Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt.

VI U 310/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia

17 maja 2017r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz

Protokolant:

st. sekr. sądowy Małgorzata Glazik

po rozpoznaniu w dniu

17 maja 2017r.

w B.

odwołania

S. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia

16 grudnia 2016r.

Nr

(...)

w sprawie

S. J.

przeciwko:

Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o emeryturę

oddala odwołanie

Sygn. akt VI U 310 / 17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 grudnia 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. ustalił dla ubezpieczonego S. J. wysokość emerytury i podjął jej wypłatę od dnia 1 grudnia 2016r., tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym zgłoszono wniosek wraz ze świadectwem pracy, poświadczającym rozwiązanie stosunku pracy z dniem 6 grudnia 2016r.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany poprzez zobowiązanie organu rentowego do wypłaty zawieszonej emerytury od dnia 13 sierpnia 2015r. do 30 listopada 2016r., gdyż zdaniem ubezpieczonego, nie było podstaw do jej zawieszenia. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony podniósł, iż wyrokiem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt VI U 2947/15, emerytura została mu przyznana od dnia 13 sierpnia 2015r., jednakże organ rentowy rozpoczął wypłatę świadczenia emerytalnego dopiero od grudnia 2016r. Jednocześnie ubezpieczony podał, że nie mógł wcześniej zwolnić się z pracy, bo zostałby pozbawiony środków do życia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się na brzmienie art. 103 a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tj. Dz.U. z 2016r., poz. 887 ze zm. ).

Sąd ustalił , co następuje:

W dniu 21 lipca 2015r. ubezpieczony S. J. ( ur. (...)) złożył wniosek o emeryturę z uwagi na pracę w warunkach szczególnych.

Decyzją z dnia 17 sierpnia 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił skarżącemu prawa do wnioskowanego świadczenia. Na skutek wniesionego przez ubezpieczonego odwołania, Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 14 stycznia 2016r. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od 13 sierpnia 2015r. ( sygn. akt VI U 2947 / 15 ).

Powyższy wyrok został zaskarżony przez organ rentowy, przy czym wyrokiem z dnia 7 lipca 2016r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku, wniesioną apelację oddalił ( sygn. akt III AUa 402 / 16 ).

Decyzją z dnia 25 listopada 2016r. ZUS Oddział w B., wykonując wspomniany wyżej wyrok, potwierdził prawo ubezpieczonego do emerytury począwszy od dnia 13 sierpnia 2015r., tj. od daty wskazanej w wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy, zawieszając jednocześnie wypłatę tego świadczenia z uwagi na kontynuowanie przez ubezpieczonego zatrudnienia. W decyzji wskazano, że wysokość emerytury zostanie ostatecznie ustalona z chwilą podjęcia wypłaty emerytury, tj. po rozwiązaniu stosunku pracy i zgłoszeniu wniosku o podjęcie wypłaty emerytury.

Stan faktyczny sprawy wynika z akt emerytalnych ubezpieczonego oraz akt sprawy VI U 2947/15 i jest bezsporny między stronami.

Sąd zważył, co następuje :

Kwestię nabycia prawa i wypłaty emerytur reguluje ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Zgodnie z treścią przepisu art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego.

Bezspornym było w przedmiotowej sprawie, iż odwołujący, który nabył prawo do emerytury od dnia 13 sierpnia 2015r. i kontynuował zatrudnienie bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przez dniem nabycia prawa do emerytury ustalonym wyrokiem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego i stanowiskiem doktryny prawa ubezpieczeń społecznych, na które powołał się Sąd Apelacyjny w Gdańsku w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 września 2015r. ( sygn. akt III AUa 659/15 ) zmieniającym wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy, przepisy prawa ubezpieczeń społecznych powinny być wykładane ściśle ( uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 11.12.2008r., I UZP 6/08 i wyrok tego Sądu z dnia 09.11.1999r., II UKN 187/99 oraz z dnia 16.08.2005r., I UK 378/04 i z dnia 25.06.2008r., II UK 315/07 ), co oznacza prymat dyrektyw wykładni językowej w odniesieniu do pozostałych metod wykładni. Wspomniana wykładnia językowa art. 103a wskazuje natomiast jednoznacznie , że przepis ten zawsze rodzi skutek zawieszający prawo do emerytury ( wstrzymanie wypłaty świadczenia ) w sytuacji kontynuowania przez ubezpieczonego zatrudnienia bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury ustalonym w decyzji organu rentowego, przy czym bez znaczenia jest, czy decyzja ta została wydana niezwłocznie po zgłodzeniu wniosku o prawo do emerytury, czy też w wykonaniu orzeczenia organu odwoławczego ( Sądu ).

Inna wykładnia powyższego przepisu prowadzi do uznania, że mamy do czynienia z dwoma różnymi przepisami, z których jeden znajduje zastosowanie w stosunku do ubezpieczonych bezspornie spełniających warunki nabycia prawa do emerytury, a drugi jest stosowany w odniesieniu do tych, których uprawnienia emerytalne zostaną potwierdzone dopiero w postepowaniu odwoławczym ( sądowym ).

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Gdańsku we wskazanym wyżej orzeczeniu, żadne ze sformułowań użytych w art. 103 ust. 2a ( a obecnie art. 103a ), takiego zróżnicowania nie uzasadnia, co wynika także z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego w sprawach, w których dokonywał on kontroli konstytucyjności przepisów pod kątem zasady równości, wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji. Orzecznictwo wspomnianego Trybunału nie pozostawia wątpliwości, że wszyscy adresaci norm prawnych charakteryzujący się daną cechą istotną w równym stopniu mają być traktowani równo, czyli wg jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących.

Okoliczność, że część ubezpieczonych ubiegających się o prawo do emerytury uzyskuje to prawo niezwłocznie, a część dopiero w następstwie orzeczenia organu odwoławczego, zdaniem Sądu Najwyższego nie daje podstaw do tego, aby stosować wobec nich różne zasady realizacji prawa do świadczenia ( jego wypłaty).

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Gdańsku, powołując się także na wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 16.04.2014r. ( sygn. akt III AUa 834/13 ) i Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 15.05.2012 ( sygn. akt III AUa 238/12 ), ustawodawca wprowadzając art. 103 ust. 2a ( obecnie 103a ) ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, miał na uwadze uniemożliwienie ubezpieczonym równoczesnej realizacji prawa do emerytury poprzez jej wypłatę z osiągnięciem jakiegokolwiek przychodu z tytułu zatrudnienia kontynuowanego po nabyciu prawa do emerytury u pracodawcy, na rzecz którego realizowali je przed nabyciem prawa do wymienionego świadczenia.

Reasumując, osoba ubiegająca się o emeryturę i pozostająca w zatrudnieniu musi liczyć się z tym, iż wprawdzie z dniem spełnienia wszystkich ustawowych przesłanek nabędzie prawo do wnioskowanego świadczenia, jednak realizacja tego prawa przez wypłatę świadczenia nastąpi dopiero wówczas, gdy rozwiąże ona stosunek pracy łączący ją z pracodawcą ( pracodawcami ), na rzecz którego świadczyła pracę bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury. W przeciwnym razie prawo do emerytury ulegnie zawieszeniu, czyli nastąpi wstrzymanie jego realizacji do czasu rozwiązania stosunku pracy.

Mając na uwadze poczynione w sprawie ustalenia i rozważania, za prawidłową należało uznać decyzję zaskarżoną w niniejszej sprawie, rozpoczynającą realizację nabytego w dniu 13 sierpnia 2015r. prawa do emerytury, od dnia 1 grudnia 2016r., tj. od miesiąca, w którym nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego ubezpieczony świadczył pracę bezpośrednio przed dniem nabycia wspomnianego prawa, dlatego też na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. wniesione odwołanie podlegało oddaleniu.

W sytuacji negatywnego dla ubezpieczonego rozstrzygnięcia sprawy, brak było podstaw do zasądzenia na jego rzecz od strony przeciwnej kosztów zastępstwa procesowego ( art. 98 k.p.c. )

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13