Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Mastalerz

Protokolant st. sekr. sądowy Ilona Królikiewicz

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku E. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania E. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 24 sierpnia 2012r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 1022/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 sierpnia 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy E. P. prawa do emerytury.
W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, iż wnioskodawca nie udowodnił na wymagane 15 lat pracy w warunkach szczególnych, żadnego okresu pracy a także przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego i nie złożył wniosku o przekazanie zgromadzonych tam środków na dochody budżetu państwa. Organ rentowy nie zaliczył do zatrudnienia w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w charakterze operatora ruchu dźwigowego oraz w charakterze instruktora nauki jazdy.

W odwołaniu od powyższej decyzji, złożonym dnia 25 września 2012 roku, E. P. wniósł o przyznanie żądanego prawa z uwagi na to, że przepracował wymagane 15 lat w warunkach szczególnych:

- w okresie od 1 września 1966 roku do 6 listopada 1976 roku w Zakładach (...) w T. M.. gdzie pracował na podnośniku elektrycznym przy załadunku i rozładunku półproduktu - tomofanu (folii celulozowej) a które to prace wymienione są w dziale IV poz. 40 wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r.,

- w okresie od 1 stycznia 1980 roku do dnia 31 grudnia 1988 roku w (...) w Ł. (...) gdzie pracował na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, a które to prace wymienione są w dziale VIII, poz. 2 wykazu A.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił co następuje:

E. P., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 16 lipca 2012 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę - k. 1 akt emerytalnych)

Na dzień 1 stycznia 1999 r. skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 31 lat,
10 miesięcy i 18 dni.

ZUS nie uznał za udowodnione żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych, w tym okresów zatrudnienia w

- od 1 września 1966 roku do 6 listopada 1976 roku w Zakładach (...) w T. M.. na stanowisku operator dźwigu ruchowego oraz

- od 1 stycznia 1980 roku do 31 grudnia 1988 roku w (...) w Ł. na stanowisku instruktor jazdy.

(okoliczności niesporne)

W okresie od 1 września 1966 roku do 6 listopada 1976 roku wnioskodawca był zatrudniony w Zakładach (...) w T. M.. Początkowo na okres 3 lat została z nim zawarta umowa o naukę zawodu aparatowy przemysłu chemicznego. Po ukończeniu szkoły przyzakładowej wnioskodawca pracował na różnych stanowiskach: jako pracownik budowlano-remontowy, kierowca dźwigu ruchowego, kierowca samochodu ciężarowego .

(dowód: świadectwo pracy k. 4 akt rentowych, zeznania wnioskodawcy od minuty 2.00 do minuty 10.02 nagranie koperta k. 31 w zw. z nagraniem od minuty 1.02 do minuty 13.40 koperta k. 22)

W okresie od 15 listopada 1976 roku do 31 grudnia 1988 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...) w Ł.. Pracodawca wystawił wnioskodawcy w dniu 3 października 1988 roku świadectwo pracy, w którym wskazał, iż w tym okresie pracował on na stanowisku instruktor nauki jazdy.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 3.10.1988 r. – w aktach osobowych koperta, umowa o pracę z dnia 1.01.1977 r. – w aktach osobowych)

Wnioskodawcy nie zostało wystawione świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych za ten okres zatrudnienia. Stosowny wniosek o wystawienie świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach jako instruktor nauki jazdy na samochodach ciężarowych powyżej 3,5 tony wnioskodawca złożył w piśmie z dnia 9 marca 2012 roku..

(dowód: wniosek z dnia 9 marca 2012 r. k. 4, pismo z (...) w Ł. k.5) )

Wnioskodawca pracował w (...) w Ł. przez cały okres zatrudnienia jako instruktor nauki jazdy:

- w okresie od 15 listopada 1976 roku do 31 grudnia 1979 roku jako instruktor nauki jazdy na samochodach osobowych, a

- od 1 stycznia 1980 roku do 31 grudnia 1988 roku jako instruktor nauki jazdy na samochodach ciężarowych.

(dowód: świadectwo pracy - z dnia 3.10.1988 r., karta obiegowa zmiany z dnia 15.11.1976 r., angaż z dnia 15.11.1976r. oraz inne angaże w aktach osobowych koperta, aneks do umowy o pracę z dnia 31.03.1980 r. w aktach osobowych)

E. P. będąc zatrudniony w(...) w Ł. (od 1 stycznia 1980 roku do 31 grudnia 1988 roku ) w ramach zawartej umowy o pracę (w ramach obowiązujących go etatowych godzin pracy), prowadził zajęcia praktyczne nauki jazdy na samochodach ciężarowych, tj. powyżej 3,5 tony.

(dowód: zeznania wnioskodawcy od minuty 2.00 do minuty 10.02 nagranie koperta k. 31 w zw. z nagraniem od minuty 1.02 do minuty 13.40 koperta k. 22)

Wnioskodawca od 7 lipca 1976r oku posiada legitymację uprawniającą do prowadzenia zajęć „przepisy o ruchu drogowym” oraz techniki kierowania pojazdami samochodowymi na kursach kategorii ABC. Ponadto wnioskodawca w okresie od 9 lutego 1985 roku do 1 czerwca 1985 roku ukończył specjalistyczny kurs metodyczno-dydaktyczny na wykładowców i instruktorów kształcenia kierowców.

(dowód: zaświadczenie z dnia 23.06.1985 r. – w aktach osobowych, odpis legitymacji z dnia 21.03.1980 r. w aktach osobowych koperta)

Wnioskodawca przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, ale złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

(dowód: kopia wniosku o przekazaniu środków k. 36, pismo z (...) S.A. w W. k. 43, umowa o uczestnictwo k. 44-45, oświadczenie pełnomocnika ZUS na rozprawie w dniu 18 listopada 2013 roku nagranie od minuty 0.42-3.00 koperta k. 51)

E. P. w okresie od 17 kwietnia 1990 roku do dnia 31 lipca 1998 roku był zatrudniony w Urzędzie Gminy w T. M.. w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca samochodu osobowego.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 31.07.1998 r. k. 2 akt rentowych, zeznania wnioskodawcy nagranie od minuty 3.07 do minuty 9.35)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczę Społecznych ocenił i zważył,

co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Wskazać również należy, iż brak wystawienia przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie stanowi przeszkody w ustaleniu, iż rzeczywiście praca taka była wykonywana.

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu - nie budzi żadnych wątpliwości, iż wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, a w dniu (...)roku ukończył 60 lat. Przekazał również środki zgromadzone na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Organ rentowy uznał, że wnioskodawca nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych co najmniej przez 15 lat. Wnioskodawca twierdził zaś, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem pracował w takich warunkach na podnośniku elektrycznym przy załadunku i rozładunku półproduktu – tomofanu (folia celulozowa) w Zakładach (...) w T. M.. w okresie od 1 września 1966 roku do 6 listopada 1976 roku oraz na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony od 1 stycznia 1980 roku do dnia 31 grudnia 1988 roku w (...) w Ł..

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uwzględnienia odwołania wnioskodawcy i przyznania mu prawa do emerytury ze względu na wykonywanie pracy w warunkach szczególnych. Zasadnie bowiem ZUS nie zaliczył wnioskodawcy do okresów pracy w warunkach szczególnych okresu pracy od 1 stycznia 1980 roku do 31 grudnia 1988 na stanowisku instruktora nauki jazdy na samochodach ciężarowych powyżej 3,5 tony w (...) w Ł., gdyż stanowisko to nie jest wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. Bez znaczenia jest przy tym fakt, że wnioskodawca wykonywał pracę instruktora na samochodach ciężarowych, bowiem wnioskodawca nie był kierowcą samochodu ciężarowego. Dokonując analizy treści załącznika A do rozporządzenia RM z dnia 7 lutego 1983r. należy dojść do jednoznacznego wniosku, że w wykazie tym nie figuruje stanowisko „instruktor nauki jazdy”, a tylko faktyczne wykonywanie pracy wymienionej w rozporządzeniu można uznać za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W Wykazie A dziale VIII - w transporcie i łączności - pod poz. 2 wymienione są prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Z dostępnego i niespornego materiału dowodowego wynika, że E. P. nie wykonywał pracy kierowcy, a wykonywał pracę instruktora nauki jazdy na samochodzie ciężarowym pow. 3,5 tony. Nie można , tak jak tego chce wnioskodawca, równoważyć pracy instruktora nauki jazdy z pracą kierowcy. Są to różne rodzajowo prace. Pomimo tego, że można doszukać się między nimi podobieństw, to tylko praca kierowcy samochodu została uznana przez ustawodawcę za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych. Wnioskodawca natomiast tylko nadzorował pracę kursanta. Ponadto nie budzi wątpliwości Sądu, że nauka jazdy odbywała się zarówno na drogach publicznych jak i placu manewrowym.

Wnioskodawca w spornym okresie podlegał przepisom dwóch ustaw. W okresie od 1 stycznia 1980 roku do dnia 31 grudnia 1988 roku obowiązywała ustawa o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych z dnia 27 listopada 1961 r. (Dz.U. Nr 53, poz. 295), która weszła w życie 1961-12-02. Ustawa ta w art. 3 ust. 1 pkt definiowała pojęcie „kierującego”, za którego uważała „osobę, która kieruje pojazdem lub która prowadzi zorganizowaną grupę pieszych albo która prowadzi bądź pędzi zwierzęta pociągowe, juczne, wierzchowe i inne albo stada po drodze publicznej lub ma nad nimi rzeczywistą pieczę. W art. 20 ust. 1 stanowiła zaś, że kierujący pojazdami samochodowymi poruszającymi się po drogach (kierowcy) powinni posiadać pozwolenie na prowadzenie tych pojazdów (prawo jazdy). Ustawa nie zawierała definicji legalnej kierowcy. Zgodnie natomiast z Zarządzeniem Ministra Komunikacji w sprawie kursowego szkolenia kandydatów na kierowców i kierowców pojazdów samochodowych z dnia 22 maja 1973 r. (M.P. Nr 23, poz. 141), obowiązującego od 27 sierpnia 1973r. do 31 grudnia 1983r., § 7 ust. 1 pkt 3d nauczycielem kierowania pojazdem samochodowym mogła być osoba, która miała 2 lata praktyki w kierowaniu pojazdem samochodowym, w tym co najmniej 1 rok praktyki na takim pojeździe, na jakim ma nauczać; ponadto powinien on mieć prawo jazdy co najmniej tej kategorii, o której uzyskanie ubiegają się osoby nauczane w zakresie kierowania pojazdem samochodowym. Wnioskodawca, co niesporne, posiadał odpowiednie kwalifikacje do kierowania samochodem ciężarowym, bo wymagały tego od niego obowiązujące przepisy, ale kierującym pojazdem nie był. Od 1 stycznia 1984r. obowiązywała ustawa Prawo o ruchu drogowym z dnia 1 lutego 1983 r. (Dz.U. Nr 6, poz. 35). Zgodnie z art. 4 pkt 27 kierującym w rozumieniu ustawy jest osoba, która kieruje pojazdem lub zespołem pojazdów, a także osoba, która prowadzi zorganizowaną grupę pieszych, jedzie wierzchem albo pędzi zwierzęta pojedynczo lub w stadzie. Zgodnie zaś z art. 4 pkt 28 kierowcą, w rozumieniu ustawy, jest osoba uprawniona do kierowania pojazdem silnikowym. Stosownie do treści art. 68 kierującym może być osoba, która osiągnęła wymagany wiek i jest sprawna pod względem fizycznym i psychicznym oraz ma wymagane umiejętności do kierowania w sposób nie zagrażający bezpieczeństwu ruchu drogowego i nie narażający kogokolwiek na szkodę, a ponadto kierować pojazdem może osoba, która ponadto ma do tego uprawnienie stwierdzone odpowiednim dokumentem. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. posługuje się pojęciem „prace kierowców”. Świetle powyższych uregulowań prawnych należy podzielić pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 23 października 2013 roku w sprawie sygn. akt III AUa 103/13 wydany w tożsamej rodzajowo sprawie, iż nie może być wątpliwości, że w pojęciu „prace kierowców” chodzi o faktyczne wykonywanie czynności kierowcy, o faktyczne świadczenie pracy w charakterze kierowcy, a nie o formalne posiadanie uprawnień kierowcy. Rozporządzenie jako kierowcę rozumie tego, kto faktycznie kieruje pojazdem. Zgodnie bowiem z § 2 w/w rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. (por. postanowienie SN z 2012-03-08, III UK 92/11, LEX nr 1215158). Wnioskodawca natomiast, siedząc obok kursanta, nadzorował go, ale pojazdem nie kierował.

Na marginesie powtórzyć należy, za Sądem Apelacyjnym w Łodzi, że w przedmiotowej sprawie bez znaczenia jest też status kursanta w rozumieniu ustawy Prawo o ruchu drogowym , skoro istotne dla rozstrzygnięcia sprawy jest ustalenie dotyczące wnioskodawcy i charakteru jego pracy. Odnośnie szkolenia kandydatów na kierowców od 1 stycznia 1984r. obowiązywało rozporządzenie Ministrów Komunikacji i Spraw Wewnętrznych z dnia 13 października 1983 r. w sprawie kierowców pojazdów silnikowych (Dz. U. z dnia 10 listopada 1983 r.). Zgodnie z § 17 ust. 1 instruktorem nauki jazdy w ośrodku kursowego szkolenia kierowców mogła być osoba, która między innymi miała 4 lata praktyki w kierowaniu pojazdem samochodowym, prawo jazdy co najmniej kategorii B, z wyjątkiem instruktora nauki jazdy, który powinien mieć prawo jazdy co najmniej kategorii objętej zakresem szkolenia. Wymóg posiadania prawa jazdy był wymogiem prawnym, niezbędnym dokumentem umożliwiającym wykonywanie pracy instruktora nauki jazdy. Samo jednak posiadanie dokumentu, czyli prawa jazdy nie oznacza, że w procesie nauki jazdy instruktor był kierowcą. Gdyby tak było, to zbędny byłby zapis ( zarówno w zarządzeniu z 22 maja 1973 jak i w rozporządzeniu z 13 października 1983), że instruktorem nauki jazdy w ośrodku kursowego szkolenia kierowców mogła być tylko taka osoba, która miała wskazaną liczbę lat praktyki w kierowaniu pojazdem samochodowym. Zatem już na etapie warunków niezbędnych do nabycia uprawnień instruktora nauki jazdy, obowiązujące w spornym okresie przepisy prawa, rozróżniały kierowanie pojazdem od posiadania uprawnień do jego kierowania. Wnioskodawca w procesie nauki jazdy posiadał uprawnienia do kierowania pojazdem, jednak faktycznie nie wykonywał czynności kierowcy. Wykonywał czynności instruktora.

Dodać również należy, iż (...) w Ł., w którym E. P. pracował w spornym okresie, był stowarzyszeniem. Tym samym do pracodawcy nie może mieć zastosowanie zarządzenie Ministra Komunikacji z 1 kwietnia 1986r., które dodało do Wykazu A zarządzenia nr 64 z 29.06.1983r. tego ministra, w dziale VIII w pozycji 2, punkt 8 o treści „ kierowca-instruktor praktycznej nauki jazdy na samochodach ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 t. Ponadto, zarządzenie to nie może mieć zastosowania bo rozszerza katalog prac w porównaniu do prac wymienionych w rozporządzeniu. Przepisy dotyczące prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, jako wyjątek od zasady nabywania prawa do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym, muszą być interpretowane ściśle. Tym samym skoro z wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia wynika, że pracą w warunkach szczególnych jest tylko praca kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, to brak jest jakichkolwiek podstaw, aby za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych traktować pracę instruktora nauki jazdy. (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2012 r. II UK 166/11, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 2012r.III UK 86/11, LEX nr 1215157). Ponadto niesporne jest, że wnioskodawca nie wykonywał pracy kierowcy-instruktora nauki jazdy, a tylko pracę instruktora nauki jazdy. Zatem skoro w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. nie wymieniono prac instruktora nauki jazdy, to praca ta nie jest pracą wykonywaną w warunkach szczególnych uprawniającą do emerytury w obniżonym wieku na podstawie art. 184 w zw. z art. 32 ustawy emeryturach i rentach z FUS.

Mając na względzie powyższe rozważania w ocenie Sądu, praca instruktora nauki zawodu nie jest pracą w szczególnym charakterze uprawniająca do uzyskania emerytury w obniżonym wieku. Tym samym do okresu pracy w warunkach szczególnych nie mógł być zlaicozny okres 8 lat, a wynikający z zatrudnienia od 1 stycznia 1980 roku do 31 grudnia 1988 roku.

Jedynym okresem pracy, który mógłby podlegać zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych jest okres zatrudnienia od 1 września 1966 roku do 6 listopada 1976 roku w Zakładach (...) w T. M.., ale okres tej pracy wynosi tylko 10 lat 2 miesiące i 5 dni. Tym samym Sąd uznał za niecelowe prowadzenie postępowania dowodowego w zakresie charakteru pracy wnioskodawcy w tym okresie i oddalił zgłoszony w odwołaniu wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań wskazanych świadków.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd uznał, iż w toku procesu wnioskodawca nie wykazał, by spełnił przesłankę wykonywania pracy w warunkach szczególnych w ilości co najmniej 15 lat. Fakt ten skutkował koniecznością przyjęcia, że nie spełnia on wymaganych prawem warunków do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.