Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 26 września 2017 roku Sąd Rejonowy w Łęczycy, sygn. akt I C 257/16 w sprawie z powództwa M. W. przeciwko S. K. z udziałem interwenienta ubocznego (...) SA w W. zasądził od pozwanego S. K. na rzecz powódki M. W. kwotę 4.077 zł wraz z odsetkami od dnia 10 stycznia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku – ustawowymi i od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie, oddalił powództwo w pozostałej części, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.817,19 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, obciążył i nakazał pobrać od S. K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 250,47 zł tytułem części zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych, nakazał ściągnąć od powódki z zasądzonego w punkcie pierwszym wyroku roszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 27,83 zł tytułem częściowego zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Od wskazanego wyroku apelację złożył interwenient uboczny zaskarżając orzeczenie w zakresie pkt. 1 co kwoty 1.359 zł z ustawowymi odsetkami za okres od 10 stycznia 2013 roku do 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty i co do punktu 3,4,5.

Interwenient uboczny zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie:

1)  przepisów prawa procesowego:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i przyjęcie zaniżonego stopnia przyczynienia się poszkodowanego A. B. (1) do szkody co skutkuje naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów,

2) przepisów prawa materialnego:

- art. 805 k.c., art. 826 ¹ k.c. w związku z art. 361 § 1 i 362 k.c. przez wadliwą interpretację polegającą na przyjęciu zaniżonego stopnia przyczynienia się poszkodowanego A. B. (1) do szkody.

W związku z powyższymi zarzutami apelujący wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa ponad kwotę 2.718 zł, a także zasądzenie od powódki na rzecz interwenienta ubocznego kosztów postępowania według norm przepisanych za I i II instancję.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja jest niezasadna.

Skarżący przypisuje Sądowi Rejonowemu uchybienia tak na płaszczyźnie prawa materialnego, jak i przepisów proceduralnych. Zarzuty odnoszące się do prawa materialnego można analizować wyłącznie na gruncie niekwestionowanych ustaleń faktycznych, z tej przyczyny w pierwszym rzędzie należy odnieść się do zarzutów natury procesowej.

Sąd Rejonowy oceniając wiarygodność i moc zebranych dowodów poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w oparciu o zgromadzone dowody, które Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne.

Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. jest nietrafny. W doktrynie i judykaturze panuje zgoda co do tego, że z uwagi na przyznaną sądowi swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie wtedy, gdy podstawą rozstrzygnięcia uczyniono rozumowanie sprzeczne z zasadami logiki bądź wskazaniami doświadczenia życiowego. Dlatego w sytuacji, gdy na podstawie zgromadzonych dowodów możliwe jest wyprowadzenie konkurencyjnych wniosków co do przebiegu badanych zdarzeń, dla podważenia stanowiska orzekającego sądu nie wystarcza twierdzenie skarżącego o wadliwości poczynionych ustaleń odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie jakich to konkretnie uchybień w ocenie dowodów dopuścił się orzekający sąd naruszając w ten sposób opisane wyżej kryteria, wiążące w ramach swobodnej oceny dowodów (tak np. K. Flaga - Gieruszyńska w: Kodeks postępowania cywilnego, pod red. A. Zielińskiego, Warszawa 2006, tom I, s. 794, 795, por. także wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 kwietnia 2008r., I ACa 205/08, Legalis, w którym stwierdzono: „Fakt, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego, nie oznacza naruszenia art. 233 § 1 KPC. Ocena dowodów należy bowiem do sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 KPC”; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005r., III CK 314/05, Orzecznictwo w Sprawach Gospodarczych 2006/10/, w którego tezie stwierdzono, że: „Do naruszenia przepisu art. 233 § 1 KPC mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów”).

Odnosząc powyższe do stanowiska skarżącego uznać trzeba, iż nie sprostał on opisanym wymogom formułowania analizowanego zarzutu, a jego stanowisko dotyczące tego, że stopień przyczynienia się poszkodowanego A. B. (2) wynosił co najmniej 40 % a nie jak przyjął Sąd Rejonowy 10 % z uwagi na prędkość z jaką poruszał się po drodze jest wyrazem polemiki ze stwierdzeniami Sądu Rejowego przyjętymi u podstaw zaskarżonego wyroku. Podnoszona przez skarżącego kwestia, że Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę okoliczności, że w miejscu zdarzenia dozwolona prędkość wynosiła 40 km/h nie miała istotnego znaczenia. A to to dlatego, że Sąd Rejonowy ustalił, że pojazd poruszał się za szybko. To czy dozwolona prędkość wynosiła 50 km/h jak ustalił Sąd Rejonowy czy 40 km/h jak wskazuje apelujący nie miało znaczenia dla dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny, że gdyby pojazd poruszał się wolniej, kierujący miałby realne szanse na zatrzymanie M. przy podjęciu decyzji o hamowaniu. Ponadto z materiału dowodowego sprawy bezspornie wynikało, że gdyby pozwany nie pozostawił pojazdu w miejscu niedozwolonym do zdarzenia w ogóle by nie doszło. Zachowanie pozwanego było bezpośrednią przyczyną zdarzenia. Uwagi poczynione przez skarżącego nie są wystarczające dla podważenia stanowiska prezentowanego w zaskarżonym orzeczeniu.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy nie naruszył art. 805, art. 826 k.c. w zw. z art. 361 § 1 i 362 k.c. poprzez wadliwe przyjęcie stopnia przyczynienia się poszkodowanego A. B. (1) do szkody. Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że poszkodowany przyczynił się do zaistnienia szkody w 10 %.

Argumentacja skarżącego domagająca się podwyższenia ustalonego stopnia przyczynienia nie może odnieść zamierzonego skutku. W tej części odwołać się należy do stwierdzeń Sądu Rejonowego, że gdyby powód poruszał się z prędkością administracyjnie dozwoloną mógł zatrzymać pojazd przed lawetą na tej drodze, którą dysponował. Zasadniczą przyczyną zaistnienia wypadku była obecność na drodze lawety. Kierujący pojazdem M. przyczynił się do zaistnienia szkody, ale jego zachowanie nie było zasadniczą przyczyną wypadku lecz miało charakter przyczynienia się do zdarzenia. Przyjęcie, iż to kierujący M. dopuścił się poważniejszego naruszenia przepisów ruchu drogowego, jadąc zbyt szybko (wedle Sądu Rejonowego za szybko o 7 km/h, zdaniem skarżącego o 22 km/h) spowodowałoby, że zaistnienie szkody obciążałoby go w większym zakresie. A przecież pozwany także naruszył przepisy ruchu drogowego zatrzymując się w niedozwolonym miejscu, a jego zachowanie było bezpośrednią przyczyną kolizji. Nietrafiona jest wobec tego argumentacja apelującego domagająca się ustalenia stopnia przyczynienia kierującego M. na poziomie 40%. Taki rozmiar przyczynienia powodowałby, że obaj uczestnicy ruchu ponosiliby odpowiedzialność za wypadek w zbliżonym zakresie, co w okolicznościach sprawy nie może zostać zaakceptowane. Podkreślenia wymaga bowiem okoliczność, że pozwany pozostawił pojazd w miejscu niedozwolonym. A bezspornym było, że gdyby pozwany nie pozostawił swojego pojazdu na skrzyżowaniu w miejscu niedozwolonym i pojazd ten nie wystawałby tylną część lawety na pas ruchu, którym poruszał się powód, bez względu na prędkość jazdy samochodu M. to do zdarzenia nigdy by nie doszło, co było bezpośrednią przyczyną kolizji.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że zaskarżony wyrok jest prawidłowy.

Skoro, jak wynika z powyższych rozważań, wszystkie z zarzutów apelacji okazały się nietrafne i jednocześnie nie ujawniono okoliczności, które winny być uwzględnione przez Sąd II instancji z urzędu, należało oddalić apelację stosownie do regulacji art. 385 k.p.c.