Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Kaliszu, w sprawie z powództwa syndyka masy upadłości (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w S. przeciwko M. G. z udziałem interwenienta ubocznego Z. M. o zapłatę kwoty 6.000,00 złotych, w pkt 1 oddalił powództwo, w pkt 2 zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.217,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz
w pkt 3 zasądził od powoda na rzecz interwenienta ubocznego kwotę 1.217,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe orzeczenie zapadło na podstawie poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy podzielił i przyjął za własne, a których najistotniejsze elementy przedstawiają się następująco: w dniu 16 maja 2012 roku reprezentowana przez powoda spółka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. dokonała na rzecz pozwanego wpłaty kwoty 3.000,00 złotych. Wpłata ta została dokonana jako zaliczka na poczet umowy sprzedaży samochodu zamówionego u pozwanego przez Z. M.. Wpłata ta została dokonana na podstawie umowy inwestycyjnej z dnia 10 maja 2012 roku nr (...). Na jej podstawie Z. M. wpłacił na rzecz powoda kwotę 12.450,00 złotych na okres 6 miesięcy. W zamian za to, Spółka (...)zobowiązana była najpierw do zapłaty zaliczki na poczet zamówionego przez klienta u pozwanego samochodu, a po upływie 6 miesięcy do zapłaty pozostałej części ceny pojazdu. Łączna kwota, którą (...) winna uregulować wynosiła kwotę 49.800,00 złotych. Mimo obowiązku, poza zaliczką (...) nie dokonała dalszej wpłaty, skutkiem czego nie doszło do zawarcia umowy sprzedaży samochodu pomiędzy pozwanym, a Z. M..

W dniu 5 lipca 2012 roku reprezentowana przez powoda spółka (...)spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. dokonała na rzecz pozwanego wpłaty kwoty 3.000,00 złotych. Wpłata ta została dokonana na podstawie umowy inwestycyjnej z dnia 28 czerwca 2012 roku nr (...). Na jej podstawie Z. M. wpłacił na rzecz powoda kwotę 12.450,00 złotych na okres 6 miesięcy. W zamian za to, Spółka (...)zobowiązana była najpierw do zapłaty zaliczki na poczet zamówionego przez klienta u pozwanego samochodu, a po upływie 6 miesięcy do zapłaty pozostałej części ceny pojazdu. Łączna kwota, którą (...)winna uregulować wynosiła kwotę 49.800,00 złotych. Mimo obowiązku, poza zaliczką (...) nie dokonała dalszej wpłaty, skutkiem czego nie doszło do zawarcia umowy sprzedaży samochodu pomiędzy pozwanym, a Z. M..

Postanowieniem z dnia 3 lipca 2013 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w sprawie sygn. akt XII GUp 22/13 ogłosił upadłość (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. obejmującą likwidację majątku dłużnika. Wezwanie z dnia 20 sierpnia
2013 roku skierowane do pozwanego o zwrot kwoty 6.000,00 złotych okazało się bezskuteczne. Pozwany M. G. odmówił zwrotu w/w kwoty, wskazując, iż została ona już zwrócona Z. M.. Interwenient uboczny Z. M. po powzięciu informacji o niezrealizowaniu przez upadłego zawartych umów, wystąpił do pozwanego M. G. z wnioskiem o zwrot wpłaconych zaliczek w łącznej kwocie 6.000,00 złotych. Pozwany poleceniem przelewu z dnia 7 stycznia 2013 roku przelał na jego rachunek bankowy w/w kwotę.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd I instancji wskazał, iż umowy inwestycyjne zawarte pomiędzy (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S., a Z. M. zawierały w swej treści zastrzeżenie świadczenia na rzecz osoby trzeciej, której konstrukcja została określona w art. 393 § 1 k.c.

W rozpoznawanej sprawie na mocy umów inwestycyjnych Z. M. wpłacił na rzecz (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. określone kwoty na okres 6 miesięcy, a ono zobowiązało się inwestować te środki i następnie przeznaczyć je tytułem wpłat na pojazdy samochodowe w salonie pozwanego. Klient zaś zobowiązał się do zawarcia umowy sprzedaży pojazdu z salonem samochodowym nie później niż na 14 dni przed upływem 6 miesięcy. Zastrzeżenie świadczenia na rzecz osoby trzeciej, o którym mowa w art. 393 k.c. wyrażało się zatem w zobowiązaniu powoda do zapłaty najpierw zaliczki, a następnie reszty ceny za pojazd zakupiony przez swego klienta na rzecz pozwanego nie będącego stroną umowy inwestycyjnej.

Sąd Rejonowy podniósł, iż powyższa kwestia ma jednak drugorzędne znaczenie, gdyż umowy inwestycyjne włącznie z zastrzeżeniem świadczenia na rzecz osoby trzeciej w świetle art. 58 § 1 k.c. uznać należało za bezwzględnie nieważne z uwagi na sprzeczność z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Prawo bankowe ( Dz. U. z 2015 roku, poz. 128, z późn. zm.).

Treść przedmiotowych umów inwestycyjnych daje podstawę do przyjęcia, że (...)spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. zobowiązało się w nich do wykonywania na rzecz drugiej strony czynności bankowych w rozumieniu art. 5 ust.1 pkt 1 prawa bankowego.

Sąd I instancji uznał, iż powodowa spółka nie jest bankiem, choćby z uwagi na formę prowadzenia działalności gospodarczej, tj. jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, nie mogła uzyskać zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego na utworzenie banku.

Zawarcie umowy inwestycyjnej przez podmiot nieuprawniony w świetle bezwzględnie obowiązującego art. 30 a ustawy prawo bankowe jako przesłanka jej sprzeczności z przepisem ustawy wywołuje skutki określone ogólnymi regułami o dokonywaniu czynności prawnych ujętymi w przepisie art. 58 k.c. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 czerwca 2015 roku, I ACa 170/15).

Sąd Rejonowy uznał, iż podstawą roszczenia o zapłatę nie mógł być art. 127 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku prawo upadłościowe (Dz. U. z 2015 roku, poz. 233) przewidujący łagodniejszą sankcję w postaci bezskuteczności czynności prawnej.

Umowy bowiem dotknięte zostały surowszą sankcję przewidzianą w art. 58 k.c. w postaci bezwzględnej nieważności.

Sąd I instancji wskazał, iż powodowi w zakresie zaliczek nie przysługuje czynna legitymacja procesowa ponieważ dokonując wpłat zaliczek czynił to w imieniu klientów pozwanego z tytułu zamówionych przez nich samochodów i zawartych przez nich z pozwanym umów sprzedaży samochodów, do realizacji których nie doszło. Wobec nieważności umów inwestycyjnych nie doszło do rozporządzenia majątkiem przez (...)spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w S..

Wobec powyższego Sąd Rejonowy uznał, iż podmiotem legitymowanym do żądania zwrotu zaliczek od pozwanego jest interwenient uboczny Z. M., a zasadność jego roszczenia winna zostać dokonana przez pryzmat zawartej z pozwanym umowy oraz dokonanej przez pozwanego na jego rzecz czynności.

O kosztach postępowania w zakresie pkt II i III sentencji wyroku Sąd I instancji orzekł w myśl art. 98 § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego orzeczenia złożył powód – syndyk masy upadłości (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S., zaskarżając je w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił naruszenie:

I. prawa materialnego, tj.:

1. art. 58 k.c. w związku z art. 170 ustawy prawo bankowe poprzez przyjęcie, iż umowa inwestycyjna była nieważna;

2. art. 127 ust. 1 PUiN poprzez jego niezastosowanie;

3. art. 134 ust. 1 PUiN poprzez jego niezastosowanie, pomimo iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia z bezskutecznością czynności prawnej w postaci zapłaty kwoty 6.000,00 złotych;

4. art. 359 § 2 ^{( 2)} k.c. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy kwoty ustalone w umowie, a także wypłacone przez (...) były odsetkami od wpłaconego przez Z. M. kapitału i znacznie przekraczały wartości określone w art. 359 § 2 ^{( 1 )}k.c.

II. przepisów postępowania mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 98 § 3 k.p.c. poprzez zasądzenie od powoda na rzecz interwenienta ubocznego Z. M. kwoty 1.217,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, pomimo że Z. M. nie był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w rozumieniu przepisów postępowania cywilnego.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zasądzenie od pozwanego M. G. na rzecz powoda syndyka masy upadłości (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej kwoty 6.000,00 (sześć tysięcy) złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 12 września 2013 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania za pierwszą instancję, w tym kosztów wynagrodzenia adwokata z tytułu zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za drugą instancję, w tym wynagrodzenia adwokata z tytułu zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powoda pozwany wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda jest niezasadna, pomimo trafności podniesionego w niej zarzutu naruszenia prawa materialnego, tj. art. 58 k.c. w związku z art. 170 ustawy prawo bankowe poprzez przyjęcie, iż umowa inwestycyjna była nieważna.

Stosownie do treści art. 170 ust. 1 prawa bankowego z dnia 29 sierpnia 1997 roku (Dz. U. Nr 140, poz. 939) wykonywanie czynności bankowych bez zezwolenia nie stanowi podstawy do pobierania oprocentowania, prowizji, opłat ani innego wynagrodzenia.

Z niewadliwych i niekwestionowanych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że (...)spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zawarła w dniu 10 maja 2012 roku i w dniu 28 czerwca 2012 roku dwie umowy inwestycyjne ze Z. M., każdą na okres sześciu miesięcy. (...)spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zobowiązała się inwestować środki pieniężne i następnie przeznaczyć je tytułem wpłaty za pojazd samochodowy w salonie samochodowym pozwanego. Zastrzeżenie świadczenia na rzecz osoby trzeciej, o którym mowa w art. 393 k.c. wyrażało się zatem w zobowiązaniu spółki powodowej do zapłaty ceny za pojazd zakupiony przez Z. M. na rzecz pozwanego M. G. nie będącego stroną umowy inwestycyjnej. Z. M. wpłacił na rzecz spółki kwotę 25.000,00 złotych i zobowiązał się do zawarcia umowy sprzedaży pojazdów nie później niż na 14 dni przed upływem sześciu miesięcy.

Przy konstrukcji umowy o świadczenie na rzecz osoby trzeciej w jej postaci właściwej, osoba trzecia nabywa uprawnienie żądania od dłużnika, ażeby spełnił świadczenie na jego rzecz. Z natury prawnej takiej umowy wynika, że stanowi ona zastrzeżenie dodane
do innego stosunku zobowiązaniowego, którego rola polega na przeadresowaniu świadczenia należnego wierzycielowi na osobę trzecią (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2003 roku, IV CKN 101/01).

Treść przedmiotowych umów inwestycyjnych dała podstawę do przyjęcia, że (...)spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zobowiązało się w niej do wykonywania na rzecz Z. M. czynności bankowych w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 Prawa bankowego. Zgodnie z tym przepisem czynnością bankową jest m.in. przyjmowanie wkładów pieniężnych płatnych na żądanie lub z nadejściem oznaczonego terminu oraz prowadzenie rachunków tych wkładów (ust. 1 pkt 1).

Podkreślenia wymaga, że działalność gospodarcza, której przedmiotem są czynności bankowe wymienione w art. 5 ust. 1 przepisu, może być wykonywana wyłącznie przez banki (ust. 4). Wyjątek stanowią sytuacje, gdy przepisy odrębnych ustaw uprawniają jednostki organizacyjne inne niż banki do wykonywania wskazanych wyżej czynności (ust. 5). Zgodnie z art. 12 powołanej ustawy banki mogą być tworzone jako banki państwowe, banki spółdzielcze lub banki w formie spółek akcyjnych, przy czym bank w formie spółki akcyjnej
i bank spółdzielczy mogą być utworzone po uzyskaniu zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego (art. 30a Prawa bankowego). Katalog form prawnoorganizacyjnych dostępnych dla banku ustalony w art. 12 ma charakter zamknięty. Tak więc zarówno utworzenie,
jak i prowadzenie przedsiębiorstwa bankowego jest możliwe tylko w wyżej wymienionych formach prawnych. Z powyższego wynika, że powodowa spółka nie jest bankiem. Choćby
z uwagi na formę prowadzenia działalności gospodarczej, t.j. jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nie mogła uzyskać zezwolenia Komisji Nadzoru Bankowego
na utworzenie banku.

W orzecznictwie wyrażony został pogląd, zaprezentowany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a dotychczas akceptowany także przez tutejszy Sąd II instancji, zgodnie z którym zawarcie umowy inwestycyjnej przez podmiot nieuprawniony w świetle bezwzględnie obowiązującego art. 30a ustawy Prawo bankowe, jako przesłanka
jej sprzeczności z przepisem ustawy wywołuje skutki określone ogólnymi regułami
o dokonywaniu czynności prawnych, ujętymi w przepisie art. 58 k.c. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 czerwca 2015 roku, I ACa 170/15).

W tym miejscu dostrzec jednak należy stanowisko wyrażone ostatnio w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2017 roku, III CZP 109/16 (Legalis nr 1575489), zgodnie
z którym jedyne sankcje cywilnoprawne związane z dokonaniem czynności bankowych,
o których mowa w art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe, przez podmiot nieposiadający wymaganego zezwolenia, określa art. 170 ust. 1 i 2 tej ustawy. Powołany przepis brzmi następująco: (ust. 1). wykonywanie czynności bankowych bez zezwolenia nie stanowi podstawy do pobierania oprocentowania, prowizji, opłat ani innego wynagrodzenia, (ust. 2); kto otrzymał oprocentowanie, prowizję, opłatę lub inne wynagrodzenie za czynności, o których mowa w ust. 1, jest zobowiązany do ich zwrotu. Skoro zatem ustawodawca nie zdecydował się na sankcję nieważności w zakresie czynności bankowej zawartej bez zezwolenia, to należy uznać, że przewidział dla tych czynności inny skutek, w rozumieniu art. 58 § 1 k.c., niż sankcja nieważności całej czynności prawnej. Ratio legis takiego uregulowania była ochrona interesów podmiotów dokonujących czynności prawnych będących czynnościami bankowymi z podmiotami nieposiadającymi stosownego zezwolenia.

Uznając zasadność argumentacji wskazanej w uzasadnieniu przywołanej uchwały Sąd Okręgowy podziela wyrażone w niej stanowisko, a co za tym idzie zasadność pierwszego
z zarzutów apelacji.

Jednak z uwagi na bezzasadność pozostałych zarzutów sformułowanych przez stronę powodową, apelacja nie mogła wywołać wskazanego w niej wniosku.

Niezasadne są zarzuty naruszenia art. 127 ust. 1 ustawy – prawo upadłościowe i naprawcze poprzez jego niezastosowanie oraz art. 134 ust. 1 prawo upadłościowe i naprawcze poprzez jego niezastosowanie, pomimo iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia z bezskutecznością czynności prawnej w postaci zapłaty kwoty 6.000,00 złotych.

Stosownie do treści art. 127 ust. 1 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze bezskuteczne w stosunku do masy upadłości są czynności prawne dokonane przez upadłego w ciągu roku przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, którymi rozporządził on swoim majątkiem, jeżeli dokonane zostały nieodpłatnie albo odpłatnie, ale wartość świadczenia upadłego przewyższa w rażącym stopniu wartość świadczenia otrzymanego przez upadłego lub zastrzeżonego dla upadłego lub dla osoby trzeciej.

Zgodnie z treścią art. 134 ust. 1 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze jeżeli czynność upadłego jest bezskuteczna z mocy prawa lub została uznana za bezskuteczną, to co wskutek tej czynności ubyło z majątku upadłego lub do niego nie weszło, podlega przekazaniu do masy upadłości, a jeżeli przekazanie w naturze jest niemożliwe, do masy upadłości wpłaca się równowartość w pieniądzu. Za zgodą sędziego-komisarza druga strona czynności może zwolnić się z obowiązku przekazania do masy upadłości tego, co wskutek tej czynności z majątku upadłego ubyło, przez zapłatę różnicy między wartością rynkową świadczenia dłużnika z dnia zawarcia umowy, a wartością świadczenia otrzymanego przez dłużnika. Na postanowienie, o którym mowa w zdaniu poprzednim, przysługuje zażalenie.

Wskazać należy, iż wskazane przepisy odnoszą się do okoliczności uznania bezskuteczności czynności prawnej. Czynność zapłaty dokonana przez upadłą spółkę stanowiła czynność faktyczną, a nie prawną. Nie jest czynnością prawną zapłata przez upadłego świadczenia pieniężnego w wykonaniu zobowiązania z umowy wzajemnej zawartej przed ogłoszeniem upadłości. Sąd Okręgowy akceptuje stanowisko zaprezentowane przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 kwietnia 2005 roku w sprawie sygn. akt II CK 592/04, opubl. OSP 2006/3/36, który uznał, iż w zależności od rodzaju stosunku prawnego świadczenie może polegać na zachowaniu, które w jednych przypadkach będzie miało postać czynności prawnej, w innych zaś czynności faktycznej. Zatem świadczenie (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na rzecz pozwanego M. G. nie można było określić mianem czynności prawnej. Jeżeli świadczenie stanowi jedynie wykonanie zapisów umownych, a dłużnik nie ma możliwości przez oświadczenie woli kształtować treści tego świadczenia, to nie można uznać tego świadczenia za czynność prawną. Tak właśnie było w przypadku umów zawartych między Spółką (...)a Z. M.. Spółka nie miała uprawnień do kształtowania treści świadczenia, które zostało dokonane na rzecz osoby trzeciej (pozwanego). Spełnienie w/w świadczeń zgodnie z umową należy uznać wyłącznie za czynność faktyczną.

Ponadto nie można pominąć okoliczności, że spełniając świadczenie pieniężne na rachunek pozwanego, Spółka zmniejszyła własne zobowiązanie wynikające
z przedmiotowych umów inwestycyjnych wobec Z. M., co z kolei oznacza, że czynność spełnienia świadczenia nie miała charakteru czynności nieodpłatnej. Nie zachodziła też dysproporcja pomiędzy świadczeniem Spółki a świadczeniem Z. M.. Zobowiązanie Spółki wobec klienta na skutek spełnienia świadczenia do rąk pozwanego uległo obniżeniu łącznie o kwotę 6.000,00 zł.

Relacja pomiędzy tymi właśnie podmiotami, jako stronami umów inwestycyjnych ma znaczenie w kontekście treści art. 127 ust. 1 p.u., bowiem należy uwzględnić, że konstrukcja świadczenia na rzecz osoby trzeciej stanowi jedynie skrócenie drogi do wykonania zobowiązania Spółki wobec swojego klienta Z. M., na którym z kolei ciążył obowiązek zapłaty ceny z tytułu zawartych z pozwanym umów sprzedaży samochodów.

Z obu powyższych względów w sprawie nie ma podstaw do zastosowania art. 127 p.u. i art. 134 p.u.

W kontekście powyższych rozważań, tj. braku podstawy do zastosowania art. 127 p.u. bezprzedmiotowe stał się także zarzut naruszenia art. 359 § 2 ¹ k.c. Jedynie na marginesie wskazać należy, że dokonane przez Spółkę na rzecz pozwanego wpłaty nie stanowiły odsetek od sum zdeponowanych przez Z. M.. Wpłacone środki pochodziły wprost z kwot przekazanych Spółce przez klienta, o czym świadczy chociażby porównanie dat zawarcia obu umów inwestycyjnych z datami wskazanymi na dokumentach potwierdzających daty wpłat kwot 2 x 3.000,00 zł na rachunek pozwanego (odpowiednio umowa z 10.015.2012 r. – wpłata z 16.05.2012 r., umowa z 28.06.2012 r. wpłata z 05.07.2012 r. k. 17 – 22). W tym kontekście nie można mówić, że wpłaty były odsetkami od wpłaconego przez Z. M. kapitału i znacznie przekraczały wartości określone w art. 359 § 2 ¹ k.c.

Chybiony okazał się zarzut naruszenia przepisów postępowania mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 98 § 3 k.p.c. poprzez zasądzenie od powoda na rzecz interwenienta ubocznego Z. M. kwoty 1.217,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, pomimo że Z. M. nie był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w rozumieniu przepisów postępowania cywilnego.

Nie jest tak, jak twierdzi skarżący, że interwenient uboczny Z. M. nie był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika. Albowiem na rozprawie przed Sądem I instancji wyznaczonej na dzień 16 grudnia 2016 roku stawił się interwenient uboczny Z. M. wraz z ustanowionym pełnomocnikiem adw. N. M., która złożyła do akt pełnomocnictwo ogólne procesowe i materialnoprawne do reprezentowania mocodawcy przed wszelkim sądami powszechnymi na każdym etapie postępowania, w tym również na etapie postępowania przedsądowego (pełnomocnictwo – k. 317). Sąd I instancji zatem prawidłowo przy zastosowaniu art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 98 § 3 k.p.c. uwzględnił na podstawie art. 107 zd. 3 k.p.c. wniosek interwenienta ubocznego o zwrot kosztów zastępstwa procesowego. Zgodnie z powyższym uregulowaniem Sąd może także przyznać interwenientowi koszty interwencji od przeciwnika obowiązanego do zwrotu kosztów.

Zatem zasadnie Sąd Rejonowy w wyroku w pkt III zasądził od powoda na rzecz interwenienta ubocznego Z. M. kwotę 1.217,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Na wynagrodzenie to złożyły się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika interwenienta ubocznego będącego adwokatem ustalone w kwocie 1.200,00 złotych na podstawie § 2 ust. 1 w związku z § 6 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. z dnia 25 lutego 2013 roku Dz. U. z 2013 roku, poz. 461).

Sąd Okręgowy nie dostrzegł uchybień zaskarżonego wyroku, które winny być uwzględnione w toku kontroli instancyjnej z urzędu.

W tym stanie rzeczy Sąd II instancji na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 900,00 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika będącego adwokatem zgodnie z § 2 pkt 4 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokatów (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 z późn. zm.), w wersji obowiązującej w dacie wniesienia apelacji.