnia 2014 r. Z tego tytułu pobrał zasiłki chorobowe w łącznej kwocie 23.757,66 zł .

Przychód odwołującego się z działalności gospodarczej w 2014 r. dla celów rozliczenia renty wyniósł łącznie 108.000,00 zł i stanowił sumę iloczynu podstawy wymiaru składek przez ilość miesięcy ich opłacenia oraz zasiłków chorobowych wypłaconych w 2014 r. ( 9.000 zł x 12 miesięcy + 23.757,66 zł = 131.757,66 zł). Przy rozliczeniu renty w związku z przychodem z tytułu działalności gospodarczej przychód ten uzasadniał zawieszenie świadczenia rentowego w łącznej kwocie 20.849,98 zł ).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach organu rentowego, co do których brak było jakichkolwiek podstaw, aby kwestionować ich wiarygodność pod względem formalnym. Stan faktyczny był między stronami sporny jedynie co do obowiązujących zasad ustalania przychodu z tytułu działalności gospodarczej w 2014 r. W toku procesu G. Z. podnosił, że faktycznie osiągnięty przez niego dochód z tytułu działalności gospodarczej był dużo niższy niż przyjęty przez organ rentowy dla potrzeb rozliczenia renty, na dowód czego załączył wydruk obrazujący kwotę przychodu, kosztów uzyskania przychodu i kwotę dochodu, z którego wynika rzeczywiście uzyskany dochód w wysokości 31.488,87 zł ( vide k. 16-17 ).

Sąd Okręgowy wydając zaskarżony wyrok, przytoczył regulację prawną, zawartą w art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( t.j.: Dz.U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną, zgodnie z którą prawo do emerytury lub renty ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają zmniejszeniu, na zasadach określonych w ust. 3-8 oraz w art. 105, w razie osiągania przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, o której mowa w ust. 2 oraz z tytułu służby wymienionej w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 6. Na podstawie art. 104 ust. 1a ustawy emerytalnej, dla emerytów i rencistów prowadzących pozarolniczą działalność za przychód, o którym mowa w ust. 1, przyjmuje się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych. Z literalnego brzmienia zacytowanego przepisu wynika, że chodzi tu wyłącznie o przychód, który ustawodawca wiąże z ustaleniem podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Przepis ten nie odwołuje się do pojęcia przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwoty przychodu, o którym mowa w art. 104 ust. 7 i 8 ustawy emerytalnej, corocznie określa Prezes ZUS w drodze komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „ Monitor Polski ” ( art. 104 ust. 10 ustawy emerytalnej ). Emeryt lub rencista jest natomiast zobowiązany zawiadomić organ rentowy o podjęciu działalności, o której mowa w art. 104 ust. 1-4, i o wysokości osiąganego z tego tytułu przychodu, a po upływie roku kalendarzowego – o wysokości tego przychodu uzyskanego w poprzednim roku kalendarzowym ( art. 127 ust. 1 ustawy emerytalnej ), a nadto do końca lutego każdego roku – zawiadomienia o łącznej wysokości osiąganego z tego tytułu przychodu w ubiegłym roku kalendarzowym. Kwestie te szczegółowo regulują §§ 3-11 obowiązującego jeszcze na mocy art. 106 w związku z art. 194 wymienionej ustawy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 22 lipca 1992 r. w sprawie szczegółowych zasad zawieszania lub zmniejszania emerytury lub renty ( Dz.U. z 1992 r., Nr 58, poz. 290 ze zm. ).

Stosownie do treści art. 18 ust. 8 ustawy systemowej, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5 ( osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą oraz osób z nimi współpracującymi ), stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia mięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy.

Podstawa wymiaru składek zadeklarowana przez odwołującego się w 2014 roku wynosiła 9.000,00 zł i kwotę tę należało przyjąć do rozliczenia.

Roczne rozliczenie świadczenia ubezpieczonego na podstawie art. 103 i art. 104 ustawy emerytalnej, pobierającego emeryturę lub rentę i prowadzącego działalność gospodarczą, musi uwzględniać przychód z tej działalności w wysokości kwoty zadeklarowanej, nie niższej jednak niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek w rozumieniu art. 18 ust. 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, nawet wówczas, gdy rzeczywisty przychód z tej działalności osiągnięty został znacznie poniżej tej kwoty (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 5 stycznia 2011 r., sygn. akt: III AUa 657/10, opubl. OSASz 2012/1/146-155). Takie rozumienie art. 104 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zostało zaaprobowane także przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 marca 2005 r. (K. 27/2003, OTK ZU 2005/3A poz. 22). W uzasadnieniu tego wyroku zostało przedstawione stanowisko Rzecznika Praw Obywatelskich, który wskazał, że regulacja art. 104 ustawy pogorszyła sytuację świadczeniobiorców prowadzących pozarolniczą działalność, którzy osiągają przychody niższe niż 60% przeciętnego wynagrodzenia, gdyż nie mogą oni zgłaszać organom rentowym przychodów niższych niż owe 60 %. Jak wskazał Trybunał, intencją ustawodawcy było polepszenie sytuacji emerytów i rencistów, a wprowadzenie do porządku prawnego normy art. 104 ust. 1a miało za zadanie zlikwidować niekorzystne skutki zmian stanu prawnego. Jednak intencji tej nie udało się ustawodawcy w pełni zrealizować, gdyż zaskarżone przepisy okazały się niekorzystne dla emerytów, którzy z tytułu prowadzenia działalności pozarolniczej uzyskują rzeczywisty przychód, który jest niższy niż ustalony jako minimalna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. W konsekwencji, wskazana grupa adresatów nie ma możliwości wykazania rzeczywistej kwoty przychodu i musi zadeklarować kwotę stanowiącą minimum podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, co powoduje dolegliwości w postaci zmniejszenia należnego im z tego tytułu świadczenia (art. 104 ust. 7 i ust. 8 ustawy o emeryturach i rentach). Mimo to Trybunał Konstytucyjny nie uznał powyższych regulacji za niezgodne z Konstytucją w całości, ponieważ dla wielu świadczeniobiorców wprowadzona z mocą wsteczną regulacja była korzystna. Trybunał uznał zaskarżone przepisy za niekonstytucyjne wyłącznie w zakresie, w jakim z mocą wsteczną (w okresie od dnia 1 stycznia do dnia 26 sierpnia 1999 r.) obowiązywały w stosunku do osób, które w tym okresie, będąc uprawnionymi do świadczeń emerytalnych lub rentowych na gruncie ustawy o emeryturach i rentach, osiągały przychody z działalności pozarolniczej w wysokości niższej niż 60% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego spowodowało utratę mocy art. 104 ust. 1a w ograniczonym zakresie, wyłącznie w odniesieniu do przychodów uzyskiwanych w okresie od dnia 1 stycznia do dnia 26 sierpnia 1999 r. Wobec jednoznacznego brzmienia art. 104 ust. 1a powołanej ustawy, nie jest uprawniony pogląd, że za podstawę rozliczenia świadczenia ubezpieczonego pobierającego rentę i prowadzącego działalność gospodarczą należy przyjąć rzeczywisty przychów z działalności gospodarczej. Zaznaczyć należy, że przepis ten obowiązuje od 1 stycznia 1999 r., a więc nie jest nową regulacją. Ubezpieczony miał ustaloną rentę z tytułu niezdolności do pracy w styczniu i lutym 2014 r. w kwocie po 1714,64 zł, zaś od marca 2014 r. w kwocie po 1.742,07 zł w każdym kolejnym miesiącu.

Jak wynika z Komunikatu Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 listopada 2014 roku w sprawie granicznych kwot przychodu dla roku 2014 stosowanych przy zawieszeniu albo zmniejszeniu emerytury i rent ( M.P. z dnia 28 listopada 2014r.), kwoty graniczne przychodu dla roku 2014 wynoszą odpowiednio:

1)31 822,80 zł - co stanowi sumę kwot przychodu odpowiadających 70% przeciętnych miesięcznych wynagrodzeń w wysokości:

-2556,20 zł - od 1 stycznia 2014 r. do 28 lutego 2014 r.,

-2676,40 zł - od 1 marca 2014 r. do 31 maja 2014 r.,

-2726,80 zł - od 1 czerwca 2014 r. do 31 sierpnia 2014 r.,

-2618,00 zł - od 1 września 2014 r. do 30 listopada 2014 r.,

-2646,80 zł - od 1 grudnia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r.;

2)59 099,00 zł - co stanowi sumę kwot przychodu odpowiadających 130% przeciętnych miesięcznych wynagrodzeń w wysokości:

-4747,30 zł - od 1 stycznia 2014 r. do 28 lutego 2014 r.,

-4970,40 zł - od 1 marca 2014 r. do 31 maja 2014 r.,

-5063,90 zł - od 1 czerwca 2014 r. do 31 sierpnia 2014 r.,

-4862,00 zł - od 1 września 2014 r. do 30 listopada 2014 r.,

-4915,50 zł - od 1 grudnia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r.

Z kwot przychodu osiągniętych przez ubezpieczonego wynika, że przychód za 2014 r. wyniósł więcej niż 130 % przeciętnego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, co w myśl art. 104 ust. 7 ustawy o emeryturach i rentach z FUS stanowi podstawę do zawieszenia całej renty.

Na podstawie art. 138 ust. 1 ustawy emerytalnej osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu. Zgodnie z art.138 ust. 2 tej ustawy, za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się:

1) świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania;

2) świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia.

W zaskarżonej decyzji dokonano rozliczenia świadczeń, w którym porównano kwoty przychodu i kwoty graniczne w roku 2014. Przychody skarżącego organ rentowy ustalił wykorzystując znajdujące się na jego koncie ubezpieczeniowym informacje o podstawie wymiaru składek oraz wypłaconych zasiłkach chorobowych. Zgodnie bowiem z art. 104 ust. la oraz ust. 6 ustawy emerytalnej, dla emerytów i rencistów prowadzących pozarolniczą działalność za przychód podlegający rozliczeniu przyjmuje się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych. Za przychód ten uważa się również kwoty pobranych zasiłków: chorobowego, macierzyńskiego i opiekuńczego oraz wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, wypłacanego na podstawie przepisów Kodeksu pracy, kwoty świadczenia rehabilitacyjnego i wyrównawczego, zasiłku wyrównawczego i dodatku wyrównawczego.

W związku z przekroczeniem granicznej kwoty przychodu w roku 2014, zawieszeniu podlegała kwota świadczeń wypłaconych przez organ rentowy na łączną kwotę 20.849,98 zł Wobec powyższego, skoro odwołujący się pobrał świadczenie, do którego nie przysługiwało mu prawo, zobowiązany jest do jego zwrotu.

Z omówionych wyżej przyczyn, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie, jako całkowicie bezzasadne.

Wyrok ten zaskarżył w całości apelacją G. Z., wnosząc o jego zmianę lub uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Apelujący podniósł, że Sąd orzekający w sposób wadliwy ocenił zebrane dowody, uznając ostatecznie, iż stanowisko ZUS jest zgodne z obowiązującymi przepisami prawa. Sąd Okręgowy wydał wyrok, który został oparty na fikcji wynikającej z przyjęcia, że dochodem wnioskodawcy z prowadzonej działalności gospodarczej jest dochód ustalony w oparciu o wysokość wnoszonych składek ubezpieczeniowych, a nie dochód faktycznie uzyskany. Zdaniem ubezpieczonego, Sąd pierwszej instancji orzekając w przedmiotowej sprawie, stosując konkretne normy prawne, winien wziąć pod uwagę dodatkowo postanowienia Konstytucji RP, które powinny stanowić punkt odniesienia dla stosowania przepisów. Wydając zaskarżony wyrok, Sąd orzekający miał obowiązek zastosować nie tylko wykładnię językową przepisów, ale także systemową i funkcjonalną, tym bardziej że zastosowane przepisy nie są sformułowane w sposób niebudzący wątpliwości.

W piśmie procesowym z dnia 31 lipca 2017 r., stanowiącym de facto głos do protokołu rozprawy, G. Z. podtrzymał dotychczasowe zarzuty, w tym zarzut wadliwego przyjęcia przez organ rentowy, a następnie Sąd odwoławczy, że przy rozliczeniu świadczenia za rok 2014, należało uwzględnić inny dochód niż rzeczywiście uzyskany przez wnioskodawcę, tj. dochód w kwocie 31.489,00 zł. Określenie przychodu na kwotę 131.757,66 zł jest fikcją. W ocenie apelującego, skoro przepisy ubezpieczeniowe nie zawierają definicji pojęcia „ dochód ”, to należało posłużyć się takim jego znaczeniem, jakie nadają mu przepisy podatkowe.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W. nie złożył odpowiedzi na apelację, nie ustosunkował się do podniesionych w niej zarzutów i zgłoszonych wniosków.

Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne, a nadto zastosował właściwą wykładnię obowiązującego prawa, w tym stanowiących podstawę wyrokowania przepisów. Wbrew zarzutom apelacji, Sąd pierwszej instancji w pełni zasadnie zaakceptował stanowisko organu rentowego, jako zgodne z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa, co zostało trafnie i szczegółowo wywiedzione w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia.

Z treści przepisu art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( t.j.: Dz.U. z 2017 r., poz. 1383 ) wynika regulacja zasad zawieszania prawa do emerytury lub renty, bądź też zmniejszania tych świadczeń w razie osiągania przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego.

Na podstawie art. 104 ust. 1a tej ustawy, dla emerytów i rencistów prowadzących pozarolniczą działalność, za przychód, o którym mowa w ust. 1, przyjmuje się przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych.

Zasadnie zatem odwołano się do regulacji prawnej zawartej w art. 18 ust. 8, cytowanej wyżej ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z której wynika, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe osób prowadzących pozarolniczą działalność oraz osób z nimi współpracującymi, stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy.

Jak wynika z powyższego, ograniczenie dotyczy dolnej granicy podstawy wymiaru składek. Na tym tle aktualne jest orzecznictwo dotyczące sytuacji, gdy rzeczywisty przychód z działalności został osiągnięty poniżej tej dolnej granicy, a jednak należy uwzględniać przychód w wysokości 60 % prognozowanego wynagrodzenia miesięcznego ( m.in.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie, powołany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, sygn. III AUa 1082/12, LEX nr 1313230 ). Zastrzec należy, iż z treści wskazanego przepisu wynika w sposób oczywisty, iż prymat ma kwota zadeklarowana przez ubezpieczonego jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, a powyższa regulacja ma zastosowanie wówczas, gdyby miała być ona niższa niż 60 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.

W pełni uprawnione jest zatem stanowisko Sądu Okręgowego, że wobec jednoznacznego brzmienia art. 104 ust. 1a ustawy emerytalnej, nie ma możliwości przyjęcia za podstawę rozliczenia świadczenia ubezpieczonego, pobierającego rentę z tytułu niezdolności do pracy i prowadzącego działalność gospodarczą, rzeczywistego przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej.

Nie ma racji apelujący, że powołany wyżej przepis jest sprzeczny z Konstytucją. Jak to słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji, regulacja prawna była przedmiotem oceny Trybunału Konstytucyjnego w sprawie o sygn. K 27/2003. Wyrok Trybunału z dnia 8 marca 2005 r. nie podważa trafności zaskarżonego wyroku, gdyż zasadniczo nie uznano w nim niekonstytucyjności przepisu art. 104 ust. 1a w zakresie, w jakim odnosi się do stanu faktycznego przedmiotowej sprawy. Ponieważ Sąd orzekający szczegółowo powołał i omówił istotę wyroku Trybunału Konstytucyjnego, nie zachodzi potrzeba powielania tych wywodów.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny uznał apelację za całkowicie bezzasadną, i z mocy art. 385 k.p.c. oddalił apelację w całości, orzekając, jak w sentencji wyroku.