Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 31 maja 2017 roku Sąd Rejonowy w Skierniewicach, IV Wydział Pracy zasądził od pozwanego (...) Ziemi (...) w R. na rzecz powoda I. B. kwotę 14 702 zł tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę (pkt 1 wyroku). Ponadto, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 2) i nadał wyrok natychmiastowej wykonalności do kwoty 4.901 zł (pkt 3).

Powyższe orzeczenie zostało wydane w oparciu o następujący stan faktyczny.

W dniu 1 kwietnia 2003 r. powód I. B. został zatrudniony w (...) Ziemi (...) w R. na stanowisku kierownika administracyjnego. Z dniem 1 sierpnia 2004 r. I. B. został powołany przez Burmistrza Miasta R. (...) na stanowisko Dyrektora (...) Ziemi (...) w R. na czas nieokreślony. I. B. wykonując swoje obowiązku był wielokrotnie nagradzany przez Burmistrza Miasta. W dniu 11 stycznia 2013 r. I. B. został powołany na stanowisko Dyrektora (...) Ziemi (...) na czas określony od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2020 r. I. B. otrzymywał wynagrodzenie w wysokości łącznej 4.901 zł.

W dniu 23 kwietnia 2015 r. Burmistrz Miasta R. (...) na podstawie art. 70 k.p. w związku z art. 15 ust. 1 ustawy z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej odwołał I. B. ze stanowiska Dyrektora (...) Ziemi (...). Jako przyczynę odwołania wskazano likwidację stanowiska Dyrektora (...) Ziemi (...) w R.. Wskazano, że odwołanie jest równoznaczne z wypowiedzeniem umowy o pracę z zachowaniem trzy miesięcznego okresu wypowiedzenia. Pismo nie zawierało jakichkolwiek pouczeń. Na dokumencie znalazła się odręczna notatka „oświadczenie skutecznie doręczone 23 kwietnia 2015 r., I. B. odmówił potwierdzenia” oraz podpisy dwóch osób.

Burmistrz Miasta R. (...) podjął decyzję o zmianie formy zarządzania (...), ponieważ dotychczasowej nie uważał na tyle skutecznej i owocnej jak by oczekiwał. Zmienił formę zarządzania w celu ożywienia i usprawnienia działalności (...). Dotychczasowa forma nie dawała Burmistrzowi pełnych możliwości zarządzania i kierowania (...). Burmistrz nie był zadowolony ze współpracy z powodem jako dyrektorem (...), uważał że nie ma chęci współpracy.

W dniu 24 czerwca 2015 r. została powzięta uchwała nr VII/50/15 Rady Miasta R. (...) z w sprawie nadania statutu (...) Ziemi (...) w R.. Straciła moc uchwała z 3 kwietnia 2001 r. w sprawie dotychczas istniejącego Statutu (...) Ziemi (...). Zgodnie z § 12 ust. 1 nowego statutu organem zarządzającym (...) jest dyrektor. W ust. 5 wskazano, że Burmistrz Miasta może powierzyć zarządzanie (...) Zarządcy w trybie przepisanym ustawą z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Do wyboru zarządcy stosuje się przepisy ustawy z 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych. Ust. 6 stanowi, że w przypadku powierzenia zarządzania (...) Zarządcy wykonuje on odpowiednio uprawniania i czynności przewidziana dla Dyrektora.

Zgodnie z § 12 poprzedniego Statutu (...) Ziemi (...) zarządzane jest przez dyrektora, którego powołuje i odwołuje Zarząd Miasta na zasadach i w trybie przewidzianym w obowiązujących przepisach.

Urząd Miasta R. (...) wszczął procedurę zamówienia publicznego w trybie przetargu nieograniczonego na wyłonienie zarządcy (...) Ziemi (...). Zamówienie publiczne zakończyło się jego unieważnieniem z powodu braku spełnienia kryteriów wymaganych przez oferentów.

Pismem z 31 lipca 2015 r. Burmistrz Miasta R. wniósł o wypłatę I. B. odprawy pieniężnej w wysokości 3 miesięcznego wynagrodzenia liczonego według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy w oparciu o art. 8 i 10 ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

W dniu 27 listopada 2015 r. została zawarta umowa o zarządzanie instytucją kultury pomiędzy Gminą M. R. (...) a M. B..

Powyższych ustaleń Sąd Rejonowy dokonał na podstawie załączonych do akt dokumentów przede wszystkim w postaci akt osobowych, kserokopii Statutów (...) Ziemi (...), umowy o zarząd. Czynił ustalenia także w oparciu o zeznania stron i świadka D. M.. Dowody te zostały uznane za wiarygodne.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione.

Za zachowany uznany został przez Sąd I instancji termin do wniesienia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę, przewidziany w art. 264 k.p. W ocenie Sądu zawirowania w przedmiocie prawidłowego oznaczenia strony pozwanej nie powodują naruszenia przedmiotowego terminu. W charakterze pozwanej występowało ostatecznie (...) Ziemi (...) w R., a okoliczność ta nie była pomiędzy stronami sporna. Pracodawcą powoda było (...) Ziemi (...).

Burmistrz Miasta R. (...) na podstawie art. 70 k.p. w związku z art. 15 ust. 1 ustawy z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej odwołał w dniu 23 kwietnia 2015 r. I. B. ze stanowiska Dyrektora (...) Ziemi (...). Jako przyczynę odwołania wskazano likwidację stanowiska Dyrektora (...) Ziemi (...) w R.. W odwołaniu zaznaczono, że jest ono równoznaczne z wypowiedzeniem umowy o pracę z zachowaniem trzy miesięcznego okresu wypowiedzenia. Sąd Rejonowy zauważył, że strona pozwana dokonywała zmian w uzasadnieniu odwołania powoda ze stanowiska dyrektora. W odwołaniu wskazano na art. 70 k.p. w związku z art. 15 ust 1 ustawy z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Następnie strona pozwana podnosiła kwestię zmiany statutu i art. 15 a cytowanej ustawy. Ostatecznie pełnomocnik pozwanej wskazał, że odwołanie zostało dokonane w oparciu o art. 10 ust 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, a powodowi została wypłacona odprawa.

Sąd Rejonowy przywołał przepis art. 15 ust. 6 ustawy z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej tj. z dnia 26 marca 2012 r. (Dz.U. z 2012 r. poz. 406), zgodnie z którym dyrektor instytucji kultury powołany na czas określony może być odwołany przed upływem tego okresu: 1) na własną prośbę; 2) z powodu choroby trwale uniemożliwiającej wykonywanie obowiązków; 3) z powodu naruszenia przepisów prawa w związku z zajmowanym stanowiskiem; 4) w przypadku odstąpienia od realizacji umowy, o której mowa w ust. 5; 5) w przypadku przekazania państwowej instytucji kultury w trybie art. 21a ust. 2-6. Zgodnie z ust. 7 w sprawach dotyczących powoływania i odwoływania dyrektora instytucji kultury w zakresie nieuregulowanym w ustawie mają zastosowanie przepisy art. 68-72 Kodeksu pracy. Zgodnie z art. 70 § 1 k.p. pracownik zatrudniony na podstawie powołania może być w każdym czasie - niezwłocznie lub w określonym terminie - odwołany ze stanowiska przez organ, który go powołał. Dotyczy to również pracownika, który na podstawie przepisów szczególnych został powołany na stanowisko na czas określony. Zgodnie z § 12 stosunek pracy z pracownikiem odwołanym ze stanowiska rozwiązuje się na zasadach określonych w przepisach niniejszego oddziału, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. W myśl § 2 odwołanie jest równoznaczne z wypowiedzeniem umowy o pracę. Art. 15 a ustawy wskazuje, że organizator może powierzyć zarządzanie instytucją kultury osobie fizycznej lub prawnej.

Powołując powyższe przepisy Sąd I instancji uznał, że powód został odwołany ze stanowiska dyrektora (...) Ziemi (...) z naruszeniem obowiązujących norm.

Tryb odwołania dyrektora reguluje przepis szczególny, jakim jest art. 15 ust 6 cytowanej ustawy. Według Sądu Rejonowego, żadna z wymienionych enumeratywnie przyczyn odwołania nie wystąpiła w przedmiotowej sprawie. Ponadto - wbrew stanowisku strony pozwanej - nie miał zastosowania art. 70 k.p., ponieważ art. 15 jako przepis szczególny precyzyjnie wskazuje, kiedy można odwołać dyrektora muzeum. W żadnej z enumeratywnie wymienionych przyczyn odwołania dyrektora nie ma mowy o likwidacji stanowiska, w związku z powyższym wskazywanie tej przyczyny zostało przez Sąd Instancji uznane za naruszenie prawa. Podawana zaś przez pozwaną przyczyna - likwidacja stanowiska pracy nie mogła być uznana za rzeczywistą.

Jak skonstatował Sąd Rejonowy, powodowi wręczono odwołanie 23 kwietnia 2015 r. a nowy statut (...) Ziemi (...) został przyjęty uchwałą z 24 czerwca 2015 r. W chwili odwoływania I. B. ze stanowiska zapisy statutu umożliwiające powierzenie zarządzania (...) Ziemi (...) innemu podmiotowi niż dyrektor nie istniały. Do 24 czerwca 2015 r. obowiązywał dotychczasowy statut, w którym zgodnie z § 12 zarząd nad (...) sprawował dyrektor. Sąd Rejonowy dostrzegł, że nowy statut nie zlikwidował stanowiska dyrektora. W nowym brzmieniu § 12 w ust. 1 nadal wskazano, że organem zarządzającym jest dyrektor; w ust. 5 umożliwiono Burmistrzowi Miasta powierzenie zarządzania (...) zarządcy.

W ocenie Sądu I instancji nie uzasadniała odwołania powoda także regulacja określona w art. 10 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, na którą powołała się strona pozwana. Art. 15 ust. 6 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej wyłącza możliwość stosowania ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Ustawodawca w sposób szczególny unormował tryb odwołania dyrektora instytucji kultury. W art. 15 ust. 1 wprowadzono zapis, zgodnie z którym zostaje on powołany na czas określony, jednocześnie w ust. 6 enumeratywnie wskazano kiedy może zostać odwołany. Tym samym według Sądu Rejonowego ustawodawca zapewnił stanowisku dyrektora instytucji kultury niezależność. W przedmiotowej sprawie odwołanie zostało dokonane z naruszeniem szczególnego przepisu, dającego dyrektorowi (...) szczególną ochronę przed odwołaniem.

Konkludując Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie z art. 15 cytowanej ustawy wymogami formalnymi odwołania dyrektora instytucji kulturalnej są: odwołanie dokonane w formie pisemnej przez uprawniony organ, po zasięgnięciu opinii Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w jednym z pięciu wymienionych w ustawie przypadków. Przyczyna wskazana w przedmiotowym odwołaniu nie jest przyczyną wskazaną w art. 15 ust. 6 ustawy, ponadto jest przyczyną nierzeczywistą.

O wysokości zasądzonego odszkodowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 47(1) k.p. przyznając je w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie 98 k.p.c., który wyraża zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwana przegrała niniejszy proces w całości, a zatem powodowi należał się zwrot poniesionych kosztów, na które złożyły się kwota 120 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego, ustalona na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 ust. 1, 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 r. poz. 461).

Apelację od powyższego wyroku wniosło pozwane (...) Ziemi (...) w R., działające przez pełnomocnika profesjonalnego. Zaskarżonemu w całości wyrokowi apelujący zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w szczególności art. 10 ust. 1 powołanej ustawy poprzez uznanie, że pozwany nie mógł i nie powinien zastosować przepisów tej ustawy w sytuacji gdy jej zastosowanie było uzasadnione potrzebą i koniecznością dokonania zmian organizacyjnych w pozwanym (...), w szczególności polegających na zmianie formy zarządzania, z zarządzania przez dyrektora zatrudnionego na podstawie umowy o pracę na zarządzenie przez zarządcę wykonującego czynności na podstawie umowy zlecenia;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie ustawy o prowadzeniu działalności kulturalnej, w szczególności art. 15a powołanej ustawy poprzez uznanie, że organowi prowadzącemu Burmistrzowi Miasta R. (...) nie przysługiwało uprawnienie do zmiany formy zarządzania pozwanym (...) z formy zarządzania przez dyrektora zatrudnionego w drodze umowy o pracę przewidzianej w ustawie o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej na formę, również przewidzianą w tej ustawie, zarządzania przez zarządcę wykonującego zarząd na podstawie umowy cywilnoprawnej;

3. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 70 ust. 1 k.p. przez uznanie, że nie ma on zastosowania w stanie faktycznym sprawy, gdyż stosuje się wyłącznie art. 15 ust. 7 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej;

4. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 k.p.c. przez pominięcie przy wyrokowaniu zeznań świadka Burmistrza Miasta jako organu prowadzącego postępowanie i uznanie, że na odwołanie pozwanego ze stanowiska nie miały wpływu zarzuty świadka do jego pracy.

Powołując się na powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych, ewentualnie zaś o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Powód, działający przez pełnomocnika profesjonalnego, wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od strony przeciwnej kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Apelacyjne zarzuty prawa materialnego sprowadzają się do tezy, że Sąd I instancji przy ocenie zasadności i dopuszczalności odwołania I. B. powinien zastosować art. 70 ust. 1 k.p. w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Zdaniem apelanta, Sąd Rejonowy bezzasadnie uznał, że w sprawie miał zastosowanie przepis art. 15 ust. 6 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Kluczową dla oceny apelacji jest więc określenie, który przepis prawa materialnego znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu Okręgowego wykładnia nie tylko art. 15 ust. 6 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, ale i całego art. 15 tej ustawy dokonana przez Sąd I instancji jest prawidłowa. Sąd odwoławczy podziela przy tym pogląd, że procedurę odwołania dyrektora instytucji kultury z zajmowanego stanowiska reguluje art. 15 ust. 1 tej ustawy, a przesłanki odwołania dyrektora normuje ust. 6 wymienionego artykułu. Należy wskazać, iż art. 70 k.p. ma zastosowanie jedynie w takim zakresie, w jakim normy o charakterze szczególnym regulujące stosunek pracy z powołania nie określają kwestii dotyczących powołania i odwołania z zajmowanego stanowiska. Przepis art. 15 ust. 6 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej jest taką normą szczególną w stosunku do normy ogólnej art. 70 k.p., gdyż w sposób wyczerpujący definiuje przesłanki dopuszczalności odwołania dyrektora instytucji kultury przed upływem okresu, na który został powołany.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, dyrektor instytucji kultury powołany na czas określony może być odwołany przed upływem tego okresu: 1) na własną prośbę; 2) z powodu choroby trwale uniemożliwiającej wykonywanie obowiązków; 3) z powodu naruszenia przepisów prawa w związku z zajmowanym stanowiskiem; 4) w przypadku odstąpienia od realizacji umowy, o której mowa w ust. 5; 5) w przypadku przekazania państwowej instytucji kultury w trybie art. 21a ust. 2-6.

Powyższy przepis zawiera enumeratywny katalog przesłanek odwołania dyrektora instytucji kultury przed upływem okresu, na który został on powołany. W katalogu tym ustawodawca nie przewidział więc możliwości pozostawienia decyzji o odwołaniu dyrektora instytucji kultury swobodnemu uznaniu organizatora. Z mocy ustawy decyzja ta została uzależniona od sytuacji określonych w hipotezie cytowanego przepisu art. 15 ust. 6.

W przedmiotowej sprawie, uzasadnienie do odwołania I. B. ze stanowiska Dyrektora (...) Ziemi (...) przez Burmistrza Miasta R. (...) ograniczyło się do wskazania jedynie podstawy prawnej odwołania (art. 70 k.p. w zw. z art. 15 ust. 1 omawianej ustawy) oraz wyjaśnienia, że stanowisko Dyrektora (...) Ziemi (...) jest likwidowane. Organ odwołujący powoda nie powołał się tym samym na żadną z przesłanek dopuszczalności odwołania enumeratywnie wyszczególnionych w art. 15 ust. 6 omawianej ustawy.

Powyższej oceny nie zmieniają twierdzenia apelującego o konieczności zastosowania w niniejszej sprawie przepisu art. 10 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Ustawa ta reguluje głównie kwestię t. zw. zwolnień grupowych oraz zwolnień indywidualnych. Nie ma ona jednak zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż w piśmie odwołującym I. B. Burmistrz Miasta R. (...) powołał się jednoznacznie na inną podstawę prawną rozwiązania stosunku pracy – art. 15 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, nie zaś na art. 10 ustawy o zwolnieniach grupowych. Aktualny dla sprawy pozostaje przy tym utrwalony w orzecznictwie pogląd, w myśl którego ciężar dowodu w zakresie przyczyn odwołania obciąża pracodawcę i w konsekwencji, pracodawca ma obowiązek podać przyczynę odwołania (zob. m. in. wyroki SN: z dnia 23 lipca 2009 r., II PK 30/09, LEX nr 533040, teza 3, (...) 2010, nr 4, s. 202, teza 2; z dnia 27 kwietnia 2010 r., II PK 314/09, (...) 2010, nr 9, s. 483-485).

Bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 15a ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej poprzez uznanie, że organowi prowadzącemu - Burmistrzowi Miasta R. (...) nie przysługiwało uprawnienie do zmiany formy zarządzania pozwanym (...) z formy zarządzania przez dyrektora zatrudnionego w drodze umowy o pracę przewidzianej w ustawie o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej na formę, również przewidzianą w tej ustawie, zarządzania przez zarządcę wykonującego zarząd na podstawie umowy cywilnoprawnej.

Zgodnie z art. 15a powołanej ustawy, organizator może powierzyć zarządzanie instytucją kultury osobie fizycznej lub prawnej. Tym samym co do zasady organizator może zmienić formę zarządzania (...) Ziemi (...) w R. z zarządzania, realizowanego przez dyrektora na odrębny zarząd, świadczący usługi na podstawie umowy cywilnoprawnej. Jednakże, kwestia ta pozostaje bez znaczenia dla niniejszego postępowania, gdyż zmiana formy zarządu nie jest wymieniona w żadnym punkcie art. 15 ust. 6 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Zmiany formy zarządu nie stanowi w myśl tego przepisu przesłanki dopuszczalności odwołania dyrektora. Zauważyć ponadto należy, że uchwała Rady Miejskiej z 24 czerwca 2015 r. dopuszczająca powierzenie funkcji zarządu Zarządcy wyłonionemu w trybie ustawy Prawo zamówień publicznych została podjęta 2 miesiące po odwołaniu powoda z zajmowanego stanowiska. Nie znosiła ona jednocześnie stanowiska dyrektora (...) Ziemi (...).

Apelujący zarzucił także Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez pominięcie przy wyrokowaniu zeznań świadka Burmistrza Miasta i uznanie, że na odwołanie powoda ze stanowiska nie miały wpływu zarzuty świadka do jego pracy.

Według reguł utrwalonych w orzecznictwie, ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i wydanie na podstawie tego orzeczenia przez sąd, nie narusza art. 233 § 1 k.p.c., jeżeli z zebranego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, bo takie działanie mieści się w przyznanych mu kompetencjach swobodnego uznania, którą z możliwych wersji przyjmuje za prawdziwą. Tym samym, nawet jeżeli na podstawie zebranego materiału dowodowego można wywnioskować inną wersję wydarzeń, zgodną z twierdzeniem skarżącego, ale jednocześnie wersji przyjętej przez Sąd I instancji nie można zarzucić rażącego naruszenia szeroko pojętych reguł inferencyjnych, to stanowisko skarżącej będzie stanowić tylko i wyłącznie polemikę ze słusznymi i prawidłowymi ustaleniami Sądu (tak wyrok m. in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 5.09.2012 r., I ACa 737/12, LEX nr 1223204). Zarzut skarżącego stanowi tylko taką właśnie polemikę z ustaleniami poczynionymi przez Sąd Rejonowy i wobec tego uznany być musi za bezzasadny. Skarżący (reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika) nie określił, jakie to reguły logicznego rozumowania bądź doświadczenia życiowego naruszył Sąd I dokonując oceny dowodów.

Na marginesie rozważań Sąd Okręgowy stwierdza, że kwestia oceny pracy I. B. na stanowisku dyrektora i ewentualne związane z nią zarzuty nie mają znaczenia w niniejszej sprawie. Istotą sporu i zasadniczą dla niego kwestią była bowiem ocena, czy odwołanie przez Burmistrza Miasta R. (...) nastąpiło w granicach wyznaczonych przepisem art. 15 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. W związku z powyższym, zarzut naruszenia prawa procesowego także i z tego względu należy uznać za bezzasadny.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

Z uwagi na to, że stronę powodową, która w postępowaniu apelacyjnym wygrała sprawę w całości reprezentował pełnomocnik z wyboru, Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego (...) Ziemi (...) w R. na rzecz powoda I. B. kwotę 1 350 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję, zgodnie z treścią art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zm.).

P.K.