Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Sylwia Piasecka

Protokolant sekretarz sądowy Grażyna Pałubicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 października 2017 roku w Człuchowie

sprawy

z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko S. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego S. G. na rzecz powoda (...) z siedzibą w W. kwotę 5.576,44 zł (słownie: pięć tysięcy pięćset siedemdziesiąt sześć złotych czterdzieści cztery grosze) wraz z:

a)  odsetkami umownymi od kwoty 4.714,41 zł (słownie: cztery tysiące siedemset czternaście złotych czterdzieści jeden groszy) w wysokości 10% w stosunku rocznym od dnia 17 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany wysokości stopy kredytu lombardowego NBP – z odsetkami stanowiącymi czterokrotność wysokości tych odsetek, nie więcej jednak niż wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie,

b)  odsetkami ustawowymi od kwoty 862,03 zł (słownie: osiemset sześćdziesiąt dwa złote trzy grosze) w wysokości 8% od dnia 17 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 7% od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany ustawowych odsetek za opóźnienie – z tymi odsetkami,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanego S. G. na rzecz powoda (...) z siedzibą w W. kwotę 1.463,14 zł (słownie: jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt trzy złote czternaście groszy) tytułem kosztów procesu.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 505/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód – (...) z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł do elektronicznego postępowania upominawczego pozew przeciwko S. G. o zapłatę kwoty 11.364,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi i umownymi oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwanego pożyczki gotówkowej, udzielonej na podstawie umowy zawartej w dniu 4 sierpnia 2008 roku pomiędzy pozwanym a (...) S.A., będącym poprzednikiem prawnym (...) S.A. Pierwotna kwota kredytu wynosiła kwotę 5.715,02 zł. Z uwagi na rażące naruszenie umowy przez pozwanego w części dotyczącej warunków spłaty, przedmiotowa umowa została wypowiedziana. W związku z brakiem spłaty należności wynikającej z umowy poprzedni wierzyciel wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny, a następnie po uzyskaniu klauzuli wykonalności do (...) wystąpił do komornika z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Prowadzone postępowanie egzekucyjne nie doprowadziło do wyegzekwowania całości należności stwierdzonej bankowym tytułem egzekucyjnym. Powód podkreślił, że wierzytelność wobec pozwanego nabył na podstawie umowy o przelew wierzytelności z dnia 4 marca 2015 roku. nabył on również prawo do naliczania odsetek od wierzytelności. Zaznaczył, że na wartość przedmiotu sporu składa się kwota 4.714,41 złotych tytułem niespłaconej kwoty kapitału, 5.298,16 złotych tytułem odsetek karnych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela od kwoty niespłaconego kapitału za okres od dnia występowania zaległości w spłacie do dnia 25 lutego 2015 roku, według stopy procentowej wskazanej w umowie każdorazowo nie wyżej niż stopa odsetek maksymalnych, kwota 489,43 zł tytuł, kosztów wezwań, monitów i opłat poniesionych przez poprzedniego wierzyciela, kwota 407,90 złotych tytułem odsetek umownych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela za okres od daty zawarcia umowy bankowej do dnia jej rozwiązania, według stopy odsetek określonej w umowie nie wyższej niż stopa odsetek maksymalnych oraz kwota 454,13 zł tytułem odsetek karnych stanowiących czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP naliczone od kwoty niespłaconego kapitału od dnia 26 lutego 2015 roku do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w niniejszej sprawie.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie nakazem zapłaty z dnia 21 grudnia 2015 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e 2396558/15, uwzględnił roszczenie strony powodowej w całości, również w zakresie kosztów procesu.

Pozwany S. G. złożył sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, że nie przebywał w Polsce od kilku lat i termin się nie rozpoczął.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 7 lutego 2017 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e 2396558/15, uchylił postanowienie z dnia 26 stycznia 2017 roku w przedmiocie odrzucenia sprzeciwu, przywrócił pozwanemu termin do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty z dnia 21 grudnia 2015 roku i przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał swoje stanowisko. Jednocześnie zaznaczył, że pozwany zobowiązał się do terminowej spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 15 ratach miesięcznych płatnych do dnia 15 każdego miesiąca, począwszy od dnia 4 sierpnia 2008 roku. Oprocentowanie nominalne pożyczki wynosiło 20,90%. Wskazał również, że gdyby nie doszło do skutecznego przeniesienia wierzytelności, to strona powodowa nie uzyskałaby od poprzedniego wierzyciela danych osobowych pozwanego (imię, nazwisko, adres, siedziba, numer pesel, nip), jak również dokumentów potwierdzających istnienie zadłużenia pozwanego wobec poprzedniego wierzyciela.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 sierpnia 2008 roku pozwany S. G. zawarł z (...) S.A. z siedzibą w K. umowę prostej pożyczki gotówkowej nr (...), na podstawie której otrzymał on do dyspozycji kwotę 5.000,00 złotych.

Pozwany zobowiązał się spłacić pożyczkę wraz z dodatkowymi kosztami i odsetkami w równych miesięcznych ratach kapitałowo – odsetkowych, płatnych 15 każdego miesiąca, w wysokości 293,39 złotych, z tym zastrzeżeniem, że pierwsza rata będzie ratą wyrównawczą, a jej wartość nie będzie wyższa niż 329,88 złotych. Całkowita spłata pożyczki miała nastąpić do dnia 15 sierpnia 2010 roku.

dowód: umowa prostej pożyczki gotówkowej k. 63 – 65v.

Pozwany nie regulował zobowiązania, w związku z czym (...) K. wypowiedział umowę pożyczki.

bezsporne

Z dniem 4 stycznia 2010 roku na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 ksh nastąpiło połączenie (...)S.A. (spółka przejmowana) z (...) S.A. (spółka przejmująca). Na podstawie art. 494 § 1 ksh (...) S.A. wstąpiła z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółki (...)S.A.

bezsporne

W dniu 1 czerwca 2010 roku został wystawiony bankowy tytuł egzekucyjny, na podstawie którego wobec pozwanego prowadzone było postępowanie egzekucyjne przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Grudziądzu.

Postanowieniem z dnia 2 grudnia 2011 roku organ egzekucyjny umorzył postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

dowód: wypowiedzenie umowy k. 66, bankowy tytuł egzekucyjny k. 67, postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie rejonowym w Grudziądzu z dnia 2 grudnia 2011 roku k. 68.

W dniu 26 lutego 2015 roku (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z (...) Sp. z o.o. sp. komandytowo – akcyjna z siedzibą w W. umowę przeniesienia praw i obowiązków komandytariusza.

W dniu 4 marca 2015 roku (...) Sp. z o.o. sp. komandytowo – akcyjna z siedzibą w W. zawarł z powodem umowę przeniesienia portfela. Na podstawie tej umowy powód przejął wierzytelności wchodzące w skład portfela, a wyszczególnione w wykazie wierzytelności dołączonym do niniejszej umowy w formie aportu do SK.

(...) Bank S.A. z siedzibą w W. sporządził zawiadomienie adresowane do pozwanego, zawierające informację o przeniesieniu przysługującej mu z umowy nr (...), zawartej w dniu 4 sierpnia 2008 roku wierzytelności, natomiast powód wezwanie do zapłaty

dowód: umowa portfela z dnia 4 marca 2015 roku wraz z wykazem k. 29 – 37, zawiadomienie z dnia 4 marca 2015 roku k. 61, wezwanie do zapłaty k. 62.

Wierzytelność pozwanego S. G. na dzień 17 grudnia 2015 roku wynosiła kwotę 11.364,03 zł i obejmowała kapitał w wysokości 4.714,41 złotych, odsetki naliczone od kwoty niespłaconego kapitału od 26 lutego 2015 roku do dnia 16 grudnia 2015 roku w wysokości 454,13 złotych, odsetki karne naliczone przez poprzedniego wierzyciela w wysokości 5.298,16 złotych, odsetki umowne w wysokości 407,90 złotych oraz koszty i opłaty w wysokości 489,43 złotych.

dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej z dnia 17 grudnia 2015 roku k. 57, zestawienie k. 60.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie strony powodowej zasługuje na uwzględnienie jedynie w części.

Strona pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umowy w dniu 4 sierpnia 2008 roku, a jedynie legitymację procesową strony powodowej i z tego tytułu wywodziła brak istnienia roszczenia.

Zatem w pierwszej kolejności koniecznym było rozważenia zasadności zarzutu pozwanego.

Zgodnie z treścią art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przedmiotem obrotu jest wierzytelność. Do majątku wierzyciela należy wierzytelność. Zapewnia ona wierzycielowi określoną pozycję, czemu daje wyraz art. 509 § 1 k.c. Obowiązujące przepisy zawierają domniemanie rozporządzalności prawem podmiotowym i tylko w sytuacjach wskazanych przez ustawę można przyjąć istnienie ograniczania rozporządzalności. Jeżeli zbywca jest podmiotem wielu wierzytelności, nie ma przeszkód, by przeniósł je wszystkie na nabywcę jedną umową. Skutkiem takiej umowy będzie przeniesienie na nabywcę wskazanych w umowie wierzytelności w takim stanie, w jakim one były i przysługiwały zbywcy w chwili dojścia do skutku przelewu. Nabywca wierzytelności wchodzi bowiem w miejsce zbywcy, ze wszystkimi tego konsekwencjami, a zgodnie z art. 516 k.c. zbywca ponosi względem nabywcy odpowiedzialność za to, że wierzytelność mu przysługuje, w każdym przypadku przelewu o obowiązkach zbywcy wierzytelności względem nabywcy rozstrzyga treść stosunku zobowiązaniowego leżącego u podstaw przelewu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2005 r., sygn. akt II CK 225/05).

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie, przyjmuje się zgodnie, że w wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 k.c. przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem - stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci umowy przeniesienia portfela z dnia 4 marca 2015 roku jednoznacznie wynika, że powód nabył wierzytelności przysługujące poprzednikowi prawnemu wobec dłużników, w tym również wierzytelność wobec pozwanego. Przedłożył on bowiem załącznik, który stanowił integralna część w/w umowy, a który potwierdzał fakt zawarcia zobowiązania przez pozwanego w postaci umowy nr (...). Dlatego też należy zgodzić się z argumentacją powoda, że gdyby nie doszło do takiej umowy, to tym samym nie posiadałby on informacji dotyczących danych pozwanego.

Istotnym jest również, że pozwany brak legitymacji procesowej powoda wywodził z tego, iż nie było go w Polsce przez kilka lat i termin się nie rozpoczął (por. sprzeciw pozwanego k. 8).

Należy jednak zauważyć, że zgodnie z § 12 umowy prostej pożyczki gotówkowej pozwany jako pożyczkobiorca był zobowiązany do niezwłocznego informowania banku o wszelkich zmianach dotyczących udzielonych Bankowi informacji, w tym zmiany nazwiska, adresu zamieszkania, miejsca zatrudnienia. W przypadku bowiem niepoinformowania banku o zmianie danych adresowych pożyczkobiorca ponosi koszty uzyskania tych danych droga administracyjną, natomiast doręczenia przesłane na ostatni znany Bankowi adres korespondencyjny uważa się za skutecznie doręczone w terminie pierwszego awiza.

Wobec powyższego sam fakt nieotrzymania przez pozwanego informacji o cesji wierzytelności nie może przesądzać o braku legitymacji procesowej powoda.

Dlatego też zarzut pozwanego o braku legitymacji procesowej powoda, zdaniem Sądu, nie zasługuje na uwzględnienie.

W toku niniejszego procesu strona powodowa powinna udowodnić zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, w celu wykazania wysokości dochodzonego roszczenia przedłożył wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej z dnia 17 grudnia 2017 roku, wydruk automatycznie wygenerowany, zawiadomienia i wezwania do zapłaty, umowę prostej pożyczki gotówkowej z dnia 4 sierpnia 2008 roku, bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 1 czerwca 2010 roku oraz postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Grudziądzu z dnia 2 grudnia 2011 roku.

Z powyższego wynika bezsprzecznie, że pozwany w dniu 4 sierpnia 2008 roku zawarł z poprzednikiem prawnym powoda umowę prostej pożyczki gotówkowej, na podstawie której otrzymał do dyspozycji określoną kwotę.

Zaoferowany jednak przez powoda materiał dowodowy, zdaniem Sądu, uniemożliwia jednak dokonanie dokładnej weryfikacji wysokości dochodzonego roszczenia w zakresie odsetek karnych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela w wysokości 5.298,16 złotych. Przede wszystkim z dokumentów tych nie wynika za jaki okres została naliczona powyższa kwota. Wprawdzie w uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że kwota 5.298,16 złotych została naliczona od kwoty niespłaconego kapitału za okres od dnia występowania zaległości w spłacie do dnia 25 lutego 2015 roku, według stopy procentowej wskazanej w umowie każdorazowo nie wyżej niż stopa odsetek maksymalnych. Nie określił on jednak dokładnie tej daty, wskazując jedynie datę wymagalności. Wysokość tych odsetek karnych nie wynika również z pozostałych dokumentów, w szczególności bankowego tytułu egzekucyjnego, na podstawie którego Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Grudziądzu prowadził postępowanie egzekucyjne. Również dołączony do pozwu wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego wystawiony na postawie art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, który w istocie miał stanowić dowód na poparcie wszystkich twierdzeń o istnieniu oraz o wysokości roszczenia, nie może być samodzielną podstawą dochodzenia niniejszego roszczenia. Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 11 lipca 2011 roku (sygn. P1/10, Dz. U. z 25/07/2011 r. Nr 152, poz.900) art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 20 Konstytucji. Zasadniczym problemem konstytucyjnym, jaki przedstawił sąd pytający, było rażące osłabienie pozycji procesowej konsumenta, którym jest także pozwana w niniejszej sprawie, który w wypadku przedłożenia sądowi przez przeciwnika procesowego wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu, chcąc doprowadzić do oddalenia powództwa, był zmuszony udowodnić nieprawdziwość treści takiego dokumentu, wbrew ogólnym zasadom ciężaru dowodu. Słusznie również Trybunał Konstytucyjny wskazał, że w nauce prawa wskazuje się, że zasada równości, unormowana w art. 32 Konstytucji, jest traktowana jako jedno z praw człowieka, podlegające ochronie na podstawie zarówno Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.) jak
i prawa Unii Europejskiej. Ponadto równość stron stanowi jedną z najważniejszych zasad postępowania cywilnego, zaliczaną do naczelnych zasad tego postępowania. W takiej sytuacji Trybunał Konstytucyjny nie znalazł konstytucyjnie wartościowego uzasadnienia nadania wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego mocy dowodowej dokumentów urzędowych. Analiza cech charakterystycznych funduszu sekurytyzacyjnego doprowadziła Trybunał Konstytucyjny także do wniosku, że nadanie szczególnej mocy prawnej jego dokumentom powodowało sytuację, którą można było określić jako swoistą pułapkę na stronę pozwaną o zapłatę wierzytelności nabytej przez taki fundusz. Zgodnie
z tym wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego należy traktować jako dokument prywatny, który korzysta z domniemania autentyczności i z domniemania, że zawarte w nim oświadczenie złożyła osoba, która go podpisała (art. 245 k.p.c.). Dokument prywatny nie korzysta natomiast z domniemania zgodności z prawdą oświadczeń w nim zawartych. O materialnej mocy dowodowej dokumentu prywatnego, zależącej od jego treści, rozstrzyga sąd według ogólnych zasad oceny dowodów w myśl art. 233 §1 k.p.c. Podobnie jak w wypadku innych dowodów, sąd ocenia, czy dowód ten ze względu na jego indywidualne cechy i okoliczności obiektywne zasługuje na wiarę, czy nie. Wynikiem tej oceny jest przyznanie lub odmówienie dowodowi z dokumentu waloru wiarygodności, ze stosownymi konsekwencjami w zakresie jego znaczenia dla ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia. Dlatego też dokument w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nie stanowi natomiast dowodu istnienia wierzytelności i jej wysokości.

Sąd uznał również, że powód nie wykazał swojego roszczenia w zakresie kwoty 489,43 złotych tytułem kosztów wezwań, upomnień i opłat poniesionych przez poprzedniego wierzyciela. Nie przedstawił on bowiem żadnych dowodów, z których wynikałaby ilość wezwań i upomnień, jak również podstaw i wysokość poniesionych opłat. Wprawdzie powód przedłożył zawiadomienie z dnia 4 marca 2015 roku, ale dotyczy ono wyłącznie poinformowania o cesji wierzytelności. Natomiast wezwanie do zapłaty zostało sporządzone już przez powoda. Brak jest również dowodu skutecznego doręczenia wezwania i zawiadomienia do pozwanego.

Wobec powyższego Sąd uwzględnił roszczenia powoda jedynie w części, oddalając je w pozostałym zakresie.

O kosztach procesu Sąd orzekła na mocy art. 100 kpc, który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

W przedmiotowej sprawie roszczenie powoda zostało uwzględnione w części, a mianowicie w 49%.

Koszty procesu po stronie powodowej obejmują opłatę stosunkową od pozwu w wysokości 569,00 złotych, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych oraz wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 2.400,00 złotych – zgodnie z § 6 pkt 5 ustawy Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. Nr 163, poz. 1349) tj. z dnia 25 lutego 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 490).