Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie Wydział V Gospodarczy w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Znak

Sędziowie: SSO Zofia Wolna, SSR del. Dorota Libertowska – Podyma

Protokolant: sądowy Agnieszka Wójcik

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2017 roku w Częstochowie na rozprawie

sprawy z powództwa O. C.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda O. C.

od wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie

z dnia 22 marca 2017 roku

sygn. akt VIII GC 100/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda O. C. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za II instancję.

Sygn. akt V Ga 135/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 września 2016 roku powód O. C. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 5.869,95 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania. Uzasadniając żądanie pozwu, powód wskazał, że nabył wierzytelność wobec pozwanego od E. O. i M. O., poszkodowanych w związku ze szkodą z dnia 13 lutego 2016 roku. W wyniku kolizji zaistniała konieczność holowania pojazdu, jego naprawy i wymiany tablic rejestracyjnych. Koszty te wyniosły odpowiednio: 369,00 zł, 53,00 zł oraz 11.392,95 zł brutto. Oddział pozwanego – P. – uznał roszczenie powoda co do zasady i przyznał odszkodowanie w wysokości 5.945,00zł. ( 250zł. kosztów holowania i 5.695zł. kosztów naprawy) kwestionując zasadność użycia oryginalnych części producenta i uśredniając cenę robocizny.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że odszkodowanie ustalone w toku postępowania likwidacyjnego i wypłacone na rzecz powoda w całości zrekompensowało szkodę. W zakresie kosztów naprawy podniósł, że zgodnie z przepisami prawa unijnego, naprawa pojazdu będącego przedmiotem szkody (który nie jest pojazdem nowym) z wykorzystaniem w trakcie naprawy jedynie części oznaczonych logo producenta nie stanowi naprawy przeprowadzonej w sposób racjonalny i uzasadniony ekonomicznie. Odnośnie kosztów holowania, pozwany uznał za zasadny koszt w kwocie 250,00 zł jako cenę rynkową.

Sąd I instancji ustalił i zważył, co następuje:

Poza sporem było, że w wyniku kolizji z dnia 13 lutego 2016 roku doszło do uszkodzenia pojazdu S. (...) nr rej (...),wyprodukowanego w 2006r. o przebiegu 257.591km. , stanowiącego własność poszkodowanych E. O. i M. O.. Uszkodzeniu uległ przód samochodu, w tym tablica rejestracyjna.

Pojazd po wypadku został odholowany do siedziby powoda. Koszt holowania został ustalony na kwotę 369,00 zł brutto, co wynikało z faktury VAT nr (...), wystawionej przez powoda w dniu 17 lutego 2016 roku, płatnej przez M. O. w formie przelewu z należności uzyskanej od ubezpieczyciela. Tytułem naprawy uszkodzonego pojazdu powód wystawił w dniu 1 marca 2016 roku fakturę nr (...) na kwotę 11.392,95zł., płatnej analogicznie . W dniu 19 lutego 2016 roku poszkodowany zapłacił kwotę 53,00 zł na rzecz Urzędu Miasta C. tytułem kosztów wydania nowej tablicy rejestracyjnej.

W dniu wypadku poszkodowani zawarli z powodem O. C., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą P.H.U. (...) O. C. w C., umowę cesji, mocą której przenieśli przysługującą im wierzytelność wobec pozwanego z tytułu szkody w pojeździe na powoda.

Szkoda została zgłoszona pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej w W. jako ubezpieczycielowi sprawcy szkody w dniu kolizji. Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przyznał na rzecz powoda odszkodowanie : 5.695,00zł. tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe w oparciu o kosztorys sporządzony przez pozwanego oraz kwotę 250,00zł. tytułem holowania pojazdu. W zakresie holowania doszło do weryfikacji stawki do poziomu wiodących firm świadczący usługi pomocy drogowej na obszarze województwa (...).

Dokonując ustaleń Sąd oparł się na przedłożonych dokumentach i zapisach na płycie CD, których autentyczność i zgodność z prawdziwym stanem rzeczy nie była kwestionowana przez strony. Sąd pominął dowód z opinii biegłego z uwagi na brak wpłaty zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Istota sporu sprowadzała się do rozstrzygnięcia czy powód mógł domagać się wyrównania szkody ustalonej w oparciu o ceny części oryginalnych i kosztów robocizny wskazanej w fakturze czy też wg cen tzw. zamienników występujących na rynku oraz kosztów robocizny uznanych przez pozwanego w sporządzonym kosztorysie. Sporna także była kwestia wysokości odszkodowania z tytułu holowania i kosztów wymiany tablicy rejestracyjnej.

Wysokość odszkodowania świadczonego z tytułu ubezpieczenia OC zakreślona jest granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu, którego odpowiedzialność wynika z art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 822 k.c. i art. 36 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych . Ogólne reguły z art. 361 § 1 i 2 k.c. nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego (jako to przyjął Sąd Najwyższy w orzeczeniach m.in. z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, czy 21 marca 2003 roku, III CZP 6/03). Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie przewyższając wysokości faktycznie poniesionej szkody. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, jak podkreślał Sąd Najwyższy, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy (por. np. uzasadnienia wyroku z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 1273/00, czy wyroku z dnia 16 maja 2002 roku, V CKN 1273/00).

Sąd I instancji podzielił pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 13-06-2003r., III (...) ,,iż odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na rynku lokalnym’’ . Pojęcie niezbędnych kosztów naprawy oznaczają koszty konieczne do przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności. Szkoda powstaje w chwili kolizji drogowej i podlega naprawieniu wg zasad statuowanych w art. 363 k.c. W konsekwencji obowiązek naprawienia szkody poprzez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej ( w przypadku ubezpieczyciela ) powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie zależy od tego czy poszkodowany dokonał faktycznie naprawy. Wysokość szkody ma odpowiadać, w istocie rzeczy, kosztom usunięcia różnicy w majątku poszkodowanego tj. kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed kolizji drogowej. Tak więc zasada wykorzystania przy ustalaniu wysokości odszkodowania cen części oryginalnych nie jest miarodajną w każdym przypadku. Potrzeba zastosowania części oryginalnych odnosi się, zdaniem Sądu, do pojazdu w miarę nowego , w szczególności objętego gwarancją producenta, bądź też może być uzasadniona szczególnym interesem poszkodowanego np. w sytuacji dokonywania dotychczasowych napraw wyłącznie z użyciem oryginalnych części dla utrzymania wyższej wartości pojazdu. Nie budzi wątpliwości Sądu, że wartość szkody kształtują pewne obiektywne czynniki jak np. wiek pojazdu i jego przebieg. Oczywistym jest , zarówno i to , że poszkodowany czy warsztat naprawczy nie muszą poszukiwać części zamiennych o najniższej cenie, jak i to, że na koszt ubezpieczyciela można wybierać części najdroższe i zawsze najlepszej jakości natomiast w przypadku naprawy nierefundowanej przez ubezpieczyciela tzw. - zamienniki o niższych cenach, kierując się zasadami ekonomii. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 1 u.u.o., poszkodowany jest zobowiązany do zapobieżenia, w miarę możliwości, zwiększeniu się szkody.

W zakresie kosztów naprawy w fakturze VAT powód zawarł cenę części zamiennych, będących częściami oryginalnymi z logo producenta pojazdu ( O), zasadność czego zanegował pozwany. W ocenie Sądu, zgodnie z ogólną regułą rozkładu ciężaru dowodów wyrażoną w art. 6 k.c. to na powodzie spoczywał obowiązek wykazania przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego. Powód powinien więc wykazać wysokość szkody jak również związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą. Pozwany uznał odpowiedzialność co do zasady ,zakwestionował natomiast wysokość szkody ponad kwotę 5695zł tytułem kosztów naprawy pojazdu oraz ponad 250 zł kosztów holowania i koszty wydania tablicy rejestracyjnej. Wobec stanowiska pozwanego to powód powinien wykazać wysokość szkody .

Powód nie wykazał, aby koszty naprawy ponad kwotę wskazaną w sporządzonym przez pozwanego kosztorysie były celowe i uzasadnione. Nie udowodnił ani nie wskazał szczególnego interesu poszkodowanego zastosowania oryginalnych części z logo producenta. Nie wykazał także w żaden sposób, że stosowane przez niego stawki za roboczogodziny i holowanie są stawkami rynkowymi. Powód ograniczył się do ogólnikowego stwierdzenia, że żądane przez niego kwoty nie są wygórowane i stanowią odzwierciedlenie cen za usługi tego rodzaju na rynku lokalnym. Jednak, wobec zanegowania powyższego twierdzenia przez stronę pozwaną oraz brak stosownej inicjatywy powoda ,Sąd uznał żądanie zapłaty kosztów holowania ponad kwotę 250,00 zł i przyjęcie wyższych stawek za roboczogodzinę niż uznane przez pozwanego ,za bezzasadne.

Odnosząc się do roszczenia powoda w zakresie kosztów wymiany tablicy rejestracyjnej powód przedłożył dowód wpłaty kwoty 53,00 zł na rzecz Urzędu Miasta C. (k.15), dowodząc, że uiścił koszt wymiany tablicy rejestracyjnej. Powyższe prowadzi do wniosku, że żądana przez powoda kwota 53,00 zł jest uzasadniona.

W zakresie zaaprobowanego roszczenia powoda w kwocie 53,00 zł Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 15 marca 2016 roku, zgodnie z art. 817 k.c., ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego uwzględnienia żądań koszty będą stosunkowo rozdzielone. Strona powodowa reprezentowana przez adwokata wniosła o zwrot kosztów postępowania i zastępstwa procesowego. Powód wygrał proces w 0,9%. Koszty poniesione przez niego to: opłata sądowa od pozwu – 294,00 zł, wynagrodzenie adwokata – 2 400,00 zł (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz.U. poz. 1800 w brzmieniu sprzed dnia 27 października 2016r.) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17,00 zł, tj. łącznie 2 711,00 zł, z czego 0,9% to 24,399 zł. Pozwany poniósł koszty w kwocie 1 217,00 zł (wynagrodzenie radcy prawnego – 1 200,00 zł z uwagi na § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U. poz. 1804 w brzmieniu po dniu 27 października 2016r.tj. przed wniesieniem sprzeciwu) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17,00 zł, z czego 99,1% to 1 206,047 zł. Różnica między wskazanymi kwotami wynosi 1 181,48 zł i taką kwotę Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód.

Zaskarżając wyrok Sadu I instancji w części oddalającej powództwo co do kwoty 5.816,95zł. oraz w zakresie orzeczenia o kosztach zawartych w punktach 2 i 3 wyroku.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił :

1.obrazę prawa materialnego tj.

a)art. 363§1 k.c. w zw. z art. 361§2 k.c. poprzez uznanie , ze przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu nie uzasadnia wykorzystania do jego naprawy części oryginalnych,

b)art.6 k.c. poprzez przyjęcie , że ciężar dowodu spoczywa wyłącznie na powodzie oraz ,że powód nie udowodnił roszczenia co do wysokości szkody,

2. naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik postępowania tj. art. 233§1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów i dowolną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie , w efekcie prowadzącą do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzekania tj. błędnego przyjęcia przez Sąd I instancji , że przedłożone przez powoda dowody nie udowadniają wysokości roszczenia.

Ostatecznie apelujący powód wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie pierwotnie dochodzonej od pozwanego kwoty wraz z odsetkami i kosztami postepowania w tym zastępstwa procesowego.

W pisemnej odpowiedzi na apelację pozwany wnosił o oddalenie apelacji powoda w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postepowania , w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda nie była zasadna i jako taka na uwzględnienie nie zasługiwała.

Sąd Okręgowy podziela w pełni i uznaje za swoje , bez potrzeby ich ponownego przytaczania , ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy, albowiem ustalenia te znajdują oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, które to dowody Sąd ten ocenił w granicach zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c. Nie było podstaw do tego by zakwestionować przeprowadzoną przez Sąd I instancji ocenę dowodów, bowiem nie można zarzucić temu Sądowi tego, aby ocena ta była dowolna i przekracza granicę swobodnej oceny dowodów.

W ocenie Sądu Okręgowego, wszystkie zarzuty sprowadzają się do naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. Zarzut ten należało uznać za chybiony albowiem sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału zachodzi wówczas, gdy powstaje dysharmonia pomiędzy dowodami zgromadzonymi w sprawie a konkluzją, do jakiej doszedł sąd na podstawie materiału dowodowego i obejmuje także wszystkie wypadki wadliwości wynikające z naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., a więc także błędy popełnione przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 lipca 2008r. , I ACa 432/08, LEX nr 499208).

Zdaniem Sądu Okręgowego , ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie została dokonana bez przekroczenia granic wyznaczonych treścią art. 233 §1 k.p.c. , co znalazło swój wyraz w logicznym , analitycznym oraz szczegółowym pisemnym uzasadnieniu wyroku Sadu I instancji.

Zaznaczyć należy , iż zarzut naruszenia przepisu art. 233 §1 k.p.c. skuteczny byłby wówczas gdyby apelujący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów tj. regułom logicznego myślenia zasadom doświadczenia życiowego , właściwego kojarzenia faktów , taki kanon rozumienia powyższego przepisu wyznaczył w swoim wyroku z dnia 16 grudnia 2005r. w sprawie III CK 314/05 Sąd Najwyższy. Ocena mocy i wiarygodności dowodów przeprowadzona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku , mogłaby być skutecznie podważona w postępowaniu odwoławczym tylko wówczas gdyby apelujący wykazał ,że zawiera błędy logiczne, wewnętrzne sprzeczności itp.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy i wnikliwy przeanalizował zebrany w sprawie materiał dowodowy i dokonał jego prawidłowej oceny prawnej, czemu dał wyraz w uzasadnieniu.

Słusznie Sąd Instancji ustalił przedmiot sporu, że sprowadza się on do nieudowodnienia wysokości szkody kwoty żądanej przez powoda w niniejszym procesie.

W konsekwencji na etapie postępowania apelacyjnego zarzuty apelującego sprowadzała się do rozstrzygnięcia ciężarów dowodowych powoda i oceny złożonych przez niego dowodu z dokumentów przed Sądem I instancji.

Zarzut apelacji dotyczący nieuwzględnienia przez Sąd I instancji do naprawy uszkodzonego samochodu części innych niż zamienne o wartości odpowiadającej oryginalnym , ale nie oryginalnym z logo producenta , należało uznać za całkowicie nietrafiony.

Sąd I instancji wyjaśnił obszernie , logicznie , przekonująco dlaczego w danym konkretnym stanie faktycznym nie było zasadnym korzytanie z części oryginalnych z logo producenta.a z zamienników. Na stronie 4 pisemnego uzasadnienia w akapicie I Sąd I instancji wyjaśnił , że powód w żaden sposób nie wykazał , aby samochód ponad 10-cio letni o przebiegu ponad 250.000km. do pełnej restytucji wymagał części oryginalnych , nie prowadząc do nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego. Jako przykład Sąd Rejonowy podał , że nie wykluczona byłaby sytuacja naprawy w oparciu o części oryginalne samochodu o który od nowości dbano w sposób ponad przeciętny , po upływie okresu gwarancyjnego serwisowano go wyłącznie w salonach oryginalnie zajmujących się autami na gwarancji , auto nigdy nie było uszkodzone , wyłącznie serwisowane zg. z zaleceniami producenta. Jednak , aby takie okoliczności zaistniały w niniejszej sprawie powód w żaden sposób nie udowodnił i tu należało w pełni zgodzić się z oceną Sądu I instancji , uznając tenże zarzut powoda za chybiony.

Zarzuty apelacji powoda 2 i 3 , iż nieuprawnionym było , aby ciężarem dowodów obarczyć wyłącznie powoda , równocześnie odmawiając wiarygodności przedłożonej przez powoda fakturze za naprawę uszkodzonego auta i jego holowanie , należało rozpoznać łącznie i uznać je za zupełnie nie zasadne. Jedynym dowodem na wysokość spornej szkody ( ponad kwotę uznaną i wypłacona w postępowaniu likwidacyjnym) były istotnie przedłożone przez powoda faktury VAT autorstwa powoda , które będąc procesowo dokumentami prywatnymi zgodnie z przepisem art. 245 k.p.c. stanowią wyłącznie dowód tego ,iż osoba która taki dokument podpisała (tu : stworzyła) złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Tak właśnie zdefiniował co do zasady fakturę VAT Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 23 lutego 2016r. w wyroku wydanym w sprawie V ACa 542/15 uznając „iż co do zasady faktura (...) jest dokumentem księgowym , rozliczeniowym , wystawionym głównie dla rrealiów podatkowych , a także jednym z dowodów żródłowych stwierdzających wykonanie danej operacji gospodarczej. Moc dowodowa faktury w procesie cywilnym nie rózni się niczym od mocy dowodowej innych dokumentów. Tak jak każdy dokument prywatny faktura Vat jest dowoem tego ,ze okreslona osoba złożyła oświadczenie w nim zawarte , a zatem na gruncie przepisów postepowania cywilnego nie ma podstaw do nadania fakturze mocy dowodowej innej niż jakimkolwiek dokumentom”. Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej apelacji , należało procesowo wymagać od powoda , po zakwestionowaniu tego jedynego dowodu autorstwa samego powoda , niewątpliwie zainteresowanego wynikiem sprawy, aby potwierdził , wzmocnił moc dowodową swych argumentów choćby wnioskiem o dowód z opinii biegłego. Jak wynika z utrwalonego już orzecznictwa zarówno Sądu Najwyższego jak i Sądów Apelacyjnych „w sytuacji kiedy strona jest reprezentowana przez pełnomocnika profesjonalnego , to na Sądzi nie spoczywa ciężar wyjaśnienia sprawy poprzez dopuszczenie z urzędu dowodu z opinii biegłego. Odmienne ujęcie tego ciężaru dowodowego prowadziłoby do zwalniania z inicjatywy dowodowej nawet profesjonalnego pełnomocnika , przerzucając aktywność procesową na Sąd”.( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 czerwca wydany w sprawie VI ACa 768/15).”Zasadą postępowania cywilnego jest kontradyktoryjność , co wynika jasno z treści art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Działanie Sądu z urzędu może mieć charakter wyjątkowy , uzasadniony szczególnymi okolicznościami sprawy , zwłaszcza nierównowagą procesową stron”.( wyrok Sadu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 maja 2015r. w sprawie I ACa 169/15. Która to nierówność procesowa w rozpoznawanej sprawie nie występowała na żadnym jej etapie.

Dodatkowo jedynie można zauważyć ,że swego rodzaju wybieg procesowy pozwanego –zgłoszenia dowodu a następnie jego nie opłacenia co skutkowało prawidłowym pominięciem tego dowodu przez Sąd I instancji na podstawie przepisu art. 130 ⁴§5 k.p.c. – jest dość powszechnym i profesjonalny pełnomocnik powoda winien był przynajmniej spróbować przejąć w tym momencie inicjatywę dowodową, nie przesądzając czy Sąd I instancji nie uznał by jej i tak za spóźnioną.

Zasadnie Sąd I instancji uznał za udowodnioną wyłącznie kwotę 53,00zł., za zakup przedniej tablicy rejestracyjnej , za co pierwotnie poszkodowany zapłacił i złożył do akt sprawy dowód wpłaty na konto Gminy C. Wydziału Komunikacji za wydanie nowej tablicy, zaś w pozostałej części powództwo jako nieudowodnione co do wysokości- oddalił. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania nad zarzutami apelacji powoda Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 385 k.p.c. apelację powoda jako bezzasadną oddalił i zasądził od powoda O. C. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 900 zł. (dziewięćset złotych) tytułem zastępstwa procesowego za drugą instancję na na podstawie przepisów art. 98 § 1 k.p.c. oraz § 2 pkt 4) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2016r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w zw. z §12 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.