Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Jabłoński

Protokolant: Agata Zielińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 25 kwietnia i 23 czerwca 2017 roku sprawy

M. Z., syna A. i G. z domu B.,

urodzonego dnia (...) w G.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 15 października 2015 roku około godziny 11.24 w G. na ulicy (...), wysokość posesji nr (...), umyślnie naruszy zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. art. 19 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując motocyklem m-ki B. o nr rej. (...), jadąc ul. (...) w kierunku ul. (...) z prędkością około 120 do 128 km/h wyższą od dozwolonej, która w tym miejscu wynosiła 50 km/h na wysokości posesji nr (...), zderzył się z samochodem osobowym m-ki S. o nr rej. (...), jadącym ulica (...) w kierunku alei (...), wykonując manewr skrętu w lewo do posesji nr (...), który zderzył się z motocyklem m-ki A. S. (1) o nr rej. (...), w wyniku czego u pasażera pojazdu m-ki S. M. M. spowodował nieumyślnie obrażenia ciała w postaci urazu nerki prawej I°, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na czas dłuższy niż siedem dni,

tj. o czyn z art. 177 §1 k.k.

I.  oskarżonego w zakresie zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 15 października 2015 roku około godziny 11.24 w G. na ulicy (...) jadąc w kierunku ul. (...) na odcinku poprzedzającym posesję nr (...) poruszał się motocyklem m-ki B. o nr rej. (...) z prędkością wynoszącą około 100 km/h, to jest wyższą od ustawowo dopuszczalnej na tym odcinku drogi zlokalizowanej w obszarze zabudowanym, przy czym maksymalna dopuszczalna ustawowo prędkość wynosiła 50 km/h, czyn ten kwalifikuje jako wykroczenie z art. 92a k.w. i za to na podstawie art. 92a k.w., art. 24 §1 i 3 k.w. wymierza oskarżonemu grzywnę w kwocie 500 zł (pięćset złotych);

II.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. i art. 118 k.p.w. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wymierza mu opłatę w kwocie 50 zł (pięćdziesiąt złotych).

Sygn. akt II K 1593/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania i ujawnionego na rozprawie głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15.10.2015 r. po godz. 11, T. B. – pracownik agencji ochrony (...) kierował służbowym samochodem marki S. (...) nr rej. (...). Wyżej wymieniony jechał ulicą (...) w G. i podążał w kierunku alei (...). Samochodem tym podróżował także M. M., który siedział na przednim fotelu pasażera. M. M. nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa.

Około godziny 11:24, na wysokości posesji nr (...) przy ulicy (...) chciał wykonać manewr skrętu w lewo. W tym celu wyżej wymieniony włączył lewy kierunkowskaz, zwolnił i „tocząc się” dojechał do osi jezdni, po czym przystąpił do wykonywania manewru. T. B. nie zachował przy tym szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa G. S. (1) kierującemu motocyklem marki A. S. (2) 750 o nr rej (...) oraz M. Z. kierującemu motocyklem marki B. (...) o nr rej. (...), którzy jechali prawym pasem ruchu ulicy (...) z przeciwnego kierunku na wprost. Obaj motocykliści poruszali się z przekroczeniem ustawowo dopuszczalnej prędkości, która na tym odcinku drogi (teren zabudowany) wynosiła 50 km/h - G. S. (1) poruszał się z prędkością wynoszącą około 120-128 km/h, zaś M. Z. z prędkością wynoszącą około 100 km/h. Odległość pomiędzy motocyklami wynosiła około 16,4 m.

Gdy samochód marki S. (...) nr rej. (...) znajdował się w trakcie skrętu i przejeżdżał przez oś jezdni, G. S. (1), który jechał jako pierwszy, podjął manewr gwałtowanego intensywnego hamowania. Pomimo podjęcia wskazanego manewru, kierujący motocyklem marki A. o nr rej (...) uderzył przodem w przednią prawą część samochodu marki S. (...). Zderzenie z samochodem spowodowało gwałtowny spadek prędkości motocykla oraz kierującego, jak również zarzucenie przodu samochodu marki S. (...) w lewą stronę. Po odbiciu się od samochodu, motocykl marki A. wraz z kierującym przemieścili się na prawa część drogi, w odniesieniu do ich wcześniejszego kierunku jazdy. Następnie, po upływie 0,5 s, w prawy bok samochodu marki S. (...) uderzył kierujący motocyklem marki B. o nr rej. (...) – M. Z.. Zderzenie to również spowodowało gwałtowny spadek prędkości motocykla oraz kierującego, którzy po odbiciu się od samochodu, przemieścili się na lewą stronę drogi, natomiast drugie uderzenie w prawy bok samochodu marki S. (...) spowodowało obrót tego pojazdu w prawo i przemieszczenie do tyłu. Po pokonaniu niewielkiego odcina drogi, samochód zatrzymał się na jezdni ulicy (...). Na miejsce przybyły patrole Policji i Straży Pożarnej, a także karetka pogotowia, której personel udzielił pomocy medycznej poszkodowanym.

Na skutek powyższego zdarzenia w samochodzie marki S. (...) stwierdzono uszkodzenia w postaci wgnieceń i zarysowań elementów przedniej części samochodu oraz uszkodzenia zlokalizowane z prawej strony samochodu. Wyzwolone zostały również poduszki gazowe czołowe oraz boczna prawa, jednakże nie jest możliwe ustalenie, czy wyzwolenie poduszek nastąpiło w czasie pierwszego, czy też w czasie drugiego zderzenia.

W motocyklu marki A. stwierdzono następujące uszkodzenia spowodowane omawianym wypadkiem drogowym: uszkodzenia elementów poszycia z obu stron motocykla, reflektora przedniego, zespołu wskaźników, lamp kierunkowskazów przednich, zbiornika paliwa, siedzenia, elementów osprzętu silnika, rozdzielenia ramy oraz skrzywienia elementów przedniego zawieszenia motocykla i koła przedniego.

W motocyklu marki B. w wyniku przedmiotowego zdarzenia powstały następujące uszkodzenia: uszkodzenia przednich osłon aerodynamicznych oraz z lewej strony motocykla, siedzenia, reflektora przedniego, lamp kierunkowskazów przednich, zespołu wskaźników, elementów zawieszenia przedniego oraz przedniego koła. Oddzielone zostało również siedzenie. Wskazówka obrotomierza silnika zablokowana została w położeniu 5000 obr/min, zaś wskazówka prędkościomierza w położeniu 100 km/h. W chwili zablokowania obu wskazówek, w motocyklu marki B. załączony był 4 bieg, co odpowiada prędkości 103 km/h.

(dowód: zeznania świadka M. K. k. 42v, zeznania świadka T. B. k. 54 v., k. 339, zeznania świadka G. S. (1) k. 59v-60, k. 340, zeznania świadka M. M. k. 64v, k. 337-338, wyjaśnienia oskarżonego M. Z. k. 191, k. 337, szkic pomocniczy k. 5, szkic miejsca wypadku drogowego k. 6, protokół oględzin pojazdu marki B. o nr rej. (...) k. 11-12v, protokół oględzin pojazdu marki A. o nr rej. (...) k. 13-15v, protokół oględzin pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) k. 15-16v, protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 17-18v., protokół oględzin rzeczy – zapisu cyfrowego wypadku z dnia 15.10.2015 r. k. 73, opinia z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych z dnia 25.03.2016 r. k. 155-172, uzupełniająca opinia z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych z dnia 16.06.2016 r. k. 179-185, fotografie oraz dane k. 215-222, uzupełniająca opinia z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych oraz z zakresu medycyny sądowej z dnia 02.12.2016 r. k. 251-257, oględziny z nagrania umieszczonego na płycie DVD przechowywanej w aktach sprawy II K 1083/16 Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku w kopercie na k. 39)

W wyniku przedmiotowego wypadu drogowego, M. Z. doznał następujących obrażeń: mnogie złamania twarzoczaszki i żuchwy, rana miażdżona paliczka dystalnego palca V ręki prawej, rana skóry prącia, zwichnięcie stawu łokciowego prawego i złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej, stłuczenie płuc, stłuczenie pęcherza moczowego, wstrząśnienie pnia mózgu, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała (żucia, ruchu, układu wydalniczo-rozrodczego, aparatu oddechowego) na czas znacznie dłuższy niż siedem dni).

G. S. (1), na skutek przedmiotowego wypadku drogowego, doznał następujących obrażeń: złamanie końca dalszego kości promieniowej prawej, złamanie trzonu kości piszczelowej i strzałkowej lewej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała (ruchu) na czas dłuższy niż siedem dni.

T. B. w wyniku omawianego wypadku drogowego doznał następujących obrażeń: uraz głowy, uraz klatki piersiowej, które spowodowały rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż siedem dni.

Na skutek przedmiotowego wypadku drogowego u M. M. stwierdzono uraz nerki prawej pierwszego stopnia, które to obrażenie spowodowało naruszenie czynności narządu ciała (układ wydalniczy) na czas dłuższy niż siedem dni, a także stłuczenie czoła, stłuczenie klatki piersiowej oraz jamy brzusznej. Ze względu na niewielki odstęp czasu pomiędzy jednym a drugim uderzeniem, a także ze względu na fakt, iż pasażer miał niezapięte pasy bezpieczeństwa, co skutkowało tym, że M. M. przemieszczał się w samochodzie w sposób bezwładny, nie sposób ustalić, czy wymienione wyżej obrażenia zostały spowodowane pierwszym zderzeniem samochodu z motocyklem marki A. kierowanym przez G. S. (1), czy też w wyniku drugiego uderzenia motocyklem marki B., którym jechał M. Z., czy też w wyniku kumulacji obu tych uderzeń. Okoliczność, iż M. M. podróżował bez zapiętych pasów mogła skutkować tym, że wymieniony przemieścił się do przodu na skutek pierwszego zderzenia, w związku z czym okolica prawego biodra mogła znaleźć się poza obszarem ochrony przez boczną poduszkę gazową, mogąc przyczynić się tym samym do rozmiaru obrażeń. Nie jest jednak możliwe kategoryczne stwierdzenie, iż gdyby wyżej wymieniony miał zapięte pasy, to na skutek drugiego uderzenia doznałby czy nie doznałby urazów, które utrzymywałyby się powyżej siedmiu dni.

(dowód: opinia z zakresu medycyny sądowej z dnia 11.11.2015 r. k. 78, opinia z zakresu medycyny sądowej z dnia 11.11.2015 r. k. 81, opinia z zakresu medycyny sądowej z dnia 11.11.2015 r. k. 84, uzupełniająca opinia z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych oraz z zakresu medycyny sądowej z dnia 02.12.2016 r. k. 251-257, uzupełniająca ustna opinia z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych oraz z zakresu medycyny sądowej z dnia 23.06.2017 r., k. 347v-348)

W dniu zdarzenia panowały dobre warunki atmosferyczne – panowała słoneczna pogoda, nie występowały żadne opady atmosferyczne, widoczność była dobra.

Nawierzchnia jezdni na odcinku, na którym doszło do zdarzenia, jest asfaltowa, czysta, gładka, tego dnia była również sucha.

(dowód: protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 17-18v.)

Wszyscy uczestnicy wypadku drogowego byli trzeźwi. We krwi M. Z. nie stwierdzono obecności substancji psychoaktywnych powyżej ustawowego progu oznaczalności, zdefiniowanych jako „działające podobnie do alkoholu” w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 16.07.2014 r. w sprawie wykazu środków działających podobnie do alkoholu oraz warunków i sposobu prowadzenia badań na ich obecność w organizmie (Dz. U. 2014 poz. 948).

( dowód: protokoły z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 7-10, protokół pobierania krwi k. 145, opinia z badań kryminalistycznych, sprawozdanie z badań (...) 196/16 (T.) w zakresie badań toksykologicznych z dnia 08.02.2016 r. k. 149-152).

Na kołach jezdnych, na elementach zawieszenia przedniego i tylnego oraz na elementach układu kierowniczego i hamulcowego motocykla marki A. o nr rej. (...) nie ujawniono uszkodzeń i nieprawidłowości o charakterze przedwypadkowym, które występując przed wypadkiem mogłyby mieć wpływ na jego zaistnienie. Pojazd posiadał ważne badania techniczne do dnia 29.10.2015 r.

(dowód: opinia z zakresu badań wypadków drogowych nr (...) z dnia 04.02.2016 r. k. 130-133, opinia z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych z dnia 25.03.2016 r. k. 155-172).

W samochodzie marki S. (...) nr rej. (...) nie stwierdzono istnienia niesprawności w układzie hamulcowym, kierowniczym i zawieszenia kół, które występując przed wypadkiem mogłyby mieć wpływ na jego zaistnienie. Pojazd posiadał ważne badania techniczne do dnia 16.02.2016 r.

(dowód: opinia z zakresu badań wypadków drogowych nr (...) z dnia 25.01..2016 r. k. 135-138, opinia z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych z dnia 25.03.2016 r. k. 155-172)

W motocyklu marki B. o nr rej. (...) nie stwierdzono istnienia niesprawności w układzie hamulcowym, kierowniczym i zawieszenia kół, które występując przed wypadkiem mogłyby mieć wpływ na jego zaistnienie. Pojazd posiadał ważne badania techniczne do dnia 22.05.2016 r.

(dowód: opinia z zakresu badań wypadków drogowych nr (...) z dnia 29.01.2016 r. k. 141-144, opinia z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych z dnia 25.03.2016 r. k. 155-172).

Jeśli M. Z. i G. S. (1) prowadzili motocykle z ustawowo dopuszczalną prędkością 50 km/h, to mieliby możliwość bezwzględnego zatrzymania się przed torem ruchu samochodu marki S. (...). Jednak to błędna taktyka jazdy T. B. bezpośrednio doprowadziła do przedmiotowego wypadku drogowego.

Gdyby nie doszło do gwałtownego zatrzymania samochodu marki S. (...) spowodowanego zderzeniem z motocyklem marki A., M. Z., kierujący motocyklem marki B. zdołałby ominąć samochód marki S. (...).

(dowód: opinia z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych z dnia 25.03.2016 r. k. 155-172, uzupełniająca opinia z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych z dnia 16.06.2016 r. k. 179-185)

Przeciwko T. B. prowadzone jest osobne postępowanie karne, związane z wypadkiem drogowym zaistniałym w dniu 15.10.2015 r.

(dowód: zeznania świadka T. B. k. 339)

Przeciwko G. S. toczyło się odrębne postępowanie karne związane z wypadkiem drogowym zaistniałym w dniu 15.10.2015 r.

(dowód: zeznania świadka G. S. (2) k. 340)

M. Z. ukończył 32 lata, posiada wykształcenie wyższe, z zawodu jest poligrafem. Jako przedsiębiorca osiąga dochód miesięczny w wysokości około 3.000,00 zł. Oskarżony jest żonaty i nie posiada dzieci. M. Z. jest zdrowy - nie był leczony w poradni zdrowia psychicznego, nie był leczony odwykowo ani neurologicznie, nie jest też uzależniony. Oskarżony nie był dotychczas karany.

( dowód: dane osobopoznawcze oskarżonego M. Z. k. 336, karta karna oskarżonego M. Z. k. 344)

M. Z. przesłuchany w charakterze podejrzanego w toku postepowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. Z. k. 191)

Przesłuchany w charakterze oskarżonego na rozprawie głównej oskarżony M. Z. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. M. Z. wyjaśnił, że jedyne, co pamięta z dnia 15.10.2015 r. to fakt, że pojechał motocyklem do sklepu znajdującego się w G.-W.. Oskarżony wskazał, że pamięta, tylko tyle, że tego dnia doszło do wypadku. W ocenie M. Z. nie jechał on z taką prędkością, na jaką wskazuje biegły, o czym świadczy wrak motocykla. Oskarżony nie pamiętał, jaką prędkość osiągnął w momencie zdarzenia, jednak tego dnia jechał spokojnie. M. Z. wyjaśnił, że spokojna jazda motocyklem wynikała z faktu, iż oskarżony zamknął sezon i cały sprzęt umieścił w garażu. W dniu zdarzenia oskarżony stwierdził, że póki pozwala na to pogoda, przejedzie się do W. do sklepu. M. Z. podniósł także, że prędkościomierz zatrzymał się na mniejszej prędkości, niż wskazuje biegły – na liczniku widoczna jest prędkość 96 km/h. Oskarżony podtrzymał swoje wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego.

( dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. Z. k. 337)

M. M. otrzymał kwotę w wysokości 8.000 zł tytułem odszkodowania z polisy OC samochodem marki S. (...) nr rej. (...).

( dowód: zeznania świadka M. M. k. 338)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie zeznań świadka M. K., zeznań pokrzywdzonego M. M. oraz częściowo na podstawie zeznań świadków T. B. i G. S. (1). Wyjaśnienia oskarżonego M. Z. stanowiły podstawę do ustaleń faktycznych jedynie w zakresie okoliczności bezspornych. Kluczowe znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy miały opinie biegłych z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych oraz z zakresu medycyny sądowej wraz z pisemnymi i ustnymi opiniami uzupełniającymi, w tym zwłaszcza uzupełniająca ustna opinia z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych oraz z zakresu medycyny sądowej z dnia 23.06.2017 r. Ponadto przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd wziął także pod uwagę inne zgromadzone i ujawnione na rozprawie dokumenty, w tym dokumentację medyczną, informacje o karalności z K. oraz protokoły sporządzone w toku postępowania przygotowawczego - Sąd uznał je za wiarygodne bowiem zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w przypisanej formie, a ich treść nie została skutecznie podważona przez strony. Nie było zatem podstaw, by odmówić im autentyczności i rzetelności.

Zeznania świadka M. K. Sąd uznał za wiarygodne w całości – wymieniony był bowiem naocznym, bezpośrednim świadkiem zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania, zaś złożone przez niego zeznania są szczegółowe, logiczne, spójne i znajdują odzwierciedlenie w obiektywnym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie.

Sąd nie znalazł także podstaw do odmowy przyznania waloru wiarygodności zeznaniom świadka M. M.. Świadek był co prawda uczestnikiem wypadku drogowego, jednak nie kierował żadnym z pojazdów biorących udział w zdarzeniu – nie ma więc podstaw do przypuszczania, iż wymieniony mógłby się mijać z prawdą w swoich zeznaniach, skoro nie groziła mu odpowiedzialność karna związana z przedmiotowym wypadkiem drogowym. Jako osoba uczestnicząca w zdarzeniu, świadek ten posiadał obszerną wiedzę na temat przedmiotu niniejszej sprawy – M. M. przedstawił szczegółową relację z przebiegu wypadku drogowego zaistniałego w dniu 15.10.2015 r., zaś jego zeznania pokrywają się z pozostałym materiałem dowodowym, który został uznany przez Sąd za obiektywny.

Zeznania świadka T. B. Sąd uznał za wiarygodne w części dotyczącej okoliczności bezspornych i w zakresie, w jakim zeznania tego świadka są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym. Sąd nie dał wiary T. B. co do tego, iż przy wykonywaniu manewru skrętu w lewo zachował on szczególną ostrożność i upewnił się, że z naprzeciwka nie jedzie żaden pojazd. Ten fragment zeznań nie zasługuje na uznanie, ponieważ gdyby rzeczywiście świadek tak postąpił, to nie rozpocząłby wykonywania planowanego manewru, ewentualnie natychmiast by go zaniechał. Nie ma bowiem możliwości, aby przy zachowaniu wszelkich zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, T. B. nie zauważył motocyklistów nadjeżdżających z przeciwnego kierunku na wprost. Jak ustalono, tego dnia warunki atmosferyczne były bardzo dobre – pogoda była słoneczna, nie występowały żadne opady, nie było mgły. Widoczność nie była więc w żaden sposób zakłócona. Oględziny zagrania z przedmiotowego wypadku przeprowadzone na rozprawie nie pozostawiają przy tym najmniejszej wątpliwości, że motocykliści byli widoczni dla kierującego samochodem marki S. jeszcze przed rozpoczęciem przez niego manewru. Wobec powyższego zasada jest teza, że T. B. albo nie upewnił się, czy z naprzeciwka nie nadjeżdża żaden pojazd albo widząc nadjeżdżające motocykle błędnie przyjął, że jest w stanie wykonać manewr przed ich przejazdem bądź podjął decyzję o wymuszeniu na kierujących motocyklami pierwszeństwa przejazdu. Jak ustalono na podstawie opinii biegłych, taktyka jazdy świadka T. B. była nieprawidłowa i to ona stanowiła bezpośrednią przyczynę wypadku drogowego. Mając na uwadze powyższe, należało podejść do zeznań tego świadka z daleko posuniętą ostrożnością. Wobec oczywistej sprzeczności twierdzeń wyżej wymienionego z ustaleniami poczynionymi na podstawie opinii biegłych, Sąd nie dał wiary zeznaniom T. B. we wskazanym wyżej zakresie.

Zeznania świadka G. S. (1) Sąd uznał za wiarygodne w całości, jednak zeznania te w niewielkim stopniu przyczyniły się do ustalenia istotnych okoliczności sprawy. G. S. (1) nie pamięta bowiem przebiegu omawianego zdarzenia – świadek pamięta jedynie, jak ruszył motocyklem w momencie, gdy sygnalizator pokazał zielone światło, zaś ocknął się w momencie, gdy już leżał ranny na jezdni i udzielano mu pomocy. Biorąc pod uwagę rolę wyżej wymienionego w przedmiotowym wypadku i doznane przez niego obrażenia należy uznać, że twierdzenia G. S. (1) o niepamięci są prawdziwe oraz uzasadnione i nie stanowią celowego zatajania prawdy.

Wyjaśnienia oskarżonego M. Z. Sąd uznał za wiarygodne jedynie w zakresie okoliczności bezspornych i części, w jakiej wyjaśnienia są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, uznanym przez Sąd za wiarygodny. Sąd nie dał wiary oskarżonemu co do tego, iż w inkryminowanym czasie jechał motocyklem spokojnie i nie osiągnął prędkości, na jaką wskazuje biegły. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego o tej treści stanowią jedynie realizację przyjętej linii obrony. Stoją one w oczywistej sprzeczności z całym materiałem dowodnym zgromadzonym w sprawie, w tym m. in. z charakterem i rozległością obrażeń doznanych przez uczestników przedmiotowego wypadku drogowego, a także uszkodzeniami pojazdów powstałymi na skutek omawianego zdarzenia. Wskazówka obrotomierza silnika w motocyklu oskarżonego zablokowana została w położeniu 5000 obr/min, zaś wskazówka prędkościomierza w położeniu 100 km/h. W chwili zablokowania obu wskazówek, w motocyklu marki B. załączony był 4 bieg, co odpowiada prędkości 103 km/h. Wobec powyższego Sąd przyjął, że w inkryminowanym czasie oskarżony jechał motocyklem z prędkością około 100 km/h, nie dając tym samym wiary wyjaśnieniom M. Z..

Jak już wskazywano, dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy kluczowe znaczenie miały opinie biegłych z zakresu badań i rekonstrukcji wypadków drogowych oraz z zakresu medycyny sądowej. Wskazani biegli wnikliwie i rzetelnie zapoznali się z materiałem dowodnym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Po gruntownej analizie, biegli wydali szczegółowe, spójne i logiczne opinie, których wnioski poparte są obszerną argumentacją. Opnie te były następnie uzupełniane na skutek kolejnych pytań, stawianych zarówno przez organy prowadzące postępowanie przygotowawcze, jak i Sąd. Należy wskazać, że w sytuacji, gdy biegli nie byli w stanie kategorycznie wypowiedzieć się w danej kwestii, to sygnalizowali tę okoliczność, nie podejmując się udzielania odpowiedzi obarczonej błędami. Opinie, które zostały wydane w niniejszym postępowaniu spełniają wszelkie wymogi płynące z obowiązujących przepisów prawa, a w tym z art. 200 kpk. Biegli, którzy wydali omawianą opinię, są osobami posiadającymi specjalistyczną wiedzę, odznaczają się również doświadczeniem zawodowym i życiowym. W sprawie nie wystąpiły okoliczności, które mogłyby skutecznie podważyć treść przedmiotowych opinii.

W związku z powyższym, Sąd w pełni podziela wnioski zawarte w omawianych opiniach, które przyjmuje jako własne. Na tej podstawie Sąd stwierdził, iż w sprawie zaszła niedająca się usunąć wątpliwość w zakresie okoliczności, czy obrażenia, jakich doznał M. M. nastąpiły na skutek zderzeniem samochodu marki S. (...) z motocyklem marki A. kierowanym przez G. S. (1), czy też w wyniku drugiego uderzenia motocyklem marki B., którym jechał oskarżony M. Z.. Ustalenie powyższej okoliczności nie jest możliwe z dwóch względów: dynamikę zdarzenia (pomiędzy jednym a drugim uderzeniem minęło jedynie 0,5 sekudny), a także ze względu na fakt, iż pokrzywdzony nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa, co skutkowało tym, że M. M. przemieszczał się w samochodzie w sposób bezwładny.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 § 2 kpk tego typu wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Powyższa zasada, nazywana z języka łacińskiego in dubio pro reo, wywodzi się z innej naczelnej zasady procesu karnego, ukonstytuowanej w art. 5 § 1 kpk – zasady domniemania niewinności. Praktyczne zastosowanie omawianej zasady sprowadza się do tego, iż sytuacji, gdy pomimo przeprowadzenia postępowania dowodowego w dalszym ciągu występują wątpliwości, należy wybierać taką wersję zdarzenia, która jest dla oskarżonego najkorzystniejsza. Powyższa fikcja prawna nie wyklucza jednak tego, że mogło być inaczej. Jednak wobec braku obiektywnej możliwości ustalenia danej okoliczności w sposób stanowczy, należy działać na korzyść oskarżonego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd przyjął korzystniejszą dla oskarżonego wersję i uznał, że M. Z. swoim zachowaniem nie wypełnił znamion przestępstwa stypizowanego w art. 177 § 1 kk.

Biorąc jednak pod uwagę całokształt okoliczności niniejszej sprawy, Sąd uznał, iż w zakresie zarzucanego oskarżonemu aktem oskarżenia czynu, M. Z. popełnił wykroczenie stypizowane w art. 92a kw.

Zgodnie z treścią wyżej wskazanego przepisu kto, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, podlega karze grzywny.

Do wypadku drogowego doszło w dniu 15.10.2015 r. około godziny 11:24, na wysokości posesji nr (...) przy ulicy (...) w G., tj. na obszarze terenu zabudowanego.

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5:00-23:00 wynosi 50 km/h, z zastrzeżeniem ust. 2 zgodnie z którym w strefie zamieszkania dopuszczalna prędkość wynosi 20 km/h.

Jak już wskazywano, materiał dowody zgromadzony w niniejszej sprawie nie pozostawia żadnych wątpliwości, iż oskarżony M. Z. w dniu 15.10.2015 r. jadąc motocyklem marki B. (...) o nr rej. (...) znacznie przekroczył ustawowo dopuszczalną prędkość. Oskarżony w inkryminowanym czasie poruszał się bowiem z prędkością wynoszącą około 100 km/h, a więc dwukrotnie wyższą, niż dopuszczalna.

Zauważyć należy, że fakt przedstawianie M. Z. zarzutu z art. 177 §1 k.k. był uzasadniany przekroczeniem przez niego dozwolonej administracyjnie prędkości. Tym samym orzekając w zakresie tego przekroczenia Sąd nie wykracza poza granice aktu oskarżenia.

Wątpliwości Sądu nie budziła także wina oskarżonego. Aby móc przypisać sprawcy winę, musi on być zdatny do jej przypisania, co uwarunkowane jest jego dojrzałością oraz poczytalnością, możnością rozpoznania bezprawności czynu, możnością rozpoznania, że nie zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność lub winę i ustaleniem, że w konkretnej sytuacji zachodziła wymagalność zgodnego z prawem zachowania (Zob. J. Majewski, P. Kardas, O dwóch znaczeniach winy w prawie karnym, PiP 1993, nr 10, s. 77). Oskarżony jest dorosłym, dojrzałym i zdrowym mężczyzną. W sprawie nie wystąpiły okoliczności, na skutek których zaistniałyby wątpliwości co do jego poczytalności, nie ma również żadnych innych czynników, które mogłyby wyłączyć jego winę. M. Z., aby móc jeździć motocyklem, musiał zdać państwowy egzamin potwierdzający jego umiejętności jako kierowcy oraz znajomość przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym. Oskarżony jako uczestnik ruchu znał wszystkie obowiązujące go z tego tytułu zasady, w tym dopuszczalne prędkości na określonych obszarach. Informacja, iż na terenie zabudowanym w ściśle określonych godzinach dopuszczalna prędkość wynosi 50 km/h jest informacją powszechnie znaną. Nie może też budzić wątpliwości fakt, iż oskarżony zdawał sobie sprawę, iż znajduje się na terenie zabudowanym w myśl ustawy Prawo o ruchu drogowym. Mimo tego M. Z. świadomie i umyślnie nie zachował dopuszczalnej ustawowo prędkości, dopuszczając się tym samym wykroczenia z art. 92a kw.

Zgodnie z art. 24 § 1 kw grzywnę wymierza się w wysokości od 20,00 do 5.000,00 złotych.

Biorąc pod uwagę dochody oskarżonego M. Z., jego warunki osobiste i rodzinne, a także stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe, Sad uznał, że adekwatną karą dla oskarżonego za przypisane mu wykroczenie będzie grzywna w wysokości 500,00 zł.

Z racji tego, że oskarżony został skazany i osiąga stały dochód miesięczny, Sąd na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw oraz art. 118 kpw zasądził od M. Z. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 50,00 zł (art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych).