Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Alina Gałęzowska

Protokolant st. sekr. sądowy Krystyna Korczyńska

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2017 r. w Środzie Śląskiej na rozprawie

sprawy z powództwa E. P.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda E. P. kwotę 27 660 zł (dwadzieścia siedem tysięcy sześćset sześćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty:

- 26 000,00 od dnia 12 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

- 1 660,00 zł od dnia 3 września 2015 r. do dnia zapłaty;

II.  ustala odpowiedzialność strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. za skutki wypadku z dnia 9 kwietnia 2014 r. na drodze krajowej (...) w okolicach miejscowości K. spowodowane przez M. M. kierującego pojazdem marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) mogące powstać u powoda w przyszłości;

III.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

IV.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda E. P. kwotę 4 500,00 zł (cztery tysiące pięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa, Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej kwotę 2 599,61 zł (dwa tysiące pięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych sześćdziesiąt jeden groszy) tytułem brakujących wydatków na opinie biegłych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 876/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 03 września 2015 r. skierowanym przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. powód E. P. wniósł o zasądzenie kwoty 26.000 zł tytułem zadośćuczynienia za uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 lipca 2014r. do dnia zapłaty, kwoty 1.660 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu, do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego żądania powód podniósł, że w dniu 9 kwietnia 2014 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, podczas którego sprawca szkody M. M. wjechał w tył samochodu prowadzonego przez powoda skutkiem czego wepchnął jego samochód na pojazd nadjeżdżający z naprzeciwka. W dacie zdarzenia samochód sprawcy posiadał ważne ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Powoda przyjęto w dniu wypadku do Kliniki (...) we W. z rozpoznaniem urazu wielonarządowego, złamania żeber od 6-10 po stronie lewej, skręcenia stawu skokowego lewego, stłuczenia mięśni uda lewego oraz urazu oka prawego. Hospitalizacja trwała do dnia 17 kwietnia 2014r., a więc 9 dni. Przy wypisie zalecono powodowi oszczędny tryb życia, kontrolę okulistyczną i ortopedyczną, założono stabilizator lewego stawu skokowego w postaci ortezy oraz przepisano leki. Po zakończeniu hospitalizacji powód podjął próbę kontynuacji leczenia uszkodzonego oka w ramach NFZ, jednak po dwóch wizytach, lekarz prowadzący niesłusznie uznał leczenie za zakończone i odmówił udzielenia dalszych świadczeń. Na skutek powyższego powód zmuszony był kontynuować leczenie prywatnie w Ośrodku (...) we W., gdzie rozpoznano u niego w oku prawnym pęknięcie zwieracza w kilku miejscach, drżenie tęczówki i podwichnięcie soczewki. Jednocześnie stwierdzono, że konieczne jest leczenie operacyjne i zostało wydane powodowi skierowanie do szpitala. Zabieg przeprowadzono w Klinice (...), gdzie powód był hospitalizowany w okresie od 26 września 2014r. do 1 października 2014r. Mimo przeprowadzonego zabiegu, urazu oka nie udało się całkowicie wyleczyć. W grudniu 2014r. nadal rozpoznawano pęknięcie zwieracza w kilku miejscach oraz drżenie tęczówki i poszerzenie źrenicy w mydriatykach. Wskazano również na konieczność kolejnej zmiany okularów. W związku z porażeniem zwieracza oka w chwili obecnej powód ma cały czas nieruchomą, stale otwartą źrenicę oraz problemy z prowadzeniem samochodu, w porach nocnych jest to wręcz niemożliwe. Oko jest bardzo wrażliwe na światło, koniecznym jest noszenie okularów, tzw. fotochromów oraz regularne zakrapianie oka z uwagi na nieustanne objawy suchości oka. Rokowania co do możliwości ponowienia zabiegu operacyjnego w celu poprawy komfortu widzenia są niekorzystne. Powód kontynuuje także leczenie w Przychodni (...) gdzie w ramach leczenia i rehabilitacji kręgosłupa szyjnego przepisano mu leki D. i S. oraz skierowano na kolejną serię zabiegów ( masaż, solux, ćwiczenia manualne). Badanie MR odcinka szyjnego kręgosłupa w dniu 27 lutego 2015 r. wykazało m. in. liczne przepukliny krążków międzykręgowych uciskających na worek oponowy. Konsekwencją wypadku był nie tylko fizyczny ból ale również stres, poczucie przygnębienia, permanentnego uzależnienia od pomocy osób trzecich oraz niepokoju o dalsze życie zawodowe. Przed wypadkiem powód prowadził działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu usług w zakresie doradztwa technicznego w budownictwie, opracowywania dokumentacji projektowo-kosztorysowej, wykonywania funkcji inspektora nadzoru budowlanego i przeprowadzania przeglądów obiektów budowlanych. Ze względu na kłopoty z koncentracją oraz dolegliwości bólowe nie jest możliwe wykonywanie pracy przy sporządzaniu dokumentów kosztorysowych z taką efektywnością jak przed wypadkiem oraz dokonywanie przeglądów obiektów budowlanych, co znacznie przełożyło się na uzyskiwane dochody powoda. Strona pozwana decyzją z dnia 16 lutego 2015r. przyznała powodowi kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz następnie decyzją z dnia 27 marca 2015 r. kwotę 22.000 zł tytułem zadośćuczynienia. W ocenie powoda okoliczności sprawy, w szczególności rozmiar i charakter obrażeń ciała powoda oraz uraz psychiczny, potwierdzony zgromadzoną dokumentacją medyczną, jednoznacznie wskazywały, iż przyznana kwota jest niewspółmiernie niska do doznanej krzywdy. W związku ze zdarzeniem z dnia 9 kwietnia 2014 r. powód był zmuszony ponieść wydatki w kwocie 1.660 zł ( okulary korekcyjne, porady okulistyczne, wizyta neurologa). W dniu 8 czerwca 2015 r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty zadośćuczynienia w kwocie żądanej niniejszym pozwem. Powód żąda zapłaty odsetek ustawowych od dnia 12 lipca 2015 r. albowiem strona pozwana odebrała wezwanie dnia 11 czerwca 2015 r.

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Po zgłoszeniu przez poszkodowanego szkody, pozwana przeprowadziła kompleksowe postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego przyjęła swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia, w którym powód został poszkodowany i na podstawie decyzji z dnia 16 lutego 2015r. pozwana wypłaciła na rzecz powoda kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Kolejną decyzją z dnia 27 marca 2015r. pozwana wypłaciła na rzecz powoda dalszą kwotę 22.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Jednocześnie pozwana odmówiła wypłaty na rzecz powoda odszkodowania tytułem zwrotu kosztów leczenia, z uwagi na nie przedłożenie przez powoda oryginałów rachunków, a także

odmówiła zwrotu kosztów zakupu okularów korekcyjnych, uznając że koszt ten nie pozostaje w związku przyczynowym ze zdarzeniem, za które ponosi odpowiedzialność pozwana. Zdaniem strony pozwanej kwota 24.000 zł wypłacona na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia stanowi adekwatną rekompensatę za wszystkie dolegliwości fizyczne i psychiczne, które doznał powód w związku ze zdarzeniem z dnia 9 kwietnia 2014r. Pozwana nie kwestionuje, że powód doznał pewnych cierpień, trzeba jednak zważyć, że nawet najbardziej dotkliwa szkoda na osobie nie uzasadnia dowolnie wysokiej kwoty zadośćuczynienia. Pozwana wskazała, że z dołączonej do pozwu karty informacyjnej leczenia szpitalnego wynika, że w związku ze zdarzeniem z dnia 9 kwietnia 2014r. powód był hospitalizowany jedynie 9 dni. Przeprowadzone u powoda badania diagnostyczne nie wykazały żadnych poważnych obrażeń. W wyniku przeprowadzenia TK całego ciała powoda, uwidocznione struktury kostne nie wykazywały zmian urazowych. Na wykonanych zdjęciach RTG kości udowych, w zakresie trzonów tych kości, nie wykazano szczeliny złamania, nie zdiagnozowano u powoda także złamania kości stawu skokowego. W czasie hospitalizacji zastosowano u powoda leczenie zachowawcze, uzyskując poprawę stanu zdrowia. Poszkodowany został wypisany w stanie ogólnym dobrym. W zaleceniach poszpitalnych zalecono jedynie oszczędzający tryb życia, kontrole w poradniach specjalistycznych oraz stabilizację lewego stawu skokowego przy pomocy ortezy. Strona pozwana wskazuje, iż powoływane przez powoda dolegliwości bólowe kręgosłupa nie są wyłączną konsekwencją wypadku, ale mogą stanowić następstwo także innych chorób oraz schorzeń, na które cierpiał powód już przed wypadkiem. Zauważyć bowiem należy, że z dokumentacji medycznej powoda wynika, że już przed wypadkiem leczył się on w związku z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa szyjnego. W toku postępowania likwidacyjnego powód został skierowany na badanie przez komisję lekarską, w której skład wchodzili lekarz ortopeda-traumatolog, neurolog, lekarz z zakresu chirurgii ogólnej oraz radiolog. Przeprowadzone u powoda w dniu 5 marca 2015r. badanie rezonansu magnetycznego odcinka szyjnego kręgosłupa wykazało szereg zaawanasowanych zmian o charakterze zwyrodnieniowym. Na podstawie przeprowadzonego badania, opisujący radiolog stwierdził występowanie u powoda wrodzonej, względnej, centralnej stenozy kanału kręgowego w odcinku szyjnym kręgosłupa. Na podstawie obrazu (...) i opisaniu go przez specjalistę radiologa ustalono, że zderzenie pojazdów, w którym uczestniczył powód w dniu 9 kwietnia 2014r. nie skutkowało rozstrojem jego zdrowia w obrębie odcinka szyjnego kręgosłupa. Biorąc pod uwagę powyższe, pozwana stoi na stanowisku, iż zgłaszane obecnie przez powoda dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa szyjnego, są związane w głównej mierze z wieloletnim procesem zwyrodnieniowym, za co pozwana nie może ponosić odpowiedzialności. Pozwana zauważa, że powód już przed wypadkiem cierpiał na choroby oka. W zakresie okulistycznym prowadzący go lekarz jako rozpoznanie zasadnicze wskazał zaćmę starczą. Pozwana neguje również związek przyczynowy pomiędzy wypadkiem, za który ma ponosić odpowiedzialność, a niemożnością wykonywania przez powoda działalności gospodarczej. Strona pozwana neguje również roszczenie powoda o pokrycie kosztów leczenia powypadkowego przynajmniej w tym zakresie, w jakim poszkodowany mógł skorzystać z nich w ramach ubezpieczenia zdrowotnego. Odnośnie zwrotu kosztów zakupu okularów korekcyjnych pozwana zwraca uwagę, że wystawiona powodowi recepta związana była ze starowzrocznością, na którą cierpi powód, a nie z wypadkiem z dnia 9 kwietnia 2014 r. Strona pozwana zarzuciła również, iż twierdzenia powoda w przedmiocie terminu, od którego mają zostać naliczone odsetki są wadliwe, bowiem winny być one naliczane od dnia wyrokowania.

W piśmie z dnia 13 października 2017 r. powód wniósł dodatkowo o ustalenie, że pozwana będzie ponosić odpowiedzialność na przyszłość za skutki wypadku z dnia 9 kwietnia 2014 r. w którym doznał urazów.

W odpowiedzi strona pozwana wniosła w piśmie z dnia 27 października 2017 r. o oddalenie powództwa również w rozszerzonym zakresie wskazując, że roszczenie powoda o ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość jest nieuzasadnione. Dopuszczalność ustalenia odpowiedzialności za przyszłe szkody jest możliwa w przypadku szkód na osobie ze względu na ich specyfikę, to że są rozwojowe i występują niejednokrotnie po upływie dłuższego czasu w trudnym z reguły do przewidzenia rozmiarze. Zasadnym byłoby zatem ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość gdyby wystąpienie takiej s. w przyszłości było możliwe, a dochodzenie odszkodowania utrudnione ze względu na prawdopodobny upływ terminu przedawnienia. Zdaniem pozwanego w przedmiotowej sprawie żadna z powyższych okoliczności nie zachodzi.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 kwietnia 2014 r. na drodze krajowej (...) w okolicach miejscowości K. doszło do wypadku samochodowego, podczas którego sprawca szkody M. M., kierujący pojazdem marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w wyniku niezachowania bezpiecznej odległości między pojazdami, wjechał w tył samochodu marki V. o numerze rejestracyjnym (...), prowadzonego przez powoda E. P., skutkiem czego wepchnął jego samochód na pojazd nadjeżdżający z naprzeciwka. Sprawca zdarzenia drogowego ubezpieczony był w (...) S.A. z siedzibą w W..

Niesporne

Powód został przetransportowany helikopterem do Kliniki (...) we W. i przyjęty w trybie ostrodyżurowym. W dniu 9 kwietnia 2014 r. wykonano powodowi badanie TK głowy, TK odcinka szyjnego kręgosłupa, TK klatki piersiowej, TK jamy brzusznej i miednicy, RTG kości udowej lewej i prawej a-p i boczne. W dniu 10 kwietnia 2014 r. wykonano USG jamy opłucnej, TK oczodołów, RTG klatki piersiowej p-a. Następnie w dniu 15 kwietnia 2014 r. wykonano USG jamy brzusznej oraz badania ambulatoryjne. W dniu 16 kwietnia 2014 r. wykonano RTG stawu kolanowego oraz USG mięśni lewego uda. W wyniku przeprowadzonych badań rozpoznano uraz wielonarządowy, złamanie żeber od 6-10 po stronie lewej z przemieszczeniem odłamów, skręcenie stawu skokowego lewego, stłuczenie mięśni uda lewego oraz uraz prawego oka. W trakcie hospitalizacji trwającej od dnia 9 kwietnia 2014 r. do dnia 17 kwietnia 2014r. zastosowano leczenie zachowawcze, uzyskując stopniową poprawę, kilkukrotnie konsultowano powoda ortopedycznie i okulistycznie. Przy wypisie zalecono powodowi oszczędny tryb życia, kontrolę okulistyczną i ortopedyczną, zalecono stabilizację lewego stawu skokowego przy pomocy ortezy oraz przepisano leki ( m.in. lek przeciwzakrzepowy C.). Po opuszczeniu szpitala powód przez okres trzech tygodni przyjmował zastrzyki oraz stosował żele i leki przeciwbólowe. Nie był w stanie się sam umyć, ubrać, przyrządzić posiłku. Korzystał z pomocy żony przy czynnościach dnia codziennego przez okres trzech miesięcy od wypadku. Miał kłopoty z koncentracją oraz cierpiał na bezsenność. Na wizyty lekarskie powoda zawoziła samochodem córka.

Dowody: karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 17 kwietnia 2014r. k. 16-18

zeznania świadka K. P. (1) k. 85

zeznania świadka K. P. (2) k. 85

przesłuchanie powoda k. 212

Po zakończeniu hospitalizacji powód kontynuował leczenie uszkodzonego oka w ramach NFZ. Przepisano powodowi krople do oczu i maści. Po dwóch wizytach w dniach 23 kwietnia 2014 r. i 6 maja 2014 r. lekarz okulista uznał leczenie za zakończone. Ponieważ dolegliwości związane z okiem, w tym brak wiedzenia nie ustawały, powód zgłosił się do Ośrodka (...) we W.. Podczas pierwszej wizyty w dniu 20 maja 2014r., rozpoznano w oku prawym pęknięcie zwieracza w kilku miejscach, drżenie tęczówki i podwichnięcie soczewki. Jednocześnie stwierdzono, że w związku z powyższym konieczne jest leczenie operacyjne i wydano powodowi skierowanie do szpitala. W dniu 29 września 2014r. wykonano zabieg fakoemulsyfikacji podwichniętej soczewki, retraktory na brzeg torebki, podszycie przeztwardówkowe zwijalnej soczewki oraz założono szew na rogówkę. Zabieg przeprowadzono w Klinice (...) we W., gdzie powód był hospitalizowany w okresie od 26 września 2014r. do 1 października 2014r. Powód został wypisany w dniu 1 października 2014r. wraz z zaleceniami stosowania leków T. 5 oraz T. 1, a także zlecono kontrolę okulistyczną w dniu 7 października 2014r. na Oddziale Okulistycznym. Po operacji powód przez dwa miesiące korzystał z pomocy rodziny przy podawaniu lekarstw, zmianie opatrunku. Mimo przeprowadzonego zabiegu oka nie udało się całkowicie wyleczyć. Kłopoty stwarza powodowi jazda nocna samochodem albowiem źrenica oka prawego nie zwęża się pod wpływem światła. Zalecono powodowi wymianę okularów do dodali oraz specjalne okulary przeciwsłoneczne.

Dowody: karta informacyjna z leczenia szpitalnego z Kliniki (...) z dnia 1 października 2014r. k. 19

wynik badania okulistycznego z dnia 05 maja 2015r. k. 33

historia choroby z Poradni Okulistycznej k. 34

informacja od lekarza prowadzącego z dnia 15 kwietnia 2014r. k . 79

karty porad lekarskich z dnia 19 sierpnia 2014r., 20 maja 2014r., 09 grudnia 2014r., 05 maja 2015r. k. 29-32

zeznania świadka K. P. (1) k. 85

zeznania świadka K. P. (2) k. 85

przesłuchanie powoda k. 212

Powód leczył się w (...) sp. z o. o. we W., gdzie w ramach leczenia i rehabilitacji kręgosłupa szyjnego przepisywano leki D. i S.. W dniu 27 lutego 2015r. u powoda przeprowadzono badanie MR odcinka szyjnego kręgosłupa, które wykazało liczne przepukliny krążków międzykręgowych uciskających na worek oponowy oraz inne odbiegające od normy zmiany w odcinku kręgosłupa. W marcu 2015r. powód został skierowany na kolejną serię zabiegów rehabilitacyjnych (m.in. masaż, solux niebieski oraz ćwiczenia manualne).

Dowody: wyniki badania MR z dnia 05 marca 2015r. k. 24

skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 26 marca 2015r. k. 25

historia zdrowia i choroby w części dotyczącej porad ambulatoryjnych lub wizyt domowych z dnia 30 kwietnia 2014r., 12 luty 2015r., 26 marca 2015r.k. 26-27

skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 30 kwietnia 2014r. k. 28

zeznania świadka K. P. (1) k. 85

zeznania świadka K. P. (2) k. 85 przesłuchanie powoda k. 212

Powód poniósł koszty leczenia w wysokości 1.660 zł. Powód wydatkował w dniu 26 stycznia 2015 r. kwotę 730 zł na zakup okularów korekcyjnych, 780 zł na porady okulistyczne w dniach 20 maja 2014 r., 19 sierpnia 2014 r., 9 grudnia 2014 r., 5 maja 2015 r. oraz 150 zł na konsultację neurologiczną w dniu 7 maja 2014 r.

Dowody: faktura VAT nr (...) z dnia 26 stycznia 2015r. k. 35

faktura VAT nr (...) z dnia 20 maja 2014r. k. 36

faktura VAT nr (...) z dnia 19 sierpnia 2014r. k. 37

faktura VAT nr (...) z dnia 09 grudnia 2014r. k. 38

faktura VAT nr (...) z dnia 05 maja 2015r. k. 39

faktura VAT nr (...) z dnia 07 maja 2014r. k. 40

Powód, pismem z dnia 23 stycznia 2015r. zgłosił szkodę stronie pozwanej, wzywając jednocześnie do zapłaty kwoty 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwoty 15.000 zł tytułem utraty przychodów w związku ze stanem zdrowia po wypadku. Powód zażądał łącznie kwoty 55.000 zł z tytułu wypadku, tj. zadośćuczynienia za cierpienia i utratę zdrowia oraz odszkodowanie z tytułu utraconych dochodów. Decyzją z dnia 16 lutego 2015 r. strona pozwana wypłaciła powodowi kwotę 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Następnie kolejną decyzją z dnia 27 marca 2015r. wypłaciła kolejną kwotę w wysokości 22.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Łącznie strona pozwana wypłaciła na rzecz powoda kwotę 24.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Powód odwołał się od decyzji w dniu 8 czerwca 2015r. wraz z wezwaniem do wypłaty dalszych świadczeń w wysokości 26.000 zł. Strona pozwana w odpowiedzi z dnia 23 października 2015r. wskazała, iż brak jest podstaw do wypłaty dalszego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, gdyż wypłacona do tej pory kwota 24.000 zł na rzecz powoda stanowi adekwatną rekompensatę za wszystkie dolegliwości fizyczne i psychiczne, których doznał powodów w związku ze zdarzeniem z dnia 9 kwietnia 2014r. Przy ustalaniu wysokości wypłaconego zadośćuczynienia strona pozwana wzięła pod uwagę zarówno okoliczności wypadku, jak i doznane obrażenia oraz przebieg leczenia.

Dowody: zgłoszenie szkody (...) z dnia 23 stycznia 2015r. k. 11-13

decyzja z dnia 16 luty 2015r.k. 15

decyzja z dnia 27 marca 2015r. k. 14

odwołanie od decyzji z dnia 08 czerwca 2015r. k. 20-22

pismo procesowe strony pozwanej z dnia 23 października 2015r. W aktach szkody

W opinii sądowo-lekarskiej biegli z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. oraz biegła z zakresu neurologii J. W. rozpoznali u powoda E. P. stan po urazie wielonarządowym, złamanie żeber od 6-10 po stronie lewej, stan po stłuczeniu uda lewego, skręcenie stawu skokowego lewego, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego oraz stan po urazowym podwinięciu soczewki oka prawego leczonym operacyjnie. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu związany z wypadkiem z dnia 9 kwietnia 2014r., w oparciu o Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. ( Dz.U. nr 234, poz. 1974- § 9 i § 2) oraz załącznik do wyżej wymienionego rozporządzenia p.t. ocena procentowa stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wynosi w oparciu o § 8 pkt. 3 z pozycji 10a – 3% , z pozycji 58a – 10% , z pozycji 162a – 3%, łącznie 16%. Wypadek komunikacyjny, któremu uległ powód należał do urazów wielonarządowych. Obrażenia dotyczyły kręgosłupa szyjnego, klatki piersiowej i kończyn dolnych w różnym stopniu. Mechanizm wypadku w ogólnych zarysach przypominał typowy uraz z mechanizmu „ smagnięcia bicza”, to znaczy na skutek nagłego ruchu głową przy zderzeniu kręgosłup szyjny wykonał gwałtowny ruch w stronę uderzenia i zaraz potem w przeciwną. Uraz taki określany jest również jako uraz przyspieszeniowo-opóźnieniowy. W przypadku powoda pomimo braku wzmianki o stłuczeniu głowy, czy utracie przytomności, efekty urazu świadczą o przeniesieniu obciążeń kręgosłupa szyjnego również na czaszkę i jej podstawę. Przeglądy diagnostyczno-lecznicze u powoda wskazują, że nie stosowano u niego kołnierza ortopedycznego, zastosowano leczenie farmakologiczne, przeciwbólowe, rehabilitację stosowano w czasie kilku miesięcy od urazu, innego leczenia nie zastosowano. Z badania (...) kręgosłupa szyjnego wynika, że stan powoda po leczeniu uległ poprawie, nie pozostały ograniczenia w zakresie ruchomości kręgosłupa szyjnego, jedynie względne osłabienie czucia prawej kończyny górnej. Nie wszystkie dolegliwości powoda w zakresie kręgosłupa szyjnego z promieniowaniem do kończyn górnych wydają się być związane z w wypadkiem z dnia 9 kwietnia 2014r. Powód leczył się dotychczas z powodu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, w wykonanych po wypadku zdjęciach RTG i badaniu (...) takie zmiany wykazano nie po raz pierwszy. Wszystkie zmiany wykazane w ostatnim badaniu (...) związane są jednak z chorobą zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego, co zostało uwzględnione w ocenie uszczerbku. Wypadek nie spowodował trwałego naruszenia uprzednio zmienionej chorobowo struktury anatomicznej kręgosłupa szyjnego. W badaniu ortopedycznym szczegółowym nie stwierdzono u powoda obecności charakterystycznego dla przebytego urazu bezwładnościowego kręgosłupa szyjnego testu S.- H.. Nie stwierdza się deficytu ruchomości kręgosłupa szyjnego powoda, nie spełnia on zatem kryteriów wymaganych dla pkt. 89 a tabeli uszczerbków, cechy zespołu korzeniowego czuciowego ( subiektywne ) związane są przede wszystkim z wielopoziomową dyskopatią szyjną. Powód w pierwszym okresie po wypadku, czyli w okresie 6 tygodni, miał z pewnością znacznie ograniczoną sprawność ze względu na silne bóle kręgosłupa szyjnego oraz klatki piersiowej. Każda czynność związana z samoobsługą sprawiała powodowi trudność, wskazana była pomoc osób trzecich. Zakres tej pomocy w okresie pierwszych 6 tygodni powinien wynosić 2 godziny dziennie. Uraz klatki piersiowej powodujący złamania licznych żeber po jednej stronie powodował długotrwałe bóle, nie prowadzono jednak dalszej diagnostyki w celu oceny pojemności życiowej płuc, w tym przypadku znalazła zastosowanie pozycja 58 a tabeli uszczerbków. W wyniku wypadku powód doznał skręcenia stawu skokowego lewego. Z badania przedmiotowego wynika, że ruchomość strzałkowej horyzontalnej i czołowej stopy jest w granicach stanu prawidłowego, utrzymuje się jednak pomimo upływu czasu obrzęk tkanek okołoskokowych dlatego też oceniono uszczerbek z tego tytułu z pozycji 162 a). Rokowania dla pełnego odzyskania sprawności organizmu powoda są ostrożne, powód jest mężczyzną w starszym wieku, rehabilitacja powinna dać właściwy efekt pod warunkiem zdyscyplinowania powoda, jeśli chodzi o ćwiczenia własne. Rokowania powoda co do wypełniania przez niego normalnych funkcji społecznych i rodzinnych, a także korzystania z rozrywek i sportów są korzystne, niemniej pewne ograniczenia ruchowe mogą do chwili obecnej powodować konieczność wzmożonej ostrożności przy uprawianiu niektórych z nich. W przyszłości powód może odczuwać okresowe bóle kręgosłupa szyjnego, jak również bóle o charakterze korzeniowym, promieniującej wzdłuż kończyny górnej prawej.

Dowody: opinia biegłych z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii oraz neurologii z dnia 09 luty 2016r. k. 93-99

opinia uzupełniająca biegłych z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii oraz neurologii z dnia 20 czerwca 2016r. k. 121-122

opinia uzupełniająca biegłych z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii oraz neurologii z dnia 08 września 2016r. k. 140-142

W przedmiotowej sprawie sporządzona została także opinia sądowo-lekarska biegłego sądowego z zakresu okulistyki J. O., który rozpoznał u powoda uraz oka prawego w postaci zwichnięcia soczewki oka prawego oraz uszkodzenia zwieracza źrenicy oka prawego na skutek wypadku z dnia 9 kwietnia 2014 r. W związku z tym trwały uszczerbek na zdrowiu wg Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. wynosi na podstawie § 35a- usunięcie zaćmy pourazowej z wszczepieniem sztucznej soczewki wewnątrzgałkowej w jednym oku – 15%. Od dnia wypadku do czasu operacji zaćmy w dniu 29 września 2014r. powód gorzej widział na oko prawe. Ostrość wzroku oka prawego wynosiła 0,2. Przed wypadkiem ostrość wzroku tego oka wynosiła 1,0. Gałka oczna była spokojna, nie dawała dolegliwości bólowych. Powód nie wymagał pomocy innych osób, natomiast jego zdolność do pracy była ograniczona. Zaćma oka lewego jest minimalna z ostrością wzroku wynoszącą 1,0 i nie miała ani nie ma wpływu na życie powoda jak i nie ma związku z przedmiotowym wypadkiem. Poszerzenie źrenicy oka prawego powoduje olśnienie, stanowi utrudnienie w pracy.

Dowody: opinia biegłych z zakresu okulistyki z dnia 30 grudnia 2016r. k. 161- 164

opinia uzupełniająca biegłego z zakresu okulistyki z dnia 18 marca 2016r. k. 188

Przed wypadkiem powód prowadził działalność gospodarczą w ramach, której wykonywał funkcję inspektora nadzoru budowlanego, kierownika budowy, dokonywał rocznych przeglądów budowlanych, sporządzał kosztorysy budowlane. Powód osiągał miesięczny dochód w wysokości około 7.000 zł z tytułu działalności gospodarczej oraz 3600 zł z tytułu emerytury. Wykonywany zawód wymagał od powoda pełnej sprawności fizycznej. Obecny stan zdrowia mocno ogranicza powoda w wykonywanej pracy. Z uwagi na zawroty głowy ma obawy przed wchodzeniem na drabinę, odczuwa bóle kręgosłupa przy dłuższej pracy przy komputerze. Przed wypadkiem powód wyjeżdżał na wakacje samochodem zagranicę, zabierała wnuki na wycieczki. Po wypadku prowadzenie pojazdu sprawia powodowi trudność nie tylko ze względu na niesprawność oka, ale również ból nogi w stawie skokowym. Dolegliwości te uniemożliwiają powodowi dłuższą jazdę samochodem.

Dowód: przesłuchanie powoda, k. 212

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 34 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku
z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała,
rozstrój zdrowia bądź utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Niespornymi w sprawie był fakt posiadania przez sprawcę wypadku obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej oraz obowiązek sprawcy wypadku do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, a tym samym i odpowiedzialność strony pozwanej co do zasady za skutki wypadku. Sporna pozostawała wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wysokość kosztów leczenia pozostających w związku z wypadkiem oraz interes prawny w ustaleniu na przyszłość odpowiedzialności strony pozwanej.

Powód zasadności swojego roszczenia o zadośćuczynienie upatrywał w treści przepisu art. 445 k.c., którego konstrukcja oparta jest na trzech zasadach – fakultatywności zadośćuczynienia, jego powiązania z odpowiedzialnością deliktową i wreszcie ustalania zadośćuczynienia wyłącznie w wypadkach wyraźnie w ustawie przewidzianych.
W tym ostatnim aspekcie przepis odsyła do stanów faktycznych wskazanych w art. 444 k. c., który swoim zakresem obejmuje uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia.

Uszkodzenie ciała w rozumieniu art. 444 k.c. polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka – zarówno jeśli chodzi o powłokę cielesną, jak i tkanki i narządy wewnętrzne (rany, złamania). Rozstrój zdrowia natomiast wyraża się w zakłóceniu funkcjonowania poszczególnych organów bez ich widocznego uszkodzenia (np. nerwice).

Niewątpliwie powód wskutek wypadku doznał obrażeń wielonarządowych w postaci złamania żeber 6-10 lewej strony z przemieszczeniem odłamów, skręcenia i naderwania lewego stawu skokowego, uszkodzenia oka prawego (pęknięcie zwieracza źrenicy, podwichnięcie soczewki), stłuczenia mięśni uda lewego, urazu kręgów szyjnych. Okoliczności powstania u powoda powyższych uszkodzeń ciała, jak również fakt istnienia związku przyczynowego pomiędzy skutkami, a deliktem sprawcy wypadku został potwierdzony przedłożoną przez powoda dokumentacją medyczną oraz opinią biegłych sądowych z zakresu ortopedii i traumatologii lek. med. S. L. , neurologii lek. med. J. W. oraz okulistyki J. O.. Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy należało uznać go za spójny, logiczny i wiarygodny. Sąd podzielił opinie biegłych sądowych jako fachowe, rzetelne i przekonujące. Dokonując oceny opinii biegłych, Sąd uwzględnił właściwe dla jej oceny kryteria zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w nich wniosków. Opinie biegłych zawierają uzasadnienie ostatecznych wniosków, sformułowane w sposób przystępny i zrozumiały dla osób nieposiadających wiadomości specjalnych, zaś rozumowanie biegłych i logika poprawności wyciągniętych przez nich wniosków nie budzi wątpliwości Sądu. Biegli odnieśli się w pisemnych opiniach uzupełniających do wszelkich zastrzeżeń podnoszonych przez stronę pozwaną i powoda. Odpowiadając na zarzuty strony pozwanej biegli podkreślili, iż ocena uszczerbku na zdrowiu powoda w związku z wypadkiem z dnia 9 kwietnia 2014 r. nastąpiła na podstawie istniejącej w sprawie rzetelnej dokumentacji medycznej oraz bezpośredniego badania powoda i zgłaszanych przez niego dolegliwości. Okoliczność, że badanie TK głowy nie wykazało uszkodzeń kostnych ( złamań kości czaszki), przestrzeni płynowych wewnątrzczaszkowych ( np. krwiaków śródmózgowych) lub zmian guzowych nie przeczy odniesieniu przez powoda urazu głowy w postaci stłuczenia tym bardziej, że powód doznał urazu oka. Biegli wskazali, że złamania powyżej dwóch żeber podlegają ocenie i uznaniu uszczerbku z pozycji 58 a) zaś żądanie strony pozwanej, aby biegli zastosowali par 8 pkt. 3 jest w tym przypadku nieuprawnione. W ocenie Sądu wskazane wyżej opinie uzupełniające są przekonujące oraz zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Dlatego też w ocenie Sądu nie podlegał uwzględnieniu wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii zespołu innych biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii. Artykuł 286 k.p.c. pozostawia uznaniu sądu żądanie dodatkowej opinii innych biegłych, przy czym potrzeba dodatkowej opinii winna wynikać z tego, że złożona opinia jest niezupełna lub niejasna. Nie zachodzi zaś potrzeba powołania dodatkowej opinii innego biegłego, jeżeli w przekonaniu sądu opinia wyznaczonego biegłego jest na tyle kategoryczna i przekonująca, że wystarczająco wyjaśnia zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28 czerwca 2013 r. I ACa 204/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 lipca 2013 r. I ACa 232/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 12 września 2013 r. III AUa 312/1). Specyfika dowodu z opinii biegłego polega m.in. na tym, że jeżeli taki dowód już został przez sąd dopuszczony, to stosownie do treści art. 286 k.p.c. opinii kolejnego biegłego można żądać jedynie "w razie potrzeby". Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii. W innym wypadku bowiem Sąd byłby zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie złożona zostałaby opinia w pełni ją zadowalająca, co jest niedopuszczalne ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2013 r. I ACa 382/13).

Okoliczności te powodowały słuszność roszczeń powoda co do zasady. Pozostawało zatem rozważyć wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia w świetle zgłoszonych z tego tytułu roszczeń. Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia należało uwzględnić wszystkie elementy krzywdy łącznie z tymi, które mogą ujawnić się w przyszłości, takie jak: nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, leczenia, rehabilitacji, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu prywatnym i społecznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r. sygn. akt II UKN 681/98 ); cierpienia fizyczne i psychiczne, aktualne warunki i przeciętną stopę życiową społeczeństwa, która związana jest z miejscem zamieszkania, zamożnością społeczeństwa, przemiany gospodarcze w danym kraju – standard życia ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 1984 r., sygn. akt I CR 407/83, z dnia 22 kwietnia 1985 r., sygn. akt II CR 94/95 ), poczucie bezradności życiowej, jego widoki i możliwości w przyszłości, niemożność wykonywania pracy, korzystania z rozrywek ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 1975 r., sygn. akt I CR 862/75, ), sytuację życiową ofiary wypadku przed jego zaistnieniem i po jego zaistnieniu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 września 1977 r., sygn. akt II PR 257/70), wiek i płeć poszkodowanego, wyłączenie poszkodowanego z normalnego życia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 1977 r., sygn. akt II CR 266/77, z dnia 9 marca 1973 r., sygn. akt I CR 55/73).

Rolą zadośćuczynienia jest bowiem złagodzenie doznanej, niewymiernej krzywdy poprzez wypłacenie nie nadmiernej, lecz odpowiedniej sumy, w stosunku do doznanej krzywdy. Ustalenie jej wysokości powinno być, jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy, dokonane w ramach rozsądnych granic, odpowiadających aktualnym warunkom i sytuacji majątkowej społeczeństwa przy uwzględnieniu, iż wysokość zadośćuczynienia musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Podzielić w tym zakresie należy pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 1997 r. II CKN 273/97, nie publ.), iż zdrowie jest dobrem szczególnie cennym, a przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadku ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do niepożądanej deprecjacji tego dobra.

W ocenie Sądu istotny dla oceny rozmiaru krzywdy powoda był rozmiar obrażeń, długotrwałość i intensywność cierpień, okres leczenia i stopień jego skomplikowania, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu prywatnym i społecznym, widoki i możliwości w przyszłości, wyłączenie poszkodowanego z normalnego życia, utrudnienia w podejmowaniu pracy zarobkowej, wiek poszkodowanego.

Biegli z zakresu ortopedii i neurologii stwierdzili u powoda długotrwały uszczerbek na zdrowiu związany z wypadkiem z dnia 9 kwietnia 2014r., w oparciu o Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. ( Dz.U. nr 234, poz. 1974- § 9 i § 2) oraz załącznik do wyżej wymienionego rozporządzenia p.t. ocena procentowa stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w oparciu o § 8 pkt. 3 z pozycji 10a – 3% , z pozycji 58a – 10% , z pozycji 162a – 3%, łącznie 16%. W przedmiotowej sprawie sporządzona została także opinia sądowo-lekarska biegłego sądowego z zakresu okulistyki J. O., który rozpoznał u powoda uraz oka prawego w postaci zwichnięcia soczewki oka prawego oraz uszkodzenia zwieracza źrenicy oka prawego na skutek wypadku z dnia 9 kwietnia 2014 r. W związku z tym trwały uszczerbek na zdrowiu wg Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. wynosi na podstawie § 35a- usunięcie zaćmy pourazowej z wszczepieniem sztucznej soczewki wewnątrzgałkowej w jednym oku – 15%. Wg rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. ( Dz.U. nr 234, poz. 1974- § 9 i § 2) oraz załącznik do wyżej wymienionego rozporządzenia pkt. 29 – uszkodzenie gałki ocznej wskutek urazów tępych określa się na podstawie ostrości wzorku. Ostrość wzroku powoda wg badania z dnia 30 grudnia 2016 r. była prawidłowa i dlatego biegły nie określił procentowego uszczerbku na zdrowiu z powodu uszkodzenia zwieracza źrenicy, a na podstawie § 35a.

Zdaniem Sądu powyższe okoliczności uzasadniały ustalenie zadośćuczynienia na poziomie żądanym przez powoda tj. 26.000,00 zł., co z kwotą wypłaconą już powodowi w toku procesu likwidacji szkody przez zakład ubezpieczeń stanowiłoby sumę 50.000,00 zł. Oczywiste jest, że wskazane uszkodzenia ciała, odczuwany ból i cierpienie miały decydujące znaczenie dla ustalenia rozmiaru krzywdy w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. Na skutek doznanych obrażeń powód zmuszony był do podjęcia leczenia specjalistycznego, w tym operacyjnego, wykonania szeregu badań oraz odbycia rehabilitacji. Przyjmował też leki farmakologiczne. Biorąc pod uwagę okoliczność, że owo zadośćuczynienie musi mieć realne, ekonomiczne znaczenie dla samej osoby poszkodowanej, Sąd uznał, że nie będzie wygórowanym przyznanie powodowi dalszego zadośćuczynienia w wysokości 26.000,00 zł.

Urazy, jakich doznał powód były poważne, a skutki wypadku powód odczuwa do dnia dzisiejszego. Powód zmuszony był ograniczyć aktywność zawodową, potrzebował także pomocy osób trzecich przy podstawowych czynnościach życia codziennego, towarzyszył mu nieustający ból. Na skutek wypadku z dnia 9 kwietnia 2014 r. ucierpiała również sfera psychiczna powoda pojawiły się zaburzenia snu, obawy przed wywiązaniem się z przyjętych zobowiązań zawodowych, poczucie bezradności. Powód w zasadzie do dnia dzisiejszego odczuwa dolegliwości bólowe, a jakość życia powoda uległa znacznemu pogorszeniu. W ocenie Sądu wysokość ustalonego zadośćuczynienia jest odpowiednia i wyczerpuje w całości roszczenia powoda z tego tytułu.

Zasadne było również roszczenie w zakresie ustalenia na przyszłość odpowiedzialności strony pozwanej wobec powoda za skutki wypadku z dnia 9 kwietnia 2014 r. Zgodnie z art. 189 k.p.c. powód może dochodzić ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, jeżeli ma w tym interes prawny. Doznany przez powoda uszczerbek na zdrowiu ustalony przez biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii wynosi 16 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, a ustalony przez biegłego z zakresu okulistyki 15 % trwałego uszczerbku na zdrowiu. W związku z porażeniem oka w chwili obecnej powód ma cały czas nieruchomą- stale otwartą źrenicę oraz problemy z prowadzeniem samochodu( w porach nocnych jest to wręcz niemożliwe). Mimo przeprowadzonej operacji powód nadal ma liczne pęknięcia zwieracza w uszkodzonym oku, a rokowania co do możliwości ponowienia zabiegu operacyjnego w celu poprawy komfortu widzenia są niekorzystne. Rokowania dla pełnego odzyskania sprawności organizmu powoda stawiane przez biegłych z zakresu ortopedii i neurologii są ostrożne, powód jest mężczyzną w starszym wieku, rehabilitacja powinna dać właściwy efekt pod warunkiem zdyscyplinowania powoda, jeśli chodzi o ćwiczenia własne. Rokowania powoda co do wypełniania przez niego normalnych funkcji społecznych i rodzinnych, a także korzystania z rozrywek i sportów są korzystne, niemniej pewne ograniczenia ruchowe mogą do chwili obecnej powodować konieczność wzmożonej ostrożności przy uprawianiu niektórych z nich. W przyszłości powód może odczuwać okresowe bóle kręgosłupa szyjnego, jak również bóle o charakterze korzeniowym, promieniującej wzdłuż kończyny górnej prawej. Kierując się opiniami biegłych Sąd uznał, że powód ma interes prawny w żądaniu ustalenia, że strona pozwana będzie ponosić odpowiedzialność na przyszłość za skutki wypadku z dnia 9 kwietnia 2014 r. w którym doznał urazów.

Roszczenie powoda w zakresie żądanej kwoty tytułem zwrotu kosztów leczenia znajdowało uzasadnienie w treści art. 444§1 k.c. zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Odszkodowanie przewidziane w art. 444 § 1 k.c. obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe. Należą do nich koszty leczenia ( pobytu w szpitalu, konsultacji lekarskich, pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw), koszty specjalnego odżywiania, nabycia protez, wydatki związane z przewozem chorego do specjalistów i na zabiegi, koszty zabiegów rehabilitacyjnych ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 1981 r. I CR 455/80 OSPiKA 1981 poz. 223, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 1973 r. II CR 365/73 OSNCP 1974 nr 9 poz. 147). Zasądzona kwota tytułem zwrotu kosztów leczenia w łącznej wysokości 1.660 zł uwzględnia wydatki na zakup okularów korekcyjnych w kwocie 730 zł, 780 zł porady okulistyczne, konsultacja neurologiczna 150 zł, wynikające z przedstawionych przez powoda faktur imiennych, które były w ocenie Sądu celowe i konieczne. Leczenie w gabinetach prywatnych zamiast w ramach NFZ było bowiem uzasadnione ze względu na czas oczekiwania na wizytę lekarską i rehabilitację, co ma istotny wpływ na wynik leczenia.

Częściowo uzasadnione było żądanie pozwu w zakresie odsetek od kwoty 26.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Powód pismem z dnia 8 czerwca 2015r , doręczonym dnia 11 czerwca 2015 r. wezwał stronę pozwaną do zapłaty zadośćuczynienia w kwocie żądanej pozwem. Zasadne zatem było żądanie odsetek od kwoty zadośćuczynienia od dnia 12 lipca 2015 r. Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził odsetki od kwoty 26.000 zł tytułem zadośćuczynienia za uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia od dnia 12 lipca 2015 r. do dnia zapłaty, a odsetki od kwoty 1.660 zł tytułem odszkodowania od dnia wniesienia pozwu, do dnia zapłaty, oddalając żądanie w pozostałym zakresie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego ratio legis art. 14 ustawy z 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, podobnie jak i art. 817 k.c., opiera się na uprawnieniu do wstrzymania wypłaty odszkodowania w sytuacjach wyjątkowych, gdy istnieją niejasności odnoszące się do samej odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości szkody. Ustanawiając krótki termin spełnienia świadczenia ustawodawca wskazał na konieczność szybkiej i efektywnej likwidacji szkody. Po otrzymaniu zawiadomienia o wypadku ubezpieczyciel lub Fundusz - jako profesjonalista korzystający z wyspecjalizowanej kadry i w razie potrzeby z pomocy rzeczoznawców (art. 355 § 2 k.c.) - obowiązany jest do ustalenia przesłanek swojej odpowiedzialności, czyli samodzielnego i aktywnego wyjaśnienia okoliczności wypadku oraz wysokości powstałej szkody. Nie może też wyczekiwać na prawomocne rozstrzygnięcie sądu. Bierne oczekiwanie ubezpieczyciela na wynik toczącego się procesu naraża go na ryzyko popadnięcia w opóźnienie lub zwłokę w spełnieniu świadczenia odszkodowawczego. Rolą sądu w ewentualnym procesie może być jedynie kontrola prawidłowości ustalenia przez ubezpieczyciela wysokości odszkodowania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2011 r. V CSK 38/11 Lex nr 1129170).

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu oparto na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na kwotę 4.500 zł zasądzoną od strony pozwanej na rzecz powoda składa się opłata od pozwu w kwocie 1.383 zł, 2417 zł kosztów zastępstwa procesowego oraz koszt zaliczki na biegłych w wysokości 700 zł. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika wynika z § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j.Dz. U. 2013 Nr 461). Jednocześnie Sąd nakazał na podstawie art. 113 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 98 k.p.c. stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.599,61 zł tytułem brakujących wydatków na opinię biegłych, tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.