Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2016r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Rafał Kaniok

Sędziowie: SA – Józef Ciurko (spr.)

SO (del.) – Agnieszka Radojewska

Protokolant: – st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale Prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu w dniu 02 grudnia 2016 r.

sprawy: S. G. (1), s. J. i H. z domu Ż. urodzonego (...) w B.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. x 7

F. G. (1), s. J. i H. z domu Ż. urodzonego (...) w R. koło L.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11
§ 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. x 4; art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.
i art. 297 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

M. G. (1), z domu Ł., c. P. i W. z domu A., urodzonej (...) w B.

oskarżonej z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. x 2; art. 286
§ 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.; art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 k.k.

R. G. (1) z domu J., c. J. i R. z domu S., urodzonej (...) w O.

oskarżonej z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

P. Ł. (1), s. E. i Z. z domu K., urodzonego (...) w W.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.; art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

T. N. (1), s. T. i E. z domu G., urodzonego (...) w M.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez: obrońców oskarżonych S. G. (1), F. G. (1), R. G. (2), P. Ł. (1), T. N. (1) oraz prokuratora wobec wszystkich oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 4 kwietnia 2016 r. sygn. akt XII K 91/15

I.  zaskarżony wyrok wobec oskarżonych: S. G. (1), F. G. (1), M. G. (1), R. G. (2), P. Ł. (1) i T. N. (1) zmienia w ten sposób, że do podstawy prawnej ich skazania i wymiaru kary stosuje art. 4 § 1 k.k., przyjmując stan prawny sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 05 listopada 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego, ustawy – Kodeks karny wykonawczy, ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw;

- uchyla orzeczenia o karach łącznych grzywny zawarte w punktach XXI i XXII wyroku;

- eliminuje art. 309 k.k. z podstawy wymiaru grzywny orzeczonej wobec:

oskarżonego S. G. (1) w punkcie III i IV wyroku,

oskarżonego F. G. (1) w punkcie X i XI wyroku,

oskarżonej R. G. (2) w punkcie XVI wyroku,

- na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. obniża grzywnę wymierzoną oskarżonemu S. G. (1):
w punkcie III wyroku do 500 stawek dziennych po 100 złotych każda, w punkcie IV wyroku do 500 stawek dziennych po 100 złotych każda,

- na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. obniża grzywnę wymierzoną oskarżonemu F. G. (1): w punkcie X wyroku do 500 stawek dziennych po 100 złotych każda, w punkcie XI wyroku do 500 stawek dziennych po 100 złotych każda,

- na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. obniża grzywnę wymierzoną oskarżonej R. G. (2) w punkcie XVI wyroku do 500 stawek dziennych po 50 złotych każda,

- obniża wymierzoną oskarżonej M. G. (1) karę łączną grzywny do 200 stawek dziennych po 50 złotych każda,

- obniża wymierzoną karę łączną grzywny oskarżonemu P. Ł. (1) do 200 stawek dziennych po 100 złotych każda,

- eliminuje z podstawy prawnej wymiaru kary łącznej grzywny w pkt XXI i XXII wyroku art. 86 § 2b k.k.;

II. W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  Na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierza kary łączne grzywny:

- oskarżonemu S. G. (1) w wysokości 500 stawek dziennych po 100 złotych każda,

- oskarżonemu F. G. (1) w wysokości 500 stawek dziennych po 100 złotych każda,

IV. Zwalnia oskarżonych od uiszczenia opłat zaś zasądza od nich na rzecz Skarbu Państwa wydatki w sprawie w częściach na nich przypadających.

UZASADNIENIE

1.  S. G. (1) został oskarżony o to że:

I.  w okresie od 22 listopada 1996 r. do czerwca 1997 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z F. G. (1) i innymi osobami, w krótkich odstępach czasu, działając z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, wprowadził w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W., przedstawiając w dniu 22 listopada 1996 r. dokumentację w postaci podrobionych rachunków uproszczonych nr (...) z dnia 9.10.1996 r., (...) z dnia 7.10.1996 r., (...) z dnia 4.10.1996 r., (...) z dnia 4.10.1996 r., (...) z dnia 27.09.1996 r. i (...) z dnia 4.10.1996 r. zawierających dane nieistniejącej firmy „(...), (...)-(...) L., Regon (...)” dokumentujących zakup przez (...) Rolny (...) nawozów sztucznych na łączną kwotę 138.990,50 zł, które miały dokumentować wydatki poniesione w związku z prowadzeniem gospodarstwa rolnego i wyłudził w ten sposób w (...) Banku (...) Oddział w E., w dniu 27 listopada 1996 r. kredyt rolniczy na preferencyjnych warunkach w wysokości 208.000,00 zł, a w następstwie tego, wyłudził z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłaty do odsetek od tego kredytu w wysokości 9.905,34 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

II.  w okresie od 19 maja 1997 r. do 2 czerwca 1998 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z F. G. (1) i innych osobami, w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, wprowadził w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W., przedstawiając w dniu 19 maja 1997 r. dokumentację w postaci podrobionej umowy dzierżawy z dnia 20.05.1997 r. zawartej pomiędzy M. Ł. (1), reprezentowaną przez P. Ł. (1), a której przedmiotem były nieruchomości rolne położone w miejscowościach M., S. i B., i która to umowa została zawarta bez wiedzy i zgody właściciela tychże nieruchomości, tj. Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz bez wiedzy i zgody M. Ł. (1) i wyłudził w ten sposób w (...) Banku (...) Oddział w E., w dniu 2 czerwca 1997 r. kredyt rolniczy na preferencyjnych warunkach w wysokości 370.000,00 zł, a w następstwie tego, wyłudził z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłaty do odsetek od tego kredytu w wysokości 62.727,77 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

III.  w okresie od 9 września 1997 r. do lipca 2004 r., w E. i innych miejscowościach, w wspólnie i w porozumieniu z F. G. (1) i innymi osobami, w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, wprowadził w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W., przedstawiając dokumentację w postaci podrobionego rachunku uproszczonego nr(...) z dnia 03.10.1997 r. wystawionego przez (...) M.-P., podrobionego załącznika do umowy kupna-sprzedaży urządzeń suszarniczych, zawartej pomiędzy Gospodarstwem Rolnym (...), reprezentowanym przez M. G. (1), a S. G. (1) , podrobionego dowodu wypłaty nr (...) z dnia 03.10.1997 r. na kwotę 13.000,00 zł wystawionego przez (...) M.-P. oraz nierzetelnego planu organizacji produkcji gospodarstwa rolnego z 05.08.1997 r. i wyłudził w ten sposób w (...) Banku (...) Oddział w E., w dniu 26 września 1997 r. kredyt rolniczy na preferencyjnych warunkach w wysokości 200.000,00 zł, a w następstwie tego oraz faktu, że nie poinformował ani banku kredytującego, ani Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. o wydzierżawieniu w dniu 20 sierpnia 1999 r. należącego do niego gospodarstwa rolnego w miejscowości M. M. F. i Z. F. (1) i o przeniesieniu własności tego gospodarstwa w dniu 31 lipca 200l r. na swego brata F. G. (1), wyłudził z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłaty do odsetek od tego kredytu w wysokości 149.513,27 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

IV.  w okresie od 14 sierpnia 1997 r. do stycznia 2004 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z R. G. (2) i F. G. (1), w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, zlecił F. G. (1) przygotowanie dokumentacji niezbędnej do uzyskania kredytu przez R. G. (2), w tym podrobionej umowy dzierżawy z dnia 2 stycznia 1997r. zawartej pomiędzy R. G. (2), a P. Ł. (1), a której to przedmiotem było gospodarstwo rolne położone w miejscowości G., gmina W., w postaci podrobionej umowy dzierżawy z dnia 2 stycznia 1997 r. zawartej pomiędzy R. G. (2), a P. Ł. (1), której to przedmiotem było gospodarstwo rolne położone w miejscowości R., gmina M., nierzetelnej umowy sprzedaży kombajnu zbożowego (...) F. (...) z dnia 15.07.1997 r. zawartej pomiędzy (...) sp. z o. o., a R. G. (2), zawierającej podrobiony podpis R. G. (2), nierzetelnej umowy sprzedaży ciągnika rolniczego (...) z dnia 31.07.1997 r. zawartej pomiędzy (...) sp. z o.o. a R. G. (2), zawierającej podrobiony podpis R. G. (2), nierzetelnego wniosku z dnia 06.08.1997 r. o udzielenie kredytu na finansowanie inwestycji, zawierającego podrobiony podpis R. G. (2), nierzetelnej informacji z dnia 06.08.1997 r. dotyczącej działalności gospodarczej i stanu majątkowego kredytobiorcy, zawierającej podrobiony podpis R. G. (2), nierzetelnego oświadczenia z dnia 01.08.1997 r. o stanie zadłużenia, zawierającego podrobiony podpis R. G. (2) i nierzetelnego planu urządzenia gospodarstwa rolnego z dnia 26.07.1997 r., czym doprowadził do wyłudzenia w dniu 18 sierpnia 1997 r. kredytu rolniczego na preferencyjnych warunkach dla R. G. (2) w (...) Banku (...), Oddział w E., w kwocie 500.000 zł, a w następstwie tego do wyłudzenia z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłat do odsetek od tego kredytu w wysokości 307.495,43 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

V.  w okresie od 10 marca 1997 r. do 13 marca 2004 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z T. N. (1) i F. G. (1), w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, zlecił F. G. (1) przygotowanie dokumentacji niezbędnej do uzyskania kredytu przez T. N. (1), w tym sfałszowanej umowy z dnia 20 grudnia 1996 r. dotyczącej sprzedaży-kupna gruntów rolnych położonych w miejscowości B., zawartej pomiędzy S. G. (1) a T. N. (1), sfałszowanego oświadczenia o kompletności i prawdziwości danych zawartych w biznesplanie oraz nierzetelnego planu urządzenia gospodarstwa rolnego z dnia 14.01.1997 r. i mając świadomość, iż T. N. (1) nie ma zamiaru prowadzenia działalności rolniczej, a jedynie potrzebne są mu środki pieniężne w postaci kredytu o korzystnym oprocentowaniu na zakup od S. G. (1) nieruchomości rolnych, rekomendował T. N. (1) jako kredytobiorcę i pomógł mu w uzyskaniu preferencyjnego kredytu rolniczego w (...) Banku (...) Oddział w E., czym doprowadził do wyłudzenia w dniu 14 marca 1997 r. kredytu rolniczego na preferencyjnych warunkach w kwocie 171.000 zł, a w następstwie tego do wyłudzenia z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłat do odsetek od tego kredytu w wysokości 137.959,89 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

VI.  w okresie od 11 marca 1997 r. do 13 marca 2004 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1) i F. G. (1), w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, zlecił F. G. (1) przygotowanie dokumentacji niezbędnej do uzyskania kredytu przez M. W. (1), w tym sfałszowanej umowy z dnia 20 grudnia 1996 r. dotyczącej sprzedaży-kupna gruntów rolnych położonych w miejscowości B., zawartej pomiędzy S. G. (1) a M. W. (1), sfałszowanego oświadczenia o kompletności i prawdziwości danych zawartych w biznesplanie oraz nierzetelnego planu urządzenia gospodarstwa rolnego z dnia 03.02.1997 r. i mając świadomość, iż M. W. (1) nie ma zamiaru prowadzenia działalności rolniczej, a jedynie potrzebne są mu środki pieniężne w postaci kredytu o korzystnym oprocentowaniu na zakup od S. G. (1) nieruchomości rolnych, rekomendował M. W. (1) jako kredytobiorcę i pomógł mu w uzyskaniu preferencyjnego kredytu rolniczego w (...) Banku (...) Oddział w E., czym doprowadził do wyłudzenia w dniu 14 marca 1997 r. kredytu rolniczego na preferencyjnych warunkach w kwocie 390.000 zł., a w następstwie tego do wyłudzenia z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłat do odsetek od tego kredytu w wysokości 310.508,48 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

VII.  w okresie od 14 kwietnia 1997 r. do 30 kwietnia 2004 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z P. Ł. (1) i F. G. (1), w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, zlecił F. G. (1) przygotowanie dokumentacji niezbędnej do uzyskania kredytów przez P. Ł. (1), w tym sfałszowanej umowy z dnia 20 grudnia 1996 r. dotyczącej sprzedaży-kupna gruntów rolnych oraz zabudowań gospodarczych wraz z infrastrukturą położonych w miejscowości B., zawartej pomiędzy S. G. (1) a P. Ł. (1), sfałszowanego oświadczenia o kompletności i prawdziwości danych zawartych w biznesplanie oraz nierzetelnego planu urządzenia gospodarstwa rolnego z dnia 14.01.1997 r. i mając świadomość, iż P. Ł. (1) nie ma zamiaru prowadzenia działalności rolniczej, a jedynie potrzebne są mu środki pieniężne w postaci kredytu o korzystnym oprocentowaniu na zakup od S. G. (1) nieruchomości rolnych, rekomendował P. Ł. (1) jako kredytobiorcę i pomógł mu w uzyskaniu preferencyjnych kredytów rolniczych w (...) Banku (...) Oddział w E., czym doprowadził do wyłudzenia w dniu 29 kwietnia 1997 r. dwóch kredytów rolniczych na preferencyjnych warunkach w wysokości 345.000,00 zł i 155.000,00 zł, (łącznie 500.000,00 zł) a w następstwie tego do wyłudzenia z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłat do odsetek od tych kredytów w wysokości odpowiednio 253.810,61 zł i 72.320,92 zł (łącznie 326.131,53 zł),

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

2.  F. G. (1) został oskarżony o to, że:

VIII.  w okresie od 22 listopada 1996 r. do czerwca 1997 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu ze S. G. (1) i innymi osobami, w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, wprowadził w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. w ten sposób, że podrobił i przedstawił w dniu 22 listopada 1996 r. dokumentację w postaci podrobionych rachunków uproszczonych nr (...) z dnia 09.10.1996 r., (...) z dnia 07.10.1996 r., (...) z dnia 04.10.1996 r., (...) z dnia 04.10.1996 r., (...) z dnia 27.09.1996 r. i (...) z dnia 04.10.1996 r. zawierających dane nieistniejącej firmy Przedsiębiorstwa (...) i środki ochrony roślin, (...)-(...) L., Regon (...)" dokumentujących zakup przez (...) Rolny (...) nawozów sztucznych na łączną kwotę 138.990,50 zł, które miały dokumentować wydatki poniesione w związku z prowadzeniem gospodarstwa rolnego, czym doprowadził w dniu 27 listopada 1996 r. do wyłudzenia z (...) Banku (...), Oddział w E. kredytu rolniczego na preferencyjnych warunkach w łącznej wysokości 208.000,00 zł, i w następstwie tego do wyłudzenia z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłat do odsetek od tego kredytu w wysokości
9.905,34 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

IX.  w okresie od 19 maja 1997 r. do 2 czerwca 1998 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu ze S. G. (1) i innymi osobami, w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, wprowadził w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W., w ten sposób, że podrobił i przedstawił w dniu 19 maja 1997 r. dokumentację w postaci umowy dzierżawy z
dnia 20.05.1997 r. zawartej pomiędzy M. Ł. (1), reprezentowaną przez P. Ł. (1), a której przedmiotem były nieruchomości rolne położone w miejscowościach M., S. i B., i która to umowa została zawarta bez wiedzy i zgody właściciela tychże nieruchomości, tj. Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz bez wiedzy i zgody M. Ł. (1), czym doprowadził w dniu 2 czerwca 1997 r. do wyłudzenia z (...) Banku (...), Oddział w E. kredytu rolniczego na preferencyjnych warunkach w łącznej wysokości 370.000,00 zł, i w następstwie tego, do wyłudzenia z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłat do odsetek od tego kredytu w wysokości 62.727,77 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

X.  w okresie od 9 września 1997 r. do lipca 2004 r., w E. i innych miejscowościach, w wspólnie i w porozumieniu z F. G. (1) i innymi osobami, w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, wprowadził w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W., w ten sposób, że podrobił i przedstawił dokumentację w postaci rachunku uproszczonego nr (...) z dnia 03.10.1997 r. wystawionego przez (...) M.-P., załącznika do umowy kupna-sprzedaży urządzeń suszarniczych z dnia 3 października 1997 r., specyfikacji urządzeń suszarniczych, zawartej pomiędzy Gospodarstwem Rolnym (...), reprezentowanym przez M. G. (1), a S. G. (1), dowodu wypłaty nr (...) z dnia 03.10.1997 r. na kwotę 13.000,00 zł wystawionego przez (...) M.-P. oraz nierzetelnego planu organizacji produkcji gospodarstwa rolnego z 05.08.1997 r., czym doprowadził w dniu 26 września 1997 r. do wyłudzenia z (...) Banku (...), Oddział w E., kredytu rolniczego na preferencyjnych warunkach w wysokości 200.000,00 zł, a w następstwie tego oraz faktu, że dniu 20 sierpnia 1999 r. wydzierżawił w imieniu S. G. (1) należące do niego gospodarstwo rolne w miejscowości M. M. F. i Z. F. (1), a w dniu 31 lipca 2001 r. nabył to gospodarstwo od swego brata S. G. (1), o których to zdarzeniach nie powiadomiono ani banku kredytującego, ani Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W., czym doprowadził do wyłudzenia z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłat do odsetek od tego kredytu w wysokości 149.513,27 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art 12 k.k. ,

XI.  w okresie od 14 sierpnia 1997 r. do stycznia 2004 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z R. G. (2) i S. G. (1), w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, wprowadził w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W., w ten sposób że podrobił i przedstawił w dniu 14 sierpnia 1997 r. dokumentację w postaci podrobionej umowy dzierżawy z dnia 2 stycznia 1997 r. zawartej pomiędzy R. G. (2), a P. Ł. (1), a której to przedmiotem było gospodarstwo rolne położone w miejscowości G., gmina W., w postaci umowy dzierżawy z dnia 2 stycznia 1997 r. zawartej pomiędzy R. G. (2), a P. Ł. (1), której to przedmiotem było gospodarstwo rolne położone w miejscowości R., gmina M., nierzetelnej umowy sprzedaży kombajnu zbożowego (...) F. (...) z dnia 15.07.1997r. zawartej pomiędzy (...) sp. z o.o. a R. G. (2), zawierającej podrobiony podpis R. G. (2), nierzetelnej umowy sprzedaży ciągnika rolniczego (...) z dnia 31.07.1997 r. zawartej pomiędzy (...) sp. z o.o. a R. G. (2), zawierającej podrobiony podpis R. G. (2), nierzetelnego wniosku z dnia 06.08.1997 r. o udzielenie kredytu na finansowanie inwestycji, zawierającego podrobiony podpis R. G. (2), nierzetelnej informacji z dnia 06.08.1997 r. dotyczącej działalności gospodarczej i stanu majątkowego kredytobiorcy, zawierającej podrobiony podpis R. G. (2), nierzetelnego oświadczenia z dnia 01.08.1997 r. o stanie zadłużenia, zawierającego podrobiony podpis R. G. (2) i nierzetelnego planu urządzenia gospodarstwa rolnego z dnia 26.07.1997 r., czym doprowadził do wyłudzenia z (...) Banku (...), Oddział w E., w dniu 18 sierpnia 1997r. kredytu rolniczego na preferencyjnych warunkach w kwocie 500.000 zł dla R. G. (2), a w następstwie tego do wyłudzenia z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W., dopłat do odsetek od tego kredytu w wysokości 307.495,43 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

XII.  w okresie od 10 marca 1997 r. do 13 marca 2004 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z T. N. (1) i ze S. G. (1), w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, na polecenie S. G. (1) przygotował dokumentację niezbędną do uzyskania kredytu przez T. N. (1), w tym sfałszowaną umowę z dnia 20 grudnia 1996 r. dotyczącą sprzedaży-kupna gruntów rolnych położonych w miejscowości B., zawartą pomiędzy S. G. (1) a T. N. (1), sfałszowane oświadczenie o kompletności i prawdziwości danych zawartych w biznesplanie oraz nierzetelny plan urządzenia gospodarstwa rolnego z dnia 14.01.1997 r., mając przy tym świadomość, iż T. N. (1) nie ma zamiaru prowadzenia działalności rolniczej, a jedynie potrzebne samu środki pieniężne w postaci kredytu o korzystnym oprocentowaniu na zakup od S. G. (1) nieruchomości rolnych, czym doprowadził do wyłudzenia z (...) Banku (...), Oddział w E. w dniu 14 marca 1997 r. kredytu rolniczego na preferencyjnych warunkach w kwocie 171.000 zł, a w następstwie tego do wyłudzenia z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłat do odsetek od tego kredytu w wysokości 137.959,89 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

XIII.  w okresie od 11 marca 1997 r. do 13 marca 2004 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1) i ze S. G. (1), w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, na polecenie S. G. (1) przygotował dokumentację niezbędną do uzyskania kredytu przez M. W. (1), w tym sfałszowaną umowę z dnia 20 grudnia 1996 r. dotyczącą sprzedaży-kupna gruntów rolnych położonych w miejscowości B., zawartą pomiędzy S. G. (1) a M. W. (1) i sfałszowane oświadczenie o kompletności i prawdziwości danych zawartych w biznesplanie oraz nierzetelny plan urządzenia gospodarstwa rolnego z dnia 03.02.1997 r., mając przy tym świadomość, iż M. W. (1) nie ma zamiaru prowadzenia działalności rolniczej, a jedynie potrzebne są mu środki pieniężne w postaci kredytu o korzystnym oprocentowaniu na zakup od S. G. (1) nieruchomości rolnych, czym doprowadził do wyłudzenia z (...) Banku (...), Oddział w E., w dniu 14 marca 1997 r. kredytu rolniczego na preferencyjnych warunkach w kwocie 390.000 zł, a w następstwie tego do wyłudzenia z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłat do odsetek od tego kredytu w wysokości 310.508,48 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

XIV.  w okresie od 14 kwietnia 1997 r. do 30 kwietnia 2004 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z P. Ł. (1) i S. G. (1), w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, na polecenie S. G. (1) przygotował dokumentację niezbędną do uzyskania kredytów przez P. Ł. (1), w tym sfałszowaną umowę z dnia 20 grudnia 1996 r. dotyczącą sprzedaży-kupna gruntów rolnych oraz zabudowań gospodarczych wraz z infrastrukturą, położonych w miejscowości B., zawartą pomiędzy S. G. (1), a P. Ł. (1) i sfałszowane oświadczenie o kompletności i prawdziwości danych zawartych w biznesplanie oraz nierzetelny plan urządzenia gospodarstwa rolnego z dnia 14.01.1997 r., mając przy tym świadomość, iż P. Ł. (1) nie ma zamiaru prowadzenia działalności rolniczej, a jedynie potrzebne są mu środki pieniężne w postaci kredytu o korzystnym oprocentowaniu na zakup od S. G. (1) nieruchomości rolnych, czym doprowadził do wyłudzenia z (...) Banku (...), Oddział w E., w dniu 29 kwietnia 1997 r. dwóch kredytów rolniczych na preferencyjnych warunkach w wysokości 345.000,00 zł i 155.000,00 zł, (łącznie 500.000,00 zł) a w następstwie tego do wyłudzenia z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłat do odsetek od tych kredytów w wysokości odpowiednio 253.810,61 zł i 72.320,92 zł (łącznie 326.131,53 zł),

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

3.  M. G. (1) została oskarżona o to, że:

XV.  w okresie od 22 listopada 1996 r. do czerwca 1997 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu ze S. G. (1) i F. G. (1), w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, wprowadziła w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. w ten sposób, że podrobiła dokumentację kredytową S. G. (1) w postaci rachunków uproszczonych nr (...) z dnia 09.10.1996 r., (...) z dnia 07.10.1996 r., (...) z dnia 04.10.1996 r., (...) z dnia 04.10.1996 r., (...) z dnia 27.09.1996 r. i (...) z dnia 04.10.1996 r. zawierających dane nieistniejącej firmy „(...), (...)-(...) L., Regon (...)" dokumentujących zakup przez (...) Rolny (...) nawozów sztucznych na łączną kwotę 138.990,50 zł, które miały dokumentować wydatki poniesione w związku z prowadzeniem gospodarstwa rolnego, czym doprowadziła do wyłudzenia z (...) Banku (...), Oddział w E. kredytu rolniczego na preferencyjnych warunkach w łącznej wysokości 208.000,00 zł i dopłat do odsetek od tego kredytu w wysokości 9.905,34 zł na szkodę Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art 12 k.k.,

XVI.  w okresie od 9 września 1997 r. do lipca 2004 r., w E. i innych miejscowościach, w wspólnie i w porozumieniu z F. G. (1) i S. G. (1), w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, wprowadziła w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W., w ten sposób, że podrobiła dokumentację kredytową S. G. (1) w postaci rachunku uproszczonego nr (...) z dnia 03.10.1997 r. wystawionego przez (...) M.-P., załącznika do umowy kupna-sprzedaży urządzeń suszarniczych z dnia 3 października 1997 r. - specyfikacji urządzeń suszarniczych, zawartej pomiędzy Gospodarstwem Rolnym (...), reprezentowanym przez M. G. (1), a S. G. (1), dowodu wypłaty nr (...) z dnia 03.10.1997 r. na kwotę 13.000,00 zł wystawionego przez (...) M.-P., czym doprowadziła do wyłudzenia z (...) Banku (...), Oddział w E., kredytu rolniczego na preferencyjnych warunkach w wysokości 200.000,00 zł i dopłat do odsetek od tego kredytu w wysokości 149.513,27 zł na szkodę Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

XVII.  w okresie od 14 sierpnia 1997 r. do stycznia 2004 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z R. G. (2), S. G. (1) i F. G. (1), w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, wprowadziła w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W., w ten sposób że podrobiła dokumentację kredytową R. G. (2) w postaci umowy dzierżawy z dnia 2 stycznia 1997 r. zawartej pomiędzy R. G. (2), a P. Ł. (1), a której to przedmiotem było gospodarstwo rolne położone w miejscowości G., gmina W., umowy dzierżawy z dnia 2 stycznia 1997 r. zawartej pomiędzy R. G. (2), a P. Ł. (1), której to przedmiotem było gospodarstwo rolne położone w miejscowości R., gmina M., umowy sprzedaży kombajnu zbożowego (...) F. (...) z dnia 15.07.1997 r. zawartej pomiędzy (...) sp. z o.o. a R. G. (2), zawierającej podrobiony podpis R. G. (2), umowy sprzedaży ciągnika rolniczego (...) z dnia 31.07.1997 r. zawartej pomiędzy (...) sp. z o.o. a R. G. (2), zawierającej podrobiony podpis R. G. (2), wniosku z dnia 06.08.1997 r. o udzielenie kredytu na finansowanie inwestycji, zawierającego podrobiony podpis R. G. (2), informacji z dnia 06.08.1997 r. dotyczącej działalności gospodarczej i stanu majątkowego kredytobiorcy, zawierającej podrobiony podpis R. G. (2) i oświadczenia z dnia 01.08.1997 r. o stanie zadłużenia, zawierającego podrobiony podpis R. G. (2), czym doprowadziła do wyłudzenia z (...) Banku (...), Oddział w E., kredytu rolniczego na preferencyjnych warunkach w kwocie 500.000 zł i dopłat do odsetek od tego kredytu w wysokości 307.495,43 zł na szkodę Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

XVIII.  w okresie od 3 czerwca 1997 r. do 4 sierpnia 1997 r. w K. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z S. G. (1) i F. G. (1), w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, wprowadziła w błąd Urząd Gminy w K. w ten sposób, że podrobiła wniosek M. Ł. (1) z dnia 3 czerwca o zaniechanie podatku rolnego za 1997 r. i tego samego dnia nim się posłużyła składając ten wniosek w Urzędzie Gminy w K., a następnie podszywając się pod osobę M. Ł. (1) i fałszując jej podpis, wyłudziła od pracownika Urzędu Gminy w K. poświadczenie nieprawdy w protokole z dnia 4 sierpnia 1997 r. o stanie majątkowym podatnika ubiegającego się o umorzenie i zaniechanie poboru podatku rolnego, co doprowadziło Urząd Gminy w K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci umorzenia II raty podatku rolnego za 1997 r. w wysokości 4.809,30 zł i zaniechania poboru III i IV raty podatku rolnego za 1997 r. w wysokości 28.855,20 zł, tj. łącznej kwoty zobowiązań podatkowych za 1997 r. w wysokości 33.664,50 zł, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 12 k.k. ,

4.  R. G. (2) została oskarżona o to, że:

XIX.  w okresie od 14 sierpnia 1997 r. do stycznia 2004 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu ze S. G. (1) i F. G. (1), w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, wprowadziła w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W., przedstawiając w dniu 14 sierpnia 1997 r. dokumentację w postaci podrobionej umowy dzierżawy z dnia 2 stycznia 1997 r. zawartej pomiędzy R. G. (2), a P. Ł. (1), a której to przedmiotem było gospodarstwo rolne położone w miejscowości G., gmina W., podrobionej umowy dzierżawy z dnia 2 stycznia 1997 r. zawartej pomiędzy R. G. (2), a P. Ł. (1), której to przedmiotem było gospodarstwo rolne położone w miejscowości R., gmina M., nierzetelnej umowy sprzedaży kombajnu zbożowego (...) F. (...) z dnia 15.07.1997 r. zawartej pomiędzy (...) sp. z o.o. a R. G. (2), zawierającej sfałszowany podpis R. G. (2), nierzetelnej umowy sprzedaży ciągnika rolniczego (...) z dnia 31.07.1997 r. zawartej pomiędzy (...) sp. z o.o. a R. G. (2), zawierającej sfałszowany podpis R. G. (2), nierzetelnego wniosku z dnia 06.08.1997 r. o udzielenie kredytu na finansowanie inwestycji, zawierającego sfałszowany podpis R. G. (2), nierzetelnej informacji z dnia 06.08.1997 r. dotyczącej działalności gospodarczej i stanu majątkowego kredytobiorcy, zawierającej sfałszowany podpis R. G. (2), nierzetelnego oświadczenia z dnia 01.08.1997 r. o stanie zadłużenia, zawierającego sfałszowany podpis R. G. (2) oraz nierzetelnego planu urządzenia gospodarstwa rolnego z 26.07.1997 r. i wyłudziła w ten sposób z (...) Banku (...) Oddział w E., w dniu 18 sierpnia 1997 r. kredyt rolniczy na preferencyjnych warunkach w kwocie 500.000 zł, a w następstwie tego oraz faktu, iż nie poinformowała kredytodawcy o tym, że nie rozpoczęła wskazanej w umowie kredytowej i przedstawionym biznesplanie działalności rolniczej, wyłudziła z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłaty do odsetek od tego kredytu w wysokości 307.495,43 zł, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

5.  P. Ł. (1) został oskarżony o to, że:

XX.  w okresie od 14 kwietnia 1997 r. do 30 kwietnia 2002 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu ze S. G. (1) i F. G. (1), w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, wprowadził w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W., przedstawiając w dniu 14 kwietnia 1997 r. dokumentację w postaci podrobionej umowy z dnia 20 grudnia 1996 r. dotyczącej sprzedaży-kupna gruntów rolnych oraz zabudowań gospodarczych wraz z infrastrukturą położonych w miejscowości B., zawartej pomiędzy S. G. (1) a P. Ł. (1), w postaci podrobionego oświadczenia o kompletności i prawdziwości danych zawartych w biznesplanie sporządzonym w dniu 14 stycznia 1997 r. oraz nierzetelnego planu urządzenia gospodarstwa rolnego z dnia 14.01.1997 r. i wyłudził w ten sposób z (...) Banku (...), Oddział w E., w dniu 29 kwietnia 1997 r., dwa kredyty rolnicze na preferencyjnych warunkach w łącznej wysokości 500.000,00 zł, tj. kredyt na działalność inwestycyjną w wysokości 155.000,00 zł i kredyt na zakup ziemi w wysokości 345.000,00 zł, a w następstwie tego oraz faktu, iż nie poinformował kredytodawcy o tym, że nie rozpoczął wskazanej w umowach kredytowych i przedstawionym biznesplanie działalności rolniczej, wyłudził z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłaty do odsetek od tych kredytów w wysokości odpowiednio 72.320,92 zł i 253.810,61 zł, zaś łączna kwota dopłat do obu kredytów wyniosła 326.131,53 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

XXI.  w okresie od 1997 r. do stycznia 2004 r., w W. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami udzielił pomocy R. G. (2) do wyłudzenia w dniu 18 sierpnia 1997 r., z (...) banku (...) Oddział w E. kredytu preferencyjnego w wysokości 500.000,00 zł i wyłudzenia w okresie od 18 sierpnia 1997 r. do stycznia 2004 r. z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłat do oprocentowania preferencyjnego kredytu rolniczego w łącznej wysokości 307.495,43 zł, w ten sposób, że podpisał dwie fikcyjne i zawierające sfałszowane podpisy R. G. (2) umowy dzierżawy nieruchomości rolnych położonych w miejscowościach R., gm. M. i G., gm. W., obie z dnia 2 stycznia 1997 r., z osobą, która występowała jako R. G. (2), a które to umowy miały poświadczać fakt objęcia w posiadanie i prowadzenie gospodarstwa rolnego przez R. G. (2), podczas gdy w rzeczywistości R. G. (2) nigdy nie użytkowała rolniczo tych nieruchomości,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XXII.  w okresie od 19 maja 1997 r. do 2 czerwca 1998 r. w W., i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu ze S. G. (1) i innymi osobami udzielił pomocy S. G. (1) do wyłudzenia w dniu 2 czerwca 1997 r., z (...) banku (...) Oddział w E. kredytu preferencyjnego w wysokości 370.000,00 zł i wyłudzenia w okresie od 19 maja 1997 r. do 2 czerwca 1998 r. z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłat do oprocentowania preferencyjnego kredytu rolniczego w łącznej wysokości 62.727,77 zł, w ten sposób, że, w dniu 20 maja 1997 r. zawarł w imieniu swojej żony M. Ł. (1) z administratorem gospodarstwa Skarbu Państwa w W. umowę użyczenia gruntów rolnych położonych w miejscowościach S., M. i B., co miało tylko i wyłącznie służyć jako podstawa do zawarcia tego samego dnia sfałszowanej umowy dzierżawy, na ten sam grunt, pomiędzy M. Ł. (1) a S. G. (1), a która to umowa dzierżawy miała miejsce bez powiadomienia i zgody właściciela gruntu, tj. Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz bez wiedzy i zgody M. Ł. (1) i która to umowa została przedstawiona przez S. G. (1) w (...) Banku (...), Oddział w E. w celu uzyskania kredytu,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

6.  T. N. (1) został oskarżony o to, że:

XXIII.  w okresie od 10 marca 1997 r. do 13 marca 2004 r. w E. i innych miejscowościach, wspólnie i w porozumieniu ze S. G. (1) i F. G. (1), w krótkich odstępach czasu, działając w realizacji z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, wprowadził w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W., przedstawiając w dniu 10 marca 1997 r. dokumentację w postaci podrobionej umowy z dnia 20 grudnia 1996 r. dotyczącej sprzedaży-kupna gruntów rolnych położonych w miejscowości B., zawartej pomiędzy S. G. (1) a T. N. (1), w postaci podrobionego oświadczenia o kompletności i prawdziwości danych zawartych w biznesplanie sporządzonym w styczniu 1997 r. oraz nierzetelnego planu urządzenia gospodarstwa rolnego z dnia 14.01.1997 r. i wyłudził w ten sposób z (...) Banku (...), Oddział w E., w dniu 14 marca 1997 r. kredyt rolniczy na preferencyjnych warunkach w kwocie 171.000 zł, a w następstwie tego oraz faktu, iż nie poinformował kredytodawcy o tym, że nie rozpoczął wskazanej w umowie kredytowej i przedstawionym biznesplanie działalności rolniczej, wyłudził z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłaty do odsetek od tego kredytu w wysokości 137.959,89 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2016 r. Sąd Okręgowy w Warszawie:

I.  oskarżonego S. G. (1) uznał za winnego zarzucanego mu w pkt I a/o czynu, przy czym ustalił, iż zarzucanego mu czynu dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z F. G. (1) oraz M. G. (1), co stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał go, a na podstawie art. art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k.. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

II.  oskarżonego S. G. (1) uznał za winnego zarzucanego mu w pkt II a/o czynu, przy czym ustalił, iż zarzucanego mu czynu dopuścił się w wspólnie i w porozumieniu z F. G. (1) oraz korzystając z pomocy P. Ł. (1), zaś przedstawiona umowa dzierżawy z dnia 20.05.1997 r. była dokumentem nierzetelnym, co stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

III.  oskarżonego S. G. (1) uznał za winnego zarzucanego mu w pkt III a/o czynu, przy czym ustalił, iż zarzucanego mu czynu dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z F. G. (1) oraz M. G. (1), zaś rachunek uproszczony nr (...) z dnia 03.10.1997 r. oraz dowód wypłaty nr (...) z dnia 03.10.1997 r. na kwotę 13.000,00 zł, wystawione przez (...) M.-P. stanowiły dokumenty nierzetelne, co stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 w k.k. zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11§ 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. i art. 309 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 700 (siedmiuset) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

IV.  oskarżonego S. G. (1) uznał za winnego zarzucanego mu w pkt IV a/o czynu, przy czym ustalił, iż stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał go, a na podstawie 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. i art. 309 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 1000 (tysiąca) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

V.  oskarżonego S. G. (1) uznał za winnego zarzucanego mu w pkt V a/o czynu, co stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał go, a na podstawie 286§1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

VI.  oskarżonego S. G. (1) uznał za winnego zarzucanego mu w pkt VI a/o czynu, co stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał go, a na podstawie 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

VII.  oskarżonego S. G. (1) uznał za winnego zarzucanego mu w pkt VII a/o czynu, co stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11§ 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

VIII.  oskarżonego F. G. (1) uznał za winnego zarzucanego mu w pkt VIII a/o, przy czym ustalił, iż zarzucanego mu czynu dopuścił się w wspólnie i w porozumieniu ze S. G. (1) oraz M. G. (1), oraz wyeliminował z opisu czynu stwierdzenie „podrobił”, co stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

IX.  oskarżonego F. G. (1) uznał za winnego zarzucanego mu w pkt IX a/o czynu, przy czym ustalił, iż zarzucanego mu czynu dopuścił się w wspólnie i w porozumieniu ze S. G. (1) oraz że umowa dzierżawy z dnia 20.05.1997 r. była dokumentem nierzetelnym, co stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

X.  oskarżonego F. G. (1) uznał za winnego zarzucanego mu w pkt X a/o, przy czym ustalił, iż zarzucanego mu czynu dopuścił się w wspólnie i w porozumieniu ze S. G. (1) oraz M. G. (1) i dokumentacja wskazana w zarzucie była nierzetelna , co stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał go, a na podstawie 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. i art. 309 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwu) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 700 ( siedmiuset) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

XI.  oskarżonego F. G. (1) uznał za winnego zarzucanego mu w pkt XI a/o czynu, przy czym wyeliminował z opisu czynu stwierdzenie „podrobił”, co stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. i art. 309 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 1000 (tysiąca) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

XII.  oskarżonego F. G. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt XII-XIV a/o czynów, przy czym uznał, iż stanowią one przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., i za to na podstawie ww. przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda za każde z tych przestępstw;

XIII.  oskarżoną M. G. (1) uznał winną zarzucanych jej w pkt. XV, XVII a/o, które stanowią przestępstwa z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zb. z art. 297§1 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał ją, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył jej kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze po 200 (dwieście) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda, za każde z tych przestępstw;

XIV.  oskarżoną M. G. (1) uznał winną zarzucanego jej w pkt. XVI a/o czynu przy czym ustalił, wymieniona w zarzucie dokumentacja kredytowa była nierzetelna ustalił, iż zarzucony czyn stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297§1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., i za to na podstawie ww. przepisów skazał ją, a na podstawie art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze po 100 (sto) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda;

XV.  oskarżoną M. G. (1) uznał za winną zarzucanego jej w pkt. XVIII a/o czynu, przy czym ustalił, że działała wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, co stanowi przestępstwo z art. 286 §1 kk w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda;

XVI.  oskarżoną R. G. (2) uznał za winną zarzucanego jej czynu, przy czym uznał, iż zarzucany jej czyn stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał ją, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. i art. 309 k.k. wymierzył jej karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 1000 (tysiąca) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda;

XVII.  oskarżonego P. Ł. (1) uznał za winnego zarzucanego mu w pkt XX a/o czynu, uznając iż zarzucany mu czyn stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

XVIII.  oskarżonego P. Ł. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu w pkt XXI a/o czynu i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa;

XIX.  oskarżonego P. Ł. (1) uznał za winnego zarzucanego mu w pkt XXII a/o czynu, przy czym wyeliminował z opisu czynu stwierdzenie „wspólnie i w porozumieniu ze S. G. (1) i innymi osobami” oraz ustalił że umowa dzierżawy zawarta pomiędzy M. Ł. (1) a S. G. (1) była umową nierzetelną, co stanowi przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 w zw. z art. 11 § 2 w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał go, a na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

XX.  oskarżonego T. N. (1) uznał za winnego zarzucanego mu czynu, przy czym ustalił, iż zarzucany mu czyn stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie ww. przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

XXI.  na podstawie art. 85 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1, § 2 oraz § 2b k.k. orzeczone wobec oskarżonego S. G. (1) kary pozbawienia wolności oraz grzywny połączył i wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 3000 (trzy tysiące) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

XXII.  na podstawie art. 85 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1, § 2 oraz § 2b k.k. orzeczone wobec oskarżonego F. G. (1) kary pozbawienia wolności oraz grzywny połączył i wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 3000 (trzy tysiące) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

XXIII.  na podstawie art. 85 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i § 2 k.k. orzeczone wobec oskarżonej M. G. (1) kary pozbawienia wolności oraz grzywny połączył i wymierzył oskarżonej karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda;

XXIV.  na podstawie art. 85 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i § 2 k.k. orzeczone wobec oskarżonego P. Ł. (1) kary pozbawienia wolności oraz grzywny połączył i wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

XXV.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonych wobec oskarżonych S. G. (1), F. G. (1), R. G. (2), M. G. (1), P. Ł. (1) oraz T. N. (1) łącznych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił wobec:

- S. G. (1) na okres 3 (trzech) lat próby,

- F. G. (1) na okres 3 (trzech) lat próby,

- M. G. (1) na okres 2 (dwóch) lat próby,

- R. G. (2) na okres 2 (dwóch) lat próby,

- P. Ł. (1) na okres 2 (dwóch) lat próby,

- T. N. (1) na okres 2 (dwóch) lat próby;

XXVI.  na podstawie art. 63 § 1 k.k., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm stawkom dziennym grzywny, na poczet orzeczonych wobec oskarżonych kar grzywny zaliczył:

- S. G. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 listopada 2004 r. do dnia 24 listopada 2004 r., uznając grzywnę za uiszczoną częściowo w zakresie 14 (czternastu) stawek dziennych grzywny,

- M. G. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 30 marca 2005 r. do dnia 31 marca 2005 r., uznając grzywnę za uiszczoną częściowo w zakresie 4 (czterech) stawek dziennych grzywny,

- R. G. (2) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 listopada 2004 r. do dnia 19 listopada 2004 r. uznając grzywnę za uiszczoną częściowo w zakresie 4 (czterech) stawek dziennych grzywny,

- P. Ł. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 15 listopada 2004 r. do dnia 19 listopada 2004 r., uznając grzywnę za uiszczoną częściowo w zakresie 10 (dziesięciu) stawek dziennych grzywny,

- T. N. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 15 listopada 2004 r. do dnia 19 listopada 2004 r., uznając grzywnę za uiszczoną częściowo w zakresie 10 (dziesięciu) stawek dziennych grzywny;

XXVII.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonych S. G. (1), F. G. (1), R. G. (2), M. G. (1), P. Ł. (1) oraz T. N. (1) koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa w częściach na nich przypadających.

Od powyższego wyroku apelacje wnieśli obrońcy oskarżonych S. G. (1), R. G. (2), F. G. (1), P. Ł. (1) i T. N. (1) oraz co do wszystkich oskarżonych – prokurator.

Obrońca S. G. (1) i R. G. (2) zarzucił wyrokowi:

I. W zakresie czynu z pkt I aktu oskarżenia, przypisanego oskarżonemu S. G. (1):

1. naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., mające wpływ na jego treść, polegające na wydaniu zaskarżonego wyroku również na podstawie ustaleń faktycznych wynikających z całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a poczynionych z przekroczeniem granic dopuszczalnej swobody w ocenie dowodów, tj. w sposób dowolny, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, czego bezpośrednią konsekwencję stanowił,

1) błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony S. G. (1) wprowadził w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. (dalej: (...)) i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (dalej: (...)), przedstawiając w dniu 22 listopada 1996 r. dokumentację w postaci nierzetelnych rachunków uproszczonych dotyczących zakupu nawozów sztucznych, które miały dokumentować wydatki poniesione w związku z prowadzeniem gospodarstwa rolnego i wyłudził w ten sposób w (...) Banku (...) Oddział w E. kredyt rolniczy na preferencyjnych warunkach w wysokości 208.000 zł, a w następstwie tego, dopłaty do odsetek od tego kredytu z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w wysokości 9.905,34 zł,

podczas gdy

analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przeprowadzona wedle zasad określonych w art. 7 k.p.k., a więc swobodnie z uwzględnieniem reguł prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w tym w szczególności pod kątem: 1) wniosku S. G. (1) o kredyt preferencyjny przeznaczony na zakup rzeczowych środków do produkcji rolnej, 2) protokołu posiedzenia rozpoznającej przedmiotowy wniosek Komisji Kredytowej, 3) pisemnej oceny tego wniosku, a wreszcie 4) postanowień umowy kredytowej z dnia 27 listopada 1996 r. analizowanych wespół z przepisami Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 lutego 1995 r. w sprawie szczegółowych zasad, zakresu i trybu udzielania dopłat do oprocentowania kredytów na cele rolnicze (Dz. U. Nr 19, poz. 92, z późn. zm.) oraz 5) postanowieniami umowy z dnia 9 maja 1995 r. pomiędzy (...) a (...), jak również przy uwzględnieniu treści wyjaśnień oskarżonych: S. G. (1), F. G. (1) i M. G. (1), prowadzi nieodparcie do wniosku, że:

a) zgodnie z warunkami przewidzianymi w ramach przywołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów oraz umowy o kredyt preferencyjny z dnia 27 listopada 1996 r. S. G. (1) zobowiązał się do przedłożenia rachunków dokumentujących sposób wydatkowania środków z kredytu w terminie 2 miesięcy od wykorzystania kredytu lub jego części”;

b) w związku z przywołanymi wyżej uzgodnieniami wyszczególnione w ramach czynu z pkt I aktu oskarżenia rachunki uproszczone nr (...) z dnia 9.10.1996 r.; (...) z dnia 7.10.1996 r., (...) z dnia 4.10.1996 r., (...) z dnia 4.10.1996 r., (...) z dnia 27.09.1996 r. i (...) z dnia 4.10.1996 r. zostały przedłożone do banku kredytującego już po zawarciu umowy na udzielenie kredytu preferencyjnego wraz z dopłatami do odsetek przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, zaś osobą, która dokonywała tych czynności nie był F. G. (1);

c) jurydyczna konstrukcja wykorzystanego w podstawie przypisania typu z art. 286 § 1 k.k. nie pozostawia wątpliwości co do tego, że wskazane rachunki uproszczone przedstawione w (...) Banku (...), Oddziale w E. dopiero po zawarciu z oskarżonym umowy kredytowej, a co więcej po wykorzystaniu przez niego przynajmniej części kwoty kredytu w żadnym razie nie mogły wprowadzać banku w błąd odnośnie istotnych elementów związanych z podjęciem decyzji o rozporządzeniu mieniem, a co najwyżej wpływać na możliwość rozliczenia wykorzystanych środków z kredytu preferencyjnego;

d) fakt przedłożenia rachunków uproszczonych, o których mowa w treści zarzutu już po przyznaniu środków kredytowych i podjęciu decyzji o przekazaniu na rzecz S. G. (1) dopłat do kredytów preferencyjnych w sposób oczywisty prowadzi do konstatacji, iż dla decyzji o przyznaniu przez (...) Bank (...), Oddział w E. kredytu rolniczego na preferencyjnych warunkach miała znaczenie analiza innych dokumentów, dołączonych przez S. G. (1) do wniosku z dnia 22 listopada 1996 r. o udzielenie kredytu;

e) wbrew stanowczej ocenie Sądu I instancji w realiach faktycznych niniejszej sprawy nie sposób twierdzić, iżby S. G. (1) rzeczywiście mógł w ogóle zdawać sobie sprawę z okoliczności, w jakich doszło do wytworzenia spornych rachunków uproszczonych oraz tego, że stanowiły one w ogóle podstawę rozliczenia udzielonego mu kredytu nawozowego, a to z uwagi na fakt: 1) iż faktyczną pieczę nad kwestiami związanymi z bieżącym prowadzeniem gospodarstwa rolnego oraz załatwianiem spraw związanych z kredytami bankowymi sprawował na co dzień F. G. (1) korzystający z upoważnienia swojego brata S. G. (1) i to on osobiście przedkładał do banku  rachunki mające na celu udokumentowanie dokonanych zakupów, a nadto, że 2) w gospodarstwie (...) zużywane były znaczne ilości środków nawozowych, czego nie neguje nawet Sąd I instancji - a co mogło utwierdzać oskarżonego S. G. (1) w uzasadnionym przekonaniu, że przyznany mu kredyt nawozowy został wykorzystany zgodnie z przeznaczeniem;

2) błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony S. G. (1) wspólnie i w porozumieniu z F. G. (1) oraz M. G. (1) dopuścił się realizacji przestępstwa zakwalifikowanego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a to ze względu na fakt, iż miał pojęcie o tym co dzieje się w gospodarstwie i starał się to na bieżąco kontrolować, a co za tym idzie, że przy takich m.in. okolicznościach „nie sposób uznać, iż S. G. (1) nie wiedział o tym, co robi w jego imieniu F. G. (1) i M. G. (1)

podczas gdy,

zgromadzony w ramach niniejszego postępowania materiał dowodowy w żadnym razie nie dawał podstaw do przyjęcia, iżby występek przypisany oskarżonemu S. G. (1) w pkt I wyroku rzeczywiście stanowił realizację znamion współsprawstwa do przestępstwa oszustwa połączonego z oszustwem kredytowym jako sprawczej postaci współdziałania, a w szczególności aby S. G. (1) rzeczywiście podjął jakiekolwiek zachowanie mogące mieć związek z wytworzeniem, użyciem, czy też przedłożeniem w banku dokumentów decydujących w ocenie Sądu o podjęciu decyzji w przedmiocie przyznania mu kredytu preferencyjnego z dopłatami, a wręcz przeciwnie, że poza typowo technicznymi - i bez wątpienia legalnymi - działaniami podejmowanymi na początkowym etapie składania wniosku kredytowego, S. G. (1) nie przejawiał jakiejkolwiek aktywności mogącej wskazywać na to, by realizował on wykonanie czynu zabronionego wspólnie i w porozumieniu z F. G. (1) oraz M. G. (1), a co więcej, że obejmował on swoją świadomością takie działania, poza ogólnie wyrażonym domniemaniem, że „nie sposób uznać, iż S. G. (1) nie wiedział o tym, co robi w jego imieniu F. G. (1) i M. G. (1);

II. w zakresie czynu z pkt. II aktu oskarżenia, przypisanego oskarżonemu G.:

naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., mające wpływ na jego treść, a polegające na wydaniu zaskarżonego wyroku również na podstawie ustaleń faktycznych niewynikających z całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a poczynionych z przekroczeniem granic dopuszczalnej swobody w ocenie dowodów, tj. w sposób dowolny, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, czego bezpośrednią konsekwencję stanowił błąd w ustaleniach stanowiących podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a sprowadzający się do pozbawionego podstaw przyjęcia, że S. G. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z F. G. (1) oraz korzystając z pomocy P. Ł. (1) wprowadził w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W., przedstawiając w dniu 19 maja 1997 r. dokumentację w postaci nierzetelnej umowy dzierżawy z dnia 20.05.1997 r. zawartej pomiędzy M. Ł. (1), reprezentowaną przez P. Ł. (1), której przedmiotem były nieruchomości rolne położone w miejscowościach M., S. i B., i która to umowa została zawarta bez wiedzy i zgody właściciela tychże nieruchomości, tj. Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz bez wiedzy i zgody M. Ł. (1) i wyłudził w ten sposób w (...) Banku (...) Oddział w E., w dniu 2 czerwca 1997 r. kredyt rolniczy na preferencyjnych warunkach w wysokości 370.000 zł,  a w następstwie tego, wyłudził z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłaty do odsetek od tego kredytu w wysokości 62.727,77 zł

podczas gdy

wbrew stanowczym twierdzeniom Sądu Okręgowego w Warszawie w realiach stanu faktycznego niniejszej sprawy brak jest jakichkolwiek wyraźnych podstaw dowodowych do tego, by w rzeczywistości uznać, że:

1) S. G. (1) rzeczywiście dysponował pełną wiedzą na temat treści i warunków podpisanej pomiędzy M. Ł. (1) (reprezentowaną przez P. Ł. (1)), a Agencją Nieruchomości Rolnych umowy z dnia 20 mają 1997 r., na mocy której M. Ł. (1) została oddana w używanie z prawem pobierania pożytków, nieruchomość rolną o powierzchni 1225,5328 ha w obrębie S., B., M., w tym w szczególności miał świadomość tego, iż przedmiotowa umowa została zawarta na okres krótszy niż zawarta w jej następstwie umowa dzierżawy jak też, że na zawarcie tej ostatniej winna zostać udzielona zgoda Agencji Nieruchomości Rolnych;

2) S. G. (1) z całą pewnością był obecny podczas zawierania umowy użyczenia gruntów rolnych na rzecz M. Ł. (1) w dniu 20 maja 1997 r.;

3) S. G. (1) nie miał uzasadnionych powodów by przypuszczać, że po wpłacie vadium w niebagatelnej wysokości 300.000 zł, oraz wygranym następczo przetargu na zakup nieruchomości, M. i P. Ł. (2) nie dopełnią formalności niezbędnych dla niezwłocznego przeniesienia własności, a tym samym, że obowiązująca w chwili składania przez niego wniosku o kredyt preferencyjny umowa użyczenia ma jedynie charakter tymczasowy;

4) S. G. (1) zdawał sobie sprawę z tego, że do zawarcia z M. Ł. (1) umowy dzierżawy użyczonej jej nieruchomości niezbędne jest uzyskanie zgody w Agencji Nieruchomości Rolnych, tym bardziej, że przedstawiciele Agencji nigdy nie zgłaszali jakichkolwiek pretensji, co do gospodarowania przez niego na terenach oddanych w użyczenie M. Ł. (1);

5) wbrew twierdzeniom Sądu a quo nieruchomości wydzierżawione od M. Ł. (1) nie były w rzeczywistości uprawiane przez rodzinę G.;

III. w zakresie czynu z pkt. III aktu oskarżenia, przypisanego oskarżonemu S. G. (1):

1.  naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., mające wpływ na jego treść, a polegające na wydaniu zaskarżonego wyroku również na podstawie ustaleń faktycznych niewynikających z całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a poczynionych z przekroczeniem granic dopuszczalnej swobody w ocenie dowodów, tj. w sposób dowolny, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, czego bezpośrednią konsekwencję stanowił,

1) błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a polegający na pozbawionym podstaw przyjęciu, że oskarżony S. G. (1) wspólnie i w porozumieniu z F. G. (1) oraz M. G. (1) wprowadzili w błąd (...) Bank (...) w W. poprzez przedstawienie dokumentacji „w postaci nierzetelnego rachunku uproszczonego nr (...) z 3 października 1997 r., wystawionego przez (...) M. - P., podrobionego załącznika do umowy kupna - sprzedaży urządzeń suszarniczych, zawartej pomiędzy Gospodarstwem Rolnym (...), reprezentowanym przez M. G. (1), a S. G. (1), nierzetelnego dowodu wypłaty nr (...) z 3 października 1997 r. na kwotę 13.000 zł. wystawionego przez (...) M. - P. oraz nierzetelnego planu organizacji produkcji gospodarstwa rolnego z 5 października 1997 r.”, czym doprowadził do wyłudzenia kredytu rolniczego na preferencyjnych warunkach w wysokości 200.000 zł;

podczas gdy,

a) jakkolwiek także i w tym przypadku Sąd o quo uczynił oskarżonego współsprawcą do opisanego wyżej czynu zabronionego, to analiza pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia nie pozostawia wątpliwości co do tego, że nie wykonał on praktycznie żadnej czynności związanej z zawarciem, a następnie rozliczeniem kredytu na zakup m.in. urządzeń suszarniczych, poza upoważnieniem F. G. (1) do złożenia wniosku kredytowego w jego imieniu, czy faktycznym podpisaniem umowy kredytowej;

b) jedynym łącznikiem pomiędzy przypisanym oskarżonemu S. G. (1) w tym zakresie czynem zabronionym, a ustalonymi przez Sąd Okręgowy okolicznościami faktycznymi sprawy pozostaje to, że był on finalnie kredytobiorcą i to jego z prawnego punktu widzenia obciążała odpowiedzialność za spłatę tego zobowiązania;

c) wbrew twierdzeniom Sądu a quo S. G. (1) nie podpisywał nigdy osobiście „specyfikacji urządzeń suszarniczych dla banku (...) Oddział w E.”, co miałoby dowodzić jego uczestnictwa w przestępnym procederze zmierzającym do wyłudzenia środków pieniężnych z (...) Banku (...) oraz Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W., gdyż: 1) na właściwym dokumencie z dnia 3 października 1997 r. widnieje wyłącznie jeden podpis zarządcy M. G. (1), zaś 2) dokument, o którym wspomina Sąd w uzasadnieniu wyroku z dnia 4 kwietnia 2016 r. stanowi natomiast sporządzony już przez bank w oparciu o przywołane wyżej zestawienia M. G. (1), załącznik do umowy zastawu rejestrowego z dnia 7 października 1997 r. (specyfikacja urządzeń suszarniczych), który rzeczywiście został podpisany przez S. G. (1) wyłącznie, jako zastawcę;

d) w realiach stanu faktycznego niniejszej sprawy nie sposób z całą pewnością twierdzić, że urządzenia suszarnicze w ogóle nie zostały zakupione przez F. G. (1), co miałoby mieć związek z wyceną przeprowadzoną po ich pożarze, analizą wyjaśnień F. G. (1) oraz M. G. (1), a nadto zeznań członków rodziny Z. F. (1), a to z uwag na fakt, iż pozostałe urządzenia na które miał być przeznaczony kredyt preferencyjne zostały w rzeczywistości zakupione i podlegały eksploatacji, wbrew twierdzeniom Sądu a quo ekspertyza szkodowa suszarni nie obejmowała całości wyposażenia suszarni, brak było ekspertyzy w odniesieniu do urządzeń suszarniczych w okresie przed pożarem, z uwagi na śmierć Z. F. (1) brak jest obecnie możliwości zweryfikowania wersji wydarzeń przedstawianych w odniesieniu do ew. zawartych z nim transakcji przez M. G. (1) oraz F. G. (1);

e) wbrew stanowisku Sądu Okręgowego w Warszawie na gruncie realiów stanu faktycznego niniejszej sprawy brak jest jakichkolwiek dowodów mogących wskazywać na to, by S. G. (1) już w chwili podpisywania umowy kredytowej z (...) Bankiem (...), Oddziałem w E. miął świadomość, iż nie dotrzyma warunków określonych w planie organizacji produkcji gospodarstwa rolnego, zaś późniejsze odstępstwa od tego dokumentu spowodowane były wyłącznie względami ekonomicznymi zaistniałymi na skutek zdarzeń, których nie sposób było wcześniej racjonalnie przewidywać;

2) błąd w ustaleniach stanowiących podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a polegający na pozbawionym podstaw przyjęciu, że oskarżony S. G. (1) nie poinformował, ani banku kredytującego, ani też Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. o wydzierżawieniu w dniu 20 sierpnia 1999 r. należącego do niego gospodarstwa rolnego w miejscowości M. M. F. i Z. F. (1), jak też o przeniesieniu własności tego gospodarstwa w dniu 31 lipca 2001 r. na swego brata F. G. (1), przez co wyłudził z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłaty do odsetek od tego kredytu w wysokości 149.513,27 zł

podczas gdy,

a) nie sposób uznać, by w 1998 r. rzeczywiście wydzierżawiono M. i Z. F. „całe gospodarstwo” rodzinne G., gdyż w owym czasie gospodarstwo to obejmowało grunty w M. - P., K., T. i F., a przedmiotem wspomnianej umowy dzierżawy była wyłącznie część gruntów w P.-M.;

b) to F. G. (1) miał w założeniu zajmować się wszelkimi kwestiami formalnymi związanymi chociażby z kwestią informowania banku o istotnych elementach mających znaczenie chociażby z punktu widzenia procedury przyznawania dopłat do kredytów preferencyjnych;

c) F. oraz S. G. (1) nie mieli obowiązku informowania banku o ew. przeniesieniu prawa własności do nieruchomości na F. G. (1), gdyż grunt na skutek tej transakcji „nie wyszedł" ze spółki rodzinnej, na której opierało się prowadzone przez G. gospodarstwo rolne;

IV. w zakresie czynów z pkt. IV-VII aktu oskarżenia, przypisanych S. G. (1):

1.  naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., mające wpływ na jego treść, poprzez dokonanie niepełnej, dowolnej oraz sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego w toku niniejszego postępowania materiału dowodowego, czego bezpośrednią konsekwencję stanowił błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia i mające wpływ na jego treść, a polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że:

1) S. G. (1) zlecał F. G. (1) przygotowanie podrobionych, sfałszowanych lub nierzetelnych umów, wniosków, informacji i oświadczeń mających stanowić dokumentację niezbędną do uzyskania kredytów rolniczych przez R. G. (2), T. N. (1), M. W. (1) i P. Ł. (1),

podczas gdy,

prawidłowa, zgodna ze wskazaniami logiki i doświadczenia życiowego, analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie daje żadnych podstaw do twierdzenia, że S. G. (1) w jakikolwiek sposób zlecał F. G. (1) przygotowanie dokumentacji niezbędnej do uzyskania kredytów przez ww. osoby, a co najwyżej do twierdzenia, że S. G. (1) miał wiedzę i świadomość, że F. G. (1) taką dokumentację przygotowuje, aby umożliwić ww. osobom uzyskanie kredytów rolniczych,

2) S. G. (1) zrealizował znamiona współsprawstwa do przestępstw zakwalifikowanych z 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., opisanych w pkt. IV-VII aktu oskarżenia i przypisanych mu w pkt. IV-VIII wyroku, w ten sposób, że działając wspólnie i w porozumieniu z F. G. (1) (czyny IV- VII) oraz: R. G. (2) (czyn IV), T. N. (1) (czyn V), M. W. (1) (czyn VI) i P. Ł. (1) (czyn VII), w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowych, zlecał F. G. (1) przygotowanie dokumentacji niezbędnej do uzyskania kredytów przez R. G. (2), T. N. (1), M. W. (1) i P. Ł. (1) w postaci podrobionych, sfałszowanych lub nierzetelnych umów, wniosków, informacji i oświadczeń, a w odniesieniu do T. N. (1), M. W. (1) i P. Ł. (1) również, mając świadomość, iż nie mają zamiaru prowadzenia działalności rolniczej, a jedynie są im potrzebne środki pieniężne w postaci kredytu o korzystnym oprocentowaniu na zakup od S. G. (1) nieruchomości rolnych) rekomendował ich jako kredytobiorców i pomógł im w uzyskaniu preferencyjnych kredytów rolniczych, czym doprowadził do wyłudzenia z (...) kredytów rolniczych na preferencyjnych warunkach dla R. G. (2), T. N. (1), M. W. (1) i P. Ł. (1), a w następstwie tego do wyłudzenia z (...) dopłat do odsetek od tych kredytów,

podczas gdy,

prawidłowa ocena zgromadzonego w ramach niniejszej sprawy materiału dowodowego musiałaby doprowadzić Sąd a quo do konstatacji, iż w realiach przedmiotowego postępowania brak jest jakichkolwiek podstaw, by oskarżonemu S. G. (1) przypisać odpowiedzialność za popełnienie w formie współsprawstwa w ramach czynu ciągłego przestępstw oszustwa w zbiegu z oszustwem kapitałowym opisanych w pkt. IV-VII aktu oskarżenia, w szczególności ze względu na to, iż nie sposób przyjąć, aby pomiędzy S. G. (1) a pozostałymi domniemanymi współsprawcami (F. G. (1), R. G. (2), T. N. (1), M. W. (1) i P. Ł. (1)) przed rozpoczęciem pierwszych zachowań składających się na poszczególne czyny ciągłe doszło do zawarcia jakiegokolwiek porozumienia, którego treścią byłoby przedstawienie nierzetelnej lub podrobionej dokumentacji celem wyłudzenia kredytów rolniczych na preferencyjnych warunkach i dopłat do odsetek od tych kredytów, jak i z uwagi na niemożność wskazania takiego zachowania lub zachowań po stronie S. G. (1), które dawałyby podstawę do przypisania mu odpowiedzialności karnej za przestępstwa opisane w pkt. IV-VII aktu oskarżenia popełnione w formie współsprawstwa, z uwagi na brak wskazania w jakim stosunku zachowanie lub zachowania S. G. (1) pozostawały do działań współoskarżonych (F. G. (1), R. G. (2), T. N. (1), M. W. (1), P. Ł. (1)), w szczególności, czy była to forma współsprawstwa dopełniającego, równoległego czy sukcesywnego, jakie było znaczenie zachowania lub

zachowań S. G. (1) w kontekście całokształtu działań przypisanych pozostałym oskarżonym (a w szczególności, czy zachowania te stanowiły realizację któregokolwiek ze znamion przedmiotowych przestępstwa z art. 286 § 1 w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.),

V. w zakresie czynu z pkt. XIX aktu oskarżenia, przypisanego R. G. (2):

naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., mające wpływ na jego treść, a polegające na wydaniu zaskarżonego wyroku również na podstawie ustaleń faktycznych niewynikających z całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a poczynionych z przekroczeniem granic dopuszczalnej swobody w ocenie dowodów, tj. w sposób dowolny, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, czego bezpośrednią konsekwencję stanowił, błąd w ustaleniach stanowiących podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a sprowadzający się do pozbawionego podstaw przyjęcia, że R. G. (2) wspólnie i w porozumieniu ze S. G. (1) i F. G. (1) wprowadziła w błąd (...) Bank (...), Oddział w E. i Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. i wyłudziła w ten sposób z (...) Banku (...) Oddział w E., w dniu 18 sierpnia 1997 r. kredyt rolniczy na preferencyjnych warunkach w kwocie 500.000 zł, a w następstwie tego oraz faktu, iż nie poinformowała kredytodawcy o tym, że nie rozpoczęła wskazanej w umowie kredytowej i przedstawionym biznesplanie działalności rolniczej, wyłudziła z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. dopłaty do odsetek od tego kredytu w wysokości 307.495,43 zł

podczas gdy,

prawidłowa, swobodna i dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie postępowania dowodowego nie pozostawia wątpliwości, co do tego, że:

1) jakkolwiek Sąd a quo uczynił oskarżoną współsprawcą do opisanego wyżej czynu zabronionego, to analiza pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia nie pozostawia wątpliwości co do tego, że tak naprawdę nie wykonała ona praktycznie żadnej czynności związanej z zawarciem, a następnie rozliczeniem kredytu na zakup m.in. urządzeń suszarniczych, poza podpisaniem nieistotnych z punktu widzenia konstrukcji zarzutu dokumentów w postaci oświadczenia kredytobiorcy, oświadczenie o sytuacji majątkowej oraz umowy kredytowej;

2) wszelkie dokumenty mającej w ocenie sądu skutkować wprowadzeniem banku w błąd, co do istotnych elementów przesądzających o powzięciu decyzji w przedmiocie rozporządzenia mieniem zostały wytworzone przede wszystkim przez M. G. (1), zaś ustalenia Sądu odnośnie ew. świadomości oskarżonej R. G. (2) w tym zakresie opierają się wyłącznie na niczym niepopartych domniemaniach;

3) nie ma wątpliwości co do tego, że również i w tym przypadku oskarżona R. G. (2) powierzyła kwestię przygotowania oraz obsługi dokumentów związanych z kredytem F. G. (1) i nawet jeśli doszło do ewentualnych zaniechań w zakresie monitorowania bieżącej sytuacji związanej z wykorzystaniem środków kredytowych, to nie może to automatycznie przesądzać o odpowiedzialności karnej za współdziałanie w popełnieniu czynu zabronionego.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego S. G. (1) oraz oskarżonej R. G. (2) od zarzutu popełnienia przypisanych im czynów zabronionych, względnie o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia i przekazanie niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.

Obrońca F. G. (1) zarzucił:

1) w zakresie pkt VIII;

a) mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania polegającą na dokonaniu sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego przez wyciągnięcie z niego wniosków niezgodnych z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania co do winy oskarżonego poprzez nieuprawnione wyinterpretowanie istnienia przestępnego porozumienia między wymienionymi w opisie czynu oskarżonymi, istnienia zamiaru wyłudzenia kredytu oraz dopłat do niego i tym samym osiągnięcia korzyści majątkowej, w sytuacji gdy swobodna ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że brak jest podstaw do dokonania pozytywnej weryfikacji zarzutu w tym zakresie z uwagi na jego niejednoznaczność w kwestii roli, jaką miałby odegrać oskarżony w przestępnym porozumieniu oraz jego świadomości co do działań zmierzających do uzyskania i rozliczenia kredytu,

b) mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania polegającą na dokonaniu sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego przez wyciągnięcie z niego niezgodnego z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania wniosku co do osiągnięcia przez oskarżonego korzyści majątkowej z dokonanego przestępstwa, w sytuacji gdy swobodna ocena materiału dowodowego prowadziłaby do wniosku, że oskarżony nie był dysponentem środków uzyskanych z kredytów i dopłat, zaś brak jest jakiegokolwiek dowodu wskazującego na partycypowania przez niego w uzyskanych w ten sposób kwotach,

c) mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania polegającą na dokonaniu sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego przez wyciągnięcie z niego wniosków niezgodnych z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania co do wpływu złożonej dokumentacji na decyzję kredytową Komisji Kredytowej, w sytuacji gdy swobodna ocena materiału dowodowego prowadziłaby do wniosku, że dokumentacja została przedłożona już po przyznaniu kredytu i nie miał na nią wpływu, niwecząc co najmniej w przypadku kredytu konieczny dla przypisania przestępstwa oszustwa związek przyczynowy, i, w konsekwencji,

d) przyjęty za jego podstawę błąd w ustaleniach faktycznych, przejawiający się w dowolnym ustaleniu, że oskarżony, działając wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi w zamiarze osiągnięcia korzyści majątkowych, doprowadził do wyłudzenia kredytu preferencyjnego, stanowiącego mienie znacznej wielkości oraz osiągnął z tego przestępstwa korzyść majątkową, co skutkowało bezpodstawne uznanie, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił znamiona przypisanego mu czynu i uznanie go winnym jego popełnienia, jak również uznanie, że zachodzi podstawa do orzeczenia kary grzywny.

W razie niepodzielenia przez Sąd odwoławczy zarzutów mogących skutkować zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu w tym zakresie czynu, wskazuję następujące uchybienie:

e) naruszenie prawa materialnego w postaci art. 4 § 1 k.k. przez niezastosowanie się do wynikającego z niego nakazu stosowania ustawy względniejszej dla sprawcy przez zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemu czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i przez to niezakwalifikowanie tegoż czynu wg. względniejszego stanu prawnego, obowiązującego na gruncie ustawy poprzednio obowiązującej przed 1 września 1998 roku jako czynu z art. 205 § 1 d.k.k. w zb. z art. 3 § 1 u.o.o.g. w zw. z art. 10 § 1 d.k.k. w zw. z art. 58 d.k.k., co jest uzasadnione wobec niższego wymiaru kary przewidzianego przez ustawę uprzednio obowiązującą - do 5 lat pozbawienia wolności - niż w przypadku ustawy obowiązującej na dzień wydania wyroku, która przewiduje zagrożenie do 8 lat pozbawiania wolności co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, gdyż uniemożliwiło uchylenie zaskarżonego wyroku w tej części i umorzenie postępowania na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. z uwagi na zaistnienie po rozpoczęciu przewodu sądowego negatywnej przesłanki procesowej w postaci przedawnienia karalności wobec oskarżonego w 15 lat po jego popełnieniu, tj. 1 czerwca 2012 roku.

2) w zakresie pkt IX – XIV;

a) mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania polegającą na dokonaniu sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego przez wyciągnięcie z niego wniosków niezgodnych z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania co do winy oskarżonego poprzez nieuprawnione wyinterpretowanie istnienia przestępnego porozumienia między wymienionymi w opisie czynu oskarżonymi, istnienia zamiaru wyłudzenia kredytu oraz dopłat do niego i tym samym osiągnięcia korzyści majątkowej, w sytuacji gdy swobodna ocena materiału dowodowego prowadziłaby do wniosku, że brak jest podstaw do dokonania pozytywnej weryfikacji zarzutu w tym zakresie z uwagi na jego niejednoznaczność w kwestii roli, jaką miałby odegrać oskarżony w przestępnym porozumieniu oraz jego świadomości co do działań zmierzających do uzyskania i rozliczenia kredytu,

b) mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania polegającą na dokonaniu sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego przez wyciągnięcie z niego niezgodnego z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania wniosku co do osiągnięcia przez oskarżonego korzyści majątkowej z dokonanego przestępstwa, w sytuacji gdy swobodna ocena materiału dowodowego prowadziłaby do wniosku, że oskarżony nie był dysponentem środków uzyskanych z kredytów i dopłat, zaś brak jest jakiegokolwiek dowodu wskazującego na partycypowania przez niego w uzyskanych w ten sposób kwotach,

c) mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania polegającą na dokonaniu sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego przez wyciągnięcie z niego wniosków niezgodnych z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania co do wpływu złożonej dokumentacji na decyzję kredytową Komisji Kredytowej, w sytuacji gdy swobodna ocena materiału dowodowego prowadziłaby do wniosku, że dokumentacja każdorazowo została przedłożona już po przyznaniu kredytu i nie miał na nią wpływu, niwecząc co najmniej w przypadku kredytu konieczny dla przypisania przestępstwa oszustwa związek przyczynowy, i, w konsekwencji,

f) przyjęty za jego podstawę błąd w ustaleniach faktycznych, przejawiający się w dowolnym ustaleniu, że oskarżony, działając wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi w zamiarze osiągnięcia korzyści majątkowych, doprowadził do wyłudzenia kredytów preferencyjnych, stanowiących mienie znacznej wielkości, oraz osiągnął z tych przestępstw korzyści majątkowe, co skutkowało bezpodstawne uznanie, że oskarżony swymi zachowaniami wypełnił znamiona przypisanych mu czynów i uznanie go winnym ich popełnienia, jak również uznanie, że zachodzi podstawa do orzeczenia kary grzywny.

3) w zakresie pkt. XXII:

a) naruszenie prawa materialnego w postaci art. 4 § 1 k.k. przez niezastosowanie się do wynikającego z niego nakazu stosowania ustawy względniejszej dla sprawcy przez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej grzywny na podstawie art. 85 § 1 oraz 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1,2 oraz 2b k.k. i przez to niezastosowanie ustawy względniejszej dla sprawcy, obowiązującej przed 8 sierpnia 2010 roku, tj. od dnia wejścia w życie ustawy nowelizującej z dnia 5 listopada 2009 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny wykonawczy, ustawy - Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 206, poz. 1589), na mocy której liczbę stawek dziennych zwiększono z 2000 do obecnych 3000, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, wpływając na zwiększenie o 1000 stawek wymiaru kary łącznej grzywny.

W konkluzji skarżący wniósł o:

I.  w zakresie czynu z pkt VIII:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

ewentualnie

2)  uchylenie zaskarżonego wyroku w tej części i umorzenie postępowania na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. z uwagi na zaistnienie po rozpoczęciu przewodu sądowego negatywnej przesłanki procesowej w postaci przedawnienia karalności wobec oskarżonego.

W przypadku niepodzielnia zarzutów co do winy oskarżonego oraz obrazy prawa materialnego, wnoszę o uchylenie rozstrzygnięcia w zakresie orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny.

II. w zakresie czynów z pkt. IX -XIV:

1) zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

ewentualnie

2) uchylenie zaskarżonego wyroku w tej części przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

W przypadku niepodzielnia zarzutów co do winy oskarżonego, wnoszę o uchylenie rozstrzygnięcia w zakresie orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny.

III. w zakresie rozstrzygnięcia z pkt XXII:

1)  złagodzenie wymiaru orzeczonej kary grzywny o 1000 stawek dziennych.

Obrońca P. Ł. (1) i T. N. (1) zarzucił wyrokowi:

1. mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez dokonanie oceny zebranych dowodów z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań doświadczenia życiowego, w konsekwencji wyprowadzenie nieprawidłowych wniosków i przez to dowolne oraz nie uzasadnione należycie uznanie:

- że oskarżeni P. Ł. (1) i T. N. (1) działali ze z góry powziętym zamiarem doprowadzenia (...) Banku (...) Oddział w E. i Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytów oraz dopłat do udzielonych im kredytów, w sytuacji gdy zachodzący po ich stronie brak wiedzy i doświadczenia w tym zakresie oraz fakt niezajmowania się przez nich osobiście przygotowaniami do udzielenia tych kredytów, a także niejednoznaczne zapisy w umowach kredytowych i okoliczności ich zawarcia, a nadto fakt, że w miarę możności dokonywali bądź dokonali spłaty rat kredytu prowadzi do wniosku, że działali oni z zamiarem spłaty zaciągniętych kredytów oraz realizacji przyjętych na siebie zobowiązań, a tym samym nie wprowadzili świadomie w błąd wyżej wskazanych podmiotów co do swoich zamiarów,

- że oskarżeni P. Ł. (1) i T. N. (1) mieli świadomość faktu podrabiania ich podpisów na dokumentach składanych w ich imieniu w (...) Banku (...) Oddział w E., a tym samym, że posługiwali się dokumentami sfałszowanymi lub nierzetelnymi,

- że dokonane przez (...) Bank (...) Oddział w E. wydatkowanie kredytów wskutek zawarcia z oskarżonymi P. Ł. (1) i T. N. (1) umów kredytowych było po stronie wymienionego banku rozporządzeniem niekorzystnym I w sytuacji gdy kredyty te zostały w terminie spłacone, względnie rozliczone z ustanowionych zabezpieczeń, a treść zawartych umów kredytowych nie dawała bankowi prawa do ich wypowiedzenia i żądania zwrotu kwot wypłaconego kredytu w razie nieuruchomienia przez kredytobiorcę przedsięwzięcia określonego w biznesplanie, a nadto bank otrzymał wynagrodzenie od tychże kredytów w postaci odsetek, a w konsekwencji błędne uznanie, że oskarżeni dopuścili się przestępstwa oszustwa na szkodę wymienionego banku, 

2. mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dowolne, nie mające oparcia w zgromadzonych dowodach uznanie, że oskarżony P. Ł. (1) zawierając w imieniu swojej żony umowę dzierżawy z dnia 20 maja 1997r ze S. G. (1) -wiedział że umowa ta zostanie przez S. G. (1) wykorzystana do uzyskania kredytu bankowego, w sytuacji gdy brak jest na to bezpośrednich dowodów, a dowody pośrednie w postaci późniejszego wystąpienia o zwolnienie z podatku rolnego przez M. G. (1) czy też niewiedza M. Ł. (1) o fakcie zawarcia tej umowy, w żaden sposób nie przesądza o świadomości P. Ł. co do zamiarów S. G., w sytuacji gdy P. Ł. był słusznie przekonany o ważności i skuteczności zawieranej umowy,

3. mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art.413 § 2 pkt 1 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.:

- poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynów XX i XXIII przypisywanych odpowiednio P. Ł. i T. N. art. 270 § 1 k.k. z jednoczesnym pozostawieniem w opisie tych czynów zapisu, że oskarżeni ci posłużyli się sfałszowanymi dokumentami, co powoduje zaistnienie sprzeczności między opisami tych czynów, ich kwalifikacją prawną i pisemnym uzasadnieniem wyroku w tej części, a w konsekwencji niemożnością ustalenia za jaki czyn ostatecznie oskarżeni ci zostali skazani,

- poprzez przyjęcie w pisemnym uzasadnieniu wyroku, że określony w wyroku czas popełnienia czynów XX i XXIII przez oskarżonych P. Ł. i T. N. uzasadniony jest niepoinformowaniem przez nich pokrzywdzonego banku i agencji o niepodjęciu działalności rolniczej co wobec niezakwalifikowania tych czynów z art. 297 § 2 k.k. w konsekwencji sprawia, że zachodzi sprzeczność między uzasadnieniem a sentencją wyroku, co rodzi niemożność ustalenia za jaki czyn oskarżeni w tych datach zostali skazani i na czym miałby on polegać,

4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że umowa dzierżawy z dnia 20 maja 1997 r. zawarta w imieniu żony przez P. Ł. (1) ze S. G. (1) była z mocy prawa nieważna, a przez to nierzetelna, i oparcia na tej podstawie poglądu, że służyła ona do popełnienia oszustwa, w sytuacji gdy wskazana umowa była ważna i skuteczna, a tym samym nie mogła służyć do popełnienia wyłudzenia, a posłużenie się nią nie było posłużeniem się dokumentem nierzetelnym,

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych, względnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Prokurator zarzucił wyrokowi:

1.  obrazę przepisu prawa materialnego, tj. art. 46§ 1 kk poprzez brak obligatoryjnego orzeczenia wobec wszystkich oskarżonych o obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, w sytuacji złożenia stosownego wniosku przez uprawnionego, tj. oskarżyciela publicznego. 

W konkluzji wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonych obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej ich przestępczymi czynami.

Prokurator nie wnosił o sporządzenie uzasadnienia wyroku na piśmie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonych S. G., F. G., P. Ł., T. N. okazały się skuteczne, w tym zakresie w którym sam fakt ich wniesienia - przy uwzględnieniu argumentów zawartych w pkt 3a) apelacji obrońcy oskarżonego F. G. (1) – spowodował zmianę wyroku w kierunku korzystnym dla ww. oskarżonych.

Obrońca oskarżonego F. G. trafnie zauważył, że wobec niezastosowania się do nakazu stosowania ustawy względniejszej z art. 4 § 1 k.k. Sąd wymierzył temu oskarżonemu karę łączną grzywny opierając się o ustawę nowelizującą Kodeks karny z dniem 8 sierpnia 2010 r. (ustawa z 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy Kodeks karny … oraz niektórych innych ustaw – Dz. U. 206 poz. 1589) – w wysokości 3.000 stawek dziennych - podczas gdy na podstawie ustawy względniejszej (obowiązującej przed 8 sierpnia 2010 r.) mógł wymierzyć temu oskarżonemu grzywnę w maksymalnym rozmiarze tylko do 2.000 stawek dziennych. Z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. nowelizującej Kodeks karny (8 sierpnia 2010 r.) górny próg zagrożenia grzywną odnośnie przestępstw opisanych w wyroku wzrósł z 2.000 do 3.000 stawek dziennych grzywny, przy zastosowaniu obostrzeń o których mowa w art. 309 k.k.

Powyższa ustawa nowelizująca wprowadziła też przepis art. 86 § 2b) k.k. pozwalający na wymierzenie - w przypadku łączenia grzywny obostrzonej (na podstawie art. 309 k.k.), z grzywnami co do których nie stosowano obostrzeń - kary łącznej grzywny w wysokości 4.500 stawek. Przed 8 sierpnia 2010 r. tego rodzaju uregulowanie nie istniało, co dodatkowo przemawia za słusznością stanowiska co do braku możliwości wymierzenia za czyny przypisane F. G. kary łącznej grzywny przekraczającej 2.000 stawek. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny - stosując wobec F. G. i pozostałych oskarżonych art. 4 § 1 k.k. i tym samym przyjmując stan prawny sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 5 listopada 2009 r. - wyeliminował z podstawy wymiaru kar łącznych grzywny, orzeczonych wobec S. G. i F. G., art. 86 § 2b k.k. Jednocześnie Sąd uznał za stosowne wyeliminować z podstawy prawnej wymiaru grzywien, przepisu pozwalającego na fakultatywne obostrzenie kary grzywny, tj. art. 309 k.k. W efekcie, w związku z zastosowaniem ustawy względniejszej dla oskarżonych w zakresie dotyczącym orzekania grzywien, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok i znacząco obniżył zarówno kary jednostkowe jak i kary łączne grzywny, uwzględniając zasady sądowego wymiaru kar opisane w art. 53 k.k. oraz wszelkie okoliczności istotne dla określenia wysokości kary grzywny.

W pozostałej części zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy i w tym też zakresie apelacje obrońców oskarżonych nie zasługiwały na uwzględnienie.

Ponieważ zarzuty podnoszone w apelacjach w znacznej mierze dotykają analogicznych problemów, wskazanym jest w tym zakresie, ich łączne omówienie.

Za nietrafne w szczególności uznać należy podniesione we wszystkich apelacjach zarzuty obrazy art. 7 i 410 k.p.k., a w apelacji obrońcy R. Ł. i T. N. dodatkowo zarzut obrazy art. 424 § 1 k.p.k. i 413 § 2 pkt 1 k.p.k. oraz powiązane z nimi zarzuty błędnych ustaleń faktycznych.

Na wstępie wypada stwierdzić, że Sąd I instancji przeprowadził staranne i wnikliwe postępowanie dowodowe, skutecznie realizując obowiązek wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy.

Wszelkie istotne dla rozstrzygnięcia tej sprawy dowody i okoliczności ujawnione w toku postępowania, zarówno korzystne dla oskarżonych jak i przemawiające na ich niekorzyść zostały przez Sąd I instancji wszechstronnie zbadane, rozważone i poddane dokładnej analizie, a na tej podstawie Sąd ten poczynił bezbłędne ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę oskarżonych w zakresie przypisanych im w wyroku czynów.

Ocena materiału dowodowego poczyniona przez Sąd I instancji, która jest oceną kompletną i wszechstronną, pozostaje w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów logicznych i faktycznych, a zatem nie przekracza granic oceny swobodnej, zakreślonych w art. 7 k.p.k.

Podnieść przy tym wypada, że Sąd I instancji, w ramach pisemnych motywów wyroku, wskazał w sposób wyjątkowo precyzyjny i szczegółowy, które fakty uznaje za udowodnione lub nieudowodnione, należycie oceniając dowody na których się w tej mierze oparł oraz wyjaśniając wyczerpująco, dlaczego odrzucił dowody przeciwne a także wyjaśniając należycie podstawę prawną poszczególnych rozstrzygnięć.

W takiej sytuacji kontrola instancyjna w pełni uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje, zgodnie z regułą z art. 410 k.p.k., pełne oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu okoliczności i dowodów ujawnionych w toku postępowania.

Reasumując uznać należy, że w przeprowadzonym postępowaniu pierwszoinstancyjnym jak i w ocenie zebranych dowodów, Sąd Apelacyjny nie dostrzegł obrazy przepisów ustawy karnoprocesowej (w tym przepisów art. 7, 410, 424 § 1 k.p.k. i 413 § 2 k.p.k. wskazanych w apelacjach obrońców oskarżonych), która mogłaby mieć wpływ na treść wyroku, zaś całokształt ujawnionego  materiału dowodowego i okoliczności sprawy stanowił należytą podstawę do poczynienia przez Sąd I instancji kompletnych i prawidłowych ustaleń faktycznych.

W związku z tym, za bezzasadne uznać należy zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, sformułowane we wszystkich omawianych apelacjach.

Co do apelacji obrońcy oskarżanego S. G. (1) dodatkowo odnotować należy, że podniesione tam zarzuty popełnienia błędu w ustaleniach faktycznych w wyniku naruszenia reguł z art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k. oraz wywody, które mają je uzasadniać (pkt I – V apelacji) sprowadzają się w istocie do bezskutecznej polemiki z trafnymi ocenami i ustaleniami dokonanymi przez Sąd I instancji.

W szczególności na akceptację nie zasługuje stanowisko skarżącego (z pkt I apelacji), które kwestionuje ustalenie zaskarżonego wyroku wskazujące, że S. G. (1) wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami wprowadził w błąd (...) Bank (...) ( (...)) oraz Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa ((...)), przedstawiając dokumentację w postaci podrobionych rachunków i wyłudzając w ten sposób preferencyjny kredyt rolniczy i dopłaty do odsetek do tego kredytu.

Jak bowiem wynika z bezbłędnych ustaleń zawartych na str. 32 – 33 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, F. G. (1) złożył w dniu 22 listopada 1996 r. w (...) wniosek o kredyt na zakup m. in. nawozów sztucznych w łącznej kwocie 208.000 zł. Kredyt ten został w przeważającej części rozliczony poprzez przedstawienie podrobionych rachunków uproszczonych, wystawionych w dniach 9 października 1996 r.,
7 października 1996 r., 4 października 1996 r. i 27 września 1996 r.

Nie ulega zatem wątpliwości, że zarówno w dacie składania ww. wniosków (22 listopada 1996 r.), jak i tym bardziej w dniu podpisania umowy kredytowej przez S. G., współsprawcy (w tym S. G.) obejmowali swoją świadomością fakt, iż przyznany kredyt będzie pokryty fikcyjnymi rachunkami.

W tej sytuacji jest oczywistym, że S. G. (1), zawierając w dniu 27 listopada 1996 r. umowę o kredyt preferencyjny przeznaczony na zakup środków do produkcji rolnej i jednocześnie wiedząc, iż rachunki dokumentujące wykorzystanie tegoż kredytu są podrobione, doprowadził (...) S.A. oraz (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie tych instytucji w błąd. Działanie S. G. i pozostałych współsprawców (F. G. i M. G.), wywołało w świadomości pracowników pokrzywdzonych instytucji fałszywe wyobrażenie o rzeczywistym stanie rzeczy, w następstwie czego przedstawiono oskarżonemu do dyspozycji kredyt preferencyjny oraz przyznano mu dopłaty do odsetek od tegoż kredytu.

Wbrew stanowisku skarżącego, uznać też należy, że gdyby pokrzywdzone instytucje nie pozostawały w błędzie, co do zamiaru rozliczania się przez oskarżonych z kredytu za pomocą podrobionych rachunków tj. rachunków nie odzwierciedlających rzeczywistego wykorzystania środków uzyskanych z tegoż kredytu, to nie doszłoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez te instytucje.

Sąd I instancji w sposób wyjątkowo wnikliwy i wyczerpujący przeanalizował całokształt okoliczności istotnych dla dokonania trafnych ustaleń w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu S. G. w pkt I wyroku, wskazujących, iż oskarżony ten wyczerpał swoim działaniem znamiona przestępstwa opisanego w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. W szczególności na pełną aprobatę, wbrew zastrzeżeniom skarżącego, zasługuje obszerna argumentacja Sądu I instancji, dotycząca stanu świadomości oskarżonego S. G. w momencie popełnienia ww. czynu (str. 66 – 68 uzasadnienia wyroku). Z wyjaśnień współoskarżonych F. G. i P. Ł. wynika na przykład, że S. G. omawiał wszystkie sprawy dotyczące kredytów z F. G. i R. G. oraz że był doskonale zorientowany i starał się kontrolować to co się działo w gospodarstwie. W efekcie nie sposób uznać, iż nie wiedział on o tym co robią w jego imieniu współoskarżeni (F. G. i M. G.) tym bardziej, że to właśnie S. G. był osobą dobrze zorientowaną w problematyce uzyskiwania kredytów preferencyjnych i zachęcającą innych do brania tego rodzaju kredytów.

Co do zarzutu z pkt II apelacji, odnoszącego się do czynu przypisanego oskarżonemu S. G. w pkt II wyroku stwierdzić należy, że jest on w całej rozciągłości bezzasadny, zarówno w części dotyczącej naruszenia przepisów regulujących postępowanie karne, jak i dotyczącej wadliwych ustaleń faktycznych. Drobiazgowa analiza i wnikliwa ocena dowodów, odzwierciedlona na str. 70 – 79 pisemnych motywów wyroku ,została w pełni zaakceptowana przez Sąd odwoławczy, jako zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego a zatem nie na potrzeby powtarzania zawartych tam rozważań Sądu I instancji.

Sąd I instancji, wbrew twierdzeniom zawartym w zarzucie pkt II, trafnie wykazał, w oparciu o istotny w tym zakresie materiał dowodowy, że oskarżony S. G., wspólnie i w porozumieniu z innymi sprawcami, wprowadził w błąd (...) oraz (...) – przedstawiając nierzetelną umowę dzierżawy z 20 maja 1997 r. (zawartą bez wiedzy i zgody właściciela nieruchomości tj. Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz bez wiedzy i zgody jej posiadacza tj. M. Ł. (1)) – w następstwie czego nie posiadając tytułu prawnego do ww. nieruchomości, wyłudził kredyt na preferencyjnych warunkach od (...) i dopłaty do odsetek od tego kredytu od (...). S. G., zgodnie z poprawnym rozumowaniem Sądu I instancji - wiedząc, że Agencja Nieruchomości Rolnych (ANR) użyczyła M. Ł. nieruchomość na okres półroczny i że na wydzierżawienie tej nieruchomości, zwłaszcza na czas przekraczający ww. okres (tj. na 1 rok), niezbędna je zgoda ANR – przedstawił bankowi umowę dzierżawy mającą jednoznacznie nierzetelny charakter, a tym samym doprowadził obie ww. instytucje do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Sąd I instancji słusznie podniósł, że również postępowanie oskarżonych – w tym oskarżonego S. G., będącego beneficjentem uzyskanego z (...) kredytu preferencyjnego oraz dopłat do odsetek z (...) – już po uzyskaniu kredytu (niepoinformowanie ANR i Urzędu Gminy w K., niezłożenie umowy użyczenia) dodatkowo świadczy o tym, iż działali oni z zamiarem wprowadzenia (...) i (...) w błąd i w efekcie, wyłudzenia ww. kredytu i dopłat. W tym stanie rzeczy zarzuty podniesione w pkt II apelacji, kwestionujące ustalenia Sądu I instancji dotyczące czynu przypisanego oskarżonemu S. G. w pkt II wyroku, uznać należy za bezzasadne.

Podobnie pozbawione podstaw okazały się zarzuty z pkt III apelacji, dotyczące czynu z pkt III wyroku. Również bowiem w tym zakresie apelacja zawiera jedynie polemikę z prawidłowymi ocenami i ustaleniami Sądu I instancji, która sprowadza się w istocie do przedstawienia własnej subiektywnej wersji wydarzeń, wskazującej, że S. G. nie jest współsprawcą czynu przypisanego mu w pkt III wyroku, a jego wyjaśnienia są w tej mierze w pełni wiarygodne. Tymczasem Sąd I instancji, w sposób przekonujący i logiczny, wykazał, w oparciu o całokształt istotnych w tym zakresie dowodów, że S. G. był (jak już wcześniej powiedziano) w pełni zorientowany w kwestiach dotyczących kredytów, w tym kredytu, który miał być przeznaczony na zakup urządzeń suszarniczych. Przy tym, wbrew oczekiwaniom skarżącego, o niewiarygodności wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie świadczy fakt podpisania przez niego specyfikacji tych urządzeń niezależnie od tego czy była to specyfikacja załączona do umowy sprzedaży z dnia 3 października 1997 r. czy też załącznik do umowy zastawu z dnia 7 października 1997 r.

Nadto Sąd I instancji trafnie ustalił, że oskarżony S. G., zawierając i realizując umowę kredytową zakup urządzeń suszarniczych z bankiem (...), miał świadomość tego, iż jej podstawy nie stanowią rzetelne dokumenty, co dotyczy zarówno planów organizacji produkcji gospodarstwa rolnego, jak i dokumentów związanych wprost z fikcyjną umową zakupu tych urządzeń tj. nierzetelnych rachunków i dowodu wpłaty.

Słusznie Sąd I instancji podniósł, że dodatkowymi elementami przemawiającymi za tym, iż oskarżony S. G. obejmował swoją świadomością wszystkie znamiona przypisanego mu w pkt III wyroku przestępstwa, w tym w szczególności, że wiedział, iż umowa zakupu ww. urządzeń ma fikcyjny charakter są, z jednej strony, treść opinii biegłego rzeczoznawcy wskazująca na zawyżenie wartości ubezpieczenia urządzeń suszarniczych, a drugiej strony, fakty późniejszego wydzierżawiania oraz sprzedaży ziemi i sprzętu, przy jednoczesnym niewypełnieniu obowiązku powiadomienia banku o ww. okolicznościach, a także fakt przedstawienia w banku przez oskarżonych ewidentnie nieprawdziwych sprawozdań z rachunkowości rolnej w M..

Co do zarzutu z pkt IV apelacji stwierdzić należy, że wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd I instancji również w zakresie czynu z pkt IV, V, VI i VII aktu oskarżenia, ocenił materiał dowodowy obciążający
S. G. w sposób wyjątkowo wnikliwy oraz respektujący zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, zaś poczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne wskazują jednoznacznie na wyczerpanie przez oskarżonego każdorazowo, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, znamion przestępstw opisanych w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Podzielając w tej mierze prawidłową i wyczerpująca analizę i ocenę materiału dowodowego (str. 92 – 120 uzasadnienia) uznać należy, że całokształt bezbłędnie ustalonych w niniejszej sprawie faktów i okoliczności pozwala na stwierdzenie, iż oskarżony S. G. jest jednym ze współsprawców czynów przypisanych mu w pkt IV – VIII wyroku.

Trafne są w szczególności ustalenia, że S. G. był aktywnie działającym właścicielem rodzinnego gospodarstwa, podejmował decyzje konsultując się z bratem F. G. (1), odgrywał wiodącą rolę w wyłudzaniu kredytów preferencyjnych, miał kluczową rolę w załatwieniu tych kredytów z uwagi na znajomość z dyrektorem oddziału (...). D., że był finalnym beneficjentem uzyskanych kredytów oraz w praktyce zakupu kombajnu określonego w pkt IV aktu oskarżenia, że rekomendowały poszczególne osoby z pkt V – VII ww. (P. Ł., T. N., M. W.) w (...) do otrzymania kredytów, wykorzystywał swoje kontakty aby umożliwić im otrzymanie kredytów i ułatwić kwestie dotyczące kontroli, że wiedział, iż kredyt określony w pkt IV a/o będzie przeznaczony na zakup sprzętu rolniczego, użytkowanego wbrew postanowieniom umowy kredytowej, że miał wiedzę o tym, iż jego brat F. rozporządza samodzielnie jego mieniem, podpisując zamiast niego istotne dokumenty, w tym umowy sprzedaży (z pkt V – VII a/o) jego gruntów rolnych na rzecz M. W., P. Ł. i T. N. a także, że wiedział, iż ww. nabywcy nie zamierzają podjąć na powyższych gruntach działalności (podobnie jak jego żony R. G. na gruntach opisanych w pkt IV a/o), że S. G. był „spiritus movens” kupowania od niego ww. nieruchomości i że w konsekwencji wraz z bratem „nakręcał” całą machinę wyłudzania kredytów (str. 100, 106, 109, 111, 112, 115 uzasadnienia wyroku).

Analizując powyższe fakty, Sąd w sposób logiczny wykazał, że S. G., wspólnie z innymi osobami, wprowadzał w błąd (...) w E., odnośnie braku podstaw do uzyskania kredytu przez R. G. oraz odnośnie prowadzenia gospodarstwa na gruntach określonych w pkt IV a/o, poprzez przedstawienie w banku nierzetelnych dokumentów wskazujących na zamiar uruchomienia gospodarstwa (którego nikt w istocie nie chciał uruchomić), a także - odnośnie czynów z pkt V – VII a/o - że rola S. G. wraz z F. G. sprowadzała się do wykorzystywania kontaktów S. G., by wyłudzić wespół z P. Ł., T. N., M. W., kredyty preferencyjne z (...), których finalnym beneficjentem był S. G.. S. G. był współorganizatorem całego procederu wyłudzania nienależnych kredytów preferencyjnych i zachęcał do zakupów nieruchomości rolnych innych oskarżonych, organizował ich realizację oraz oferował pomoc w ich nabyciu przy wykorzystaniu kredytu preferencyjnego (str. 50).

W świetle powyższych okoliczności uznać należy, że ustalenia faktyczne Sądu I instancji poczynione w niniejszym postępowaniu, w zakresie zarzutów z pkt IV – VII a/o, nie są obarczone błędami i że pozwalają na jednoznaczne stwierdzenie, iż S. G. wypełnił swoim działaniem znamiona czynów opisanych w pkt IV – VII zaskarżonego wyroku.

Bezzasadny jest też zarzut z pkt 4 a/o apelacji, w części dotyczącej R. G. (2) .

Wskazany wyżej materiał dowodowy, w zakresie dotyczącym zarzutu z pkt IV a.o. (a więc i odpowiednio z pkt XI, XVII, XIX i XXI a.o.), dostarczył bowiem, po skrupulatnej analizie i prawidłowej ocenie Sądu I instancji, stabilną podstawę do przyjęcia bezbłędnych ustaleń faktycznych, wskazujących w sposób niewątpliwy na sprawstwo i winę oskarżonej R. G. (2) odnośnie czynu przypisanego jej w pkt XVI wyroku, słusznie zakwalifikowanego jako przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Jednocześnie Sąd I instancji zasadnie uznał za niewiarygodne wyjaśnienia R. G., że nie była ona świadoma tego w jakim rzeczywiście celu brany jest kredyt z dotacjami (...) oraz, tego, iż kredyt ten nie był wykorzystany zgodnie z przeznaczeniem (str. 95).

W konsekwencji Sąd ten wykazał w sposób logiczny i przekonujący, że R. G., zawierając z (...) umowę kredytową (preferencyjną), wiedziała, że podstawową jej powinnością było uruchomienie gospodarstwa rolnego, że część składanych w związku z kredytem dokumentów jest sfałszowana, że cały zakupiony z kredytu sprzęt będzie wykorzystany w gospodarstwie rolnym w M. i tym samym wykazał, że już wówczas oskarżona nie miała zamiaru rozpoczęcia działalności rolniczej zgodnie z ww. umową (poprzez m. in. używanie ww. sprzętu w G. i w R.).

Dodatkowo, jak słusznie przyjął Sąd I instancji, o zamiarze wyłudzenia kredytu od (...) i dopłat od odsetek w AMRiR poprzez wprowadzenie ww. instytucji w błąd przez oskarżoną i pozostałych współsprawców, świadczyła okoliczność, że oskarżona nie informowała tychże instytucji, ani o fakcie niepodjęcia wskazanej w umowie działalności rolniczej, ani też o fakcie zwrotu zakupionego z kredytu kombajnu i użyczenia zakupionego w ten sposób ciągnika. W tej sytuacji, stanowisko skarżącego, iż R. G. nie można przypisać sprawstwa czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. - z uwagi na niepodejmowanie przez nią czynności związanych z zawarciem umowy kredytowej i rozliczaniem kredytu oraz z uwagi na wytwarzanie dokumentów dotyczących kredytu przez M. G. a także obsługiwanie kwestii związanych z kredytem przez F. G. - nie zasługuje na akceptację.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego F. G. (1) , przypomnieć należy, że zasadny okazał się jedynie zarzut obrazy prawa materialnego – tj. art. 4 § 1 k.k. (z pkt 3 apelacji), zaś pozostałe zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. (z pkt 1 i 2 apelacji) powiązane z zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych [pkt 1d), pkt 2 f)] oraz alternatywny zarzut obrazy prawa materialnego z pkt 1e) apelacji, nie zasługiwały na uwzględnienie.

Co do zarzutu pkt 1 apelacji, dotyczącego czynu z pkt VIII aktu oskarżenia, podnieść należy, że w pełnym zakresie zachowują aktualność uwagi z zawarte w rozważaniach Sądu odwoławczego, poświęconych zarzutowi obrońcy oskarżonego S. G. w zakresie tożsamego czynu opisanego w pkt I aktu oskarżenia. Należy zatem jeszcze raz podkreślić, że analiza treści i dat sporządzania rachunków przedłożonych przez oskarżonych w ramach rozliczenia kredytu (rachunku z 27 września 1996 r., 7 października 1996 r., 4 października 1996 r., 9 października 1996 r.) na zakup nawozów sztucznych, wskazuje jednoznacznie, że już w dacie składania wniosku kredytowego wytworzonego przez F. G. (22 listopada 1996 r.) i tym bardziej, w dacie podpisania umowy kredytowej, oskarżeni działający wspólnie i w porozumieniu, w tym również F. G., mieli pełną świadomość tego, że kredyt będzie rozliczany fikcyjnymi rachunkami.

Tym samym ustalenia Sądu I instancji, co do roli oskarżonych (w tym F. i S. G.) w przestępczym porozumieniu, mającym na celu doprowadzenie (...) oraz (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, poprzez wprowadzenia w błąd tych instytucji, nie budzą jakichkolwiek wątpliwości. Jest też oczywistym, że oskarżony F. G. działał w tym przypadku w celu osiągnięcia korzyści majątkowych dla siebie lub też dla swojego brata S. G., który był bezpośrednim beneficjentem umowy kredytowej.

W konsekwencji za w pełni zasadną uznać należy, przyjętą przez Sąd I instancji kwalifikację prawną tegoż czynu, jako przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Stawiając alternatywny zarzut obrazy prawa materialnego (art. 4 § 1 k.k.), skarżący zdaje się nie dostrzegać tego, że jak trafnie ustalił Sąd I instancji, oskarżony dopuścił się czynu z art. 286 § 1 k.k. w stosunku do mienia znacznej wartości tj. w wysokości obejmującej łącznie nienależny kredyt preferencyjny w kwocie 208.000 zł oraz dopłaty do odsetek od tego kredytu w kwocie 9.905 zł. Kwoty te, zarówno w świetle ustawy karnej obecnie obowiązującej jak i na gruncie kodeksu karnego z 1969 r., stanowiły mienie znacznej wartości, a zatem w powyższym aspekcie nie może być mowy o naruszeniu art. 4 § 1 k.k. Czyn przypisany oskarżonemu w pkt VIII wyroku, zarówno przy kwalifikacji z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. jak i według kwalifikacji z ustawy uprzednio obowiązującej tj. z art. 205 § 2 ¹ d.k.k., stanowi występek zagrożony karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności. Zatem, stosownie do art. 101 § 1 pkt 2a k.k. w zw. z art. 102 k.k., występek ten przedawnia się po 25 latach od jego popełnienia (15 lat + 10 lat), zaś w stanie prawnym obowiązującym pomiędzy 1 lipca 2015 r. a 2 marca 2016 r. przedawniał się on po 20 latach (15 lat + 5 lat). Nie ma więc jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, że (jak chce skarżący), czyn przypisany oskarżonemu w pkt VIII wyroku przedawnił się już po 15 latach od jego popełnienia tj. w lipcu 2012 r. i że postępowanie winno być w tym zakresie umorzone na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.

Za chybione uznać też należy stanowisko oskarżonego zawarte w pkt 2 apelacji dotyczącego czynów z pkt IX – XIV a/o. Również bowiem w zakresie ww. czynów materiał dowodowy został wyczerpująco przeanalizowany oraz oceniony zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, co doprowadziło na poczynienie bezbłędnych ustaleń faktycznych, wskazujących, iż oskarżony w każdym z ww. przypadków (pkt IX – XIV a/o) działał wspólnie i w porozumieniu z pozostałym współoskarżonymi oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (przynajmniej dla faktycznego beneficjenta środków z kredytów preferencyjnych tj. jego brata S. G.) i z zamiarem bezprawnego wyłudzenia tychże kredytów, poprzez doprowadzenie (...) i (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia ww. instytucji w błąd. Wbrew stanowisku skarżącego, zamiar wyłudzenia ww. środków kredytowych przyświecał oskarżonym, w tym F. G., już w chwili składania wniosków kredytowych, niezależne od tego, iż kolejne dokumenty przedstawiające odbiegające od rzeczywistości okoliczności dotyczące wykorzystania ww. środków, były składane dopiero po zawarciu umów kredytowych.

Sąd I instancji, w ramach wnikliwych rozważań poświęconych czynom z pkt IX – XIV a/o każdorazowo, precyzyjnie ustalał, na czym polegała rola F. G. w przestępczym porozumieniu i które z jego działań wyczerpały znamiona przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. W szczególności Sąd ten trafnie uznał, że co do czynu z pkt IX a/o za sprawstwem F. G. przemawia fakt, iż sporządzał on całą dokumentację do wniosku kredytowego a zatem miał świadomość tego, iż wprowadza (...) w błąd m. in. poprzez złożenie wraz z wnioskiem kredytowym nierzetelnej umowy dzierżawy nieruchomości (odnośnie czynu IX, str. 77 uzasadnienia), składał nierzetelne dokumenty do banku dotyczące działalności gospodarstwa w M. w latach 1998 – 2002 (odnośnie czynu z pkt X a/o k. 90), był odpowiedzialny za dokumentację kredytową i rozliczał się z dokonanych zakupów (co do czynu z pkt XI a/o – str. 99), przygotowywał całą dokumentację kredytową (co do czynów z pkt XII, XIII i XIV a/o), nadto przekazywał fałszywe informacje kontrolerowi J. K., podpisywał się na dokumentach kredytowych fałszując podpisy innych osób i składał nierzetelne plany przedsięwzięć gospodarczych (str. 109 – 115 uzasadnienia).

Z tych względów zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego i błędu w ustaleniach faktycznych, postawione w odniesieniu do wszystkich czynów zarzuconych oskarżonemu F. G. w pkt VIII - XIV a/o, uznać należy za bezpodstawne zaś wniosek apelacyjny o uniewinnienie oskarżonego lub o uchylenie zaskarżonego wyroku, za oczywiście bezzasadny.

Bezzasadne są też zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonych P. Ł. (1) i T. N. (1) .

Wszystkie dotychczas przedstawione argumenty i uwagi, dotyczące kwestii poruszanych w apelacjach obrońców oskarżonych S. G., R. Ł. i F. G. (co do czynów z pkt I – XIV oraz XIX a/o) odnoszą się odpowiednio do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonych P. Ł. i T. N. (co do czynów z pkt XX, XXII i XXIII a/o). Sąd I instancji poddał, również w tym zakresie, całokształt materiału dowodowego, dotyczącego odpowiedzialności oskarżonych P. Ł. i T. N., szczegółowej i wnikliwej ocenie zgodnej z zasadami z art. 7 k.p.k., a wszelkie pojawiające się w nim istotne okoliczności, wyjaśnił w sposób nie budzący zastrzeżeń, trafnie wskazując jakie fakty uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich oparł się dowodach oraz dlaczego odrzucił dowody przeciwne i w konsekwencji logicznie i przekonująco wykazał, że oskarżeni są sprawcami czynów przypisanych im w pkt XVII, XIX i XX wyroku.

Podzielając wyczerpujące rozważania Sądu I instancji w powyższym zakresie odnotować jedynie wypada, że wskazują one na oczywistą bezzasadność podniesionych w apelacji zarzutów naruszenia art. 7, 410 i 424 k.p.k. oraz powiązanego z nimi zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Przy tym przypomnieć należy, że naruszenie przepisu art. 424 k.p.k. nie może stanowić podstawy sformułowania skutecznego zarzutu obrazy przepisów postępowania w rozumieniu art. 437 pkt 2 k.p.k. albowiem sporządzenie uzasadnienia wyroku jest czynnością wtórną do samego wyrokowania i, tym samym, nie może mieć wpływu na treść tegoż orzeczenia.

Bezskuteczny okazał się też zarzut obrazy art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. Zarówno bowiem dokładność określenia czynów przypisanych oskarżonym w pkt XVII i XX wyroku (pkt XX, XXIII a/o), jak i poprawność kwalifikacji prawnej tych czynów nie budzą żadnych zastrzeżeń. W szczególności zauważyć trzeba, że wbrew twierdzeniom skarżącego, kwestia eliminacji z podstawy skazania kwalifikacji prawnej z art. 270 § 1 k.k., przy równoczesnym zachowaniu w opisie czynów, ustaleń o przedstawianiu przez oskarżonych podrobionej dokumentacji, została wyjaśniona w ramach rozważań przedstawionych na str. 115 uzasadnienia wyroku (dotyczących czynów z pkt XX i XXIII a/o) w nawiązaniu do rozważań dotyczących czynu z pkt I a/o (na str. 70 a nie jak błędnie podano 46 uzasadnieniu wyroku).

Sąd I instancji trafnie przyjął, że nie jest dopuszczalne stosowanie kumulatywnej kwalifikacji czynów z art. 297 § 1 k.k. (w zakresie znamienia m. in. przedkładania podrobionego dokumentu) w zbiegu z art. 270 § 1 k.k. w zakresie znamienia używania podrobionego lub przerobionego dokumentu. W wypadkach bowiem przedłożenia podrobionego dokumentu, przepis art. 297 § 1 k.k. stanowi lex specjalis wobec art. 270 § 1 k.k. i zawiera już ww. znamię z art. 270 § 1 k.k. Zasadna jest też kwalifikacja prawna, przypisanych oskarżonym czynów z pkt XX i XXIII a/o w związku z art. 12 k.k., przy objęciu czasem ich popełnienia również okresu niepoinformowania właściwych organów o nieprowadzeniu działalności gospodarczej. Fakt nieuwzględnienia w podstawie prawnej skazania przepisu art. 297 § 2 k.k. znajduje w tym przypadku pełne uzasadnienie w ramach konstrukcji czynu współukaranego i nie może być uznany za rozstrzygnięcie niekorzystne z punktu widzenia interesu procesowego oskarżonych osób.

Co do zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych, związanych z zarzutami obrazy przepisów prawa procesowego (pkt 1, 2, 4 apelacji) stwierdzić należy, że (jak już powiedziano), Sąd I instancji - opierając się o całokształt ujawnionych w sprawie dowodów i okoliczności, ocenionych zgodnie z zasadami z art. 7 k.p.k. - poczynił w sprawie poprawne oraz pozbawione luk i błędów ustalenia co do czynów przypisanych oskarżonym w pkt XVII, XIX i XX wyroku. Sąd ten, wbrew twierdzeniom skarżącego, trafnie przyjął i przekonująco wykazał, że oskarżeni działali ze z góry powziętym zamiarem doprowadzenia (...) i (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, mając świadomość tego, iż składane przez nich dokumenty (w tym umowa dzierżawy z dnia 20 maja 1997 r.) są nierzetelne lub podrobione a także, że pokrzywdzone instytucje zostały doprowadzone do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i to również w tych przypadkach, gdy nie powstała rzeczywista strata majątkowa po ich stronie (zob. rozważania ze str. 67 – 69 uzasadnienia wyroku dotyczące czynu z pkt I, VIII i XV a/o mające odpowiednie zastosowanie do analogicznych sytuacji zaistniałych w obrębie czynów z pkt XX, XXII i XXIII a/o).

Za wyjątkowo nieprzekonujące uznać należy argumenty skarżącego mające wskazywać na rzekomą niewiedzę oskarżonego w zakresie mechanizmu działania sprawców oszustwa opisanego w pkt XXII a/o. Słusznie Sąd I instancji uznał, że sekwencja zdarzeń jaka nastąpiła od dnia złożenia wniosku kredytowego opisanego w pkt XXII a/o przeczy wyjaśnieniom oskarżonych (w tym P. Ł.), że nie planowano wyłudzeń kredytu preferencyjnego i że P. Ł. miał prawo zawrzeć z S. G. umowę dzierżawy. Zauważyć należy, że dla P. Ł. było oczywistym, iż okres dzierżawy nieruchomości znacznie przekraczał dopuszczalny okres wynikający z umowy jej użyczenia, skoro uczestniczył on w imieniu żony (bez jej zgody) w podpisywaniu tego samego dnia obu ww. umów.

Sąd I instancji trafnie zauważył, że dla oskarżonych P. Ł. i S. G., podpisanie umowy dzierżawy na takich warunkach było niepewne z punktu widzenia gospodarczego, a zarazem nie do końca prawidłowe, również z uwagi na niepowiadomienie właściciela gruntu (ANR). Racjonalnym wytłumaczeniem zawarcia takiej umowy mógł być w tej sytuacji jedynie zamiar uzyskania (wyłudzenia) kredytu preferencyjnego. O pełnym zakresie świadomości oskarżonego P. Ł. w powyższej kwestii świadczy dodatkowo fakt jego zaangażowania we wprowadzenie w błąd Urzędu Gminy w K. (już po wyłudzeniu kredytu), w celu uzyskania niezgodnego z prawdą poświadczenia o stanie majątkowym M. Ł. (1), dotyczącego gruntu objętego ww. dzierżawą. Wbrew zatem twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji prawidłowo wykazał, że ww. umowa dzierżawy, zawarta pomiędzy oskarżonymi, była umową nierzetelną i że miała ona służyć wyłącznie jako podstawa do wyłudzenia kredytu preferencyjnego i dopłat do odsetek (od (...) i (...)) określonych w pkt XXII a./o, które to okoliczności były objęte świadomością P. Ł..

Za zupełnie bezzasadne uznać też trzeba zastrzeżenia skarżącego dotyczące ocen i ustaleń Sądu I instancji w zakresie czynów z pkt XX i XXIII a/o przypisanych P. Ł. i T. N. w pkt XVII i XX wyroku. Sąd I instancji w sposób wyczerpujący, logiczny i znajdujący pełne oparcie w wiarygodnych dowodach wykazał, iż T. N. i P. Ł. wiedzieli, że warunkiem przyznania im kredytów preferencyjnych jest podjęcie działalności rolniczej na zakupionych nieruchomościach rolnych oraz, że działalności takiej nigdy nie podjęli i nigdy nie zamierzali jej podjąć, w tym również w czasie składania wniosków kredytowych (str. 103 – 110, 112 - 115 uzasadnienia). Jednocześnie Sąd ten trafnie ocenił, że niewiarygodne są wyjaśnienia oskarżonych P. Ł. i T. N., iż rzeczywiście chcieli oni na zakupionych gruntach prowadzić działalność rolniczą, oraz słusznie przyjął, (po odrzuceniu ww. wyjaśnień), iż oskarżeni takiej działalności w ogóle nie planowali, lecz wspólnie i w porozumieniu z S. i F. G., zamierzali wyłudzić kredyty preferencyjne na zakup ww. nieruchomości (str. 109).

Podzielając wnikliwą analizę i ocenę zebranego materiału dowodowego w powyższym zakresie (zaprezentowaną w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji) uznać należy, że całokształt bezbłędnie ustalonych w niniejszej sprawie faktów i okoliczności pozwala na nie budzące wątpliwości stwierdzenie, iż oskarżeni P. Ł. i T. N. są sprawcami czynów przypisanych im w pkt XVII, XIX i XX wyroku.

Z tych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak na wstępie.