Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2016 roku około godziny 08:20 w P., na skrzyżowaniu drogi (...) z drogą (...) doszło do kolizji drogowej. Uczestniczyły w niej pojazd V. o nr. rej. (...) - kierowany przez S. S. oraz pojazd N. o nr. rej. (...) - kierowany przez K. Z. (1). S. S. jechał drogą podporządkowaną (...) z kierunku K.. Na drodze tej przy wjeździe na skrzyżowanie z drogą (...) znajdował się znak B-20 „stop”. Natomiast K. Z. (1) poruszała się drogą z pierwszeństwem przejazdu (...) z kierunku C. w kierunku Z.. S. S. wyjeżdżając z drogi (...) nie zastosował się do znaku B-20 „stop” i nie zatrzymując się wjechał na drogę (...), skręcając w lewo w kierunku C.. K. Z. (1) chcąc uniknąć zderzenia zaczęła zjeżdżać do lewej krawędzi jezdni. Pomimo podjętego przez K. Z. (1) manewru obronnego, pojazd V. kierowany przez S. S. uderzył przodem w prawy przedni narożnik N., w wyniku czego pojazd kierowany przez K. Z. (1) został wypchnięty do rowu i przewrócił się na lewy bok.

Dowody: wyjaśnienia obwinionego S. S. - e-protokół k. 149-149v, czas nagrania

00:07:30 - 00:15:50;

zeznania świadka K. Z. – k. 24v-25, e-protokół k. 149v, czas nagrania 00:16:30

– 00:33:30;

zeznania świadka P. Z. – k. 18v-19, e-protokół k. 149v, czas nagrania 01:12:45

– 01:18:40;

notatka urzędowa – k. 4-5, e-protokół k. 150, czas nagrania 01:23:15;

ogólnoorientacyjny szkic miejsca kolizji drogowej- k. 6, e-protokół k. 150, czas

nagrania 01:23:15;

protokoły oględzin pojazdów - k. 7-10v, e-protokół k. 150, czas nagrania 01:23:15;

płyta CD zawierająca dokumentację fotograficzną – k. 11, e-protokół k. 150, czas

nagrania 01:23:15.

Po zdarzeniu S. S. wysiadł z samochodu, ale po chwili wsiadł do niego. Z przewróconego auta K. Z. (1) pomógł wydostać się jadący wówczas w tym samym kierunku co ona P. Z. (2), który wyciągnął pokrzywdzoną przez prawe przednie okno pojazdu i doprowadził ją do własnego samochodu. Następnie P. Z. (2) zawiadomił służby ratunkowe i wyciągnął S. S. z pojazdu V., z którego wydobywał się dym. Po chwili na miejscu zdarzenia pojawili się członkowie rodziny K. Z. (1) oraz karetki pogotowia. Jedna z nich zabrała K. Z. (1) do szpitala w C., a druga S. S. do szpitala w T.. Na miejsce kolizji przybyły też policja i dwa zastępy straży pożarnej. Oboje kierujący w chwili zdarzenia byli trzeźwi.

Dowody: wyjaśnienia obwinionego S. S. - e-protokół k. 149-149v, czas nagrania

00:07:30 - 00:15:50;

zeznania świadka K. Z. – k. 24v-25, e-protokół k. 149v, czas nagrania 00:16:30

– 00:33:30;

zeznania świadka P. Z. – k. 18v-19, e-protokół k. 149v, czas nagrania 01:12:45

– 01:18:40;

notatka urzędowa – k. 4-5, e-protokół k. 150, czas nagrania 01:23:15;

protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości - k. 12, e-protokół k. 150, czas

nagrania 01:23:15;

notatki urzędowe – k. 15-16, e-protokół k. 150, czas nagrania 01:23:15.

K. Z. (1) w czasie zdarzenia była w 7 tygodniu ciąży. W Szpitalu (...) w C. przebywała od 12 do 18 maja 2016r. z rozpoznaniem – uraz kręgosłupa w mechanizmie „bicza”, stan po wypadku komunikacyjnym. K. Z. (1) w wyniku zdarzenia drogowego zaistniałego w P. w dniu 12 maja 2016r., w którym uczestniczyła jako kierująca pojazdem N. o nr. rej. (...), doznała urazów skutkujących naruszeniem czynności narządu ciała na czas poniżej 7 dni w rozumieniu kodeksu karnego.

Dowody: dokumentacja medyczna - k. 64-71, 95, 146-148, e-protokół k. 150, czas nagrania

01:23:15;

pisemna opinia sądowo – lekarska- k. 99-101, e-protokół k. 150, czas nagrania

01:23:15;

ustna uzupełniająca opinia biegłego - e-protokół k. 149v, czas nagrania 00:33:40

– 01:10:45;

S. S. ma 66 lat, jest żonaty i ma troje dorosłych dzieci, będących na własnym utrzymaniu. Jest zatrudniony w Urzędzie Gminy D. na stanowisku wójta z wynagrodzeniem 7444,79 zł miesięcznie. Jest współwłaścicielem budynku mieszkalnego i budynków gospodarczych oraz posiada samochód osobowy marki M. rocznik 2017r. S. S. w latach 2015-2016 był trzykrotnie karany w postępowaniu mandatowym za wykroczenia w ruchu drogowym, tj. za przekroczenie dopuszczalnej prędkości.

Dane osobopoznawcze: e-protokół k. 149 czas nagrania 00:03:15 - 00:15:50; informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego- k. 112, e-protokół k. 150, czas nagrania 01:23:15.

Obwiniony S. S. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu 12 maja 2016r. jechał na konwent wójtów do Ł.. Wskazał, że tego dnia czuł się źle. Jadąc w pewnym momencie „stracił kontakt z rzeczywistością” i wtedy doszło do zdarzenia. Ocknął się dopiero w momencie kolizji. Obwiniony podał, że po zdarzeniu poddał się szeregowi badań specjalistycznych, w wyniku których rozpoznano u niego niedoczynność tarczycy, która objawia się m.in. osłabieniem, sennością, apatią. W wyniku podjętego leczenia stan zdrowia wrócił do normy i obecnie czuje się fizycznie, i intelektualnie sprawny. Obwiniony przyznał, że od dłuższego czasu czuł się nie najlepiej i decydując się na prowadzenie pojazdu popełnił błąd. Na rozprawie wyraził skruchę i przeprosił pokrzywdzoną K. Z. (1), oświadczając że jest mu bardzo przykro z tego powodu.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego albowiem w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzą one wątpliwości. Przyznanie się obwinionego do popełnienia zarzucanego czynu znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadków K. Z. (1) i P. Z. (2), a także w szeregu dokumentach, w tym w notatce urzędowej, dokumentacji fotograficznej i protokołach oględzin pojazdów. Z kolei stan zdrowia obwinionego w chwili zdarzenia oraz w wyniku podjętego leczenia potwierdza przedłożona przez niego dokumentacja medyczna.

Przesłuchana w charakterze świadka K. Z. (1) złożyła obszerne zeznania, zarówno co do przebiegu samego zdarzenia drogowego, jak i jej stanu zdrowia po kolizji. Sąd uznał zeznania K. Z. (1) za wiarygodne albowiem są one jasne, konsekwentne i korespondują z zeznaniami świadka P. Z. (2) oraz zebranymi w toku postępowania dokumentami dotyczącymi przedmiotowej kolizji i jej leczenia po zdarzeniu.

Sąd dał wiarę zeznaniom P. Z. (2), który był naocznym świadkiem zdarzenia. Jego zeznania odnoszące się do przyczyn zaistnienia kolizji oraz zachowań jej uczestników po zdarzeniu posłużyły sądowi do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Zeznania P. Z. (2) są logiczne, spójne i wzajemnie się uzupełniają z zeznaniami pokrzywdzonej, tworząc jasny i przejrzysty obraz przedmiotowego zdarzenia. Nadto znajdują oparcie w dokumentach ujawnionych i zaliczonych w poczet materiału dowodowego. Sąd nie znalazł jakichkolwiek powodów mogących osłabić wiarygodność zeznań tego świadka.

Sąd dał wiarę opinii złożonej przez biegłego P. S. bowiem została ona sporządzona przez osobę kompetentną i dysponującą niezbędną wiedzą fachową w dziedzinie medycyny sądowej. Analizując całość dokumentacji medycznej związanej z leczeniem K. Z. (1) biegły uznał, że pokrzywdzona na skutek przedmiotowego zdarzenia doznała urazu kręgosłupa odcinka szyjnego typu whiplash (tj. smagnięcia biczem), stłuczenia klatki piersiowej z otarciami naskórka w okolicy mostka oraz otarć naskórka okolicy kolców biodrowych przednich i śródręcza lewego. Biegły stwierdził, że skutki doznanych urazów przez pokrzywdzoną należy kwalifikować jako naruszenie czynności narządu ciała na czas poniżej 7 dni w rozumieniu Kodeksu karnego, uwzględniając również fakt, że w czasie zdarzenia pokrzywdzona była w ciąży. Biegły dodał także, że czasookres udzielonego pokrzywdzonej zwolnienia lekarskiego po leczeniu szpitalnym tj. do dnia 1 czerwca 2016r. nie jest równoznaczny z czasookresem naruszenia czynności narządu ciała, jak i rozstrojem zdrowia w rozumieniu odpowiedniego artykułu Kodeksu karnego. Zdaniem biegłego fakt, że K. Z. (1) w okresie od 31 lipca 2016r. do 3 sierpnia 2016r. przebywała na Oddziale G. – Położniczym Szpitala (...) w C. z rozpoznaniem „ciąża II, tydzień 20+2, poronienie zagrażające” oraz na dalszym zwolnieniu lekarskim, pozostaje bez związku przyczynowo – skutkowego z przedmiotowym zdarzeniem. Na rozprawie biegły, po zapoznaniu się z dokumentem z dnia 26 kwietnia 2017r., zawierającym konsultację ortopedyczną pokrzywdzonej, podtrzymał w całości opinię sporządzoną na piśmie. Biegły przyznał, że rozpoznane u pokrzywdzonej w dniu 26 kwietnia 2017r. dolegliwości mogły być skutkiem urazu doznanego w dniu 12 maja 2016r. Biegły szczegółowo wyjaśnił, dlaczego objawy stwierdzone u pokrzywdzonej podczas badania fizykalnego przeprowadzonego przez specjalistę ortopedii, nie mają wpływu na wnioski końcowe opinii odnośnie zakwalifikowania urazów doznanych przez pokrzywdzoną na skutek przedmiotowego zdarzenia jako naruszenia czynności narządu ciała na czas poniżej 7 dni w rozumieniu Kodeksu karnego. Biegły podkreślił, że przy opiniowaniu w medycynie sądowej istotne jest to czy są objawy ubytkowe neurologiczne w następstwie urazu kręgosłupa. Jeśli takich objawów nie ma, to skutki urazów należy kwalifikować na okres poniżej 7 dni. Biegły zaznaczył, że w trakcie badania neurologicznego podczas pobytu w szpitalu po kolizji, u pokrzywdzonej nie stwierdzono jakichkolwiek ubytków neurologicznych takich jak: osłabienia odruchów, zaburzeń czucia, zmniejszenia siły mięśniowej czy objawów korzeniowych, które wskazywałyby na istotne naruszenie czynności odcinka szyjnego kręgosłupa, a przez to dawałyby podstawy do kwalifikacji jako naruszenia czynności narządu ciała na czas powyżej 7 dni.

W ocenie Sądu, opinia sporządzona przez biegłego P. S. na piśmie, uzupełniona ustnie na rozprawie jest jasna, czytelna i pełna. Sposób rozumowania biegłego przedstawiony w opinii jest logiczny, a jego wnioski pozwalają Sądowi właściwie ocenić zaistniałe zdarzenie pod kątem kwalifikacji prawnej skutków urazów doznanych przez K. Z. (1). Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek powodów mogących podważyć tę opinię i dlatego w całości ją podzielił, przyjmując że skutki doznane przez pokrzywdzoną należy kwalifikować jako naruszenie czynności narządu ciała na czas poniżej 7 dni w rozumieniu Kodeksu karnego.

Sąd dał wiarę dokumentom ujawnionym i zaliczonym w poczet materiału dowodowego, albowiem ich treść jest jasna i czytelna. Nadto dokumenty te zostały sporządzone przez kompetentne osoby, po przeprowadzeniu stosownych czynności oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami i nie budzą wątpliwości Sądu.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż wina obwinionego S. S. w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86§1 kw została wykazana.

Sąd przyjął, iż działanie obwinionego wyczerpało znamiona wykroczenia z art. 86§1 kw, ponieważ w dniu 12 maja 2016 r. około godz. 08:20 w miejscowości P., na skrzyżowaniu drogi (...) z drogą (...), kierując pojazdem marki V. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku B-20 „stop” i wjeżdżając na skrzyżowanie nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującej pojazdem N. o nr rej. (...), doprowadzając do zdarzenia drogowego, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 86§1 kw, karze grzywny podlega ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Obwiniony swoim zachowaniem naruszył przepisy art. 3 ust. 1 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017r. poz. 1260). Zgodnie z art. 3 ust.1 cytowanej ustawy, kierujący pojazdem jest obowiązany zachować ostrożność i unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku drogowego, ruch ten utrudnić oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Z kolei art. 5 ust. 1 stanowi, że każdy uczestnik ruchu jest obowiązany stosować się do znaków drogowych. Obwiniony nie zachował ostrożności i nie zastosował się do znaku drogowego B-20 „stop” usytuowanego przed skrzyżowaniem na drodze (...), którą się poruszał. W realiach zaistniałej sytuacji drogowej S. S. zlekceważył znak drogowy oraz zasadę pierwszeństwa przejazdu i wjeżdżając na skrzyżowanie z drogi podporządkowanej zajechał drogę kierującej N. K. Z. (1) poruszającej się drogą z pierwszeństwem przejazdu, doprowadzając do kolizji pojazdów. Manewr obwinionego był nie tylko nieprawidłowy, ale również bardzo niebezpieczny i stwarzający zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W tym miejscu należy wskazać, że obwiniony wykazał się daleko idąca nieodpowiedzialnością. Mając świadomość złego samopoczucia podjął decyzję o kierowaniu pojazdem. Tak lekceważące postępowanie obwinionego mogło narazić innych uczestników ruchu drogowego na utratę zdrowia, a nawet życia.

Uznając obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia z art. 86§1 kw, Sąd wymierzył mu karę 1000 złotych grzywny. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył fakt, że zachowanie obwinionego spowodowało zagrożenie bezpieczeństwa K. Z. (1), która po zdarzeniu została hospitalizowana. Należy podkreślić, że w chwili kolizji pokrzywdzona była w ciąży, co dodatkowo, oprócz dolegliwości bólowych, potęgowało stres i niepokój o prawidłowy rozwój płodu. Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował także uprzednie ukarania obwinionego za wykroczenia polegające na przekroczeniu dopuszczalnej prędkości. Sąd przy wymiarze kary wziął pod uwagę także sytuację materialną i rodzinną obwinionego. Obwiniony osiąga dochód w wysokości około 7.500 złotych miesięcznie i na utrzymaniu nie ma nikogo.

Z uwagi na zlekceważenie podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także skutki kolizji spowodowanej przez obwinionego, Sąd uznał iż zasadnym jest czasowe wyeliminowanie obwinionego z kręgu uczestników ruchu drogowego. Dlatego, na podstawie art. 86§3 kw, Sąd orzekł wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy, zaś z mocy art. 29§4 kw na poczet tego środka zaliczył okres faktycznego zatrzymania obwinionemu prawa jazdy w okresie od 12 maja 2016r. do 25 maja 2016r. Jednocześnie, zgodnie z dyspozycją przepisu art. 29§3 kw, Sąd zobowiązał obwinionego do zwrotu dokumentu prawa jazdy do organu, który dokument wydał.

W ocenie Sądu, zarówno kara, jaki i środek karny orzeczone wobec obwinionego są adekwatne do stopnia winy obwinionego, stopnia społecznej szkodliwości czynu, właściwości i warunków osobistych sprawcy. Sąd uznał również, iż będą one wystarczające do osiągnięcia wobec obwinionego celów zapobiegawczych i wychowawczych, a także uwzględniają potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem opłaty sądowej oraz obciążył go wydatkami w kwocie 857,30 zł. Zgodnie z art. 119 kpw, do kosztów postępowania w sprawach o wykroczenia stosuje się odpowiednio przepisy art. 616 i 627 kpk. Według tych przepisów, od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego Sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa, którymi są opłaty i wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania. Wysokość opłat określona jest w ustawie z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983r. Nr 49 poz. 223 ze zm.). Zgodnie z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 cytowanej ustawy, skazany w pierwszej instancji na karę grzywny obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości 10%. W myśl art. 118§1 kpw w razie skazania, obwinionego obciąża się zryczałtowanymi wydatkami postępowania oraz innymi należnościami, o których mowa w §3, jeżeli należności takie powstały w postępowaniu. Wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania określa rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001r. (Dz. U. Nr 118 poz. 1269). § 1 pkt 1 tego rozporządzenia stanowi, że wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia przed Sądem pierwszej instancji wynosi od jednego obwinionego w postępowaniu zwyczajnym 100 zł. Zgodnie z art. 118§3 kpw, zryczałtowane wydatki postępowania nie obejmują należności dla osób powołanych do wydania opinii. W niniejszej sprawie Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z dziedziny medycyny sądowej. Należności biegłego powstałe w niniejszym postępowaniu wyniosły łącznie 757,30 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz sytuację materialną obwinionego, Sąd postanowił obciążyć go kosztami sądowymi.