Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Chełmnie Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący : SSR Julita Preis

Protokolant: sekr. sąd. Małgorzata Beska

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2017 roku w Chełmnie

sprawy z powództwa P. U.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

orzeka :

I.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda P. U. kwotę 3500,00 zł ( trzy tysiące pięćset złotych ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 03 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty

II.  Oddala powództwo w pozostałej części.

III.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 661,80 zł ( sześćset sześćdziesiąt jeden złotych osiemdziesiąt groszy ) z tytułu kosztów procesu.

IV.  Nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Chełmnie kwotę 273,00zł ( dwieście siedemdziesiąt trzy złote ) z tytułu części nieuiszczonych kosztów sądowych, od uiszczenia których powód był zwolniony i nie obciąża powoda pozostałą częścią tych kosztów , ustalając , że poniesie je Skarb Państwa.

I C 453/16

UZASADNIENIE

Powód P. U. w pozwie skierowanym przeciwko (...) S.A. w W. domagał się zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kwoty 5000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 16 października 2015 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego żądania powód wskazał , że okolicznością bezsporną jest , że dnia 8 czerwca 2015 r. powód uległ wypadkowi. Bezsporne jest również to, że pomimo przeprowadzenia w Zespole (...) w C. bezpośrednio po zdarzeniu szeregu badań, prawidłowa diagnoza odnośnie do stanu stawu kolanowego powoda została postawiona dopiero miesiąc później, 8 lipca 2015 r. Prawidłowe leczenie zostało wprowadzone z kilkutygodniowym opóźnieniem. Ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowej odpowiedzialności cywilnej podmiotów leczniczych udzielała (...) Publicznemu Zespołowi (...) w C. pozwana spółka. Za pośrednictwem D. P., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Kancelaria (...), powód wystąpił o zapłatę zadośćuczynienia. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i na podstawie decyzji z 2 grudnia 2015r. wypłacił powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę 2000,00 zł wskazując, że jest to kwota odpowiednia i adekwatna do rozmiaru krzywdy powoda wynikającej z nieprawidłowej diagnozy skutkującej opóźnieniem leczenia. W ocenie powoda kwota ta jest rażąco zaniżona i nieadekwatna do krzywdy, jakiej doznał w wyniku zdarzenia. Pomimo próby polubownego rozwiązania sporu, pozwany pismem z dnia 21 marca 2016 r. podtrzymał swoje stanowisko jako ostateczne.

Powód podniósł , że w wyniku wypadku z dnia 8 czerwca 2015 r. doznał znacznie poważniejszych obrażeń ciała niż rozpoznane bezpośrednio po zdarzeniu. Rzeczywiste obrażenia stawu kolanowego wymagały wdrożenia zupełnie innych procedur medycznych niż zastosowane wobec powoda. Na skutek błędnej diagnozy właściwe leczenie zostało opóźnione o kilka tygodni. Powód został w tym okresie narażony na znaczne cierpienia. Szczególnie doskwierały mu dolegliwości bólowe. Dla ich złagodzenia zmuszony był stosować, zgodnie z zaleceniami lekarza, farmakoterapię. Błędna diagnoza przedłużyła okres powrotu do zdrowia i spowodowała dodatkowe , zupełnie niepotrzebne, komplikacje w życiu powoda.

Przed wypadkiem był on osobą całkowicie sprawną i aktywną. W okresie rekonwalescencji , z uwagi na doznane obrażenia nie był w stanie wykonać samodzielnie wszystkich czynności życia codziennego. Osoby najbliższe zmuszone były pomagać mu w typowych czynnościach życia codziennego, w szczególności przy ubieraniu, myciu, sprzątaniu, zakupach, przygotowywaniu posiłków. Dolegliwości bólowe uniemożliwiały normalny sen.

Przedłużająca się utrata samodzielności, uzależnienie od osób trzecich, doskwierający ból oraz trudności z powrotem do pełnego zdrowia przysporzyły powodowi dodatkowych cierpień natury psychicznej. Nie bez znaczenia dla rozmiaru krzywdy, jakiej doznał powód, jest bowiem fakt jego dodatkowych cierpień psychicznych wywołanych stresem związanym z przedłużającą się niepewnością co do stanu zdrowia. Przez okres kilku tygodni od wypadku, pomimo stosowania się do zaleceń lekarza stan zdrowia powoda nie tylko nie poprawiał się, ale ulegał dalszemu pogorszeniu, a dolegliwości się nasilały. Fakt ten, pomimo sygnalizowania go lekarzowi prowadzącemu, został przez niego zignorowany.

Powód wskazał też , że błędna diagnoza z 8 czerwca 2015 r. w połączeniu z kilkutygodniową zwłoką w rozpoczęciu prawidłowego leczenia i związanym z tym przedłużeniem okresu jego trwania stanowi również naruszenie praw pacjenta do uzyskania świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej określonych ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z dnia 31 marca 2009 r. ze zm.) Ignorowanie przez personel medyczny zgłaszanych w okresie kilku tygodni dolegliwości i niepodjęcie odpowiednich działań leczniczych naruszyło prawo powoda do uzyskania świadczeń zdrowotnych udzielanych z należytą starannością, przez podmioty udzielające tych świadczeń w warunkach odpowiadających określonym w odrębnych przepisach wymaganiom fachowym i sanitarnym oraz przez osoby wykonujące zawód medyczny kierujące się zasadami etyki zawodowej.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, a zwłaszcza nasilenie cierpień, długotrwałość procesu leczenia żądana przez powoda kwota zadośćuczynienia w wysokości 8 000,00 zł jest kwotą wyważoną i adekwatną do rozmiaru krzywdy, jakiej doznał powód. Biorąc pod uwagę wypłaconą dotychczas kwotę 3000,00 zł, żądanie dopłaty kwoty 5000,00 zł jest uzasadnione.

Wniosek odszkodowawczy powoda wpłynął do pozwanego najpóźniej w dniu 15 września 2015 r. Świadczenie winno być wypłacone w ciągu 30 dni, a więc do 15 października 2015 r. . Od 16 października pozwany pozostaje zwłoce, zatem żądanie zapłaty odsetek od tego dnia jest zasadne.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego.

Uzasadniając swe stanowisko pozwany wskazał , że przyznaje to, że powód wystąpił za pośrednictwem Kancelarii (...) w B. z roszczeniami. W uzasadnieniu zgłoszenia roszczeń wskazano, że podczas udzielania świadczeń po wypadku w dniu 8 czerwca 2015 r. w ZOZ w C. popełniono błąd medyczny w postaci niediagnozowania stawu kolanowego. Po otrzymaniu zawiadomienia o szkodzie pozwany wszczął postępowanie własne, szkodę zarejestrował nadając jej numer (...). W opinii medycznej dr D. S. w analizowanym przypadku potwierdzono, iż nie doszło do rozpoznania urazu stawu kolanowego.

Pozwany decyzją z dnia 2 grudnia 2015 r. uznał odpowiedzialność gwarancyjną i wypłacił na rzecz powoda zadośćuczynienie w wysokości 2 000 ,00 zł.

Pozwany przyznał także i to, że łączyła go ze Szpitalem w C. umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, potwierdzona polisą nr (...), przedmiotowa umowa została zawarta na okres od dnia 30 grudnia 2014 r. do dnia 29 grudnia 2015 r. Zakres odpowiedzialności cywilnej w/w ubezpieczenia kreują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2011 r w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej świadczeniodawcy udzielającego świadczeń opieki zdrowotnej / Dz.U. 2011 nr 293 poz. 1728 /.

Pozwany wskazał , że kwestionuje żądanie pozwu w zakresie dalszej dopłaty zadośćuczynienia jako nieuzasadnione, gdyż ustalając wysokość zadośćuczynienia pozwany uwzględnił okres opóźnienia w postawieniu diagnoz, zakres cierpień oraz okoliczność, iż fakt opóźnienia nie doprowadził do pogorszenia stanu zdrowia powoda. W ocenie pozwanego nieuprawnione jest również roszczenie związane z dochodzeniem odsetek ustawowych od dnia 16 października 2015 r, gdyż pozwany nie jest w opóźnieniu z wypłatą jakichkolwiek roszczeń wobec powoda. Żądanie w zakresie odsetek ustawowych z tytułu należnego odszkodowania mogłoby być wymagalne dopiero z datą wyrokowania w niniejszej sprawie i z tą chwila pozwany mógłby być zobowiązany do zapłaty ewentualnego zadośćuczynienia, czy innych roszczeń, gdyż odpowiedzialność ubezpieczonego Szpitala co do zasady jak i rozmiar szkody ustalony będzie na czas wyrokowania.

Sąd ustalił, co następuje :

W dniu 08 czerwca 2015 r. w C. P. U. podczas jazdy motorem , gdy zatrzymał się doznał urazu lewej nogi , tak , że nie mógł chodzić. Wezwał pogotowie , które zawiozło go do szpitala - Zespołu (...) w C. . W karcie czynności ratowniczych odnotowano , że podczas zsiadania z motoroweru P. U. doznał urazu stawu skokowego kończyny dolnej lewej oraz , że jest to pierwszy uraz tego rodzaju. Na Izbie Przyjęć ZOZ w C. chirurg stwierdził u P. U. skręcenie stawu skokowego lewego. P. U. zwracał lekarzowi uwagę na spuchnięte kolano. Lekarz poinformował go , że to także może być związane z tym, że ma skręcony staw skokowy. Wykonano P. U. badania rtg na podstawie których stwierdzono : staw skokowy lewy bez zmian urazowych, śródstopie lewe bez zmian urazowych oraz złamanie nasady bliższej kości piszczelowej lewej w okolicy wyniosłości międzykłykciowej. To ostatnie zdjęcie świadczyło o tym , że podczas wypadku P. U. doszło oprócz skręcenia lewego stawu skokowego również do oderwania guzowatości piszczeli z jednoczesnym uszkodzeniem więzadła krzyżowego przedniego, co pominięto przy rozpoczęciu leczenia w dniu 08.06.2015 r. Zastosowano leczenie w postaci założenia szyny gipsowej podudziowej oraz zapisano mu środki przeciwbólowe . Zalecono zgłoszenie się Poradni Chirurgicznej w celu kontroli za 7 – 10 dni. Ze szpitala (...) odebrał brat, który go zawiózł do domu. W domu P. U. raczej leżał, w ograniczonym zakresie poruszał się po domu przy pomocy kul, pomagała mu też partnerka. Odczuwał bóle w okolicach stawu i okolicach kolana . Kolano dalej mu puchło. W dniu 12 czerwca 2015 r. P. U. zgłosił się do Poradni Chirurgicznej ZOZ w C. . Zgłaszał lekarzowi podczas wizyty dolegliwości bólowe i opuchliznę kolana . Założono mu pełny gips i zapisano dalsze leki przeciwbólowe oraz z zastrzyki . Unieruchomieniem gipsowym został objęty tylko lewy staw skokowy, pomijając uszkodzony staw kolanowy lewy. P. U. nadal przebywał w domu i poruszał się o kulach czy z pomocą partnerki. Podczas kolejnej wizyty zdjęto mu gips . Po upływie miesiąca , gdy lekarz stwierdził , że powinien odstawić kule, P. U. nie był w stanie tego zrobić. Zwrócił się o zbadanie go przez innego chirurga . W dniu 08.07.2015 r. zrobiono kolejne zdjęcia rtg, z którego wynikało przebyte złamanie w obrębie wyniosłości międzykłykciowej piszczeli z przemieszczeniem awulsyjnym odłamów. Kolejny chirurg skierował go do ortopedy . Ortopeda stwierdził u P. U. złamanie w obrębie guzowatości piszczeli i wtedy rozpoczęto leczenie stawu kolanowego. P. U. został zakwalifikowany do leczenia operacyjnego . W dniu 24 sierpnia 2015 r. miał wykonaną operacyjną rekonstrukcję więzadła krzyżowego przedniego lewego kolana, a następnie przeszedł częściową rehabilitację.

Z powodu doznanych w dniu 08 czerwca 2015 r. urazów P. U. wymagał pomocy osoby drugiej w obszarze pielęgnacji ogólnej, w zakresie ubierania i toalety przez okres 3-4 tygodni, a potem przez okres 7-10 dni po operacji oraz w obszarze prowadzenia gospodarstwa domowego w zakresie przygotowania posiłków , utrzymania porządku i załatwiania spraw poza domem do połowy października 2015 roku.

Do okresu operacji i w krótkim okresie po operacji P. U. poruszał się przy pomocy dwóch kul, następnie do grudnia 2015 r. przy pomocy jednej kuli.

dowód: - akta szkodowe pozwanego (...) , z których dowód Sąd przeprowadził na rozprawie w dniu 26.04.2017 r.

- zdjęcia RTG i opisy zdjęć RTG - k. 12 -14 i k. 33

- karta medycznych czynności ratunkowych - k. 10

- karta informacyjna leczenia w Izbie Przyjęć ZOZ w C. - k. 11

- dokumentacja medyczna powoda z(...) z (...) ZOZ w C. - k. 15 – 22

- zeznania powoda P. U. – k. 78 – 79

- opinia biegłego z dziedziny ortopedii Z. M. – k. 85 – 87

Zastosowane unieruchomienie stawu skokowego lewego podczas leczenia P. U. w Zespole (...) w C. było postępowaniem prawidłowym. Pominięcie w leczeniu P. U. urazu kolana lewego do 08 lipca 2015 r. spowodowało utrzymywanie się u niego dolegliwości bólowych ze strony stawu kolanowego, aż do czasu leczenia operacyjnego. Brak podjęcia leczenia stawu kolanowego powodował utrzymywanie się dolegliwości bólowych ze strony kolana lewego, ale nie miał żadnego wpływu na ostateczny wynik leczenia. Cierpienia jakie odczuwał P. U. były związane z obrażeniami zarówno lewego stawu skokowego jak i kolanowego. Założenie unieruchomienia gipsowego obejmującego lewy staw skokowy znacząco zmniejszyło dolegliwości bólowe ze strony tego stawu, ale jednocześnie, poprzez dołożenia dodatkowej masy w postaci gipsu do obwodu kończyny zwiększyły się dolegliwości ze strony stawu kolanowego. Aktualnie u P. U. występują zaniki mięśniowe uda lewego, objawy chonodromalacji stawu rzepkowo- udowego, cechy niestabilności przednio-przyśrodkowej kolana lewego i ograniczenia ruchomości stawu skokowego lewego. Jednakże obecny stan miejscowy i rokowania odnośnie dalszych następstw nie mają związku z brakiem leczenia lewego stawu kolanowego bezpośrednio po wypadku.

dowód: - opinia biegłego z dziedziny ortopedii Z. M. – k. 85 – 87

Pismem z dnia 31 sierpnia 2015 r. P. U. działając przez pełnomocnika, zażądał od Zespołu (...) w C. wypłaty kwoty 50.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za ból, krzywdę i cierpienia doznane przez niego na skutek błędu medycznego (diagnostycznego) z dnia 08.06.2015 r. popełnionego przez personel ZOZ w C.. W w/w piśmie wskazał , że dopuszczono się błędu medycznego, polegającego na : błędnej diagnozie - niezdiagnozowaniu odpowiednio wcześnie uszkodzenia (...) oraz awulsyjnej niestabilności stawu kolanowego pomimo istnienia do tego przesłanek, bagatelizowaniu bólu odczuwanego przez P. U. oraz doprowadzeniu działaniami personelu medycznego do konieczności przebycia operacji naprawczej. Wniosek został przekazany przez ZOZ do (...) S.A. . (...) S.A. łączyła go z ZOZ w C. umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, potwierdzona polisą nr (...), zawarta na okres od dnia 30 grudnia 2014 r. do dnia 29 grudnia 2015 r. O wpłynięciu pisma (...) S. A. zawiadomił pełnomocnika P. U. pismem z dnia 16.09.2015 r. Po skompletowaniu dokumentacji medycznej i zasięgnięciu opinii lekarskiej ubezpieczyciel przyznał i wypłacił P. U. zadośćuczynienie w kwocie 2000,00 zł , o czym poinformował pełnomocnika P. U. pismem z dnia 02.12.2015 r. Pełnomocnik P. U. zakwestionował tę decyzję i pismem z dnia 22.12.2015 r. wniósł o wypłatę dalszej kwoty 13 000,00 zł. W odpowiedzi na powyższe ubezpieczyciel zaproponował zawarcie ugody na kwotę łączną 3000,00 zł, na co pełnomocnik P. U. nie wyraził zgody.

dowód: - akta szkodowe pozwanego (...)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów wyżej szczegółowo opisanych, w tym akt szkodowych pozwanego (...) , z których dowód Sąd przeprowadził na rozprawie w dniu 26.04.2017 r. oraz na podstawie zeznań powoda P. U. ( k .78 – 79 ), którym Sąd dał wiarę , gdyż znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Sąd oparł się także na opinii biegłego z dziedziny ortopedii Z. M.( k. 85 – 87) , która jest w ocenie Sądu wyczerpująca i wskazująca na podstawy w oparciu, o które została wydana.

Sąd zważył, co następuje:

Art. 4 ust.1 ustawy z 6.11.2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (tj. Dz.U. z 2016 r. poz. 186 ze zm.) stanowi , że w razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 kc. Art. 448 kc przewiduje , że razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Zgodnie art. 2 ustawy o prawach pacjenta … przestrzeganie praw pacjenta określonych w ustawie jest obowiązkiem organów władzy publicznej właściwych w zakresie ochrony zdrowia, Narodowego Funduszu Zdrowia, podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych, osób wykonujących zawód medyczny oraz innych osób uczestniczących w udzielaniu świadczeń zdrowotnych. Decydujące o odpowiedzialności powstałej na gruncie art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta … jest wykazanie przez stronę powodową w trybie art. 6 kc naruszenia skatalogowanych w ustawie praw pacjenta i zawinienia sprawcy, przy czym są to jedyne przesłanki roszczenia wynikającego z tego przepisu ustawy, czyli bezprawność zachowania skutkująca naruszeniem prawa pacjenta i wina sprawcy. Ustawa w art. 4 ust. 1 nie definiuje pojęcia winy , przy czym regulacja ustawy w żaden sposób nie pozwala na przyjęcie rozumienia tego terminu inaczej niż rozumiany jest on na gruncie prawa cywilnego. Należy zatem przyjąć, że zawinienie to nic innego jak naruszenie staranności w co najmniej najlżejszej jego formie, tj. "niedbalstwa", czyli niedołożenie należytej staranności, jaka jest w danych okolicznościach wymagana dla właściwego zachowania od podmiotu wskazanego w art. 2 ustawy , zapewniającego przestrzeganie praw pacjenta. W ramach roszczenia o zadośćuczynienie pieniężne za naruszenie praw pacjenta wywodzonego z art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta wystarczające jest wykazanie zawinionego zachowania personelu leczniczego jednostki medycznej, które naruszyło określone prawa pacjenta ( wyrok SN z dnia 4 listopada 2016 r. w sprawie I CSK 739/15 , Legalis 1538062) . Drugą z przesłanek powstania odpowiedzialności jest bezprawność zachowania określonego w art. 2 ustawy o prawach pacjenta, polegająca na naruszeniu prawa pacjenta określonego ustawą. Za bezprawne może być w tym przypadku uznane tylko takie zachowanie sprawcy szkody, które stanowi obiektywnie złamanie określonych w ustawie reguł postępowania. Natomiast przesłanką odpowiedzialności z art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta nie jest fakt powstania szkody po stronie pacjenta, a tym samym konieczność jej ustalania, wykazywania , co do wysokości odpada. Odpada również konieczność ustalania ewentualnego adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zawinionym zachowaniem naruszającym prawa pacjenta a ewentualną szkodą. Zaznaczyć przy tym należy, że skoro przesłanką odpowiedzialności na gruncie omawianego przepisu nie jest szkoda w ogóle, to nie jest nią , ani szkoda w majątku poszkodowanego, ani szkoda na osobie w postaci rozstroju zdrowia czy uszkodzenia ciała ( por. wyrok SA w Łodzi z dnia 27.11.2014 r. wydany w sprawie I ACa 745/14, L. ). Bezprawne naruszenie praw pacjenta na gruncie omawianej regulacji nie jest zależne od kwestii celowego czy też nacechowanego złą wolą działania sprawcy. Okoliczność ta jest istotna przy ocenie krzywdy i rekompensującego ją zadośćuczynienia . Odnośnie wysokości zadośćuczynienia z art. 448 k.c. wskazać należy, że ustawodawca nie sprecyzował kryteriów jego ustalania, pozostawiając w tym zakresie swobodę sądowi orzekającemu. Zadośćuczynienie ma na celu kompensatę doznanej krzywdy, ma także na celu złagodzenie doznanych cierpień. Okoliczności wpływające na wysokość tego świadczenia, to między innymi: dramatyzm doznań, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny. Jednocześnie wysokość zadośćuczynienia musi być rozważana indywidualnie i przedstawiać dla poszkodowanego odczuwalną wartość ekonomiczną.

Zgodnie z art. 8 ustawy o prawach pacjenta … pacjent ma prawo do świadczeń zdrowotnych udzielanych z należytą starannością przez podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych w warunkach odpowiadających określonym w odrębnych przepisach wymaganiom fachowym i sanitarnym. Przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych osoby wykonujące zawód medyczny kierują się zasadami etyki zawodowej określonymi przez właściwe samorządy, zaś zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy pacjent ma prawo do informacji o swoim stanie zdrowia.

Sąd , w oparciu o opinię biegłego z dziedziny (...) Z. M. stwierdził , że w rozpoznaniu i w leczeniu obrażeń powoda P. U. , których doznał w dniu 08 czerwca 2015 r., prowadzonych w Zespole (...) w C. do dnia 08.07.2015 r. pominięto obrażenie stawu kolanowego lewego, co stanowiło naruszenie jego prawa jako pacjenta do otrzymania świadczeń zdrowotnych udzielanych z należytą starannością. Nie kwestionował tego także pozwany (...) S.A. z siedzibą w W., z którym Zespół (...) w C., gdzie leczył się P. U. , miał w tym okresie zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej podmiotu wykonującego działalność leczniczą, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2011 r. ( Dz. U z 2011r. , nr 293 , poz. 1729 ). Art. 822 kc § 1 i 4 kc stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zasady odpowiedzialności pozwanego reguluje też ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych tj. Dz. U. z 2016 r., poz.2060 ze zm.). Art. 9 ust. 1 tejże ustawy przewiduje , że umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Zgodnie zaś z art. 13 ust. 2 w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie.

W niniejszej sprawie Sąd określając wysokość zadośćuczynienia należnego powodowi miał na uwadze , że podjęcie leczenia powoda P. U. co do doznanego przez niego w dniu 08.06.2015 r. urazu kolana lewego nastąpiło dopiero dnia 08 lipca 2015 r., co przedłużyło o ten miesiąc okres jego leczenia , był to okres , gdy powód musiał się poruszać przy pomocy dwóch kul i potrzebna mu była pomoc innej osoby przy podstawowych czynnościach życia codziennego, z tym powodów powód raczej przebywał w domu. Nadto mimo zastosowanego leczenia powód nie odczuwał poprawy stanu swego zdrowia, a lekarze nie umieli mu powiedzieć dlaczego, co powodowało niepokój u powoda . Opóźnienie leczenia spowodowało też utrzymywanie się u niego dolegliwości bólowych ze strony stawu kolanowego, aż do czasu podjęcia leczenia operacyjnego. Założenie unieruchomienia gipsowego obejmującego lewy staw skokowy znacząco zmniejszyło dolegliwości bólowe ze strony tego stawu, ale jednocześnie, poprzez dołożenia dodatkowej masy w postaci gipsu do obwodu kończyny zwiększyły się dolegliwości ze strony stawu kolanowego . Z drugiej strony Sąd miał na uwadze , że brak podjęcia leczenia stawu kolanowego powoda bezpośrednio po doznaniu urazu powodował utrzymywanie się dolegliwości bólowych ze strony kolana lewego, ale nie miał żadnego wpływu na ostateczny wynik leczenia, a także , że obecny stan miejscowy i rokowania odnośnie dalszych następstw nie mają związku z brakiem leczenia lewego stawu kolanowego bezpośrednio po wypadku. Pozwany wypłacił powodowi z tytułu zadośćuczynienia kwotę 2000,00 zł ( tak wynika m.in. z odpowiedzi na pozew). Zdaniem Sądu, przyznana powodowi kwota była kwotą nieadekwatną do krzywdy, jakiej powód doznał. Sąd, mając na uwadze charakter naruszonego dobra powoda, jakim jest zdrowie oraz prawo do świadczeń zdrowotnych udzielanych z należytą starannością, a także rozmiar doznanej krzywdy przez powoda, uznał iż pozwany winien uiścić na rzecz powoda P. U. dodatkowo kwotę 3500,00 zł i kwotę tę zasądził , orzekając o tym w punkcie I sentencji orzeczenia , oddalając powództwo w pozostałym zakresie jako niezasadne w pkt. II sentencji wyroku .

Powód żądał odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 16 października 2015 r. do dnia zapłaty do dnia zapłaty. Zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, a w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W ocenie Sądu odsetki ustawowe za opóźnienie w niniejszej sprawie należą się od zasądzonej przez Sąd kwoty od dnia następnego po podjęciu przez pozwanego decyzji o kwocie wypłacanego powodowi zadośćuczynienia , co nastąpiło po zgromadzeniu przez pozwanego ubezpieczyciela dokumentacji medycznej powoda i po zasięgnięciu opinii lekarskiej w tej sprawie ( opinia z dnia 27.11.2015 r. ) , o czym pozwany poinformował pełnomocnika powoda w piśmie z dnia 02 grudnia 2015 roku. W ocenie Sądu wówczas wszelkie okoliczności mające wpływ na rozmiar krzywdy doznanej przez powoda były już znane i pozwany mógł podjąć decyzję o wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia Należy nadmienić, że wbrew stanowisku pozwanego w tej kwestii Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 stycznia 2011r. wydanym w sprawie I PK 145/10 , stwierdził , że zadośćuczynienie przysługuje z odsetkami od dnia opóźnienia, czyli wezwania do zapłaty (art. 445 i art. 481 § 1 k.c.), a nie od dnia jego zasądzenia (OSNP 2012/5-6/66 , podobnie : wyrok SN z dnia 08.02.2012 LEX nr 1147804 ; wyrok SN z dnia 16.12.2011 r. V CSK 38/11 , LEX nr 1129170 ; wyrok SN z dnia 18.02.2010 r. wydany w sprawie II CSK 434/09, LEX nr 602683 , wyrok SN z dnia 07.11.2013 r. wydany w sprawie II PK 53/13, LEX nr 1418731). Dlatego Sąd , na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 3500,00 złotych od dnia 03 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty.

W punkcie III sentencji orzeczenia, Sąd mając na uwadze wynik spraw tj. uwzględnienie żądania powoda w 70 % orzekł o kosztach procesu na podstawie 100 kpc , stosunkowo je rozdzielając. Sąd uwzględnił : uiszczoną przez powoda opłatę sądową od pozwu w wysokości 250,00 zł, koszty zastępstwa procesowego powoda – 1200,00 zł , ustalonych zgodnie z § 2 pkt. 3 i § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U z 2015 r. , poz. 1800 ze zmianami ), przy uwzględnieniu §2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz koszt opłaty skarbowej od złożonego pełnomocnictw – po 17,00 zł. Sąd uwzględnił też koszty zastępstwa procesowego pozwanego ustalone zgodnie z §2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U z 2015 r. , poz. 1804 ze zmianami ), przy uwzględnieniu §2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz koszt opłaty skarbowej od złożonego pełnomocnictw – po 17,00 zł. Mając to na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 661,80 zł .

Ponieważ powód został w toku sprawy zwolniony od kosztów sądowych, Sąd w punkcie IV sentencji orzeczenia, mając na uwadze art. 108 kpc i wynik sprawy oraz art. 113 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych / tj. Dz.U. z 2016 r. , poz.623 ) , nakazał pobrać od pozwanego kwotę 273,00 zł z tytułu części nieuiszczonych kosztów sądowych, od uiszczenia których powód był zwolniony i nie obciążył powoda pozostałą częścią tych kosztów , ustalając , że poniesie je Skarb Państwa.