Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Oleśnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Kałwak

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Klaudia Pluta

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2017 r. w Oleśnie

sprawy z powództwa M. T.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą
w W. na rzecz powoda M. T. kwotę 10.470,05 zł ( dziesięć tysięcy czterysta siedemdziesiąt złotych 05/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

a)  od kwoty 9.870,05 zł ( dziewięć tysięcy osiemset siedemdziesiąt złotych 05/100) od dnia 04.02.2016r. do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 600,00 zł ( sześćset złotych 00/100) od dnia 18.02.2016r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą
w W. na rzecz powoda M. T. kwotę 6.281,47 zł ( sześć tysięcy dwieście osiemdziesiąt jeden złotych 47/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 4.800,00 zł ( cztery tysiące osiemset złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  nakazuje Skarbowi Państwa – Sądowi Rejonowemu w Oleśnie zwrócenie powodowi M. T. kwoty 90,33 zł ( dziewięćdziesiąt złotych 33/100) tytułem niewykorzystanej części zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych sądowych;

V.  nakazuje Skarbowi Państwa – Sądowi Rejonowemu w Oleśnie zwrócenie stronie pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 1.000,00 zł ( jeden tysiąc złotych 00/100) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych sądowych.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19.01.2016 r. powód M. A. (2-im.) T. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Biuro (...). i (...). mgr inż. M. T. z siedzibą w O. wystąpił przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. wnosząc o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kwoty 10.740,05 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot:

- 10.140,05 zł od dnia 15.09.2015 r. do dnia zapłaty;

- 600 zł od 15-go dnia od otrzymania pozwu przez stronę pozwaną do dnia zapłaty.

Nadto, powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Uzasadniając pozew M. T. wskazał, że w dniu 20.08.2015 r. miał miejsce wypadek drogowy spowodowany przez wybiegającego z posesji psa, w wyniku czego został uszkodzony samochód marki A. nr rej. (...), będący własnością A. Z.. Właściciel psa, M. S., został ukarany mandatem przez policję, a w chwili zdarzenia sprawca miał zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej rolników w (...) S.A.

Właściciel uszkodzonego pojazdu – A. Z. – zgłosił szkodę w pojeździe do (...) S.A. w dniu wypadku. Pismem z dnia 14.09.2015 r. (...) S.A. przyznało poszkodowanemu odszkodowanie za zniszczony pojazd w wysokości 5.415,86 zł, potrącając równocześnie zaległą składkę ubezpieczeniową w wysokości 25 zł. Nadto, pismem z dnia 13.10.2015 r. (...) S.A. przyznało poszkodowanemu odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w wysokości 1.845 zł oraz odmówiło zapłaty innych kwot.

W dniu 30.12.2015 r. A. Z. przeniósł na powoda roszczenia odszkodowawcze związane z uszkodzeniem pojazdu marki A. na podstawie umowy przelewu powierniczego. Powód zawiadomił stronę pozwaną o cesji pismem z dnia 06.01.2016 r.

Na zlecenie A. Z. powód sporządził opinię nr (...), zgodnie z którą koszty przywrócenia stanu pojazdu A. do stanu sprzed szkody wynoszą 15.285,91 zł brutto, a nie 5.415,86 zł brutto, jak uznało (...) S.A. Za sporządzenie opinii powód wystawił poszkodowanemu rachunek nr (...) na kwotę 600,00 zł, która to kwota została przez poszkodowanego zapłacona i o zwrot tej kwoty przez stronę pozwaną powód również wnosi niniejszym pozwem.

Kalkulacja powoda wykazała zaniżenie odszkodowania przez (...) S.A., a niedopłata strony pozwanej wyniosła 9.870,05 zł (15.285,91 zł brutto minus 5.415,86 zł brutto).

Na wartość przedmiotu sporu, tj. 10.470,05 zł, składa się natomiast suma
ww. niedopłaty 9.870,05 zł i kwota z rachunku za opinię powoda, tj. 600 zł.

Powód wskazał również, że pojazd utracił na wartości, gdyż jako samochód wypadkowy potencjalni kupcy będą w stanie zapłacić mniej za niego niż przed wypadkiem.

Strona pozwana zaniżyła też stawki robocizny blacharsko – lakierniczej do poziomu 50zł/rbg, które nie odpowiadają poziomowi stawek średnich miejsca zamieszkania poszkodowanego w dacie szkody, tj. kwocie 80 zł/rbg. Nadto, (...) S.A. bezzasadnie ustaliło obniżenie: cen części zamiennych o 79% i cen robocizny blacharza, mechanika, lakiernika łącznie o 77%.

Powód zwrócił uwagę również na to, że na zakładach ubezpieczeń jako profesjonalistach ciąży obowiązek rzetelnego przeprowadzenia likwidacji szkody i wypłaty należnego odszkodowania bez konieczności powoływania rzeczoznawców czy też wnoszenia powództwa do sądu. Natomiast koszty opinii rzeczoznawcy są normalnym następstwem zaistniałej szkody. Powód sporządził opinię na rzecz poszkodowanego właściciela pojazdu, ponieważ poszkodowany nie był w stanie samodzielnie oszacować kwoty należnego odszkodowania za uszkodzenie pojazdu. Natomiast pomoc profesjonalisty w osobie rzeczoznawcy okazała się niezbędna wobec zaniżenia kwoty przyznanego odszkodowania.

Uzasadniając roszczenie odsetkowe powód podniósł, że pełna kwota należnego odszkodowania za uszkodzony pojazd winna być wypłacona najpóźniej w 30-tym dniu likwidacji szkody, gdyż nie zaistniały żadne okoliczności, które uniemożliwiałyby wypłatę
w ustawowym terminie. Jednak, jeżeli strona pozwana dokonała wypłaty odszkodowania
w terminie wcześniejszym, to ponosi odpowiedzialność za wszelkiego typu niedopłaty od dnia następnego po dacie wypłaty kwoty bezspornej. Skoro szkoda została zgłoszona w dniu 20.08.2015 r., a wypłata kwoty bezspornej nastąpiła 14.09.2015 r., to poszkodowany A. Z. winien był otrzymać pełną kwotę odszkodowania właśnie w dniu 14.09.2015 r. Strona pozwana przyznała poszkodowanemu jedynie część należnego odszkodowania. - pozew – k. 3 – 6.

Nadto, w piśmie procesowym wniesionym dnia 19.02.2016 r., powód zakwestionował m.in. żądanie przez zakład ubezpieczeń faktur za naprawę pojazdu, gdyż stoi to
w sprzeczności z zasadą pełnego odszkodowania (art. 361 § 2 k.c.). Zakład ubezpieczeń ma wyrównać szkodę w pełni bez względu na to, czy przedmiot szkody jest naprawiony czy nie, nie może natomiast żądać naprawy pojazdu we wskazanym warsztacie i jeszcze żądać za naprawę faktury. Powód zakwestionował też zastosowanie do wyceny wysokości szkody wartości tzw. zamienników. Podczas oględzin rzeczoznawca strony pozwanej nie wskazał na zamontowanie żadnych zamienników w pojeździe poszkodowanego, a więc przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody winno nastąpić w drodze uwzględnienia wyłącznie części oryginalnych. Natomiast opinia powoda oparta jest wyłącznie o oględziny rzeczoznawcy strony pozwanej. Ponadto, powód wskazał, że z uwagi na umowę cesji powierniczej występuje w imieniu i na rzecz poszkodowanego A. Z., który nie posiada wiadomości specjalnych z zakresu wyceny pojazdów, ani nie jest rzeczoznawcą motoryzacyjnym i nie potrafi samodzielnie wykonać ekspertyzy wskazującej rzeczywisty koszt naprawy pojazdu. Dlatego poszkodowany zlecił powodowi opracowanie opinii, zapłacił za nią i zlecił mu prowadzenie sprawy na etapie sądowym. Tym samym powód może dochodzić obok dopłaty do odszkodowania również zwrotu kosztów prywatnej opinii, jak również odsetek, jako praw związanych z wierzytelnością (art. 509 § 2 k.c.). Natomiast
w odniesieniu do roszczenia odsetkowego powód podniósł, że strona pozwana jako profesjonalista nie może oczekiwać od poszkodowanego nieprofesjonalisty sprecyzowania roszczenia odszkodowawczego. – pismo procesowe powoda – k. 42 – 43v.

Na rozprawie w dniu 30.11.2017 r. pełnomocnik powoda złożył spis kosztów domagając się zasądzenia kosztów procesu zgodnie z tym spisem na łączną kwotę: 6.555,96zł (167,16 zł – koszty dojazdu pełnomocnika na dwie rozprawy na trasie O. – O. – O. tj. 200 km x 0,8358 zł; kwota 16,80 zł – koszty korespondencji; 34 zł – opłaty skarbowe od pełnomocnictw, 4.800 zł – koszty zastępstwa procesowego, 538 zł – opłata sądowa od pozwu, 1.000 zł – zaliczka na opinie biegłych). – spis kosztów – k. 140, protokół rozprawy z dnia 30.11.2017 r. – k. 141.

W odpowiedzi na pozew wniesionej w dniu 10.02.2016 r. strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, że przyjęła odpowiedzialność za przedmiotową szkodę i tytułem naprawy uszkodzonego pojazdu przyznała odszkodowanie
w wysokości 5.415,86 zł brutto.

W ocenie strony pozwanej powód zawyżył niesłusznie koszt naprawy pojazdu
w swojej kalkulacji. Przedłożony przez powoda kosztorys jest jedynie kosztorysem ofertowym (symulacja kosztów) nieodzwierciedlającym kosztów faktycznie poniesionych przez poszkodowanego w związku z naprawą pojazdu. Powód nie wykazał, że uszkodzony pojazd był na bieżąco serwisowany i naprawiany w autoryzowanym serwisie (...) jedynie częściami oryginalnymi sygnowanymi znakiem O, a więc najdroższymi
z rekomendowanych na rynku, w związku z czym brak podstaw dla przyjęcia, iż tylko naprawa dokonana najdroższymi częściami funkcjonującymi na rynku, przeznaczonymi do pierwszego montażu pojazdu doprowadzi uszkodzony pojazd do jego stanu poprzedniego.
W sytuacji braku dowodu na poniesienie kosztów najwyższych, na stronie pozwanej ciąży obowiązek zwrotu kosztów w wysokości umożliwiającej przywrócenie pojazdu do stanu jego używalności technicznej sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę – co strona pozwana uczyniła. Natomiast, według (...) S.A., koszty naprawy wynikające z załączonej przez powoda kalkulacji – mając na uwadze przede wszystkim wiek uszkodzonego pojazdu (ponad 12 lat), rodzaj uszkodzeń, jego stan, a także fakt nieserwisowania pojazdu (brak dowodu przeciwnego) – nie stanowią kosztów celowych i ekonomicznie uzasadnionych, tymczasem jedynie do takich ogranicza się odpowiedzialność (...) S.A. Strona pozwana wskazała również, że doszłoby do bezpodstawnego wzbogacenia się poszkodowanego, gdyby
w miejsce używanych, uszkodzonych elementów samochodu w wyniku naprawienia szkody uzyskałby te elementy nowe, a więc w konsekwencji doszłoby do naruszenia przepisu art. 824 § 2 k.c. stanowiącego, że odszkodowanie nie może być wyższe od poniesionej szkody.

Natomiast (...) S.A. wskazuje na zasadność użycia części zamiennych Q lub PC/PT, gdyż naprawa 12- letniego pojazdu poszkodowanego, nieserwisowanego, naprawianego zapewne dotychczas – kierując się zasadami doświadczenia życiowego – częściami alternatywnymi, przy wykorzystaniu części oryginalnych Q bądź części o jakości porównywalnej PC/PT, doprowadziłaby pojazd do jego stanu poprzedniego, a jednocześnie jej koszt byłby niższy, stanowiąc tym samym koszt ekonomicznie uzasadniony.

Strona pozwana podniosła też, że żądanie przez powoda zwrotu kosztów prywatnej kalkulacji naprawy jest nieuzasadnione, jako niepozostające w bezpośrednim związku przyczynowym ze szkodą.

Ponadto, (...) S.A. podniosło, że wskazany w pozwie dzień 15.09.2015 r. jako dzień pozostawania pozwanego w opóźnieniu w wypłacie odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu jest niewłaściwy. Zgodnie bowiem z art. 817 k.c. zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od daty zawiadomienia o szkodzie. Poszkodowany faktycznie dokonał zgłoszenia szkody w dniu 20.09.2015 r. [winno być 20 sierpnia a nie września]. Niemniej jednak w zgłoszeniu szkody poszkodowany nie określił jednocześnie kwotowo swojego roszczenia w zakresie ww. odszkodowania. Strona pozwana po otrzymaniu zgłoszenia dokonała likwidacji szkody, w wyniku której decyzją z dnia 14.09.2015r. przyznała na rzecz poszkodowanego odszkodowanie. Strona pozwana spełniła więc świadczenie w wymaganym do tego 30 – dniowym terminie. Poszkodowany do chwili złożenia w sprawie powództwa nie odwoływał się od rzeczonej decyzji i nie dochodził dopłaty żadnej kwoty. Natomiast zakład ubezpieczeń nie pozostaje w opóźnieniu co do kwot nieobjętych jego decyzją, jeżeli poszkodowany po jej otrzymaniu lub wcześniej nie określił kwotowo swego roszczenia. W przedmiotowej sprawie to dopiero powód w złożonym pozwie wskazał, iż dochodzi odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu w wysokości przekraczającej wypłaconą przez pozwanego z tego tytułu kwotę, załączając kalkulację naprawy z dnia 2.01.2016 r. W związku z tym ewentualny stan opóźnienia pozwanego
w wypłacie odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu winien być liczony najwcześniej od dnia doręczenia pozwanemu pozwu, tj. od dnia 03.02.2016 r. – odpowiedź na pozew – k. 27 – 32.

Ponadto, w piśmie procesowym wniesionym dnia 12.07.2016 r. strona pozwana podniosła m.in., iż wobec naprawy przez poszkodowanego uszkodzonego pojazdu jedynym sposobem ustalenia wysokości kosztów naprawy pojazdu a tym samym należnego odszkodowania, są faktycznie poniesione przez poszkodowanego koszty jego naprawy.
W tym przypadku odszkodowanie musi pozostawać w adekwatnym związku przyczynowym z kosztem naprawy jako szkodą faktyczną, a nie szacunkową. Strona pozwana podkreśliła też, że po przyznaniu poszkodowanemu decyzją z dnia 14.09.2015 r. odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu poszkodowany do chwili złożenia przez powoda pozwu nie wnosił odwołania ze wskazaniem, iż wypłacona kwota odszkodowania pozostaje niewystarczającą dla przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego. - pismo procesowe (...) S.A. – k. 68 – 70.

W kolejnych pismach procesowych strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska, powielając jedynie i rozwijając argumentację dotychczasowych twierdzeń.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20.08.2015 r. o godz. 05:20 w miejscowości O., w gminie R.,
woj. (...) doszło do zderzenia samochodu marki A. (...) nr rej. (...), rok prod. 2003 kierowanego przez właściciela – A. Z. – z psem rolnika M. S.. Zwierzę wybiegło z posesji i wtargnęło na jezdnię.

Kierujący pojazdem był trzeźwy.

Właściciel psa został ukarany przez policję mandatem karnym w wysokości 250 zł za niezachowanie środków ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia.

M. S. podlegał w dacie zdarzenia obowiązkowemu ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej rolników w (...) S.A.

dowód : - druk zgłoszenia szkody – w aktach szkody w załączeniu;

- notatka służbowa Policji z KPP K. z 20.08.2015 r. – w aktach szkody
w załączeniu;

- potwierdzenie pokrycia ubezpieczeniowego OC rolników – w aktach szkody

w załączeniu.

Na skutek zdarzenia z dnia 20.08.2015 r. uszkodzeniu uległy następujące części samochodu marki A. (...) nr rej. (...): zderzak przedni okładzina, wspornik zderzaka przedniego, krata wlotu powietrza boczna, spojler czołowy, reflektor z kierunkowskazem, uchwyt reflektora, reflektor przeciwmgłowy, błotnik przedni, wspornik przedni, nadkole wewnętrzne plastik, osłona chłodnicy, pokrywa przednia (komory silnika), wzmocnienie przednie poprzeczne, zbiornik spryskiwacza, zbiornik pompy oleju, chłodnica ład. pow., obudowa wlotu chłodnicy doład.

dowód : - opinia biegłego sądowego M. G. z dnia 08.09.2017 r. –
k. 114 – 121;

- dokumentacja zdjęciowa pojazdu sporządzona dnia 28.08.2015 r. – w aktach szkody w załączeniu.

W obszarze szkody powstałej w dniu 20.08.2015 r. na skutek potrącenia psa brak jest śladów wcześniej wykonywanych napraw, a w szczególności napraw wykonywanych
w sposób nieprofesjonalny, lub przy wykorzystaniu nieoryginalnych podzespołów. Uszkodzone podczas kolizji z 20.08.2015 r. zespoły były oryginalnymi (na jednej z fotografii widoczna nalepka właściwa dla A.).

Poza obszarem uszkodzeń powstałych podczas niniejszej kolizji istniały uszkodzenia wcześniejsze, które zostały naprawione. Przedstawiciel (...) S.A. dokonujący oględziny pojazdu nie odnotował, by te naprawy zostały dokonane w sposób nieprofesjonalny i przy użyciu części zwanych zamiennikami.

dowód : - opinia biegłego sądowego M. G. z dnia 08.09.2017 r. –
k. 114 – 121;

- dokumentacja zdjęciowa pojazdu sporządzona dnia 28.08.2015 r. – w aktach szkody w załączeniu.

Brak jest wymogu, aby którakolwiek z klas zamienników posiadała właściwości wymagane przez wytwórcę samochodu od oryginałów. Aby w wyniku naprawy uzyskać własności pojazdu takie jak zadał wytwórca pojazdu, należy stosować technologię naprawy przez niego zalecaną i oryginalne części zamienne. „ Istnieje znaczące ryzyko, że zastosowanie części zamiennych z modułu M. (jak to uczynił ubezpieczyciel) nie przywróci walorów pojazdu istniejących przed zdarzeniem”.

Aby „ odtworzyć cechy i właściwości pojazdu sprzed kolizji z dnia 20.08.2015 r., należy zastosować części zamienne oryginalne i stawkę roboczogodziny nie mniejszą niż 80
z netto. Przy takim założeniu wartość szkody wynosi 15.285,91 zł ”.

Przed szkodą powstałą dnia 20.08.2015 r. wartość samochodu A. zbliżona była do kwoty 16 200 zł. Koszt naprawy pojazdu jest niższy od wartości pojazdu przed szkodą, co oznacza, że szkoda nie była szkodą całkowitą, a samochód kwalifikował się do naprawy.

Wykonana poprawnie naprawa (nawet przy użyciu części oryginalnych) nie wpłynie (w sposób zauważalny) na wartość rynkową pojazdu, tzn. wzrost wartości pojazdu przy poprawnie wykonanej technologicznie naprawie byłby niższy niż zaokrąglenie stosowane podczas szacowania wartości pojazdu.

dowód : - opinia biegłego sądowego M. G. z dnia 08.09.2017 r. –
k. 114 – 121.

W dniu zdarzenia, tj. 20.08.2015 r. A. Z. zgłosił szkodę do (...) S.A. ubezpieczającego odpowiedzialność właściciela psa w ramach umowy ubezpieczenia OC rolników.

dowód : - pismo (...) S.A. z dnia 20.08.2015 r. – potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia – w aktach szkody w załączeniu.

Następnie w dniu 30.08.2015 r. rzeczoznawca (...) S.A. sporządził kosztorys nr (...), wyceniając koszty naprawy pojazdu marki A. (...) [8E] 01/05 nr rej. (...) rok produkcji 2003 na kwotę 5.415,86 zł brutto (w tym 23% VAT).

dowód : - kosztorys (...) S.A. - E.-s nr (...) – w aktach szkody
w załączeniu.

Pismem z dnia 14.09.2015 r. (...) S.A. przyznało właścicielowi uszkodzonego pojazdu – A. Z. – z obowiązkowego ubezpieczenia OC rolników odszkodowanie w kwocie 5.415,86 zł, a wypłaciło kwotę 5.390,86 zł potrącając sobie należną składkę w kwocie 25,00 zł z polisy niezwiązanej ze szkodą.

dowód : - decyzja (...) S.A. z 14.09.2015 r. – k. 9-9v.

Kolejną decyzją z dnia 13.10.2015 r. strona pozwana przyznała poszkodowanemu A. Z. dodatkowo kwotę 1.845,00 zł tytułem kosztów pojazdu zastępczego lub wynajęcie pojazdu zastępczego. W pozostałym zakresie stanowisko (...) S.A. nie uległo zmianie.

dowód : - decyzja (...) S.A. z dnia 13.10.2015 r. – k. 10 – 10v.

W dniu 30.12.2015 r. w O. została zawarta umowa powierniczego przelewu należnego odszkodowania pomiędzy Biurem (...) mgr inż. M. A. T.
z siedzibą w O. reprezentowanym przez M. T. (cesjonariusza)
a A. Z. (cedentem). Na mocy tej umowy cedent przelał na rzecz cesjonariusza składniki należnego mu odszkodowania jako wierzytelność wynikającą ze zdarzenia odszkodowawczego z dnia 20.08.2015 r., w którym uszkodzony został pojazd marki A. (...) nr rej. (...) w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 20.08.2015 r. Wierzytelność ta została nabyta na zasadzie powiernictwa celem jej odzyskania od ubezpieczyciela dla cedenta za wynagrodzeniem (§ 1 umowy).

dowód : - umowa przelewu powierniczego z dnia 30.12.2015 r. – k. 11.

W dniu 04.01.2016 r. powód M. T., będąc rzeczoznawcą samochodowym, sporządził na zlecenie A. Z., tj. właściciela uszkodzonego pojazdu, opinię nr (...).

Zgodnie z tą opinią szkoda w pojeździe A. Z. marki A. (...) nr rej. (...) ma charakter częściowy.

Wartość rynkowa pojazdu w dniu zaistnienia szkody w stanie nieuszkodzonym wynosiła 16.200 zł brutto (w tym 23% VAT) wg (...).

Koszt przywrócenia stanu uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed uszkodzenia został oszacowany na kwotę 15.285,91zł brutto (w tym 23% VAT).

Zakres uszkodzeń pojazdu M. T. przyjął według ustaleń poczynionych przez specjalistów firmy ubezpieczeniowej, którym inicjatywę w tym zakresie oddał poszkodowany zgłaszając szkodę (protokół uszkodzeń – system E. nr (...) sporządzony przez ubezpieczyciela na podstawie oględzin z dnia 20.08.2015 r.).

M. T. przyjął w kalkulacji części identyczne jak zabudowane w pojeździe podczas uszkodzenia, tj. części oryginalne, gdyż przedstawiciele (...) S.A. nie stwierdzili podczas oględzin pojazdu nienaprawionych uszkodzeń, śladów wcześniejszych napraw blacharskich i lakierniczych oraz wymiany części oryginalnych na zamienniki.

M. T. zastosował w opinii średnią stawkę za rbg prac blacharskich, mechanicznych i lakierniczych adekwatną dla norm czasowych producenta, stosowaną na rynku lokalnym w miejscu rejestracji pojazdu w okresie szkody – w wysokości 80 zł/rbg.

Ceny jednostek pracochłonności prac naprawczych zostały przyjęte według poziomu
z dnia wymagalności odszkodowania w wielkościach średnich stosowanych na rynku lokalnym w miejscu zarejestrowania samochodu.

Zużycie eksploatacyjne uszkodzonych elementów pojazdu przyjęto tylko dla tych elementów, które są wymienne w trakcie jego eksploatacji z powodu fizycznego zużycia.

dowód : - prywatna opinia sporządzona przez M. A. T. na (...) z dnia 04.01.2016 r. wraz z załącznikami, tj. wyceną Nr (...), dokumentacją fotograficzną, kalkulacją naprawy nr (...) – k. 13 – 20v.

W dniu 05.01.2016 r. M. T. działając w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wystawił A. Z. rachunek nr (...) za sporządzenie powyższej opinii na kwotę 600,00 zł.

dowód : - rachunek nr (...) z dnia 05.01.2016 r. – k. 21.

Cesjonariusz M. T. zawiadomił (...) S.A. o cesji wierzytelności pismem opatrzonym datą 06.01.2016 r., załączając jedynie kserokopię umowy przelewu.

dowód : - zawiadomienie o cesji pismem z dnia 06.01.2016 r. – k. 12.

Właściciel pojazdu - A. Z. – w pisemnym oświadczeniu z dnia 16.07.2016r. wskazał, że naprawił samochód we własnym zakresie systemem gospodarczym. Nie posiada on żadnych faktur za zakup części zamiennych oraz robociznę i lakierowanie. Natomiast koszt naprawy uszkodzonego samochodu znacznie przekroczył kwotę wypłaconego odszkodowania, choć nie jest w stanie określić, jaka to była kwota. Wskazał, że gdyby odszkodowanie ze strony ubezpieczyciela było pełne rozważyłby możliwość naprawy uszkodzonego samochodu w autoryzowanym warsztacie.

dowód : - oświadczenie właściciela pojazdu – A. Z. z dnia 16.07.2016 r. – k. 79.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemalże w całości żądania głównego oraz częściowo w zakresie roszczenia odsetkowego.

W przedmiotowej sprawie bezsporne były okoliczności zdarzenia szkodowego, odpowiedzialność sprawcy (właściciela psa), zakres uszkodzeń w pojeździe, a także odpowiedzialność strony pozwanej jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy w ramach OC rolników. Bezsporny był również przebieg postępowania likwidacyjnego,
w wyniku którego (...) S.A. przyznało poszkodowanemu tytułem odszkodowania za uszkodzenia pojazdu kwotę 5.415,86 zł brutto. Powód ani bezpośrednio poszkodowany właściciel pojazdu nie domagali się na żadnym etapie postępowania wyliczania kosztów naprawy w autoryzowanym warsztacie samochodowym, natomiast obie strony procesu były zgodne co do przyjęcia stawek za roboczogodzinę stosowanych lokalnie w miejscu rejestracji pojazdu, choć wysokość tych stawek została wskazana różna (50 zł – (...) S.A., 80 zł –
M. T.). Strona pozwana nie kwestionowała również legitymacji czynnej powoda jako cesjonariusza w ramach umowy cesji powierniczej zawartej z właścicielem uszkodzonego pojazdu (art. 509 k.c.).

Natomiast sporna pozostawała wysokość celowych kosztów naprawy ponad wypłaconą przez ubezpieczyciela kwotę, a zwłaszcza rodzaj części zamiennych – oryginalnych bądź zamienników, których wartość powinna być wliczana do kwoty należnego odszkodowania. Rozbieżne są także twierdzenia stron co do sposobu ustalania szkody – kalkulacja tudzież rzeczywiście poniesione koszty w przypadku naprawy pojazdu przez poszkodowanego. Strona pozwana zakwestionowała również roszczenie powoda o zwrot kosztów prywatnej kalkulacji powoda, a także początkową datę naliczania odsetek.

Zgodnie z treścią art. 431 § 1 k.c. kto zwierzę chowa albo się nim posługuje, obowiązany jest do naprawienia wyrządzonej przez nie szkody niezależnie od tego, czy było pod jego nadzorem, czy też zabłąkało się lub uciekło, chyba że ani on, ani osoba, za którą ponosi odpowiedzialność, nie ponoszą winy. Natomiast podstawę prawną odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela w przedmiotowej sprawie stanowi art. 822 § 1 k.c., który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Z kolei § 4 w/w artykułu stanowi, że uprawniony do odszkodowania
w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Natomiast szczegółowy zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela OC rolników zawarty jest w ustawie z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 2060 j.t. ze zm.) – dalej: „ustawa” lub „ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych”. Na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy z ubezpieczenia OC rolników przysługuje odszkodowanie, jeżeli rolnik, osoba pozostająca z nim we wspólnym gospodarstwie domowym lub osoba pracująca w jego gospodarstwie rolnym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku
z posiadaniem przez rolnika tego gospodarstwa rolnego szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Kolejno, art. 51 ustawy stanowi, że ubezpieczeniem OC rolników jest objęta odpowiedzialność cywilna rolnika oraz każdej osoby, która pracując w gospodarstwie rolnym w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z posiadaniem przez rolnika tego gospodarstwa rolnego. Natomiast zgodnie z art. 52 ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej osoby odpowiedzialnej.

Nadto, stosownie do treści art. 363 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (§ 1). Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (§ 2). Ponadto, zgodnie
z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (§ 1). W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2).

Wskazać w tym miejscu należy na stanowisko judykatury, zgodnie z którym ubezpieczeniem obowiązkowym OC rolników objęta jest również odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez psa rolnika, które to zwierzę jest funkcjonalnie związane
z gospodarstwem rolnym, a ubezpieczyciel mógłby się jedynie uwolnić od odpowiedzialności w razie wykazania braku funkcjonalnej więzi tego zwierzęcia z gospodarstwem rolnym
(zob. Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 20 czerwca 2017 r., III CZP 114/16, Legalis nr 1611583; Wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 13 kwietnia 2016 r., III Ca 100/16, Legalis nr 1629854; Wyrok Sądu Okręgowego w Sieradzu
z dnia 18 stycznia 2017 r., I Ca 511/16, Legalis nr 1629986; Wyrok Sądu Okręgowego
w Łomży z dnia 24 września 2014 r., I Ca 122/14, Legalis nr 1067045).

W okolicznościach przedmiotowej sprawy strona pozwana nie kwestionowała podstaw swojej odpowiedzialności jako ubezpieczyciela OC rolników za skutki zdarzenia szkodowego z dnia 20.08.2015 r., nie podważała również związku funkcjonalnego psa, który wtargnął na jezdnię, z gospodarstwem rolnym ubezpieczonego.

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów przedłożonych przez strony postępowania w zakresie przebiegu zdarzenia szkodowego, postępowania likwidacyjnego szkody i zgłaszanych na poszczególnych etapach żądań poszkodowanego,
a następnie cesjonariusza (powoda). Prawdziwość i treść tych dokumentów nie były podważane w procesie. Natomiast zakres uszkodzeń i wysokość kosztów naprawy pojazdu poszkodowanego Sąd ustalił w oparciu o opinię biegłego sądowego M. G. – rzeczoznawcę techniki samochodowej i ruchu drogowego. Opinia ta została sporządzona
w sposób rzetelny, wyczerpujący i logiczny, w odróżnieniu od opinii biegłego sądowego A. P., która okazała się nieprzydatna do rozstrzygnięcia sprawy z uwagi na jej nieprofesjonalny i niesamodzielny charakter. W swojej opinii z dnia 28.05.2016 r. (k. 50 – 56) biegły A. P. wskazał wprawdzie, że stan pojazdu odbiegał od stanu pojazdu oryginalnego, serwisowanego w autoryzowanym serwisie i z użyciem oryginalnych części, ale w żaden sposób tego nie uargumentował, nie odniósł się również do konkretnych uszkodzeń powstałych w zdarzeniu szkodowym z dnia 20.08.2015 r. oraz do tego, czy
w zakresie tych uszkodzeń można wskazać występowanie części oryginalnych tudzież zamienników. Biegły ten nie sporządził również samodzielnej wyceny kosztów naprawy pojazdu poszkodowanego, a jedynie ograniczył się do skserowania kosztorysu sporządzonego z ramienia pozwanego ubezpieczyciela i naniósł na niego własne odręczne notatki i to jedynie w zakresie zwiększenia stawek za roboczogodzinę. z 50 do 80 zł netto, tj. na poziomie stosowanym przez przeciętnie wyposażone zakłady blacharsko – lakiernicze w miejscu zamieszkania powoda. Biegły ten wskazał również w opinii, że gdyby uwzględnić ślady wcześniejszych napraw oraz istniejące przed szkodą nienaprawione uszkodzenia pojazdu należałoby obniżyć wartość rynkową pojazdu przed szkodą, co „ zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia szkody całkowitej”. Biegły tego stwierdzenia nie wyjaśnił do końca powołując się na jedynie pośredni charakter posiadanych dowodów w aktach szkody (...) S.A., a naniesione przez niego poprawki znajdują się na kserokopii kosztorysu (...) S.A. wyliczonego dla kosztów naprawy szkody częściowej a nie całkowitej. Dalej biegły pisze, że ponieważ poszkodowany naprawił samochód, to jedynym sposobem ustalenia wysokości odszkodowania są faktycznie poniesione rzeczywiste koszty jego naprawy. Jest to twierdzenie po pierwsze zupełnie sprzeczne z zasadą pełnej restytucji szkody, a po drugie biegły wykracza poza ramy tezy dowodowej i wkracza w sferę orzeczniczą Sądu. Zakres uchybień biegłego A. P. był na tyle duży, że niecelowe byłoby zlecanie temu biegłemu sporządzenia opinii uzupełniającej, więc Sąd zlecił wykonanie opinii nowemu biegłemu tj. M. G..

Natomiast biegły M. G. w sposób rzetelny sporządził opinię, odpowiadając na pytania Sądu zawarte w postanowieniu dowodowym. W szczególności biegły ten rozróżnił wyraźnie uszkodzenia powstałe na skutek kolizji ze zwierzęciem z dnia 20.08.2015 r. oraz wcześniejsze uszkodzenia. Przeanalizował dokładnie stanowiska M. (...) S.A. wyrażone w kalkulacjach, przeanalizował dokumentację zdjęciową wykonaną przez przedstawiciela (...) S.A. podczas oględzin i wyciągnął własne wnioski. Wyjaśnił zasadność zastosowania do naprawy części oryginalnych, wskazał, że z materiału zgromadzonego przez (...) S.A. podczas oględzin nie wynika, aby w pojeździe poszkodowanego były zamontowane części inne niż oryginalne, lub też by jakaś naprawa była dokonana nieprofesjonalnie. Wręcz przeciwnie, biegły dopatrzył się na fotografii nalepki właściwej dla marki A.. Biegły M. G. wskazał też wyraźnie, że „ Istnieje znaczące ryzyko, że zastosowanie części zamiennych z modułu M. (jak to uczynił ubezpieczyciel) nie przywróci walorów pojazdu istniejących przed zdarzeniem” oraz aby „ odtworzyć cechy i właściwości pojazdu sprzed kolizji z dnia 20.08.2015 r., należy zastosować części zamienne oryginalne i stawkę roboczogodziny nie mniejszą niż 80 z netto. Przy takim założeniu wartość szkody wynosi 15.285,91 zł”. Wskazał również, iż przed szkodą powstałą dnia 20.08.2015 r. wartość samochodu A. zbliżona była do kwoty 16 200 zł. Koszt naprawy pojazdu jest niższy od wartości pojazdu przed szkodą, co oznacza, że szkoda nie była szkodą całkowitą, a samochód kwalifikował się do naprawy. Wprawdzie biegły wypowiedział się również na temat ewentualnej ekonomicznej opłacalności naprawy, jednak są to uwagi nieistotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, gdyż pozostają w sprzeczności z zasadą pełnej restytucji szkody, a wyznacznikiem rozliczania szkody jako częściowej jest wartość pojazdu sprzed szkody, która winna być wyższa niż koszty naprawy, a tak jest w tym przypadku nawet przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych.

Ponadto, w orzecznictwie Sądu Najwyższego już od wielu lat ugruntowane jest stanowisko, że uprawniony do odszkodowania może domagać się od ubezpieczyciela zwrotu kosztów naprawy pojazdu przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych. Dla przykładu, Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 czerwca 2003 r., V CKN 308/01, LEX nr 157324, wskazał m.in., że: „ W przypadku uszkodzenia samochodu odszkodowanie obejmuje przede wszystkim kwotę pieniężną, konieczną do opłacenia jego naprawy lub przywrócenia do stanu sprzed wypadku. Osoba odpowiedzialna jest zobowiązana zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należą koszty nowych części i innych materiałów (wyrok Sądu Najwyższego z 20 października 1972 r., II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody”. Kolejno, w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 listopada 1980r., III CRN 223/80, OSNC 1981/10/186, LEX nr 2641, Sąd Najwyższy podniósł,
że: „ Z zasady wyrażonej w art. 363 § 1 k.c. wynika, że w razie uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej. Do wydatków tych należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Poszkodowany chcąc przywrócić stan poprzedni uszkodzonego w wypadku pojazdu nie ma możliwości zakupu starych części czy też nie ma możliwości żądania, aby stacja obsługi wykonująca naprawę w miejsce uszkodzonych w czasie wypadku części pojazdu wmontowała stare części już częściowo zużyte”. Natomiast zgodnie z tezą Uchwały Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, (OSNC 2012/10/112, Prok.i Pr.-wkł. 2013/4/38, LEX nr 1129783, www.sn.pl, Biul.SN 2012/4/5, M.Prawn. 2012/24/1319-1323): „ Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.”

Ostatnie z przytoczonych orzeczeń wskazuje też pośrednio na rozkład ciężaru dowodu. To ubezpieczyciel, jako profesjonalista, winien przeprowadzić sprawnie i rzetelnie proces likwidacji szkody i wypłacić pełne należne odszkodowanie przy zastosowaniu nowych oryginalnych części zamiennych, a jeżeli zastosowanie takich części powodowałoby
w konkretnej sprawie wzrost wartości pojazdu, to o ten wzrost można byłoby obniżyć odszkodowanie, ale winien to wykazać właśnie ubezpieczyciel. Tymczasem
w okolicznościach niniejszej sprawy biegły M. G. wyraźnie wskazał, że wykonana poprawnie naprawa (nawet przy użyciu części oryginalnych) nie wpłynie (w sposób zauważalny) na wartość rynkową pojazdu, tzn. wzrost wartości pojazdu przy poprawnie wykonanej technologicznie naprawie byłby niższy niż zaokrąglenie stosowane podczas szacowania wartości pojazdu. Natomiast ubezpieczyciel miał pełną możliwość zweryfikowania podczas oględzin pojazdu, czy zostały w nim zamontowane części inne niż oryginalne. Jednak z przedłożonej w poczet materiału dowodowego dokumentacji z akt szkody (...) S.A. w żaden sposób nie wynika, by w pojeździe były zamontowane tańsze zamienniki.

Nadto, wskazać należy, że ustawodawca w art. 363 k.c. pozostawił wybór sposobu likwidacji szkody, tj. restytucję naturalną lub zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, poszkodowanemu – w tym przypadku powodowi z uwagi na cesję wierzytelności. Natomiast żaden z przepisów prawa nie obliguje poszkodowanego do naprawy pojazdu, w celu otrzymania odszkodowania, ani też żaden z przepisów nie zmienia przytoczonych wyżej podstaw odpowiedzialności w sytuacji, gdy ta naprawa rzeczywiście nastąpiła. Skoro powód wybrał zapłatę stosownego odszkodowania jako sposób likwidacji szkody, to bez znaczenia jest okoliczność, czy naprawa pojazdu faktycznie miała miejsce i za jaką kwotę. Brak jest również podstaw do twierdzenia, że wysokość rzeczywiście poniesionych kosztów naprawy stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela OC, bowiem stoi w sprzeczności
z zasadą pełnej restytucji szkody. Abstrahując od okoliczności niniejszej sprawy wskazać należy, że naprawa pojazdu metodą gospodarczą, na własną rękę, samodzielnie czy przy pomocy znajomych, przy użyciu części niskiej jakości, tudzież nabytych na rynku wtórnym, nie może stanowić górnej granicy odpowiedzialności ubezpieczyciela OC za szkodę komunikacyjną, bowiem uszkodzony pojazd: po pierwsze już zawsze będzie traktowany
w obrocie jako pojazd powypadkowy, a po drugie pojazd naprawiany własnym sumptem przy użyciu części gorszej jakości traci tym samym na swojej wartości. Są to oczywiste wnioski wynikające już z zasad doświadczenia życiowego. Stąd niecelowym byłoby również przesłuchiwanie w charakterze świadka właściciela pojazdu – A. Z. – celem ustalenia warsztatu, w którym dokonano naprawy uszkodzonego pojazdu oraz wysokości rzeczywistych kosztów jego naprawy (wniosek (...) S.A. – k. 69).

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że prawidłową i rzeczywistą wysokość szkody wyznaczył w niniejszej sprawie biegły M. G. na kwotę 15.285,91 zł brutto. Strona pozwana przyznała już poszkodowanemu w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego kwotę 5.415,86 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu, a tym samym powód mógł domagać się w niniejszym procesie należności tytułem kosztów naprawy pojazdu
w kwocie różnicy tj. 9.870,05 zł oraz 600 zł tytułem zwrotu kosztów opinii prywatnej
(o czym niżej), czyli łącznie: 10.470,05 zł i taka też kwota została zasądzona na rzecz powoda od strony pozwanej w punkcie I sentencji wyroku.

Wskazać jednak należy, że powód popełnił błąd w żądaniach pozwu branych pod uwagę przez Sąd, jak również przez powoda np. przy wskazywaniu wartości przedmiotu sporu. Nadto, treść petitum pozwu nie koresponduje kwotowo z jego prawidłowym uzasadnieniem, co potwierdza omyłkę pełnomocnika niesprostowaną aż do wyrokowania.
W żądaniach pozwu pełnomocnik powoda wskazał nieznajdującą uzasadnienia kwotę 10. 740,05 zł zamiast ww. sumy 10. 470,05 zł popełniając tzw. „czeski błąd”. Dalej
w formułowaniu roszczenia odsetkowego pełnomocnik powoda powielił ten błąd odejmując od zawyżonej kwoty 10.740,05 zł kwotę 600 zł (za prywatną opinię) otrzymując wynik: 10.140,05 zł zamiast 9.870,05 zł (przy prawidłowym rachunku: 10.470,05 zł – 600 zł) – pkt 1 tiret pierwszy petitum pozwu.

Tym samym oddaleniu podlegała jedynie kwota 270 zł należności głównej wynikająca z ww. omyłki pełnomocnika powoda (10.740,05 zł – 10.470,05 zł = 270 zł), a także część należności odsetkowej liczonej przez powoda od zawyżonej kwoty dopłaty odszkodowania za koszty naprawy (10.140,05 zł zamiast 9.870,05 zł). Ponadto, należało oddalić żądanie odsetkowe od kwoty odszkodowania za okres od 15.09.2015 r. do 03.02.2016 r.

Zgodnie z treścią art. 481 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§ 1). Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (§ 2). Przepis ogólny art. 455 k.c. stanowi, że jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Natomiast ustawodawca przewidział dla ubezpieczyciela OC 30 –dniowy termin likwidacji szkody zarówno w kodeksie cywilnym (art. 817 § 1 Ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku) jak i w ustawie o ubezpieczeniach obowiązkowych (art. 14 ust. 1 - Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie). Brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do skracania tego podstawowego terminu w sytuacji, gdyby ubezpieczyciel wydał decyzję
i przyznał odszkodowanie przed upływem 30 dni. W takiej sytuacji odsetek za zwłokę uprawniony może żądać i tak dopiero od 31- go dnia likwidacji szkody, jednak jedynie od takiej konkretnej kwoty, którą wskazał ubezpieczycielowi jako swoje żądanie. Dopiero takie sprecyzowane kwotowo żądanie stanowi dla ubezpieczyciela wezwanie do zapłaty
(art. 455 k.c.) inicjujące ww. 30 – dniowy termin likwidacji szkody (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 1999 r., III CKN 315/98, OSNC 2000 nr 2, poz. 31, str. 52, Biul. SN 1999 nr 10, poz. 6, MoP 1999 nr 12, str. 44, PG 2000 nr 1, str. 1, Wokanda 1999 nr 11, str. 3, Biul. Inf. Pr. 2000 nr 1, str. 3, OSG 2000 nr 1, poz. 8, str. 56, Legalis Numer 44520; Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie I Wydział Cywilny z dnia 23 grudnia 2014 r., I ACa 1379/14, Legalis nr 1203367; Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku - I Wydział Cywilny z dnia 20 marca 2014 r., I ACa 849/13, Legalis nr 831307). Natomiast w okolicznościach niniejszej sprawy powód (tj. cesjonariusz powierniczy) ani bezpośrednio poszkodowany właściciel pojazdu nie zgłosili ubezpieczycielowi żadnego konkretnego żądania kwotowego, ani na etapie zgłaszania szkody, ani też po otrzymaniu decyzji o przyznaniu odszkodowania, ani nawet po zawarciu umowy cesji M. T. jako profesjonalista nie zgłosił (...) S.A. konkretnego roszczenia kwotowego. W aktach szkody znajduje się bowiem jedynie zawiadomienie o cesji z kserokopią umowy cesji bez jakiejkolwiek kalkulacji czy choćby wezwania do zapłaty konkretnej kwoty. Faktem jest, iż ubezpieczyciel jako profesjonalista winien przeprowadzić rzetelną likwidację szkody, a w niniejszej sprawie tego nie zrobił zaniżając należne odszkodowanie prawie trzykrotnie, co znalazło odzwierciedlenie w wyroku poprzez uwzględnienie niemalże całego roszczenia głównego, ale nie zmienia to faktu, iż nie może być mowy o pozostawaniu ubezpieczyciela w zwłoce, jeżeli w żaden sposób żądane roszczenie nie zostanie mu zakomunikowane przez uprawnionego. Tym samym
w okolicznościach niniejszej sprawy po raz pierwszy konkretne roszczenie kwotowe ze strony uprawnionego (powoda) zostało wyartykułowane właśnie w pozwie, który został skutecznie doręczony stronie pozwanej w dniu 03.02.2016 r. (potwierdzenie odbioru – k. 46), a więc Sąd zasądził na rzecz powoda od strony pozwanej odsetki od uwzględnionej kwoty odszkodowania za uszkodzenia pojazdu (9.870,05 zł) od dnia następnego po dniu doręczenia pozwu stronie pozwanej, tj. od dnia 04.02.2016 r. do dnia zapłaty.

Sąd zasądził również od (...) S.A. na rzecz powoda M. T. - mając na uwadze konstrukcję przelewu powierniczego i fakt, iż rzeczywistym ostatecznym beneficjentem tego świadczenia będzie cedent powierniczy – kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztu sporządzenia przez M. T. prywatnej kalkulacji szkody. Sąd Najwyższy
w Uchwale z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt III CZP 24/04, (OSNC 2005/7-8/117, Prok.i Pr.-wkł. 2005/1/32, Biul.SN 2004/5/6, Wokanda 2004/7-8/12, Wspólnota 2004/14/55, M.Prawn. 2005/3/162, M.Prawn. 2004/13/583, M.Prawn. 2004/15/720, LEX nr 106617) wyjaśnił,
że „ Odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego”. Mając na uwadze, iż właściciel pojazdu nie jest rzeczoznawcą majątkowym, a (...) S.A. niemalże trzykrotnie zaniżyło wysokość należnego odszkodowania, zlecenie sporządzenia wyceny szkody rzeczoznawcy było celowe i uzasadnione, a wysokość poniesionych z tego tytułu kosztów przez A. Z. została udowodniona poprzez przedłożenie rachunku nr (...) na kwotę 600,00 zł. (k. 21). Natomiast odsetki
od ww. kwoty 600 zł zostały przez Sąd zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia 18.02.2016 r., tj. od 15 – go dnia po doręczeniu stronie pozwanej odpisu pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zdanie drugie k.p.c., zgodnie
z którym Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Na przyznaną w punkcie III sentencji wyroku od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 6.281,47 zł składają się: 538 zł – opłata sądowa od pozwu, 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa (jednego – nie wykazano potrzeby ustanawiania pełnomocnika substytucyjnego, więc nie wykazano celowości kosztu kolejnej opłaty skarbowej), 909,67 zł – wykorzystana część zaliczki na poczet opinii biegłego, 16,80 zł – koszty korespondencji zgodnie ze spisem kosztów, 4.800 zł – tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego – na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800). Natomiast, w ocenie Sądu, domaganie się zwrotu kosztów dojazdu pełnomocnika powoda na dwie rozprawy w tut. Sądzie na trasie O. – O. – O. było nienależne z uwagi na to, iż siedziba kancelarii pełnomocnika powoda mieści się w O., tj. siedzibie tut. Sądu.

Natomiast na podstawie art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 623 j.t. ze zm.) Sąd zwrócił stronom niewykorzystane części zaliczek pobranych na poczet wynagrodzeń biegłych. Obie strony uiściły kwoty po 1.000 zł na poczet wynagrodzenia biegłych sądowych. Łącznie Sąd wypłacił biegłym kwotę 909,67 zł (451,59 zł – biegły A. P., 458,08 zł – biegły M. G.) pobraną z zaliczki powoda (co zostało uwzględnione przy zasądzaniu kosztów procesu). Tym samym z zaliczki powoda pozostała do zwrotu kwota 90,33 zł a z zaliczki strony pozwanej – kwota 1.000 zł – i takie kwoty Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Oleśnie winien zwrócić stronom – punkty IV i V sentencji wyroku.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.